Ο κ. Τσίπρας ξεκίνησε την ομιλία του στη Βουλή κατά τη συζήτηση των
πολιτικών αρχηγών για τη διαφθορά και τη διαπλοκή, καταγγέλλοντας την
αντιπολίτευση για «απόπειρα μεταμοντέρνας μορφής μιντιακού πραξικοπήματος με
όπλα την προπαγάνδα και την συκοφαντία»! Μάλιστα είπε πως αυτό ήταν το τρίτο
πραξικόπημα καθώς είχε προηγηθεί το «πραξικόπημα» κατά την περίοδο της
διαπραγμάτευσης (;) και το «πραξικόπημα» υπό τη μορφή της «καταστροφολογίας»!
Να υποθέσουμε πως χαρακτηρίζει «πραξικόπημα» Νο 1 την συναίνεση που
(κακώς) έλαβε το καλοκαίρι του 2015 στην υπογραφή του τρίτου μνημονίου. Και
ως «πραξικόπημα» Νο 2 τις όποιες
δηλώσεις της αντιπολίτευσης (εξαιρετικά ήπιες μπροστά στο κακό που συντελείται)
περί καταστροφής της Ελλάδας από την πολιτική του. Το «πραξικόπημα» Νο 3 κατά
τον κ. Τσίπρα είναι οι καταγγελίες της αντιπολίτευσης και όλων, πλην ενός, των
συνταγματολόγων για την αντισυνταγματικότητα του τρόπου αδειοδότησης των
καναλιών, για την καταπάτηση του κοινοτικού δικαίου, για την προσπάθεια της
κυβέρνησης να δημιουργήσει τα δικά της τηλεοπτικά κανάλια, κατά δήλωση του
ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Κούλογλου, αλλά και για τη διαδικασία αναθεώρησης
του Συντάγματος και τις παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη.
Περιττό να πούμε ότι ο πλεονασμός είναι ίδιον της βλακείας. Δεν του
φτάνει του κ. Τσίπρα η καταγγελία ενός πραξικοπήματος, αλλά θέλει τα
«πραξικοπήματα» να είναι τρία, τέσσερα και γιατί όχι δεκαεπτά όσες οι ώρες της
διαβόητης διαπραγμάτευσης.
Δεν θα σταθώ όμως σε αυτό. Ούτε στο ότι μιλάει για «πραξικοπήματα» ο
άνθρωπος που έριξε την προηγουμένη
κυβέρνηση αρνούμενος να συμπράξει στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας - κι αυτό δεν είναι εκτίμηση, είναι ιστορία
καταγεγραμμένη. Ούτε στις όποιες μεθοδεύσεις κάνει για να παρεμβαίνει στη
δικαιοσύνη και να καταλύει το κράτος δικαίου με πρωτοφανή ωμότητα αντιγράφοντας
πρακτικές της χούντας. Δεν τους ενδιαφέρει άλλωστε να τηρούν προσχήματα νομιμότητας, δρουν απροκάλυπτα στο
όνομα της «πρώτης κυβέρνησης του λαού» όπως κατά καιρούς δηλώνει ο κ.
Τσίπρας.
Θα σταθώ όμως στις ομοιότητες της ρητορείας του περί πραξικοπήματος με
τη ρητορεία ηγετών που είναι λάτρεις των ολοκληρωτικών καθεστώτων και
την ώρα που προβαίνουν σε πραξικοπηματικές ενέργειες καταγγέλλουν τους
αντιδρώντες – πολίτες, ενώσεις προσώπων, συλλογικότητες, κόμματα- για
πραξικόπημα εναντίον της χώρας, του λαού που «προστατεύουν» και της δήθεν
λαοπρόβλητης κυβέρνησης τους. Ο Μαδούρο, ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, αποτελεί
ένα καλό σύγχρονο παράδειγμα.
Μόλις πριν ένα μήνα ο Μαδούρο κατήγγειλε την αντιπολίτευση για
απόπειρα πραξικοπήματος επειδή ένα
εκατομμύριο κόσμου ξεχύθηκε στο δρόμο ζητώντας τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την απομάκρυνσή του. Κι
αφού η κυβέρνησή του προέβη σε μαζικές συλλήψεις και αποκλεισμό των κεντρικών
αξόνων συγκοινωνιών, δήλωσε πως «έχουμε σταματήσει το πραξικόπημα, θα
αποφύγουμε τη βίαιη και φασιστική ενέδρα από τα κέντρα ξένων συμφερόντων». Τις
ίδιες μορφές κρατικής καταγγελίας εναντίον των κοινωνικών αντιδράσεων τις
συναντάμε στον «τσαβισμό» και στον «περονισμό». Πρόσφατα δε τις είδαμε σε χώρες
- μέλη της ΕΕ όπως η Ουγγαρία και η Πολωνία.
Ο θεωρητικός του «Εθνικολαϊκισμού» Πιερ-Αντρέ Ταγκιέφ, στο ομώνυμο
βιβλίο του γράφει «κάθε λαϊκιστής ηγέτης
που απευθύνεται στο λαό διατείνεται ότι του υποδεικνύει τους πραγματικούς του
εχθρούς, τους "αποπάνω" (τις άνομες ελίτ), τους τριγύρω ("το
σύστημα"), ή τους από αλλού (οι εχθρικοί ξένοι, οι μετανάστες εισβολείς),
και κυρίως τους κρυμμένους εχθρούς στο εσωτερικό του εθνικού σώματος - εξού και
η συνωμοσιολογική αντίληψη, η οποία εικονίζεται από την μία ή την άλλη
"θεωρία συνωμοσίας", που συναντάμε συνήθως στις ομιλίες ή στα κείμενα
των λαϊκιστών ηγετών"». Ενώ στο βιβλίο του «Θεωρίες Συνωμοσίας» εξηγεί
πως «η λαϊκίστικη καταγγελία των ελίτ
βρίσκει στην άποψη περί σκευωρίας ένα ισχυρό ρητορικό σχήμα, που καθιστά πιο
περίπλοκη την παρανοϊκή εικόνα αφού οι ελίτ παρουσιάζονται ως ανδρείκελα
σκοτεινών δυνάμεων» και παραθέτει τις τρεις αρχές της συνωμοσιολογικής
πίστης: 1. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία, 2. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται να
είναι, 3. Τα πάντα συνδέονται μεταξύ τους με αφανή τρόπο.
Έτσι και με τον κ. Τσίπρα και την ομάδα του. Δεν είναι η κοινωνία, η
επιστημονική κοινότητα, η Ευρώπη που αντιδρούν μπροστά στην απροκάλυπτη
προσπάθεια κατάλυσης της δημοκρατίας. Είναι το «πραξικόπημα» (τριπλό εν προκειμένω) των παλαιών δυνάμεων (ελίτ)
που θέλουν να ανατρέψουν την λαοπρόβλητη κυβέρνηση.
Ο κ. Τσίπρας και οι λογογράφοι του το πιθανότερο είναι να μην έχουν
διαβάσει ποτέ Πιερ-Αντρέ Ταγκιέφ και ενδεχομένως να αγνοούν την ύπαρξή του.
Αυτό όμως δεν αποτελεί πρόβλημα. Εφαρμόζουν κατά κεραία την βίβλο του καλού
εθνικολαϊκιστή ηγέτη. Όμως η Ιστορία
διδάσκει πως η δύναμή τους δεν κρατεί πολύ αν και το κακό που επιφέρουν είναι
μεγάλο.
Και τώρα τι κάνουμε; Ό,τι μπορούμε. Έχει όμως σημασία δίχως
αυτομαστιγώματα να γίνει αντιληπτή στον
καθένα μας κατά μόνας η ευθύνη του πολίτη. Γιατί όπως γράφει και ο Γιόζεφ Ροθ
στα «Βερολινέζικα Χρονικά» , «πόσο απέχει
από το κάψιμο των βιβλίων ένας λαός που διαλέγει για αρχηγό του κάποιον που δεν
έχει διαβάσει ποτέ ένα βιβλίο;»
ΥΣ. Όταν ο κ. Τσίπρας ανέλαβε τα καθήκοντα του είχε πει στον πρώτο λόγο του στη Βουλή πως
«είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος». Τότε όλοι είτε υποστηρικτικά είτε
επικριτικά είχαμε θεωρήσει πως εννοούσε ότι
θα εφαρμόσει το Σύνταγμα κατά γράμμα. Λάθος μας. Το είχε πει καθαρά:
Εμείς θα είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος. Κι όχι το Σύνταγμα.
Όπως σχολίασε και ο καθηγητής, κ. Σταύρος Τσακυράκης (ας μου επιτραπεί
ο δανεισμός του σχολίου από τα μέσα κοινωνικής ) με αφορμή την πρόταση για
παράταση του ορίου ηλικίας για τους ανώτατους δικαστικούς ώστε να παραμείνει η
κα. Θανου πρόεδρος του Αρείου Πάγου, «όταν είσαι κάθε λέξη του Συντάγματος,
μπορείς να το γράφεις από την αρχή ανά πάσα στιγμή».
