Ας μην γίνουμε και πάλι Ρινόκεροι

«Και να που τώρα καθόμαστε πάλι στην αίθουσα αναμονής, που και πάλι την λένε Ευρώπη! Και πάλι δεν έχουμε ιδέα τι θα συμβεί» συλλογίζεται ο Erich Kastner στο βιβλίο του «Στο χείλος της αβύσσου» μέσα από τον ήρωα του, τον Φάμπιαν, που ζει στο Βερολίνο στις αρχές της δεκαετίας του ’30, παρατηρώντας αυτό που έρχονταν, έχοντας όμως έντονες τις μνήμες της κατάστασης που ζήσανε πριν λίγα χρόνια, στις παραμονές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου: «Θυμάσαι;» λέει στον στενό φίλο του, «ήταν σαν να καθόμασταν μέσα σε μια γυάλα στον πάτο της θάλασσας και κάποιος να μας αφαιρούσε αργά αλλά σταθερά τον αέρα. [....] Καθόμουν σε μια μεγάλη αίθουσα αναμονής που την έλεγαν Ευρώπη.  [... ] Και να που τώρα καθόμαστε πάλι στην αίθουσα αναμονής, που και πάλι την λένε Ευρώπη...»

Ήταν κοντά τότε που ο σπουδαίος Στέφαν Τσβάιχ, στην αυτοβιογραφία του, στην σκιά του πολέμου που πέρασε και με το βλέμμα στραμμένο σε αυτό που έρχονταν  - λίγο πριν δώσει τέλος στη ζωή του το 1942-, γράφει για τον «Κόσμο του Χθες» , πριν «η μεγαλύτερη πανώλη όλων των εποχών, ο εθνικισμός» δηλητηριάσει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Τότε, το 1939, που «η Ευρώπη ήταν καταδικασμένη να βαδίσει προς τον θάνατο εξαιτίας της δικής της και μόνο παραφροσύνης». Τότε, που «κάθε τι που αποτελούσε παρελθόν είχε χαθεί κι ό,τι είχαμε δημιουργήσει εκμηδενίζονταν – η Ευρώπη, η πατρίδα μας, στην οποία δώσαμε τη ζωή μας, έμελλε να παραμείνει βυθισμένη στην καταστροφή για γενιές που θα ξεπερνούσαν κατά πολύ τη δική μας».

Πέρασαν κοντά 80 χρόνια.

Η Ευρώπη βγήκε από το σκοτάδι. Δημιούργησε δομές τέτοιες που κάνουν να  μοιάζει αδύνατη η επαναφορά του σκότους. Η Ευρωπαϊκή Δημοκρατία θριάμβευσε. Οι πληγές έκλεισαν μια για πάντα. Να όμως που βρεθήκαμε και πάλι στην αίθουσα αναμονής, παραμονές 2019.

«Το τρένο της διάλυσης έχει φύγει πια από τις Βρυξέλλες» γράφει ο Ivan Krastev, στο βιβλίο του «Μετά την Ευρώπη» ( μια φράση που μνημόνευσε η Κατερίνα Σχινά στην ομιλία της σε εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών «Η Ευρωπαϊκή Δημοκρατία σε αμφισβήτηση»). Η φράση αυτή θα έλεγε κανείς πως δίνει συνέχεια, σχεδόν έναν αιώνα μετά, στους φόβους του Τσβάιχ και του Kastner και πολλών άλλων σπουδαίων συγγραφέων και αναλυτών του περασμένου αιώνα. Άλλωστε είναι ένα βιβλίο που συνομιλεί με συγγραφείς και τα έργα τους του περασμένου κυρίως αιώνα.

Το βιβλίο του Krastev έρχεται να δώσει υπόσταση στους πιο μύχιους φόβους μας ακυρώνοντας την έννοια του «αδιανόητου». Αν κάποιοι επαναπαυόμαστε στην  κραταιά πεποίθηση πως η ΕΕ είναι πολύ μεγάλη για να διαλυθεί και πως όλα θα πάνε καλά, ο Krastev απαντά: «Λόγω της προσωπικής εμπειρίας των Ανατολικοευρωπαίων – σαν εμένα- το να κλείσεις τα μάτια και να πιστέψεις πως όλα πάνε καλά είναι μια ιδέα πολύ πιο ανυπόστατη». Όσοι έζησαν τη διάλυση της ΕΣΣΔ, ξέρουν πως όλα είναι πιθανά και τίποτα δεν είναι αρκετά «αδιανόητο». 

«Ένα μεγάλο σοκ μπορεί να μετατρέψει το αδιανόητο σε αναπόφευκτο με τρομακτική ταχύτητα» γράφει ο Krastev με το βλέμμα στραμμένο στο Brexit, που ενδέχεται να αποτελέσει την κορυφή του παγόβουνου. Εξάλλου, όπως γράφει, «αν η Ευρώπη διαπράξει αυτοκτονία, το μέσο που θα χρησιμοποιήσει θα είναι πιθανότατα ένα λαϊκό δημοψήφισμα ή μια σειρά από λαϊκά δημοψηφίσματα». Κοντά είμαστε τώρα.

Ποια είναι όμως τα βαθύτερα αίτια που μπορεί να οδηγήσουν σε διάλυση την Ευρώπη, την Ευρωπαϊκή Ένωση; Η κρίση ταυτότητας, απαντούν σχεδόν όλοι οι αναλυτές και δημοσιολόγοι με ενσυναίσθηση. Η ταυτοτική κρίση που οδηγεί ξανά στην ίδια, κατά τον Τσβάιχ, «πανώλη»: στον εθνικισμό, σε έναν νέο-εθνικισμό ή αλλιώς, στον εθνικολαϊκισμό. Η ανάδυση ηγετών που αμφισβητούν τη φιλελεύθερη δημοκρατία, που ενστερνίζονται τη γνωστή ως μη φιλελεύθερη – αυταρχική δημοκρατία (illiberal democracy) και απευθύνονται δήθεν αδιαμεσολάβητα στο λαό με διχαστικά και απλοϊκά μηνύματα.  Όχι σε όλον τον λαό, αλλά στο «καθαρό» κομμάτι του. Ποιος ανήκει σε αυτό; Όποιος υιοθετεί την έννοια αυτή θεωρώντας πως έτσι αντιμετωπίζονται οι φόβοι του - καθαροί Πολωνοί, καθαροί Ούγγροι, καθαροί Βέλγοι, καθαροί Άγγλοι, καθαροί Γερμανοί, καθαροί Γάλλοι, κ.ο.κ. . Καθιστά  έτσι τον εαυτό του διαφορετικό από τους όποιους «άλλους» - στην Ελλάδα το ζήσαμε και το ζούμε αυτό με το δικό μας τρόπο αρκετά πρόωρα, όπως πάντα. Πρόκειται για την  καταφυγή σε έναν κοινοτισμό εις βάρος των εθνών – κρατών που είναι πλέον  κράτη - μέλη και κατά συνέπεια σε βάρος της μεγάλης οικογένειας, της ΕΕ, ως απάντηση σε δικαιολογημένους  ή μη φόβους. 

Εκεί βέβαια ο Krastev τονίζει πως ο εχθρός είναι μέσα μας: «Την Ευρώπη δεν την απειλούν αυτά που λένε οι εξτρεμιστές. Η πραγματική απειλή είναι όσα δεν λένε πια οι «ορθόδοξοι» ηγέτες, οι ηγέτες του κυρίαρχου ρεύματος.» Μια και προς άγραν ψήφων οι φιλοευρωπαϊστές ηγέτες υιοθετούν, σε μικρές ή και μεγάλες δόσεις, τα επιχειρήματα των εθνικιστών ηγετών και κάπως έτσι γινόμαστε δίχως να το θέλουμε όλοι Ρινόκεροι, κατά το ομώνυμο έργο του Ιονέσκο.

Όπως άλλωστε είχε γράψει Τσβάιχ, «Υπαίτιοι ήταν εκείνοι που με τα λόγια τους κήρυτταν τον πόλεμο. Αλλά υπαίτιοι ήμασταν και εμείς οι ίδιοι που δεν ορθώσαμε το ανάστημά μας εναντίον τους»

Στο κατώφλι του 2019, τίποτα δεν μοιάζει δεδομένο. Το παράλογο κερδίζει έδαφος και ολοένα και περισσότερο μοιάζει με λογικό. Σαν  να είναι ποτέ δυνατόν να αντιμετωπίσουμε την οικονομική κρίση, την κρίση ασφάλειας, τη δημογραφική κρίση, την κρίση του μεταναστευτικού –τα γενεσιουργά αίτια της ταυτοτικής κρίσης - επιστρέφοντας εκεί από όπου φύγαμε για να μην ζήσει πότε ξανά η Ευρώπη όλα αυτά, για να μη ζήσει ξανά το σκοτάδι.

Στο κατώφλι του 2019 έχουμε και πάλι να δώσουμε έναν αγώνα. «Τον αγώνα ενάντια στην προδοσία της λογικής, που είχε πέσει θύμα του μαζικού πάθους των καιρών» , όπως το περιγράφει ο Τσβάιχ. 

* Το άρθρο αναρτήθηκε στο Capital.gr http://www.capital.gr/me-apopsi/3335596/as-mi-ginoume-kai-pali-rinokeroi 

Μαγικές εικόνες Vs Γεγονότα

Μέσα Σεπτέμβρη πια. Τελείωσε το καλοκαίρι. Αυτό το καλοκαίρι που ποτέ δεν ήρθε. Ή μάλλον, που σταμάτησε πρόωρα, εκείνο το βράδυ της 23ης Ιουλίου. Και από την ημέρα εκείνη, σαν όλα να επιταχύνθηκαν.

Το κράτος, αυτό το κράτος που η μεταπολίτευση μας έδωσε την πολυτέλεια να το εχθρευόμαστε, να το αμφισβητούμε ή στην καλύτερη περίπτωση να το θεωρούμε δεδομένο, τώρα καταπονημένο από τα σχεδόν τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης Συριζανελ διαλύεται πάνω μας, σα τους σοβάδες ενός εγκαταλελειμμένου σπιτιού που πέφτουν.

Οι εικόνες που είδαμε από την κατολίσθηση στο Ναυάγιο της Ζακύνθου, την παραλία αυτή που είναι το σήμα κατατεθέν της Ελλάδας και του ελληνικού καλοκαιριού, είναι αποκαλυπτικές της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα μας, αποτέλεσμα της καταστροφικής αυτής «διακυβέρνησης». Βέβαια καμία εικόνα μετά την τραγωδία στο Μάτι δεν μπορεί πραγματικά να σοκάρει.

Κι όμως, η ανείπωτη τραγωδία του καλοκαιριού δεν οδήγησε την πολιτική ηγεσία στην περισυλλογή του πένθους που θα άρμοζε. Σα να έγινε το αντίθετο, θα έλεγε κανείς.

Η συμπεριφορά των κυβερνώντων χειροτέρευσε. Δεν ήταν μόνο οι πρώτες αντιδράσεις τους που η μοναδική λέξη που μπορεί να τις χαρακτηρίσει είναι αυτή της ύβρεως. Το χειρότερο είναι πως με τις πράξεις τους δείχνουν πως εξακολουθούν να αρνούνται να αντιληφθούν τι σημαίνει να έχεις την ευθύνη της ζωής των πολιτών, τι σημαίνει κράτος και κυβέρνηση, και ποιος ο ρόλος τους. Συνεχίζουν ανεπίγνωστα να πουλάνε τρέλα με μόνο στόχο να «αλλάξει η ατζέντα» αρνούμενοι να καταλάβουν ότι ακόμα κι αν «αλλάξει» η περίφημη «ατζέντα», η πραγματικότητα θα την επαναφέρει. Κι έπειτα η επόμενη πραγματικότητα. Κι ακόμα μία. Και αυτό γίνεται καθημερινά πια. Γιατί η μόνη αλήθεια είναι ότι τα γεγονότα δεν τα επηρεάζει καμία επικοινωνιακή στρατηγική. Είναι αποτέλεσμα πράξεων ή παραλείψεων και οφείλεις να καταβάλλεις διαρκώς κάθε δυνατή προσπάθεια έτσι ώστε τουλάχιστον να προβλέψεις και να αποτρέψεις το κακό ή έστω να το μετριάσεις. Αυτό σημαίνει διοικώ. Αυτό σημαίνει έχω την ευθύνη. 

Αντί αυτού, οι κυβερνώντες επέλεξαν τις μαγικές εικόνες.

Πρώτα ήρθε η «Ιθάκη» και οι σαχλαμάρες περί εξόδου από την κρίση συνοδευόμενες από το όπλο που δεν είναι πια παρά πόδα, αλλά οπλίστηκε. Έπειτα ο ανασχηματισμός - αυτή η ηθική πολιτική ξεφτίλα με τη δήθεν διεύρυνση- πίσω όμως από τον οποίο κρύβεται ο ίδιος εμμονικός στόχος: η κατάληψη του κράτους από τους «δικούς μας». Δίχως να καταλαβαίνουν ότι οι «δικοί μας» δεν είναι ούτε αναγκαία ούτε ικανή συνθήκη για να αποφύγεις την πραγματικότητα.

Η κυβέρνηση από την ημέρα εκείνη του Ιουλίου επιδίδεται σε έναν αγώνα δρόμου δημιουργίας μαγικών εικόνων. Όσο κρατήσουν. Μία ώρα, μία μέρα, μία βδομάδα; Δεν έχει σημασία, όσο κρατήσουν. Ένα επικοινωνιακό blitz. Και μέχρι να αποδομηθεί η μία εικόνα (πχ δεν ήταν εκατοντάδες πολίτες στη Σύρο αλλά 20 στελέχη του Συριζα που μεταφέρθηκαν εκεί για να υποδεχθούν δήθεν τον κ. Πρωθυπουργό) μία νέα εικόνα σχηματίζεται και έπειτα ακόμα μία και έπειτα άλλη μια. Και η εικονική πραγματικότητα διαμορφώνεται. Ακόμα και η μεγαλομανής φρούρηση του κ. Τσίπρα στην ΔΕΘ της αναδιανομής της μιζέριας και της κοροϊδίας, με την αυτοκινητοπομπή των 11 οχημάτων και ενός ασθενοφόρου, όπως και η φωτογραφία του με τους κομάντο, ήταν στο ίδιο πλαίσιο: της κατασκευής μαγικών εικόνων. Εν προκειμένω, αυτής του λαοφιλή ηγέτη που τον πολεμάνε ισχυρά συμφέροντα επειδή είναι φιλολαϊκός και φυλάσσεται!

 

Μόνο που αν η αντιπολίτευση έχει κάπως αργά αντανακλαστικά και κινείται με έναν ακατανόητο εφησυχασμό, και μέχρι να καταλάβει τι γίνεται έχει ήδη δημιουργηθεί η επιθυμητή από το επιτελείο του Πρωθυπουργού μαγική εικόνα, υπάρχει κάτι άλλο που κινείται πιο γρήγορα από τους επικοινωνιολόγους των Συριζανελ: η πραγματικότητα. Η πραγματικότητα που φέρνει  γεγονότα.     

Όταν κάποιος δημοσιογράφος ρώτησε τον πρώην πρωθυπουργό της Αγγλίας, Χάρολντ Μακμίλαν, τι φοβόταν περισσότερο στην πολιτική, η απάντησή του ήταν: «Τα γεγονότα, φίλε μου, τα γεγονότα». («Events, dear boy, events»)

Όμως τα γεγονότα έχουν κόστος. Ανυπολόγιστο κόστος στις ζωές των πολιτών αλλά και για την ίδια τη ζωή των πολιτών. Το θέμα πια δεν είναι μόνο να αποτυπωθεί στην κάλπη η κατάρρευση της μαγικής εικόνας. Το ζήτημα είναι επιτακτικό και αφορά τις ζωές των πολιτών. Τη χώρα ολόκληρη. Την ύπαρξή της. Κι εδώ δεν χωρεί κανένας εφησυχασμός. Κάθε μέρα που ξημερώνει είναι μια μέρα κινδύνου. Απαιτείται εγρήγορση πρώτα από όλα, δημοκρατική εγρήγορση. Γιατί εκτός των άλλων, ο φόβος που έχει πια επικαθήσει στις ζωές των πολιτών, φόβος για την οικονομία και την επιβίωση, φόβος για φυσικές καταστροφές, φόβος από την διάλυση του κράτους και των διοικητικών δομών, είναι υπαρκτός και συχνά πολύ κακός σύμβουλος. Ο φόβος σε παραλύει. Και σε αυτό επενδύει η κυβέρνηση. Στην παράλυση των πολιτών, στην παράλυση της κοινωνίας. Και δια της κοινωνικής παραλύσεως, στην επιβολή καθεστώτος - δεν παραιτήθηκα από το στόχο αυτό, μήτε πρόκειται να παραιτηθούν.

  

Φαίνεται ότι κάποιος υπέδειξε στον κ. Τσίπρα τη φράση του Μακιαβέλι «Έναν ηγέτη πρέπει να τον φοβούνται και να τον αγαπούν. Αν δεν γίνεται και τα δύο, τότε καλύτερα μόνο να τον φοβούνται». Και αυτός νόμισε ότι μπορεί να την εφαρμόσει. Δεν κατάλαβε όμως ότι στην πολιτική όταν έχεις υποστεί «απώλεια στήριξης» δεν υπάρχει ούτε αγάπη, ούτε φόβος. Το μόνο που μπορεί να συμβεί είναι η χλεύη.

* Το άρθρο αναρτήθηκε στο Capital.gr: http://www.capital.gr/me-apopsi/3316340/magikes-eikones-vs-gegonota 

Φύγετε

Κι ενώ μια σιωπή, η σιωπή μπροστά στο ανείπωτο, έχει απλωθεί σε όλη την Ελλάδα μα κι όπου υπάρχει ελληνισμός, και η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί επίσης με κομμένη την ανάσα, οι κυβερνώντες μας δίχως καμία συνείδηση παράγουν θόρυβο, πολύ θόρυβο, επιδιδόμενοι σε επικοινωνιακά πειράματα για να αποφύγουν τον καταλογισμό ευθυνών από τους ψηφοφόρους τους αλλά και (γιατί όχι;) να κερδίσουν και τις εντυπώσεις! Αίμα δεν κυλάει άλλωστε στις φλέβες τους. Σκέψη καμία δεν σκιάζει τις νύχτες τους.

Οι άνθρωποι αυτοί που ουδέποτε κατάλαβαν ότι ο ύψιστος ρόλος του κράτους είναι να προστατεύει τη ζωή των πολιτών του και των διαμενόντων στην επικράτεια του. Οι άνθρωποι αυτοί που θεώρησαν πως το κράτος είναι λάφυρο στα χέρια των κυβερνώντων για την προσωπική τους τέρψη. Οι άνθρωποι αυτοί που τώρα, 3,5 χρόνια μετά την κατάληψη της εξουσίας και τις διαρκείς προσπάθειες επιβολής καθεστώτος είδαν τα αποτελέσματα των ιδεοληψιών τους, των πράξεων ή παραλείψεων τους, που πήραν τη τραγική μορφή στο Μάτι, αλλά και λίγο νωρίτερα στη Μάνδρα, διόλου δεν σκιάχτηκαν. Συνέχισαν και συνεχίζουν αμέριμνοι να αναζητούν κόλπα, σα να μην είναι ζωές ανθρώπων που όφειλαν να προστατεύουν οι νεκροί. Οι νεκροί μας. 

Μήτε κόμπιασε διόλου η φωνή τους στις 12 τη νύχτα της 23ης Ιουλίου όταν στήσανε την πρωτοφανή live «ενημέρωση» του Πρωθυπουργού και της παρέας του από τον κ. Τόσκα και τους Αρχηγούς, σύμφωνα με την οποία όλα ήταν υπό έλεγχο: «είναι σε ύφεση το μέτωπο που κατέβηκε από τον Βουτζά», «η φωτιά όπως πέρασε καίει κάποια σπίτια», «ήταν εγκλωβισμένος κόσμος σε ένα μικρό λιμανάκι στο Μάτι και στο Κόκκινο Λιμανάκι, τους μεταφέραμε από εκεί», και η συζήτηση συνεχίστηκε για τα μποφόρ και τη βοήθεια που στάλθηκε ή δεν στάλθηκε στην Σουηδία.. για να ειπωθεί κάποια στιγμή πως «ήταν ο ίδιος καιρός που είχαμε το 2007» (μια αναφορά που λίγο αργότερα καταλάβαμε τη σημασία της) και μετά να αναλωθούν σε «προβληματισμούς» του κ. Τσίπρα για τις εστίες και τον αυριανό καιρό και το πότε θα βρέξει. Λέξη για τους νεκρούς δεν είχαν να πουν κι ας είχε ήδη συσταθεί η «Ομάδα Αναγνώρισης Θυμάτων Καταστροφών» όπως αποκάλυψε η δημοσιογράφος Νίκη Λυμπεράκη. Κι ας ήταν εκείνη την ίδια τη στιγμή εκατοντάδες συμπολίτες μας μέσα στη θάλασσα να δίνουν τη μάχη της επιβίωσης. Μήτε η φωνή τους κόμπιασε, μήτε τα μάτια τους υγράνθηκαν, μήτε και ένιωσαν την ανάγκη να μην χάνεται πολύτιμος χρόνος, μήτε πτοήθηκαν στην προσπάθεια τους να κοροϊδέψουν τα εκατομμύρια των Ελλήνων που παρακολουθούσαν με αγωνία.

Μα και την επομένη, όταν πια δεν μπορούσαν όσο και να το ήθελαν να κρύψουν τους νεκρούς, ξεκίνησαν το σχέδιο β: Ενοχοποίηση των θυμάτων. Με τον Καμμένο να επισκέπτεται το Μάτι και να ζητάει το λόγο από τους επιζήσαντες για τα αυθαίρετα (;)!

Μα τι άνθρωποι είναι τούτοι; Τι άνθρωποι είναι αυτοί που ο υπουργός της εθνικής άμυνας λέει «τώρα πήραν το μάθημά τους» οι πολίτες, ο υπουργός προστασίας του πολίτη διακηρύσσει πως «προσπαθώ να βρω λάθη αλλά όσο και να ψάχνω δεν βρίσκω» και ο Πρωθυπουργός με άνεση δηλώνει πως εντάξει αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη αλλά φταίνε οι προηγούμενοι!   

Μια βδομάδα έχει περάσει κι αυτοί ατάραχοι συνεχίζουν την προσπάθεια να διασώσουν το πολιτικό τους κεφάλαιο με επικοινωνιακά κόλπα, ενώ οι αγνοούμενοι ακόμα είναι πολλοί και κάθε μέρα που περνάει αποκαλύπτονται ιστορίες φρίκης, και πόνου, και απόγνωσης, που δεν χωράει ανθρώπου νους και ο αριθμός των νεκρών μας αυξάνει.  

Μια λέξη σπάει τη σιωπή του πένθους από άκρη σε άκρη σε όλη την Ελλάδα. Φύγετε. Είναι η μόνη λέξη. Βουβή. 

Μήπως και μπορέσει η Ελλάδα κάποτε να επουλώσει τις πληγές της. Τις πληγές μας.

* Το άρθρο αναρτήθηκε στο Capital.gr: http://www.capital.gr/me-apopsi/3307806/fugete 

Ο κ. Τσακαλώτος και οι Financial Times που δεν διάβασε

Πέρασαν έξι χρόνια από τότε που έγινε το PSI, «το μεγαλύτερο κούρεμα χρέους στην Ιστορία» όπως το χαρακτήρισε, μεταξύ άλλων αρμοδίων και αναλυτών, ο επικεφαλής του ESM, Κλάους Ρέγκλινγκ. Τα πρώτα τρία χρόνια όπου ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αντιπολίτευση, έφτυνε το κούρεμα του χρέους ρίχνοντάς το βορά στις πλατείες του μίσους. Τα επόμενα τρία ως κυβέρνηση αφού επιδόθηκε σε διάφορους επαναστατικούς βερμπαλισμούς, άρχισε σταδιακά να το γλείφει μεν εν κρυπτώ, με σχετικά έγγραφα που έστελνε στους δανειστές, αλλά στο εσωτερικό ακροατήριο δεν σταμάτησε να μιλάει για το «καταραμένο PSI». Η διγλωσσία όμως αυτή είχε κόστος εθνικό.

Και φτάσαμε στον Ιούλιο του 2018 για να ακούσουμε από τα πλέον επίσημα χείλη πως όλη αυτή η σχιζοφρενική συμπεριφορά, η εθνικά καταστροφική συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ που είχε ανεπανόρθωτο κόστος για τον τόπο μας και δηλητηρίασε την ελληνική κοινωνία εμποδίζοντάς την να αντιληφθεί την πραγματικότητα, οφείλονταν στο γεγονός ότι ο κ. Τσακαλώτος δεν είχε πάρει τους Financial Times της 9^ης Μαρτίου του 2012, δηλαδή της επομένης της ολοκλήρωσης της ανταλλαγής ομολόγων! Δεν αστειεύομαι! Αυτό είπε ο ίδιος ο κ. Τσακαλώτος στην Ολομέλεια της 5ης Ιουλίου (τρία χρόνια ακριβώς μετά το δημοψήφισμα!)

Συγκεκριμένα ο Υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας, κ. Τσακαλώτος, είπε από το βήμα της Βουλής: «Στη συζήτησή μας με τον κ. Βενιζέλο, εάν ήταν καλό ή δεν ήταν καλό το PSI, πάντα έλεγα ότι εάν ήταν καλή η συμφωνία, την άλλη ημέρα οι αγορές θα το είχαν αγκαλιάσει και οι Financial Times θα είχαν πει ότι είναι καλή η συμφωνία. Και δεν είπαν αυτό οι Financial Times.»

Μισό λεπτό όμως .... διότι κ. Τσακαλώτε, το είπαν! Ακριβώς αυτό είπαν. Πράγματι, το πρωτοσέλιδο των FT την επομένη, δηλαδή για να είμαστε πιο ακριβείς λίγες ώρες μετά που ολοκληρώθηκε η ανταλλαγή ομολόγων, το γνωστό ως «κούρεμα χρέους», και πιο συγκεκριμένα το κύριο θέμα του μόνου μέσου που εμπιστεύεται ο κ. Τσακαλώτος, έγραφε με μεγάλα γράμματα: «Bondholders back Greek bailout» (Οι κάτοχοι ομολόγων στηρίζουν το ελληνικό κούρεμα χρέους»). Ενώ το κείμενο που συνόδευε το πρωτοσέλιδο άρθρο και το υπέγραφαν τρεις κορυφαίοι δημοσιογράφοι (Richard Milne, Karin Hope, Peter Spiegel) ξεκίναγε λέγοντας:
«Το μεγαλύτερο κούρεμα του χρέους στην Ιστορία πήγαινε σε επιτυχές  αποτέλεσμα εχθές το βράδυ καθώς η Ελλάδα είχε καταφέρει η συμμετοχή να  φτάνει στο 95% για την ανταλλαγή ομολόγων 206 δισ.»

Όπως άλλωστε ενημέρωσε τη Βουλή ο τότε υπουργός οικονομικών Ευ. Βενιζέλος στις 9 Μαρτίου 2012: «Η ανταπόκριση ξεπέρασε κάθε προσδοκία και κάθε διεθνές ιστορικό προηγούμενο. Όπως ανακοίνωσα σήμερα σύμφωνα με τα προβλεπόμενα στο χρονοδιάγραμμα της διαδικασίας η συμμετοχή θα προσεγγίσει με τα σημερινά δεδομένα το 96% του συνόλου των επιλέξιμων τίτλων, για την ακρίβεια με τα σημερινά αριθμητικά δεδομένα έχουμε ήδη το 95,7% του συνόλου των επιλέξιμων τίτλων, δηλαδή 197 δισεκατομμύρια ευρώ επί συνόλου 206 δισεκατομμυρίων ευρώ επιλέξιμων τίτλων.» Ούτε αυτό θα το άκουσε ποτέ ο κ. Τσακαλώτος ή αν το άκουσε δεν θα το πίστεψε διότι δήθεν «δεν το έγραψαν»  οι FT (που το έγραψαν,  αλλά αυτός δεν τους αγόρασε και δεν τους διάβασε! ).

Παρεξήγηση λοιπόν κ. Τσακαλώτε; Όλη αυτή η δαιμονοποίηση του κουρέματος του χρέους και των ανθρώπων που το κατόρθωσαν προς όφελος του τόπου έγινε επειδή εσείς δεν διαβάσατε τους FT στις 9 Μαρτίου 2012; Ούτε κανένα άλλο διεθνές  δημοσίευμα εκείνης της περιόδου διαβάσατε;  Ούτε τις επίσημες μελέτες; Και δεν τα διαβάσατε όλα αυτά υποθέτω γιατί τότε ξημεροβραδιαζόσασταν στις πλατείες του μίσους καταγγέλλοντας το PSI υποσχόμενοι άμεση και μονομερή διαγραφή του «παράνομου, αθέμιτου και επονείδιστου χρέους». (Το concept αυτό περί «διαγραφής του επονείδιστου χρέους» που «εκπονήθηκε» από την Επιτροπή Αλήθειας όταν έγιναν κυβέρνηση, αλλά στάλθηκε στην ανακύκλωση από την ίδια την κυβέρνηση του κ. Τσακαλώτου πριν λίγες βδομάδες. Τι κρίμα! Διότι την πανηγυρική έναρξη της Επιτροπής Αλήθειας την είχε τιμήσει και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας).

Άδικα λοιπόν κατεβάζανε κόσμο στους δρόμους; Άδικα καιγόταν η Αθήνα επί μήνες; Άδικα ρίξανε την κυβέρνηση το 2015; Άδικα σχεδιάζανε την έξοδο από το ευρώ; Άδικα παγιδέψανε τη χώρα στη δευτερογενή αυτή κρίση; Στο τρίτο και μετά στο τέταρτο μνημόνιο, και στο μνημόνιο στο διηνεκές; Άδικα διαλύθηκε η χώρα μας; Διότι αν υπερασπιζόντουσαν και ακολουθούσαν την πολιτική του PSI και δεν κάνανε όλες τις επιεικώς αποκαλούμενες παλαβομάρες (που όμως φλερτάρουν με την έννοια της εθνικής προδοσίας), θα είχαμε βγει από την κρίση από το 2015.

Και όλα αυτά λοιπόν έγιναν διότι ο κ. Τσακαλώτος δεν διάβασε τους FT στις 9 Μαρτίου 2012, όπως μάθαμε προχθές; Και τώρα που το έμαθε, τι γίνεται;

Θα μπορούσαμε να γελάμε αν όλο αυτό δεν αφορούσε τις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας και των επόμενων γενεών. Όχι δεν γελάμε. Μα ούτε καν θυμώνουμε πια. Ούτε  προσπαθούμε να καταλάβουμε. Πώς να αντιμετωπίσεις αλήθεια όλο αυτόν τον παραλογισμό; Όλο αυτό το κακό που γίνεται δίχως λόγο;

Είναι σαν τον εφιάλτη που βλέπεις ενώ σιγά σιγά ξυπνάς και κάτι μέσα σου, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, σου λέει ότι μπορεί να είναι απλά ένα κακό όνειρο ..και ναι, μετά από λίγο ξυπνάς με ανακούφιση... που όμως αυτή η στιγμή δεν έρχεται στην περίπτωσή μας γιατί δεν είναι ένα κακό όνειρο. Είναι η πραγματικότητα. Η μόνη πραγματικότητα. Αυτή η πραγματικότητα που πρέπει να αλλάξουμε, με επίγνωση και γνώση αλλά και τόλμη και δύναμη και ελπίδα για την Ελλάδα Μετά, μετά τον εφιάλτη. Είναι η πραγματικότητα που πρέπει να αλλάξουμε και όχι να ανταλλάξουμε με κάποια άλλη «παρεξήγηση», με κάποια άλλη απάτη. 

* Το άρθρο αναρτήθηκε στο Capital.gr : http://www.capital.gr/me-apopsi/3303847/o-k-tsakalotos-kai-oi-financial-times-pou-den-diabase