Επιστρέψαμε στην εποχή των ψιθύρων και των κρυφών βλεμμάτων, στην εποχή του φόβου. Μόνο που τον φόβο δεν τον προκαλούν αυτή τη φορά οι ένστολοι και οχήματα στρατιωτικά, αλλά κάποιοι άλλοι που σου μοιάζουν και μιλάνε στο όνομα της δημοκρατίας.
Επιστρέψαμε στην περίοδο που επιβάλλονται οι σιωπές, οι αρνήσεις και τα ψέματα, μόνο που επιβάλλονται στο όνομα της άριστης δημοκρατίας, της ελευθερίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων , του φτωχού και του ανέργου.
Παλιά ο εχθρός ήταν διαφορετικός από εσένα, τον έβλεπες.
Τώρα σου μοιάζει. Ή μάλλον όχι, τώρα καμώνεται πως είσαι εσύ. Ο πραγματικός σου εαυτός που θα επαναφέρει τον ξεστρατισμένο σου άλλο εαυτό.
Με ρωτάνε γιατί δεν ασχολούμαι άλλο με τα παιδιά εκείνα με τα βλέμματα όλο ελπίδα.
Κι απαντώ πως τότε τα παιδιά αυτά, δίχως χαρτιά, δίχως σπίτι, δίχως πατρίδα ήταν τα μόνα που δεν είχαν φωνή. Τώρα όμως είναι κι άλλοι, είναι πολλοί.
Είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ο συνδικαλισμός αδιαφορεί για αυτούς και οι ίδιοι δεν θεωρούν χρήσιμο να καίνε την Αθήνα φωνάζοντας συνθήματα δάνεια που κάποτε είχαν νόημα αλλά τώρα μένουν κούφια.
Είναι όλοι αυτοί που προσπαθούν να καταλάβουν αλλά δεν τους εξηγούν, που θέλουν να βοηθήσουν αλλά δεν τους αφήνουν, που θέλουν να ελπίζουν αλλά δεν τους το επιτρέπουν.
Αυτοί είναι πλέον οι άνθρωποι χωρίς φωνή, η πλειονότητα των Ελλήνων. Σε αυτούς ανήκω κι εγώ. Για αυτό σωπαίνω. Δεν έχω άλλωστε πια τι να πω.
Συγγνώμη
Αφροδίτη
*Μια απάντηση προς τους φίλους του F/B.
