Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2017

Η επέτειος που δεν θα ξεχάσουμε: 29.12.2014

Σαν χθες πριν τρία χρόνια καταψηφίζεται για τρίτη φορά η πρόταση της τότε κυβέρνησης για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ και Χρυσή Αυγή και κάποιοι ανεξάρτητοι βουλευτές ψήφισαν παρών και στην τρίτη ψηφοφορία. Υπέρ ψήφισαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και κάποιοι ανεξάρτητοι βουλευτές. Ο Σταύρος Δήμας έλαβε 168 θετικές ψήφους και 132 παρών. Η ψηφοφορία απέτυχε και όπως ορίζει το Σύνταγμα, προκηρύχθηκαν εκλογές. Είναι γνωστά όλα αυτά, όπως και η συνέχεια.

Ακολούθησε η εκλογή της «πρώτης λαϊκής κυβέρνησης», το καταστροφικό πρώτο εξάμηνο του 2015 όπου η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εξωθούσε τη χώρα στην έξοδο από το ευρώ, το δημοψήφισμα – στο οποίο είναι απορίας άξιο γιατί δεν αντέδρασαν τα θεσμικά όργανα της ΕΕ καθώς παραβίαζε κατάφωρα τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές ενός γνήσιου  δημοψηφίσματος -, η υπερψήφιση δίχως όρους  (και δίχως δημοσιευμένα  πρακτικά από τις συζητήσεις των αρχηγών των κομμάτων στο Προεδρικό Μέγαρο) του τρίτου μνημονίου από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, οι νέες εκλογές,  η  συνεχής  επίθεση κατά των θεσμών, οι εθνικολαϊκιστικές απάτες που ονομάστηκαν αυταπάτες, το τέταρτο μνημόνιο, το μνημόνιο στο διηνεκές και η αντιαναπτυξιακή πολιτική των υπερπλεονασμάτων, η στοχοποίηση της μεσαίας  τάξης, η αναδιανομή της μιζέριας, η κοινωνία  των χαμηλών προσδοκιών, και τώρα ... η «έξοδος προς το πουθενά» με τη θεσμική ρήξη ante portas. Κι η ολοκλήρωση της καταστροφής να σε κοιτάζει κατάματα. 

Είχαν προηγηθεί βέβαια τόνοι λάσπης εναντίων των βουλευτών που θα ψήφιζαν για να εκλεγεί ΠτΔ, το μίσος, ο διχασμός της κοινωνίας, η «καμπάνια» του ΣΥΡΙΖΑ σε Ευρώπη και ΗΠΑ με σκοπό να πείσουν τους εταίρους να μην συνάψουν καμία συμφωνία με την τότε κυβέρνηση γιατί θα κέρδιζαν τις εκλογές και δεν θα αναγνώριζαν οι ίδιοι στη συνέχεια τα συμφωνημένα, και τόσα άλλα.

Και τώρα; Τι κάνουμε τώρα; Πρώτα από όλα, δεν ξεχνάμε. Δεν ξεχνάμε τι έγινε.  Δεν ξεχνάμε πώς φτάσαμε ως εδώ. Η λήθη είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για να παρασυρθούμε σε νέα απάτες και αυταπάτες που νωχελικά ήδη άρχισαν να μας γνέφουν. Και λέγοντας «δεν ξεχνάμε» δεν εννοώ σε καμία περίπτωση τη διατήρηση και αναζωπύρωση του διχασμού. Δεν υπάρχουν θύτες και θύματα σε μια κοινωνία που πέρασε από την «μεγάλη τύφλωση». Δεν ξεχνάμε αλλά κατανοούμε. Γιατί αυτά που έχουμε να αντιμετωπίσουμε δεν είναι διόλου εύκολα.

Ο Στέφαν Τσβάιχ σε μια διάλεξη του στη Ρώμη στον απόηχο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου («Έκκληση προς τους Ευρωπαίους», εκδ. Μελάνι) αναφέρθηκε στην ανάγκη της «ηθικής αποτοξίνωσης των λαών». Μίλησε για την περίοδο αυτή του Μεγάλου Πολέμου που έκανε «τους ανθρώπους σε όλες τις χώρες να συνηθίσουν σε πιο βίαια και έντονα συναισθήματα». Μίλησε για το «μίσος του εχθρού» που καλλιεργήθηκε και τροφοδοτήθηκε συστηματικά. Μίλησε για αυτή την «ανάγκη πολιτικής έντασης και συλλογικού μίσους (που) παρέμεινε σε λανθάνουσα κατάσταση στους κόλπους της γενιάς μας».

Κάπως έτσι μπορεί να περιγραφεί και η κατάσταση της χώρας μας στο κατώφλι της νέας χρονιάς. Το συλλογικό μίσος με το οποίο τροφοδοτήθηκε και εξακολουθεί να τροφοδοτείται συστηματικά η ελληνική κοινωνία από τους Συριζανελ θα πάρει καιρό για να δώσει τη θέση του στη συμφιλίωση - με τους εαυτούς μας, τους συμπολίτες μας και κυρίως με την αλήθεια. Οφείλουμε όμως να ξεκινήσουμε την προσπάθεια. Οφείλουμε να προχωρήσουμε. Για το μέλλον. Ακόμα κι αν μοιάζει τώρα μακρινό. Ίσως και να μην είναι.

Ο  Τσβάιχ, έχοντας ίσως συνείδηση πως οι κοινωνίες βρίσκονταν στο κατώφλι του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, μίλησε για την ανάγκη «να μην σκεφτόμαστε πως θα αποκαταστήσουμε ό,τι θρυμματίστηκε, αλλά μόνο να χτίσουμε αυτό που δεν έχει πάρει ακόμα μορφή».

Μπορεί τα λόγια του Τσβάιχ τότε να είχαν πέσει στο κενό καθώς οι κοινωνίες είχαν ήδη πάρει το δρόμο τους προς τον νέο όλεθρο, σήμερα όμως ηχούν αποκαλυπτικά.

Ναι, δεν μπορούμε να αποκαταστήσουμε ό,τι θρυμματίστηκε. Μπορούμε όμως να χτίσουμε αυτό που δεν έχει πάρει ακόμα μορφή, με γνώση και επίγνωση. 


-->
Όσο για την κυβέρνηση του μίσους και της καταστροφής, σύντομα θα γίνει μια κακή ανάμνηση- διδακτική ελπίζω.

* Το άρθρο αναρτήθηκε: http://www.capital.gr/me-apopsi/3263889/i-epeteios-pou-den-tha-xexasoume-29-12-2014 

Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 2017

Αποκαλύψεις

Η αποκάλυψη της εβδομάδας που πέρασε ήταν πως ο Τσίπρας στηρίζει τον Καμμένο!  Η αντιπολίτευση, μείζονα και ελάσσονα, έχει ρίξει όλο το βάρος της στη σχετική «αποκάλυψη», ως παράπλευρη του ζοφερού σκανδάλου των «βλημάτων» και ωστόσο ως την πλέον κρίσιμη. Θεωρούν ενδεχομένως πως με τον τρόπο αυτό εκτίθεται ο Τσίπρας και δημιουργείται ρήγμα τόσο μεταξύ κόμματος και ψηφοφόρων όσο και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι απορίας άξιο βέβαια γιατί θεωρείται «αποκάλυψη» αυτό που είναι πασίδηλο από τον Γενάρη του 2015. Είναι δε πασίδηλο με κάθε πιθανό τρόπο και σε κάθε αφορμή- είτε αφορά στήριξη στη Βουλή, είτε αφορά την προσωπική και δημόσια ζωή τους (πάνε μαζί διακοπές κοκ): Ο Τσίπρας και ο Καμμένος είναι (πολιτική) σάρκα μία. Αυτή είναι και η βάση του εθνικολαϊκισμού. Αυτός είναι και η γάγγραινα που τρώει τις σάρκες της χώρας. «Ένα μοχθηρό έκτρωμα ερμαφρόδιτης δήθεν ιδεολογίας»- για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Τόμας Μαν («Αυτός ο Πόλεμος», εκδόσεις ΠΟΛΙΣ) στον ορισμό που δίνει για το μεγάλο κακό του 20ου αιώνα, τον εθνικοσοσιαλισμό.

Από την άλλη δεν είναι καθόλου κατανοητή η στόχευση αυτής της «αποκάλυψης». Τι δηλαδή; Αποκαλύπτουμε στα στελέχη και στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ ότι ο Τσίπρας στηρίζει τον Καμμένο; Ε και; Δεν το ξέρουν αυτό; Και τώρα που το έμαθαν θα σοκαριστούν;

Φοβούμαι πως αυτή η στρατηγική, έχει άλλα αποτελέσματα από τα προσδοκώμενα. Με τη στρατηγική αυτή, (3 ολόκληρα χρόνια μετά το σχηματισμό της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ), τονίζεται η «καλή» πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ έστω και ως ιδεατή, σε αντίστιξη με την «κακή» πλευρά των ΑΝΕΛ. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλεται ως συνεργάτης των ΑΝΕΛ. Το μεμπτό είναι η υποστήριξη και η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ αφ εαυτού του. Το «δεν είναι αριστερά ο ΣΥΡΙΖΑ» ακούγεται ξανά και ξανά, κι αυτή η φράση μας γυρίζει πολλά χρόνια πίσω. Τότε που δεν ξέραμε, γιατί απλώς δεν θέλαμε να τα ξέρουμε, γιατί είχαμε την τύχη να μην τα έχουμε ζήσει.

Με λίγα λόγια, αυτή η «αποκάλυψη» το μόνο που προσφέρει είναι να ενισχύει την θεωρία περί άμωμης αριστεράς, η ο οποία υπέπεσε στο αμάρτημα της συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ. Ενώ δίχως αυτή δεν θα υπήρχε κανένα ζήτημα. Με ακόμα πιο λίγα λόγια, η ετερογονία των σκοπών είναι και πάλι μπροστά μας.

Μάλιστα κάποιοι σπεύδουν να πουν πως δεν θέλουνε καμία επαφή/ συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί συνεργάζεται με τους ΑΝΕΛ! Ενώ δίχως τη συνεργασία με τους ΑΝΕΛ θα μπορούσαν; Και ποιον ωφελεί εν τέλει όλο αυτό; Μα φυσικά τον αρχετυπικό ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος κάποια στιγμή που θα τη θεωρήσει βολική θα διώξει τυπικά τους ΑΝΕΛ και θα ξαναεμφανιστεί ως αυταπατώμενος και μετανοημένος. Και τότε; Τι θα λέμε τότε;

Αυτή δεν ήταν και η ιστορία με Βαρουφάκη, με Λαφαζάνη, με Κωνσταντοπούλου; Δεν τα έχουμε ξαναζήσει όλα αυτά;

Κάποια στιγμή ας καταλάβουμε τη μέθοδο Τσίπρα, η οποία έρχεται από τα πολύ παλιά, από τα βάθη του σταλινισμού. Κάθε ένα από τα στελέχη που εμφανίζει έχει συγκεκριμένο ρόλο να παίξει, ενορχηστρωμένο από τον ίδιο τον Τσίπρα με μόνο στόχο την διατήρηση της εξουσίας. Τα μανιχαϊστικά σχήματα που τα είδαμε ανάγλυφα στο περίφημο σποτάκι για το «κοινωνικό μέρισμα» (για την αναδιανομή της μιζέριας, συγκεκριμένα) είναι η πεμπτουσία της πολιτικής του. Δυστυχώς και εκεί το βάρος δόθηκε στο αν είχε και ο ίδιος πούρα στο γραφείο του κι όχι στο κήρυγμα εμφυλιακού μίσους που θέλησε να περάσει, και το πέρασε. Εμμένει η αντιπολίτευση στο ότι είναι «ψεύτης» ο ΣΥΡΙΖΑ ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα πολιτικό κυνισμό χωρίς όρια.

Ας επιστρέψουμε όμως στην κοινωνική στόχευση της «αποκάλυψης». Είναι λάθος να θεωρείται ότι ο πολίτης δεν ξέρει τι ψηφίζει. Πρώτα από όλα είναι απαξιωτικό για τους πολίτες. Φυσικά και ξέρει. Πάντα ήξερε. Είναι η σωστή η επιλογή που κάνει; Συχνά δεν είναι, κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Δεν ήξεραν οι Γερμανοί ότι η επιλογή Χίτλερ οδηγούσε στον πόλεμο; αναρωτιέται ο Τόμας Μαν. Φυσικά και το ήξεραν. («Είναι δυνατόν οποιοδήποτε Γερμανός με σώας τας φρένας να τα έχει δει όλα αυτά και να έχει πιστέψει ότι το συγκεκριμένο καθεστώς ήθελε την ειρήνη και ότι ο πόλεμος επιβλήθηκε στους κρατούντες και στον λαό από κακόβουλους εχθρούς; Έχει κανένα νόημα να κλείνουμε τα μάτια μπροστά στην αλήθεια που καίει ακόμα και μέσα από τα κλειστά βλέφαρα»)

Το να τονίζουμε το λάθος της επιλογής που ήδη έγινε, δεν οδηγεί πουθενά. Ούτε το διαρκές «άλλα έλεγε κι άλλα έκανε ο Τσίπρας» οδηγεί κάπου. Όλοι μας ξέρουμε, όλοι μας ζούμε τη βλάβη που επέφερε ο Συριζα στη χώρα και στις ζωές μας. Όχι όμως γιατί δεν έκανε αυτά που έλεγε αλλά γιατί αυτά που έλεγε ήταν ενσυνειδήτως καταστροφικά και στη συνέχεια η στροφή που έκανε «δεμένος στο κατάρτι» ως ένας σύγχρονος Οδυσσέας, όπως είπε προσφάτως ο κ. Τσίπρας βραβευόμενος στο Παρίσι και  αυτοσαρκαζόμενος ελπίζω, δεν ήταν παρά η υιοθέτηση μιας υδραργυρικής αντίληψης της πολιτικής: Κάνω ότι θέλετε αρκεί να μένω στην εξουσία. Δεν έχω ιδεολογικό πρόσημο, δεν έχω έρμα, δεν έχω εθνικό σχέδιο. Δεν με ενδιαφέρει η πατρίδα, είμαι ό,τι νομίζεις και το αντίθετό του.

Έτσι με μεγάλη άνεση αξιοποιούν τα ομόλογα του 2012, συνεχίζοντας την πολιτική του 2012, αλλά την ίδια στιγμή βγαίνει στα κανάλια ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και μας λέει «η ανταλλαγή αυτή κλείνει οριστικά τον κύκλο που άνοιξε το PSI». Ότι νά ναι.

Ο πολίτης και τα στελέχη, όμως ξέρουν. Τα πάντα ξέρουν. Και αν τα στελέχη διατηρούν το κόμμα αυτό, τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, στην εξουσία το κάνουν στο πλαίσιο της συνενοχής. Κι αν οι πολίτες  εκφράζουν μια «αμήχανη ανοχή», για να χρησιμοποιήσω πάλι φράση του Τόμας Μαν, είναι ακριβώς γιατί δεν διαφαίνεται τίποτα στον ορίζοντα που να σε κάνει να νιώθεις αισιόδοξος και ασφαλής για την επόμενη μέρα.


Καμία αξία συνεπώς δεν έχει η «αποκάλυψη» ότι ο Τσίπρας στηρίζει τον Καμμένο ή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τόσο αριστερός ή πως έγινε εκπρόσωπος του καπιταλισμού! Όλα αυτά είναι βούτυρο στο ψωμί του Τσίπρα. Σημασία έχει μόνο η επόμενη μέρα. Το εθνικό σχέδιο για την Ελλάδα Μετά. Πρώτη προϋπόθεση όμως είναι να ξεριζωθεί ο εθνικολαϊκισμός από τον τόπο μας. Και με κόλπα τύπου «είμαι κι εγώ λίγο λαϊκιστής, έλα σε μένα» το μόνο που συμβαίνει είναι να θολώνει κι άλλο η εικόνα, να βάλλεται ο ορθός λόγος - το μόνο όπλο που έχουμε έναντι του εθνικολαϊκισμού-  και άρα να ισχυροποιείται ο αυθεντικός εκφραστής του λαϊκισμού. Και για να το πω πιο απλά: δεν πουλάς τρέλα, στον τρελό.

* Το άρθρο δημοσιεύεται, εδώ: http://www.capital.gr/arthra/3258379/apokalupseis 

Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017

Ο αθεράπευτος κ. Τσίπρας

Θα μπορούσαν να ήταν διασκεδαστικές οι λογοτεχνικές αναφορές του κ. Τσίπρα, δεδομένης της ολοφάνερης άγνοιας περί του τι επικαλείται, αν δεν άγγιζαν συχνά τα όρια της ύβρεως. Μια τελευταία τέτοια αναφορά είναι η καταληκτική φράση της ομιλίας του στην ΚΟ του Συριζα (8.11.2017) όπου δήλωσε γεμάτος χαρά και με ένα πελώριο χαμόγελο πως είναι «αθεράπευτα αισιόδοξος»: «Σήμερα, περισσότερο από χθες, περισσότερο από ποτέ, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, δηλώνω αθεράπευτα αισιόδοξος. Θα τα καταφέρουμε» είπε και ξέσπασαν σε ένθερμα χειροκροτήματα οι βουλευτές/οπαδοί του.

Δυο τινά υπάρχουν: Είτε οι λογογράφοι του κ Τσίπρα αγνοούν το βαθύτερο περιεχόμενο των φράσεων που χρησιμοποιούν, είτε δεν τα αγνοούν και είναι επικίνδυνα κυνικοί. 

Η φράση «αθεράπευτα αισιόδοξος» που με τόση χαρά χρησιμοποίησε ο  πρωθυπουργός, προέρχεται από το αριστούργημα του Guenassia, «Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων». Η λέσχη αυτή, μια σκακιστική λέσχη, ή αλλιώς το «κίτρινο δωμάτιο» βρίσκεται στο εσωτερικό ενός καφέ στο Παρίσι, το «Balto», πίσω από μια κουρτίνα. Οι ήρωες του μυθιστορήματος και οι μόνοι που έχουν πρόσβαση στη λέσχη, που οι ίδιοι την έχουν ονομάσει «λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων», είναι πρόσφυγες, οι περισσότεροι από τις χώρες του τότε σοβιετικού μπλοκ. Άνθρωποι με καλή ζωή στην πατρίδα τους (ανώτατοι αξιωματούχοι, επιστήμονες κοκ ) που αναγκάστηκαν να την εγκαταλείψουν, να εγκαταλείψουν  την οικογένεια τους και αγαπημένους φίλους, να αναθεωρήσουν τα πιστεύω τους, για να μπορέσουν απλά να σώσουν τη ζωή τους από τις σταλινικού τύπου εκκαθαρίσεις  και να  επιβιώσουν σε άθλιες συνθήκες σε προάστια του Παρισιού, ζώντας κρυμμένοι από τον ίδιο τους τον εαυτό. «Ήταν φαντάσματα, παρίες, χωρίς χρήματα, με πτυχία που δεν αναγνωρίζονταν. Μιλούσαν ελάχιστα για το παρελθόν. Είχαν απαρνηθεί άνετα σπίτια και υψηλές θέσεις», περιγράφει ο συγγραφέας.

Ένας από τους ήρωες του βιβλίου και θαμώνας της λέσχης είναι ο Σάσα, ένας άλλος είναι ο Ιγκόρ. Ο Σάσα, ένας πρώην αξιωματούχος του καθεστώτος,  αυτοκτονεί μέσα στο κίτρινο δωμάτιο, στη λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων, δίχως να έχει αποκαλύψει το μεγάλο του μυστικό, εξαιτίας του οποίου λίγες ώρες πριν την αυτοκτονία του είχε δεχθεί σωματική επίθεση από τον Ιγκόρ. Το «μεγάλο μυστικό» που αποκαλύπτει ο Σάσα με επιστολή που έχει ταχυδρομήσει στον Μισέλ, τον νεαρό του φίλο που «δεν έζησε τις δικές μας φρικαλεότητες» πριν την αυτοκτονία του, («Μισέλ, όταν θα διαβάζεις αυτό το γράμμα, θα έχω βρει επιτέλους γαλήνη..» ) δεν είναι παρά μία ακόμα ανθρώπινη ιστορία από τα θύματα των εγκλημάτων του  σταλινισμού. Μια από τις χιλιάδες όμοιες τραγικές ιστορίες από την περίοδο του μεγάλου τρόμου. Τότε που σε μία νύχτα ο «σύντροφος» της οκτωβριανής επανάστασης και αξιωματούχος του καθεστώτος ονοματιζόταν «εχθρός του καθεστώτος» και εκκαθαριζόταν με συνοπτικές διαδικασίες ή αν ήταν τυχερός, προλάβαινε να φυγαδευτεί και να ζήσει μια ζωή δίχως όνομα σε κάποια άλλη χώρα. «Το’ σκασα σαν κλέφτης. Πίστευα ότι ο αποχωρισμός θα ‘ταν λιγότερο επώδυνος αν έφευγα βιαστικά. Χρειάστηκε να επιστρατεύσω όλη μου τη δύναμη για να το κάνω. Ο πόνος με παρέλυσε αργότερα, όταν ήμουν ασφαλής. Διαλύθηκα. Δεν έλαβα ποτέ νέα τους. (...) Καθένας στον τάφο του, αλλά ζωντανός» γράφει ο Σάσα.

«Διέπραξα τόσα εγκλήματα και υπήρξα συνεργός σε τόσα άλλα, ώστε δεν αξίζω καμία μεγαλοψυχία» εξομολογείται στην επιστολή του, και συνεχίζει: «Για χρόνια τους υπηρετούσα πιστά, πεπεισμένος ότι είχαν δίκιο, ότι έπρεπε να εξοντώσουμε με κάθε τρόπο τους εχθρούς μας». Ενώ παρακάτω επικαλείται μια φράση του Γκόργκι προς τον Ρομαίν Ρολάν, «κανένας λαός του 20ου αιώνα δεν ‘‘εξαπατήθηκε’’» για να  συμπληρώσει: «Το να ισχυρίζεσαι ότι ‘‘δεν ξέραμε’’, είναι ένα καθησυχαστικό, συλλογικό ψεύδος». Κλείνει την επιστολή του λέγοντας «Τούτη την ώρα που φεύγω, αναρωτιέμαι αν θα ήταν καλύτερα να μείνω, για να καταθέσω. Νομίζω ότι θα σταματήσω εδώ».

«Παλιοϊστορία» όπως θα πει ένας άλλος πρόσφυγας και θαμώνας της λέσχης όταν μαθαίνει το «μεγάλο μυστικό».

Αυτό είναι το πνεύμα της «λέσχης των αθεράπευτα αισιόδοξων» και ουδεμία σχέση έχει με την πολιτικάντικη ψευδο-αισιοδοξία ενός πρωθυπουργού που πιστεύει πως είναι η μετενσάρκωση του «πατερούλη» και προσπαθεί να πείσει πως η χώρα πάει περίφημα μετερχόμενος κάθε αθέμιτο τρόπο για να επιβληθεί, κι όποτε αποκαλύπτεται επικαλείται «αυταπάτη». Αφορά τα θύματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων του 20ου αιώνα, τα τραγικά θύματα της μεγάλης «αυταπάτης».

Είναι προφανές ότι ο κ. Τσίπρας ιδέα δεν είχε στο τι αναφερόταν με τη φράση «αθεράπευτα αισιόδοξος». Η άγνοια όμως τιμωρεί, και οπωσδήποτε η άγνοια της Ιστορίας.


Αντί για επίλογο, αφιερώνω στον κ. πρωθυπουργό το αγαπημένο ανέκδοτο μεταξύ των θαμώνων της λέσχης των αθεράπευτα αισιόδοξων που τους έκανε να γελάνε σα να το ακούγανε πρώτη φορά, μήπως και καταλάβει κάτι για τη σχέση του με τους οπαδούς του. Είναι αυτό με τον Στάλιν και τον ήλιο:  Ένα ηλιόλουστο πρωινό, ο Στάλιν ξυπνάει και κοιτάει τον ήλιο και του λέει: «Ήλιε,  πες μου, ποιος είναι ο πιο ωραίος, ο πιο έξυπνος και ο πιο δυνατός άνδρας στον κόσμο;». Αμέσως ο ήλιος του απαντά: «Εσύ, ω Στάλιν, φως της οικουμένης!» Το μεσημέρι ο Στάλιν ξαναρωτά: «Πες μου, Ήλιε, ποιος είναι ο πιο υπέροχος, ο πιο ευφυής, ο εξοχότερος άνδρας όλων των εποχών;» Ο ήλιος επιβεβαιώνει: «Εσύ, ω τρισμέγιστε Στάλιν». Προτού δειπνήσει, ο Στάλιν δεν αντέχει να μη ρωτήσει τον Ήλιο ποιος είναι ο καλύτερος κομμουνιστής στον κόσμο. Ο ήλιος του απαντά: «Είσαι άρρωστος Στάλιν, ψυχοπαθής και παράφρονας. Σ’ έχω χεσμένο! Τώρα είμαι στη Δύση!»   

* Το άρθρο δημοσιεύεται, εδώ: http://www.capital.gr/me-apopsi/3252929/o-atherapeutos-k-tsipras 

Κυριακή 5 Νοεμβρίου 2017

Η καμήλα και η σαρανταποδαρούσα

Η αναφορά του κ. Τσακαλώτου, από το βήμα της Βουλής, στη φυματική με μηνίσκο σαρανταποδαρούσα που ψωνίζει από τα Lild, στην καλύτερη περίπτωση προβλημάτισε σχετικά με τη ψυχική κατάσταση του υπουργού οικονομικών μας. Ενδεχομένως η προσφυγή στα αρχέτυπα και στο συλλογικό υποσυνείδητο του Carl Jung να είναι μια μέθοδος ανάγνωσης του ψυχισμού του κ. Τσακαλώτου. «Το εκκρεμές του νου πάλλεται μεταξύ λογικού και παραλόγου, όχι μεταξύ σωστού και λάθους» έγραφε o Jung.

Μπορεί όμως η απάντηση να είναι κατά τι πιο απλή. Μπορεί  να πρόκειται για  ένα ακόμα επεισόδιο της σχέσης Τσίπρα – Τσακαλώτου.

Ο κ. Τσίπρας πριν λίγες ημέρες είπε στις ΗΠΑ σε κακά αγγλικά μια ελληνική παροιμία, όπως όλοι θυμόμαστε. Είχε πει στην ομιλία του στο Brookings: «We have already eaten the camel and now have the queue». (Αμετάφραστο καθώς η λέξη queue δεν σημαίνει ουρά ζώου αλλά ουρά στην οποία στεκόμαστε, και επιπλέον η ελληνική παροιμία δεν αναφέρεται σε καμήλα αλλά σε γάιδαρο- «Φάγαμε τον γάιδαρο και μας έμεινε η ουρά»).

Ο κ. Τσακαλώτος λίγες ημέρες αργότερα προσπάθησε να κατασκευάσει μια «παροιμία» σε καλά ελληνικά. Κι έτσι μας παρουσίασε, με καθαρό βρετανικό φλέγμα, την εικόνα μιας φυματικής σαρανταποδαρούσας με πρόβλημα μηνίσκου σε 25 από τα 40 πόδια, που κρατά βαριές σακούλες για τα ψώνια της εβδομάδας από τα LIDL. Ενδεχομένως πηγή έμπνευσης του κ. Τσακαλώτου να είναι αφρικανικές παροιμίες, διαδεδομένες στα βρετανικά πανεπιστήμια, τύπου «If a centipede loses a leg, it does not prevent him from walking.» (Μετ: Μια σαρανταποδαρούσα δεν σταματάει να περπατάει αν χάσει ένα πόδι).

Η σαρανταποδαρούσα μπορεί γενικά να μην είναι συνηθισμένο ζώο στις ελληνικές παροιμίες αλλά η συμβολή της στη βρετανική επιστήμη της ψυχολογίας είναι αξιόλογη. Διαδεδομένο είναι το ποίημα του 19ου αιώνα «Το δίλημμα της σαρανταποδαρούσας»* της βρετανίδας Katherine Craster, το οποίο χρησιμοποιήθηκε για να στηριχθεί μια ολόκληρη θεωρία από τον επίσης βρετανό ψυχολόγο George Humphrey, γνωστή ως Humphrey's law, σύμφωνα με τον οποία όταν κάποιος σκέφτεται μια πράξη η οποία γίνεται από ένα σημείο και μετά αυτοματοποιημένα, μπλοκάρει και δεν μπορεί να την κάνει. Έτσι και η δύσμοιρη σαρανταποδαρούσα, σύμφωνα με το ποίημα, όταν την ρώτησαν πως μπορεί να συγχρονίζει 45 πόδια, μπερδεύτηκε και σταμάτησε να περπατάει. Δηλαδή, σύμφωνα με τον Carl Popper, κάποτε ρώτησε ένας βιολιστής έναν συνάδελφό του βιολιστή πώς μπορεί και παίζει το συγκεκριμένο κομμάτι του Μπετόβεν. Ο συνάδελφος ανταπάντησε πως ήταν πολύ απλό... και μετά δεν μπορούσε να το παίξει. Είναι η σχέση συνειδητού – υποσυνείδητου.  

Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Διότι όλα αυτά τα ξέρει ο βρετανοτραφής απόφοιτος του St. Paul και της Οξφόρδης, κ. Τσακαλώτος. Ο οποίος νιώθει, κατά πως φαίνεται, βαθύτατη απαξίωση προς τον αμόρφωτο πρωθυπουργό κ. Τσίπρα και θέλησε έτσι να του την «πει» με τον δικό του τρόπο για την καμήλα και την άθλια εμφάνισή του στις ΗΠΑ.

Εξάλλου, δεν θα πρέπει να εκφεύγει της προσοχής μας ότι ο υπουργός οικονομικών της κυβέρνησης αποχώρησε από τις ΗΠΑ μόλις προσγειώθηκε στις ΗΠΑ ο Πρωθυπουργός! Ο κ. Τσακαλωτός είχε προηγηθεί, είχε συναντηθεί με το ΔΝΤ και στη συνέχεια απεχώρησε χωρίς να μετάσχει στην αντιπροσωπεία που συνόδευσε τον κ. Τσίπρα.

Ο κ. Τσακαλώτος συχνά πυκνά, ως αρχηγός που είναι και της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, «πυροβολεί» τον Πρωθυπουργό. Ένα από τα πλέον κραυγαλέα επεισόδια έγινε την  επομένη της ομιλίας Τσίπρα στη ΔΕΘ. Ο Πρωθυπουργός από το Βελλίδειο δήλωσε περιχαρής ότι η τρίτη αξιολόγηση δεν περιλαμβάνει νέα μέτρα, και την επομένη «αξιωματούχος του Υποικ» διέρρευσε στα ΜΜΕ πως θα χρειαστούν πρόσθετα μέτρα για το 2018. Η πηγή της διαρροής ήταν εύκολα αναγνωρίσιμη. Εξάλλου ο κ. Τσακαλώτος δεν διέψευσε τη διαρροή.  

Γιατί το κάνει αυτό ο κ. Τσακαλώτος; Ενδεχομένως γιατί φοβάται μην γίνει 
Βαρουφάκης. «Εγώ δεν θα γίνω Βαρουφάκης, ούτε Ιφιγένεια», είχε άλλωστε πει ο κ. Τσακαλώτος πριν κάποιους μήνες σε ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ. Υπό την έννοια ότι δεν θα αφήσει να του χρεώσει ο Τσίπρας δικές του ολέθριες επιλογές όπως έκανε με τον Βαρουφάκη;  Ενδεχομένως. Αυτά έχουν τα σταλινικά κόμματα.

Για να επιστρέψουμε όμως στα δικά μας και στις παροιμίες. Μια άλλη ελληνική παροιμία λέει «κάθε αρνάκι από το ποδαράκι του κρέμεται». Το όποιο πάει να πει πως και ο κ. Τσίπρας και ο κ. Τσακαλώτος, ό,τι επικοινωνιακά τεχνάσματα και αν σκαρφιστούν, δεν αργεί η στιγμή που θα αντιμετωπίσουν από κοινού και ο καθένας κατά μόνας τις συνέπειες των όσων έκαναν.


* A centipede was happy – quite!
Until a toad in fun
Said, "Pray, which leg moves after which?"
This raised her doubts to such a pitch,
She fell exhausted in the ditch
Not knowing how to run.
-->

* Το άρθρο δημοσιεύεται εδώ: 
http://www.capital.gr/arthra/3252027/i-kamila-kai-i-sarantapodarousa