Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

Ενά χρόνο μετά


Σχεδόν πριν από έναν χρόνο ανήκα σε αυτούς που υποστήριζαν ότι οι κινητοποιήσεις του Δεκέμβρη ήταν μια υγιής αντίδραση της κοινωνίας, και εξακολουθώ. Ένα παιδί δολοφονήθηκε από όργανο του κράτους και φυσικά και έπρεπε να ξεχυθούμε όλοι στους δρόμους, ακόμα κι αν το υλικό τίμημα ήταν βαρύ.

Λίγες ημέρες αργότερα θυμάμαι να γράφω πως θα πρέπει να είμαστε ιδιαιτέρως προσεκτικοί διότι αυτή η αυθόρμητη σε πανευρωπαϊκό επίπεδο κινητοποίηση ενδέχεται να καπηλευτεί από άλλες δυνάμεις με άλλους στόχους, διόλου αυθόρμητους. Λίγες ημέρες αργότερα, το τυφλό τρομοκρατικό χτύπημα στο υπουργείο Πολιτισμού επιβεβαίωσε τους φόβους μου, δυστυχώς.

Πολλές φορές έκτοτε έχω αναλογιστεί εάν η επανεμφάνιση της τρομοκρατίας οφείλεται στις κινητοποιήσεις του Δεκέμβρη. Έχω καταλήξει στο ότι πράγματι υπό μία έννοια οφείλεται. Όχι, δεν εξελίχθησαν σε τρομοκράτες τα παιδιά με τα νεράντζια, αλλά η τηλεοπτική στηλίτευση της αντίδρασης των παιδιών και άρα ο παροπλισμός του θυμωμένου μεν αλλά υγιούς μέρους της κοινωνίας οδήγησε, εκ παραδρομής ή σκοπίμως, στην εμφάνιση αυτής της “τρομοκρατίας”- και χρησιμοποιώ τον όρο σε εισαγωγικά όχι μόνο διότι διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις σχετικά με το εάν το τυφλό χτύπημα εναντίον μαθητευόμενων αστυνομικών στο όνομα της αιώνιας επανάστασης εμπίπτει στον όρο “τρομοκρατία” με την πολιτική έννοια του όρου, αλλά και διότι στερούνται οιασδήποτε λογικής ακόμα και της λογικής του παραλόγου.

Σήμερα, εμείς οι ίδιοι, οι ενεργοί πολίτες- δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί, αριστεριστές, αναρχικοί, περιθωριοποιημένοι, άνεργοι, γονείς, φοιτητές, μετανάστες, νοικοκυραίοι και αγανακτισμένοι πολίτες- θα πρέπει, ο καθένας με τον τρόπο του και τις ιδιαιτερότητές του, να προστατεύσουμε τις στοχοποιημένες ομάδες διότι εάν σήμερα ο στόχος είναι οι αστυνόμοι, αύριο θα είναι οι τροχονόμοι και μεθαύριο οι ταχυδρόμοι, κι έπειτα; Σε τελική ανάλυση ο πραγματικός στόχος αυτών των “τρομοκρατικών” ομάδων δεν είναι άλλος από την περιστολή της ελευθερίας της σκέψης και του λόγου. Και αυτό δεν θα πρέπει να το επιτρέψουμε.

_________________________________________________

* Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ, 31/10/2009

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Το Νέο ΟΧΙ ενάντια στον νέο - φασισμό της τρομοκρατίας

Πριν από 69 χρόνια, οι έλληνες τόλμησαν να αρθρώσουν ένα βροντερό ΟΧΙ ενάντια στον Ιταλικό φασισμό.
Έκτοτε, κάθε χρόνο, με περισσή περηφάνια τιμούμε την ημέρα αυτή- εορτασμοί, παρελάσεις, αφιερώματα.
Σήμερα, οι εορτασμοί τελέσθηκαν κατά το σύνηθες.
Η επέτειος όμως αυτή διαφέρει από τις άλλες.
Σήμερα οι έλληνες κλήθηκαν να βροντοφωνάξουν ένα νέο ΟΧΙ, αυτό ενάντια στον νέο φασισμό της τρομοκρατίας.
Το είπαμε; Ο καθένας κατά μόνας ξέρει.

Θα ήθελα σήμερα με αφορμή τις πανηγυρικές εκδηλώσεις να ξεχυνόμασταν όλοι στους δρόμους και να φωνάζαμε αυτό το νέο ΟΧΙ:
ΟΧΙ κύριοι και κυρίες, όποιοι κι αν είσαστε, δεν πρόκειται αν σας επιτρέψουμε να μας τρομοκρατήσετε. Δεν έχετε θέση στη χώρα αυτή.


Μήνες τώρα προσπαθώ να καταλάβω. Την ύπαρξη , τη δράση και τα αιτήματα της της ETA, του IRA, ακόμα και της δολοφονικής Αλ Κάιντα, όχι πως τα αποδέχομαι ή τα συμμερίζομαι, αλλά ως έναν ελάχιστο βαθμό θα έλεγα πως τα αντιλαμβάνομαι υπό την έννοια του ότι ζητάνε κάτι συγκεκριμένο.

Αυτοί όμως, οι δικοί μας τρομοκράτες τι ακριβώς θέλουν; Ποιος είναι ο λόγος της ύπαρξής τους, σε τι σκοπούν;
Στην αιώνια επανάσταση ??? Έλεος!

Απλώς δολοφονούν. Είτε από ανία, είτε διότι εξυπηρετούν άλλα συμφέροντα ως πληρωμένοι δολοφόνοι. Θα μάθουμε ποτέ άραγε;

Εάν φοβάμαι που γράφω αυτό το κείμενο; Ναι, προφανώς.
Αλλά δεν μπορώ να μην το κάνω απο τη στιγμή που αντιλήφθηκα το διασταγμό μου. Είναι το δικό μου ΟΧΙ ενάντια σε αυτόν το νέο- φασισμό.
Και είμαι σίγουρη πως ο καθένας μέσα από το δικό του μικρόκοσμο θα αρθρώσει αυτό το νέο ΟΧΙ.
Ο καθένας με το δικό του τρόπο- οι αριστεροί και οι δεξιοί, αλλά και οι αριστεριστές, οι αναρχικοί, οι αλλοδαποί, οι άνεργοι, οι αγανακτισμένοι πολίτες, οι νοικοκυραίοι, οι εθνικιστές, οι φοιτητές, οι μαθητές, εσύ, εγώ. Μαζί. Όλοι.

Όχι κύριοι και κυρίες, όποιοι κι αν είστε, δεν θα σας επιτρέψουμε να δολοφονείτε, δεν θα σας επιτρέψουμε να μας τρομοκρατήσετε.

Κι αν ο προσωρινός σας στόχος είναι η αστυνομία, αυτή η αστυνομία, που συχνά μας θυμώνει, συνεχώς μας εξοργίζει κι ακόμα πιο συχνά μας βοηθά, εμείς, όλοι μαζί θα την προστατεύσουμε. Όχι μόνο γιατί διαφορετικά ο αυριανός στόχος σας θα είναι ο τροχονόμος και ο επόμενος ο ταχυδρόμος, κι έπειτα εσύ κι εγώ κι έπειτα ο διπλανός μας .... αλλά κυρίως γιατί οι αστυνομικοί και όλοι εμείς με όποιες διαφορές κι αν μας χωρίζουν είμαστε μέρος της δημοκρατίας μας, είμαστε μέρος της κοινωνίας μας, της καθημερινότητάς μας. Ενώ εσείς, ποιοι είστε;

Ας αρθρώσουμε λοιπόν, αυτό το Νέο ΟΧΙ, όλοι μαζί.

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

Tα τέσσερα αδέλφια από τη Σομαλία

Σύμφωνα με το τότε Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως «Ο αιτών άσυλο έχει πρόσβαση σε δημόσια ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη, και μπορεί να εργάζεται νόμιμα. Τα παιδιά έχουν δικαίωμα να πάνε σε σχολείο και ο ίδιος να παρακολουθήσει δωρεάν μαθήματα γλώσσας και εκπαίδευσης»


Για τα τέσσερα αδέλφια από τη Σομαλία, ηλικίας από ενός έως και επτά χρόνων, αυτή είναι μια πληροφορία που ελάχιστα γνωρίζουν και ακόμα λιγότερο τους ενδιαφέρει.
Ήρθα από η Σομαλία πριν έξι μήνες με τη μητέρα τους, διαμέσου Έβρου. Αιτήθηκαν άσυλο και έλαβαν την κάρτα του αιτούντα. Εδώ και μήνες διαμένουν, σε πλήρη ένδεια, στο γεμάτο κατσαρίδες μικροσκοπικό διαμέρισμα και η μόνη συνδιαλλαγή που έχουν με την πολιτεία είναι όταν καλούνται να πληρώσουν το ενοίκιο, το ηλεκτρικό, και το νερό από τα μηδενικά έσοδά τους.



Κατά τα άλλα το ελληνικό κράτος φαίνεται να επιδιώκει να αγνοεί την ύπαρξή τους.
Όσο για το Δήμαρχο Αθηνών, μοιάζει να είναι απολύτως πεπεισμένος πως το δρομάκι αυτό στην περιοχή της Ομόνοιας που βρίσκεται το διαμέρισμά τους δεν ανήκει στη δικαιοδοσία του Δήμου.


Τα τέσσερα αυτά παιδιά, όπως και πολλά άλλα, δεν έχουν άλλη επιλογή από το να κραδαίνουν τις κάρτες αιτήσεως πολιτικού ασύλου και να αναμένουν. Τι;
Ίσως τον Χρήστο Θηβαίο … τα πόστερ του οποίου δεσπόζουν στο δωμάτιο - ίσως για να καλύψουν τους τοίχους από την υγρασία, ίσως για να έχουν κάποιον για να ελπίζουν.

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009

Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κατά Ελλάδας

Σχετικά με τη δήλωση του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη

Εχθές ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη ανακοίνωσε ότι "οι μετανάστες δεύτερης γενιάς, παιδιά που έχουν μεγαλώσει και ενηλικιωθεί στην Ελλάδα, υπό το καθεστώς του προστατευόμενου μέλους δεν θα απελαύνονται για τυπικούς λόγους μέχρι τα θέματα τους να τακτοποιηθούν από τις αρμόδιες υπηρεσίες. " Σε επίπεδο συμβολισμού, είναι μια πολύ καλή κίνηση. Όμως ήταν ποτέ ζήτημα στην Ελλάδα; Επιτρέψτε μου να πω πως όχι. Φυσικά και γίνονταν καραμπόλες και λάθη αλλά δεν μπορώ να πω μετά βεβαιότητας ότι έχει ποτέ απελαθεί παιδί μετανάστη.

Αντιθέτως υπάρχει ένα άλλο πρόβλημα το οποίο θα έπρεπε να θίξει ο Υπουργός. Αυτό της κράτησης των παιδιών των μεταναστών σε αστυνομικά τμήματα στο πλαίσιο της εξακρίβωσης στοιχείων.

Συγκεκριμένα, παιδιά αυτά, με καταγωγή κυρίως από Αφρική, συχνότατα περνάνε τα σαββατοκύριακά τους στο ΑΤ καθώς προσάγονται στο τμήμα, στο πλαίσιο της εξακρίβωσης στοιχείων- κυρίως τις παρασκευές το βράδυ. Κι ενώ λένε στους αστυνομικούς ότι δεν έχουν ταυτότητα διότι δεν τους παρέχουμε ταυτότητα, οι αρχές δεν τους πιστεύουν έως ότου να έρθει ο δικηγόρος τη Δευτέρα το πρωί.

Είμαι σίγουρη ότι o Υπουργός θα επιληφθεί του ζητήματος.

Βέβαια σήμερα, ο Γ. Παπανδρέου δεσμεύτηκε για εξορθολογισμό του κώδικα ιθαγένειας, το οποίο τι άλλο μπορεί να είναι από αλλαγή του κώδικα ιθαγένειας έτσι ώστε να λαμβάνουν αυτοδίκαια τη ελληνική ιθαγένεια εφόσον το επιθυμούν. Αυτή η πρωτοβουλία θα είναι ιστορικής σημασίας.

Αναμένουμε.

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

«Για λογαριασμό σου»

Σε μια χώρα με ανύπαρκτη κοινωνική πολιτική,
Σε μια χώρα όπου οι πολύτεκνοι δεν προστατεύονται,
Σε μια χώρα όπου οι μητέρες δεν δικαιούνται καν επιδόματα για την ανατροφή των παιδιών τους,
Σε μια χώρα όπου οι μισθοί είναι οι χαμηλότεροι στην Ευρώπη,
Σε μια χώρα όπου η ακρίβεια ξεπερνά τους ευρωπαίους εταίρους της,
Σε μια χώρα πρωταθλήτρια της διαφθοράς,
Σε μια χώρα όπου ο ένας στους 5 νέους είναι άνεργος,
Σε μια χώρα όπου μία στις 7 γυναίκες είναι άνεργη
Σε μια χώρα όπου καθημερινά απολύονται μεσήλικες,
Σε μία χώρα όπου 78χρονοι σκοτώνονται σε εργατικά ατυχήματα,
Σε μια χώρα όπου μισθωτοί και συνταξιούχοι καταβάλλουν το 80% των φόρων φυσικών προσώπων
Σε μία χώρα όπου η μέση δαπάνη για την υγεία και το σχολείο των παιδιών απαιτεί μισό βασικό μισθό,
Σε μια χώρα όπου "αν δεν καταναλώνεις, δεν υπάρχεις",
Σε μα χώρα που στην πραγματικότητα δεν είναι χώρα,
Σε μια χώρα όπου για να ζεις με αξιοπρέπεια δεν έχεις άλλη επιλογή από το να χρεώνεσαι,

Σε αυτήν ακριβώς τη χώρα, έρχεται μια ΑΙΣΧΡΗ σειρά στον ALPHA, το «Για λογαριασμό σου», για να μας μαλώσει… για να μας πει σπάταλους και ανεύθυνους…
Μια σειρά η οποία φροντίζει να "εκπαιδεύσει" τους δανειολήπτες διδάσκοντάς τους... "φερεγγυότητα" μην τυχόν και μειωθούν τα υπερκέρδη των τραπεζών.
Μια σειρά η οποία εκμεταλλεύεται χωρίς ηθικές αναστολές το αίσθημα ανασφάλειας που πλήττει εκατομμύρια νοικοκυριά.

Ντροπή!

Ζητάμε να επέμβει άμεσα το ΕΣΡ.

Έλεος πια...

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

... shit happens!

Η Φόρτσουν Μοχάμετ, 21 ετών, Σομαλικής καταγωγής, ήρθε στην Ελλάδα το περασμένο καλοκαίρι σε κατάσταση προχωρημένης εγκυμοσύνης. Τη συνέλαβαν στη Μυτιλήνη και αφού παρέμεινε στο κέντρο κράτησης για περιορισμένο χρονικό διάστημα, οι αρμόδιες αρχές την έστειλαν στην Αθήνα και στο Δημόσιο Νοσοκομείο «Έλενα» για να γεννήσει. Το μόνο έγγραφο που της χορηγήθηκε ήταν μια κάρτα προσωρινής παραμονής 6 μηνών, λόγω της εγκυμοσύνης της.


Συνάντησα τη Φόρτσουν τον περασμένο χειμώνα. Έμενε μαζί με άλλες 13 γυναίκες από τη Σομαλία, επίσης με νεογέννητα μωρά, σε ένα μικροσκοπικό δωμάτιο στην ευρύτερη περιοχή της Ομόνοιας σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης, δίχως καμία δυνατότητα αυτοεξυπηρέτησης. Το ζήτημα της άφιξης εγκύων Σομαλών, επί τω πλείστων μικρής ηλικίας, δίχως συζύγους δεν μπορεί να είναι συμπτωματικό και θα πρέπει να μας απασχολήσει συνολικά. Όσο κι αν προσπάθησα δεν κατόρθωσα να λάβω συγκεκριμένη πληροφορία σχετικά με τι ήταν αυτό που τις οδηγεί να εγκαταλείπουν τη χώρα τους έγκυες. Ενδεχομένως ο μοναδικός φορές που θα μπορούσε να διαγνώσει τα αίτια θα ήταν το Κέντρο Αποκατάστασης θυμάτων Βασανιστηρίου, το οποίο όμως έχει κλείσει εν ελλείψει κονδυλίων.

Με τη βοήθεια δικηγόρων ζητήσαμε την αρωγή της πολιτείας ώστε οι γυναίκες αυτές να προχωρήσουν σε αίτημα ασύλου με συνοπτικές διαδικασίες. Αλλά και το κράτος, παρά της αλλεπάλληλες κρούσεις, δεν θέλησε να στηρίξει τις γυναίκες αυτές λαμβάνοντας το αίτημά τους για άσυλο μέσω νομικού εκπροσώπου.

Οι μήνες περνούσαν και η μόνη βοήθεια που λάμβαναν ήταν από απλούς πολίτες που προθυμοποιούνταν να προσφέρουν στις γυναίκες αυτές τρόφιμα, κρέμες για τα μωρά και ρούχα. Η ενημέρωση είχε γίνει από σχετική ανάρτηση στο ιστολόγιο μου, και η ανταπόκριση ήταν συγκινητική.

Κάποια στιγμή με ειδοποίησαν ότι οι Σομαλές γυναίκες εγκατέλειψαν την Ελλάδα, στη προσπάθειά τους να αναζητήσουν κάποια άλλη Ευρωπαϊκή χώρα που θα δεχόταν να τις φροντίσει.

Η Φόρτσουν όμως δεν έφυγε. Είχε μείνει πάλι έγκυος. Την συνάντησα. Δεν ήθελε να προχωρήσει σε πρόωρη διακοπή της κύησης. Η απόφασή της ήταν σεβαστή.

Την περασμένη εβδομάδα, την Κυριακή των εκλογών το βράδυ (4 Οκτώβρη) με ενημέρωσαν πως η Φόρτσουν γέννησε στο νοσοκομείο Έλενα στις 28 Σεπτέμβρη αλλά δεν της έδιναν το νεογέννητο παιδί της επειδή δεν έχει να πληρώσει τα νοσήλια.

Την επομένη, επισκέφτηκα το νοσοκομείο, αρκετά επιφυλακτική ως προς την πληροφορία, καθώς γνώριζα από προηγούμενα περιστατικά ότι το συγκεκριμένο νοσοκομείο έχει περιθάλψει πολλές φορές έγκυες μετανάστριες.

Το νεογέννητο βρίσκονταν στο νεογνολογικό τμήμα. Έξω από την είσοδο του τμήματος βρίσκονταν και η Φόρτσουν.

Συζητώντας με το διευθυντή του τμήματος, κ. Παπαγαρουφάλη, πληροφορήθηκα ότι το νεογέννητο λαμβάνει καθημερινά εξιτήριο από την 1η Οκτώβρη. Μάλιστα εξέφρασε και την ενόχληση του τμήματος για το γεγονός ότι η μητέρα δεν παίρνει το μωρό. Προς επίρρωση αυτού μου έδειξαν και το σχετικό έγγραφο. Το εξιτήριο αυτό πράγματι η μητέρα το λάμβανε κάθε ημέρα, το προσκόμιζε στο λογιστήριο αλλά το επέστρεφε καθώς από το λογιστήριο δεν της παρείχε το αρμόζον έγγραφο για την παράδοση του νεογνού.


Η απάντηση βρίσκονταν στην πίσω πλευρά του εγγράφου: ΜΗΤΕΡΑ 308,15 , ΠΑΙΔΙ 672,04, ΣΥΝΟΛΟ 980,19 ευρώ- τα νοσήλια.


Η διευθύντρια του λογιστηρίου, κ. Καραχάλιου, μας διαβεβαίωσε ότι σε καμία περίπτωση δεν εκβιάζουν τη μητέρα παρακρατώντας το μωρό. Απλώς, « επειδή δεν έχει χαρτιά η μητέρα δεν την καλύπτει το ταμείο πρόνοιας και προσπαθεί το νοσοκομείο να εκμαιεύσει τα χρήματα. Θα το έπαιρνε το παιδί.»

Φυσικά η εμφάνιση μας ήταν αρκετή ώστε να κινηθούν άμεσα οι διαδικασίες και Φόρτσουν να φύγει από το νοσοκομείο μαζί με το νεογέννητο μωρό της εντός λίγων λεπτών.

***

Σε καμία περίπτωση δεν επιρρίπτονται ευθύνες στους εργαζόμενους του νοσοκομείου Έλενα.
Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να υιοθετήσουμε την άποψη ότι το νοσοκομείο συνειδητά εκβίαζε τη μάνα παρακρατώντας το νεογέννητο. Δυστυχώς όμως το περιστατικό αυτό έχει πολλές ομοιότητες με στυγνό εκβιασμό που με προϋποθέσεις θα μπορούσε να είναι και ποινικά κολάσιμος..
Στην πραγματικότητα όμως οι ευθύνες βαρύνουν αποκλειστικά το κράτος. Το συμβάν δεν είναι άλλο από παρακολούθημα της έλλειψης πολιτικής ασύλου και προνοιακών δομών.

Σύμφωνα με το νόμο 3386/2005 τα νοσοκομεία δύνανται να παρέχουν υπηρεσίες σε υπηκόους τρίτων χωρών μη νόμιμα διαμενόντων στην επικράτεια εφόσον εισάγονται εκτάκτως για νοσηλεία, δίχως υποχρέωση ενημέρωσης των αστυνομικών αρχών. Ο τοκετός εντάσσεται στην κατηγορία των έκτακτων περιστατικών. Επιπροσθέτως, σύμφωνα με το άρθρο 24 παρ. 1 της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού, τα Συμβαλλόμενα Κράτη δεσμεύονται να παίρνουν τα κατάλληλα μέτρα για «να εξασφαλίζουν στις μητέρες κατάλληλη περίθαλψη πριν και μετά από τον τοκετό».

Ως εδώ καλά. Αυτό όμως δεν έχει ρυθμιστεί από το ελληνικό κράτος είναι ο φορέας που θα καλύπτει τα νοσήλια. Το ταμείο απόρων αφορά μόνο τους μετανάστες με κάρτα παραμονής και τους αιτούντες άσυλο. Από τη στιγμή που δεν υπάρχουν προνοιακές δομές για παρόμοια περιστατικά το κράτος ωθεί το νοσοκομείο στην παρανομία.

Ο εκάστοτε υπάλληλος αυτοβούλως ή σε ad hoc συνεννόηση με το νοσοκομείο είτε θα προσφύγει σε μια πολιτική ανυπακοή απέναντι σε ένα κακό κράτος και δεν θα απαιτήσει τα νοσήλια είτε θα συμμορφωθεί στο νόμο του κράτους και δεν επιτρέψει στη μητέρα να πάρει το παιδί εάν δεν πληρώσει τα νοσήλια, γενόμενος άθελά του συνεργός σε έναν στυγνό εκβιασμό. Πρόκειται για μια ηθική παγίδα των ίδιων των πολιτών, μεθοδικά σχεδιασμένη από το ίδιο το κράτος

Φεύγοντας από το νοσοκομείο μια νοσηλεύτρια με ευχαρίστησε για την βοήθεια μου αν και, όπως είπε, «ψύλλοι στα άχυρα, ξέρεις πόσα παιδιά τα παρατάνε εδώ γιατί δεν έχουν να πληρώσουν;»

Ελπίζουμε ότι η νέα Υπουργός Υγείας, ξεπερνώντας τις αγκυλώσεις του παρελθόντος, θα επιληφθεί του θέματος άμεσα διότι … shit happens!

***

ΥΣ. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει εκπονήσει σχετική έκθεση

______________________________________________________

* Το κείμενο αναρτήθηκε στην ATHENS VOICE, 14/10/2009

Μια "αγανακτισμένη" επιστολή

Μου εστάλη η κάτωθι επιστολή. Θεώρησα σωστό να την αναδημοσιεύσω στο πλαίσιο της ελευθερίας του λόγου, αν και η αγανακτισμένη κυρία προτίμησε την ανωνυμία, πράγμα ύποπτο διότι εγώ γράφω επώνυμα.
Δεν θα απαντήσω διότι έχω πει πολλά και έχω κάνει ακόμα περισσότερα για να στηρίξω , έστω ανεπιτυχώς, τις πλατείες και τις γειτονιές της Αθήνας. Πάντα κατηγορώ το κράτος διότι αυτό έχει τη ευθύνη. Εάν δε καταλαβαίνουν τι λέω, δεν είναι δικό μου πρόβλημα.
Η επιστολή έχει ως εξής:
_____________________________________________________________

Κυρία μου,

Με την παρούσα θα ήθελα να απαντήσω στις ανακρίβειες και τα αισχρά ψεύδη τα οποία αναφέρατε στο άρθρο σας στην εφημερίδα ATHENS VOICE στο φύλλο 272-210/24-30/09/09.
‘Όπως θα διαπιστώσετε από τα παρακάτω είμαι κάτοικος του Αγίου Παντελεήμονα από την ημέρα που γεννήθηκα, δηλαδή εδώ και 40 χρόνια και δεν ανέχομαι από κανέναν να με πει ρατσίστρια ή ακροδεξιό στοιχείο, επειδή θέλω να μείνω στην γειτονιά που γεννήθηκα και μεγάλωσα, χωρίς να φοβάμαι να βγω από το σπίτι μου και επειδή θέλω τα παιδιά μου να παίζουν στην πλατεία και στις κούνιες που έπαιζε και η μητέρα τους.
Στο κάτω κάτω της γραφής ποιος σας είπε κυρία μου, ότι είμαι υποχρεωμένη να τους ανεχτώ όλους αυτούς τους μετανάστες στην δική μου γειτονιά; Δόξα τω Θεώ υπάρχουν και άλλες γειτονιές στην Αθήνα, υπάρχει η Εκάλη, το Ψυχικό, η Κηφισιά, η Γλυφάδα, το Χαλάνδρι, τα Μελίσσια, η Αγία Παρασκευή και τόσες άλλες περιοχές που διαθέτουν ωραιότατες και πολύ μεγάλες πλατείες στις οποίες μπορούν και εκεί να κάθονται μετανάστες από τα πέρατα του κόσμου. Γιατί να είμαι υποχρεωμένη να ανέχομαι την βρόμα τους; Γράψατε λοιπόν ένα άρθρο που μιλάγατε μόνο με μετανάστες και που αναφέρατε του κόσμου τα ψέματα. Ποιος μετανάστης φοβάται να μείνει στην περιοχή; Κανείς. Ίσα ίσα που μας έχουν χεσμένους όλους εμάς τους Έλληνες, μας μιλούν άσχημα, δεν μας υπολογίζουν καθόλου. Κάνουν ότι θέλουν, κυκλοφορούν ελεύθερα ότι ώρα θέλουν, έχουν μαγαζιά που δουλεύουν μέχρι ότι ώρα θέλουν. Τα παιδιά τους πηγαίνουν σχολείο μαζί με τα δικά μας και μάλιστα σε ποσοστό 90% σε σχέση με τα ελληνόπουλα. Να φανταστείτε ότι στην Α’ Δημοτικού σε σχολείο του Αγίου Παντελεήμονα από τα 15 παιδιά της τάξης, τα 11 είναι αλλοδαπά.
Αναφέρατε ότι οι κάτοικοι τους ξυλοκοπούν, τους απειλούν, τους βρίζουν, τους λένε να κλείνουν τα μαγαζιά τους νωρίς κ.λπ. ότι φοβούνται να βγουν από το σπίτι τους. Ρωτήσατε κυρία μου, κάποιον κάτοικο Έλληνα για το πώς νιώθει, πως έχει ξυλοκοπηθεί από αλλοδαπό, πως φοβάται να βγει από το σπίτι του; Έχετε βγει από το σπίτι σας στις 06.00 το πρωί να πάτε για δουλειά και να κοιτάτε συνεχώς πίσω σας γιατί δεν περπατά Έλληνας; Έχετε μπει στο λεωφορείο να πάτε στη δουλειά σας και να είστε οι μόνοι Έλληνες εσείς και ο οδηγός του λεωφορείου; Σας έχει τύχει να χρειαστείτε βοήθεια στο δρόμο και να μην υπάρχει άνθρωπος που να μιλάει τη γλώσσας σας για να σας καταλάβει; Αφήστε τώρα που με την κρίση αυτή, οι δουλειές χάνονται οπότε πολλοί από αυτούς δεν έχουν ή δεν θα έχουν δουλειά και θα αναγκαστούν να κλέψουν, να σκοτώσουν εμάς για να φάνε. Στην περιοχή των Οινοφύτων όπου εργάζομαι κατά ορδές, κατακλύζουν τα εργοστάσια ζητώντας δουλειά. Αλλά τα εργοστάσια δεν έχουν πλέον δουλειά ούτε για τους Έλληνες. Υπήρξε μάλιστα περιστατικό όπου αλλοδαπός, χτύπησε γυναίκα που δούλευε εργάτρια σε εργοστάσιο της περιοχής, στις 07.00 το πρωί μπαίνοντας στην πύλη του εργοστασίου μόνο και μόνο για να της πάρει την τσάντα με το κολατσιό που κρατούσε. Μετά από όλα αυτά και άλλα τόσα που γίνονται και ακούγονται καθημερινά, κάθεστε και μου κοπανάτε ότι είμαστε ρατσιστές, και ότι μόνο ηλικιωμένοι προπηλακίζουν αλλοδαπούς, κατατρεγμένους και κάθεστε και αραδιάζετε ένα σωρό ψέματα που σας λένε όλοι αυτοί οι ξυπόλητοι, που σε τελική ανάλυση κανείς δεν τους κάλεσε εδώ. Κανέναν από όλους αυτούς δεν χρειαζόμαστε και σας πληροφορούμε ότι δεν είναι μόνο ηλικιωμένοι που δεν θέλουν τους ξένους, είναι και πολλοί νέοι οι οποίοι δεν θέλουν τόσους ξένους στην περιοχή τους. Εν πάση περιπτώσει αν τους αγαπάτε τόσο πολύ τους μετανάστες και τους λυπάστε, με όλα με αυτά που τραβάνε οι καημένοι από τους κατοίκους του Αγίου Παντελεήμονα, τότε να τους πάρετε στην περιοχή σας, στο σπίτι σας να μένουν μαζί σας, να τρώνε μαζί σας. Εμείς πλέον δεν τους θέλουμε, τους βαρεθήκαμε, φτάνει πια να μας φορτώνουν τις καραβιές των μεταναστών που φτάνουν στην Ελλάδα στην δική μας περιοχή. Έχουμε το δικαίωμα να ζήσουμε και εμείς ελεύθεροι, να αναπνέουμε καθαρό αέρα χωρίς την μπόχα από την βρόμα τους και τα φαγητά τους.
Καλή μου κυρία, αλήθεια γιατί δεν γράψατε τίποτα και για την «βίλα Αμαλία» που μένουν εκεί 300 αναρχικοί και κάθε φορά που γίνεται κάτι στην πλατεία, τσουπ έρχονται και τα καμάρια μας και μας κάνουν καλοκαιρινά τα μαγαζιά και τα αυτοκίνητά μας, που προπηλακίζουν ανθρώπους που βρίσκονται στο διάβα τους. Εμένα προσωπικά την τελευταία φορά που είχαμε διαμαρτυρία για το χάλι της περιοχής μας, πριν από δυο μήνες περίπου, το καλοκαίρι και ενώ γυρνούσα από τον Πανελλήνιο με την 6χρονη κόρη μου, νωρίς το απόγευμα, «να πω ότι ήταν βράδυ, πάει στην ευχή», στο φανάρι Αχαρνών και Δεριγνύ, μας πέρασε απέναντι για να πάμε σπίτι μας, αστυνομικός των ΜΑΤ, παίρνοντας το παιδί μου αγκαλιά μέσα σε καταιγισμό από πέτρες. Αυτά τα παιδιά λοιπόν δεν σας ενοχλούν πουθενά; Καλά κάνουν ότι κάνουν;
Δεν ντρεπόμαστε λιγάκι. Λίγο φιλότιμο δεν έχουμε. Να αναρωτηθούμε πριν πούμε και γράψουμε κάτι, μήπως δεν είναι σωστό, μήπως λέω πολλές μαλακίες και φάω ξύλο;
Γιατί να ξέρετε κυρία μου, ότι με όλα αυτά που γράφετε και λέτε κατά καιρούς, στις τηλεοράσεις, στα ραδιόφωνα κ.λπ. όλοι εσείς οι καλοί Έλληνες, «οι προστάτες των μεταναστών», όπως ρατσιστές οι κάτοικοι και σκοτώστε τους και τα καημένα τα αλλοδαπά, που υποφέρουν από τους τραμπούκους κατοίκους, με την ανοχή της αστυνομίας και όλες αυτές τις ανακρίβειες, στο τέλος θα βγείτε εσείς εκτεθειμένοι.
Γιατί εμείς στην περιοχή μας ήδη έχουμε πολλούς αλλοδαπούς όπως Αλβανούς, Ρουμάνους, Πολωνούς οι οποίοι έχουν πλέον ενσωματωθεί μια χαρά. Έχουν τις οικογένειές τους, τα ιδιόκτητα σπίτια τους, τις δουλειές τους και σας πληροφορώ ότι και εκείνοι έχουν τα ίδια προβλήματα με εμάς τους Έλληνες, και φοβούνται το ίδιο με εμάς να κυκλοφορήσουν, όσον αφορά τις ορδές των Αφγανών, Πακιστανών και αλλοθρήσκων γενικώς που μας κατακλύζουν στην περιοχή.
Να είστε σίγουροι λοιπόν ότι θα αντισταθούμε όσο γίνεται, με νύχια και με δόντια στο να μην μας «κατσικωθούν» στο σβέρκο όλοι αυτοί. Άλλωστε είπαμε πάρτε τους στην δική σας περιοχή, να τους κανακέψετε, να τους προσέχετε να μην σας πάθουν τίποτα. Αλλά όταν σας σκοτώσουν ή σας ληστέψουν μην ζητήσετε προστασία από την αστυνομία ή από την πολιτεία γιατί θα είστε διπρόσωποι. ΔΙΠΡΟΣΩΠΟΙ γιατί βέβαια μακριά από τον κ…….και ας είναι και ένα πόντο όπως λέει και ο λαός. Όταν κατσικωθούν στον δικό σας σβέρκο, τότε «θα νιώσετε καλά», και θα καταλάβετε τι εννοούν και τι περνούν οι κάτοικοι του Αγίου Παντελεήμονα.
Κλείνοντας θέλω να σας τονίσω ότι κακώς μας χαρακτηρίζεται ρατσιστές. Εμείς δεν είμαστε ρατσιστές, αυτοί είναι αλλοδαποί. Εμείς είμαστε Έλληνες και αυτοί βάρβαροι. Αν δεν ξέρετε την διαφορά μεταξύ αυτών ανατρέξτε στα βάθη της ιστορίας για να την βρείτε.


Μετά τιμής


Γ.Ε.Μ.
ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΗ ΚΑΤΟΙΚΟΣ
ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ