Κι επειδή δεν πρέπει να κοινοποιούμε μόνο τα δυσάρεστα αλλά είναι καλό να επιδοκιμάζουμε και τα ευχάριστα, τα οποία τείνω να πιστεύω πως δεν είναι διόλου λίγα,
θέλησα να μοιραστώ μαζί σας την αναπάντεχη εμπειρία της προηγούμενης Κυριακής.
θέλησα να μοιραστώ μαζί σας την αναπάντεχη εμπειρία της προηγούμενης Κυριακής.
φωτογραφία: Γιώργος Πουταχίδης www.gpfolio.comΤην Κυριακή 16 Οκτωβρίου, βράθηκα σε έναν γάμο αλλιώτικο από τους άλλους, στο κέντρο στης Αθήνας. Ήταν ένας γάμος μεταξύ συμπολιτών μας από την Αιθιοπία, στην εκκλησία της κοινότητάς τους. Συνοδός και οδηγέτης μου, ο πρόεδρος της Αιθιοπικής κοινότητας, ο Καλεάμπ. Η πρώτη έκπληξη ήταν ότι το παρεκκλήσι αυτό παραχωρήθηκε από την ορθόδοξη εκκλησία της περιοχής, για τις ανάγκες της κοινότητας των Αιθιόπων, οι οποίοι είναι Κόπτες. Θα ακολουθήσουν και άλλες εκπλήξεις...
Η εκκλησία και το προαύλιο ήταν κατάμεστα απο Αιθίοπες αλλά και Έλληνες περαστικούς που μαγεμένοι απο τα χρώματα και τους ήχους είτε κοντοστέκονταν χαμογελώντας είτε δειλά δειλά εισέρχονταν στον ιερό χώρο και συμμετείχαν με το δικό τους τρόπο στο μυστήριο.
Ο γαμπρός, ο Ντερέγκα, και η νύφη, η Γιερουσαλίμ, καθισμένοι ωσάν σε θρόνους ντυμένοι στα λευκά. Μπροστά τους, κορίτσια στα γαλαζόλευκα να τραγουδούν, μοιρασμένα σε δύο ομάδες- μια δεξιά, μια αριστερά. Σε κάθε ομάδα, η πρώτη στη σειρά, με το τύμπανο στο χέρι, να δίνει το ρυθμό. Ο παπάς στο βήμα να τραγουδά κι αυτός με το δικό του κύρος.
Όπισθέν τους οι καλεσμένοι, άντρες, γυναίκες, παιδιά, καλυμμένοι με λευκά μαντήλια, να τραγουδούν επίσης- κάπου εκεί καθισμένη, ήμουν κι εγώ.
Δίχως να μου ζητήσουν να φορέσω το μαντίλι, δίχως να με ρωτήσουν ποιά είμαι και τι γύρευα εκεί- το μόνο που μου ζήτησαν ήταν να βγάλω τα παπούτσια μου γιατί τα δικά τους έθιμα ορίζουν πως στην εκκλησία εισερχόμαστε δίχως υποδήματα
(δεν ξέρω εάν το προσέξατε αλλά μέσα στην εκκλησία, στ' αριστερά βλέπουμε να στέκει η σημαία της Αιθιοπίας και στα δεξιά η Ελληνική- δύο οι πατρίδες , δύο και οι σημαίες)
Όπισθέν τους οι καλεσμένοι, άντρες, γυναίκες, παιδιά, καλυμμένοι με λευκά μαντήλια, να τραγουδούν επίσης- κάπου εκεί καθισμένη, ήμουν κι εγώ. Δίχως να μου ζητήσουν να φορέσω το μαντίλι, δίχως να με ρωτήσουν ποιά είμαι και τι γύρευα εκεί- το μόνο που μου ζήτησαν ήταν να βγάλω τα παπούτσια μου γιατί τα δικά τους έθιμα ορίζουν πως στην εκκλησία εισερχόμαστε δίχως υποδήματα
(δεν ξέρω εάν το προσέξατε αλλά μέσα στην εκκλησία, στ' αριστερά βλέπουμε να στέκει η σημαία της Αιθιοπίας και στα δεξιά η Ελληνική- δύο οι πατρίδες , δύο και οι σημαίες)
φωτογραφία: Γιώργος Πουταχίδης www.gpfolio.com
Ο Ντερέγκα και η Γιερουσαλίμ ήρθαν στην Ελλάδα πριν απο πολλά χρόνια. Γνωρίστηκαν στην Ελλάδα. Ερωτεύτηκαν. Αποφάσισαν να ενώσουν τις μοίρες τους για πάντα. Στην Εκκλησία της Αιθιοπίας, αν χωρίσεις δεν επιτρέπεται να ξαναπαντρευτείς.
Αφού τελέσθηκε το μυστήριο, οι χοροί και τα τραγούδια συνεχίστηκαν στο προαύλιο της εκκλησίας. Τα κορίτσια να προπορεύονται ανοίγοντας το δρόμο στο νεόνυμφο ζευγάρι.
Κι έπειτα ήρθε το φαγητό- πιάτα με παραδοσιακό αιθιοπικό φαγητό, νόστιμο πολύ..
Κι έπειτα ήρθε το φαγητό- πιάτα με παραδοσιακό αιθιοπικό φαγητό, νόστιμο πολύ..
Εκεί, κάπου ανάμεσα στο πλήθος των Αιθιόπων, στους έλληνες περαστικούς που συμμετείχαν στο γλέντι, και σε φοιτητές απο μια μια σχολή φωτογραφίας που ήρθαν να απαθανατίσουν το μυστήριο, διέκρινα μια νέα κοπελα, ελληνίδα, ντυμένη με την παραδοσιακή στολή των αιθιόπων και πλάι της ένας άντρας, έλληνας, με κουστούμι, κρατώντας δώρα, φανερά αμήχανος κι ωστόσο ευτυχής. Τους πλησίασα. Τους ρώτησα. Κι έλαβα την απάντηση:
" Ναι, ναι, τα ξέρουμε τα παιδιά. Δουλεύουν σε μας πέντε χρόνια. Ναι, φυσικά και ήρθαμε στο γάμο τους. Μα είμαστε η οικογένεια τους. Δεν έχουν άλλον εδώ. Είναι και η δική μας οικογένεια. "
Υπάρχουν και τέτοιοι έλληνες...
Υπάρχει κι αυτή η Ελλάδα...
Να είστε καλά!
φωτογραφία Γιώργος Πουταχιδης www.gpfolio.com
" Ναι, ναι, τα ξέρουμε τα παιδιά. Δουλεύουν σε μας πέντε χρόνια. Ναι, φυσικά και ήρθαμε στο γάμο τους. Μα είμαστε η οικογένεια τους. Δεν έχουν άλλον εδώ. Είναι και η δική μας οικογένεια. "
Υπάρχουν και τέτοιοι έλληνες...
Υπάρχει κι αυτή η Ελλάδα...
Να είστε καλά!
φωτογραφία Γιώργος Πουταχιδης www.gpfolio.com
Υπέροχη ανάρτηση Αφροδίτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα σταθώ στην τελευταία σου φράση και θα σ' ευχαριστήσω από καρδιάς που μου θύμισες οτι υπάρχουν "τέτοιοι Έλληνες" και "τέτοια Ελλάδα", γιατί υπάρχουν ρε γαμώτο, υπάρχουν.
Να είσαι καλά, καλή συνέχεια.
Με εξέπληξε πολύ ευχάριστα η εκκλησία που άνοιξε τις πόρτες τις διάπλατα γι αυτά τα παιδιά..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο γιατί με τα τελευταία νέα που συνεχώς ακούμε, είχα αρχίσει να πιστεύω ότι οι βάσεις τις θρησκείας κάπου είχαν ξεχαστεί. Χαίρομαι που έκανα λάθος.
Πρέπει να είναι πολύ όμορφη εμπειρία να βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους άλλης θρησκείας και νοοτροπίας, κι όμως να μη σε κάνουν να νιώθεις ξεχωριστός, αλλά ξεχωριστά ίδιος.. Περίεργο ε;;
Ζήλεψα λίγο γιατί θα ήθελα να το έχω φωτογραφήσει κι εγώ αυτό το γεγονός, αλλά που θα μου πάει!!!
Να έχουν ζωή γεμάτη χαρές τα παιδιά!!
@ EFFIE
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, πράγματι σε σκέφτηκα, αλλά...
Ευτυχώς πάντως που είχα μαζί μου , παραδόξως, τη φωτογραφική μου μηχανή.
οΙ φωτογραφίες δεν είναι καλές, αλλά μια δημιουργούν (ελπίζω) μια αίσθηση!
@βασιλιάς της μοναξιάς
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, υπάρχουν.
Και όχι μόνο σε αυτό το ζήτημα, αλλά και σε πολλά άλλα.
Όμως αυτούς τους ανθρώπους τους αγνοόυν τα φώτα της δημοσιότητας είτε γιατί οι ίδιοι δεν θέλουν, είτε γιατί... ποιός ενδιαφέρεται πια για την ομορφιά, την ωραιότητα, την απλότητα, την ανθρωπιά; δεν πουλάνε αυτές οι αξίες.
Ευτυχως όμως...υπάρχει και το διαδίκτυο!
Να είστε καλά!
Αρκει που έβγαλες φωτό εσύ Αφροδίτη μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα κανονίσω όταν ανέβω Αθήνα να βρεθούμε για ένα ωραίο πολυπολιτισμικό photosession!!
Είμαι σίγουρη πως θα πάει τέλεια!!
Σε φιλώ!!
Έφη.
Αφροδίτη, έχεις δίκιο για το σχόλιό σου για την έλλειψη καλών νέων, και η ανάρτησή σου είναι γλυκιά ένεση στα αρκετά πικρά που βομβαρδιζόμαστε καθημερινά. Η ζωή είναι πολλά περισσότερα από αυτά που μας σερβίρουν οι επαγγελματίες της 'ενημέρωσης'. Καλή συνέχεια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜανώλης Πολυχρονίδης
ναι ευτυχώς που υπάρχει και αυτη η Ελλάδα :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο Μπράβο Μπράβο kai ti pota alo 10q afro!
ΑπάντησηΔιαγραφήπράγματι είναι πολύ ωραίο γεγονός,όμως η περιγραφή σου για το γεγονός αυτό ειναι τέλεια και υπάρχουν τέτοιοι έλληνες μάλιστα και εγώ έχω πολύ καλές φίλες ελληνίδες
ΑπάντησηΔιαγραφή@ kaleab,
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ για την επίσκεψη!
Τους χαιρετισμούς μου στην κοινότητα της Αιθιοπιας
Τί λέτε ρε Έλληνες;Έχετε διαβάσει Αγίους της Εκκλησίας μας;Είστε Ορθόδοξοι;Ξέρετε τα δίγματα της πίστεως;Τόσοι Άγιοι σκοτώθηκαν για να διώξουν από εδώ τους αιρετικούς...και εμείς τους δίνουμε και Εκκλησίες μας να τις μολύνουν;Ό,τι λειτουργία θα γίνεται απο εδώ και πέρα σε αυτό το παρεκκλήσι θα είναι άκυρο...
ΑπάντησηΔιαγραφή@ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς τον,
κι είχα αρχίσει να ανησυχώ!
Φιλικά!
"Ρε, Έλληνα" Δημήτρη, λίγο καλύτερα ελληνικά, μια καλύτερη σύνταξη, γραμματική και ορθογραφία, μια καλύτερη διάταξη του κειμένου σου δεν θα έβλαπταν. Είναι τουλάχιστον αστείος ο συνδυασμός θρησκοληψίας και "ελληνόψυχης" πατριδοκαπηλίας με την ανικανότητα να εκφραστείς στα ελληνικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι παρεμπιπτόντως, δεν ξέρω τι λένε οι Άγιοι της Εκκλησίας "σας", ξέρω όμως ότι ο Ιησούς δεν είπε τίποτα για αιρετικούς και μη αλλά και ότι ο Κολοκοτρώνης, του οποίου το ύφος προσπαθείς να μιμηθείς με αυτόν τον α-νόητο τρόπο, ούτε θρησκόληπτος ήταν ούτε διαχώριζε τους Έλληνες με κριτήρια σαν τα δικά σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για την τελευταία φράση σου, καλύτερα να μη σχολιασθεί το πόσ αντιχριστιανική είναι και φαίνεται.
Αγάπα τους ανθρώπους, Δημήτρη.
Αρκετό πόνο έχουμε βιώσει όλοι.
Αρκετά με τις διακρίσεις και τους αποκλεισμούς.
Κι αν βρεις λίγο ελεύθερο χρόνο, διάβασε την "Ελληνική Νομαρχία" για να καταλάβεις το είδος του κράτους, που ήθελαν, την Ελλάδα, που οραματίζονταν οι αγνοί Έλληνες επαναστάτες, που μάτωσαν για να ανασαίνεις εσύ σήμερα ελεύθερα.
Ρίξε και μια ματιά σε εκείνον εκεί τον Κοραή και τον Ροϊδη, πριν ξαναχρησιμοποιήσεις με τόσο προσβλητική και απαξιωτική ευκολία τον όρο "αιρετικοί".
Πολύ ενδιαφέρον blog, Αφροδίτη, συνέχισε έτσι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορείς να μού λύσεις μια απορία που είχα πάντα; Τι καταγωγή έχεις; Ελπίζω να μη γίνομαι αδιάκριτος.
@ ανώνυμος
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν γνωρίζω αν οι δύο τελευταίοι ανώνυμοι είναι το ίδιο και το αυτό πρόσωπο, θα απαντήσω όμως ωσάν να είναι.
Στα θρησκευτικά ζητήματα με καλύψατε απολύτως. Σας ευχαριστώ.
Και να φανταστεί κανείς ότι η Ορθοδοξία στα ιερά κείμενα είναι από τις πλέον ανεχτικές θρησκείες.
Σχετικά με εμένα, είμαι κλασσική ελληνίδα. Δηλαδή:
η προγιαγιά μου από την πλευρά της μητέρας μου ήταν ιταλίδα (φανατική), ο προπάππους μου από την Πόλη, ο πατέρας της μητέρας μου βέρος Θεσσαλονικιός (με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει) και ο πατέρας μου από τη Συρία, εξ ου και το επίθετο. Ο πατέρας μου είχε έρθει στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1960, τότε που ερχόντουσαν οι φοιτητές από Συρία για να σπουδάσουν Ιατρική στην Θεσσαλονίκη. Τότε που δεν υπήρχε ο όρος παράνομος μετανάστης. Τότε που η ενσωμάτωση αυτονοήτως θεωρούταν ως διαδραστική διαδικασία.
Να είστε καλά
Θέλω να μιλήσω για κάτι που δεν είναι ευθέως σχετικό με το θέμα αλλά δεν έχω άλλο τρόπο να το κάνω εκτός από ένα posting εδώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα, 24 Νοεμβρίου, είναι η παγόσμια μέρα κατά της βίας εναντίον των γυναικών. Είναι κάτι που αφορά όλες και όλους. Τα δεδομένα λένε ότι πλήττει τις γυναίκες όλων των γεωγραφικών περιοχών, όλων των κοινωνικών κατηγοριών, των ηλικιών, στο δρόμο, στους δημόσιους χώρους, στα γκαράζ μα πάνω απ' όλα στα σπίτια: ο χώρος υψηλότερου κινδύνου είναι η οικογένεια, ο χώρος του σπιτιού.
Είναι σημείο υποβάθμισης και συρρίκνωσης των σχέσεων ανάμεσα στα δύο φύλα. Αυξάνει ο αριθμός των γυναικών που αναγκάζονται να ζήσουν σε συνθήκες μοναξιάς και περιθωριοποίησης. Αυξάνει όμως και ο αριθμός των γυναικών που διαμαρτύρονται, αντιστέκονται, που δεν είναι διατεθειμένες να υποταχθούν σιωπηλά.
Πρέπει να είμαστε στο πλευρό αυτών των γυναικών, να θέλουμε να ενισχύσουμε όποια αποφασίζει να μην είναι πια θύμα αλλά να ασκήσει τα δικαιώματά της.
Οι τοπικοί θεσμοί και οι γυναικείες οργανώσεις τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει σημεία αναφοράς. Σε πολλές πόλεις υπάρχουν κέντρα ενάντια στη βία, που παίζουν έναν ρόλο υποστηρικτικό εξαιρετικά σημαντικό. Υποδέχονται τις γυναίκες, ασχολούνται με την εργασιακή και κοινωνική τους επανένταξη με την πρόληψη, την ενημέρωση και την κατάρτισή τους.
Πολλά τέτοια κέντρα αντιμετωπίζουν δυσκολίες και δεν έχουν τους απαραίτητους πόρους.
Το μήνυμα είναι ένα: όχι μόνη! Περισσότερη πρόβλεψη! Περισσότερη αλληλεγγύη! Περισσότερη ελευθερία!
Χρειάζεται ένα νομικό πλαίσιο, που να τις υποστηρίζει και να ενισχύει τις προσπάθειες, που ήδη γίνονται.
Μια κοινωνία, που σέβεται την ελευθερία και την αυτονομία των γυναικών βασίζεται σε μια νέα ποιότητα των σχέσεων ανδρών και γυναικών.
Για να απομονώσουμε και να πατάξουμε τη βία πρέπει να στηριχθούμε στην πρόβλεψη ξεκινώντας από την οικογένεια, το σχολείο, τους θεσμούς, ώστε να καταφέρουμε να υπερισχύσει στην κοινωνία μια κουλτούρα ισότητας, ελευθερίας και σεβασμού των δικαιωμάτων.