● Από την Ιπποκράτους και κάτω έως τη Λ. Αλεξάνδρας είναι τα Εξάρχεια – εκεί επικρατεί η χαλαρότητα αντάμα με τη διηνεκή επανάσταση. Νέες και νέοι με περισσή οργή τρώνε σουβλάκια, πίνουν μπίρες και καταστρώνουν καθημερινώς την αυριανή επανάσταση. Τα ταβερνάκια της περιοχής είναι γεμάτα κόσμο, με τιμές χαμηλές, στωικά χαμόγελα, χιούμορ, μπόλικο φιλοσοφείν και το χύμα κρασί να ρέει. «Κάθε χρόνο και καλύτερα, αυξάνει μεν το ΦΠΑ αλλά αυξάνει κι ο κόσμος» μου λένε κάποιοι μαγαζάτορες, «κι αν δεν τα κάνανε λαμπόγυαλο και κάθε Σάββατο βράδυ, θα ήμασταν ακόμα πιο καλά».
● Από την Ιπποκράτους και πάνω έως τη Βασ. Σοφίας είναι το Κολωνάκι – εκεί βασιλεύει η κατήφεια. Καφέ και bars με καθόλου προσιτές τιμές και τους θαμώνες πεισματικά επίμονους στις πολυτελείς συνήθειές τους να αναλύουν πανικόβλητοι την οικονομική κατάσταση, βέβαιοι για τις εναλλακτικές λύσεις υψηλής πολιτικής που οπωσδήποτε έχουν. Και οι πάλαι ποτέ διανοητές να περιφέρονται απελπισμένοι, έχοντας λησμονήσει θεωρίες και ιδεολογίες. Διότι, μόνο αν ζούμε καπιταλιστικά, διαλογιζόμεθα σοσιαλιστικά. Τριγύρω, μαγαζιά κλειστά, διότι αφενός οι ιδιοκτήτες προτιμούν να ξενοικιάζουν την ιδιοκτησία τους από το να μειώσουν τα δυσθεώρητα ενοίκια και αφετέρου οι μαγαζάτορες προτιμούν να κλείσουν από το να μειώσουν το κέρδος τους… κι ο παραλογισμός να ρέει. Όπως μου εξομολογήθηκε ένας εργαζόμενος σε bar, «τα αφεντικά έχουν τρελαθεί, κλαίνε στους ώμους μας».
● Ανάμεσα σε Εξάρχεια και Κολωνάκι, επί της Σκουφά, οι «νησίδες παραλιακής»! Ημιφωτισμένα clubs με φουσκωτούς στις πόρτες και κυρίες στο PR, κορίτσια όλο κέφι, ηλιοκαμένα, με κόμη κομμωτηρίου, εξεζητημένο ντύσιμο και πανύψηλα τακούνια, αγόρια επίσης ηλιοκαμένα, με ακριβά t-shirts και το πολλών κυβικών αυτοκίνητο στο parking, i-phone, i-pad, μουσική στο τέρμα και τα mojitos να ρέουν. Εκεί επικρατεί το δόγμα: «Κρίση; Ποια κρίση;».
● Κι έτσι όπως ανηφορίζεις από Ναυαρίνου στη Σκουφά και πάλι κάτω δεν είναι λίγες οι φορές που θα συναντήσεις ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια, νέους να επαιτούν, ηλικιωμένους να πουλούν χαρτομάντιλα και ο δρόμος γεμάτος φεϊγβολάν όψιμων σαράφηδων: «Αγοράζουμε χρυσαφικά, όλων των ειδών».
● Κι όμως, αν αυτός ο δρόμος μπορούσε να ενωθεί… αν το υστέρημα του ενός ενωνόταν με το πλεόνασμα του άλλου, αν οι καλές πρακτικές του ενός γίνονταν οδηγός πλοήγησης για τον άλλον, αν οι θεωρίες γίνονταν πράξη, αν αποφασίζαμε ότι είμαστε σε κοινή μοίρα, αν ο ένας στήριζε τον άλλο… τότε πολλά θα ήταν διαφορετικά. Ναι, ξέρω… Ελλάδα.
* Σχετικό link: Athens Voice
Μόλις ανακάλυψα τα πολύ ενδιαφέροντα κείμενά σου...καλή συνέχεια!
ΑπάντησηΔιαγραφή