Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009

Φωτογραφίες απο τη γιορτή στον Αγ. Παντελεήμονα και μία συνέντευξη


Την περασμένη Κυριακή η κίνηση κατοίκων του 6ου Διαμερίσματος με την υποστήριξη της Πρωτοβουλίας Κατοίκων Εξαρχείων, και άλλων φορέων, διοργάνωσε μια γιορτή στην Πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα με μουσικές, φαΐ, κρασί, free bazar, κ.α.

Έλληνες και αλλοδαποί χόρεψαν μαζί, με τις μουσικές των Χαϊνιδων, ενώ την παράσταση έκλεψαν οι Αφγανοί με τους παραδοσιακούς χορούς τους, και έφαγαν μαζί σαρδέλες στα κάρβουνα και ότι άλλο φαγητό μπόρεσαν να φέρουν οι κάτοικοι της περιοχής.

Τα πρόσωπα των παιδιών των Αφγανών προσφύγων έλαμψαν με τα δώρα που τους χάρισαν οι διοργανωτές της εκδήλωσης, ενώ δε ήταν λίγες οι μανάδες που βρήκαν ζεστά ρούχα για την οικογένεια τους στο free bazar.

Για πρώτη φορά η πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα στάθηκε αντάξια του ονόματος της.

Ο φακός του Ιάκωβου Χατζησταύρου
(http://pa.photoshelter.com/c/iakovos_hatzistavrou )
μας ξεναγεί...




















Μέσα στο πλήθος των Αφγανών χορευτών εντόπισα ένα πρόσωπο λαμπερό που έδινε τον ρυθμό στους λοιπούς χορευτές, τον Έιμαν από το Αφγανιστάν . Θέλησα να του μιλήσω, ανταποκρίθηκε άμεσα...

Έιμαν: Είμαι από το Αφγανιστάν και ζω λίγο πιο κάτω, στην πλατεία Αττικής.

Α: Με τι καθεστώς βρίσκεσαι στην Ελλάδα;
Έιμαν: Είμαι πολιτικός πρόσφυγας αλλά έχω μόνο τη λευκή κάρτα. ( τη λευκή κάρτα ή αλλιώς "κάρτα προσωρινής διαμονής" την προμηθεύεται ο αλλοδαπός έως ότου να ξεκινήσει η διαδικασία για την λήψη της ροζ κάρτα, με την οποία πιστοποιείται ότι έχει προβεί σε αίτημα ασύλου). Κάθε Σάββατο τους τελευταίους τρεις μήνες πηγαίνω στην Διεύθυνση Αλλοδαπών για κάνω αίτηση για άσυλο, αλλά ακόμα δεν το έχω κατορθώσει.

Α: Πότε ήρθες στην Ελλάδα και γιατί;
Έιμαν: Είμαι από το Αφγανιστάν. Εκεί υπάρχουν πολλές συγκρούσεις. Οι ταλιμπάν βρίσκονται σε πόλεμο με τους μουζαχεντίν, οι μουζαχεντίν με τους ταλιμπάν, οι ταλιμπάν με τους αμερικάνους, ...

Α: Αναγνωρίζεις τον εαυτό σου ως πολιτικό πρόσφυγα;
Έιμαν: Ναι, ναι. Ήρθα στην Ελλάδα πριν από δύο χρόνια. Μέσω Τουρκίας έφτασα στη Σάμο.
Έμεινα 20 ημέρες στο Κέντρο Υποδοχής και έπειτα με έστειλαν στην Αθήνα, στην Π. Ράλλη.

Α: Δουλεύεις;
Έιμαν: Σπάνια. Δεν είναι εύκολο να βρω δουλειά. Τώρα δεν δουλεύω. Καμιά φορά μου στέλνουν λεφτά οι δικοί μου από το Αφγανιστάν. Πριν έξι μήνες δούλευα στη Θήβα, αλλά έληξε η λευκή κάρτα και με έβαλαν φυλακή στη Θήβα για τρεις μήνες. Ήταν πολύ άσχημα στη φυλακή. Δέκα άνθρωποι σε ένα μικρό κελί, ένα γεύμα την ημέρα- λίγο ψωμί και λίγα μακαρόνια. Έλεγα στους φύλακες ότι πεινάω και μου έλεγαν ότι εδώ είσαι στις φυλακές της Θήβας, δεν είσαι στην Αθήνα.

Α: Πώς είναι η ζωή εδώ; Στον Αγ. Πατελεήμονα;
Έιμαν: Πολύ δύσκολα. Πολλοι άνθρωποι δεν έχουν καθόλου χαρτιά κι έτσι δεν μπορούν ούτε να δουλέψουν ούτε να βρούν σπίτι.

Α: Πως σου φαίνεται η πλατεία σήμερα;
Έιμαν: Σήμερα είναι μια καλή μέρα! Υπάρχει αγάπη για τους Αφγανούς σήμερα. Οι Έλληνες είναι καλοί. Η αστυνομία είναι το πρόβλημα. Θέλω να μείνω στην Ελλάδα. Όταν πήγα στην Ιταλία με έστειλαν πίσω στο Αφγανιστάν. Τους έλεγα πως δεν μπορώ να πάω πίσω, πως φοβάμαι, αλλά... το ίδιο και στην Αγγλία. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι χαρτιά για να μπορέσουμε να δουλέψουμε. Οι Αφγανοί είναι καλοί άνθρωποι. Θέλουν μόνο μια ευκαιρία για να μπορέσουν να σώσουν τη ζωή τους. Μόνο μια ευκαιρία.

Α: Τι χορεύατε πριν;
Έιμαν: Λέγεται ο χορός των Παστούν, ο Άτανς. Ο χορός αυτός έχει ιστορία 4.000 ετών. Οι χορευτές, περίπου 100 άτομα, χορεύουν συνεχόμενα για 4 ώρες και σιγά σιγά ο ρυθμός επιταχύνεται.

(την στιγμή εκείνη ένα μικρό αγοράκι, όχι πάνω από 8 χρόνων άρπαξε με αστραπιαία ταχύτητα ένα μισοάδειο κουτάκι πορτοκαλάδας που είχα αφήσει στο χώμα, δίπλα μου. Ο Έιμαν πήγε να το πιάσει, τον σταμάτησα)

Έιμαν: Συγνώμη, πεινάνε... Συγνώμη,... δεν έχουν δουλειά, δεν έχουν χρήματα, δεν έχουν φαγητό,... πεινάνε...

Α: Σας ευχαριστώ πολύ

Ένας άλλος φίλος Αφγανός, εγώ και ο Έιμαν


9 σχόλια:

  1. Bravo stin Afroditi. O xronos tha ferei apotelesmata an oloi mas, o kathenas me ton tropo tou, dexthei tous sympolites mas apo alles xvres kai badisei pros to meros toys. Oloi osoi exoyme zisei se xenes xores palioteres epoxes, xeroume poly kala posi simasia exei ayto gia ton xeno poy thelei na meinei...
    Kostis

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μπράβο Αφροδίτη :-)

    Ήθελα να έρθω για να μοιραστώ τη φιλόξενη ατμόσφαιρα. Την επόμενη φορά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ως φαίνεται, για να αφήσει κάποιος την Πατρίδα του υπάρχουν σοβαρότατοι λόγοι επιβίωσης. Φανταστείτε να αντιμετωπίζαμε συλλογικά το πρόβλημα ως Παγκόσμια Κοινωνία με εφαρμόσιμες, απτές και ρεαλιστικές λύσεις και όχι φιλανθρωπικού χαρακτήρα, και να δημιουργούσαμε σε αυτές τις χώρες παραγωγικό ιστό και στοιχειώδεις συνθήκες ομαλής επιβίωσης...

    Δεν θα αναγκάζονταν να ξενιτεύονται μόνο και μόνο για να συνεχίζουν να υπάρχουν - ακόμη και σε πολύ δύσκολες συνθήκες - αλλά υποτίθεται θα κατέρρεαν επιχειρήματα των Εθνοκάπηλων... Βέβαια οι οικονομικές υποχρεώσεις όλων ημών των πλουσίων Εθνών, που δεν έχουμε πρόβλημα σίτισης, στέγης, ρουχισμού, αλλά κλαιγόμαστε σήμερα με την κρίση γιατί έχουμε περικόψει τις εξόδους, τα ψώνια, τους καφέδες και ζοριζόμαστε για την πολυτέλεια του φροντιστηρίου..) .... θα δημιουργούσε έφορο έδαφος στους σημερινούς πατριδοκάπηλους να ισχυρίζονται "Εδώ πεινάμε... και εσείς στέλνετε λεφτά στους ξένους...;;"

    "Πρώτα οι Έλληνες και μετά οι ξένοι" και δώσ’ του ο Άδωνις στα παράθυρα και ο Βελόπουλος να γράφει βιβλία και να φακελώνει «προδότες» πολιτικούς που τολμούν να έχουν την άποψη ότι πρέπει στέλνουμε τα χρήματα του ελληνικού λαού στους ξυπόλητους..!!!

    Δηλαδή, τα ίδια και τα ίδια από τους ίδιους και τους ίδιους....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το ερωτημα παραμενει καιριο και φυσικα αναπαντητο. Ποσοι ακομα? Και σε τελικη αναλυση οσοι θελουν να ζησουν σε τριτοκοσμικες γειτονιες ας αγορασουν σπιτι εκει, οχι απο τα καλοβολεμενα προαστεια να πουλανε αντιρατσισμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @ Βαγγελής

    Συμφωνώ μαζί σου.
    Κανείς δεν θέλει να μεταναστεύσει.
    Αναγκάζεται όμως.
    Και το βλέμμα του είναι πάντοτε στραμμένο πίσω... στην πατρίδα του, στην οικογενειά του...

    Εάν όμως δεν υπέφερε η Αφρική, πως θα ευδαιμονούσε η Δύση;

    Το γνωστό μαρξιστικό ερώτημα....

    Ας το έχουμε υπόψη μας τουλάχιστον,
    και καλό θα είναι να γνωρίζουμε πως έχουμε εμείς οι ίδιοι ευθύνη για τον ξενιτεμό του ταδε και του δείνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Στις 6/7/2008 το πλοίο της GA Ferries έπιανε Σύρο, αλλά ερχόταν από Ρόδο, Κώ, Λέρο και Πάτμο. Με το που μπαίνουμε μέσα σοκ: Εκατοντάδες κεντρασιάτες, Αφγανοί και Κούρδοι η πλειοψηφία των επιβατών. Πάνω από 300 άτομα είχαν καταλάβει όλα τα σαλόνια αλλά και το κατάστρωμα.
    Περνώ από σαλόνι σε σαλόνι. Ξαπλωμένοι πάνω σε καναπέδες, σε 3-4 πολυθρόνες ο καθένας. Η μπόχα στο πλοίο απερίγραπτη. Οι τουαλέττες των ανδρών μονίμως κατειλημμένες. Νερά παντού. Ανεβαίνω στο κατάστρωμα. Ίδια κατάσταση: Δεκάδες λαθρομετανάστες!
    Βρίσκουμε μια γωνιά. Τα κορίτσια μου λουφάζουν σε μια πολυθρόνα. Αρνούνται να πάνε πουθενά ασυνόδευτες. Νεαρά αντρικά μάτια τις επεξεργάζονται.
    Οι Έλληνες κλεισμένοι στις καμπίνες τους. Βλέπω έναν καμαρώτο, παλιά καραβάνα, να στέκεται σε ένα σταυροδρόμι και να προσπαθεί να ελέγξει την κατάσταση. Ρωτώ:
    -Τι χάος είναι αυτό σήμερα, πως βρέθηκαν όλοι αυτοί στο καράβι;
    -Τι να πω κύριε τι να πω. Όλη νύχτα φυλάμε καραούλι να τους περιορίσουμε αλλά αδύνατο. Είναι πάνω από 300 άτομα σε σύνολο 500 επιβατών. Προσπαθούμε να τους μαζέψουμε τουλάχιστον σε ένα-δυο σαλόνια αλλά αυτοί δεν ακούνε κανένα. Το βράδυ έκαναν πλιάτσικο στις αποθήκες και στα ψυγεία. Μέχρι και προσωπικά πράγματα του προσωπικού έκλεψαν.
    -Μα καλά δεν τους ελέγχει κανένας; Το κράτος;
    -Ποιο κράτος κύριε, δεν έχετε καταλάβει πως δεν υπάρχει κράτος! Μπάστε σκύλοι αλέστε! Σε κάθε δρομολόγιο έχουμε 50 άτομα, άλλες φορές 100. Μερικές φορές τους συνοδεύει και κάποιος συνοριοφύλακας, αλλά αυτή τη φορά μπήκαν πάνω από 300 άτομα από τα νησιά ανεξέλεγκτοι. Αλωνίζουν όλο το καράβι.
    -Δηλαδή αν κατάλαβα καλά και μόνο από το δικό σας καράβι περνούν 500 άτομα την εβδομάδα...
    Μέσα στο πλήθος των ανδρών να και μια γυναίκα με ένα παιδάκι. Δεν φορά μαντήλα. Το παιδάκι ειναι στην ηλικία του μικρού μου γιού. Σκέφτομαι να του πάρω ένα αυτοκινητάκι. Αλλά παρατηρώ καλύτερα τη σκηνή. Η μάννα έχει πιάσει ψιλή κουβέντα στο κινητό καπνίζοντας αριμανίως. Όποτε και να περάσω από εκεί, η κυρία μιλάει στο κινητό και καπνίζει. Δίπλα ένα παιχνίδι. Φαίνεται καινούργιο αλλά το παιδάκι του έχει βγάλει τα μάτια. Και τώρα καταστρέφει κάτι τασάκια και τα διακοσμητικά πλαστικά φυτά σε μια γωνιά του πλοίου, ενώ η μάννα του συνεχίζει το κους -κους στα Κουρδικά, αδιαφορώντας για τις ζημιές. Τσαντίζομαι και φεύγω.
    Φτάνουμε στον Πειραιά. Βγαίνουμε από την γωνιά που είχαμε λουφάξει για να φύγουμε. Το ίδιο κάνουν και οι Αφγανοί. Βγαίνουν σαν κύριοι. Κανείς δεν τους ρωτά και ελέγχει ποιοί είναι και από που έρχονται και το κυριώτερο, που πάνε.
    Που πάνε όλοι αυτοί;
    Τα διηγούμαι στον κουμπάρο μου τον Αλέξη που μένει στον Άγιο Παντελεήμονα Αχαρνών.
    - Εμείς να δεις τι έχουμε πάθει. Ενοικίασε ένας Αφγανός το κάτω διαμέρισμα στο ισόγειο και τώρα μπαινοβγαίνουν δεκάδες. Πρέπει να κοιμούνται πάνω από 30 και διαφορετικά άτομα κάθε μέρα. Η πολυκατοικία κέντρο διερχομένων. Άγνωστες -και μεταξύ τους - φάτσες έρχονται και φεύγουν οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Ένα βράδυ δύο προσπαθούσαν να μπουν και η πόρτα δεν άνοιγε γιατί κάποιοι κοιμόντουσαν πίσω της. Μέχρι και μια οικογένεια Αιγυπτίων που μένει δίπλα διαμαρτυρήθηκε στην διαχειρίστρια γιατί από την μπόχα δεν τολμούν να ανοίξουν τα παράθυρα. Η αρρώστια καραδοκεί.
    Θυμήθηκα και τον συνεργάτη μου, τον Έλληνα Πομάκο Μουσουλμάνο που πριν 3 μήνες μια τέτοια ομάδα Αφγανών ή Κούρδων τον λήστεψε με μαχαίρι, τον ξυλοκόπησε και τον άφησε αιμόφυρτο 200 μέτρα από το σταθμό του μετρό Μεταξουργείο. Του πήρε βδομαδες να συνέλθει από το σοκ.
    Η αδελφή του στάθηκε πιό τυχερή όταν διέρρηξαν μέρα μεσημέρι το διπλανό διαμέρισμα της φίλης της -επίσης Πομάκας- και τους πέτυχε στην σκάλα της εισόδου την ώρα που γύρναγε από τον φούρνο. Παρ' όλο που φορούσε μαντήλα να δείτε πως την αγριοκοίταξαν. Ένα λεπτό νωρίτερα να είχε γυρίσει...

    Filakia...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Στις 6/7/2008 το πλοίο της GA Ferries έπιανε Σύρο, αλλά ερχόταν από Ρόδο, Κώ, Λέρο και Πάτμο. Με το που μπαίνουμε μέσα, ένα πολιτισμικό σοκ: Εκατοντάδες κεντρασιάτες, Αφγανοί και Κούρδοι η πλειοψηφία των επιβατών. Πάνω από 300 άτομα, αντί οικιοθελώς να καταχωνιαστούν στα μπουντρούμια, να κλειδώσουν τη πόρτα και να πετάξουν το κλειδί στη θάλασσα, είχαν απλωθεί σε όλα τα σαλόνια αλλά και το κατάστρωμα και το απολάμβαναν όπως θα το απολάμβανα εγώ αν τόχα μόλις σκάσει από τις φυλακές της Τουρκίας και γύριζα σπίτι. Το μόνο, που θα ενοχλούσα τους συνέλληνες με τη μπόχα που οι συνθήκες θα είχαν εμποτίσει όχι μόνο τα ρούχα, όχι μόνο το δέρμα, μάλλον και τη ψυχή μου.

    Η μυρωδιά στον αέρα ιδιαίτερη, αλλά δεν ενόχλησε τις κόρες μου που, όταν μεταγγίστηκαν τη δική μου συμπαθητική ματιά, απλώθηκαν στο πολύχρωμο πλήθος να αγγίξουν, να νοιώσουν το διαφορετικό.

    Οι τουαλέττες των ανδρών μονίμως κατειλημμένες, αυτή τη φορά από μετανάστες κι όχι από έλληνες, και σαφώς, τα ίδια νερά παντού. Με ενόχλησε λιγότερο, αυτοί είχαν πιο κατανοητούς λόγους.

    Ανεβαίνω στο κατάστρωμα. Το ίδιο πολύχρωμο σκηνικό!

    Βρίσκουμε τη θέση μας, συνηθίζουμε με τις κοπέλλες πάντα να βρίσκουμε τη θέση μας μέσα σε οποιαδήποτε κατάσταση, να πλέουμε μέσα της.
    Νεαρά αντρικά μάτια τις επεξεργάζονται. Κάπως πεινασμένα, διακρίνω, είμαι σίγουρος ότι θα το αντιληφθούν κι οι ίδιες και τις επιστρέψουν σαν ματιές αφοπλιστικής ευγένειας. Είναι σκληρός ο κόσμος που οι άνθρωποι αυτοί εγκατέλειψαν, σε φέρνει σε δύσκολη αφετηρία, οι ευγενικές ματιές θα τους βοηθήσουν να προσαρμοστούν και να εξ-αδελφωθούν.

    Οι Έλληνες κλεισμένοι στις καμπίνες τους. Μόνο κάποιοι βρίσκουν ενδιαφέρον να είναι ανάμεσα στους μετανάστες, αποτιμώντας περισσότερα οφέλη στη συνύπαρξη και στη πιθανή θυσία της τσάντας τους στο βωμό της εξαντλητικής ανέχειας των διπλανών τους.

    Παρατηρώ κάποιον Έλληνα να ρωτάει έναν καμαρώτο, παλιά καραβάνα, που στέκεται σε ένα σταυροδρόμι και να προσπαθεί να βοηθήσει την κατάσταση:
    -Τι χάος είναι αυτό σήμερα, πως βρέθηκαν όλοι αυτοί στο καράβι;
    -Υπομονή κύριε, υπομονή. Χαλαρώστε, κατανοήστε και συμπαθήστε. Θα ανταμοιφθείτε για αυτό με ηρεμία και ψυχική γαλήνη.
    Να φανταστείτε, ότι παρότι είχαμε περιπτώσεις κλοπής φαγητού, αντί το αφεντικό να φρικάρει, τους μοίρασε σάντουιτς. Ψίχουλα για τη λειτουργία της επιχείρησης. Πολύ cool ο τύπος! Δεν του τόχα! Ίσως επειδή πρόκειται για τη βασικότερη ανάγκη του ανθρώπου, θα συμφωνούσατε?

    -Μα καλά δεν τους ελέγχει κανένας; Το κράτος;

    - Επιμένετε βλέπω να απειλήστε σοβαρά. Ηρεμήστε! Το κράτος σε αυτή τη συγκυρία επιτρέπει στους μετανάστες να έχουν μια πιο ανθρώπινη είσοδο στην Ελλάδα σε σχέση με την Ιταλία ας πούμε! Μάλλον όχι από περίσσεια δημοκρατικότητα, αλλά από μπαχαλωσύνη. Ας είναι! Σε κάθε δρομολόγιο έχουμε 50 άτομα, άλλες φορές 100. Μερικές φορές τους συνοδεύει και κάποιος συνοριοφύλακας, αλλά αυτή τη φορά μπήκαν πάνω από 300 άτομα από τα νησιά, οπότε μια σχετική αναρχία είναι καταννοητή, μη τρελλαίνεστε αγαπητέ. Θα προτιμούσατε μήπως να ταξιδεύατε με 300 "φιλάθλους"? Να σας κεράσω ένα καφέ?Ακόμα κι αν δεν το απολαμβάνετε, σε δυο ωρίτσες θα είστε στη σπιταρώνα σας και αυτοί στη κόλαση.
    - Μιας και είσαι υπερασπιστής τους να σε ρωτήσω και κάτι άλλο ρε φίλε: Πόσοι ακόμα χωράνε στην Ελλάδα μας? Πόσοι??
    - Όλοι μας είμαστε μέρος μιας παγκοσμιότητας, συμμετέχουμε στη διαμόρφωση της. Οσμωτικά φαινόμενα οδηγούν σε μετακινήσεις ανθρώπινου δυναμικού, τώρα προέχει να υποδεχτούμε τους πονεμένους. Ταυτόχρονα η παγκόσμια πολιτική θα πρέπει να δουλεύει για να υπάρξει ισσοροπία. Έχω την εντύπωση ότι με ψυχραιμία, λογική, συναίσθημα και αλλήλεγγύη θα αντιμετωπιστεί η κατάσταση καλύτερα. Κι αν ο αριθμός μεγαλώσει όπως φοβάσαι, πάλι τα ίδια στοιχεία θα δώσουν τη καλύτερη λύση.

    Μέσα στο πλήθος των ανδρών να και μια γυναίκα με ένα παιδάκι. Δεν φορά μαντήλα. Το παιδάκι ειναι στην ηλικία του μικρού μου γιού. Σκέφτομαι να του πάρω ένα αυτοκινητάκι. Η μάννα μιλάει στο κινητό (στους γονείς στη πατρίδα της? "Μάνα φτάσαμε, ίσως και να επιβιώσουμε!") και καπνίζει, ενώ φαντάζομαι ότι για τον προηγούμενο κύριο, θα έπρεπε να γλύφει το πάτωμα και να αυτομαστιγώνεται δημόσια. Δίπλα ένα παιχνίδι. Φαίνεται καινούργιο αλλά το παιδάκι του έχει βγάλει τα μάτια. Αυτόματα σκέφτομαι πόσα πτώματα θα έχει αντικρύσει, πόσο τα δικά μου παιδιά θα ήθελαν να μοιραστούν την άνεση τους με τούτο το μικρό επισκέπτη. Ο προηγούμενος κύριος το παρατηρεί τώρα, μέσα από φίλτρο μελανών χρωμάτων, να διαλύει κάτι τασάκια και διακοσμητικά πλαστικά φυτά σε μια γωνιά του πλοίου, ενώ εγώ το μαζεύω και το παίζω στα γόνατα.

    Φτάνουμε στον Πειραιά.
    Βγαίνουν στο άγνωστο. Θα συνεχίσουν να πεινάνε. Όλοι συμπαθήσαμε τον μυθιστορηματικό Γιάννη Αγιάννη που έκλεψε ένα καρβέλι ψωμί, ελπίζω να το κάνεις και συ αγαπητέ ενοχλημένε ανώνυμε κύριε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Προς τελευταιο σχολιαστη/στρια. Αν αυτη ειναι η Ελλαδα που θελεις σιγουρα δεν ειναι η δικη μου. Οσο για την 'ποιητικη' παραποιηση μιας πραγματικης καταστασης και την λοιδωρεια οποιου δεν εχει την ιδια 'φιλανθρωπικη' διαθεση [με τα λεφτα ολων των αλλων βεβαιως, οπως τις παρανομες συνταξεις που ταιζουμε απο τις εισφορες μας χιλιαδες βαλκανιους γειτονες] απεναντι στα μιλουνια της λαθρομεταναστευσης μαλλον δεν εχω να πω τιποτα. Πως να συζητησω με φανατικους 'αντιρατσιστες' της παγκοσμιοποιησης αλα Αμερικανα?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ως Ελληνας εξωτερικού αυτό που μπορώ να δώ είναι οτι έχουμε ξεφύγει κατα πολύ απο τα ιδανικά μας. Αυτό που είπε ο Μ. Αλέξανδρος οτι "Να φερθείς σε έναν καλό ξένο σαν να είναι Ελληνας και σε έναν κακό Ελληνα σάν να είναι ο χειρότερος βάρβαρος" δεν υπάρχει πλεόν, το αντίστροφο θα έλεγε εαν κρίνω απο τον τρόπο επιλογής που κάνουμε με την ψήφο μας. Πολυ συγκινητικό άρθρο Αφροδίτη, ευχαριστώ πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή