Με ξένα κόλλυβα

Παλιά η πρακτική ήταν η εξής: σου έλεγαν την τιμή για αγορά προϊόντος ή παροχή υπηρεσίας, ζήταγες έκπτωση και σου αντιπρότειναν την τιμή χωρίς ΦΠΑ, δηλαδή χωρίς απόδειξη. (the second best!)

Πλέον η καθιερωμένη πρακτική είναι να σου λένε απλώς την τιμή δίχως τον ΦΠΑ. Κι αν ζητήσεις απόδειξη, αφού πρώτα σε κοιτάξουν υποτιμητικά και σε ρωτήσουν «τι την θέλεις;» για να απαντήσεις εσύ «συλλέγω αποδείξεις, νέο χόμπι!», σου ανταπαντούν «είναι συν το 23% του ΦΠΑ». Κι αν αντιδράσεις και πεις «ρε φίλε, γιατί δεν μου το είπες από την αρχή;» εισπράττεις ποικίλες απαντήσεις: από το «εγώ να σε βοηθήσω θέλω» και το «σου έκανα φιλική τιμή και παραπονιέσαι;» μέχρι το «και γιατί να τους πληρώνουμε αυτούς;».

Αυτό το τελευταίο το «και γιατί να τους πληρώνουμε;» είναι ιδιαιτέρως διαδεδομένο στα ταξί καθώς μέρα με τη μέρα πληθαίνουν οι οδηγοί που δεν ανοίγουν το ταξίμετρο. Αν τολμήσεις και το επισημάνεις σου λένε στην καλύτερη και πιο σπάνια περίπτωση «αχ το ξέχασα!» και στη χειρότερη και πιο διαδεδομένη, αφού σε ‘‘κόψουν’’ από πάνω ως κάτω με βλέμμα γεμάτο απέχθεια: «και γιατί να τους πληρώνουμε, μαντάμ;».

Ομοίως, στα ΜΜΜ, δεν είναι λίγες οι φορές που θα εισπράξεις το άγριο βλέμμα του συνοδοιπόρου σου όταν κοντοσταθείς για να ακυρώσεις το εισιτήριο καθώς και το μέσα από τα δόντια άκουσμα της ίδιας φράσης: «τι τους πληρώνεις ρε;»

Για τις ταβέρνες, εστιατόρια, καφέ και μπαράκια, η κατάσταση ήταν και εξακολουθεί η ίδια: μην την είδατε την αποδειξούλα… Είτε θα σου φέρουν το χαρτί παραγγελίας είτε μια κάποια απόδειξη με μέρος του ποσού. Κι αν επιμείνεις… θα σου κάνουν τη «φιλική τιμή».

Βέβαια, τι να κάνει και ο απλός πολίτης όταν πρόεδρος κοινοβουλευτικού κόμματος καλεί τα στελέχη του να μην πληρώσουν το φόρο ιδιοκτησίας και αντί αυτού δηλώνει ότι θα δώσει τα χρήματα στον ΚΕΘΕΑ! Διότι αν ήθελε να στηρίξει τον ΚΕΘΕΑ (που σαφώς πρέπει να υποστηριχθεί και από το κράτος αλλά κι από ιδιώτες) θα έδινε το μισθό του κι όχι το φόρο. Δηλαδή θα έδινε τα δικά του χρήματα κι όχι τα δικά μας. Μιας και στην πραγματικότητα ελάχιστα διαφέρει η προσφορά αυτή του πρόεδρου από τον εργαζόμενο που σου τάζει έκπτωση και απλώς σου κόβει το ΦΠΑ, λες κι ήτανε δικός του. Με ξένα κόλλυβα… όσα μνημόσυνα θέλετε.


Φυσικά η όποια συζήτηση μετά την αφοπλιστική ερώτηση «και γιατί να τους πληρώνουμε αυτούς;» διακόπτεται βιαίως διότι είναι ανώφελο να αρχίσεις να εξηγείς ότι οι «αυτοί» είμαστε οι «εμείς», κι ότι αν δεν πληρώνουμε φόρους το κράτος δεν θα έχει έσοδα για μισθούς, συντάξεις αλλά και για το δημόσιο αγαθό, κ.α Εξάλλου, η συζήτηση αυτή πάντα καταλήγει στο: «είσαι με τους προδότες του έθνους ε;» Α ναι, η απαίτηση για απόδειξη έχει εσχάτως ταυτιστεί με εθνική προδοσία.

Βέβαια, ο αυτοαπασχολούμενος έχει ένα δίκιο το οποίο αποδίδεται με την απλή απάντηση που εισπράττουν όσοι εμπλέκονται στις συζητήσεις περί αποδείξεων: «αν σου ζήταγα τον ΦΠΑ θα πήγαινες στον άλλο που δεν θα ζήταγε το φόρο». Πράγματι. Γι’ αυτό και είναι στο χέρι μας, στο χέρι του καταναλωτή να αλλάξει αυτή η κατάσταση αρκεί να γίνει αντιληπτό ότι εδώ που φτάσαμε δεν έχει πιο κάτω και ότι για να αρχίσει να αντιστρέφεται το κλίμα και ο ζόφος πρέπει να κάνουμε όλοι μαζί αυτή τη μεγάλη προσπάθεια. Εξάλλου είναι γνωστό ότι όποιος κάνει με ξένα κόλλυβα μνημόσυνο, δεν μας φέρνει παρά λίγο ακόμα πιο κοντά στο δικό μας μνημόσυνο... της χώρας μας, του γείτονά μας, του εαυτού μας.

Γιατί εκτός όλων των άλλων κινδυνεύει να συμβεί και κάτι ακόμα σε αυτή τη χώρα: να χωριστούμε σε αυτούς που είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους και σε αυτούς που δεν είναι… και από τέτοιου είδους συρράξεις, αρκετά έχουμε υποφέρει.

Οι «αυτοί» είμαστε «εμείς».

__________________

* Σχετικό link: Protagon 9/10/2011