Κάπου εκεί, κόντρα στη ρητορική των ημερών, ήμουν κι εγώ με το συνεργάτη του τον Ιάκωβο - καλεσμένοι της ινδικής κοινότητας.
Στο στάδιο του Περισσού από τις 6:30 το απόγευμα άρχισαν να συρρέουν Πακιστανοί και Ινδοί για να απολαύσουν τη συναυλία ενός διεθνούς φήμης star του Bollywood, του Babbu Maan.
Έξω από το στάδιο οι καντίνες με τα σουβλάκια ανταγωνίζονταν ανεπιτυχώς τις καντίνες με τη σαμόσα, παραδοσιακή πίτα της Ινδίας και του Πακιστάν, εξαιρετικά νόστιμη, χορταστική αλλά και οικονομική (μόλις 1 ευρώ το κομμάτι). Παρότρυνα τους ανθρώπους της ασφάλειας του γηπέδου να δοκιμάσουν. Οι πιο θαρραλέοι ενέδωσαν στις προτροπές μου κι όπως μου ψιθύρισε ένας εξ αυτών κατά την έξοδό μου από το στάδιο «τελικά τα φαγητά αυτών δεν είναι καθόλου άσχημα». Α, ναι … η περιβόητη ενσωμάτωση των ξένων δεν μπορεί παρά να είναι μια διαδραστική διαδικασία κατά την οποία το μόνο που καλούμαστε να κάνουμε, εμείς οι γηγενείς, είναι να δοκιμάσουμε έστω μια σαμόσα προτού αποφασίσουμε να την απορρίψουμε!
Ο Babbu Maan, 32 ετών, ήρθε στην Ελλάδα ύστερα από πρόσκληση της Ινδικής και Πακιστανικής κοινότητας. Μολονότι Ινδός, ο Babbu Maan είναι εξίσου αγαπητός και στους Πακιστανούς, καθώς κατάγεται από την επαρχία του ινδικού Punjab που συνορεύει με το πακιστανικό Punjab. Εις πείσμα των εθνικιστικών πολιτικών των δύο χωρών που στοίχισε τη ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους, οι κάτοικοι του ινδικού Punjab θεωρούν αδέλφια τους κατοίκους του πακιστανικού Punjab, και αντιστρόφως.
Εντός που γηπέδου οι λιγοστές θέσεις ήταν κρατημένες για τους επίσημους προσκεκλημένους- επιφανείς προσωπικότητες Ινδών και Πακιστανών που διαμένουν στην Ελλάδα με τις οικογένειες τους (υπάρχουν και δαύτοι ανάμεσα στους μετανάστες). Στις κερκίδες, ο απλός κόσμος συχνά ξεσπούσε σε χειροκροτήματα και ζητωκραυγές θέλοντας να δηλώσει την αδημονία του για την εμφάνιση του ήρωά τους.
Το εισιτήριο για τη συναυλία, 30 ευρώ, δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητο εάν λάβει κανείς υπόψη ότι οι περισσότεροι Ινδοί και Πακιστανοί θα χρειάστηκε να εργαστούν δύο ημέρες, στην καλύτερη περίπτωση, ώστε να συγκεντρώσουν το απαιτούμενο ποσό. Αυτός όμως δεν ήταν λόγος ικανός ώστε να τους εμποδίσει να παρευρεθούν στην συναυλία του «δικού τους Σάκη», όπως χαρακτηριστικά τον αποκάλεσε ένας φίλος Ινδός στην προσπάθειά του να μας εξηγήσει τη σημαντικότητα του τραγουδιστή.
Η ώρα είχε πάει 10 το βράδυ και ο Babbu Maan ακόμα να εμφανιστεί. Συχνά ανέβαινε στη σκηνή ο ιμπρεσάριος του, με ένα κόκκινο πελώριο σαρίκι και γυριστό το κατάμαυρο μουστάκι, για να ανακοινώσει ότι ο «δικός σας, ο λατρεμένος σας Babbu Maan θα είναι σε λίγα λεπτά κοντά σας» - και το πλήθος να ανταπαντά με ξέφρενες κραυγές και χειροκροτήματα.
Κι η στιγμή που όλοι περιμένανε έφτασε… ο Babbu Maan ήταν εδώ, κοντά τους. Μετά βίας οι αστυνομικοί προσπαθούσαν να συγκρατήσουν το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί στην πύλη εισόδου - τόση που ήταν η χαρά τους. Αργότερα μάθαμε ότι ο λόγος της καθυστέρησής του ήταν οι δεκάδες ινδοί και πακιστανοί δημοσιογράφοι που του έπαιρναν συνέντευξη. Περιττό βέβαια να πούμε ότι κανένα ελληνικό τηλεοπτικό κανάλι δεν έκρινε απαραίτητο να καλύψει την παρουσία ενός μουσικού στην Ελλάδα που οι πωλήσεις κάθε άλμπουμ του ξεπερνούν τα 12 εκατομμύρια αντίτυπα! Εξάλλου, για να μην ξεχνιόμαστε, οι μετανάστες στην Ελλάδα είναι μόνον αλλόθρησκα, απρόσκλητα, ανεπιθύμητα εργατικά χέρια!
Καθώς ο Babbu Maan ανέβηκε στη σκηνή κοντοστάθηκε για λίγα λεπτά κι έκανε την προσευχή του. Αμέσως μετά χαιρέτησε έναν προς έναν τους μουσικούς του δίνοντας τους ένα κύβο ζάχαρης- ο συνήθης τρόπος για να δηλώσεις την αλληλεγγύη και εκτίμησή σου σύμφωνα με τα έθιμα της επαρχίας του Punjab.
Και η συναυλία άρχισε…
Η μουσική του Babbu Maan είναι ένα είδος ποπ με έντονα όμως στοιχεία της παραδοσιακής ινδικής μουσικής. Καθαρό Bollywood. Η σκηνική του παρουσία εντυπωσιακή, καθώς και η φωνή του. Μιλούσε στο κοινό, του απευθυνόταν μέσα από τα τραγούδια του και το κοινό εκδήλωνε την ικανοποίησή του με χειροκροτήματα, χορούς αλλά και ραβασάκια. Το παιδί στη φωτογραφία του έδωσε ένα σημείωμα στο οποίο, όπως μας είπε κατά τη διάρκεια της συνάντησής μας την μεθεπόμενη ημέρα, έγραφε: «πες ένα τραγούδι για το Πακιστάν και την Ινδία, πες ένα τραγούδι για να σταματήσουν οι πόλεμοι κι άνθρωποι να ζουν μια ειρηνική ζωή μέχρι τα βαθιά γεράματά τους» . Φυσικά και δεν μπορεί κάποιος να μην εντυπωσιαστεί από το περιεχόμενο του κειμένου. Όπως μας είπε, το βράδυ εκείνο έλαβε περισσότερα από 200 παρόμοια σημειώματα.
( κάποια στιγμή άφησα κι εγώ τα προσχήματα και αφέθηκα στις μουσικές του) ***
Τη Δευτέρα το πρωί συναντηθήκαμε με τον Babbu Maan για μια σύντομη συνέντευξη, η οποία όμως εξελίχθηκε σε μια μεγάλη βόλτα στην Ακρόπολη.
Ανεβήκαμε τη Μακρυγιάννη και σταθήκαμε στο λόφο της Ακρόπολης. Το ενδιαφέρον του εστιαζόταν αποκλειστικά στην ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας κι έτσι αναγκάστηκα να γίνω η ξεναγός του.
(α, ναι, έδειχνε με κάθε τρόπο τη χαρά του για το γεγονός ότι βρίσκονταν κάτω από τον αττικό ουρανό!)Επόμενη στάση το Ηρώδειο. Αφού του εξήγησα την αξία του θεάτρου αυτού, τόσο από πλευράς ιστορικής, όσο και από πλευράς μουσικής, του πρότεινα να σκεφτεί το ενδεχόμενο μιας συναυλίας του στο Ηρώδειο. Μου ανταπάντησε πως δεν νομίζει ότι είναι τόσο καλός και τόσο γνωστός ώστε να εμφανιστεί σε έναν τόσο ιερό χώρο. Παρόλα αυτά, δεσμεύτηκε να το ξανασκεφτεί.
Κατά την επιστροφή κοντοστάθηκε δίπλα ένα Έλληνα με παραδοσιακή ενδυμασία που έπαιζε τσαντούρι, και θέλησε να φωτογραφηθεί μαζί του. Ο Έλληνας δέχθηκε με το αζημίωτο βέβαια! Στη συνέχεια μάθαμε ότι ο παραδοσιακός έλληνας δεν ήταν δα και τόσο Έλληνας , καθώς ήταν ελληνοαυστραλός τρίτης γενεάς. Χαμογέλασα … αδιόρθωτο το πνεύμα το ελληνικό, όσες γενιές και να περάσουν!
Κι έτσι όπως τον αποχαιρετούσαμε, κάπου εκεί κοντά στο Θησείο, με φόντο την Ακρόπολη, μια σκέψη πέρασε από το νου μου… κι όμως πριν από μια βδομάδα κάποιοι έλληνες «πατριώτες» με έκαναν να αισθανθώ ντροπή εκστομίζοντας τη φράση «είμαι Ελληνίδα», και να που σήμερα ένας Ινδός που ήρθε για να επισκεφτεί τους Πακιστανούς και Ινδούς μετανάστες της Ελλάδας, μου ξύπνησε, δια της οσμώσεως, το συναίσθημα αυτό της θαλερής περηφάνιας για τη χώρα μου… Α ναι, δεν πρωτοτυπώ, αυτή είναι με λίγα λόγια και η ιστορία της Ελλάδας. Ποτέ δεν κινδύνεψε, μήτε και κινδυνεύει από τους άλλους, τους ξένους, τους αλλότριους, τους μετανάστες, λαθραίους ή μη , … μονάχα από εμάς τους ίδιους κινδύνεψε και κινδυνεύει, τους πάρα πολύ Έλληνες.
Σας ευχαριστώ
__________________________________________________________
Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύεται και στην Lifo , τευχος 28 Μαϊου.
Στο στάδιο του Απόλλωνα της Ριζούπολης όπου έγινε η συναυλία, δεξιά υπάρχει ένα πάρκινγκ και στο βάθος του ένα παλιό μαρμαράδικο στο οποίο τυγχάνει να εργάζομαι. Το μόνο στοιχείο ήταν μία έγγραφη προειδοποίηση στο αυτοκίνητο μου (και στα υπόλοιπα γύρω από το γήπεδο) ότι θα γίνει κάποια συναυλία και θα ήταν καλό να απομακρυνθούν. Ούτε μία αφίσα δεν είδα τριγύρω κολλημένη και μένω και σε απόσταση 5 λεπτών από το γήπεδο. Δεν μου κάνει καμία εντύπωση που δεν παίχτηκε από το μμε το γεγονός καθώς δεν υπήρξε promotion αλλά όπως και να έχει δεν θα "πούλαγε". Και στην τελική δεν νομίζω ότι θα ενδιέφερε τους διοργανωτές να πουλήσει σε άλλο κοινό από αυτό που απευθυνόταν. Είναι χαρακτηριστικό των μειονοτήτων με πολύ διαφορετικό πολιτισμικό χαρακτήρα από αυτόν της χώρας που τους φιλοξενεί να απομονώνονται σε μία αμυντική στάση διατήρησης του χαρακτήρα αυτού υπό τον φόβο της αλλοίωσης. Για παράδειγμα και εμείς ως μετανάστες στην Αμερική ή στην Γεεμανία έχουμε μείνει παγιωμένοι στην εποχή που ξεκίνησε η μετανάστευση με αποτέλεσμα να δίνουμε την γραφική εικόνα που βλέπουμε σε κατασκευάσματα τύπου "My Big Fat Greek Wedding".
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως έπρεπε να τον πας και μία βόλτα από τα ΚΕΠ τώρα που παίζεται το blockbuster ΑΜΚΑ....
Συγχαρητήρια για το κείμενο!
φοβερο ολο το κειμενο,αλλα και οι πληροφοριες για ενα γεγονος που δεν θα μαθαιναμε ποτε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ! Συγχαρητήρια!
ΑπάντησηΔιαγραφή“...κατάγεται από την επαρχία του ινδικού Punjab που συνορεύει με το πακιστανικό Punjab. Εις πείσμα των εθνικιστικών πολιτικών των δύο χωρών που στοίχισε τη ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους, οι κάτοικοι του ινδικού Punjab θεωρούν αδέλφια τους κατοίκους του πακιστανικού Punjab, και αντιστρόφως...”
Όποιος έχει δει τη Λαχώρη, έχει ακούσει τις σούφικες ψαλμωδίες “καββάλι” από πλανόδιους μουσικούς στους κήπους Σάλιμαρ της πόλης, έχει δοκιμάσει την ντόπια κουζίνα, έχει περπατήσει μέσα και έξω από τα τείχη της, θα διαπιστώσει πως δεν διαφέρει σχεδόν σε τίποτε με ό,τι βρει σε 1,5 ώρα δρόμο, στην άλλη πλευρά των συνόρων, στην Ινδία.
Όπως και το Κασμίρ, έτσι και το Πεντζάμπ είναι μια περιοχή ενιαία παρά τον αφύσικο διαχωρισμό που ακολούθησε το ηθικά και ιστορικά επονείδιστο “partition” (ας όψονται οι ΄'Αγγλοι...).
Μάλλον θα έχεις δει το “Hawayein” όπου πρωταγωνιστεί ο μεγάλος αυτός καλλιτέχνης και που έχει ως θέμα την “απάντηση” των Πουντζάμπι στη σφαγή του Αμριτσάρ (“τρομοκρατία” την είπαν την απάντηση αυτή...) θέμα που είχα εντάξει και σε ένα κείμενό μου για την πόλη αυτή στις 30 Απριλίου (για τη σφαγή του Αμριτσάρ, όταν η Ίντιρα Γκάντι με πρωτοφανή βία κατέστειλε το κίνημα των Σιχ για την δημιουργία ενός ανεξάρτητου κρατιδίου στο Punjab, του Khalistan). Είναι μια εμπειρία που δεν ξεχνιέται για πολλούς παρότι πέρασαν 25 χρόνια...
Με χαροποιεί και το γεγονός ότι βρήκα ένα κείμενο όπου το Bollywood δεν αντιμετωπίζεται σαν κάτι “χαζοχαρούμενο” αλλά ως μια κινηματογραφική σκηνή η οποία πέρα από το εμπορικό σινεμά έχει να προσφέρει και ποιότητα.
Congratulations! Loved the article.
ΑπάντησηΔιαγραφήTerrific coverage of "events".
I agree that Greece is in danger not from the foreign residents but from "The too much Greeks"
Xenia