Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Σκέψεις από την χρονιά που φεύγει και από την χρονιά που έρχεται…

Αναμφίβολα, τα έτη 2010 -2011 θα λάβουν ξεχωριστή θέση στη νεότερη Ιστορία της Ευρώπης, είτε ως χρονιές που σηματοδότησαν την αρχή νέων δεινών της ανθρωπότητας είτε ως χρονιές που συνειδητά την εμπόδισαν। Το πώς θα εγγραφούν στη συλλογική μνήμη, είναι (ακόμα) στο χέρι μας. Τώρα που η Ευρώπη ως Ενωση αλλά και ως μεμονωμένα κράτη, δοκιμάζονται όχι μόνο οικονομικά αλλά κυρίως πολιτειακά, αλλά και κοινωνικά και ηθικά (με την πολιτική έννοια του όρου), και η ως τώρα κραταιά πεποίθηση της γενιάς μου ότι είναι η πρώτη γενιά δίχως πολέμους και μαζικές οδύνες, μοιάζει να κλονίζεται, ίσως να ήταν χρήσιμο να βάζαμε ένα κόμμα στην παρόρμηση, μια σκέψη λίγο πριν το λόγο. Τώρα που οι βεβαιότητες της νεωτερικότητας και τα κεκτημένα μοιάζουν να αμφισβητούνται, ίσως θα πρέπει να αμφισβητήσουμε κι εμείς οι ίδιοι τα όσα πιστεύουμε πως είμαστε και κάνουμε. Θα ήταν, ίσως, χρήσιμο να ξανανοίγαμε σκονισμένα βιβλία ιστορίας, να θυμηθούμε πώς έγιναν τα μεγάλα εγκλήματα- άνθρωποι ήταν κι αυτοί, κανονικοί, σαν εμάς.


Θα ήταν, ίσως, καλό να θέτουμε τις ακριβείς ερωτήσεις πριν αποδεχθούμε τις έτοιμες, στερεοτυπικές απαντήσεις। Και μια από αυτές τις ερωτήσεις είναι και η περί των μεταναστών κι άλλων απόκληρων. Είναι αλήθεια το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης, οι μετανάστες; Οι Μετανάστες! Αλήθεια, ποιά άλλη κοινωνική ομάδα, λέξη ή ιδέα έχει αυτή τη δύναμη να συνιστά το αέναο αίτιο για πάσης φύσεως προβλήματα- ατομικά, κοινωνικά, εθνικά; Μολονότι αποτελεί αρχή μου να μην αναφέρομαι σε νούμερα, γιατί οι αριθμοί δίνουν τη ψευδαίσθηση της αντικειμενικότητας αλλά η ερμηνεία αυτών είναι συχνά αυθαίρετη, κατ’ εξαίρεση, θα τολμήσω μια αριθμητική εκτίμηση του «προβλήματος»: ο αριθμός των αλλοδαπών που παρουσιάζεται ως ετήσιες αφίξεις (πχ το 2009, 125.000) είναι το σύνολο των συλληφθέντων στα σύνορα αλλά και στην ενδοχώρα. Δεδομένου δε ότι δεν υπάρχει κάποιο σύστημα καταγραφής ώστε ο αλλοδαπός χωρίς έγγραφα που συλλαμβάνεται μια φορά να μην επανά-καταγράφεται σε επόμενη σύλληψή του, αντιλαμβάνεστε ότι το νούμερο είναι ψευδές, καθώς κάθε αλλοδαπός δίχως νομιμοποιητικά έγγραφα συλλαμβάνεται πολλές φορές κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη χώρα. Η πρακτική αυτή είναι παν-ευρωπαϊκή! Συνεπώς, αν εξαιρέσουμε τους αλβανούς υπηκόους δίχως νομιμοποιητικά έγγραφα, από τα στοιχεία της Frontex προκύπτει ότι ο αριθμός των εισερχομένων δεν πρέπει να ξεπερνά τους 20.000 –30.000 ετησίως. Δεδομένου δε ότι η Ελλάδα είναι η βασική πύλη της ΕΕ, … θα λέγαμε ότι τουλάχιστον δεν είναι ένας πληθυσμός ανθρώπων που μπορεί να χαρακτηριστεί ως εισβολή (sic). Υπό τον όρο, βέβαια, να διαμοιράζεται τόσο μεταξύ κρατών μελών όσο και εντός κάθε κράτους.


Επιπλέον, όσον αφορά στη χώρα μας, η διαχείριση των μεταναστών δίχως νομιμοποιητικά έγγραφα είναι ο μόνος τομέας της χώρας μας για τον οποίο η ΕΕ δεν φείδεται χρηματοδοτήσεων। Και με τα κονδύλια αυτά, εκτός των άλλων, δημιουργούνται και νέες θέσεις εργασίας. Το μόνο που απαιτεί η ΕΕ είναι την εφαρμογή των πολιτικών που εμείς οι ίδιοι προτείναμε. Και επειδή ο υπό μία έννοια ορθός ευρωσκεπτικισμός μας, μας εμποδίζει να αποδεχθούμε την πληροφορία ως έχει, θα ήταν χρήσιμο να θυμηθούμε τη στάση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής όσον αφορά στις μαζικές απελάσεις των Ρομά. Υπάρχουν άνθρωποι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και ένας από αυτούς είναι σίγουρα η αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κα. Viviane Reding που δημοσίως εγκάλεσε τη Γαλλία για υιοθέτηση πρακτικών που προσομοιάζουν σε αυτές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, και με αυτό τον τρόπο ενεργοποίησε τη μνήμη και τα αντανακλαστικά της Γαλλίας, η οποία έσπευσε να δηλώσει ότι είναι η μήτηρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και φυσικά σταμάτησε τις απελάσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν την αναγωγή και διαβάζουν τα σημεία των καιρών: οικονομική ανασφάλεια, απογοήτευση από τους δημοκρατικούς θεσμούς, κρίση ταυτότητας, … και έπειτα, κατασκευή ταυτότητας με δημιουργία εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών, εθνικιστικός λόγος, απαξίωση της δημοκρατίας. Αυτά δεν είναι τα χαρακτηριστικά της σημερινής περιόδου (μόνο). Αυτά είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της περιόδου πριν από την άνοδο του Φασισμού και Ναζισμού, τότε. Και πράγματι η ΕΕ την παρούσα περίοδο δίνει ιστορικές μάχες ώστε να μην επαναληφθούν τα εγκλήματα του τότε. Και η οικονομική υποστήριξη της Ελλάδας όσον αφορά στα ζητήματα των μεταναστών, σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται. Ομως δεν αρκεί να υπάρχουν λίγοι που αντιλαμβάνονται. Θα πρέπει όλοι μας να είμαστε σε εγρήγορση. Και πολύ φοβάμαι ότι η Ελλάδα, ακριβώς λόγω διαφόρων ιστορικών βεβαιοτήτων, έχει ισχυρές πιθανότητες να σταθεί πρωτοπόρα την παρούσα περίοδο, με την αρνητική έννοια.


Αυτή η ανησυχία εκπηγάζει και από τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών: το υψηλό ποσοστό αποχής και την, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, θεσμική εκπροσώπηση ενός εθνικιστικού/ακροδεξιού κόμματος στο Δήμο Αθηναίων.Αλήθεια, αυτό που πραγματικά θέλαμε ήταν να δώσουμε λόγο σε ένα κόμμα με ρητορική και πρακτική μίσους; Σε ένα κόμμα που τα μέλη του φοράνε τον αγκυλωτό σταυρό (ελαφρώς παραποιημένο) και χαιρετούν ναζιστικά; Ή μήπως η ψήφος μας οφείλεται στην κραταιά πεποίθηση ότι ο έλληνας δεν ήταν ποτέ φασίστας, άρα δεν είναι και τώρα; Αλήθεια, δεν ήταν ποτέ; … δεν ξέρω.Δεν θα μιλήσω για ρατσισμό. Δεν θα μιλήσω για ξενοφοβία. Αυτά είναι ψυχολογικές διαδικασίες που δεν μας βοηθούν. Θα μιλήσω, όμως, για διαμόρφωση φοβικών κοινωνιών, για κοινωνίες που σπαράσσονται από εμφυλιακές συγκρούσεις, για πολίτες που παραδίδουν την ιδιότητα του πολίτη και αναλώνονται σε υποτιθέμενες μάχες με υποτιθέμενους εχθρούς για φαντασιακά και φανταστικά ιδεώδη. Και μετά τον πένητα μετανάστη … θα έρθει ο άστεγος, κι έπειτα ο χρηστής ναρκωτικών… κι όσο θα τους πολεμάμε τόσο θα πληθαίνουν γιατί δεν είναι τα προβλήματα τους ατομικά, αλλά κοινωνικά και εν πολλοίς κατασκευασμένα για να εξυπηρετούν άλλα συμφέροντα. Φυσικά και τα πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας και ο καθένας μας ατομικά, δεν οφείλονται μήτε στους πολιτικούς της Ελλάδας, μήτε στους μετανάστες (δεν είναι εντυπωσιακό ότι είναι οι δύο ενοχοποιημένες ομάδες;)


Ο «εχθρός» που είναι σχεδόν άυλος με διαστάσεις μεταφυσικές σχεδόν θεολογικές, δεν είναι άλλος από το καταρρέον χρηματοπιστωτικό σύστημα της Δύσης που για να σωθεί θα κάνει ότι μπορεί। Και δεν υπάρχει καλύτερη συνθήκη για την επιβίωση του συστήματος από το να στραφούμε όλοι εναντίων όλων -να δαιμονοποίησουμε το διαφορετικό, να αμφισβητήσουμε την ικανότητα των εκλογικών θεσμών και των αιρετών προσώπων να υπερασπιστούν τους πολίτες τους, να προτάξουμε την ασφάλεια έναντι της ελευθερίας και των δικαιωμάτων. Είναι περισσότερο από ποτέ ανάγκη να υπερασπιστούμε τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου, με τις όποιες ατέλειες του. Εχει η δημοκρατία μας προβλήματα; Φυσικά έχει. Και μάλιστα αν αναλογιστούμε δύο τρανταχτά παραδείγματα, της Ελβετίας (που μια ομάδα ακροδεξιών συγκεντρώνει υπογραφές και φέρνει νόμους που καθόλου δεν συνάδουν με τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό) και της Μεγάλης Βρετανίας (που οι προφανείς για την Ιστορία της κινητοποιήσεις των φοιτητών καθόλου δεν εμπόδισαν την κυβέρνηση να φέρει νόμο που αφαιρεί από τη μεσαία τάξη το δικαίωμα στην παιδεία).


Για αυτό και θα πρέπει να είμαστε ενωμένοι και σε επιφυλακή. Με αυτές τις σκέψεις αποχαιρετώ τη χρονιά και καλωσορίζω τη νεα .... Γιατί η Ιστορία μπορεί να επαναλαμβάνεται ως φάρσα αλλά πάντα με τα ίδια ολέθρια αποτελέσματα…

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Σκέψεις για την 7η Νοεμβρίου

Διασχίζοντας τους δρόμους της πόλης λίγες είναι οι στιγμές που δεν θα κλείσεις τα μάτια σου στη θέα ενός ηλικιωμένου άστεγου επαίτη, που θα δεν στρέψεις το βλέμμα αλλού για να αποφύγεις τον εικοσάχρονο που τρυπιέται δίπλα στη στοίβα των σκουπιδιών, που δεν θα επιταχύνεις το βήμα με κατεβασμένο το κεφάλι όταν κάποιος τείνει να σου μιλήσει στο δρόμο … και λίγο αργότερα θα καταλάβεις πως ήταν απλώς ένας φίλος από τα παλιά… Γινήκαμε έτσι.

Κι όσο οι γειτονιές μας εξαθλιώνονται, κι οι ζωές μας επίσης, κάποιοι άλλοι κάνουν πολιτικές καριέρες χρησιμοποιώντας το πόνο των άλλων, των λιγότερο τυχερών, για να τρομοκρατούν τους άλλους, τους λιγότερους άτυχους –και εν τω μεταξύ οι άγνωστοι-γνωστοί, κερδοσκοπούν.
Για πόσο καιρό ακόμα θα το επιτρέπουμε αυτό;

Δεν ζητάω ψήφο. Δεν είμαι εγώ το θέμα μας. Εμείς είμαστε το θέμα. Το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, όλων, των λιγότερο ή περισσότερο τυχερών…. Σε αυτό προσβλέπω την 7η Νοεμβρίου.

Γιατί, όπως λέει και ένα γκράφιτι των Εξαρχείων, … πατρίδα μου δεν είναι μόνο εκεί που αγάπησα, πατρίδα μου είναι και εκεί που μίσησα. … Πατρίδα μου είναι εκεί που νοιάζομαι…


Να είστε καλά

Αφροδίτη

Περιφέρεια Αττικής, Τομέας Αθήνας, Γρηγόρης Ψαριανός- Αττική Γη


Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Συνέντευξη στο TVXS

>>>Ήσασταν σύμβουλος του Υφυπουργού Βούγια για θέματα μετανάστευσης, αλλά δεχθήκατε τα πυρά των εφημερίδων για την προηγούμενη καριέρα σας ως μοντέλου και ηθοποιού Ήταν αυτό που σας έκανε να... δραπετεύσετε στην Αγγλία;

Δεν ήμουν ποτέ μοντέλο. Ηθοποιός ήμουν και εξακολουθώ- ο όρος πρώην ηθοποιός δεν υφίσταται! Και δεν νομίζω ότι «δέχθηκα τα πυρά» ηλεκτρονικών και ψηφιακών ΜΜΕ λόγω της ιδιότητάς μου ως ηθοποιού, αλλά λόγω του αντικειμένου με το οποίο ασχολούμαι τα τελευταία έξι χρόνια, της άτυπης μετανάστευσης. Αλλά καθώς δεν θα το ομολογούσαν ποτέ αυτό - δεν είναι πολιτικά ορθό! - επιδόθηκαν σε μια πουριτανική λασπολογία σαφώς έωλη. Ξέθαψαν σκηνές από ταινίες, σίριαλ, φωτογραφίσεις … για να με παρουσιάσουν ως το μέγα σκάνδαλο της κυβέρνησης: μια ελαφρών ηθών σε Υπουργείο!


Προφανώς και ήξεραν πολύ καλά ποια είμαι και τι κάνω, διότι η χώρα μας είναι μικρή και γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Εσείς ως TVXS πόσες φορές στο παρελθόν δεν είχατε επικοινωνήσει μαζί μου για να ζητήσετε τη συμβολή μου σε κάποιο ρεπορτάζ σας σε σχέση με το κέντρο της Αθήνας και τους μετανάστες; Πόσες φορές δεν δημοσιεύσατε δηλώσεις μου; Λοιπόν … αυτοί, οι «άλλοι», δεν ξέρανε; Μην κοροϊδευόμαστε, λοιπόν.


Δεν «δραπέτευσα» όμως τότε. Παρέμεινα στο Υπουργείο, έχοντας την απόλυτη κάλυψη του Υφυπουργού κ. Βούγια, αλλά και του Υπουργού, κ. Χρυσοχοΐδη, και συγκεντρώθηκα στη δουλειά μου. Όταν όμως ένα χρόνο μετά, και μάλιστα μετά τον ανασχηματισμό, συνέβησαν πάλι τα ίδια, με αφορμή την αποδοχή της πρότασης για παρουσίαση εκπομπή στην ΝΕΤ με θέμα τους μετανάστες, τότε αποφάσισα ότι έπρεπε να πάρω μια απόσταση για να προστατεύσω την ψυχική μου ισορροπία. Έτσι κι αλλιώς είχα σκοπό να φύγω κάποια στιγμή για να ολοκληρώσω το μεταπτυχιακό μου στο Λονδίνο με θέμα την Παγκόσμια Μετανάστευση. Απλώς επέσπευσα το ταξίδι. Εξάλλου το διακύβευμα (η εκπομπή) δεν ήταν ισχυρό. Από τη στιγμή που η εκπομπή θα γίνει, ελαχίστως με ενδιαφέρει αν θα την παρουσιάσω εγώ ή κάποιος άλλος. Βέβαια, εγείρεται ζήτημα εάν κάθε φορά που αναλαμβάνω κάποια εργασία … ωρύεται ο Τύπος. Δεν νομίζετε;


>>> Θεωρείτε άδικη την κριτική που δεχθήκατε και γιατί;

Δεν θα χρησιμοποιούσα ποτέ τη λέξη «άδικη». Δεν έχω να απολογηθώ για κάτι. Η πιο ευγενική λέξη που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω είναι «χυδαία».


>>> Πιστεύετε ότι συμβάλατε στη βελτίωση της αντιμετώπισης του μεταναστευτικού στην Ελλάδα; Αν ναι, πώς;

Το ζήτημα της διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών δεν αντιμετωπίζεται μέσα σε ένα χρόνο, όταν μάλιστα έχεις παραλάβει το χάος πέντε ετών, τουλάχιστον. Όμως έγιναν σημαντικά βήματα με κυριότερο όλων το ότι πλέον όλοι αναγνωρίζουν το πρόβλημα ως Ευρωπαϊκό. Η εκπεφρασμένη βούληση Ευρωπαϊκής Επιτροπής να στηρίξει οικονομικά αλλά και πολιτικά την Ελλάδα ώστε να εφαρμοστεί το Εθνικό Σύστημα Διαχείρισης των Μεταναστευτικών Ροών - στο οποίο καταλήξαμε σε συνεργασία με τα Υπουργεία ΠτΠ, Υγείας και Εσωτερικών - είναι αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της προσπάθειας. Η ευρωπαϊκή αμφισβήτηση του Κανονισμού Δουβλίνο ΙΙ είναι αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας. Η δουλειά συνεχίζεται. Στην κυβέρνηση εργάζονται στο αντικείμενο αυτό ικανότατοι άνθρωποι, με γνώση και βούληση, όπως η Υφυπουργός Μετανάστευσης, κα. Νταλάρα, ο Γενικός Γραμματέας Μεταναστευτικής Πολιτικής, κ. Τάκης, καθώς και πολλοί άλλοι στα συναρμόδια Υπουργεία



>>> Κι αφού αποφασίσατε να φύγετε, τότε γιατί κατέρχεστε υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος με τον υποψήφιο περιφερειάρχη Ψαριανό;

Ούτε απεβίωσα (ακόμα) ούτε εγκατέλειψα τη χώρα (ακόμα), το μεταπτυχιακό μου ολοκληρώνω και με τη νέα χρονιά θα επιστρέψω.

>>> Γιατί επιλέξατε υποψήφιο από την Αριστερά για να κατέβετε υποψήφια στην περιφέρεια Αττικής; Πριν από λίγο καιρό, ήσασταν σύμβουλος σε ΥΦΥΠ του Πασοκ. Θα μπορούσε να σας κατηγορήσει κανείς για πολιτική ασυνέπεια.


Για πολιτική ασυνέπεια θα με κατηγορούσαν, και δικαίως, αν άξαφνα εργαζόμουν για το προεκλογικό πρόγραμμα του ΛΑΟΣ. Εάν εννοείται «κομματική» ασυνέπεια… επιτρέψτε μου επίσης να μην συμφωνήσω. Η Δημοκρατική Αριστερά και το ΠΑΣΟΚ στηρίζουν κοινούς υποψήφιους για τους Δήμους της Αθήνας, τον κ. Καμίνη, και της Θεσσαλονίκης, τον κ. Μπουτάρη. Η πρωτοβουλία της συνεργασίας είναι ενδεικτική της αίσθησης ευθύνης που έχουν τα δύο κόμματα. Θέλω να πιστεύω ότι την Κυριακή θα αλλάξει επιτέλους ο πολιτικός χάρτης.


Η περιφέρεια με τον Καλλικράτη θα είναι μια μικρή κυβέρνηση και έχει σημασία την επομένη της 7ης Νοεμβρίου να υπάρξει μια θεσμικά αξιόπιστη περιφερειακή αυτοδιοίκηση. Ο λόγος του Γρηγόρη Ψαριανού (και του Φώτη Κουβέλη φυσικά) είναι απαραίτητος στην Περιφέρεια Αττικής. Είναι ο άνθρωπος που, όπως το έχει δείξει πολλές φορές στο κοινοβούλιο, έχει την τόλμη να εκφράζει τον κοινό νου. Έχει προσλαμβάνουσες, γνωρίζει τα καθημερινά προβλήματα, και δεν φοβάται το πολιτικό κόστος. Από κει και πέρα, προφανώς και δεν επιθυμώ εκλογές, προφανώς και πρέπει να παραμείνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ισχυρή και σταθερή σε αυτή την πολύ δύσκολη περίοδο με όλες τις προοδευτικές δυνάμεις του τόπου ενωμένες (και επιβλέπουσες) σε ένα κοινό στόχο.


Εάν η Νέα Δημοκρατία ή άλλα κόμματα και σχηματισμοί έχουν τη μαγική λύση για να εξαφανίσουν αυθωρεί όλα τα προβλήματα όχι μόνο της Ελλάδας αλλά του συνόλου των κρατών μελών της ΕΕ, ενδεχομένως και της Αμερικής … ας μας την αποκαλύψουν στις βουλευτικές εκλογές. Για την ώρα αυτό που έχει σημασία είναι να προκύψει μια περιφερειακή και δημοτική αυτοδιοίκηση με ηγεσίες που να μπορούν να χειριστούν την κρίση, οικονομική αλλά και κοινωνική κρίση, σε επίπεδο τοπικών κοινωνιών. Κι όχι ηγεσίες που θα χρησιμοποιήσουν την αυτοδιοίκηση για να ενδυναμώσουν ή να περισώσουν το πολιτικό τους κεφάλαιο. Δεν έχουμε άλλα περιθώρια για παρόμοιες πρακτικές.


>>> Αν εκλεγείτε, τι θα κάνετε; Θα έρθετε πίσω;

Θα έρθω πίσω, όπως και αν έχει.


>>> Τι λύσεις έχετε να προτείνετε για την εκρηκτική κατάσταση στην Πλ. Αγίου Παντελεήμονα και Αττικής; Ποια είναι τα βήματα που πρέπει να κάνει η Ελλάδα για να αποφευχθούν οι «νέοι Αγιοι Παντελεήμονες»;

Όσον αφορά τη περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα, το πρώτο βήμα είναι να ανοίξει η παιδική χαρά της πλατείας, η οποία παραμένει κλειστή εδώ και δύο χρόνια με «απόφαση» ενός μικρού αριθμού κατοίκων της περιοχής και τη σιωπηλή συναίνεση του Δήμου Αθηναίων. Η κλειστή παιδική χαρά έχει καταντήσει να θεωρείται το σύμβολο της εδαφικής ανεξαρτησίας της περιοχής (!), στα πέριξ της οποίας αυτοδικούν διάφορες οργανώσεις που φέρουν την ρητορική του μίσους. Ενώ ταυτοχρόνως και όλως τυχαίως… διάφοροι γνωστοί – άγνωστοι επιδίδονται σε ένα ξέφρενο «real estate». Έλεος! Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί.


Όσον αφορά στο σύνολο της Αθήνας και της Αττικής, θα πρέπει να υποστηριχθούν και να εφαρμοστούν πολιτικές για τη μετανάστευση και τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Το ζήτημα του κέντρου της Αθήνας, το οποίο καθημερινά εξαπλώνεται σε άλλες περιοχές, είναι πρωτίστως ζήτημα περιθωριοποίησης ευάλωτων κοινωνικών ομάδων οι οποίες μη έχοντας τρόπο διαφυγής και επιβίωσης καταφεύγουν στα υπάρχοντα δίκτυα παραβατικότητας και παραοικονομίας. Πρέπει να μπει ένα τέλος σε αυτό το φαύλο κύκλο υπο- και από- κοινωνικοποίησης. Δεν έχουμε να ανακαλύψουμε την πυρίτιδα. Όλες οι μητροπόλεις έχουν αντιμετωπίσει το ίδιο πρόβλημα και το έχουν διαχειριστεί. Εξάλλου η σχετική μελέτη έχει γίνει (το πόρισμα για το Ιστορικό κέντρο, το οποίο και επιμελήθηκα) και προφανώς δεν αφορά μόνο το κέντρο της Αθήνας.


Στο θέμα παραδείγματος χάρη των αστέγων η Περιφέρεια και ο Δήμος μπορούν να κάνουν πολλά. Να δημιουργηθούν ξενώνες, να αποστιγματιστούν οι άστεγοι συμπολίτες μας μέσα από προγράμματα κοινωνικής επανένταξης, να εφαρμοστούν προληπτικές πολιτικές, να ενεργοποιηθεί η «γειτονιά», ο «κοινωνικός ιστός». Ξέρετε, σύμφωνα με Ευρωπαϊκή έρευνα το 2006 ο αριθμός των ελλήνων συμπολιτών μας που ζούσαν σε επισφαλή στέγη στην Αττική, άγγιζε το νούμερο των 180.000. Αντιλαμβάνεστε που βρισκόμαστε τώρα.


>>> Ενώ μπορούσαν, πολλοί μετανάστες δεν ενδιαφέρθηκαν για το δικαίωμά τους να ψηφίσουν στις επερχόμενες εκλογές. Πώς το εξηγείτε αυτό;

Μην περιμένουμε οι άνθρωποι που επί χρόνια ζουν αποκλεισμένοι από τα κοινά, μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα κάποιων μηνών να αλλάξουν άρδην συμπεριφορά. Χρειάζεται χρόνος. Επίσης, μην αμφισβητείτε το γεγονός ότι ένας συντριπτικά μεγάλος αριθμός μεταναστών εξακολουθεί να μην γνωρίζει ότι έχει δικαίωμα ψήφου. Το άκουσε αλλά θα θεώρησε ότι δεν αφορά τον ίδιον. Το ζητούμενο όμως δεν είναι μόνο η ολιγόλεπτη προσέλευση στην κάλπη, αλλά το τι προηγείται και έπεται αυτής. Το πως δηλαδή θα γίνουν ενεργοί και συμμετέχοντες στα κοινά πολίτες, με την ευρεία έννοια. Και αυτό ισχύει για όλους μας.

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Συνέντευξη στο Κουτί της Πανδώρας


Απο σύμβουλος υφυπουργού, ανθρώπου της εξουσίας,
σε ψηφοδέλτιο βουλευτή της αριστεράς και μάλιστα αντιεξουσιαστή υποψήφιοΤι σας οδήγησε σε αυτή την απόφαση

Ωραίο είναι αυτό το «αντιεξουσιαστής υποψήφιος» αλλά από που προκύπτει; Εάν εννοείται ότι ο Γρηγόρης δεν είναι εξουσιομανής και ότι δεν θεωρεί την πολιτική ως το μέσο για να ασκεί προσωπική εξουσία, τότε ναι, συμφωνούμε. Κοιτάξτε ... εγώ αυτό το λόγο περί εξουσίας δεν τον καταλαβαίνω. Ούτε το λόγο περί κομμάτων όταν ασκείς δημόσια πολιτική. Προσωπικά, αρκετά χρόνια τώρα ασχολούμαι με το εξής ένα, το οποίο δεν επιδέχεται κομματικές ταμπέλες: την προστασία/διαχείρηση των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων. Μου προτάθηκε να δουλέψω με τον Υπουργό, κ. Βούγια, σε ένα θέμα που το γνωρίζω καλά. Τη διαχείριση των άτυπων μεταναστευτικών ροών αλλά και την ουσιαστική αντιμετώπιση των προβλημάτων του κέντρου της Αθήνας. Όσον αφορά στη μετανάστευση, τα αποτελέσματα της δουλειά μας είναι ορατά, τουλάχιστον σε επίπεδο αντιμετώπισης της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όσον αφορά στο κέντρο της Αθήνας, ολοκληρώσαμε το πόρισμα για την αντιμετώπιση των προβλημάτων και αναμένεται η εφαρμογή του.

Στη συνέχεια ο Γρηγόρης Ψαριανός με τίμησε προτείνοντας μου να είμαι υποψήφια στο συνδυασμό Αττική Γη. Όχι για να ταχτοποιηθούμε όλοι μαζί κάπου. Αλλά για να μπορέσουμε να δουλέψουμε εάν το επιτρέψει το αποτέλεσμα των εκλογών. Οι απόψεις μας ταυτίζονται. Εξάλλου οι εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης δεν είναι κομματικές εκλογές ούτε δημοψήφισμα, όπως πολύ σωστά έχει πει και ο Φώτης Κουβέλης. Αφορούν τις γειτονιές μας. Και πόσο μάλλον αυτή τη περίοδο που θα κλιθεί η Τοπική Αυτοδιοίκηση θα χειριστεί την πληθυσμιακή αύξηση των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων (άποροι, άστεγοι, άνεργοι, χρήστες ναρκωτικών, …), όχι μόνο λόγω της καθ’ αυτό οικονομικής κρίσης αλλά κυρίως των παρεπόμενων αυτής όπως η διόγκωση του ατομικισμού μας και ο ηθικός πανικός. Εάν δε τα αποτελέσματα των επικείμενων εκλογών το επιτρέψουν, ως υποψήφια Περιφερειακή Σύμβουλος του Κεντρικού Τομέα Αθηνών θα δουλέψω με την ομάδα μας για την εφαρμογή ακριβώς αυτής της μελέτης για το κέντρο της Αθήνας, την οποία άλλωστε είχα επιμεληθεί προσωπικά.

Επίσης εκτιμώ ότι οι θέσεις του Ψαριανού και του Φώτη Κουβέλη συμπίπτουν με τις προσωπικές απόψεις του Γιώργου Παπανδρέου όσο αφορά στα θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της προστασίας ευάλωτων ομάδων. Θα έλεγα δε ότι συμπίπτουν περισσότερο από ότι με κάποιους υποψήφιους που έχουν πάρει το χρίσμα του ΠΑΣΟΚ. Εξάλλου η Δημοκρατική Αριστερά κια το ΠΑΣΟΚ κατεβαίνουν απο κοινού στις δημοτικές εκλογες και στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Που βρίσκεται λοιπόν η αντίφαση;

Ο ανασχηματισμός οδήγησε τα μεταναστευτικά θέματα στην κ. Νταλάρα και εσάς στην απομάκρυνση από τον κ. Βούγια. Σας ενόχλησε αυτό;

Το έχετε διαβάσει λάθος. Ο ανασχηματισμός οδήγησε τόσο τον κ. Χρυσοχοΐδη όσο και τον κ. Βούγια σε Υπουργεία που μπορούσαν να προσφέρουν επίσης. Τα θέματα της μη νόμιμης μετανάστευσης παρέμειναν στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και της νόμιμης μετανάστευσης στο Υπουργείο Εσωτερικών. Στο σχήμα αυτό προστέθηκε η Υφυπουργός Μετανάστευσης στο Υπουργείο Εργασίας που θα έχει έναν εποπτικό/συντονιστικό ρόλο, ως επισπεύδον Υπουργείο. Εγώ γιατί θα έπρεπε να ενοχληθώ; Οκ, εάν κάτι με αγχώνει είναι ότι επειδή πάντα μετά τον ανασχηματισμό ακολουθεί μια περίοδος αμηχανίας, στο θέμα της άτυπης μετανάστευσης σημειώνεται μια καθυστέρηση για την οποία δεν έχουμε την πολυτέλεια.

Η κ. Νταλάρα δέχτηκε έντονη κριτική για τη θέση της. Αισθανθήκατε δικαιωμένη;

Μα τι λέτε; Η κ. Νταλάρα είναι μια χαρά και έχει ένα χαρακτηριστικό εξαιρετικά σημαντικό για αυτή τη θέση: δεν είναι πολιτικός καριέρας και συνεπώς δεν δρα υπό το φόβο του πολιτικού κόστους. Από την πρώτη στιγμή είχαμε στενή συνεργασία και η ομάδα που τη στελεχώνει αποτελείται από τους καλύτερους. Το πρόβλημα, αν θέλετε να υπάρξει οπωσδήποτε ένα πρόβλημα, είναι ότι δεν θα έπρεπε το θέμα της μετανάστευσης να διαμοιράζεται σε πέντε Υπουργεία και κάθε Υπουργός να άσκει τη δική του πολιτική ανάλογα με τις προτεραιότητες του Υπουργείου του. Γίνονται βήματα αλλά όχι τόσο σθεναρά όπως θα έπρεπε. Χάνουμε πολύτιμο χρόνο, αλλά και χρήματα, ξέρετε. Διότι με αυτά και αυτά δεν απορροφούνται κονδύλια από την ΕΕ.

Τόσες αλλαγές και τόσες διαφορετικές θέσεις σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Πολλοί θεωρούν κακό το γεγονός ότι πουθενά δεν "στεριώσατε". Εσείς τι αποκομίσατε από αυτή την πορεία;

Ετσι λένε για μενα; Και υποθέτω οτι ο όρος «στεριώνω» χρησιμοποιείται με την έννοια του «βολεύομαι» Δηλαδή θα ήμουν αρεστή, κατά τα μυαλά τους και την ηθική τους, αν ακολουθούσα πχ τον κ. Βουγια στο επόμενο Υπουργείο; Γιαυτό η χώρα μας είναι σε αυτή την κατάσταση, επειδή υπάρχουν αυτές οι αντιλήψεις περί βολέματος. Εγώ, λυπάμαι, αλλά δεν συντάσσομαι με αυτή τη λογική. Από το «βολευτώ» σε μια θέση, από την οποία δεν θα είχα να προσφέρω διότι δεν έχω γνώση του αντικειμένου, προτίμησα να ολοκληρώσω το μεταπτυχιακό μου στο Λονδίνο με θέμα την Παγκόσμια Μετανάστευση.

Μετά τις τελευταίες εξελίξεις-επιθέσεις που δεχτήκατε για την επικείμενη εκπομπή στη ΝΕΤ, βρεθήκατε στο Λονδίνο. Ήταν επιλογή σας ή κάτι που έπρεπε να γίνει "για το κοινό καλό";

Θα πήγαινα κάποια στιγμή απλώς δεν ήταν να συμβεί φέτος. Η απόφαση ελήφθη μέσα σε λίγες ώρες. Προφανώς και το αποφάσισα υπό το βάρος του κατ’ εξακολούθηση δημόσιου λιθοβολισμού. Για το δικό μου καλό έφυγα. Για να διατηρήσω την ψυχική μου υγεία και διανοητική μου επάρκεια.

Ποιο είναι το πλάνο δράσης σας για το άμεσο -και όχι μόνο- μέλλον;

Ποιος ξέρει;

Για την ώρα με απασχολεί να εκπροσωπηθούν όλες οι φωνές των κατοίκων της Αττικής. Με απασχολεί να σταματήσει η διολίσθηση της χώρας σε φασιστικές ρητορικές οι οποίες οδηγούν βέβαια σε φασίζουσες πρακτικές . Με απασχολεί το να μην γίνει και η υπόλοιπη Αττική μήτε Ομόνοια, που σωρεύονται κάθε λογής αποκλεισμένες κοινωνικές ομάδες και ο μόνος τρόπος επιβίωσής τους είναι η προσφυγή στην παρανομία, αλλά μήτε Άγιος Παντελεήμονας, όπου διάφορες ακροδεξιές οργανώσεις αυτοδικούν εις βάρος των κατοίκων της περιοχής, με απόλυτη ευθύνη της παρούσας ηγεσίας της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Η Αφροδίτη Αλ Σάλεχ κατεβαίνει ως υποψήφια περιφερειακός σύμβουλος στον κεντρικό τομέα Αθήνας με το συνδυασμό του Γρηγόρη Ψαριανού "Αττική Γη" του κόμματος

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Qadir, ένας Αφγανός Οδυσσέας

Η οδύσσεια του Καντίρ είχε ξεκινήσει πριν πολλά χρόνια, όταν σε ηλικία μόλις δεκαπέντε ετών οι Ταλιμπάν τον απήγαγαν μαζί με άλλους 20 συμμαθητές του εισβάλλοντας στο σχολείο τους στην πόλη Μαζάρι Σαρίφ, στο βόρειο Αφγανιστάν. Ο Καντίρ και οι συμμαθητές του θα παραμείνουν κρατούμενοι των Ταλιμπάν για ένα μήνα, έως ότου απελευθερωθούν κατά τη διαδικασία ανταλλαγής ομήρων μεταξύ της τότε κυβέρνησης του Αφγανιστάν και των Ταλιμπάν.

Η επιστροφή, όμως, του Καντίρ δεν θα σημάνει το τέλος της περιπέτειάς του, καθώς φτάνοντας σπίτι του θα ανακαλύψει ότι κανείς δεν απόμεινε για να τον περιμένει. Γονείς, αδέλφια, συγγενείς… ολόκληρη η οικογένεια είχε «εξαφανιστεί» και δεν κατόρθωσε να μάθει τι συνέβη, αν ζούσαν ή, μάλλον, πώς χάθηκαν…

Ο Καντίρ δεν είχε άλλη επιλογή. Ακολούθησε το δρόμο της προσφυγιάς, όπως και τόσοι άλλοι φίλοι και γνωστοί του της αφγανικής φυλής των Χαζαρά. Από το Αφγανιστάν στο Πακιστάν κι από εκεί στο Ιράν, όπου και θα παραμείνει για δύο χρόνια έως ότου καταφέρει να συγκεντρώσει τα χρήματα ώστε να διεκδικήσει το δικαίωμα στη ζωή σε κάποια ευνομούμενη χώρα. Επόμενος σταθμός, η Τουρκία. Ένα χρόνο αργότερα κατορθώνει να περάσει με φουσκωτή βάρκα από το Αϊβαλή στη Λέσβο. Η Τουρκία, άλλωστε, δεν αναγνώριζε, κι εξακολουθεί, πολιτικούς πρόσφυγες από μη ευρωπαϊκές χώρες! Κι ο Καντίρ αναμφισβήτητα ήταν πολιτικός πρόσφυγας.

Από τη Λέσβο στην Αθήνα. Με τη βοήθεια του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες θα καταθέσει αίτημα πολιτικού ασύλου και θα του δοθεί προσωρινή στέγη στον ξενώνα της Διεθνούς Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Γιατροί του Κόσμου». Ήταν μόλις δεκαοκτώ χρονών.

Σύντομα έμαθε την ελληνική γλώσσα και άρχισε να βοηθάει εθελοντικά στον ξενώνα των «Γιατρών του Κόσμου». Τρία χρόνια αργότερα είχε γίνει απαραίτητος στον ξενώνα κι όχι μόνο. Άρχισε να εργάζεται σε επαγγελματική πλέον βάση ως διαπολιτισμικός μεσολαβητής-μεταφραστής τόσο στους «Γιατρούς του Κόσμου» όσο και σε άλλες ΜΚΟ, όπως στο «Ιατρικό Κέντρο Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανισμού» και το Κέντρο Ψυχικής Υγείας «Βαβέλ». Όμως τα χρόνια πέρναγαν και καμία απάντηση δεν λάμβανε στο αίτημά του για πολιτικό άσυλο, μήτε θετική μήτε αρνητική, όπως και σχεδόν όλοι οι άλλοι αιτούντες πολιτικό άσυλο.

Μια νομοθετική ρύθμιση του 2006 έδινε τη δυνατότητα μετάβασης από το ες αεί καθεστώς του αιτούντα άσυλο στο καθεστώς του οικονομικού μετανάστη. Ο Καντίρ το έπραξε, όσο κι αν ήξερε ότι ο ίδιος δεν ήταν οικονομικός μετανάστης αλλά εξαναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του. Και κάπως έτσι συνέχισε τη ζωή του στη νέα του πατρίδα, συνεπής στα καθήκοντά του ως διαπολιτισμικός μεσολαβητής και γενικών καθηκόντων στους «Γιατρούς του Κόσμου», μέχρι το Σάββατο εκείνο.

Το Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου, νωρίς το βράδυ, ο Καντίρ βγήκε από το σπίτι του, στην περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα, για να πάει στο περίπτερο της πλατείας να αγοράσει τσιγάρα. Δεν είχε πολλή ώρα που είχε γυρίσει από τη δουλειά του. Φόραγε εξάλλου ακόμα τη μπλούζα με τα διακριτικά των «Γιατρών του Κόσμου».

Επιστρέφοντας στο σπίτι του, εκεί, στην Αλκιβιάδου, κοντά στο καφενείο, άκουσε τη βοή της καθόδου από τα σκαλάκια της πλατείας μια ομάδας ανθρώπων που κατευθύνονταν προς το μέρος του, ουρλιάζοντας «αυτόν, αυτόν, αυτόν...». Ο Καντίρ δεν κατάλαβε, δεν πρόλαβε να καταλάβει. Όρμησαν κατά πάνω του. Προσπάθησε να τους ξεφύγει. Ήταν πολλοί. Να ήταν 6, να ήταν 10 ή 20… δεν θυμάται. Ένας τον ακινητοποίησε αρπάζοντάς τον από το λαιμό κι άλλοι άρχισαν να το χτυπούν με μανία. Κάποιος τον χτύπησε με κάτι βαρύ. Σιδηρολοστός, όπως θα μάθει αργότερα. Κι έχασε τις αισθήσεις του.

Το επόμενο που θυμάται είναι οι αστυνομικοί του Α/Τ Παντελεήμονα να τον ξυπνούν και να του βάζουν πάγο στο μάτι του. Δεν θυμάται πώς βρέθηκε εκεί. Οι αστυνομικοί του απάντησαν ότι πήγε μόνος τους. «Δεν θα ήταν ποτέ δυνατό» μας λέει ο ίδιος.

Πέντε μέρες θα μείνει στον Ευαγγελισμό κι από κει στο σπίτι του. Πονάει, ζαλίζεται, ο λάρυγγάς του αιμορραγεί εσωτερικά και δεν βλέπει από το ένα μάτι του. Οι γιατροί δεν ξέρουν αν η όρασή του θα αποκατασταθεί ποτέ πλήρως, μήτε τι αλλά προβλήματα θα του αφήσει αυτή η δολοφονική επίθεση. Όμως τον Καντίρ αυτό που περισσότερο τον πειράζει είναι το συνεχές συναίσθημα του φόβου. «Έχω συνέχεια μπροστά μου την εικόνα αυτή. Να με αρπάζουν και να με χτυπάνε» μας λέει. «Και είναι το ίδιο ακριβώς συναίσθημα… όπως τότε, όταν με κράταγαν οι Ταλιμπάν και δεν ήξερα αν ποτέ θα ξαναδώ τη μάνα μου… κι έπειτα μας ελευθέρωσαν και όταν γύρισα σπίτι μου είχαν χαθεί οι δικοί μου. Αυτός ο φόβος ότι τα είχα χάσει όλα. Πως δεν είχα καμία ελπίδα. Και σήμερα, μετά από όλα αυτά τα χρόνια, νιώθω ακριβώς όπως τότε».

Έξω από το σπίτι του είχε λαϊκή αγορά. Κι όσο μιλάγαμε στο τηλέφωνο ακούγαμε μια ομάδα γνωστών αγνώστων να φωνάζει «Έξω οι ξένοι. Η Αθήνα ανήκει στους Έλληνες».

Ακολουθεί σιωπή. «Πότε θα σταματήσουν όλα αυτά; Τι συμβαίνει στη γειτονιά μας; Πού οδηγείται η χώρα μας;» με ρωτάει, δίχως φυσικά να μπορώ να του δώσω καμία απάντηση.

***

Ο Καντίρ είναι ένα από τα πολλά θύματα της πλατείας του Αγίου Παντελεήμονα. Και ναι, ο Καντίρ είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα των θυμάτων της πλατείας… αλλοδαπός, απολύτως ενταγμένος, νομοταγής, εργαζόμενος, φιλήσυχος… ένας άνθρωπος δικός μας. Κι αν πριν από δύο χρόνια, για ένα διάστημα δύο-τριών μηνών, πράγματι συγκεντρώνονταν στην πλατεία μεγάλος αριθμός αλλοδαπών που κατέφθαναν από τα νησιά με απόλυτη ευθύνη του κράτους και προκαλούσαν τα ξενοφοβικά συναισθήματα των κατοίκων της περιοχής, εδώ και ενάμιση χρόνο κανένας λόγος δεν συντρέχει που να δικαιολογεί παρόμοια επεισόδια, αν ποτέ μπορούν να δικαιολογηθούν οι δολοφονικές επιθέσεις στο όνομα μάλιστα της πατρίδας!

Καιρό τώρα η κατάσταση στην περιοχή παραμένει η ίδια: Ομάδες κρούσης φασιστικών οργανώσεων επανδρωμένες από Έλληνες και αλλοδαπούς, κάθε ηλικίας και φύλου, εξαπολύουν ένα πρωτοφανές για την ιστορία της Ελλάδας πογκρόμ, κυρίως κατά Αφγανών, αλλά και Ελλήνων που αρνούνται να υιοθετήσουν τη ρητορική του μίσους, ενώ ομάδες αντιρατσιστικών οργανώσεων ανταπαντούν σε μια αλυσιτελή προσπάθεια αυτοπροστασίας. Το κράτος παρακολουθεί αμήχανο, γνωστοί και διόλου άγνωστοι αγοράζουν ακίνητα στην περιοχή σε εξευτελίστηκες τιμές και εντωμεταξύ η παιδική χαρά από όπου ξεκίνησαν τα επεισόδια προ δύο ετών παραμένει κλειστή με απόφαση των υποτιθέμενων «αγανακτισμένων πολιτών», την υποστήριξη των φασιστικών ομάδων κρούσης και τη σιωπηλή συναίνεση του δημάρχου, ο οποίος αποφάσισε ότι η παιδική χαρά θα μείνει κλειστή στο πλαίσιο ενός ακόμη έργου ανάπλασης!

Κι έως ότου αποφασίσει η πολιτεία να παρέμβει ουσιαστικά και αποτελεσματικά εξαρθρώνοντας τις «φασιστικές ομάδες κρούσης», στις οποίες σημειωτέον συμμετέχουν και ανήλικα παιδιά, οι έλλογοι κάτοικοι της περιοχής, απολύτως εγκαταλελειμμένοι στην τύχη τους, αναρωτιούνται ποιος θα ναι ο επόμενος. Και τότε ρί-ξα-με τον κλήρο, να δούμε ποιος, ποιος, ποιος θα φαγωθεί…

***

Το 2007 η σκηνοθέτιδα ντοκιμαντέρ Αννέτα Παπαθανασίου, εμπνεόμενη από την ιστορία του Καντίρ και ακούγοντας την επιθυμία του να επιστρέψει στο Αφγανιστάν για να αναζητήσει τους δικούς του, του πρότεινε να πάνε μαζί και να καταγράψει το οδοιπορικό του. Το ντοκιμαντέρ «Καντίρ, ένας Αφγανός Οδυσσέας» πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, της ΕΡΤ, του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και του Al Jazeera English, και απέσπασε το βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στο Διεθνές Τηλεοπτικό Φεστιβάλ ROMA FICTION FESTIVAL. Το «Καντίρ, ένας Αφγανός Οδυσσέας» προβλήθηκε τον Μάρτιο του 2008 στο 10ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και τον Ιούνιο του 2008 στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχvώv και Μoυσικής Β&Μ Θεoχαράκη, προβολή που οργάνωσε το Υπoυργείo Εξωτερικών και οι πρεσβείες του Καναδά και της Αυστραλίας.
Και κατά πώς φαίνεται… ο Καντίρ ως ένας πραγματικός Οδυσσέας δεν θα βρει ποτέ την Ιθάκη του.Φροντίζει η Ελλάδα γι’ αυτό.

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Σχετικά με την εκπομπή

Εδώ και έντεκα ολόκληρους μήνες υφίσταμαι μια συστηματική και επίμονη επίθεση από ορισμένα ηλεκτρονικά και έντυπα ΜΜΕ και blogs για ένα και μόνο (φαινομενικό) λόγο: γιατί προ δέκα ετών και οπωσδήποτε στο πλαίσιο των επαγγελματικών μου κινήσεων ως ηθοποιός έκανα μια φωτογράφηση, αντίστοιχη με φωτογραφήσεις που κάνουν και άλλες γυναίκες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, και όχι μόνο από το χώρο του θεάματος.

Επιπλέον ταυτίστηκε, εκ του πονηρού φυσικά, η εργασία μου ως παρουσιάστρια της εκπομπής με την ίδια την παραγωγή της εκπομπής και η αμοιβή μου για την παρουσίαση της εκπομπής (800 ευρώ μικτά) με το κόστος του κάθε επεισοδίου (14.000 ευρώ). Όπως ακριβώς γινόταν επί πολλούς μήνες όταν τα ίδια Μέσα με κατηγορούσανε ότι λαμβάνω 5000 ευρώ ως σύμβουλος του Υπουργού, ενώ ο πραγματικός μου μισθός ήταν 942 ευρώ, κάτι που σαφώς γνωρίζανε καθώς το Υπουργείο ενημέρωνε διαρκώς και εις μάτην. Η λασπολογία και ο λαϊκισμός συνεχίζονταν, όπως ακριβώς συμβαίνει και τώρα.

Περίμενα να υπάρξει μια αντίδραση προστασίας. Περίμενα να ενεργοποιηθούν τα δημόσια αντανακλαστικά. Ματαίως. Συνειδητοποίησα εγκαίρως ότι από αυτό το δημόσιο λιθοβολισμό, καθ’ όλα επικερδή, ήταν όλοι ευχαριστημένοι.

Ως εκ τούτου αποφάσισα να αρνηθώ την πρόταση για συνεργασία με την Εταιρεία Παραγωγής «Προσέγγιση» για την παρουσίαση της εκπομπής «Φυλές της Αθήνας», που έχει εγκριθεί από το ΔΣ της ΕΡΤ.

Η απόφαση μου αυτή ελήφθη όχι μόνο γιατί προφανώς και μπορώ να αντέξω αυτή τη δημόσια ταπείνωση, όχι μόνο γιατί οφείλω να προστατεύσω την οικογένειά μου και τους φίλους και συνεργάτες, αλλά και τη σωματική μου ακεραιότητα καθώς με έχουν καταστήσει ως τον απόλυτο στόχο φασιστικών και ακροδεξιών οργανώσεων. Αλλά και γιατί όλη αυτή η φασίζουσα ρητορική εξαπολύεται εναντίον μου και νομιμοποιείται από το γεγονός της φωτογράφισης και το γεγονός ότι είμαι γυναίκα (διότι – εκ παλαιοτάτων χρόνων - για ποιον λόγο μια γυναίκα προσλαμβάνεται κάπου εάν δεν είναι ερωμένη του εργοδότη της;;;), συμβάλει στον εκβαρβαρισμό της χώρας αλλά έχει και προσωπικές συνέπειες, με κυριότερη όλων τον επαγγελματικό αποκλεισμό μου.

Επιπλέον, εκτιμώ ότι εξαιτίας της αρνητικής δημοσιότητας, η παρουσία μου στην εκπομπή θα λειτουργήσει αρνητικά στο προσδοκώμενο το οποίο δεν είναι άλλο από το να γνωρίσουμε καλύτερα τον πολιτισμό που φέρει ο αλλοδαπός συμπολίτης μας.

Και για να τελειώνουμε με το αστείο περί της «αλλοδαπότητας» μου, κατάγομαι από παλιά θεατρική οικογένεια της Θεσσαλονίκης, που ακούει στο όνομα Γακίδη, και ο πατέρας μου είναι Έλληνας γιατρός με καταγωγή από τη Συρία. Όχι βέβαια πως θα επιτρέπονταν αυτός ο ρατσιστικός λόγος εάν δεν ήμουν Ελληνίδα.

Τέλος, συγχαίρω την ΕΡΤ για την πρωτοβουλία της προώθησης μιας εκπομπής για μετανάστες που θα είχε ως μοναδικό στόχο τη θωράκιση της κοινωνικής συνοχής και την αποτροπή της ξενοφοβίας, και λυπάμαι που η συνεργασία μας έληξε πριν ακόμα ξεκινήσει.

Σας ευχαριστώ,
Αφροδίτη Αλ Σάλεχ

ΥΣ. Παρόλο που είμαι σίγουρη πως πολύ καλά γνωρίζουν την πορεία μου τα ΜΜΕ, οφείλω να ενημερώσω για άλλη μια φορά:


Έχω σπουδάσει Θέατρο στη Σχολή Βεάκη, Ψυχολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Πολιτικές Επιστήμες στο Πολιτικό της Νομικής Αθηνών,
Έχω δύο διπλώματα (certifications) από το Πανεπιστήμιο του Sussex (Migration Politics) και Oxford University (Forced Migration),
Ολοκληρώνω το μεταπτυχιακό μου στο Πολιτικό της Νομικής Αθηνών με θέμα «Πολιτική Επιστήμη και Κοινωνιολογία» και ξεκινάω το μεταπτυχιακό μου στο CITY UNIVERSITY του Λονδίνου με θέμα Global Migration,
Έχω εργαστεί σε Αθηναϊκές σκηνές, Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα, Τηλεόραση και Κινηματογράφο ως ηθοποιός επί 15 συναπτά έτη,
Έχω συγγράψει δύο λογοτεχνικά βιβλία που εκδόθηκαν στους εκδοτικούς οίκους ΕΣΤΙΑ και ΩΚΕΑΝΙΔΑ,
Έχω επί πέντε χρόνια συνεργαστεί με ΜΚΟ και Διεθνείς Οργανισμούς με θέμα τις μεταναστευτικές ροές,
Έχω διδάξει θέατρο σε παιδιά μεταναστών που αντιμετωπίζουν δυσκολίες ενσωμάτωσης,
Αρθρογραφώ στην Athens Voice σε θέματα μεταναστών,
Εργάστηκα ως σύμβουλος του Υφυπουργού σε θέματα διαχείρισης μεταναστευτικών ροών για 11 μήνες, λαμβάνοντας 942 ευρώ το μήνα, δίχως να έχω με ιδία βούληση ρεπό ή άδεια κατά το διάστημα αυτό.

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Ενα κείμενο του Aman Nazari

Ο διαδικτυακός φίλος Aman μου έστειλε το παρακατω εξαιρετικό κειμενο και σκέφτηκα να το αναρτησω:

>>>Στην Ασιατική Ήπειρο υπήρχε μια χώρα με τεράστιο πολιτισμό σπουδαία πρόσωπα, φιλοσόφους, ποιητές που διαβάζονται σε όλη την ΑσίαΓια να μιλήσει κανείς για την ιστορία, τον πολιτισμό και την κουλτούρα του Αφγανιστάν θα χρειαζόταν πάρα πολύ χρόνοΔυστυχώς, σήμερα ο κόσμος δεν γνωρίζει τίποτα για το Αφγανιστάν Ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει το Αφγανιστάν μόνο από το όνομα του Μπιν Λάντεν, ο οποίος έγινε η ταυτότητα του Αφγανιστάν Ο Μπιν Λάντεν ,για όσους που δεν τον γνωρίζουν, κατάγεται από την Υεμένη,από πλευρά του πατέρα και τη Σαουδική Αραβία, από την πλευρά της μητέρας Είναι δηλαδή στην καταγωγή Άραβας. Το Αφγανιστάν καμία σχέση δεν έχει με τους Άραβες και δυστυχώς η χώρα παρ' όλο που έχει αρχαία πολιτισμό και ιστορία σήμερα τη γνωρίσει ο κόσμος μόνο από όνομα ενός τρομοκρατικός, παρά για την δική της ιστορία. Πριν 30 χρόνια ξεκίνησε ο πόλεμος με τη Σοβιετική εισβολή. Τι μας άφησε ο πόλεμος; Καταστροφή και μεγάλο αριθμό προσφύγων. Η προσφυγιά των Αφγανών δυστυχώς συνεχίζεται ακόμα. Σήμερα τα παιδιά μας γεννήθηκαν στον πόλεμο , δηλαδή ένας νέος 29 χρονών από τότε που άνοιξε τα μάτια του δεν είδε τίποτα άλλο παρά τον πόλεμο, καταστροφή και αίμα, δεν άκουσε άλλο ήχο παρά τον ήχο της βόμβας. Αυτοί οι νέοι θα έπρεπε να είναι στα σχολεία και να σπουδάσουν. Ποιοι είναι όμως οι Ταλιμπάν; Το χέρι της δύσης δηλαδή η Αμερική που κινεί τον πόλεμο. Όταν μπήκε η Σοβιετική Ένωση στο Αφγανιστάν για να εμποδίσουν τη Ρωσία να φτάσει στον Περσικό κόλπο.Όταν έφυγε όμως οι Σοβιετικοί από εκεί, το Αφγανιστάν ξεχάστηκε. δεν θυμήθηκαν την καταστροφή που είχε γίνει στο Αφγανιστάν, τα ορφανά τις χήρες, τα παιδιά που πεινούσαν. Ξαφνικά εμφανίστηκαν οι Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν και αυτό είναι άλλη ιστορία που λόγω του χρόνο δεν μπορούμε να πούμε εδώ. Οι φανατικοί Ταλιμπάν δεν χωρούσαν στην κουλτούρα τη νοοτροπία μας. Απαγόρευσαν στις γυναίκες να βγαίνουν έξω, απαγόρευσαν την Τηλεόραση γιατί ήταν αμαρτία, απαγόρευσαν τη μουσική και άλλαξαν τελείως το νόημα του Ισλαμισμού. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αυτοί οι άνθρωποι έκαναν τέτοια καταστροφή στο Ισλάμ . Θα αναρωτιέμαι για πάντα γιατί οι δυνατοί και G8 εδώ και τριάντα δυο χρόνια παρά τις τεράστιες καταστροφές και τους πρόσφυγες δεν αποφάσισαν ούτε μια φορά να προσφέρουν μια ουσιαστική βοήθεια, ώστε να διασώσουν αυτή την τεράστια πολιτιστική κληρονομία. Από (11η) Σεπτέμβριο που χτυπήθηκαν οι δυο δίδυμοι πύργοι, ο κόσμος ένιωσε ότι κινδυνεύει από τους τρομοκράτες. Τότε θυμήθηκαν ξανά το Αφγανιστάν με την άδεια του ΟΗΕ και των G8. Πολλές φορές ονειρεύτηκα ότι οι δυνατοί να ανοίξουν για μια φορά πραγματικά τα μάτια τους και να ακούσουν τη συνείδησή τους. Ή ιστορία είναι μάρτυρας για το τι έκαναν οι δυτικές χώρες και η Αμερική στο Αφγανιστάν. Το 2001 η Αμερική ξόδευε 7,9 δισεκατομμύρια δολάρια στο βομβαρδισμό του Αφγανιστάν,ενώ για τους πρόσφυγες 450 γραμμάρια αλεύρι σε κάθε έναν. Το Αφγανιστάν ακόμα ταλαιπωρείται χωρίς να έχει τιμωρηθεί κανείς. Το 80% του κόσμο στο Αφγανιστάν έμεναν αναλφάβητοι στον εικοστό πρώτο αιώνα. Δεν έμεινε ούτε τεχνολογία ούτε γεωργία , ούτε τίποτα. Τέλος να σας πω τι μας άφησε αυτός ο πόλεμος.4,000,000 νεκρούς περίπου 1,000,000 χήρες και πάνω από 1,500,000 ορφανά παιδιά, και το 85% του πληθυσμού με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, και εύχομαι να μην γνωρίσετε ποτέ τον πόλεμο και την καταστροφή στη χώρα σας. Γιατί εμείς ξέρουμε τι θα πει προσφυγιά, τι θα πει να μην έχεις πατρίδα, και κανένα δικαίωμα ζωής οπού και αν πάμε σε όποια χώρα, μας βαφτίζουν λαθραίο μετανάστες.Καμία ζωή δεν είναι λαθραία...(Αυτό το κείμενο είναι αυτά που ένιωσα και πέρασα επίσης είναι οι πόνοι που κουβαλάω τόσα χρόνια μέσα μου, φίλες και φίλοι όταν το διαβάσατε να μου γράψετε τη γνώμη σας. Ευχαριστώ!!!Aman Nazari)

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

«Είμαστε Πρόσφυγες όχι λαθρομετανάστες»

Η Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων γιορτάστηκε την περασμένη Κυριακή με έναν τρόπο ξεχωριστό: με τη διοργάνωση του πρώτου φεστιβάλ του νεοσύστατου Ελληνικού Φόρουμ Προσφύγων, σε συνεργασία με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ και το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες, και με κεντρικό σύνθημα: Είμαστε πρόσφυγες, όχι «λαθρομετανάστες»! Ελάτε να μας γνωρίσετε!.

***

Από νωρίς το απόγευμα της περασμένης Κυριακή είχαν αρχίσει να συρρέουν δειλά – δειλά στην πλατεία Κουμουνδούρου πολλές δεκάδες αλλοδαπών, ντυμένοι με τα καλά τους ρούχα, αλλά και καμπόσοι Έλληνες. Μέχρι τις επτά το απόγευμα είχαν συγκεντρωθεί περί τα πεντακόσια άτομα, κάθε εθνικότητας, φύλου και ηλικίας, και η πλατεία άλλαξε όψη: από τη γνώριμη τη θλιβερή και γκρίζα γέμισε χρώματα, αρώματα και μουσικές – διαφορετικές γλώσσες να ακούγονται τριγύρω ανακατεμένες με τα γέλια των παιδιών.

Κι οι θεατές έλαβαν θέση.

Με τη βοήθεια δύο μεταφραστών, ένας για τα αφγανικά κι ένας για τα αραβικά, (που στην πραγματικότητα ελάχιστα χρειάστηκαν) απευθύνθηκαν στους προσηλωμένους ακροατές εκπρόσωποι Υπουργείων, Διεθνών Οργανισμών και Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων. Ο καθένας με τον τρόπο του και από το πόστο του τίμησε την παγκόσμια ημέρα του πρόσφυγα και συντάχθηκε στο δράμα των προσφύγων, το εκεί, στην χώρα καταγωγής τους, αλλά και το εδώ, στην ήπειρο της (μη) υποδοχής τους.

Φυσικά, δεν έλειψαν κάποια μικροεπεισόδια όταν κάποιοι άλλοι αλλοδαποί θέλησαν πληγώσουν τη γιορτή. Όμως οι διοργανωτές περιφρουρούσαν την πλατεία κι επέβαλαν το δικό τους νόμο: σεβασμός προς όλους.

Την εκδήλωση χαιρέτισε και ο πατέρας Νατζαφί, ο τραγικός αυτός πατέρας που το τρομοκρατικό χτύπημα στα κάτω Πατήσια, στοίχισε τη ζωή του 15 χρονου γιού του και την όραση της 9χρονης κόρης του – τους θυμάται κανείς άραγε πια;

Εκεί ήταν και η πάντα χαμογελαστή Φόρτσουν, η 22 χρονη μάνα από τη Σομαλία με τα δύο μικρά παιδιά που παρά τη δημοσιότητα που κατ’ επανάληψη έλαβε η ιστορία της (http://afroditealsalech.blogspot.com/2009/10/shit-happens.html) συνεχίζει μόνη και αβοήθητη να παλεύει για τη διόλου πιθανή επιβίωση των παιδιών της.

Με το πέρας των ομιλιών ακολούθησε συναυλία με μουσικές, χορούς και τραγούδια από το Αφγανιστάν, τη Σομαλία και το Σουδάν, ερμηνευμένα από τους ίδιους τους πρόσφυγες/καλλιτέχνες - κιθάρες, τύμπανα, αλλά και ένα πνευστό που κατασκεύασαν οι ίδιοι από πλαστικό σωλήνα ! Στα παραδίπλα αυτοσχέδια περίπτερα γυναίκες σέρβιραν παραδοσιακά φαγητά των χωρών τους. Η γιορτή έληξε στις 10:30 το βράδυ και οι παρευρισκόμενοι αποχώρησαν σιωπηλά αλλά σαφώς πιο θαρραλέα με ένα χαμόγελο ελπίδας ζωγραφισμένο στα χείλη τους.

***

Η επιτυχής διοργάνωση της εκδήλωσης ήταν πολλαπλά σημαντική. Η παρθενική εμφάνιση του Ελληνικού Φόρουμ Προσφύγων, που αποτελείται από τις κοινότητες του Αφγανιστάν, της Σομαλίας και του Σουδάν, είχε τη σημασία του. Εξίσου όμως σημαντική ήταν και η πρόσκληση που θέλησαν να απευθύνουν: Ελάτε να μας γνωρίσετε!, κι αν πολλοί Έλληνες δίστασαν να κατέβουν στην πλατεία το βράδυ της Κυριακής, η κάλυψη που προσέφεραν τα ΜΜΕ άρκεσε για να φτάσει η πληροφορία στους πολλούς αλλά και στους καθ’ ύλην αρμόδιους.

Το τρίτο μήνυμα όμως ήταν και το σημαντικότερο: πως οι ίδιοι οι πρόσφυγες, οι ίδιοι οι αλλοδαποί, εάν τους το επιτρέψει η Πολιτεία, μπορούν να βελτιώσουν άρδην την κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας. Μπορούν να απομονώσουν τα παραβατικά στοιχεία. Να προστατεύσουν την περιοχή. Να τη ζωντανεύσουν προσθέτοντάς της μια πινελιά πολυπολιτισμικότητας. Προϋπόθεση όμως για να συμβεί αυτό είναι να τους το επιτρέψει η Πολιτεία.

***

Η Παγκόσμια ημέρα του Πρόσφυγα θα έπρεπε να είναι στον 21ο αιώνα ημέρα ιστορικής μνήμης και ντροπής για τα πεπραγμένα της ανθρωπότητας. Δυστυχώς όμως η μνήμη των ανθρώπων είναι κοντή. Σήμερα στον 21ο αιώνα η ανθρωπότητα συνεχίζει να πράττει τα ίδια λάθη. Το μόνο που αλλάζει είναι τα ονόματα κι όχι οι πράξεις. Το 2009 ο αριθμός των εξαναγκασμένων σε φυγή ανθρώπων ξεπέρασε τα 43 εκατομμύρια.

Κι εμείς, εδώ, αν δεν μπορούμε να σταματήσουμε τους πολέμους και τις αιματοχυσίες, τουλάχιστον ας κάνουμε το ελάχιστο: να σταματήσουμε να τους αντιμετωπίζουμε ως ποινικούς, ως λαθρομετανάστες αλλά να τους υποδεχτούμε ως ανθρώπους που διεκδικούν το αναφαίρετο δικαίωμα στη καθ’ αυτό ζωή. Ως πρόσφυγες. Κι αυτό πραγματικά, δεν κοστίζει τίποτα.

Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

Εξάρχεια, η πλατεία της γειτονιάς

Tο περασμένο βράδυ, διασχίζοντας την πλατεία, αφηρημένη και εθισμένη καθώς ήμουν στις ίδιες εικόνες θλίψης και απόγνωσης, σα να κοντοστάθηκα, κι έριξα πίσω το βλέμμα να δω τι ήταν αυτό που τράβηξε την προσοχή μου. Α, ναι! Δεν ήταν «κάτι», αλλά η απουσία αυτού του «κάτι»: Η απουσία των χρηστών ναρκωτικών ουσιών.
Αντ’ αυτού, αυτό κι αν ήταν παράξενο, είδα μια πολύχρωμη κούνια στ’ αριστερά της πλατείας και μια μπασκέτα στο μέσον αυτής – παιδιά να παίζουν τριγύρω μαζί με τους μεγάλους… γέλια, ξέγνοιαστες φωνές, μα και απορίες από τους περαστικούς


Πλησίασα το τραπέζι που είχε στηθεί πρόχειρα στην πλατεία, όπου κάθονταν οι πιο μεγάλοι με στοίβα τα φυλλάδια «Έξω η πρέζα από την πλατεία», τριγύρω από μια παλιά κονσόλα από όπου έπαιζαν μουσική – Θεοδωράκη, Χατζιδάκι και Παπακωνσταντίνου, Φάμελο, Τρύπες, αλλά και «απαγορευμένα» (Το «σαράντα παλικάρια» σε διασκευή εξαρχειώτικη!). Τους ρώτησα. Αποκρίθηκαν.


«Είμαι 45 χρόνια Εξαρχειώτης.
Κάποια στιγμή βαρέθηκα να βλέπω όλη αυτή την κατάντια στην πλατεία. Και το κακό είχε παραγίνει τελευταία. Μαζευτήκαμε λοιπόν μαγαζάτορες, κάτοικοι, φίλοι της πλατείας, δίχως να ανήκουμε σε κανένα κόμμα ή οργάνωση, και αποφασίσαμε να αλλάξουμε την κατάσταση» μου λέει ο κ. Κωνσταντίνος. Και ο κ. Αχιλλέας, της Ροζαλίας, συμπληρώνει: «Με ευγενικό τρόπο ζητήσαμε από τους χρήστες ναρκωτικών να αποχωρήσουν από την πλατεία. Είμαστε εδώ δέκα μέρες και θα μείνουμε» και συνέχισε φωνάζοντας στο μικρόφωνο: «Το πρόβλημά μας δεν είναι ο άρρωστος, αλλά η αρρώστια και ο έμπορος».


«Και τι γίνεται με τους αναρχικούς και τους αντιεξουσιαστές;»
ρωτάω. Κι η απάντηση έρχεται από πίσω μου, από ένα φίλο την ώρα που έβαζε καλάθι: «Εδώ είμαστε κι εμείς» μου λέει με νόημα, χαμογελώντας.


«Κι οι κούνιες; Ο Δήμος Αθηναίων;»
συνεχίζω τις ερωτήσεις, στην προσπάθειά μου να καταλάβω. «Όχι, όχι. Τις κούνιες και την μπασκέτα μάς τις έδωσαν από το πάρκο της Ναυαρίνου, την κατάληψη, ξέρεις…» μου απαντά η Μίλι του Ginger Ale. Και συνεχίζει: «Ο δήμαρχος υποσχέθηκε ότι θα βοηθήσει. Για να δούμε…».


Και ο κ. Αχιλλέας συνεχίζει: «Δεν θέλουμε τα Εξάρχεια να χάσουν το χρώμα τους και την ιδιαιτερότητά τους. Τα Εξάρχεια είναι συνοικία με ιστορία. Είναι μια γειτονιά πολιτισμού και ιδεών. Παρόλο που μεσολάβησε ο Δεκέμβρης του 2008, παρά τη συνεχή λάσπη και αμφισβήτηση της γειτονιάς μας από τα ΜΜΕ, τα Εξάρχεια άντεξαν. Όμως δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να μετατρέψει τη γειτονιά μας σε αποθήκη άρρωστων ανθρώπων, ώστε οι έμποροι ναρκωτικών να κάνουν την μπάζα τους. Η πολιτεία να κάνει το χρέος της απέναντι σε αυτά τα άρρωστα παιδιά που χρειάζονται τη βοήθειά μας. Εμείς μόνοι μας δεν μπορούμε».


Πιο πέρα ο κ. Ευτύχης, από το ξενοδοχείο Εξάρχειον, διαπληκτιζόταν με κάποιους νεαρούς. Τον πλησίασα. «Έρχονται εδώ, παριστάνουν τους ναρκομανείς και πουλάνε χάπια στα παιδιά. Δεν τους αφήνουμε. Είμαστε όμως αβοήθητοι. Τις προάλλες μας απείλησαν. Ε, βέβαια, παίζονται πολλά πίσω από τις πλάτες των χρηστών… λεφτά, real estate, ό,τι θες. Ο αναρχικός χώρος μάς βοηθάει, αλλά μόνο στα πολύ δύσκολα».

***

Πράγματι, στα είκοσι χρόνια που ζω στα Εξάρχεια, πρώτη φορά είδα παιδιά να παίζουν στην πλατεία. Πρώτη φορά έκατσα κι εγώ μαζί τους, ξέγνοιαστα, δίχως να φοβάμαι, όχι τους χρήστες ναρκωτικών, αλλά τη μοναξιά και τη θλίψη της πλατείας.


Η πρωτοβουλία των κατοίκων είναι αδιαμφισβήτητα σημαντική. Αρκεί όμως;


Όχι, γιατί δεν αποτελεί μήτε πολιτική μήτε λύση η μετατόπιση του προβλήματος από τη μία πλατεία στην άλλη. Οι χρήστες ναρκωτικών, τα θύματα της πρέζας, τα θύματα του πολιτισμού μας, μπορεί να μην ήταν εκεί, μπροστά μας, εκείνο το βράδυ, ήταν όμως λίγο πιο πέρα. Το ίδιο ανήμπορα. Το ίδιο εξαθλιωμένα. Το ίδιο εγκαταλελειμμένα στα αρπακτικά νύχια των εμπόρων. Δίχως η πολιτεία να τους δίνει το δικαίωμα σε αυτή την πολύτιμη δεύτερη ευκαιρία.


Σύμφωνα με τον ΚΕΘΕΑ
, ο αριθμός των χρηστών στην ευρύτερη περιοχή του ιστορικού κέντρου Αθηνών αγγίζει το νούμερο των 2.500 ημερησίως! Και μόλις δύο Κέντρα Άμεσης Πρόσβασης, ένα του ΚΕΘΕΑ και ένα του ΟΚΑΝΑ, προσφέρουν συμβουλευτική υποστήριξη στους χρήστες. Προφανώς και δεν αρκούν. Προφανώς και η πολιτεία θα πρέπει αντιμετωπίσει το ζήτημα των χρηστών αναθεωρώντας υπάρχουσες πολιτικές και στερεοτυπικές αντιλήψεις. Όποιος έχει μιλήσει ποτέ με χρήστη, θα έχει ακούσει ότι το πρόβλημα δεν είναι η σωματική απεξάρτηση, αλλά η ψυχική, που μπορεί να υποστηριχθεί μόνο με πολιτικές επανένταξης και αποστιγματισμού. Προφανώς κι ένα παιδί που έχει καταφέρει να «βγει» από τα ναρκωτικά δεν μπορεί να επιστρέψει στον πρότερο βίο του, εάν ποτέ είχε, ωσάν να μη συνέβη ποτέ τίποτα. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο χρειάζεται την πολιτεία, τόσο σε επίπεδο κυβερνητικών πολιτικών πρόνοιας, όσο και σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης.

***

Μέχρι τότε όμως, ναι, είναι μια ελπίδα να κάθεσαι επιτέλους στην πλατεία να παρακολουθείς τον μικρό Σαγιέντ, που δέχτηκε να τον φωτογραφίσουμε ενώ προσπαθούσε να βάλει καλάθι. Τον έβλεπα να παίζει και σκεφτόμουν πως ναι, κι ο μικρός Σαγιέντ, γιος μεταναστών από τη Συρία, έχει δικαίωμα να δοκιμάσει την τύχη του και να βάλει καλάθι στην μπασκέτα των Εξαρχείων… κι αν αυτό δεν μπορεί να το κάνει εδώ, σε αυτή την πλατεία, σε αυτή την ιστορική συνοικία ανοχής, πολιτισμού και ιδεών, τότε πού άλλου θα μπορεί να το κάνει;

__________


Δημοσιεύτηκε στην athens voice



Σάββατο 22 Μαΐου 2010

Συνέντευξη στην Free Sunday

-Έχει βάση η εκτίμηση ότι η οικονομική κρίση και η αύξηση της ανεργίας θα αναγκάσουν μετανάστες να εγκαταλείψουν το όνειρο για μια καλύτερη ζωή εδώ και να φύγουν γι αλλού;

Αφροδίτη Αλ Σάλεχ: Βασικός κανόνας του μεταναστευτικού είναι ότι οι μετανάστες δεν πηγαίνουν εκεί που θέλουν αλλά εκεί που τους χρειάζονται. Συνεπώς, αναμένουμε. Εάν πράγματι πλήττεται η ιδιωτική οικονομία και πατάσσεται η παραοικονομία, οι ροές των οικονομικών μεταναστών θα μειωθούν σημαντικά. Εάν όμως οι ροές παραμείνουν υψηλές, θα σημαίνει ότι η παραοικονομία συνεχίζει να ανθεί. Όσον αφορά όμως στους πρόσφυγες τα πράγματα είναι διαφορετικά. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έρχονται σε επικράτεια της ΕΕ για μια καλύτερη ζωή, αλλά διεκδικώντας το καθεαυτό αναφαίρετο δικαίωμα στη ζωή. Συνεπώς, όχι, για τους πραγματικούς προσφεύγοντες δεν θα υπάρξει καμία αλλαγή.

- Αντέχει η οικονομία της χώρα μας σήμερα να προστατεύει τους πρόσφυγες;

Αφροδίτη Αλ Σάλεχ: Δεν είναι λίγοι οι συμπολίτες μας που θα πουν ότι σε περιόδους οικονομικής κρίσης συνιστά πολυτέλεια να μιλάει κανείς για προστασία ανθρωπίνων δικαιωμάτων των αλλοδαπών. Αυτός όμως ο συλλογισμός συνιστά ιστορικό ατόπημα. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είτε τα σεβόμαστε είτε τα παραβιάζουμε. Και σήμερα, που δοκιμάζεται η οικονομία της χώρας και του καθενός ατομικά, αλλά και όλες οι βεβαιότητες της μεταπολίτευσης, είναι σημαντικότερο από ποτέ να αποδείξουμε ότι η έννοια της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν είναι κενή περιεχομένου. Διότι αν η περικοπή μισθών είναι ένα κακό που πλήττει πολλούς στον παρόντα χρόνο, ο περιορισμός και η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα είναι ένα κακό που θα αμαυρώσει το παρελθόν και θα υποθηκεύσει το μέλλον. Συνεπώς, ναι, και αντέχει και μπορεί και οφείλει να προστατεύει τις ευάλωτες ομάδες ανεξαιρέτως καταγωγής, χρώματος και θρησκείας. Η Ελλάδα, όσο κι αν δοκιμάζεται από την οικονομική κρίση, δεν θα πάει ούτε ένα βήμα πίσω στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

-Οι μετανάστες αποτελούν πρόβλημα ή μέρος της λύσης, σε καιρούς οικονομικής δυσπραγίας;

Αφροδίτη Αλ Σάλεχ: Οι οικονομικά και κοινωνικά ενσωματωμένοι μετανάστες, ζούνε εδώ. Εργάζονται εδώ. Συνεισφέρουν στα ασφαλιστικά ταμεία. Πληρώνουν τους φόρους τους. Πονάνε τη χώρα αυτή όπως πονάνε την Αυστραλία οι Έλληνες μετανάστες στην Αυστραλία. Συνεπώς όσοι διαβιούμε σε αυτό το τόπο, ανεξαιρέτως καταγωγής, χρώματος ή θρησκείας θα δώσουμε, όλοι μαζί, αυτή τη μάχη για μια καλύτερη Ελλάδα.

Όσον αφορά όμως στους μη νόμιμα εισερχομένους αλλοδαπούς, η Πολιτεία πρέπει να κινηθεί έξυπνα, οργανωμένα, δίχως στερεότυπα ώστε να μειωθούν τα κόστη και να αυξηθούν τα οφέλη. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: με το να κρατάμε σε ομηρία έναν υψηλό αριθμό αλλοδαπών μη παρέχοντας τους τα νομιμοποιητικά έγγραφα που δικαιούνται, τους ωθούμε σε αυτήν την παραοικονομία που έχει φέρει τη χώρα μας στην σημερινή κατάσταση. Ξέρετε, όσο οι αλλοδαποί φοβούνται τις Αρχές, τόσο περισσότερο κρύβονται, τόσο αυξάνεται η ευαλωτότητά τους απέναντι στους εργοδότες, και άρα μειώνονται κι άλλο τα ημερομίσθιά τους, το οποίο και συμπιέζει τους μισθούς των Ελλήνων εργαζομένων. Αντιθέτως, εάν αυτοί οι άνθρωποι βγουν από τα υπόγεια και έχουν το δικαίωμα στη νόμιμη εργασία, θα συνεισφέρουν στα ασφαλιστικά ταμεία και θα βοηθήσουν στην πάταξη της παραοικονομίας. Εξάλλου είναι νόμος της αγοράς, ότι με κάθε έναν εργαζόμενο, δημιουργούνται δύο νέες θέσεις εργασίας.
Επιπλέον, η ορθή λειτουργία ενός ικανού αριθμού κέντρων παραμονής αλλοδαπών σημαίνει αύξηση της απορροφητικότητας των κονδυλίων από τα Ευρωπαϊκά Ταμεία, νέες θέσεις εργασίας, ενίσχυση των τοπικών κοινωνικών, και βελτίωση της διεθνούς εικόνας της χώρας η οποία έχει πληγεί βαθιά. Για αυτό και έχει μεγάλη σημασία η αλλαγή του μοντέλου διαχείρισης των ροών που προωθεί ο Υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη, ο κ.Βούγιας.
Συνεπώς, ναι, οι μετανάστες αποτελούν μέρος της λύσης του προβλήματος, αρκεί να γίνει αντιληπτό το ότι η συνύπαρξη «συμφέρει».

-Υπάρχει φόβος ότι η οικονομική κρίση θα διεγείρει ξενοφοβικά σύνδρομα και θα τροφοδοτήσει ρατσιστικές αντιλήψεις. Συμφωνείτε;

Αφροδίτη Αλ Σάλεχ: Η άνοδος του φασισμού συνέπεσε με την ύφεση της οικονομίας, την αύξηση της ανεργίας, την απόρριψη των μεταναστών, τη ψύχωση γύρω από την εθνική ταυτότητα, την ανασφάλεια. Όμως πλέον δεν έχουμε το άλλοθι της άγνοιας ώστε να επαναλάβουμε τα ίδια λάθη. Η κοινωνία, όλοι εμείς, έχουμε την ιστορική υποχρέωση να εμπλακούμε ενεργά. Μια ρατσιστική κοινωνία οδηγείται στον εκφασισμό της που όταν αυτός ολοκληρωθεί θα είναι τραχύς, αιματηρός, μη αντιστρέψιμος και οπωσδήποτε καθολικός- δεν υπάρχει η έννοια του επιλεκτικού φασισμού. Το ψευδές δίλλημα «μετανάστες ή γηγενής» πρέπει να αρθρωθεί ορθά: «κοινωνία συνοχής και συνύπαρξης ή κοινωνία φασίζουσα;»- ο επιλέγων το δεύτερο έχει και την ιστορική ευθύνη έναντι των απογόνων του.

-Η κατάσταση στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας και σε περιοχές στις οποίες ζουν πολλοί μετανάστες παραπέμπει σε εικόνες βγαλμένες από τους Αθλίους του Βίκτορα Ουγκό. Γιατί; Υπάρχει λύση;

Αφροδίτη Αλ Σάλεχ: Τα γκέτο της Αθήνας τα κατασκευάσανε οι πολιτικές της παρελθούσας κυβέρνησης. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την υφιστάμενο σύστημα, το οποίο όμως αλλάζει, ένας νεοεισερχόμενος αλλοδαπός συλλαμβάνεται και οδηγείται σε κέντρο παραμονής. Αφού παραμείνει εκεί για 2 με 4 μήνες – υπό άθλιες συνθήκες, με υψηλότατο κόστος λόγω πελατειακών σχέσεων, δίχως ουδείς να εξετάσει την περίπτωσή του – αφήνεται ελεύθερος έχοντας στα χέρια του ένα έγγραφο διοικητικής απέλασης, ένα εισιτήριο για την Αθήνα, και το χάρτη του ιστορικού κέντρου! Και βεβαίως μη έχοντας καμία νόμιμη δυνατότητα επιβίωσης, αναγκάζεται να προσφύγει στην υπάρχουσα παραβατικότητα. Ξέρετε, οι αλλοδαποί του ιστορικού κέντρου συνιστούν ένα γιγάντιο παραπέτασμα όπισθεν του οποίου ανθεί η παραοικονομία και παραβατικότητα. Ιδιοκτήτες σπιτιών που νοικιάζουν τα σπίτια τους σε υπέρογκα ενοίκια, μαύρα φυσικά. Έμποροι ναρκωτικών. Έμποροί σαρκός. Η λύση είναι τριών σταδίων: α) εντοπισμός και προστασία των ευάλωτων ομάδων, β) απελάσεις με νόμιμες διαδικασίες, γ) διεθνοποίηση του ζητήματος, διότι προφανώς το ζήτημα δεν είναι ελληνικό αλλά ευρωπαϊκό.

-Μετά από επτά μήνες στο συγκεκριμένο υπουργείο και με δεδομένη την εμπειρία σας στο μεταναστευτικό, άλλαξε η άποψη που είχατε για τις ευθύνες των κρατικών αρχών και της Πολιτείας;

Αφροδίτη Αλ Σάλεχ: Οι ευθύνες της Πολιτείας είναι εκ των ων ουκ άνευ. Αλλά και οι ευθύνες των πολιτών, οργανώσεων και κομμάτων. Δεν αρκεί να καταγγέλλεις. Την οκνηρία του προοδευτικού κόσμου, την έχει πληρώσει ακριβά η ανθρωπότητα. Τι σημαίνει η φράση «δεν φταίω εγώ, ο τάδε δήμαρχος δεν κάνει τη δουλειά του». Άλλαξέ τον. Ή κάνε τον να σε σεβαστεί. Η κινητοποίηση των κατοίκων στο ζήτημα του πάρκου της Κύπρου δίνει τις απαντήσεις. Εάν θέλουμε, μπορούμε. Βέβαια, η Πολιτεία δεν επιτρέπεται να κωφεύει. Για ποιο λόγο η παιδική χαρά στον Αγ. Παντελεήμονα είναι ακόμα κλειστή; Για ποιο λόγο κάποιο «γνωστοί- άγνωστοι» νέου τύπου, αυτοδικούν στην περιοχή; Σε τελική ανάλυση, ποιος είναι ο δήμαρχος του Αγ. Παντελεήμονα;

Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

Άστεγοι και πραγματικότητα

Με τη δεινή εξέλιξη της οικονομικής κρίσης δοκιμάζονται όλα τα κεκτημένα. Αυτή ακριβώς όμως είναι η στιγμή που θα πρέπει περισσότερο από ποτέ άλλοτε να προστατεύουμε τις ευάλωτες ομάδες, ως κράτος, ως συλλογικότητες και ο καθείς κατά μόνας. Βέβαια, δεν είναι λίγοι αυτοί που θα ισχυριστούν πως με δεδομένη την πρωτοφανή οικονομική κρίση συνιστά πολυτέλεια να μιλάει κανείς για ανθρώπινα δικαιώματα. Όμως αν η περικοπή των μισθών είναι ένα κακό που θα πλήξει πολλούς συμπολίτες μας στον παρόντα χρόνο, ο περιορισμός και η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα είναι ένα κακό που θα αμαυρώσει το παρελθόν και θα υποθηκεύσει ες αεί το μέλλον μας. Εξάλλου η περιθωριοποίηση των ευάλωτων ομάδων αλλά και η αύξηση του αριθμού τους δημιουργεί επιπλέον κόστη, αυξάνει την εγκληματικότητα και διαρρηγνύει τον κοινωνικό ιστό. Η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ευάλωτων ομάδων, η προστασία του χαρακτήρα του κράτους μας ως κράτος πρόνοιας, δεν απαιτεί πλεόνασμα χρημάτων αλλά έξυπνες, ορθολογικές και συντονισμένες πολιτικές, όπως και ενεργούς πολίτες. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία.

Το Δικαίωμα στην Κατοικία προστατεύεται σαφώς από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (άρθρο 8), ενώ σύμφωνα με το Σύνταγμα της Ελλάδος «Η απόκτηση κατοικίας από αυτούς που την στερούνται ή που στεγάζονται ανεπαρκώς αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του Κράτους» (άρθ. 21 παρ. 4). Είναι όμως έτσι και στην πράξη;

(Εκεί, στο γνώριμο στενό, ανάμεσα σε σκουπίδια και χρησιμοποιημένες ενέσεις για τη δόση, ή πιο πέρα, εκεί, στη Σταδίου, μπροστά από την τράπεζα ... οι καβάτζες τους. Κάθε βράδυ στο ίδιο σημείο. Εκείνοι να σε κοιτούν σιωπηλοί, κι εγώ, κι εσύ, να στρέφεις το βλέμμα … σάμπως γιατί τρομάζεις μη κι ένα βλέμμα τους αρκεί για να πάρεις εσύ τη θέση τους ή μήπως γιατί φοβάσαι ότι στο βλέμμα τους θα δεις τον εαυτό σου; Εκεί, κάθε βράδυ.)

Οι άστεγοι, η πιο ακραία μορφή κοινωνικού αποκλεισμού, συνιστούν ένα από τα πλέον σοβαρά προβλήματα της περιοχής, στο οποίο κατοπτρίζεται όλο το έλλειμμα κοινωνικής πολιτικής, η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, αλλά και ο ατομικισμός μας.

Ποιοι είναι οι άστεγοι;

Φορείς όπως η ΜΚΟ ΚΛΙΜΑΚΑ, που δραστηριοποιείται στο ζήτημα των αστέγων, ορθώς διαχωρίζουν τους άστεγους από τους αλλοδαπούς άστεγους και τους Ρομά, όχι για να επιβάλουν έναν ακόμα διαχωρισμό στους αποκλεισμένους, αλλά για να εκλείψουν τα ιδανικά άλλοθι. Στην κατηγορία, επομένως, των αστέγων ρητά εντάσσονται μόνο οι Έλληνες άστεγοι.

Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Τυπολογία για την έλλειψη της στέγης και τον αποκλεισμό από την κατοικία, οι άστεγοι κατατάσσονται σε τέσσερις βασικές εννοιολογικές κατηγορίες: οι άνθρωποι που ζουν στο δρόμο, οι άνθρωποι που διαμένουν προσωρινά σε ξενώνες, οι άνθρωποι που ζουν σε επισφαλείς συνθήκες στέγασης (υπό την απειλή έξωσης ή βίας) και οι άνθρωποι που διαβιούν σε ακατάλληλα καταλύματα. Θα μπορούσαμε ίσως να προβούμε σε έναν πιο σαφή διαχωρισμό μεταξύ των αστέγων (άνθρωποι που ζουν στο δρόμο) και των οιονεί αστέγων (άνθρωποι που κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να βρεθούν στο δρόμο, είτε γιατί διαμένουν σε ξενώνες είτε γιατί απειλούνται με έξωση είτε γιατί η κατοικία τους είναι ακατάλληλη για διαμονή). Τους πρώτους τους βλέπουμε καθημερινά και στρέφουμε το βλέμμα μας, τους δεύτερους δεν τους βλέπουμε… ακόμα – αλλά για πόσο;

Πόσοι είναι οι άστεγοι;

Ουδείς γνωρίζει τον αριθμό των αστέγων στην Ελλάδα, και πώς θα μπορούσε, άλλωστε, όταν για την κατηγορία αυτή υφίσταται νομικό κενό – δεν υπάρχει, δηλαδή, νομικός χαρακτηρισμός των αστέγων. Συμβαίνει δε το εξής παράλογο: για να λάβει κάποιος το επίδομα πρόνοιας ως άστεγος, οφείλει να προσκομίσει έγγραφο με το οποίο να πιστοποιείται 67% ψυχική ή σωματική αναπηρία! Συνεπώς, δεν είναι λίγοι οι άστεγοι που δεν λαμβάνουν αυτό το (μηδαμινό) επίδομα και συνεπώς δεν είναι καταγεγραμμένοι, και επίσης δεν είναι λίγοι αυτοί που το λαμβάνουν αλλά δεν είναι άστεγοι. Και φυσικά το νομικό αυτό κενό το εκμεταλλεύονται οι πιο επιτήδειοι, αυτοί που ξέρουν τα «κόλπα».

Σύμφωνα πάντως με την ετήσια έκθεση του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου για την έλλειψη στέγης στην Ελλάδα, ο συνολικός πληθυσμός των αστέγων υπολογίζεται στους 17.000, από τους οποίους οι 1.000 περίπου δεν διαθέτουν καμία στέγη. Ενώ στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας υπάρχουν περίπου 180.000 Έλληνες σε επισφαλείς συνθήκες στέγασης. Κατά την εκτίμηση της ΜΚΟ ΚΛΙΜΑΚΑ, κάθε μέρα εισέρχονται 2 συμπολίτες μας στην ευρύτερη κατηγορία των αστέγων.

Ποιος είναι ο άστεγος;

Σύμφωνα με σχετική έρευνα ο μέσος άστεγος είναι άντρας, 45-50 ετών (ο ηλικιακός μέσος όρος συνεχώς αυξάνει) και ζει στο δρόμο για διάστημα μεγαλύτερο των πέντε ετών. Ένα σημαντικό ποσοστό των αστέγων είναι ψυχικά ασθενείς (οι αλκοολικοί εντάσσονται σε αυτή την κατηγορία), ενώ το 40% είναι πρώην φυλακισμένοι είτε για μικροκλοπές είτε για χρήση ουσιών είτε για χρέη στο δημόσιο.

Το μεγάλο ποσοστό των ψυχικά ασθενών οφείλεται κυρίως στο ότι συχνά οι γονείς παιδιών με ψυχικά νοσήματα τα κρατούν στο σπίτι κι όταν αυτοί «καταλήξουν» ουδείς υπάρχει για να φροντίσει τον ασθενή. Από την άλλη πλευρά, δεν είναι διόλου σαφές εάν κάποιος είναι ψυχικά ασθενής ή μετατρέπεται λόγω της πολυετούς παραμονής του στο δρόμο. Η ιδρυματοποίηση δεν είναι μια διαδικασία που συντελείται απαραιτήτως εντός ιδρύματος.

Και ας μη βιαστούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι οι άστεγοι είναι και φύσει παραβατικοί, διότι το υψηλό ποσοστό των πρώην φυλακισμένων οφείλεται στο ότι η μέριμνα που λαμβάνεται για την κοινωνική επανένταξη των αποφυλακισθέντων είναι ανύπαρκτη. Επίσης, για τους άστεγους η παραβατική συμπεριφορά εκτός από ορθολογική επιλογή (όταν δεν έχω να φάω θα κλέψω) είναι και ζήτημα (υπο)κοινωνικοποίησης, δηλαδή κοινωνικοποιούνται σε συγκεκριμένο παραβατικό περιβάλλον από το οποίο δεν μπορούν να ξεφύγουν, εάν θέλουν να επιβιώσουν κοινωνικά.

Το να είσαι άστεγος όμως δεν συνιστά μήτε ασθένεια μηδέ μόνιμη ιδιότητα, και φυσικά όχι χαρακτηρολογικό σύμπτωμα. Η αναγωγή κοινωνικών προβλημάτων, όπως η φτώχεια ή ο αναλφαβητισμός, σε χαρακτηριστικά εγγενούς κατωτερότητας, υπήρξε αντίληψη του 18ου αιώνα. Ο κοινωνικός αποκλεισμός, τα γηρατειά, η φτώχεια και η αρρώστια ξέρουμε πια καλά πως δεν είναι προσωπικό ατύχημα αλλά κοινωνικό πρόβλημα και εντέλει πολιτικό πρόβλημα.

Πολιτικές πρόληψης και επανένταξης ή φιλανθρωπία;

Είναι γνωστό ότι η διαδικασία της επανένταξης και του απο-στιγματισμού είναι μια επίπονη προσπάθεια με αμφίβολα αποτελέσματα. Συνεπώς αυτό που έχει σημασία, και μάλιστα την περίοδο αυτή της πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης, είναι να ληφθούν πρωτοβουλίες από την κοινωνία ώστε οι συμπολίτες μας να μη βρεθούν σε αυτή την κατάσταση – η εμβληματική θέση περί εγγυημένου επιπέδου αξιοπρεπούς διαβίωσης είναι μια κάποια λύση, εάν εφαρμοστεί.

Όσο δε αφορά στη διαχείριση του προβλήματος, η μόνη πρωτοβουλία που λαμβάνεται είναι αυτή των συσσιτίων. Οι άστεγοι όμως δεν έχουν ανάγκη από φαγητό, αλλά από στέγη… γι’ αυτό και χαρακτηρίζονται ά-στεγοι! Τα συσσίτια, όσο κι αν έχουν κάποια αξία, στην πραγματικότητα δεν προσφέρουν στην ουσιαστική επίλυση του προβλήματος, δεν προσφέρουν στο ζήτημα της επανένταξης και του απο-στιγματισμού. Οι άστεγοι και ενγένει οι κοινωνικά αποκλεισμένοι χρειάζονται πολιτικές που θα τους βοηθήσουν να επανακοινωνικοποιηθούν, κι όχι πολιτικές συντήρησης του προβλήματός τους.

Η ΜΚΟ Κλίμακα εφαρμόζει παραδειγματικά μοντέλα. Χαρακτηριστικό είναι ότι στην οργάνωση εργάζονται 160 άτομα, 50 εκ. των οποίων είναι πρώην «επωφελούμενοι» οι οποίοι και απο-περιθωριοποιήθηκαν και απο- στιγματίστηκαν μέσω των πρακτικών της οργάνωσης.

Αναφέρω ενδεικτικά:

Οι άστεγοι της ΚΛΙΜΑΚΑΣ στο πλαίσιο της ΚΟΙΣΠΕ (Κοινωνικοί Συνεταιρισμοί περιορισμένης ευθύνης) εργάζονται στην ανακύκλωση χαρτιού – συλλέγουν το χαρτί από επιλεγμένα σημεία. Έχει ενδιαφέρον, βέβαια, να σημειώσουμε ότι μόνο με δύο ΚΕΠ έχουν συνάψει σχετικό μνημόνιο συνεργασίας – αλήθεια πόσο χαρτί οδηγείται στους σκουπιδοντενεκέδες από τα χιλιάδες γραφεία της δημόσιας διοίκησης;

Παράλληλα η ΚΟΙΣΠΕ διατηρεί εστιατόριο στον Βοτανικό, «Το Άλλο», όπου δουλεύουν ψυχικά ασθενείς. Το «Άλλο» δεν διαφέρει σε τίποτα από ένα οποιοδήποτε εστιατόριο. Επίσης προσφέρει υπηρεσίες catering σε εξαιρετικά χαμηλό κόστος – βέβαια, ουδέποτε προσέφυγε σε αυτό κάποιος δημόσιος φορέας!

Τέλος, η Κλίμακα διατηρεί μια άτυπη τράπεζα δανεισμού, τύπου Grameen, η τράπεζα των φτωχών. Με την τράπεζα αυτή, ο Μουσταφά, Έλληνας μουσουλμάνος που είχε βρεθεί στο περιθώριο όταν του χάλασε το τρίκυκλο, κατάφερε να αγοράσει καινούργιο. Πλέον, έχει αποπληρώσει το δάνειο και έχει επανενταχθεί πλήρως.

Το μοντέλο της Γερμανίας

Στη Γερμανία μία από τις πολιτικές που εφαρμόζουν είναι η γνωστή ως one-euro job. Οι εργαζόμενοι του ενός ευρώ είναι συνήθως άποροι και κοινωνικά αποκλεισμένες ομάδες που λαμβάνουν επίδομα πρόνοιας, αλλά παραλλήλως τους παρέχεται η δυνατότητα να εργάζονται στο δήμο (π.χ. ως οδοκαθαριστές) λαμβάνοντας ένα ή δύο ευρώ την ώρα για διάστημα όχι μεγαλύτερο των 30 ωρών το μήνα επί 6-9 μήνες. Με τον τρόπο αυτό επανακοινωνικοποιούνται στην αγορά εργασίας και το σημαντικότερο… επανεκτιμούν τον εαυτό τους.

Η λύση στο πρόβλημα δεν είναι η φιλανθρωπία, ούτε τα συσσίτια. Μέχρις ότου πάντως αναλάβει πρωτοβουλίες η πολιτεία, εμείς οι ίδιοι, ως πολίτες, θα μπορούσαμε να κάνουμε πολλά.

Αυτός που θα ήθελε να βοηθήσει, για παράδειγμα, θα μπορούσε να κινητοποιηθεί στη γειτονιά του σε επίπεδο τοπικών συμβουλίων.Έχει σημασία να γνωρίζουμε ποιοι είναι οι άστεγοι στη γειτονιά μας, και κυρίως ποιοι είναι οι οιονεί άστεγοι, ώστε να μπορούμε να παρέμβουμε προληπτικά. Θα μπορούσε κανείς να ασκήσει πιέσεις στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, το δήμο της περιοχής του, ώστε να λειτουργήσουν και να εξορθολογιστούν οι δομές πρόνοιας. Θα μπορούσε να δίνει όχι χρήματα, αλλά «δουλειά». Ακόμα και το 1 ευρώ έχει σημασία να το έχει κερδίσει ο άστεγος και ο κοινωνικά αποκλεισμένος από το να του έχει χαριστεί ωσάν να είναι επαίτης. Και κάπου εδώ σας παραπέμπω στη συμπεριφορά των συνανθρώπων μας που πουλάνε στο δρόμο λουλούδια, στιλό, χαρτομάντιλα και ό,τι άλλο. …όταν επιμένουμε να δώσουμε τα πενήντα λεπτά χωρίς να πάρουμε το χαρτομάντιλο ή το λουλούδι και εκείνοι πεισματικά αρνούνται… είναι ζήτημα αξιοπρέπειας. Το τελευταίο φρούριο. Εάν το χάσουν κι αυτό, θα τα έχουν χάσει όλα.

Κυριακή 2 Μαΐου 2010

Η εξέλιξη της οικονομικής κρίσης και τα ανθρώπινα δικαιώματα

Με τη δεινή εξέλιξη της οικονομικής κρίσης δοκιμάζονται όλα τα κεκτημένα. Αυτή ακριβώς όμως είναι η στιγμή που θα πρέπει περισσότερο από ποτέ άλλοτε να προστατεύουμε τις ευάλωτες ομάδες, ως κράτος, ως συλλογικότητες και ο καθείς κατά μόνας.

Βέβαια, δεν είναι λίγοι αυτοί που θα ισχυριστούν πως με δεδομένη την πρωτοφανή οικονομική κρίση συνιστά πολυτέλεια να μιλάει κανείς για ανθρώπινα δικαιώματα. Όμως αν η περικοπή των μισθών είναι ένα κακό που θα πλήξει πολλούς συμπολίτες μας στο παρόντα χρόνο, ο περιορισμός και η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα είναι ένα κακό που θα αμαυρώσει το παρελθόν και θα υποθηκεύσει ες αεί το μέλλον μας. Εξάλλου η περιθωριοποίηση των ευάλωτων ομάδων αλλά και η αύξηση του αριθμού τους, δημιουργεί επιπλέον κόστη, αυξάνει την εγκληματικότητα και διαρρηγνύει τον κοινωνικό ιστό.

Η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ευάλωτων ομάδων, η προστασία του χαρακτήρα του κράτους μας ως κράτος πρόνοιας, δεν απαιτεί πλεόνασμα χρημάτων αλλά έξυπνες, ορθολογικές και συντονισμένες πολιτικές, αλλά και ενεργούς πολίτες.

Μόνον έτσι θα μπορέσουμε να μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Από τον εικοσάχρονο Αξαρλιάν στο δεκαπεντάχρονο Χαμί

Tην Κυριακή 28 Μαρτίου, ώρα 11।00 το βράδυ, πέφτει θύμα τρομοκρατικής επίθεσης ως «παράπλευρη απώλεια» μια οικογένεια, με συνέπειες το διαμελισμό ενός δεκαπεντάχρονου αγοριού και το σοβαρό τραυματισμό ενός εννιάχρονου κοριτσιού.

Μολονότι τα δύο περιστατικά, του 1992 και του 2010, δείχνουν πανομοιότυπα και το μόνο που αλλάζει είναι τα ονόματα θυμάτων και δραστών, στην πράξη φαίνεται πως μια άβυσσος χωρίζει τα δύο περιστατικά। Οι λόγοι; «Πολλοί», στην καλύτερη περίπτωση– ή «Ένας», στη χειρότερη και την πλέον βαρύνουσα.



Στους «πολλούς» λόγους θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε τον εθισμό μας στην τυφλή βία, την οικονομική κρίση που διατρανώνει τον ατομικισμό μας, την αγωνία μας για την οικονομική πορεία της χώρας που δικαίως δεν μας επιτρέπει να ασχοληθούμε με τίποτα άλλο κ.ά. Στον «Έναν» ο εξής: η καταγωγή των θυμάτων. Τα θύματα δεν ήταν Έλληνες, ήταν Αφγανοί λαθρομετανάστες (sic). Αυτοί οι λαθρομετανάστες που ουρούν και αφοδεύουν στα πάρκα μας (sic). Αυτοί οι λαθρομετανάστες που εάν δεν τους αρέσει να ανατινάζονται, ας μένουν στις χώρες τους(sic)… Θα μπορούσε εάν όχι να πει, τουλάχιστον να σκεφτεί κάποιος ή πολλοί.


Κι όποιος διαφωνεί με το ότι η εξής μία εξήγηση είναι και η πλέον βαρύνουσα, ας αναλογιστεί πώς έχουμε ο καθείς κατά μόνας αντιμετωπίσει το δράμα της οικογένειας Νατζαφί. Έχει άραγε εντυπωθεί στις συνειδήσεις όλων μας ότι ο Χαμί δεν είναι παρά ο Αξαρλιάν του 2010; Φοβάμαι πως όχι.Τι κι αν ο τραγικός πατέρας, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, τονίζει ότι «στη θέση του Χαμί θα μπορούσε να ήταν οποιοδήποτε παιδί» και ότι «η τρομοκρατία δεν γνωρίζει πατρίδες, ούτε σύνορα… είναι ο εχθρός της ανθρωπότητας». Τι κι αν, ομοίως με την τραγική μάνα του Αξαρλιάν, δηλώνει, παρουσία της πολιτικής ηγεσίας και των αδηφάγων ΜΜΕ, ότι τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν, εάν συγκεντρωθούν, στον ερανικό λογαριασμό, θα δοθούν για τη δημιουργία «Ιδρύματος για τα θύματα της τρομοκρατίας»… Ποιος τον ακούει;


Κι όμως, εάν για λίγο ξεφεύγαμε από τα στερεότυπά μας και κοιτάγαμε τον πατέρα αυτόν με καθάριο βλέμμα, θα αντιλαμβανόμασταν πως στο πρόσωπό του, στην ιστορία της ζωής του, συμποσούνται όλες οι αδικίες και τα τρομοκρατικά χτυπήματα της γης. Κι η χώρα μας θα μπορούσε, εάν τον άκουγε, να αποτελέσει το βήμα εκείνο για την καταγγελία της απανταχού τρομοκρατίας – της οργανωμένης, αλλά και της λανθάνουσας.


Ποια όμως είναι η οικογένεια Νατζαφί; Ο «λαθρομετανάστης» αυτός, ο τραγικός πατέρας, σε όλη του τη ζωή πάλεψε την τρομοκρατία των Ταλιμπάν. Ο κ. Νατζαφί, δάσκαλος από εύπορη οικογένεια, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, αναγκάστηκε να αναζητήσει ασφαλές καταφύγιο για την οικογένειά του στο γειτονικό τους Ιράν. Ο λόγος; Ο ίδιος και ο αδελφός του είχαν ιδρύσει κρυφά σχολειά στο Αφγανιστάν για την εκπαίδευση όχι μόνο αγοριών, αλλά και κοριτσιών. Η δραστηριότητά τους αυτή τους κατέστησε απόλυτο στόχο των Ταλιμπάν. Ως γνωστό, οι Ταλιμπάν απαγορεύουν την εκπαίδευση των γυναικών. Εκτός δε των άλλων ανήκει στη φυλή των Χαζάρα, που βρίσκεται σε συνεχή σύγκρουση με την πολιτικά επικρατούσα φυλή των Παστούν. Όμως ακόμη κι από το Ιράν συνέχιζε το αγώνα του κατά της τρομοκρατίας των Ταλιμπάν, όχι με όπλα αλλά με βιβλία που έστελνε στην πατρίδα του για να μορφώνονται οι νέοι. Κραταιά πεποίθησή του είναι ότι «η μόρφωση είναι το μόνο ικανό όπλο κατά του σκοταδισμού της τρομοκρατίας» όπως μας λέει και την ακολουθεί πιστά δίχως ποτέ να λιποψυχήσει.


Η δολοφονία του αδελφού του από τους Ταλιμπάν ήταν η αιτία που τον ώθησε στην απόφαση να εγκαταλείψει για πάντα την πατρίδα του. Όμως ούτε το Ιράν ήταν ασφαλής τόπος για την οικογένειά του. Γι’ αυτό και οι Αφγανοί πρόσφυγες, στην πλειονότητά τους, πριν έρθουν στην Ευρώπη ήταν πρόσφυγες στο Ιράν και τα παιδιά αυτών ανήκουν στη δεύτερη γενιά προσφύγων: έχουν γεννηθεί στο Ιράν από γονείς πρόσφυγες και εξαναγκάζονται σε δεύτερο κύμα προσφυγιάς.


Πριν έξι μήνες ο ίδιος με τη γυναίκα του, τα δύο ανήλικα παιδιά τους και τον ενήλικα γιο του με την έγκυο γυναίκα του έφτασαν στις ακτές της Μυτιλήνης. Από τη λοιπή οικογένεια, ο ένας γιος παρέμεινε στο Αφγανιστάν, οι άλλοι δύο στο Ιράν, ένας γιος αναγνωρίστηκε πρόσφυγας στην Αυστραλία και ο τελευταίος στη Νορβηγία.


Τον Σεπτέμβρη του 2009 η οικογένεια συλλαμβάνεται για παράνομη είσοδο και κρατείται στη διαβόητη Παγανή της Λέσβου. Θα παραμείνουν εκεί για τρεις εβδομάδες, δίχως ουδείς να ανταποκριθεί στην επίμονη έκκλησή του για κατάθεση αιτήματος πολιτικού άσυλου. Όταν απελευθερώθηκαν, έχοντας στην κατοχή τους το γνωστό έγγραφο διοικητικής απέλασης, ακολούθησαν τη συνήθη διαδρομή: από Μυτιλήνη, Πειραιά και τέλος Αθήνα. Επί μήνες προσπαθούσαν, επί ματαίω, να καταθέσουν αίτημα ασύλου στην Πέτρου Ράλλη. Εν τω μεταξύ η γυναίκα του μεγάλου γιου γέννησε σε δημόσιο νοσοκομείο της Αθήνας, αλλά καθώς δεν τους έδωσαν μήτε ληξιαρχική πράξη γεννήσεως, αποφάσισαν να μεταβούν, παράνομα φυσικά, στη Σουηδία και από εκεί στη Νορβηγία. Μία ακόμη τραγική ειρωνεία είναι ότι η σύζυγος με το νεογέννητο παιδί έφτασαν στη Νορβηγία, αλλά ο σύζυγος εγκλωβίστηκε στη Σουηδία και από στιγμή σε στιγμή αναμένεται η επιστροφή του στην Ελλάδα στο πλαίσιο του περίφημου Κανονισμού Δουβλίνου ΙΙ.


Ο κ. Νατζαφί με τη γυναίκα του και τα δύο ανήλικα παιδιά τους δεν ακολούθησαν. Παρέμειναν στην Ελλάδα και συνέχισαν να διεκδικούν όχι το πολιτικό άσυλο, αλλά μια απλή κατάθεση του αιτήματος για πολιτικό άσυλο!


Το βράδυ εκείνο της Κυριακής, η Ζαχρά Νατζαφί με τα δύο παιδιά της, τον δεκαπεντάχρονο Χαμί και την εννιάχρονη Φερστέ, επιστρέφοντας από μια βόλτα στο πάρκο της γειτονίας, εκεί, κοντά στο σπίτι τους, στην Ιακωβάτων, κοντοστάθηκαν γιατί σάμπως η μικρή Φερστέ να είδε μια πάνινη τσάντα στην είσοδο του κτιρίου της Ελληνικής Εταιρείας Διοίκησης Επιχειρήσεων και θέλησε να αναζητήσει τι είχε μέσα μήπως και έβρισκε κάτι χρήσιμο για τον αδελφό της, που μάζευε αντικείμενα από το δρόμο και τα μεταπουλούσε στην αγορά, έτσι, για να μπορεί να συνεισφέρει κι ο ίδιος στα πενιχρά οικονομικά της οικογένειας. Εξάλλου σε λίγες μέρες θα αναχωρούσαν και οι ίδιοι για Σουηδία και είχαν ξοδέψει τις οικονομίες τους στην προετοιμασία του ταξιδιού. Η μικρή Φερστέ είδε να γυαλίζει κάτι στη τσάντα και φώναξε τον αδελφό της, κι εκείνος έτρεξε κοντά της και το κακό γίνηκε στη στιγμή…


Κι ο πατέρας, όταν λίγη ώρα αργότερα έφτασε στο σπίτι του κι είδε τόσο πολλή αστυνομία μαζεμένη, τρόμαξε και κρύφτηκε γιατί… δεν είχε χαρτιά… Κι ήταν την άλλη μέρα το πρωί που έμαθε για το κακό κι αν κάτι τον πονάει δεν είναι ο χαμός του γιου του, αλλά το ότι «χιλιάδες συμπατριώτες μου έχασαν τα παιδιά τους σε τρομοκρατικά χτυπήματα στο Αφγανιστάν κι άλλοι τόσοι αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν για να σώσουν τα παιδιά τους, εγώ όμως και ξενιτεύτηκα και έχασα το παιδί μου από την τρομοκρατία εδώ στην Ευρώπη, στα Κάτω Πατήσια» όπως λέει.


Η οργανωμένη τρομοκρατία νίκησε τον κ. Νατζαφί. Η λανθάνουσα, όμω,ς τρομοκρατία μας νικάει όλους. Γιατί αυτούς τους ανθρώπους, που κάτω από άλλες περιστάσεις θα τους αντιμετωπίζαμε ως εμβληματικές μορφές στο αγώνα υπέρ των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και της Δημοκρατίας, τους αντιμετωπίζουμε ως «λαθρομετανάστες»-ισλαμιστές που θέλουν να ανατινάξουν τη χώρα ή ως «λαθρομετανάστες»-κακοποιούς που πουλάνε τσάντες και μπιχλιμπίδια γιατί θέλουν να καταστρέψουν το λιανικό εμπόριο.


Η κυβέρνηση, πράγματι, προχωράει στην αλλαγή του συστήματος παροχής ασύλου και της διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών। Όμως κανένας νόμος δεν είναι ικανός να αλλάξει νοοτροπίες και στερεότυπα। Ο δεκαπεντάχρονος Χαμί, ο Αξαρλιάν του σήμερα, μας έδωσε μια τελευταία ευκαιρία, στον καθένα μας προσωπικά। Θα την εκμεταλλευτούμε καταδικάζοντας τη λανθάνουσα τρομοκρατία; – όπως ακριβώς κάναμε και το 1992, όταν ο θάνατος του 20χρονου μας ώθησε να καταδικάσουμε την οργανωμένη τρομοκρατία;

***

Δημοσιεύεται στην Athens Voice, 15Μαρτίου २०१०

***

Όποιος επιθυμεί να υποστηρίξει οικονομικά την οικογένεια Νατζαφί που έπεσε θύμα τρομοκρατικής επίθεσης με αποτέλεσμα τον θάνατο του 15 χρονου γιού τους και το σοβαρό τραυματισμό της 9χρονης κόρης τους, μπορεί να καταθέσει χρήματα στον ερανικό λογαρισμό του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες, στην Εθνική Τράπεζα, Αρ.Λ.129/341635-64, Najafi Mouhammat Isa. Διαδώστε το.


Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

Στηρίξτε την οικογένεια Νατζαφί


Όποιος επιθυμεί να υποστηρίξει οικονομικά την οικογένεια Νατζαφί που έπεσε θύμα τρομοκρατικής επίθεσης με αποτέλεσμα τον θάνατο του 15 χρονου γιού τους και το σοβαρό τραυματισμό της 9χρονης κόρης τους, μπορεί να καταθέσει χρήματα στον ερανικό λογαρισμό του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες, στην Εθνική Τράπεζα, Αρ.Λ.129/341635-64, Najafi Mouhammat Isa. Διαδώστε το.

Σάββατο 3 Απριλίου 2010

Συνέντευξη στο Έθνος της Κυριακής και στον δημοσιογράφο Απ. Λυκεσά

  • Πέρασες την πρώτη κρίσιμη νύχτα με τη μητέρα του Αμιντολά Νατζαφί...

Ναι, ήταν διπλό καθήκον να είμαι εκεί. Δεν μίλαγε, έκλαιγε συνεχώς. Θα μου επιτρέψετε όμως να μην επεκταθούμε σε αυτές τις στιγμές, από σεβασμό στην οικογένεια. Ο υφυπουργός, κ. Βούγιας, επισκέφτηκε την οικογένεια και τοποθετήθηκε εκτενώς. Μόνο μία φράση θα ήθελα να πω: Με αφορμή το τραγικό συμβάν, ας καταλάβουμε επιτέλους εμείς οι Ελληνες ότι το 15χρονο αυτό παιδί θα μπορούσε να ήταν ο δικός μας γιος, θα μπορούσε να ήταν ο οποιοσδήποτε ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, καταγωγής ή θρησκείας, και επομένως ο ρατσιστικός λόγος είναι απλά θλιβερά αδιάφορος όταν έρχεται αντιμέτωπος με τον πάντα εξισωτικό θάνατο.

Nα προσθέσω όμως κάτι: η οικογένεια αυτή των Αφγανών πριν από 6 μήνες βρισκόταν έγκλειστη στη διαβόητη Παγανή. Αφού κρατήθηκε για κάποιο χρονικό διάστημα αφέθηκε ελεύθερη, δίχως κανείς να εξετάσει την περίπτωσή τους, δίχως να ληφθεί μέριμνα από την πολιτεία.

Οι άνθρωποι αυτοί επί μήνες προσπαθούσαν να επιβιώσουν στο κέντρο της Αθήνας και να καταθέσουν αίτημα ασύλου στη διεύθυνση αλλοδαπών. Πράγμα προφανώς ανέφικτο λόγω του πολυπληθούς των αιτημάτων και της έλλειψης αρμόδιου και επαρκούς προσωπικού. Η τελευταία τους ελπίδα ήταν να μεταβούν λάθρα σε άλλο κράτος-μέλος της ΕΕ. Πράγμα διόλου πιθανό εξαιτίας του Κανονισμού του Δουβλίνου ΙΙ. Την εξέλιξη τη γνωρίζετε. Συνεπώς, καλά τα κροκοδείλια δάκρυα, αλλά να λέμε και καμιά αλήθεια: η πολιτεία έχει ευθύνες για το πώς χειρίζεται το άσυλο αλλά και η ΕΕ έχει μερίδιο ευθύνης, αν όχι το μεγαλύτερο και στο δράμα της οικογένειας αυτής.

  • Εχεις ασχοληθεί από προσωπικό ενδιαφέρον -πολύ πριν εργαστείς στο υπουργείο- με τους μετανάστες. Υστερα από έξι μήνες στο υπουργείο έχεις αλλάξει άποψη για την αντιμετώπιση που τυγχάνουν οι μετανάστες από τις Αρχές;

Πολύ πριν έρθω στο υπουργείο είχα την ίδια ακριβώς άποψη: τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αλλοδαποί στη χώρα μας δεν οφείλονται στην αστυνομία, η οποία εξάλλου είναι ένα όργανο εκτελεστικό και συχνά, αν όχι πάντα, καλείται να υποκαταστήσει ελλείμματα κοινωνικών πολιτικών. Και η υποκατάσταση δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι η άριστη επιλογή.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αλλοδαποί στη χώρα μας οφείλονται στους ίδιους λόγους που αντιμετωπίζουν και οι πολίτες της χώρας μας προβλήματα: στην ανεπάρκεια και μη συνέχεια της διοίκησης, στη δαιδαλώδη γραφειοκρατία, στην απουσία στρατηγικού σχεδιασμού. Επιπλέον προβλήματα τους δημιουργούν και οι πολιτικές, μέσα στην ΕΕ αλλά και στις χώρες καταγωγής τους. Δηλαδή πολιτικές που τους ωθούν στη μετανάστευση.

  • Ανάμεσα στο τυπικό μέρος που ορίζεται από τον νόμο για τους μετανάστες και τους κανόνες που ορίζει η καθημερινότητα υπάρχει χάσμα;

Ε, ναι, βέβαια. Είναι άλλο να είσαι 25 χρόνων και να έρχεσαι σε μια άλλη χώρα για να βελτιώσεις το επίπεδο ζωής σου, κι άλλο να είσαι μάνα και να καταφεύγεις σε μια ξένη χώρα για να σώσεις τη ζωή σου και τη ζωή των παιδιών σου. Γι’ αυτό εξάλλου οι πρόσφυγες από τις διεθνείς συνθήκες προστατεύονται ειδικά. Συνεπώς η ισότιμη αντιμετώπιση όλων των μεταναστών συνιστά άνιση μεταχείριση.

  • Κάποιοι φίλοι σου θα εξέφρασαν απορία ή τις ενστάσεις τους όταν πληροφορήθηκαν ότι θα εργαστείς στο συγκεκριμένο υπουργείο.

Ευτυχώς, όχι. Εχει γίνει αντιληπτό ότι δεν υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι αλλά καλές και κακές πολιτικές, κι αν για την προώθηση των κακών πολιτικών συμβάλλουμε άριστα διά της απουσίας και αδιαφορίας μας, δεν συμβαίνει το ίδιο για τις καλές πολιτικές. Αυτές απαιτούν την ενεργή συμμετοχή όλων.

  • Η προσωπική επίθεση που δέχθηκες από τις πρώτες κιόλας μέρες πόσο σε επηρέασε και τι σου δίδαξε;

Με επηρέασε θετικά. Οχι βέβαια η ίδια η επίθεση, αλλά η αντίδραση που προκάλεσε αυτή σε χιλιάδες ανθρώπους που προφανώς και δεν με ξέρουν αλλά αισθάνθηκαν την ανάγκη να με υπερασπιστούν, όχι εμένα προσωπικά αλλά τον όποιο θα μπορούσε να βρεθεί σε παρόμοια θέση. Κι αυτό είναι πολύτιμο.

  • Εσχάτως είδαμε σκηνές με ρατσιστικά συνθήματα στη διάρκεια της παρέλασης για την 25η Μαρτίου. Εχεις αντιμετωπίσει εσύ στην καθημερινότητά σου στο υπουργείο αυτήν τη λογική που υπαγορεύει ότι η ρατσιστική εμπάθεια τονώνει το «αντριλίκι»;

Μα το θέμα μας είναι το υπουργείο; Το αντιμετωπίζουμε στο σύνολο της χώρας... Στο σχολείο, στην τηλεόραση, στις εργασιακές σχέσεις, στις καθημερινές μας επαφές. Ακόμη και στο θέατρο το είχα εντοπίσει.

  • Τι απαντάς στη λογική που θέλει την εγκληματικότητα άρρηκτα συνδεδεμένη με το μεταναστευτικό κύμα;

Η αύξηση της παραβατικότητας προφανώς και σχετίζεται με την αύξηση του πληθυσμού που βρίσκεται κάτω από τα όρια της φτώχιας. Η εγκληματικότητα όμως είναι κάτι άλλο. Και είναι τόσο εύκολο και βολικό να μεταθέτουμε τις ευθύνες σε αυτούς που δεν έχουν φωνή να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Η διαδικασία κατασκευής εσωτερικού εχθρού είναι παλαιά και δοκιμασμένη: από τον λεπρό στον τρελό και από τον τρελό στον ξένο.

  • Ας σταματήσουμε λίγο και στην πόλη σου, τη Θεσσαλονίκη. Πώς σχολιάζεις το γεγονός ότι ενώ η κυβέρνηση προσπαθούσε να περάσει το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια η νομαρχιακή επιτροπή του ΠΑΣΟΚ Θεσσαλονίκης έπαιρνε απόφαση κατά του νομοσχεδίου;

Η Θεσσαλονίκη είναι μια πονεμένη ιστορία. Ο ακροδεξιός λόγος έχει ως άγημα τον φόβο του άλλου. Ομως «Ο φόβος των βαρβάρων είναι αυτό που απειλεί να μας κάνει βάρβαρους», όπως επισημαίνει και ο Τοντόροφ. Η Θεσσαλονίκη με τη βαθιά φιλελεύθερη παράδοση οφείλει να αντιδράσει και να επανακτήσει την ταυτότητά της.

______________

>>> http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&pubid=१०९३९१३९

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

Κυριακή 11 το βράδυ

Ήταν 11 το βράδυ της Κυριακής όταν το τηλεοπτικό πρόγραμμα διακόπηκε για να ενημερώσει τους τηλεθεατές ότι σημειώθηκε σοβαρό τρομοκρατικό χτύπημα στα Πατήσια με πιθανούς δράστες ισλαμιστές! Από πού το συμπεράνανε αυτό; Από το γεγονός ότι η μάνα και το κοριτσάκι που τραυματίστηκαν ήταν Αφγανοί μουσουλμάνοι!

Στη συνέχεια το τηλεοπτικό πρόγραμμα διακόπτονταν ανά δέκα λεπτά για να προσθέσουν ή να αφαιρέσουν κάτι από την πρώτη κραταιά εκτίμηση τους.

Δύο ώρες αργότερα η αλήθεια έλαμψε ωσάν χαστούκι στα πρόσωπα μας:

Μια μάνα με τα δύο παιδιά της, και ο σύζυγος κάπου παραπέρα, μια οικογένεια από το Αφγανιστάν, διακινδυνεύοντας τη ζωή τους κατόρθωσαν πριν από έξη μήνες να φτάσουν στο ελληνικό ή μάλλον στο ευρωπαϊκό έδαφος, διεκδικώντας όχι μια καλύτερη ζωή, αλλά το αναφαίρετο δικαίωμα στη ζωή. Όχι δεν αιτήθηκαν πολιτικό άσυλο. Τι νόημα θα είχε; Σάμπως υφίσταται μηχανισμός; Και εξάλλου, ποιος συμπατριώτης τους έχει αναγνωριστεί πρόσφυγας στην Ελλάδα; Στις πίσω αυλές και στα υπόγεια της περιοχής του Αγ. Πανταλεήμονα διέμεναν, και κάθε μέρα προσπαθούσαν να βρουν τον τρόπο να αποδράσουν από την Ελλάδα, να ξεγελάσουν τον Κανονισμό Δουβλίνο ΙΙ, και να φτάσουν σε μια άλλη χώρα της Ευρώπης, πιο δίκαιη, πιο φιλική.

Εκείνο το βράδυ, όπως και τόσα πολλά άλλα βράδια, βγήκαν από τα σκοτεινά υπόγεια για να αναζητήσουν τη τροφή, όχι κλέβοντας, αλλά ψάχνοντας στους κάδους των σκουπιδιών. Εκείνη το βράδυ, η μικρή κόρη χάρηκε τόσο που ανακάλυψε ένα ρολόι, κι ο δεκαπεντάχρονος γιος το άρπαξε από τα χέρια της μικρής, σάμπως από νάζι ή γιατί κρατούσε τα οικονομικά της οικογένειας. Αλλά το ρολόι αυτό έδειξε το τέλος της δικής του ώρας. Εκρηκτικός μηχανισμός. Για αυτούς; Για τους άλλους; Για όλους; Ποιος ξέρει και τι σημασία έχει;

Απειροελάχιστα κλάσματα δευτερολέπτου … και η μάνα είδε το μονάκριβο γιό της να ανατινάζεται επάνω της. Αυτόν το γιό που τόσο πολύ προσπάθησε να τον προστατεύσει από κάτι παρόμοιο, …. αλλά στο Αφγανιστάν.

Τώρα όλοι μιλάνε. Δηλώσεις. Ερωτήσεις. Σενάρια. Τι σημασία έχει;

Υπάρχει όμως κάτι που έχει μεγάλη σημασία. Με αφορμή αυτό το συμβάν, με αφορμή τη στυγερή δολοφονία, την ακόμα μια δολοφονία από την τρομοκρατία, ας καταλάβουμε επιτέλους εμείς οι Έλληνες ότι ο δεκαπεντάχρονος αυτός γιος θα μπορούσε να ήταν ο δικός μας γιος, θα μπορούσε να ήταν ο οποιοσδήποτε ανεξαρτήτου χρώματος, φυλής, καταγωγής ή θρησκείας. Ο ρατσιστικός λόγος είναι απλά θλιβερός όταν έρχεται αντιμέτωπος με τον πάντα εξισωτικό θάνατο.

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

21 Μαρτίου ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ




.

Κι όμως, έγινε

Tη 16η Μαρτίου ολοκληρώθηκε η ψήφιση του σχεδίου νόμου: «Σύγχρονες διατάξεις για την ελληνική ιθαγένεια και την πολιτική συμμετοχή ομογενών και νομίμως διαμενόντων μεταναστών και άλλες ρυθμίσεις». Η ψήφιση του νομοσχεδίου, αδιαμφισβήτητα, συνιστά ιστορική στιγμή για την Ελλάδα. Επιτέλους, η έννοια του πολιτικού φιλελευθερισμού, που σκάλωσε κάπου στο 1952 με το Ν. 2151 για την κατοχύρωση των πολιτικών δικαιωμάτων των γυναικών, εξελίσσεται, καθώς ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού της χώρας μας, τα παιδιά των μεταναστών, θα σταματήσουν να αντιμετωπίζονται ως παρίες και θα αποκτήσουν το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, το δικαίωμα στο όνειρο, το δικαίωμα στο δικαίωμα, που επί σειρά ετών τους το στερούμε. Και μαζί μ’ αυτά θα νιώσουμε κι εμείς, για λίγο, εθνικά υπερήφανοι. Επιτέλους κάτι σημαντικό γεννάται εν Ελλάδι, μια χαραμάδα ανοίγει, από όπου μπορεί να εισχωρήσει μια αχτίδα φωτός.

Για να φτάσουμε, βέβαια, στο σημείο αυτό προηγήθηκε ένας πενταετής αγώνας από ανθρώπους που τόλμησαν να πιστέψουν – τότε όμως κανείς δεν τους πίστευε. Και για να αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, οι πρώτοι που διεκδίκησαν ηχηρά και μαζικά το δικαίωμα στην ιθαγένεια για τα παιδιά των μεταναστών ήταν η καμπάνια «Όχι ρατσισμός από την κούνια», το 2005, με πρωτεργάτες τη Σόνια Μητραλιά και τη Λορέτα Μακόλεϊ, αλλά και πολλούς άλλους, γνωστούς τε και αγνώστους.

Με το ψηφισθέν νομοσχέδιο, τα παιδιά των μεταναστών που έχουν γεννηθεί ή έχουν φοιτήσει σε έξι τάξεις του σχολείου και ζουν στην Ελλάδα, από γονείς που διαμένουν μόνιμα και νόμιμα επί τουλάχιστον πέντε συναπτά έτη, αποκτούν το δικαίωμα στην ελληνική ιθαγένεια. Δηλαδή, με το νόμο αυτό για πρώτη φορά «συντίθεται το δίκαιο του αίματος με το δίκαιο του εδάφους και στην πραγματικότητα παράγεται ένας νέος κώδικας, μία νέα αντίληψη στον κώδικα ελληνικής ιθαγένειας, που οδηγεί τα πράγματα στην ενσυνείδητη επιλογή του υποψηφίου για να αποκτήσει την ιδιότητα του Έλληνα πολίτη», όπως το αποτύπωσε εύστοχα ο υπουργός Εσωτερικών κατά τη συζήτηση στη Βουλή. Και το σημαντικό είναι ότι ο κώδικας ιθαγενείας, παρά τα όσα υπόσχεται στους ψηφοφόρους του ο πρόεδρος της ΝΔ, δεν μπορεί πλέον να επιστρέψει στην πρότερη μορφή του, καθώς μετά τη ψήφιση του νομοσχεδίου παράγονται έννομες συνέπειες από το Σύνταγμα που δεν μπορούν να καταργηθούν. Η λαϊκή κυριαρχία είναι ανοιχτή ρήτρα. Μπορεί να διευρυνθεί, αλλά όχι να συρρικνωθεί. Συνεπώς ο νόμος αυτός μόνο καλύτερος μπορεί να γίνει, κάτι που προφανώς και αναμένουμε, διότι εξαιτίας της πίεσης και της οχλαγωγίας των τελευταίων μηνών υπολείπεται κατά πολύ από την πρώτη σύλληψή του. Χαρακτηριστικό δε παράδειγμα της πίεσης ήταν, μεταξύ άλλων, το email που αποστέλλονταν: «Βουλευτή, η υπερψήφιση νομοσχεδίου είναι πράξη εσχάτης προδοσίας κατά της ελληνικής κοινωνίας, της οποίας η ποινή είναι ο θάνατος. Αν συντελέσεις στην πράξη αυτή θα εκτελεστείς. Αργά ή γρήγορα, όπου κι αν καταφύγεις»!

Στο ίδιο δε πνεύμα κινήθηκε και η συζήτηση στη Βουλή, κατά τη διάρκεια της οποίας έγιναν πολλά απίστευτα, που δεν μας καθιστούν διόλου εθνικά υπερήφανους. Τι να πρωτο-μνημονεύσουμε; «Εθνοκτόνο νομοσχέδιο» να το αποκαλεί ωρυόμενος ο βουλευτής του ΛΑΟΣ (ο τόνος στο Α, παρακαλώ, γιατί έτσι μας αρέσει) κ. Χρυσανθακόπουλος, χαρακτηρίζοντας το γνωστό δημοσιογράφο των «ΝΕΩΝ» κ. Καπλάνι «αρχηγό κόμματος των Αλβανών», ενώ ο κ. Βελόπουλος να τρομοκρατεί το ακροατήριο υποστηρίζοντας ότι όλοι αυτοί οι μετανάστες «ξέρετε τι κάνουν στα εξάχρονα κοριτσάκια; Κόβουν τη κλειτορίδα τους» και ο κ. Γεωργιάδης να σπάζει τις φωνητικές του χορδές στην προσπάθειά του να πείσει ότι οι πρόσφυγες της Μικράς Ασίας και του Πόντου δεν έχουν καμία σχέση με τους Αφγανούς πρόσφυγες και ότι τους πρώτους τους υποδεχθήκαμε με ανοιχτές αγκάλες – ευτυχώς δεν είμαστε όλοι αγράμματοι μήτε η μνήμη των παππούδων μας ήταν επιλεκτική κι έτσι καλά γνωρίζουμε ποια τύχη επιφύλαξε το ελληνικό κράτος στους πρόσφυγες του ’22. Ενώ έξω από τη Βουλή μια ομάδα 200 περίπου διαδηλωτών κραδαίνοντας την ελληνική σημαία έρριπτε προς το αυτοκίνητο του κ. Πάγκαλου διάφορα αντικείμενα κραυγάζοντας «προδότες, πουλημένοι». Κι όλα αυτά ενόσω ο πρόεδρος της Βουλής ανακοίνωνε στο Σώμα ότι «τη συνεδρίαση παρακολουθούν από τα άνω δυτικά θεωρεία της Βουλής μαθητές και μαθήτριες από το Γυμνάσιο Σταυρακίου Ιωαννίνων» – κι ύστερα αναρωτιόμαστε για ποιο λόγο τα δεκαπεντάχρονα σπάνε βιτρίνες ή καίνε σπίτια Μπαγκλαντεζιανών.


Πέρα όμως από τις ασχημοσύνες, η αλήθεια είναι πως τα δύο προοδευτικά κόμματα επέδειξαν μια πρωτοφανή σοβαρότητα και συνέπεια ως προς την ιστορικότητα της στιγμής. Και αυτό δεν ήταν διόλου αυτονόητο. Αφενός η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ δεν ελήφθη αβασάνιστα, όχι βέβαια διότι τάσσονταν κατά αυτού, αλλά γιατί το εκτίμησαν ως δειλό και άδικο (δικαίως, θα έλεγα). Παρόλα αυτά έδωσαν τη μάχη στην πρώτη γραμμή και την κέρδισαν. «Έχουμε σημαντικές διαφωνίες με το νομοσχέδιο και το γνωρίζει το Υπουργείο. Όμως ψηφίζουμε το σχέδιο νόμου επί της αρχής, γιατί θεωρούμε ότι είναι ένα πρώτο βήμα, είναι ένας βηματισμός, ο οποίος έπρεπε να έχει γίνει εδώ και καιρό» τόνιζε ο κ. Φ. Κουβέλης.


Αφετέρου,
και για την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν εύκολη η υπεράσπιση του νομοσχεδίου, ύστερα μάλιστα από το εντυπωσιακό ψήφισμα της Νομαρχιακής του ΠΑΣΟΚ Θεσσαλονίκης, που ζητούσε την αντικατάστασή του με άλλο που θα έθετε μεταξύ άλλων κριτηρίων για την απόδοση της ιθαγένειας την «έμπρακτη απόδειξη φιλοπατρίας για την Ελλάδα» και αιτούνταν «η ιθαγένεια να απονέμεται σε αλλογενείς αλλοδαπούς με φειδώ και κατ’ εξαίρεση, δεν θα πρέπει να οδηγεί σε αλλοίωση του χαρακτήρα του Έθνους-Κράτους, ούτε να δύναται να δημιουργήσει στο μέλλον έγερση μειονοτικών ζητημάτων, ιδιαίτερα από όμορες ή ισλαμικές χώρες» (!) Βέβαια η απάντηση προς τη Ν.Ε. ήρθε διά στόματος Πάγκαλου υπό μορφή δελτίου τύπου του ΠΑΣΟΚ: «Οι άνθρωποι αυτοί που ομοφώνως αποφάσισαν, είναι εντελώς ηλίθιοι, δεν έπρεπε να κινούνται στην κοινωνία ελεύθεροι, θα έπρεπε να είναι σε κάποιο άσυλο» με το γνωστό πληθωρικό του τρόπο.


Για να μιλήσουμε όμως λίγο σοβαρά,
πράγματι ένας σημαντικός αριθμός συμπολιτών μας ενίσταται βιαίως (αυθορμήτως ή υποκινούμενοι) κι ένας ακόμα μεγαλύτερος επιφυλάσσεται κι ανησυχεί σιωπηλώς. Όμως το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής ένα: Μπορούμε να οραματιστούμε μια κοινωνία συνοχής καταδικάζοντας ένα μέρος των συμπολιτών μας στο περιθώριο; Η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι αρνητική. Όχι.


Ο νόμος αυτός αποτελεί ένα ιστορικό βήμα
που θα αποτιμηθεί ιστορικά. Δεν θα πρέπει όμως να τον εγκαταλείψουμε στην τύχη του και να επαναπαυτούμε στα δίκαιά μας καταγγέλλοντας απλώς τον διπλανό μας. Ορθώς τονίζει ο κ. Δρίτσας: «Οι φοβίες, οι ξενοφοβίες, η επιφύλαξη απέναντι σε οτιδήποτε ξένο είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση, μέχρις ότου εξοικειωθεί με τις πραγματικότητες που έχει γύρω του». Αυτή η εξοικείωση όμως δεν θα γίνει μήτε διά μαγείας μήτε διά νόμου και σίγουρα μήτε διά ροπάλου. Χρειάζεται προσπάθεια από όλους μας. Χρειάζονται πολιτικές πρωτοβουλίες. Χρειάζονται πρωτοβουλίες της κοινωνίας των πολιτών. Και οπωσδήποτε δεν χρειάζεται κανενός είδους εφησυχασμός. Πρόκειται για ένα στοίχημα που δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε. Και το στοίχημα θα χαθεί εάν επιτρέψουμε να υπάρξουν στην Ελλάδα δύο κατηγορίες Ελλήνων. Γιατί στην περίπτωση αυτή οδηγούμαστε στον εκφασισμό της κοινωνίας, που όταν αυτός ολοκληρωθεί θα είναι τραχύς, αιματηρός, μη ανταστρέψιμος και οπωσδήποτε καθολικός – είναι σαφές ότι δεν υφίσταται επιλεκτικός φασισμός. Συνεπώς, όσο είναι καιρός πρέπει να τον εμποδίσουμε επιστρατεύοντας την κριτική σκέψη και τη λογική μας. Το προοδευτικό κομμάτι της πολιτείας αλλά και της κοινωνίας οφείλει να εμπλακεί ενεργά, ως μονάδες, ως συλλογικότητες, ως θεσμικοί φορείς – τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, οι τοπικές οργανώσεις, η τοπική αυτοδιοίκηση και οπωσδήποτε τα ΜΜΕ.


Ο υπουργός Εσωτερικών τόνισε ότι
το νομοσχέδιο είναι «ένα ιστορικό βήμα απόλυτης εμπιστοσύνης στην ελληνική παιδεία και στον ελληνικό πολιτισμό». Ορθώς. Δεν θα πρέπει όμως η φράση αυτή να αποτελέσει ευχολόγιο, όπως όλα τα άλλα. Η πρωτοβουλία της ΟΛΜΕ να προτείνει στο Υπουργείο Παιδείας τη διοργάνωση αντιρατσιστικών εκδηλώσεων σε δύο διδακτικές ώρες σε όλα τα σχολεία στις 19 Μαρτίου, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού (21 Μαρτίου), είναι ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Όμως αυτό δεν θα πρέπει να γίνεται μόνο επετειακά, αλλά να ενταχθεί στο επίσημο εκπαιδευτικό σύστημα. Η ιθαγένεια δεν είναι πανάκεια. Δεν είναι το μαγικό ραβδάκι διά μέσου του οποίου επιλύονται όλα τα προβλήματα. Χρειάζεται κόπος και επαγρύπνηση. Αλλά αυτό που θα κερδίσουμε στο τέλος θα είναι ανεκτίμητο.


Θα κλείσω με απόσπασμα από την εισήγηση της κ. Σακοράφα:
«Η ιστορία δεν είναι ποτέ στατική και τα πρόσωπα που είναι οι “άλλοι” αλλάζουν στη διάρκειά της. Κάποτε οι “άλλοι” ήταν οι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, οι γυναίκες, οι κουμμουνιστές, οι ομοφυλόφιλοι, τώρα οι κατεξοχήν “άλλοι” της ελληνικής κοινωνίας είναι οι μετανάστες. Και ο μεγαλύτερος κίνδυνος για μια κοινωνία είναι να φοβάται, καθώς ο φόβος είναι ο πλέον αποτελεσματικός τρόπος χειραγώγησής της».


Όμως οι μέρες αυτές είναι ημέρες γιορτής,
κι όπως λέει κι ο φίλος μου ο Βασίλης, «από αύριο τα δύσκολα, για την ώρα μου αρκεί που βλέπω τα παιδιά αυτά επιτέλους να χαμογελούν».


***

(Δημοσιεύτηκε στην Athens Voice, 18/03/2010)