Κι ενώ μια σιωπή, η σιωπή μπροστά στο ανείπωτο, έχει απλωθεί σε όλη την
Ελλάδα μα κι όπου υπάρχει ελληνισμός, και η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί
επίσης με κομμένη την ανάσα, οι κυβερνώντες μας δίχως καμία συνείδηση παράγουν θόρυβο,
πολύ θόρυβο, επιδιδόμενοι σε επικοινωνιακά πειράματα για να αποφύγουν τον
καταλογισμό ευθυνών από τους ψηφοφόρους τους αλλά και (γιατί όχι;) να κερδίσουν
και τις εντυπώσεις! Αίμα δεν κυλάει άλλωστε στις φλέβες τους. Σκέψη καμία δεν
σκιάζει τις νύχτες τους.
Οι άνθρωποι αυτοί που ουδέποτε κατάλαβαν ότι ο ύψιστος ρόλος του
κράτους είναι να προστατεύει τη ζωή των πολιτών του και των διαμενόντων στην
επικράτεια του. Οι άνθρωποι αυτοί που θεώρησαν πως το κράτος είναι λάφυρο στα
χέρια των κυβερνώντων για την προσωπική τους τέρψη. Οι άνθρωποι αυτοί που τώρα,
3,5 χρόνια μετά την κατάληψη της εξουσίας και τις διαρκείς προσπάθειες επιβολής
καθεστώτος είδαν τα αποτελέσματα των ιδεοληψιών τους, των πράξεων ή παραλείψεων
τους, που πήραν τη τραγική μορφή στο Μάτι, αλλά και λίγο νωρίτερα στη Μάνδρα,
διόλου δεν σκιάχτηκαν. Συνέχισαν και συνεχίζουν αμέριμνοι να αναζητούν κόλπα,
σα να μην είναι ζωές ανθρώπων που όφειλαν να προστατεύουν οι νεκροί. Οι νεκροί
μας.
Μήτε κόμπιασε διόλου η φωνή τους στις 12 τη νύχτα της 23ης Ιουλίου όταν
στήσανε την πρωτοφανή live «ενημέρωση» του Πρωθυπουργού και της παρέας του από
τον κ. Τόσκα και τους Αρχηγούς, σύμφωνα με την οποία όλα ήταν υπό έλεγχο:
«είναι σε ύφεση το μέτωπο που κατέβηκε από τον Βουτζά», «η φωτιά όπως πέρασε
καίει κάποια σπίτια», «ήταν εγκλωβισμένος κόσμος σε ένα μικρό λιμανάκι στο Μάτι
και στο Κόκκινο Λιμανάκι, τους μεταφέραμε από εκεί», και η συζήτηση συνεχίστηκε
για τα μποφόρ και τη βοήθεια που στάλθηκε ή δεν στάλθηκε στην Σουηδία.. για να
ειπωθεί κάποια στιγμή πως «ήταν ο ίδιος καιρός που είχαμε το 2007» (μια αναφορά
που λίγο αργότερα καταλάβαμε τη σημασία της) και μετά να αναλωθούν σε
«προβληματισμούς» του κ. Τσίπρα για τις εστίες και τον αυριανό καιρό και το
πότε θα βρέξει. Λέξη για τους νεκρούς δεν είχαν να πουν κι ας είχε ήδη συσταθεί
η «Ομάδα Αναγνώρισης Θυμάτων Καταστροφών» όπως αποκάλυψε η δημοσιογράφος Νίκη
Λυμπεράκη. Κι ας ήταν εκείνη την ίδια τη στιγμή εκατοντάδες συμπολίτες μας μέσα
στη θάλασσα να δίνουν τη μάχη της επιβίωσης. Μήτε η φωνή τους κόμπιασε, μήτε τα
μάτια τους υγράνθηκαν, μήτε και ένιωσαν την ανάγκη να μην χάνεται πολύτιμος
χρόνος, μήτε πτοήθηκαν στην προσπάθεια τους να κοροϊδέψουν τα εκατομμύρια των
Ελλήνων που παρακολουθούσαν με αγωνία.
Μα και την επομένη, όταν πια δεν μπορούσαν όσο και να το ήθελαν να
κρύψουν τους νεκρούς, ξεκίνησαν το σχέδιο β: Ενοχοποίηση των θυμάτων. Με τον
Καμμένο να επισκέπτεται το Μάτι και να ζητάει το λόγο από τους επιζήσαντες για
τα αυθαίρετα (;)!
Μα τι άνθρωποι είναι τούτοι; Τι άνθρωποι είναι αυτοί που ο υπουργός της
εθνικής άμυνας λέει «τώρα πήραν το μάθημά τους» οι πολίτες, ο υπουργός
προστασίας του πολίτη διακηρύσσει πως «προσπαθώ να βρω λάθη αλλά όσο και να
ψάχνω δεν βρίσκω» και ο Πρωθυπουργός με άνεση δηλώνει πως εντάξει αναλαμβάνει
την πολιτική ευθύνη αλλά φταίνε οι προηγούμενοι!
Μια βδομάδα έχει περάσει κι αυτοί ατάραχοι συνεχίζουν την προσπάθεια να
διασώσουν το πολιτικό τους κεφάλαιο με επικοινωνιακά κόλπα, ενώ οι αγνοούμενοι
ακόμα είναι πολλοί και κάθε μέρα που περνάει αποκαλύπτονται ιστορίες φρίκης,
και πόνου, και απόγνωσης, που δεν χωράει ανθρώπου νους και ο αριθμός των νεκρών
μας αυξάνει.
Μια λέξη σπάει τη σιωπή του πένθους από άκρη σε άκρη σε όλη την Ελλάδα.
Φύγετε. Είναι η μόνη λέξη. Βουβή.
Μήπως και μπορέσει η Ελλάδα κάποτε να επουλώσει τις πληγές της. Τις
πληγές μας.
* Το άρθρο αναρτήθηκε στο Capital.gr: http://www.capital.gr/me-apopsi/3307806/fugete
