Μια σύντομη παρέμβαση

Ζητώ συγνώμη από τους φίλους και φίλες για τα σχόλια των "άλλων".

Φυσικά και δεν απαντώ διότι απλώς δεν έχει κανένα νόημα.

Στην πραγματικότητα αυτοί που φωνάζουν τόσο πολύ είναι πάντα πολύ λίγοι.
Βέβαια η έλλειψη ενημέρωσης και αποσαφήνισης της κατάστασης τρομάζει τον κόσμο που δεν έχει μήτε το χώρο μήτε το χρόνο να αναζητήσει μόνος του την αλήθεια.

Αυτό το ρόλο έχει και το συγκεκριμένο blog.
Προσπαθώ απλώς να αποδώσω όσο γίνεται πιο εύληπτα την κατάσταση δίχως να υιοθετώ καμία ακραία φωνή- ούτε των μεν ούτε των δε.

Ο εμφύλιος που πάει να εξελιχθεί στην Ελλάδα είναι το απευκταίο μου και η αποτροπή αυτού ο λόγος για τον οποίο συνεχίζω με την βοήθεια και τη συνεργασία πολλών και εξαιρετικών ανθρώπων, όπως τα παιδιά που γνώρισα στη Χίο από την ΜΚΟ ΛΑΘΡΑ.

Δεν είναι οι «άλλοι» λιγότερο πατριώτες από εμάς. Απλώς τυφλωμένοι από τις εμμονές τους και την κραταιά εντύπωση που έχουν για τον εαυτό τους αδυνατούν να δουν που οδηγούν την κατάσταση.

Εμείς με νηφάλια φωνή πασχίζουμε για αυτό που λέγεται Ελλάδα, για τη δική μας Ελλάδα, για τη δημοκρατική Ελλάδα, για την ανθρώπινη Ελλάδα, στην οποία χωρούν όλοι, αρκεί να μπορεί ο ένας να σέβεται τον άλλο.

Στην Χίο επισκέφτηκα και το κέντρο κράτησης αλλοδαπών και μίλησα με πολύ κόσμο.
Προσπαθώ να καταλάβω τη αποκόμισα.
Όταν θα είμαι έτοιμη θα αναρτήσω το σχετικό κείμενο.
Στη δουλειά που κάνουμε δεν υπάρχουν βεβαιότητες και τα αδιέξοδα ορθώνονται όλο και πιο απειλητικά.

Όλες αυτές τις ημέρες αναζητώ την απάντηση που πρέπει να δώσω στον κυρ Γιώργη- τον 60 χρονο ναυτικό που κάθε μέρα κατεβαίνει εθελοντικά σε μια παραλία της Χίου, ακριβώς κάτω από το κέντρο κράτησης, και την καθαρίζει, έτσι, γιατί πιστεύει πως πρέπει οι τουρίστες να βρίσκουν καθαρές τις παραλίες του νησιού του, ασχέτως εάν οι ίδιοι τις βρωμίζουν. Ο κυρ- Γιώργης μου μίλησε για τις βάρκες και τους πνιγμένους λαθρομετανάστες που ξεβράζει η θάλασσα. Μου είπε πως θέλει να αγοράσει ένα μικρό καΐκι για να ξανοίγεται και αυτός στη θάλασσα μήπως και σώσει κανέναν. Ο κυρ- Γίωργης μου είπε πως "έχουν δίκιο αυτοί οι φουκαριάριδες" αλλά " τι να κάνουμε κι εμείς κορίτσι μου; Πόσους να αντέξει το νησί;"

Σε αυτήν την ερώτηση αναζητώ απαντήσεις και σε καμία άλλη.

Σας ευχαριστώ

Αφροδίτη