Τότε, μια κραυγή ακούστηκε από τις ψυχές όλων, τόσο αυθόρμητη κι ωστόσο τόσο συντονισμένη. Κι όλοι μαζί ενωθήκαμε, μικροί τε και μεγάλοι, για να καταγγείλουμε τη δολοφονία του Αλέξη από όργανο του κράτους, αλλά και για τα δικά μας, σπουδαία αδιέξοδα που εμείς οι ίδιοι θέτουμε στον εαυτό μας, γιατί σάμπως να νομίσαμε πως μόνο έτσι μπορεί να επιβιώσει κάποιος.
Για λίγες ημέρες ξεχάσαμε τα ατομικά μας προκείμενα, λησμονήσαμε τα προσωπεία μας και φωνάξαμε, όλοι μαζί, εκείνο το «όχι άλλο πια». Κι έπειτα ήρθαν τα Χριστούγεννα και οι φωνές χαμήλωσαν, μέχρι που σβήσανε. Η δύναμη της λήθης. 
Σήμερα, ένα χρόνο μετά, πλήθη ανθρώπων να περπατάνε με βήμα γοργό και με σκυμμένο το κεφάλι στους κατάμεστους από αστυνομικές δυνάμεις δρόμους, ωσάν λανθάνοντες διαδηλωτές. Άλλοι να στέκουν έξω από τα μαγαζιά τους αποφασισμένοι να προστατεύσουν μονάχοι τους την περιουσία τους. Μετανάστες να πουλούν την πραμάτεια τους. Χρήστες ναρκωτικών να ψάχνουν για τη δόση τους. Μπαράκια και ταβέρνες γεμάτα πελάτες που, εις πείσμα των γεγονότων, επιθυμούν να περάσουν το βράδυ τους όπως κάθε άλλο βράδυ. Και οι διαδηλώσεις; Μια θλιβερή απομίμηση της περσινής εξέγερσης.
Κι όμως, πέρσι η βία ήταν παρεπόμενο της κραυγής. Η βία είχε λυγμό. Η βία ερχόταν ως απάντηση σε όλους αυτούς που επέλεγαν να μην ακούν, να μη νιώθουν, να μην αντιλαμβάνονται. Φέτος, η βία ήταν αυτοσκοπός – για λίγους μεν, αλλά ωστόσο ικανούς να στρέψουν αλλού την προσοχή μας. Ίσως να φταίμε όλοι γι’ αυτό. Ίσως γιατί ο Αλέξης ξεχάστηκε για ένα χρόνο, και μόνο επετειακά θυμηθήκαμε το τραγικό συμβάν. Τι άλλαξε στην καθημερινότητά μας, ως πολιτών, ως γονέων, ως ανθρώπων, από την 6η Δεκέμβρη του 2008; Τίποτα.
Φέτος, το καθετί, συντονίστηκε στο στερεοτυπικό του ρόλο – διαδηλώσεις, επεισόδια, καταστολή, συλλήψεις. Περισυλλογή καμία και από κανέναν. Κι αυτοί, οι πολλοί, που ήλπισαν πως φέτος θα ολοκληρώνονταν αυτό που διακόπηκε πέρσι, πως φέτος θα κατάφερναν να αρθρώσουν την κραυγή απόγνωσης που έμεινε μετέωρη, στέκονταν αμήχανοι ανάμεσα σε μια προαναγγελθείσα «εξέγερση» και μια αντίστοιχη «καταστολή». Λες και το θέμα ήταν πώς οι μεν θα τα σπάσουν και πώς οι δε θα τα προστατεύσουν. Λες κι όλα αυτά δεν γίνονται γιατί ένα παιδί δολοφονήθηκε. Λες κι όλα αυτά δεν γίνονται για να μη συμβεί ποτέ ξανά τέτοιο κακό.
Μήτε οι ρόλοι είναι πλέον διακριτοί – πρυτάνεις που φυγαδεύονται από αναρχικούς, πεζές περιπολίες που διασώζονται από αντιεξουσιαστές ύστερα, πέτρες που εκσφενδονίζονται κατά διαδηλωτών από έτερους διαδηλωτές, ηλικιωμένοι που διαπληκτίζονται με νέους και τανάπαλι, και οι ειδικές δυνάμεις επί τω έργω. «Όλοι εναντίων όλων», και οι λοιποί, αμήχανοι, να αναρωτούνται ποιος ο καλός, ποιος ο κακός, και ποια η εξέγερση;
Το μόνο που έχει μείνει ίδιο από πέρσι είναι η απουσία του Αλέξη και ο πόνος των γονιών του.
Συγνώμη
Οι πολιτικοί σας προϊστάμενοι τί έχουν να πουν για τη τρομολαγνεία μηνών που σε αγαστή συνεργασία με τα Μέσα Μαζικής Εξαχρείωσης φρόντισαν να σβύσουν κάθε αυθόρμητη σπίθα διαμαρτυρίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι με χουντικής έμπνευσης προληπτικές συλλήψεις. Ρωτήστε καλύτερα τους ρόμποκοπ συναδέλφους σας για τη κατάντια των φετεινών διαδηλώσεων.
Εάν η 6η Δεκεμβρίου εξελιχθεί σε κάτι άλλο εκτός από ημέρα "καίμε την Αθήνα" και όποια άλλη πόλη προκύψει να διοργανωθούν άλλες εκδηλώσεις, όπως πολύ ωραία προτείνονται στο blog http://www.philology.gr/blog/.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι πορείες λόγω του διαρκώς αυξανόμενου αριθμού τους έχουν καταντήσει μία μορφή βίας καθώς βιάζουν την ήδη επιβαρυμένη καθημερινότητα αυτής της πόλης. Και είναι πλέον τόσες για τόσους λόγους που έχασαν το νόημα τους.
Το γεγονός αυτό ήταν πραγματικά τραγικό και η πράξη κατακριτέα. Αλλά γιατί βρε Αφροδίτη πρέπει να ντρέπομαι εγώ, ο α ή ο β, για μία πράξη ενός ανεγκέφαλου; Γιατί αυτή η ευθύνη βαρύνει εμάς; Ούτε εμείς σηκώσαμε το όπλο, ούτε εμείς οπλίσαμε το χέρι. Να πω ότι ήμουν ψηφοφόρος τους έχω μία έμμεση ευθύνη, ας το δεχτώ. Αλλά ούτε εγώ, ούτε άλλοι δεν τους ψηφίσαμε ποτέ. Αυτό το "ντροπή μας" αναθεώρησε το. Δεν φταίνε οι πολίτες για όλα. Και λυπάμαι που δεν μπορώ να κουβαλάω στις πλάτες μου την ευθύνη μίας τόσο απεχθούς πράξης.
@ Ελένη:
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχεις δίκιο Ελένη.
Ο λόγος που τονίζει συχνά το οτι φταίμε κι εμείς δεν σημαίνει οτι φταίμε για τη δολοφονία, αλλά ο ατομικισμός μας, η εσωστρέφια μας, 'εχουν κι αυτά τη σημασία τους. Προσωπικά, ως κάτοικος Εξαρχείων, νιώθω εντονη την ευθύνη αυτή. Βλέπαμε τι γινότανε στο συγκεκριμένο δρόμο αλλά δεν κάναμε τίποτα. Και ως ηθοποιός θεωρώ οτι έχω ευθύνη. Εγώ έτσι το βίωσα.
Κια τόσα άλλα που γίνονται καθημερινά και δεν λέμε τίποτα...
Κ'αποτε θα πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε , να ενδιαφερόμαστε, να φωνάζουμε, να διεκδικούμε ειδάλλως θα υπάρξουν κι άλλοι Αλέξανδροι, κι άλλες Κούνεβα ... Δεν μπορώ να αναθεωρήσω κάτι που πιστευω βαθιά. Αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι κατηγορώ κανέναν. Για τις συλλογικές ευθύνες μια ατομικιστικής κοινωνίας μιλάω.
ποσο πιο ηχηρο θα ηταν σαν μηνυμα προς ολους αν στις 6 δεκεμβρη,γινονταν μια σιωπηλη διαμαρτυρια και πορεια με αναμενα κερακια στην μνημη του αδικοχαμενου Αλεξανδρου...μια σιωπη που θα ηταν πιο εκοφαντικη απο καθε μολωτοφ και δακρυγονο....
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι όπως το εξηγείς ναι και συμφωνώ απόλυτα. Βγάλτο όμως από τον Αλέξη. Μας είναι πολύ βαρύ και δεν νομίζω πως φταίει κάποιος πολίτης γι' αυτό που έγινε. Ούτε εσύ, ούτε κανείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε καταλαβαίνω, αλλά ζούμε και σε μία χώρα που είναι πολλά πράγματα πολύ στραβά. Για πόσα πια να φωνάξεις; Και πόσο; Και είναι και το πώς φωνάζεις. Ας κοιτάξουμε να είμαστε όλοι πιο σωστοί και υπεύθυνοι ως πολίτες και θα είναι μία αρχή. Το να δημιουργείς κάθε τρεις και λίγο ένα μπάχαλο και να αναστατώνεις τη ζωή μιας πόλης για μένα δεν έιναι η ενδεδειγμένη λύση. Δεν κερδίζονται όλα με αγώνες στο δρόμο. Κερδίζονται και με έργα. Και αν θέλει ο καθένας από εμάς να διαμαρτυρηθεί, να μιλήσει υπάρχουν οι τρόποι, οι άνθρωποι, οι υπηρεσίες, οι μηχανισμοί να απευθυνθεί και να έχει και αποτέλεσμα.
Πιστεύω πως αυτό το παιδί άξιζε κάτι καλύτερο ως μνημόσυνο . Ας φροντίσουμε την επόμενη χρονιά να σεβαστούμε τη μνήμη του και να τον τιμήσουμε χωρίς την αίσθηση του "άντε πάλι μια από τα ίδια".
Αφροδίτη καλημέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέρισυ τέτοιες μέρες, σχολίασα σε κάποιο ιστολόγιο: 'Όταν το 2008 ένα παιδί πέφτει νεκρό από σφαίρα στη μέση της Αθήνας, δεν χωρά αμφιβολία πως φταίμε όλοι οι ενήλικες.'
Αυτη η άποψη δεν έχει αλλάξει. Ούτε η συλλογική μας ευθύνη έχει πάψει να υπάρχει.
Δουλεύω στο κέντρο, και θυμάμαι εκείνες τις μέρες ένα σύνθημα γραμμένο στο τοίχο, πώς με είχε χτυπήσει κατάστηθα: Ήσουν καλό ρομποτάκι σήμερα;; Έγραφε ! Είμαι 50 χρονών, και τα λόγια αυτά, γραμμένα από κάποιο παιδί ασφαλώς, έλεγαν τη σκληρή αλήθεια.
Σήμερα, το σύνθημα υπάρχει ακόμη, κάπως ξεθωριασμένο, εκεί στην μικρή πλατεία της Καπνικαρέας..
Φαύλος κύκλος!... Ισως φταίει που συνηθίσαμε (μάθαμε, μήπως;) κάθε φορά να βλέπουμε ένα δένδρο και να αγνούμε το δάσος. Γιατί το δενδρί του Αλέξη, δεν είναι το μοναδικό... Υπήρξαν κι άλλα - πολύ φοβάμαι ότι θα υπάρξουν κι άλλα στο μέλλον...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπως και τα γεγονότα του Δεκέμβρη. Μιλάμε γι' αυτά, λες και δεν υπάρχουν τα "γεγονότα" των άλλων μηνών!
Δίκιο έχει η Ελένη που μιλάει για "διαδηλώσεις - μορφές βίας". Δικαιολογημένοι και όσοι μιλάνε για καταστροφές στην πόλη, για τα δεκάδες σπασμένα μαγαζιά. Να μιλήσουμε για όλα αυτά. Αλλά, παιδιά! Προσοχή! Να μιλήσουμε ΚΑΙ για την διαλυμένη πόλη, την πυπρολημένη ζωή μας. Να μιλήσουμε για την άθλια πόλη μας, για τη ζωή που την βιάζουν καθημερινά. Για τα χιλιάδες μαγαζιά που οδηγούνται στην καταστροφή κάθε μέρα του χρόνου, όχι από χέρι διαδηλωτή, αλλά από πολιτικές και επιλογές, δίπλα στις οποίες η όποια πέτρα και η όποια μολότοφ, μοιάζουν παιδικά παιχνίδια.
Δες Ostria γύρω σου πώς είναι η πόλη σου...
Κι εσύ Ελένη, να χαρείς: πες μου μηχανισμούς και υπηρεσίες, όπου κάποιος μπορεί να βρει το δίκιο του, σε μια στιγμή ανάγκης. Δείξε μου ώτα ανοιχτά στη φωνή της απόγνωσής μου...
Υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα, εκείνοι που με συνειδητή επιλογή πορεύονται με πυξίδα τον κανόνα "ο ισχυρός επιβιώνει". Υπάρχουν, όμως, και πολλοί περισσότεροι που επιμένουν να ... ονειρεύονται. Και που οι συνθήκες τους καθιστούν απαγορευτική τη δράση: Πώς να παλέψεις για να κάνεις τον κόσμο όμορφο, όταν σε πνίγει η καθημερινότητα, το διαρκές "τρέξιμο" για να εξασφαλίσεις μια αξιοπρεπή ζωή, όταν σε κυνηγά το φάντασμα της ανεργίας; αναγκάζεσαι, κουρασμένος πια, απλά να παρατηρείς το χάλι γύρω σου, νοιώθοντας ότι τίποτε πια δεν μπορεί να γίνει "εδώ".
Δύσκολο... Σχεδόν ουτοπικό να ζητήσεις ακόμα και από τον ίδιο σου τον εαυτό να μείνει σε εγρήγορση. Πνίγεσαι από τη σκέψη ότι μάλλον είναι μάταιο να συνεχίσεις να προσπαθείς.
Κι έρχεται η ώρα, που μόνη "σανίδα σωτηρίας" είναι να σκεφτείς την ιστορία με τα πιράνχας και τα χρυσόψαρα. Που τα έβαλαν όλα μαζί σε μια γυάλα. Που τα πιράνχας έφαγαν όλα τα χρυσόψαρα. Και μετά εκείνα πεινούσαν τόσο, και δίχως άλλη τροφή, άρχισαν να τρώνε το ένα - το άλλο. Ωσπου, έμεινε ένα μόνο του στο τέλος πιράνχας, και πέθανε κι αυτό από ασιτία...
Βρέχει έξω... Κι εγώ θα ξεκινήσω για τη δουλειά... Σήμερα δεν έχει πορεία. Δεν θα δω κάδους με φωτιές, σπασμένες βιτρίνες, ΜΑΤ στις γωνίες, σύννεφα από χημικά, καταλήψεις και πανώ... Θα δω όμως, βουνά από σκουπίδια που εμείς κάναμε, οδηγούς αυτοκινήτων να πραγματοποιούν πορείες ασέβειας έναντι πεζών, θα δω λουκέτα σε μαγαζιά λόγω πτώχευσης από χρέη, θα περάσω έξω από "ανοικτά" σχολεία όπου μέσα θα είναι παιδιά αλλά όχι και Παιδεία, θα δω άθλια μέσα μαζικής μεταφοράς, θα δω το απίστευτο τσουνάμι της κάθε είδους και μορφής ασέβειας που πνίγει τη ζωή μας κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό...
Βρέχει σήμερα, παιδιά, και δεν θα μπορέσω να ανάψω το κεράκι της βουβής μου θλίψης για τον Αλέξανδρο, τον Μιχάλη, τον Νίκο, την Αγγελική, τον... την...
Κι αν δείτε να φέγγει κάτι, κάπου μέσα στη θαμπάδα, η μικρή φλόγα που ονειρεύομαι θα είναι...
Καλημέρα και καλή τύχη, παιδιά...
Έχει απόλυτα δίκιο ο Insider. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει πλέον εδώ. Με το να είσαι σε εγρήγορση για να φτάξει τούτο το χάλι μόνο τον εαυτό σου χαλάς. Η χώρα έχει μπεί από τα μέσα της 10ετίας του 80 σε ένα κατήφορο χωρίς επιστροφή, με πάνω από τα 2/3 των κατοίκων της εθισμένα στη πρέζα της διαφθοράς, του βολέματος και του ανθρωποφάγου ατομικισμού. Γι' αυτό εγκαταλείψτε το ναυάγιο όσο είναι ακόμα καιρός... Ή παραμείνετε αναχωρητές σε όποιο σημείο η μπόχα δεν έχει ακόμα πλησιάσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά ρε παρλαπίπα, μιλάς για "ανθρωποφάγο ατομικισμό" και μετά λες "εγκαταλείπω"; Όμορφη αυτο-αναίρεση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω ήδη εγκαταλείψει από το 1985, άγνωστε υβριστή. Σε άλλους παραδείσους...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει και ατομικισμός που δεν είναι ανθρωποφάγος, αφού δεν ενοχλεί τον συνάνθρωπο.
Αν προτιμάς τις συλλογικότητες, σου χαρίζω το κόσμο που έχουν οικοδομήσει (και η δράση και η αντίδραση).
Για την εξυπνακίστικη πρόθεσή σου να την βγαίνεις σε ανθρώπους που δεν γνωρίζεις, μια ευχή...
Boom Shankar!
νομίζω ότι όσο λειτουργούμε περισσότερο με το συναίσθημα κι όχι ερευνητικά, να δούμε τα γιατί συνέβησαν αυτά τα γεγονότα (και η δολοφονία μέσα) έχουμε χάσει εντελώς την υπόθεση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς Αφροδίτη για τα φετινά επεισόδια έπαιξε πολύ άσχημα το ρόλο του ο Χρυσοχοΐδης. Αντιμετώπισε τους όποιους διαδηλωτές ως εχθρούς εξ αρχής και είπε αρκετά ψέμματα σε σημείο που οι ομιλίες του να πλησιάζουν αυτές του Πολύδωρα (η φαντασία(sic) στην εξουσία ένα πράγμα; )
by cortlinux