Όταν ο Δήμος Αθηνών απολύμανε την Μενάνδρου 77

Στην οδό Μενάδρου 77, βρίσκεται η διαβόητη πολυκατοικία, που σύμφωνα με την έκθεση της Διεύθυνσης Υγειονομικού Ελέγχου της Νομαρχίας Αθηνών "τα υγρά στραγγίσματα απορριμμάτων δημιουργούν ιδανικές συνθήκες ανάπτυξης- προσέλκυσης εντόμων και τρωκτικών. Ήδη ικανός αριθμός ποντικών διαβιεί στο υπόγειο και ακάλυπτο της προαναφερόμενης πολυκατοικίας, λόγω διαρροής λυμάτων από μακρού χρονικού διαστήματος, από την καταστροφή- θραύση αγωγών αποχετευτικού δικτύου της".

Βάσει αυτής της εκθέσεως, ο Δήμος Αθηνών, προ 2 εβδομάδων, παρουσία τηλεοπτικών συνεργείων (φυσικά) , εξήγγειλε διθυραμβικά την εκστρατεία απολύμανσης της περιοχής και κυρίως της περί ης ο λόγος πολυκατοικίας.

Δύο βδομάδες αργότερα, επισκεφτήκαμε τη διαβόητη πολυκατοικία.

Η κατάσταση που αντικρίσαμε ήταν η εξής:

Ο Δήμος Αθηνών πράγματι επισκεύασε τον αγωγό αποχέτευσης στο υπόγειο και στη συνέχεια απλώς αποχώρησε φροντίζοντας βέβαια να κλειδώσει το υπόγειο, εκτιμώντας πιθανώς πως με το τρόπο αυτό τα ποντίκια δεν θα μπορέσουν να εξέλθουν αυτού!

Το συνεργείο του Δήμου Αθηνών, προφανώς με εντολή του Δήμου, όχι μόνο δεν μάζεψε τα σκουπίδια, όπως μπορείτε να δείτε στην φωτογραφία η οποία καταγράφει εύληπτα την κατάσταση στον ακάλυπτο που επικοινωνεί με το υπόγειο, αλλά δεν μπήκε καν στο κόπο να απολυμάνει τους ορόφους και τα διαμερίσματα.
Όπως αντιλαμβάνεστε, τα διάφορα έντομα και τρωκτικά αφού εκδιώχθηκαν από το υπόγειο, αναζήτησαν ασφαλές καταφύγιο μέσα στα διαμερίσματα, με αποτέλεσμα η κατάσταση να χειροτερέψει.
Για πρώτη φορά η βασική λέξη που άκουσα από μετανάστες δεν ήταν
η λέξη "χαρτιά" αλλά η λέξη "φαγούρα".

Και όχι μόνο αυτό, αλλά επιπροσθέτως, ο Δήμος Αθηνών δεν έκρινε καν σκόπιμο να επισκεφτεί τα διαμερίσματα και να δει και άρα να βελτιώσει την κατάσταση στην οποία διαβιούν οι άνθρωποι αυτοί.

Εμείς, εν αντιθέσει με το Δήμο Αθηνών, αναζητήσαμε τους ανθρώπους που διαμένουν στην διαβόητη πολυκατοικία, μιλήσαμε μαζί τους, μπήκαμε στα σπίτια τους και καταγράψαμε την πραγματικότητά τους. Η συζήτηση έγινε με τη βοήθεια ενός καλό μου φίλου Πακιστανού, του δημοσιογράφου Μπαντάρ.

Στον πρώτο όροφο μας δέχθηκαν στο "σπίτι" τους μια παρέα Αφγανών. Το σπίτι ήταν φρεσκοβαμμένο αλλά όπως μας εξήγησαν το έβαψαν μόνοι τους. Μικρά κατσαριδάκια συχνά διέκοπταν την, κατά τα αλλά, ευγενική συζήτησή μας.

Στο σπίτι αυτό πληρώνουν ενοίκιο 300 ευρώ.
Διαμένουν 5 Αφγανοί αιτούντες άσυλο, όλοι με ροζ κάρτα, η κάρτα που πιστοποιεί πως έχουν αιτηθεί ασύλου.
Στο προθάλαμο (χολ) που ενώνει την εξώπορτα με το ένα από τα δύο δωμάτια, οι ένοικοι έχουν τοποθετήσει πλάκες από ξύλα, κάτι σαν μικρή γέφυρα, καθώς κάτωθεν αυτής η διαρροή νερού συνεχίζεται.
Η μικροσκοπική κουζίνα είναι ετοιμόρροπη από την υγρασία, και, όπως μας είπαν, καθημερινά επικονωνούν με τον ιδιοκτήτη ζητώντας επι ματαίω να την επισκευάσει.

Κατά τα άλλα, όπως μπορείτε να δείτε και στις φωτογραφίες, έχουν καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε ο χώρος αυτός να είναι ει δυνατόν φιλόξενος.

Ευκαιρίας δοθείσης συζητήσαμε για τα επεισόδια της προηγούμενης εβδομάδας μεταξύ μαροκινών, αφγανών και πακιστανών. Όπως μας είπαν, ο συγκρούσεις δεν είχαν σχέση με τα ναρκωτικά αλλά με τη συνήθεια της μια ομάδας να ληστεύει μαγαζιά της άλλης ομάδας. Η ομάδα- θύμα είχε επανειλημμένως ζητήσει τη βοήθεια της αστυνομίας, αλλά ουδέποτε η αστυνομία επενέβ.η Έτσι κάποιοι αποφάσισαν να πάρουν το νόμο στα χέρια τους.
Η βία οδηγεί στη βία...

Τους ευχαριστήσαμε για τη φιλοξενία και φύγαμε.

Το επόμενο σπίτι, ήταν των Ρουμάνων Ρομά. Δεν θέλησαν να μας μιλήσουν. Τοιουτοτρόπως έπραξε και η οικογένεια των γεωργιανών, οι οποίοι μάλιστα ετοιμάζονταν να αποχωρήσουν από το διαμέρισμα τους κρατώντας σύνεργα ψαρέματος! Τους ρώτησα και δεν το αρνήθηκαν... πράγματι, πήγαιναν για ψάρεμα!

Τα επόμενα σπίτια ήταν επίσης στην ίδια κατάσταση με μικρές αποκλίσεις προς το χειρότερο. Οι ένοικοι... αφγανοί, τούρκοι, ρομά, γεωργιανοί, πακιστανοί.
Το ασανσέρ της πολυκατοικίας ήταν φυσικά χαλασμένο και μπαζωμένο σκουπίδια, σε όλους τους ορόφους.
Η μυρωδιά της μούχλας ξεπερνούσε κάθε προσδοκία
ενώ τα περίφημα τρωκτικά ανενόχλητα μας παρατηρούσαν.

Στον έβδομο όροφο, μας περίμενε η μεγαλύτερη έκπληξη.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για δύο αυτοσχέδια γιαπιά με τσίγκινες στέγες,
στην ταράτσα της πολυκατοικίας . Το ενοίκιο; 500 ευρω έκαστο!
Οι φωτογραφίες περιγράφουν καλύτερα την κατάσταση.


Στο χώρο αυτό διαμένουν αφγανοί, κάτοχοι ροζ κάρτας. Οι περισσότεροι ήταν γεμάτοι με εξανθήματα από την υγρασία, τη βρωμιά και τα οικιακά τρωκτικά/έντομα.

Ένας από τους φίλους με ρώτησε για ποιο λόγο η αστυνομία τον διώχνει βίαια όποτε πηγαίνει, ως οφείλει, στην Πέτρου Ράλλη στην Υποδιεύθυνση Ασύλου για να ζητήσει να αναγραφεί στην ροζ κάρτα η διεύθυνση του σπιτιού στο οποίο διαμένει.
Σημειώνουμε ότι εάν δεν αναγραφεί η διεύθυνση σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, ο ενδιαφερόμενος θα χάσει τη ροζ κάρτα, και άρα η αίτηση ασύλου που έχει υποβάλλει θα ακυρωθεί.
Η αναγραφή της διεύθυνσης στη ροζ κάρτα είναι υποχρέωση του αιτούντα και οι αρχές δεν έχουν απολύτως κανένα δικαίωμα να προβάλλουν οιαδήποτε αντίρρηση.
Μου ζήτησε βοήθεια... την υποσχέθηκα... αλλά, η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να βοηθήσω.

Κάπου εδώ αποχωρίσαμε από την περίφημη πολυκατοικία.

Τα συναισθήματα ήταν ποικίλα με εντονότερο όλων την οργή.

Οργή προς το Δήμο Αθηνών και τις πολιτικές αυτές που είναι μόνο σε επίπεδο διακήρυξης. Δίχως ντροπή, δίχως αιδώ, δίχως κανένα αίσθημα ευθύνης έστω απέναντι στους ψηφοφόρους τους. Η Μενάνδρου 77 είναι επίσης Ελλάδα, ξέρετε κ. Δήμαρχε.

Οργή και προς το κράτος μας, που κλείνει το μάτι προς τους ιδιοκτήτες επιτρέποντάς τους να κερδοσκοπούν εις βάρος των ανθρώπων που πασχίζουν να διεκδικήσουν το υποτιθέμενα αναφαίρετο δικαίωμα στη ζωή, που αναγκάζει τους ανθρώπους αυτούς να μένουν μέσα σε σκουπίδια, όταν πολύ απλά θα μπορούσαμε να τους φιλοξενούμε σε κέντρα υποδοχής στα οποία θα είχαν και τη δυνατότητα να μάθουν την ελληνική γλώσσα καθώς και κάποια δεξιότητα, απαραίτητη τόσο για τη δική τους επιβίωση ώστε και την ομαλή λειτουργία της χώρας μας, έως ότου να βγει η απόφαση σχετικά με την απόδοση ασύλου βασισμένη σε πραγματικά περιστατικά.

Σημειώνουμε πως εάν οι άνθρωποι αυτοί έχουν πραγματική ανάγκη για άσυλο ή για ανθρωπιστικό καθεστώς και το λάβουν, είτε θα μείνουν στη χώρα μας ως ενταγμένα μέλη αυτής έως ότου να μπορέσουν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, είτε, το οποίο είναι και το πιο πιθανό, θα αναχωρήσουν για άλλες χώρες όπου βρίσκονται συγγενείς και φίλοι.
Στην περίπτωση δε που απορριφθεί το αίτημα γιατί πράγματι δεν θα συντρέχει κανένας κίνδυνος στη χώρα καταγωγής τους, θα μπορέσουμε να τους βοηθήσουμε να επιστρέψουν στη χώρα τους.
Πράγμα που αυτή τη στιγμή δεν κάνουμε διότι παρόλο που η απόφαση είναι απορριπτική, στην πραγματικότητα δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι ότι δεν κινδυνεύει η ζωή τους.

Τις προάλλες κατά την παρουσίαση της πρότασης για την αλλαγή του Κώδικα Ιθαγενείας, από την Ελληνική Ένωση για τα δικαιώματα του ανθρώπου, ο Υπουργός Εσωτερικών, τόνισε πως η Ελλάδα υπήρξε χώρα αποστολής μεταναστών, πως η Ελλάδα κατόρθωσε να «μπολιάσει τον κόσμο με πολιτισμό, ιστορία και ανθρώπους» και ακριβώς για το λόγο αυτό η Ελλάδα δεν έχει «δικαίωμα να αποκτά φοβικά σύνδρομα απέναντι στον ξένο».
Πολύ σημαντικά λόγια, αλλά τι γίνεται στην πράξη;
Δεν μπορούμε να καταλάβουμε οτι η πολιτική που εφαρμόζει το κράτος μας βαίνει κυρίως εις βάρος της ίδιας της χώρας μας;

***

Καθώς τελευταία σημειώνεται μια μεγάλη αναστάτωση σχετικά με την πολυπληθή έλευση των Αφγανών στη χώρα μας, έκρινα πως θα σας ενδιέφερε μια συζήτηση με κάποιον Αφγανό.

Μια συζήτηση με το Μπασίρ

Ο Μπασίρ είναι μόλις 19 χρονών και ήρθε στην Ελλάδα πριν 15 ημέρες και έχει λευκή κάρτα- η κάρτα που πιστοποιεί απλώς την είσοδο του στην Ελλάδα. Στη χώρα του δούλευε ως δημοσιογράφος και καθηγητής Αγγλικών

Α: Γιατί τόσοι πολλοί Αφγανοί έρχονται τελευταία στην Ελλάδα;

Μπασίρ: Η οικονομία του Αφγανιστάν είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση. Κάθε μέρα όλο και περισσότεροι άνθρωποι μένουν άνεργοι. Πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα να ξεσπάνε συγκρούσεις μεταξύ των ανθρώπων. Ταυτόχρονα η κυβέρνηση γίνεται όλο και πιο αδύναμη να αντιμετωπίσει τους Ταλιμπάν. Ο κόσμος φοβάται, η κυβέρνηση δεν μπορεί να τους προστατεύσει ούτε από τη φτώχεια ούτε από τους Ταλιμπάν.

Α: Ποια είναι η κατάσταση μεταξύ Ταλιμπαν και Αφγανικής κυβέρνησης;

Μπασίρ: Η κυβέρνηση προσπαθεί να δημιουργήσει δεσμούς με τη Δύση. Οι Ταλιμπάν δεν το θέλουν αυτό. Όπως και δεν θέλουν τα αμερικανικά στρατεύματα. Οι συγκρούσεις μεταξύ Ταλιμπάν και κυβέρνησης είναι καθημερινές και πολύ επικίνδυνες για τους πολίτες.

Α: Πες μου για σένα, γιατί έφυγες από το Αφγανιστάν;

Μπασίρ: Δούλευα σε ένα τοπικό κανάλι της περιοχής μου και δίδασκα αγγλικά σε παιδιά σε ένα μικρό φροντιστήριο γλωσσών. Οι Ταλιμπάν δεν θέλουν να μαθαίνουμε και να μιλάμε αγγλικά, επομένως συνεχώς μου ζήταγαν να σταματήσω να διδάσκω και να κλείσω το φροντιστήριο. Τους έλεγα πως έχω υποχρέωση να βοηθήσω τη χώρα μου. Προσπαθούσα και μέσα από την ιδιότητα μου ως δημοσιογράφος να διασφαλίσω το δικαίωμα των συνανθρώπων μου στο να μάθουν μια ξένη γλώσσα. Στο τέλος το μήνυμα που έστειλαν ήταν σαφές. Αν δεν σταματήσω θα με σκοτώσουν. Έτσι αποφάσισα να φύγω από τη χώρα και να αναζητήσω μια ευρωπαϊκή χώρα για να μείνω και να σπουδάσω ώστε να μπορέσω να βοηθήσω τη χώρα μου και τους ανθρώπους μου. Μπήκα κρυφά σε μια νταλίκα που επιβιβάζονταν σε ένα πλοίο. Ήταν επικίνδυνο αλλά δεν είχα άλλη επιλογή. Κάπως έτσι βρέθηκα στην Ελλάδα.

Α: Τι σκοπεύεις να κάνεις;

Μπασίρ: Δεν ξέρω. Θέλω να φύγω από την Ελλάδα. Ζω σε ένα δωμάτιο σε άθλιες συνθήκες με άλλους 40 Αφγανούς. Θέλω να πάω κάπου που να μπορώ να σπουδάσω και να βοηθήσω την οικογένεια μου. Ξέρετε, η μάνα μου και τα αδέλφια μου είναι μόνοι τους εκεί. Τον πατέρα μου τον δολοφόνησε πριν λίγα χρόνια ο ξάδελφος μου. Ο πατέρας μου ήταν δήμαρχος στο χωρίο που μέναμε και δεν άρεσε στους Ταλιμπάν τα όσα έκανε για να βοηθήσει τους κατοίκους του χωριού. Δεν ξέρω τι να κάνω. Μου λένε πως δεν μπορώ να φύγω τώρα από την Ελλάδα γιατί έχουν τα δακτυλικά αποτυπώματά μου. Θέλω να γίνω δημοσιογράφος και να υπερασπίζομαι το δικαίωμα των ανθρώπων σε μια καλύτερη ζωή.

Α: Πες μου σε παρακαλώ, η κατάσταση με τους Ταλιμπάν ήταν χειρότερη ή καλύτερη μετά την επέμβαση της Αμερικής, το 2002;

Μπασίρ: Τα πρώτα χρόνια μετά την επέμβαση, η κατάσταση ήταν πολύ καλύτερη. Τα τελευταία χρόνια όμως είναι πολύ χειρότερη. Έχουν πολύ δύναμη. Σκοτώνουν ανθρώπους μέσα στα σπίτια τους. Σκοτώνουν όποιον δεν συνεργάζεται ή δουλεύει για την κυβέρνηση. Σκοτώνουν όποιον δεν είναι καλός μουσουλμάνος, αλλά με την έννοια που έχουν δώσει αυτοί στο Ισλάμ. Εγώ είμαι καλός μουσουλμάνος, αλλά δεν θα γίνω σας αυτούς.

Α: Υπάρχουν φήμες και όχι μόνο, ότι οι Αφγανοί είναι εμπλεκόμενοι στη διακίνηση ναρκωτικών, και αυτό ξέρεις μας δημιουργεί πολλά προβλήματα. Τι ξέρεις για αυτό.

Μπασίρ: Ναι το ξέρω. Δεν είναι όλοι έτσι. Υπάρχουν δίκτυα. Αυτοί που το κάνουν δεν είναι πρόσφυγες, δεν κινδυνεύει η ζωή τους.

Α: Σε ευχαριστώ πολύ, πρόσεχε τον εαυτό σου.

***

Καθώς φεύγαμε από την περιοχή, σταμάτησα στο ζαχαροπλαστείο ενός φίλου μου Πακιστανού για να πάρω λίγα γλυκά, Πακιστανικά.
Το μάτι μου έπεσε σε μια εφημερίδα Πακιστανική που μεταξύ άλλων είχε καταχώρηση διαφήμισης του διπλανού φωτογραφίου (πακιστανικό).
Το διαφημιστικό μήνυμα έλεγε:
We can make your dreams… photo.

Α, ναι, μέχρι η χώρα μας να αποφασίσει να εκχωρήσει στους ανθρώπους αυτούς τα νόμιμα δικαιώματα τους, με βασικότερο όλων, το δικαίωμα στη ζωή,
… οι άνθρωποι αυτοί έχουν βρει ένα πρόσκαιρο τρόπο για να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα… ποζάροντας απλώς στο διπλανό φωτογραφείο.
Τα λοιπά θα τα αναλάβει το fotoshop!

***

ΥΣ- 1. Όσον αφορά την περίφημη πρόταση του κ. Πάγκαλου (βλέπε εδώ ), θα υπερθεματίσω προτείνοντας όχι μόνο την συμβολική απέλαση, αλλά, γιατί όχι, και τον συμβολικό τουφεκισμό!

ΥΣ- 2. Για γιά να τελειώνουμε με αυτές τις α-νόητες δημοσκοπήσεις, όπως λέει και ο καθηγητής Β. Καρύδης, όταν κάποιος τοποθετείται στην ερώτηση " είστε υπέρ ή κατά της μετανάστευσης" είναι σαν να τοποθετείται στην ερώτηση "είστε υπέρ ή κατά των καταιγίδων"! Είτε μας αρέσει είτε όχι η μετανάστευση υπάρχει και θα υπάρχει. Το ζήτημα είναι όχι να την σταματήσουμε- διοτί αυτό πολύ απλά δεν μπορεί να συμβεί- αλλά πως θα λειτουργήσει θετικά υπέρ όλων μας.



Σας ευχαριστώ