Άλλος ένας ανθρωπιστικός πόλεμος στο όνομα της δημοκρατίας;

Το Ισραήλ ακολουθώντας παλιές, και ουδόλως επιτυχείς συνταγές των ΗΠΑ,
προσβλέπει στο να πείσει τη διεθνή κοινότητα ότι η στυγνή επίθεση στη Γάζα εντάσσεται στον Πόλεμο Κατά της Τρομοκρατίας.

Εξ ου και ο Υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, Ehud Barak, εμφανίζεται ως κυανόκρανος (peace seeker)
υποστηρίζοντας πως ότι πράττει το Ισραήλ το πράττει για να προστατεύσει
το λαό του από την τρομοκρατική οργάνωση της Χαμάς
("We are not war hungry, but we shall not, I repeat shall not, allow a situation where our towns, villages and civilians are constantly targeted by Hamas")

Ενώ η Livni , στέλνει απειλητικό μήνυμα στη διεθνή κοινότητα, υιοθετώντας τη γνωστή ρητορεία "όποιος δεν είναι με μας είναι με τους άλλους"
("These are the days when every individual in the region and in the world has to choose a side") και διαβεβαιώνει τους ομολόγους της οτι οι κινήσεις του Ισραήλ ποσβλέπουν στο μακροπρόθεσμο καλό του Παλαιστινιακού λαού (" Livni has suggested that Israel's assault is good for the Palestinians by helping to free them from the grip of Hamas", Guardian 4/1/09)

Στην προσπάθεια αυτή συνεπικουρούν φυσικά και οι ΗΠΑ, με τον νυν πρόεδρος τους, Bush, να υποστηρίζει ότι οι ευθύνες αποδίδονται αποκλειστικά στη Χαμάς και να εμφανίζεται υπέρμαχος του παλαιστινιακού λαού αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι κινήσεις του Ισραήλ στοχεύουν στον εκδημοκρατισμό της Γάζας
("For the Palestinian people, we seek a peaceful and democratic Palestinian state that serves its citizens and respects its neighbors. For all in the region, we seek an end to terror.").
Όπως Ιρακ!

Και τον επερχόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ, Barack Obama, να δηλώνει, ταρτουφικά, πως οι ΗΠΑ έχουν έναν πρόεδρο ("There is one president at a time, and we intend to respect that.") και ουδείς να τον ρωτά, τότε για πιο λόγο ήταν ιδιαιτέρως ενεργητικός στα ζητήματα της οικονομίας;
Προσωπικά δεν ασπάζομαι τις συνωμοσιολογικές θεωρίες, όμως δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό και να μην κάνω την εξής απλή σκέψη: ενδεχομένως ο Obama να είχε δώσει τις ευλογίες του για αυτή την επίθεση εκλιπαρώντας όμως να λάβει χώρα πριν την ορκωμοσία ώστε να μην τη χρεωθεί. Όμως κάνει λάθος.
Η σιωπή του είναι αδιαμφισβήτητα ένοχη.
Πρώτη φορά απαξιώνεται ένας πρόεδρος προτού καν γίνει πρόεδρος.

Στο παιχνίδι αυτό θα δώσει και τις ευχές του και ο ΓΓ του ΟΗΕ, Ban Ki-moon, ο οποίος με τη σειρά του ευλογεί την επίθεση του Ισραήλ και απλώς παρακαλεί να κάνουν ότι μπορούν για να προστατεύσουν κάπως τους πολίτες ("asked that Israel do all possible to ensure the protection of civilians").

Και καθώς εδώ όλα πληρώνονται, η ΕΕ, δια στόματος του τσέχου Jiri Potuznik, εις πείσμα των ευρωπαίων πολιτών αλλά και ηγετών, δηλώνει πως μέχρι στιγμής, οι Ισραηλινοί δεν επιτίθενται αλλά αμύνονται! ("At the moment, from the perspective of the last days, we understand this step as a defensive, not offensive, action.")
Ευτυχώς υπάρχει και η Γαλλία.

Για άλλη μια φορά οι ηγέτες μας αγνοούν τη βούληση του λαού που κυβερνούν.
Ζήσαμε πολλούς "ανθρωπιστικούς πολέμους"
και πολλές παρεμβάσεις στο όνομα του εκδημοκρατισμού και της οικοδόμησης των εθνών.
Άλλους τους υποστηρίξαμε με τη σιωπή μας κι άλλους τους ανεχτήκαμε διότι δεν ήμασταν απολύτως βέβαιοι για την έκβαση τους.
Το 2009 όμως έπεται του 2003 (Ιράκ 2), του 2001 (Αφγανιστάν) και του 1999 (Κόσσοβο),
και όχι μόνο έπεται αλλά και διαφέρει ριζικά.
Εάν υπήρχαν τότε κάποιες δικαιολογίες, κάποια πραγματικά περιστατικά,
σήμερα εκλείπουν.
Όσες δεκαετίες κι εάν έχουν περάσει,
όσο τρομοκρατική κι εάν είναι η οργάνωση της Χαμάς,
η πραγματικότητα είναι μια:
Το Ισραήλ δεν είναι οι γείτονες της Παλαιστίνης,
αλλά οι έποικοι της Παλαιστίνης.
Κι όταν οι έποικοι βομβαρδίζουν ανά είκοσι λεπτά,
κι όταν οι νεκροί Παλαιτίνιοι ξεπερνούν του 500 και
οι τραυματισμένοι τις 2500 χιλιάδες,
ενώ οι Ισραηλινοί νεκροί είναι μόλις 5,
δεν μπορούμε να μιλάμε για εκδημοκρατισμό και αγαστή γειτονία,
αλλά για μια απροκάλυπτη γενοκτονία.

Και ας μην πέφτουμε στη παγίδα του ποιός χτύπησε πρώτος.
Εξάλλου όπως αναφέρεται, η εκεχειρία είχε παραβιαστεί από το Νοέμβρη του 2008, όταν οι Ισραηλινοί στρατιώτες σκότωσαν έξι της Χαμάς
("the truce was thrown into jeopardy in November when the Israeli military killed six Hamas gunmen in a raid on Gaza") Η Χαμάς τότε απάντησε με κάποιες ρουκέτες (Qassam rockets), και το Ισραήλ ανταπάντησε σκοτώνοντας άλλους έξι Παλαιστίνιους.

Αυτό που πραγματικά αλλά και αφελώς επιθυμεί το Ισραήλ είναι να καταλάβει την Γάζα όπως έχει καταλάβει και τη Δυτική Όχθη.
Δεν θα το καταφέρει όμως.
Η δήλωση του εκπροσώπου της Χαμάς, Ismail Radwan, "Η είσοδος σας στη Γάζα δεν θα είναι ευκολη. Η Γάζα θα γίνει ο τάφος σας" ("Your entry to Gaza won't be easy. Gaza will be a graveyard for you") , δεν αναγιγνώσκεται τόσο ως απειλή όσο ως ισχυρή πιθανότητα, βλέπε Βιετνάμ.
Ουδέποτε εξάλλου οι συντεταγμένες χερσαίες δυνάμεις δεν κατάφεραν να νικήσουν,
εκτός έδρας, σε έναν ανταρτοπόλεμο.

Ο πραγματικός νικητής από αυτή την ιστορία θα είναι δυστυχώς
ο μουσουλμανικός φονταμενταλισμός.
Κι ο πραγματικός ηττημένος, όλοι εμείς, τα ανθρώπινα δικαιώματα,
οι ανθρώπινες ζωές,
και πρωτίστως ο Παλαιστινιακός λαός
που θα ξαναδεί τα παιδιά του να ζώνονται με εκρηκτικά
και θα είναι ανήμπορος να τα σταματήσει.

Αλήθεια, ποιός θα τολμήσει να επικρίνει μεθαύριο τον 16χρονο suicide bomber όταν θα επιτεθεί στο τάδε ή στο δείνα ξενοδοχείο της Δύσης, στο όνομα μιας τρίτης indifada, μια και η Δύση παθητικά ή ενεργητικά θα του έχει σφαγιάσει όλους τους συγγενείς και φίλους;

Αναρωτιέμαι...