Σκέψεις από την χρονιά που φεύγει και από την χρονιά που έρχεται…

Αναμφίβολα, τα έτη 2010 -2011 θα λάβουν ξεχωριστή θέση στη νεότερη Ιστορία της Ευρώπης, είτε ως χρονιές που σηματοδότησαν την αρχή νέων δεινών της ανθρωπότητας είτε ως χρονιές που συνειδητά την εμπόδισαν। Το πώς θα εγγραφούν στη συλλογική μνήμη, είναι (ακόμα) στο χέρι μας. Τώρα που η Ευρώπη ως Ενωση αλλά και ως μεμονωμένα κράτη, δοκιμάζονται όχι μόνο οικονομικά αλλά κυρίως πολιτειακά, αλλά και κοινωνικά και ηθικά (με την πολιτική έννοια του όρου), και η ως τώρα κραταιά πεποίθηση της γενιάς μου ότι είναι η πρώτη γενιά δίχως πολέμους και μαζικές οδύνες, μοιάζει να κλονίζεται, ίσως να ήταν χρήσιμο να βάζαμε ένα κόμμα στην παρόρμηση, μια σκέψη λίγο πριν το λόγο. Τώρα που οι βεβαιότητες της νεωτερικότητας και τα κεκτημένα μοιάζουν να αμφισβητούνται, ίσως θα πρέπει να αμφισβητήσουμε κι εμείς οι ίδιοι τα όσα πιστεύουμε πως είμαστε και κάνουμε. Θα ήταν, ίσως, χρήσιμο να ξανανοίγαμε σκονισμένα βιβλία ιστορίας, να θυμηθούμε πώς έγιναν τα μεγάλα εγκλήματα- άνθρωποι ήταν κι αυτοί, κανονικοί, σαν εμάς.

Θα ήταν, ίσως, καλό να θέτουμε τις ακριβείς ερωτήσεις πριν αποδεχθούμε τις έτοιμες, στερεοτυπικές απαντήσεις। Και μια από αυτές τις ερωτήσεις είναι και η περί των μεταναστών κι άλλων απόκληρων. Είναι αλήθεια το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης, οι μετανάστες; Οι Μετανάστες! Αλήθεια, ποιά άλλη κοινωνική ομάδα, λέξη ή ιδέα έχει αυτή τη δύναμη να συνιστά το αέναο αίτιο για πάσης φύσεως προβλήματα- ατομικά, κοινωνικά, εθνικά; Μολονότι αποτελεί αρχή μου να μην αναφέρομαι σε νούμερα, γιατί οι αριθμοί δίνουν τη ψευδαίσθηση της αντικειμενικότητας αλλά η ερμηνεία αυτών είναι συχνά αυθαίρετη, κατ’ εξαίρεση, θα τολμήσω μια αριθμητική εκτίμηση του «προβλήματος»: ο αριθμός των αλλοδαπών που παρουσιάζεται ως ετήσιες αφίξεις (πχ το 2009, 125.000) είναι το σύνολο των συλληφθέντων στα σύνορα αλλά και στην ενδοχώρα. Δεδομένου δε ότι δεν υπάρχει κάποιο σύστημα καταγραφής ώστε ο αλλοδαπός χωρίς έγγραφα που συλλαμβάνεται μια φορά να μην επανά-καταγράφεται σε επόμενη σύλληψή του, αντιλαμβάνεστε ότι το νούμερο είναι ψευδές, καθώς κάθε αλλοδαπός δίχως νομιμοποιητικά έγγραφα συλλαμβάνεται πολλές φορές κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη χώρα. Η πρακτική αυτή είναι παν-ευρωπαϊκή! Συνεπώς, αν εξαιρέσουμε τους αλβανούς υπηκόους δίχως νομιμοποιητικά έγγραφα, από τα στοιχεία της Frontex προκύπτει ότι ο αριθμός των εισερχομένων δεν πρέπει να ξεπερνά τους 20.000 –30.000 ετησίως. Δεδομένου δε ότι η Ελλάδα είναι η βασική πύλη της ΕΕ, … θα λέγαμε ότι τουλάχιστον δεν είναι ένας πληθυσμός ανθρώπων που μπορεί να χαρακτηριστεί ως εισβολή (sic). Υπό τον όρο, βέβαια, να διαμοιράζεται τόσο μεταξύ κρατών μελών όσο και εντός κάθε κράτους.

Επιπλέον, όσον αφορά στη χώρα μας, η διαχείριση των μεταναστών δίχως νομιμοποιητικά έγγραφα είναι ο μόνος τομέας της χώρας μας για τον οποίο η ΕΕ δεν φείδεται χρηματοδοτήσεων। Και με τα κονδύλια αυτά, εκτός των άλλων, δημιουργούνται και νέες θέσεις εργασίας. Το μόνο που απαιτεί η ΕΕ είναι την εφαρμογή των πολιτικών που εμείς οι ίδιοι προτείναμε. Και επειδή ο υπό μία έννοια ορθός ευρωσκεπτικισμός μας, μας εμποδίζει να αποδεχθούμε την πληροφορία ως έχει, θα ήταν χρήσιμο να θυμηθούμε τη στάση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής όσον αφορά στις μαζικές απελάσεις των Ρομά. Υπάρχουν άνθρωποι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και ένας από αυτούς είναι σίγουρα η αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κα. Viviane Reding που δημοσίως εγκάλεσε τη Γαλλία για υιοθέτηση πρακτικών που προσομοιάζουν σε αυτές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, και με αυτό τον τρόπο ενεργοποίησε τη μνήμη και τα αντανακλαστικά της Γαλλίας, η οποία έσπευσε να δηλώσει ότι είναι η μήτηρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και φυσικά σταμάτησε τις απελάσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν την αναγωγή και διαβάζουν τα σημεία των καιρών: οικονομική ανασφάλεια, απογοήτευση από τους δημοκρατικούς θεσμούς, κρίση ταυτότητας, … και έπειτα, κατασκευή ταυτότητας με δημιουργία εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών, εθνικιστικός λόγος, απαξίωση της δημοκρατίας. Αυτά δεν είναι τα χαρακτηριστικά της σημερινής περιόδου (μόνο). Αυτά είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της περιόδου πριν από την άνοδο του Φασισμού και Ναζισμού, τότε. Και πράγματι η ΕΕ την παρούσα περίοδο δίνει ιστορικές μάχες ώστε να μην επαναληφθούν τα εγκλήματα του τότε. Και η οικονομική υποστήριξη της Ελλάδας όσον αφορά στα ζητήματα των μεταναστών, σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται. Ομως δεν αρκεί να υπάρχουν λίγοι που αντιλαμβάνονται. Θα πρέπει όλοι μας να είμαστε σε εγρήγορση. Και πολύ φοβάμαι ότι η Ελλάδα, ακριβώς λόγω διαφόρων ιστορικών βεβαιοτήτων, έχει ισχυρές πιθανότητες να σταθεί πρωτοπόρα την παρούσα περίοδο, με την αρνητική έννοια.

Αυτή η ανησυχία εκπηγάζει και από τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών: το υψηλό ποσοστό αποχής και την, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, θεσμική εκπροσώπηση ενός εθνικιστικού/ακροδεξιού κόμματος στο Δήμο Αθηναίων.Αλήθεια, αυτό που πραγματικά θέλαμε ήταν να δώσουμε λόγο σε ένα κόμμα με ρητορική και πρακτική μίσους; Σε ένα κόμμα που τα μέλη του φοράνε τον αγκυλωτό σταυρό (ελαφρώς παραποιημένο) και χαιρετούν ναζιστικά; Ή μήπως η ψήφος μας οφείλεται στην κραταιά πεποίθηση ότι ο έλληνας δεν ήταν ποτέ φασίστας, άρα δεν είναι και τώρα; Αλήθεια, δεν ήταν ποτέ; … δεν ξέρω.Δεν θα μιλήσω για ρατσισμό. Δεν θα μιλήσω για ξενοφοβία. Αυτά είναι ψυχολογικές διαδικασίες που δεν μας βοηθούν. Θα μιλήσω, όμως, για διαμόρφωση φοβικών κοινωνιών, για κοινωνίες που σπαράσσονται από εμφυλιακές συγκρούσεις, για πολίτες που παραδίδουν την ιδιότητα του πολίτη και αναλώνονται σε υποτιθέμενες μάχες με υποτιθέμενους εχθρούς για φαντασιακά και φανταστικά ιδεώδη. Και μετά τον πένητα μετανάστη … θα έρθει ο άστεγος, κι έπειτα ο χρηστής ναρκωτικών… κι όσο θα τους πολεμάμε τόσο θα πληθαίνουν γιατί δεν είναι τα προβλήματα τους ατομικά, αλλά κοινωνικά και εν πολλοίς κατασκευασμένα για να εξυπηρετούν άλλα συμφέροντα. Φυσικά και τα πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας και ο καθένας μας ατομικά, δεν οφείλονται μήτε στους πολιτικούς της Ελλάδας, μήτε στους μετανάστες (δεν είναι εντυπωσιακό ότι είναι οι δύο ενοχοποιημένες ομάδες;)

Ο «εχθρός» που είναι σχεδόν άυλος με διαστάσεις μεταφυσικές σχεδόν θεολογικές, δεν είναι άλλος από το καταρρέον χρηματοπιστωτικό σύστημα της Δύσης που για να σωθεί θα κάνει ότι μπορεί। Και δεν υπάρχει καλύτερη συνθήκη για την επιβίωση του συστήματος από το να στραφούμε όλοι εναντίων όλων -να δαιμονοποίησουμε το διαφορετικό, να αμφισβητήσουμε την ικανότητα των εκλογικών θεσμών και των αιρετών προσώπων να υπερασπιστούν τους πολίτες τους, να προτάξουμε την ασφάλεια έναντι της ελευθερίας και των δικαιωμάτων. Είναι περισσότερο από ποτέ ανάγκη να υπερασπιστούμε τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου, με τις όποιες ατέλειες του. Εχει η δημοκρατία μας προβλήματα; Φυσικά έχει. Και μάλιστα αν αναλογιστούμε δύο τρανταχτά παραδείγματα, της Ελβετίας (που μια ομάδα ακροδεξιών συγκεντρώνει υπογραφές και φέρνει νόμους που καθόλου δεν συνάδουν με τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό) και της Μεγάλης Βρετανίας (που οι προφανείς για την Ιστορία της κινητοποιήσεις των φοιτητών καθόλου δεν εμπόδισαν την κυβέρνηση να φέρει νόμο που αφαιρεί από τη μεσαία τάξη το δικαίωμα στην παιδεία).

Για αυτό και θα πρέπει να είμαστε ενωμένοι και σε επιφυλακή. Με αυτές τις σκέψεις αποχαιρετώ τη χρονιά και καλωσορίζω τη νεα .... Γιατί η Ιστορία μπορεί να επαναλαμβάνεται ως φάρσα αλλά πάντα με τα ίδια ολέθρια αποτελέσματα…

Σκέψεις για την 7η Νοεμβρίου

Διασχίζοντας τους δρόμους της πόλης λίγες είναι οι στιγμές που δεν θα κλείσεις τα μάτια σου στη θέα ενός ηλικιωμένου άστεγου επαίτη, που θα δεν στρέψεις το βλέμμα αλλού για να αποφύγεις τον εικοσάχρονο που τρυπιέται δίπλα στη στοίβα των σκουπιδιών, που δεν θα επιταχύνεις το βήμα με κατεβασμένο το κεφάλι όταν κάποιος τείνει να σου μιλήσει στο δρόμο … και λίγο αργότερα θα καταλάβεις πως ήταν απλώς ένας φίλος από τα παλιά… Γινήκαμε έτσι.

Κι όσο οι γειτονιές μας εξαθλιώνονται, κι οι ζωές μας επίσης, κάποιοι άλλοι κάνουν πολιτικές καριέρες χρησιμοποιώντας το πόνο των άλλων, των λιγότερο τυχερών, για να τρομοκρατούν τους άλλους, τους λιγότερους άτυχους –και εν τω μεταξύ οι άγνωστοι-γνωστοί, κερδοσκοπούν. Για πόσο καιρό ακόμα θα το επιτρέπουμε αυτό;

Δεν ζητάω ψήφο. Δεν είμαι εγώ το θέμα μας. Εμείς είμαστε το θέμα. Το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, όλων, των λιγότερο ή περισσότερο τυχερών…. Σε αυτό προσβλέπω την 7η Νοεμβρίου.

Γιατί, όπως λέει και ένα γκράφιτι των Εξαρχείων, … πατρίδα μου δεν είναι μόνο εκεί που αγάπησα, πατρίδα μου είναι και εκεί που μίσησα. … Πατρίδα μου είναι εκεί που νοιάζομαι…

Να είστε καλά

Αφροδίτη

Περιφέρεια Αττικής, Τομέας Αθήνας, Γρηγόρης Ψαριανός- Αττική Γη

Συνέντευξη στο TVXS

>>>Ήσασταν σύμβουλος του Υφυπουργού Βούγια για θέματα μετανάστευσης, αλλά δεχθήκατε τα πυρά των εφημερίδων για την προηγούμενη καριέρα σας ως μοντέλου και ηθοποιού Ήταν αυτό που σας έκανε να... δραπετεύσετε στην Αγγλία;

Δεν ήμουν ποτέ μοντέλο. Ηθοποιός ήμουν και εξακολουθώ- ο όρος πρώην ηθοποιός δεν υφίσταται! Και δεν νομίζω ότι «δέχθηκα τα πυρά» ηλεκτρονικών και ψηφιακών ΜΜΕ λόγω της ιδιότητάς μου ως ηθοποιού, αλλά λόγω του αντικειμένου με το οποίο ασχολούμαι τα τελευταία έξι χρόνια, της άτυπης μετανάστευσης. Αλλά καθώς δεν θα το ομολογούσαν ποτέ αυτό - δεν είναι πολιτικά ορθό! - επιδόθηκαν σε μια πουριτανική λασπολογία σαφώς έωλη. Ξέθαψαν σκηνές από ταινίες, σίριαλ, φωτογραφίσεις … για να με παρουσιάσουν ως το μέγα σκάνδαλο της κυβέρνησης: μια ελαφρών ηθών σε Υπουργείο!

Προφανώς και ήξεραν πολύ καλά ποια είμαι και τι κάνω, διότι η χώρα μας είναι μικρή και γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Εσείς ως TVXS πόσες φορές στο παρελθόν δεν είχατε επικοινωνήσει μαζί μου για να ζητήσετε τη συμβολή μου σε κάποιο ρεπορτάζ σας σε σχέση με το κέντρο της Αθήνας και τους μετανάστες; Πόσες φορές δεν δημοσιεύσατε δηλώσεις μου; Λοιπόν … αυτοί, οι «άλλοι», δεν ξέρανε; Μην κοροϊδευόμαστε, λοιπόν.

Δεν «δραπέτευσα» όμως τότε. Παρέμεινα στο Υπουργείο, έχοντας την απόλυτη κάλυψη του Υφυπουργού κ. Βούγια, αλλά και του Υπουργού, κ. Χρυσοχοΐδη, και συγκεντρώθηκα στη δουλειά μου. Όταν όμως ένα χρόνο μετά, και μάλιστα μετά τον ανασχηματισμό, συνέβησαν πάλι τα ίδια, με αφορμή την αποδοχή της πρότασης για παρουσίαση εκπομπή στην ΝΕΤ με θέμα τους μετανάστες, τότε αποφάσισα ότι έπρεπε να πάρω μια απόσταση για να προστατεύσω την ψυχική μου ισορροπία. Έτσι κι αλλιώς είχα σκοπό να φύγω κάποια στιγμή για να ολοκληρώσω το μεταπτυχιακό μου στο Λονδίνο με θέμα την Παγκόσμια Μετανάστευση. Απλώς επέσπευσα το ταξίδι. Εξάλλου το διακύβευμα (η εκπομπή) δεν ήταν ισχυρό. Από τη στιγμή που η εκπομπή θα γίνει, ελαχίστως με ενδιαφέρει αν θα την παρουσιάσω εγώ ή κάποιος άλλος. Βέβαια, εγείρεται ζήτημα εάν κάθε φορά που αναλαμβάνω κάποια εργασία … ωρύεται ο Τύπος. Δεν νομίζετε;

>>> Θεωρείτε άδικη την κριτική που δεχθήκατε και γιατί;

Δεν θα χρησιμοποιούσα ποτέ τη λέξη «άδικη». Δεν έχω να απολογηθώ για κάτι. Η πιο ευγενική λέξη που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω είναι «χυδαία».

>>> Πιστεύετε ότι συμβάλατε στη βελτίωση της αντιμετώπισης του μεταναστευτικού στην Ελλάδα; Αν ναι, πώς;

Το ζήτημα της διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών δεν αντιμετωπίζεται μέσα σε ένα χρόνο, όταν μάλιστα έχεις παραλάβει το χάος πέντε ετών, τουλάχιστον. Όμως έγιναν σημαντικά βήματα με κυριότερο όλων το ότι πλέον όλοι αναγνωρίζουν το πρόβλημα ως Ευρωπαϊκό. Η εκπεφρασμένη βούληση Ευρωπαϊκής Επιτροπής να στηρίξει οικονομικά αλλά και πολιτικά την Ελλάδα ώστε να εφαρμοστεί το Εθνικό Σύστημα Διαχείρισης των Μεταναστευτικών Ροών - στο οποίο καταλήξαμε σε συνεργασία με τα Υπουργεία ΠτΠ, Υγείας και Εσωτερικών - είναι αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της προσπάθειας. Η ευρωπαϊκή αμφισβήτηση του Κανονισμού Δουβλίνο ΙΙ είναι αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας. Η δουλειά συνεχίζεται. Στην κυβέρνηση εργάζονται στο αντικείμενο αυτό ικανότατοι άνθρωποι, με γνώση και βούληση, όπως η Υφυπουργός Μετανάστευσης, κα. Νταλάρα, ο Γενικός Γραμματέας Μεταναστευτικής Πολιτικής, κ. Τάκης, καθώς και πολλοί άλλοι στα συναρμόδια Υπουργεία

>>> Κι αφού αποφασίσατε να φύγετε, τότε γιατί κατέρχεστε υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος με τον υποψήφιο περιφερειάρχη Ψαριανό;

Ούτε απεβίωσα (ακόμα) ούτε εγκατέλειψα τη χώρα (ακόμα), το μεταπτυχιακό μου ολοκληρώνω και με τη νέα χρονιά θα επιστρέψω.

>>> Γιατί επιλέξατε υποψήφιο από την Αριστερά για να κατέβετε υποψήφια στην περιφέρεια Αττικής; Πριν από λίγο καιρό, ήσασταν σύμβουλος σε ΥΦΥΠ του Πασοκ. Θα μπορούσε να σας κατηγορήσει κανείς για πολιτική ασυνέπεια.

Για πολιτική ασυνέπεια θα με κατηγορούσαν, και δικαίως, αν άξαφνα εργαζόμουν για το προεκλογικό πρόγραμμα του ΛΑΟΣ. Εάν εννοείται «κομματική» ασυνέπεια… επιτρέψτε μου επίσης να μην συμφωνήσω. Η Δημοκρατική Αριστερά και το ΠΑΣΟΚ στηρίζουν κοινούς υποψήφιους για τους Δήμους της Αθήνας, τον κ. Καμίνη, και της Θεσσαλονίκης, τον κ. Μπουτάρη. Η πρωτοβουλία της συνεργασίας είναι ενδεικτική της αίσθησης ευθύνης που έχουν τα δύο κόμματα. Θέλω να πιστεύω ότι την Κυριακή θα αλλάξει επιτέλους ο πολιτικός χάρτης.

Η περιφέρεια με τον Καλλικράτη θα είναι μια μικρή κυβέρνηση και έχει σημασία την επομένη της 7ης Νοεμβρίου να υπάρξει μια θεσμικά αξιόπιστη περιφερειακή αυτοδιοίκηση. Ο λόγος του Γρηγόρη Ψαριανού (και του Φώτη Κουβέλη φυσικά) είναι απαραίτητος στην Περιφέρεια Αττικής. Είναι ο άνθρωπος που, όπως το έχει δείξει πολλές φορές στο κοινοβούλιο, έχει την τόλμη να εκφράζει τον κοινό νου. Έχει προσλαμβάνουσες, γνωρίζει τα καθημερινά προβλήματα, και δεν φοβάται το πολιτικό κόστος. Από κει και πέρα, προφανώς και δεν επιθυμώ εκλογές, προφανώς και πρέπει να παραμείνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ισχυρή και σταθερή σε αυτή την πολύ δύσκολη περίοδο με όλες τις προοδευτικές δυνάμεις του τόπου ενωμένες (και επιβλέπουσες) σε ένα κοινό στόχο.

Εάν η Νέα Δημοκρατία ή άλλα κόμματα και σχηματισμοί έχουν τη μαγική λύση για να εξαφανίσουν αυθωρεί όλα τα προβλήματα όχι μόνο της Ελλάδας αλλά του συνόλου των κρατών μελών της ΕΕ, ενδεχομένως και της Αμερικής … ας μας την αποκαλύψουν στις βουλευτικές εκλογές. Για την ώρα αυτό που έχει σημασία είναι να προκύψει μια περιφερειακή και δημοτική αυτοδιοίκηση με ηγεσίες που να μπορούν να χειριστούν την κρίση, οικονομική αλλά και κοινωνική κρίση, σε επίπεδο τοπικών κοινωνιών. Κι όχι ηγεσίες που θα χρησιμοποιήσουν την αυτοδιοίκηση για να ενδυναμώσουν ή να περισώσουν το πολιτικό τους κεφάλαιο. Δεν έχουμε άλλα περιθώρια για παρόμοιες πρακτικές.

>>> Αν εκλεγείτε, τι θα κάνετε; Θα έρθετε πίσω;

Θα έρθω πίσω, όπως και αν έχει.

>>> Τι λύσεις έχετε να προτείνετε για την εκρηκτική κατάσταση στην Πλ. Αγίου Παντελεήμονα και Αττικής; Ποια είναι τα βήματα που πρέπει να κάνει η Ελλάδα για να αποφευχθούν οι «νέοι Αγιοι Παντελεήμονες»;

Όσον αφορά τη περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα, το πρώτο βήμα είναι να ανοίξει η παιδική χαρά της πλατείας, η οποία παραμένει κλειστή εδώ και δύο χρόνια με «απόφαση» ενός μικρού αριθμού κατοίκων της περιοχής και τη σιωπηλή συναίνεση του Δήμου Αθηναίων. Η κλειστή παιδική χαρά έχει καταντήσει να θεωρείται το σύμβολο της εδαφικής ανεξαρτησίας της περιοχής (!), στα πέριξ της οποίας αυτοδικούν διάφορες οργανώσεις που φέρουν την ρητορική του μίσους. Ενώ ταυτοχρόνως και όλως τυχαίως… διάφοροι γνωστοί – άγνωστοι επιδίδονται σε ένα ξέφρενο «real estate». Έλεος! Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Όσον αφορά στο σύνολο της Αθήνας και της Αττικής, θα πρέπει να υποστηριχθούν και να εφαρμοστούν πολιτικές για τη μετανάστευση και τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Το ζήτημα του κέντρου της Αθήνας, το οποίο καθημερινά εξαπλώνεται σε άλλες περιοχές, είναι πρωτίστως ζήτημα περιθωριοποίησης ευάλωτων κοινωνικών ομάδων οι οποίες μη έχοντας τρόπο διαφυγής και επιβίωσης καταφεύγουν στα υπάρχοντα δίκτυα παραβατικότητας και παραοικονομίας. Πρέπει να μπει ένα τέλος σε αυτό το φαύλο κύκλο υπο- και από- κοινωνικοποίησης. Δεν έχουμε να ανακαλύψουμε την πυρίτιδα. Όλες οι μητροπόλεις έχουν αντιμετωπίσει το ίδιο πρόβλημα και το έχουν διαχειριστεί. Εξάλλου η σχετική μελέτη έχει γίνει (το πόρισμα για το Ιστορικό κέντρο, το οποίο και επιμελήθηκα) και προφανώς δεν αφορά μόνο το κέντρο της Αθήνας.

Στο θέμα παραδείγματος χάρη των αστέγων η Περιφέρεια και ο Δήμος μπορούν να κάνουν πολλά. Να δημιουργηθούν ξενώνες, να αποστιγματιστούν οι άστεγοι συμπολίτες μας μέσα από προγράμματα κοινωνικής επανένταξης, να εφαρμοστούν προληπτικές πολιτικές, να ενεργοποιηθεί η «γειτονιά», ο «κοινωνικός ιστός». Ξέρετε, σύμφωνα με Ευρωπαϊκή έρευνα το 2006 ο αριθμός των ελλήνων συμπολιτών μας που ζούσαν σε επισφαλή στέγη στην Αττική, άγγιζε το νούμερο των 180.000. Αντιλαμβάνεστε που βρισκόμαστε τώρα.

>>> Ενώ μπορούσαν, πολλοί μετανάστες δεν ενδιαφέρθηκαν για το δικαίωμά τους να ψηφίσουν στις επερχόμενες εκλογές. Πώς το εξηγείτε αυτό;

Μην περιμένουμε οι άνθρωποι που επί χρόνια ζουν αποκλεισμένοι από τα κοινά, μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα κάποιων μηνών να αλλάξουν άρδην συμπεριφορά. Χρειάζεται χρόνος. Επίσης, μην αμφισβητείτε το γεγονός ότι ένας συντριπτικά μεγάλος αριθμός μεταναστών εξακολουθεί να μην γνωρίζει ότι έχει δικαίωμα ψήφου. Το άκουσε αλλά θα θεώρησε ότι δεν αφορά τον ίδιον. Το ζητούμενο όμως δεν είναι μόνο η ολιγόλεπτη προσέλευση στην κάλπη, αλλά το τι προηγείται και έπεται αυτής. Το πως δηλαδή θα γίνουν ενεργοί και συμμετέχοντες στα κοινά πολίτες, με την ευρεία έννοια. Και αυτό ισχύει για όλους μας.

Συνέντευξη στο Κουτί της Πανδώρας

Απο σύμβουλος υφυπουργού, ανθρώπου της εξουσίας, σε ψηφοδέλτιο βουλευτή της αριστεράς και μάλιστα αντιεξουσιαστή υποψήφιοΤι σας οδήγησε σε αυτή την απόφαση

Ωραίο είναι αυτό το «αντιεξουσιαστής υποψήφιος» αλλά από που προκύπτει; Εάν εννοείται ότι ο Γρηγόρης δεν είναι εξουσιομανής και ότι δεν θεωρεί την πολιτική ως το μέσο για να ασκεί προσωπική εξουσία, τότε ναι, συμφωνούμε. Κοιτάξτε ... εγώ αυτό το λόγο περί εξουσίας δεν τον καταλαβαίνω. Ούτε το λόγο περί κομμάτων όταν ασκείς δημόσια πολιτική. Προσωπικά, αρκετά χρόνια τώρα ασχολούμαι με το εξής ένα, το οποίο δεν επιδέχεται κομματικές ταμπέλες: την προστασία/διαχείρηση των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων. Μου προτάθηκε να δουλέψω με τον Υπουργό, κ. Βούγια, σε ένα θέμα που το γνωρίζω καλά. Τη διαχείριση των άτυπων μεταναστευτικών ροών αλλά και την ουσιαστική αντιμετώπιση των προβλημάτων του κέντρου της Αθήνας. Όσον αφορά στη μετανάστευση, τα αποτελέσματα της δουλειά μας είναι ορατά, τουλάχιστον σε επίπεδο αντιμετώπισης της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όσον αφορά στο κέντρο της Αθήνας, ολοκληρώσαμε το πόρισμα για την αντιμετώπιση των προβλημάτων και αναμένεται η εφαρμογή του.

Στη συνέχεια ο Γρηγόρης Ψαριανός με τίμησε προτείνοντας μου να είμαι υποψήφια στο συνδυασμό Αττική Γη. Όχι για να ταχτοποιηθούμε όλοι μαζί κάπου. Αλλά για να μπορέσουμε να δουλέψουμε εάν το επιτρέψει το αποτέλεσμα των εκλογών. Οι απόψεις μας ταυτίζονται. Εξάλλου οι εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης δεν είναι κομματικές εκλογές ούτε δημοψήφισμα, όπως πολύ σωστά έχει πει και ο Φώτης Κουβέλης. Αφορούν τις γειτονιές μας. Και πόσο μάλλον αυτή τη περίοδο που θα κλιθεί η Τοπική Αυτοδιοίκηση θα χειριστεί την πληθυσμιακή αύξηση των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων (άποροι, άστεγοι, άνεργοι, χρήστες ναρκωτικών, …), όχι μόνο λόγω της καθ’ αυτό οικονομικής κρίσης αλλά κυρίως των παρεπόμενων αυτής όπως η διόγκωση του ατομικισμού μας και ο ηθικός πανικός. Εάν δε τα αποτελέσματα των επικείμενων εκλογών το επιτρέψουν, ως υποψήφια Περιφερειακή Σύμβουλος του Κεντρικού Τομέα Αθηνών θα δουλέψω με την ομάδα μας για την εφαρμογή ακριβώς αυτής της μελέτης για το κέντρο της Αθήνας, την οποία άλλωστε είχα επιμεληθεί προσωπικά.

Επίσης εκτιμώ ότι οι θέσεις του Ψαριανού και του Φώτη Κουβέλη συμπίπτουν με τις προσωπικές απόψεις του Γιώργου Παπανδρέου όσο αφορά στα θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της προστασίας ευάλωτων ομάδων. Θα έλεγα δε ότι συμπίπτουν περισσότερο από ότι με κάποιους υποψήφιους που έχουν πάρει το χρίσμα του ΠΑΣΟΚ. Εξάλλου η Δημοκρατική Αριστερά κια το ΠΑΣΟΚ κατεβαίνουν απο κοινού στις δημοτικές εκλογες και στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Που βρίσκεται λοιπόν η αντίφαση;

Ο ανασχηματισμός οδήγησε τα μεταναστευτικά θέματα στην κ. Νταλάρα και εσάς στην απομάκρυνση από τον κ. Βούγια. Σας ενόχλησε αυτό;

Το έχετε διαβάσει λάθος. Ο ανασχηματισμός οδήγησε τόσο τον κ. Χρυσοχοΐδη όσο και τον κ. Βούγια σε Υπουργεία που μπορούσαν να προσφέρουν επίσης. Τα θέματα της μη νόμιμης μετανάστευσης παρέμειναν στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και της νόμιμης μετανάστευσης στο Υπουργείο Εσωτερικών. Στο σχήμα αυτό προστέθηκε η Υφυπουργός Μετανάστευσης στο Υπουργείο Εργασίας που θα έχει έναν εποπτικό/συντονιστικό ρόλο, ως επισπεύδον Υπουργείο. Εγώ γιατί θα έπρεπε να ενοχληθώ; Οκ, εάν κάτι με αγχώνει είναι ότι επειδή πάντα μετά τον ανασχηματισμό ακολουθεί μια περίοδος αμηχανίας, στο θέμα της άτυπης μετανάστευσης σημειώνεται μια καθυστέρηση για την οποία δεν έχουμε την πολυτέλεια.

Η κ. Νταλάρα δέχτηκε έντονη κριτική για τη θέση της. Αισθανθήκατε δικαιωμένη;

Μα τι λέτε; Η κ. Νταλάρα είναι μια χαρά και έχει ένα χαρακτηριστικό εξαιρετικά σημαντικό για αυτή τη θέση: δεν είναι πολιτικός καριέρας και συνεπώς δεν δρα υπό το φόβο του πολιτικού κόστους. Από την πρώτη στιγμή είχαμε στενή συνεργασία και η ομάδα που τη στελεχώνει αποτελείται από τους καλύτερους. Το πρόβλημα, αν θέλετε να υπάρξει οπωσδήποτε ένα πρόβλημα, είναι ότι δεν θα έπρεπε το θέμα της μετανάστευσης να διαμοιράζεται σε πέντε Υπουργεία και κάθε Υπουργός να άσκει τη δική του πολιτική ανάλογα με τις προτεραιότητες του Υπουργείου του. Γίνονται βήματα αλλά όχι τόσο σθεναρά όπως θα έπρεπε. Χάνουμε πολύτιμο χρόνο, αλλά και χρήματα, ξέρετε. Διότι με αυτά και αυτά δεν απορροφούνται κονδύλια από την ΕΕ.

Τόσες αλλαγές και τόσες διαφορετικές θέσεις σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Πολλοί θεωρούν κακό το γεγονός ότι πουθενά δεν "στεριώσατε". Εσείς τι αποκομίσατε από αυτή την πορεία;

Ετσι λένε για μενα; Και υποθέτω οτι ο όρος «στεριώνω» χρησιμοποιείται με την έννοια του «βολεύομαι» Δηλαδή θα ήμουν αρεστή, κατά τα μυαλά τους και την ηθική τους, αν ακολουθούσα πχ τον κ. Βουγια στο επόμενο Υπουργείο; Γιαυτό η χώρα μας είναι σε αυτή την κατάσταση, επειδή υπάρχουν αυτές οι αντιλήψεις περί βολέματος. Εγώ, λυπάμαι, αλλά δεν συντάσσομαι με αυτή τη λογική. Από το «βολευτώ» σε μια θέση, από την οποία δεν θα είχα να προσφέρω διότι δεν έχω γνώση του αντικειμένου, προτίμησα να ολοκληρώσω το μεταπτυχιακό μου στο Λονδίνο με θέμα την Παγκόσμια Μετανάστευση.

Μετά τις τελευταίες εξελίξεις-επιθέσεις που δεχτήκατε για την επικείμενη εκπομπή στη ΝΕΤ, βρεθήκατε στο Λονδίνο. Ήταν επιλογή σας ή κάτι που έπρεπε να γίνει "για το κοινό καλό";

Θα πήγαινα κάποια στιγμή απλώς δεν ήταν να συμβεί φέτος. Η απόφαση ελήφθη μέσα σε λίγες ώρες. Προφανώς και το αποφάσισα υπό το βάρος του κατ’ εξακολούθηση δημόσιου λιθοβολισμού. Για το δικό μου καλό έφυγα. Για να διατηρήσω την ψυχική μου υγεία και διανοητική μου επάρκεια.

Ποιο είναι το πλάνο δράσης σας για το άμεσο -και όχι μόνο- μέλλον;

Ποιος ξέρει;

Για την ώρα με απασχολεί να εκπροσωπηθούν όλες οι φωνές των κατοίκων της Αττικής. Με απασχολεί να σταματήσει η διολίσθηση της χώρας σε φασιστικές ρητορικές οι οποίες οδηγούν βέβαια σε φασίζουσες πρακτικές . Με απασχολεί το να μην γίνει και η υπόλοιπη Αττική μήτε Ομόνοια, που σωρεύονται κάθε λογής αποκλεισμένες κοινωνικές ομάδες και ο μόνος τρόπος επιβίωσής τους είναι η προσφυγή στην παρανομία, αλλά μήτε Άγιος Παντελεήμονας, όπου διάφορες ακροδεξιές οργανώσεις αυτοδικούν εις βάρος των κατοίκων της περιοχής, με απόλυτη ευθύνη της παρούσας ηγεσίας της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Η Αφροδίτη Αλ Σάλεχ κατεβαίνει ως υποψήφια περιφερειακός σύμβουλος στον κεντρικό τομέα Αθήνας με το συνδυασμό του Γρηγόρη Ψαριανού "Αττική Γη" του κόμματος

Qadir, ένας Αφγανός Οδυσσέας

Η οδύσσεια του Καντίρ είχε ξεκινήσει πριν πολλά χρόνια, όταν σε ηλικία μόλις δεκαπέντε ετών οι Ταλιμπάν τον απήγαγαν μαζί με άλλους 20 συμμαθητές του εισβάλλοντας στο σχολείο τους στην πόλη Μαζάρι Σαρίφ, στο βόρειο Αφγανιστάν. Ο Καντίρ και οι συμμαθητές του θα παραμείνουν κρατούμενοι των Ταλιμπάν για ένα μήνα, έως ότου απελευθερωθούν κατά τη διαδικασία ανταλλαγής ομήρων μεταξύ της τότε κυβέρνησης του Αφγανιστάν και των Ταλιμπάν.

Η επιστροφή, όμως, του Καντίρ δεν θα σημάνει το τέλος της περιπέτειάς του, καθώς φτάνοντας σπίτι του θα ανακαλύψει ότι κανείς δεν απόμεινε για να τον περιμένει. Γονείς, αδέλφια, συγγενείς… ολόκληρη η οικογένεια είχε «εξαφανιστεί» και δεν κατόρθωσε να μάθει τι συνέβη, αν ζούσαν ή, μάλλον, πώς χάθηκαν…

Ο Καντίρ δεν είχε άλλη επιλογή. Ακολούθησε το δρόμο της προσφυγιάς, όπως και τόσοι άλλοι φίλοι και γνωστοί του της αφγανικής φυλής των Χαζαρά. Από το Αφγανιστάν στο Πακιστάν κι από εκεί στο Ιράν, όπου και θα παραμείνει για δύο χρόνια έως ότου καταφέρει να συγκεντρώσει τα χρήματα ώστε να διεκδικήσει το δικαίωμα στη ζωή σε κάποια ευνομούμενη χώρα. Επόμενος σταθμός, η Τουρκία. Ένα χρόνο αργότερα κατορθώνει να περάσει με φουσκωτή βάρκα από το Αϊβαλή στη Λέσβο. Η Τουρκία, άλλωστε, δεν αναγνώριζε, κι εξακολουθεί, πολιτικούς πρόσφυγες από μη ευρωπαϊκές χώρες! Κι ο Καντίρ αναμφισβήτητα ήταν πολιτικός πρόσφυγας.

Από τη Λέσβο στην Αθήνα. Με τη βοήθεια του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες θα καταθέσει αίτημα πολιτικού ασύλου και θα του δοθεί προσωρινή στέγη στον ξενώνα της Διεθνούς Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Γιατροί του Κόσμου». Ήταν μόλις δεκαοκτώ χρονών.

Σύντομα έμαθε την ελληνική γλώσσα και άρχισε να βοηθάει εθελοντικά στον ξενώνα των «Γιατρών του Κόσμου». Τρία χρόνια αργότερα είχε γίνει απαραίτητος στον ξενώνα κι όχι μόνο. Άρχισε να εργάζεται σε επαγγελματική πλέον βάση ως διαπολιτισμικός μεσολαβητής-μεταφραστής τόσο στους «Γιατρούς του Κόσμου» όσο και σε άλλες ΜΚΟ, όπως στο «Ιατρικό Κέντρο Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανισμού» και το Κέντρο Ψυχικής Υγείας «Βαβέλ». Όμως τα χρόνια πέρναγαν και καμία απάντηση δεν λάμβανε στο αίτημά του για πολιτικό άσυλο, μήτε θετική μήτε αρνητική, όπως και σχεδόν όλοι οι άλλοι αιτούντες πολιτικό άσυλο.

Μια νομοθετική ρύθμιση του 2006 έδινε τη δυνατότητα μετάβασης από το ες αεί καθεστώς του αιτούντα άσυλο στο καθεστώς του οικονομικού μετανάστη. Ο Καντίρ το έπραξε, όσο κι αν ήξερε ότι ο ίδιος δεν ήταν οικονομικός μετανάστης αλλά εξαναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του. Και κάπως έτσι συνέχισε τη ζωή του στη νέα του πατρίδα, συνεπής στα καθήκοντά του ως διαπολιτισμικός μεσολαβητής και γενικών καθηκόντων στους «Γιατρούς του Κόσμου», μέχρι το Σάββατο εκείνο.

Το Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου, νωρίς το βράδυ, ο Καντίρ βγήκε από το σπίτι του, στην περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα, για να πάει στο περίπτερο της πλατείας να αγοράσει τσιγάρα. Δεν είχε πολλή ώρα που είχε γυρίσει από τη δουλειά του. Φόραγε εξάλλου ακόμα τη μπλούζα με τα διακριτικά των «Γιατρών του Κόσμου».

Επιστρέφοντας στο σπίτι του, εκεί, στην Αλκιβιάδου, κοντά στο καφενείο, άκουσε τη βοή της καθόδου από τα σκαλάκια της πλατείας μια ομάδας ανθρώπων που κατευθύνονταν προς το μέρος του, ουρλιάζοντας «αυτόν, αυτόν, αυτόν...». Ο Καντίρ δεν κατάλαβε, δεν πρόλαβε να καταλάβει. Όρμησαν κατά πάνω του. Προσπάθησε να τους ξεφύγει. Ήταν πολλοί. Να ήταν 6, να ήταν 10 ή 20… δεν θυμάται. Ένας τον ακινητοποίησε αρπάζοντάς τον από το λαιμό κι άλλοι άρχισαν να το χτυπούν με μανία. Κάποιος τον χτύπησε με κάτι βαρύ. Σιδηρολοστός, όπως θα μάθει αργότερα. Κι έχασε τις αισθήσεις του.

Το επόμενο που θυμάται είναι οι αστυνομικοί του Α/Τ Παντελεήμονα να τον ξυπνούν και να του βάζουν πάγο στο μάτι του. Δεν θυμάται πώς βρέθηκε εκεί. Οι αστυνομικοί του απάντησαν ότι πήγε μόνος τους. «Δεν θα ήταν ποτέ δυνατό» μας λέει ο ίδιος.

Πέντε μέρες θα μείνει στον Ευαγγελισμό κι από κει στο σπίτι του. Πονάει, ζαλίζεται, ο λάρυγγάς του αιμορραγεί εσωτερικά και δεν βλέπει από το ένα μάτι του. Οι γιατροί δεν ξέρουν αν η όρασή του θα αποκατασταθεί ποτέ πλήρως, μήτε τι αλλά προβλήματα θα του αφήσει αυτή η δολοφονική επίθεση. Όμως τον Καντίρ αυτό που περισσότερο τον πειράζει είναι το συνεχές συναίσθημα του φόβου. «Έχω συνέχεια μπροστά μου την εικόνα αυτή. Να με αρπάζουν και να με χτυπάνε» μας λέει. «Και είναι το ίδιο ακριβώς συναίσθημα… όπως τότε, όταν με κράταγαν οι Ταλιμπάν και δεν ήξερα αν ποτέ θα ξαναδώ τη μάνα μου… κι έπειτα μας ελευθέρωσαν και όταν γύρισα σπίτι μου είχαν χαθεί οι δικοί μου. Αυτός ο φόβος ότι τα είχα χάσει όλα. Πως δεν είχα καμία ελπίδα. Και σήμερα, μετά από όλα αυτά τα χρόνια, νιώθω ακριβώς όπως τότε».

Έξω από το σπίτι του είχε λαϊκή αγορά. Κι όσο μιλάγαμε στο τηλέφωνο ακούγαμε μια ομάδα γνωστών αγνώστων να φωνάζει «Έξω οι ξένοι. Η Αθήνα ανήκει στους Έλληνες».

Ακολουθεί σιωπή. «Πότε θα σταματήσουν όλα αυτά; Τι συμβαίνει στη γειτονιά μας; Πού οδηγείται η χώρα μας;» με ρωτάει, δίχως φυσικά να μπορώ να του δώσω καμία απάντηση.

***

Ο Καντίρ είναι ένα από τα πολλά θύματα της πλατείας του Αγίου Παντελεήμονα. Και ναι, ο Καντίρ είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα των θυμάτων της πλατείας… αλλοδαπός, απολύτως ενταγμένος, νομοταγής, εργαζόμενος, φιλήσυχος… ένας άνθρωπος δικός μας. Κι αν πριν από δύο χρόνια, για ένα διάστημα δύο-τριών μηνών, πράγματι συγκεντρώνονταν στην πλατεία μεγάλος αριθμός αλλοδαπών που κατέφθαναν από τα νησιά με απόλυτη ευθύνη του κράτους και προκαλούσαν τα ξενοφοβικά συναισθήματα των κατοίκων της περιοχής, εδώ και ενάμιση χρόνο κανένας λόγος δεν συντρέχει που να δικαιολογεί παρόμοια επεισόδια, αν ποτέ μπορούν να δικαιολογηθούν οι δολοφονικές επιθέσεις στο όνομα μάλιστα της πατρίδας!

Καιρό τώρα η κατάσταση στην περιοχή παραμένει η ίδια: Ομάδες κρούσης φασιστικών οργανώσεων επανδρωμένες από Έλληνες και αλλοδαπούς, κάθε ηλικίας και φύλου, εξαπολύουν ένα πρωτοφανές για την ιστορία της Ελλάδας πογκρόμ, κυρίως κατά Αφγανών, αλλά και Ελλήνων που αρνούνται να υιοθετήσουν τη ρητορική του μίσους, ενώ ομάδες αντιρατσιστικών οργανώσεων ανταπαντούν σε μια αλυσιτελή προσπάθεια αυτοπροστασίας. Το κράτος παρακολουθεί αμήχανο, γνωστοί και διόλου άγνωστοι αγοράζουν ακίνητα στην περιοχή σε εξευτελίστηκες τιμές και εντωμεταξύ η παιδική χαρά από όπου ξεκίνησαν τα επεισόδια προ δύο ετών παραμένει κλειστή με απόφαση των υποτιθέμενων «αγανακτισμένων πολιτών», την υποστήριξη των φασιστικών ομάδων κρούσης και τη σιωπηλή συναίνεση του δημάρχου, ο οποίος αποφάσισε ότι η παιδική χαρά θα μείνει κλειστή στο πλαίσιο ενός ακόμη έργου ανάπλασης!

Κι έως ότου αποφασίσει η πολιτεία να παρέμβει ουσιαστικά και αποτελεσματικά εξαρθρώνοντας τις «φασιστικές ομάδες κρούσης», στις οποίες σημειωτέον συμμετέχουν και ανήλικα παιδιά, οι έλλογοι κάτοικοι της περιοχής, απολύτως εγκαταλελειμμένοι στην τύχη τους, αναρωτιούνται ποιος θα ναι ο επόμενος. Και τότε ρί-ξα-με τον κλήρο, να δούμε ποιος, ποιος, ποιος θα φαγωθεί…

***

Το 2007 η σκηνοθέτιδα ντοκιμαντέρ Αννέτα Παπαθανασίου, εμπνεόμενη από την ιστορία του Καντίρ και ακούγοντας την επιθυμία του να επιστρέψει στο Αφγανιστάν για να αναζητήσει τους δικούς του, του πρότεινε να πάνε μαζί και να καταγράψει το οδοιπορικό του. Το ντοκιμαντέρ «Καντίρ, ένας Αφγανός Οδυσσέας» πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, της ΕΡΤ, του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και του Al Jazeera English, και απέσπασε το βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στο Διεθνές Τηλεοπτικό Φεστιβάλ ROMA FICTION FESTIVAL. Το «Καντίρ, ένας Αφγανός Οδυσσέας» προβλήθηκε τον Μάρτιο του 2008 στο 10ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και τον Ιούνιο του 2008 στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχvώv και Μoυσικής Β&Μ Θεoχαράκη, προβολή που οργάνωσε το Υπoυργείo Εξωτερικών και οι πρεσβείες του Καναδά και της Αυστραλίας.
Και κατά πώς φαίνεται… ο Καντίρ ως ένας πραγματικός Οδυσσέας δεν θα βρει ποτέ την Ιθάκη του.Φροντίζει η Ελλάδα γι’ αυτό.

Σχετικά με την εκπομπή

Εδώ και έντεκα ολόκληρους μήνες υφίσταμαι μια συστηματική και επίμονη επίθεση από ορισμένα ηλεκτρονικά και έντυπα ΜΜΕ και blogs για ένα και μόνο (φαινομενικό) λόγο: γιατί προ δέκα ετών και οπωσδήποτε στο πλαίσιο των επαγγελματικών μου κινήσεων ως ηθοποιός έκανα μια φωτογράφηση, αντίστοιχη με φωτογραφήσεις που κάνουν και άλλες γυναίκες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, και όχι μόνο από το χώρο του θεάματος.

Επιπλέον ταυτίστηκε, εκ του πονηρού φυσικά, η εργασία μου ως παρουσιάστρια της εκπομπής με την ίδια την παραγωγή της εκπομπής και η αμοιβή μου για την παρουσίαση της εκπομπής (800 ευρώ μικτά) με το κόστος του κάθε επεισοδίου (14.000 ευρώ). Όπως ακριβώς γινόταν επί πολλούς μήνες όταν τα ίδια Μέσα με κατηγορούσανε ότι λαμβάνω 5000 ευρώ ως σύμβουλος του Υπουργού, ενώ ο πραγματικός μου μισθός ήταν 942 ευρώ, κάτι που σαφώς γνωρίζανε καθώς το Υπουργείο ενημέρωνε διαρκώς και εις μάτην. Η λασπολογία και ο λαϊκισμός συνεχίζονταν, όπως ακριβώς συμβαίνει και τώρα.

Περίμενα να υπάρξει μια αντίδραση προστασίας. Περίμενα να ενεργοποιηθούν τα δημόσια αντανακλαστικά. Ματαίως. Συνειδητοποίησα εγκαίρως ότι από αυτό το δημόσιο λιθοβολισμό, καθ’ όλα επικερδή, ήταν όλοι ευχαριστημένοι.

Ως εκ τούτου αποφάσισα να αρνηθώ την πρόταση για συνεργασία με την Εταιρεία Παραγωγής «Προσέγγιση» για την παρουσίαση της εκπομπής «Φυλές της Αθήνας», που έχει εγκριθεί από το ΔΣ της ΕΡΤ.

Η απόφαση μου αυτή ελήφθη όχι μόνο γιατί προφανώς και μπορώ να αντέξω αυτή τη δημόσια ταπείνωση, όχι μόνο γιατί οφείλω να προστατεύσω την οικογένειά μου και τους φίλους και συνεργάτες, αλλά και τη σωματική μου ακεραιότητα καθώς με έχουν καταστήσει ως τον απόλυτο στόχο φασιστικών και ακροδεξιών οργανώσεων. Αλλά και γιατί όλη αυτή η φασίζουσα ρητορική εξαπολύεται εναντίον μου και νομιμοποιείται από το γεγονός της φωτογράφισης και το γεγονός ότι είμαι γυναίκα (διότι – εκ παλαιοτάτων χρόνων - για ποιον λόγο μια γυναίκα προσλαμβάνεται κάπου εάν δεν είναι ερωμένη του εργοδότη της;;;), συμβάλει στον εκβαρβαρισμό της χώρας αλλά έχει και προσωπικές συνέπειες, με κυριότερη όλων τον επαγγελματικό αποκλεισμό μου.

Επιπλέον, εκτιμώ ότι εξαιτίας της αρνητικής δημοσιότητας, η παρουσία μου στην εκπομπή θα λειτουργήσει αρνητικά στο προσδοκώμενο το οποίο δεν είναι άλλο από το να γνωρίσουμε καλύτερα τον πολιτισμό που φέρει ο αλλοδαπός συμπολίτης μας.

Και για να τελειώνουμε με το αστείο περί της «αλλοδαπότητας» μου, κατάγομαι από παλιά θεατρική οικογένεια της Θεσσαλονίκης, που ακούει στο όνομα Γακίδη, και ο πατέρας μου είναι Έλληνας γιατρός με καταγωγή από τη Συρία. Όχι βέβαια πως θα επιτρέπονταν αυτός ο ρατσιστικός λόγος εάν δεν ήμουν Ελληνίδα.

Τέλος, συγχαίρω την ΕΡΤ για την πρωτοβουλία της προώθησης μιας εκπομπής για μετανάστες που θα είχε ως μοναδικό στόχο τη θωράκιση της κοινωνικής συνοχής και την αποτροπή της ξενοφοβίας, και λυπάμαι που η συνεργασία μας έληξε πριν ακόμα ξεκινήσει.

Σας ευχαριστώ,
Αφροδίτη Αλ Σάλεχ

ΥΣ. Παρόλο που είμαι σίγουρη πως πολύ καλά γνωρίζουν την πορεία μου τα ΜΜΕ, οφείλω να ενημερώσω για άλλη μια φορά:


Έχω σπουδάσει Θέατρο στη Σχολή Βεάκη, Ψυχολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Πολιτικές Επιστήμες στο Πολιτικό της Νομικής Αθηνών,
Έχω δύο διπλώματα (certifications) από το Πανεπιστήμιο του Sussex (Migration Politics) και Oxford University (Forced Migration),
Ολοκληρώνω το μεταπτυχιακό μου στο Πολιτικό της Νομικής Αθηνών με θέμα «Πολιτική Επιστήμη και Κοινωνιολογία» και ξεκινάω το μεταπτυχιακό μου στο CITY UNIVERSITY του Λονδίνου με θέμα Global Migration,
Έχω εργαστεί σε Αθηναϊκές σκηνές, Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα, Τηλεόραση και Κινηματογράφο ως ηθοποιός επί 15 συναπτά έτη,
Έχω συγγράψει δύο λογοτεχνικά βιβλία που εκδόθηκαν στους εκδοτικούς οίκους ΕΣΤΙΑ και ΩΚΕΑΝΙΔΑ,
Έχω επί πέντε χρόνια συνεργαστεί με ΜΚΟ και Διεθνείς Οργανισμούς με θέμα τις μεταναστευτικές ροές,
Έχω διδάξει θέατρο σε παιδιά μεταναστών που αντιμετωπίζουν δυσκολίες ενσωμάτωσης,
Αρθρογραφώ στην Athens Voice σε θέματα μεταναστών,
Εργάστηκα ως σύμβουλος του Υφυπουργού σε θέματα διαχείρισης μεταναστευτικών ροών για 11 μήνες, λαμβάνοντας 942 ευρώ το μήνα, δίχως να έχω με ιδία βούληση ρεπό ή άδεια κατά το διάστημα αυτό.

Ενα κείμενο του Aman Nazari

Ο διαδικτυακός φίλος Aman μου έστειλε το παρακατω εξαιρετικό κειμενο και σκέφτηκα να το αναρτησω:

>>>Στην Ασιατική Ήπειρο υπήρχε μια χώρα με τεράστιο πολιτισμό σπουδαία πρόσωπα, φιλοσόφους, ποιητές που διαβάζονται σε όλη την ΑσίαΓια να μιλήσει κανείς για την ιστορία, τον πολιτισμό και την κουλτούρα του Αφγανιστάν θα χρειαζόταν πάρα πολύ χρόνοΔυστυχώς, σήμερα ο κόσμος δεν γνωρίζει τίποτα για το Αφγανιστάν Ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει το Αφγανιστάν μόνο από το όνομα του Μπιν Λάντεν, ο οποίος έγινε η ταυτότητα του Αφγανιστάν Ο Μπιν Λάντεν ,για όσους που δεν τον γνωρίζουν, κατάγεται από την Υεμένη,από πλευρά του πατέρα και τη Σαουδική Αραβία, από την πλευρά της μητέρας Είναι δηλαδή στην καταγωγή Άραβας. Το Αφγανιστάν καμία σχέση δεν έχει με τους Άραβες και δυστυχώς η χώρα παρ' όλο που έχει αρχαία πολιτισμό και ιστορία σήμερα τη γνωρίσει ο κόσμος μόνο από όνομα ενός τρομοκρατικός, παρά για την δική της ιστορία. Πριν 30 χρόνια ξεκίνησε ο πόλεμος με τη Σοβιετική εισβολή. Τι μας άφησε ο πόλεμος; Καταστροφή και μεγάλο αριθμό προσφύγων. Η προσφυγιά των Αφγανών δυστυχώς συνεχίζεται ακόμα. Σήμερα τα παιδιά μας γεννήθηκαν στον πόλεμο , δηλαδή ένας νέος 29 χρονών από τότε που άνοιξε τα μάτια του δεν είδε τίποτα άλλο παρά τον πόλεμο, καταστροφή και αίμα, δεν άκουσε άλλο ήχο παρά τον ήχο της βόμβας. Αυτοί οι νέοι θα έπρεπε να είναι στα σχολεία και να σπουδάσουν. Ποιοι είναι όμως οι Ταλιμπάν; Το χέρι της δύσης δηλαδή η Αμερική που κινεί τον πόλεμο. Όταν μπήκε η Σοβιετική Ένωση στο Αφγανιστάν για να εμποδίσουν τη Ρωσία να φτάσει στον Περσικό κόλπο.Όταν έφυγε όμως οι Σοβιετικοί από εκεί, το Αφγανιστάν ξεχάστηκε. δεν θυμήθηκαν την καταστροφή που είχε γίνει στο Αφγανιστάν, τα ορφανά τις χήρες, τα παιδιά που πεινούσαν. Ξαφνικά εμφανίστηκαν οι Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν και αυτό είναι άλλη ιστορία που λόγω του χρόνο δεν μπορούμε να πούμε εδώ. Οι φανατικοί Ταλιμπάν δεν χωρούσαν στην κουλτούρα τη νοοτροπία μας. Απαγόρευσαν στις γυναίκες να βγαίνουν έξω, απαγόρευσαν την Τηλεόραση γιατί ήταν αμαρτία, απαγόρευσαν τη μουσική και άλλαξαν τελείως το νόημα του Ισλαμισμού. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αυτοί οι άνθρωποι έκαναν τέτοια καταστροφή στο Ισλάμ . Θα αναρωτιέμαι για πάντα γιατί οι δυνατοί και G8 εδώ και τριάντα δυο χρόνια παρά τις τεράστιες καταστροφές και τους πρόσφυγες δεν αποφάσισαν ούτε μια φορά να προσφέρουν μια ουσιαστική βοήθεια, ώστε να διασώσουν αυτή την τεράστια πολιτιστική κληρονομία. Από (11η) Σεπτέμβριο που χτυπήθηκαν οι δυο δίδυμοι πύργοι, ο κόσμος ένιωσε ότι κινδυνεύει από τους τρομοκράτες. Τότε θυμήθηκαν ξανά το Αφγανιστάν με την άδεια του ΟΗΕ και των G8. Πολλές φορές ονειρεύτηκα ότι οι δυνατοί να ανοίξουν για μια φορά πραγματικά τα μάτια τους και να ακούσουν τη συνείδησή τους. Ή ιστορία είναι μάρτυρας για το τι έκαναν οι δυτικές χώρες και η Αμερική στο Αφγανιστάν. Το 2001 η Αμερική ξόδευε 7,9 δισεκατομμύρια δολάρια στο βομβαρδισμό του Αφγανιστάν,ενώ για τους πρόσφυγες 450 γραμμάρια αλεύρι σε κάθε έναν. Το Αφγανιστάν ακόμα ταλαιπωρείται χωρίς να έχει τιμωρηθεί κανείς. Το 80% του κόσμο στο Αφγανιστάν έμεναν αναλφάβητοι στον εικοστό πρώτο αιώνα. Δεν έμεινε ούτε τεχνολογία ούτε γεωργία , ούτε τίποτα. Τέλος να σας πω τι μας άφησε αυτός ο πόλεμος.4,000,000 νεκρούς περίπου 1,000,000 χήρες και πάνω από 1,500,000 ορφανά παιδιά, και το 85% του πληθυσμού με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, και εύχομαι να μην γνωρίσετε ποτέ τον πόλεμο και την καταστροφή στη χώρα σας. Γιατί εμείς ξέρουμε τι θα πει προσφυγιά, τι θα πει να μην έχεις πατρίδα, και κανένα δικαίωμα ζωής οπού και αν πάμε σε όποια χώρα, μας βαφτίζουν λαθραίο μετανάστες.Καμία ζωή δεν είναι λαθραία...(Αυτό το κείμενο είναι αυτά που ένιωσα και πέρασα επίσης είναι οι πόνοι που κουβαλάω τόσα χρόνια μέσα μου, φίλες και φίλοι όταν το διαβάσατε να μου γράψετε τη γνώμη σας. Ευχαριστώ!!!Aman Nazari)