Κυριακή 29 Μαΐου 2011

29.5.2011 Trafalgar Square. Η πανευρωπαϊκη συγκέντρωση των αγανακτισμένων

Όπως σε κάθε Ευρωπαϊκή πόλη, έτσι και στο Λονδίνο οι αγανακτισμένοι συναντήθηκαν στην κεντρική πλατεία, Trafalgar Square. Ως ήταν αναμενόμενο, οι Άγγλοι δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον. Μοναχά κάποιοι Έλληνες και αρκετοί Ισπανοί ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα.

Στο σύνολο, περί τα 400 άτομα. Λυπηρό γεγονός, αν αναλογιστεί κανείς ότι οι Έλληνες του Λονδίνου ξεπερνούν στις 100.000 ….


Τα συνθήματα, τα γνωστά: «Πάρτε το Μνημόνιο και φύγετε από δω», καθώς και το αίτημα εμπρησμού της Βουλής προσαρμοσμένο στα αγγλικά πρότυπα: «Έλα πίσω Guy Fawkes» - ο άνθρωπος που έβαλε φωτιά στο Αγγλικό Κοινοβούλιο το 1605.




Δεν έλειψαν φυσικά και οι αλυτρωτισμοί: οι Ισπανοί (ή μάλλον οι Καταλανοί) να ζητούν την ανεξαρτησία της Βαρκελώνης «η Βαρκελώνη ανήκει στην Καταλονία» και κάποιοι Έλληνες τη Μικρά Ασία, αναρτώντας ελληνική σημαία που έφερε τη φράση «Έξω οι Τούρκοι από τη Μικρά Ασία»! Το οποίο πανό στάθηκε και η αιτία για να διαπληκτιστούν μεταξύ τους οι ούτως ή άλλως ελάχιστοι Έλληνες- οι μεν να κατηγορούν τους δε για ακροδεξιά συμπεριφορά κι δε να ανταπαντούν με τη γνωστή κατηγορία περί ανθελληνισμού. Ευτυχώς το πανό δεν ήταν και στην αγγλική γλώσσα.



Λυπηρό.




Κι όμως, αυτές οι πανευρωπαϊκές ή και παγκόσμιες συγκεντρώσεις των PIIGS (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία) της διασποράς, θα μπορούσαν να έχουν καθοριστικό ρόλο. Εάν οι εκατομμύρια Έλληνες της διασποράς, από Γερμανία και Γαλλία έως Καναδά, Αυστραλία και ΗΠΑ, κατόρθωναν να ενωθούν σε μια φωνή και να προβούν σε ειρηνική διαμαρτυρία προς τις κυβερνήσεις των χωρών διαμονής τους, στις νέες πατρίδες, κάνοντας απλώς σαφή την υποστήριξή τους προς τη χώρα καταγωγής τους, όλα θα ήταν διαφορετικά. Κι αν η φωνή αυτή ενώνονταν με τη φωνή των Ιταλών, Πορτογάλων, Ιρλανδών, Ισπανών της διασποράς, τότε ναι, θα υπήρχε μια ελπίδα να αλλάξει ο ρους της ιστορίας και να επανεξεταστεί η οικονομική πολιτική της Δύσης.

Θα μπορούσε να γίνει .. αρκεί να το θέλαμε…



Σάββατο 21 Μαΐου 2011

Los Indignados. Alicante, Plaza de la Montañeta.

H φίλη Αμαλία Ζωβόϊλη συμμετέχει στο #SpanishRevolution και μας στέλνει ανταπόκριση απο τo Αλικάντε. Σε ευχαριστούμε Αμαλία! [*Οι φίλοι του ιστολογίου θα χαρούμε να λάβουμε κι αλλα κείμενα-ανταπόκριση απο τους Έλληνες της Ισπανίας που συμμετέχουν στο #SpanishRevolution. Το έχουμε επίσης ανάγκη]
___________

Γράφει η Αμαλία Ζωβόϊλη

Ο φετινός Μάιος ήταν ένας περίεργος μήνας για την Ισπανία. Συνηθισμένοι σε ανοιξιάτικο-σχεδόν καλοκαιρινό-καιρό, ξυπνούσαμε σχεδόν κάθε πρωί κάτω από έναν ουρανό καλυμένο με βαριά σύννεφα και μουντάδα. Η ερώτηση ήταν κοινή στα χείλη όλων μας: «Μα πού είναι επιτέλους η άνοιξη»; Η απάντηση, αυτή τη φορά δεν ήρθε από τον ουρανό, αλλά από τις πλατείες!

Το Αλικάντε είναι μια μικρή, παραθαλάσσια πόλη στα νοτιοανατολικά της Ισπανίας. Με ελληνικά δεδομένα, έχει το μέγεθος της Πάτρας. Αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Κοινότητας της Βαλένθια, όπου ο δείκτης ανεργίας στους νέους κάτω των 25 ετών ξεπερνάει το 50%. Η περιφέρεια του Αλικάντε, το 2009, παρουσίαζε το μεγαλύτερο ποσοστό μεταναστών αναλογικά με τον πληθυσμό της, σε ολόκληρη την Ισπανία.

Την πρώτη μέρα που αποφάσισα να επισκεφτώ την πλατεία, δεν ήξερα τι να περιμένω. Άλλωστε, οι Ισπανοί φημίζονταν για την απάθεια και την προτίμηση τους στη fiesta, αντί των «εξεγέρσεων». Οι indignados (indignado=αυτός που είναι εξοργισμένος με κάτι που θεωρεί άδικο), ήρθαν να δείξουν πως και οι Ισπανοί έχουν ψυχή! Βάδιζα προς την πλατεία, έχοντας στο μυαλό μου μια ομάδα ατόμων να την έχουν καταλάβει, κάτω από τα βλέμματα ενός ισχυρού αστυνομικού κλοιού. Κι ορίστε τι αντίκρυσα, στην Αλικαντινή «εξέγερση».


Το πρώτο που έκαναν οι ευρισκόμενοι στην πλατεία, ήταν να απλώσουν σε όλο το δάπεδο χαρτιά, για να μπορεί ο καθένας να γράψει την άποψη, σκέψη, ιδέα του. Τις πρώτες μέρες, προσπαθούσαμε να μην πατήσουμε τα χαρτιά και τα καταστρέψουμε. Από χτες το βράδυ, προσπαθούμε να θυμηθούμε πώς έμοιαζε το δάπεδο της πλατείας πριν ξεδιπλωθούν οι πάπυροι! Κι ο κόσμος ακόμη γράφει και, το κυριότερο, διαβάζει.


Το δεύτερο βήμα, ήταν η σύσταση ομάδων , η καθεμιά επιφορτισμένη με μια διαφορετική εργασία. Υπάρχουν ομάδες που ασχολούνται με τις προμήθειες, αναρτώντας καρτελάκια, τι έχουμε και τι χρειαζόμαστε, ομάδα που ασχολείται με τη συλλογή αποκομμάτων από τον ημερήσιο τύπο και την ανάρτηση τους στην πλατεία, ομάδα καθαριότητας, η οποία μάλιστα ανακυκλώνει και άλλα όμορφα.


Στην πλατεία, άνθρωποι όλων των ηλικιών και κοινωνικών τάξεων περπατάνε, τρώνε, διαβάζουν στο γρασίδι, συζητάνε, κοινώς, κάνουν όλα όσα θα έκαναν οι άνθρωποι σε μια πλατεία, μόνο που, στον περιβάλλοντα χώρο υπάρχουν άπειρα φυλλάδια, εφημερίδες, κείμενα, τροφή για σκέψη. Οι «καταληψίες», δεν κουράζονται να επαναλαμβάνουν πως, η συγκέντρωση αυτή είναι ειρηνική και απαιτούν να παραμείνει έτσι. Το πιο εντυπωσιακό, είναι η ανταπόκριση των ανθρώπων σε αυτό το αίτημα. Στο τέλος των 2 Γενικών Συνελεύσεων που γίνονται κάθε μέρα (μεσημέρι και βράδυ) και όπου μαζεύεται πλήθος κόσμου, δεν μένει ούτε σκουπιδάκι στην πλατεία. Άλλωστε, το πανό στο βάθος το λέει ξεκάθαρα: «Η συγκέντρωση αυτή, είναι η εικόνα που δίνουμε προς τα έξω. Ας μην δώσουμε αφορές σε κανέναν». Και δεν δίνουν, είναι η αλήθεια.

Τι έχουν όμως να μας πουν οι ίδιοι οι indignados, για όσα συμβαίνουν; Μιλάμε με τον Cristobal, ο οποίος ανήκει στην Ομάδα Τύπου της κατασκήνωσης, μαζί με τον Miguel, που εμφανίζεται λίγο αργότερα. Με ρωτάνε για το που σκοπεύω να δημοσιεύσω τα όσα θα πουν, ενώ προσφέρονται να μου δώσουν κάμερα και κασετοφωνάκι για να καταγράψω τη συνομιλία. Κανονικό Γραφείο Τύπου. Ο Cristobal είναι 22 ετών, σπουδάζει δημοσιογραφία, ενώ παράλληλα εργάζεται.

Η πρώτη ερώτηση που του κάνω είναι: «πού ήταν οι Ισπανοί εως τώρα, που δεν φώναζαν ποτέ και απέκτησαν έτσι τη φήμη των παθητικών ανθρώπων»; Με απόλυτη ειλικρίνεια μου απαντάει πως, όντως, «υπήρχε μια παθητικότητα, πως ο κόσμος δεν είχε βγει ως τώρα στους δρόμους γιατί δεν υπήρχε ανάγκη. Κατά κάποιο τρόπο, ήταν όλοι βολεμένοι με το επίδομα ανεργίας ή τους ήταν πιο εύκολο να βρουν δουλειά. Μόλις η κατάσταση δυσκόλεψε, ο κόσμος εξεγέρθηκε. Φαίνεται δειλό να λέμε πως, αρχίσαμε να φωνάζουμε όταν παρουσιάστηκε η ανάγκη να το κάνουμε, αλλά από την άλλη, κάλλιο αργά παρά ποτέ». Δικαίως λοιπόν οι νέοι Ισπανοί είχαν τη φήμη «πολύ φιέστα και καθόλου αγώνας»; «Δυστυχώς ναι, ο κόσμος συνηθίζει να λέει πως στην Ισπανία, οι 5 μέρες της εβδομάδας από τις 7, είναι γιορτή. Μαζί με όλα αυτά, υπήρχε η κουλτούρα του να βγω έξω όχι για να περάσω καλά, αλλά για να μεθύσω, να πάρω ναρκωτικά. Η νυχτερινή έξοδος, ήταν ταυτισμένη σχεδόν αποκλειστικά με το μεθύσι της επόμενης ημέρας, μέθοδος που έγινε της μόδας και αποτελούσε και έναν τρόπο να αποσπώνται οι νέοι από τις πραγματικές ανησυχίες και τα προβλήματα τους. Ο κοινωνικός προβληματισμός υπήρχε, αλλά έμενε μέσα μας, σχεδόν κανείς δεν συζητούσε για πολιτική με τους φίλους του, φαινόταν παράξενο, οι σκέψεις δεν εκφράζονταν δημοσίως και δεν μοιράζονταν».

«Το μόνο λοιπόν που άλλαξε, είναι πως τώρα υπάρχει ανάγκη για ξεσηκωμό; Αν, υποθετικά, αύριο γινόντουσαν όλα όπως πριν, θα σταματούσε και η αγανάκτηση»; «Δεν νομίζω πως μόνο η ανάγκη είναι αυτή που μας έβγαλε στο δρόμο, αλλά και η γενικότερη κατάσταση που επικρατεί γύρω μας. Ειδικά στα νοτιοανατολικά της Ισπανίας, υπάρχουν πάρα πολλά άλλα προβλήματα, όπως το ότι ένας νέος δυσκολεύεται να ξεκινήσει μια αυτόνομη ζωή, να βρει σπίτι να μείνει μόνος του, να νιώσει πως προχωράει στη ζωή του. Υπάρχει ένα γενικότερο κλίμα ανασφάλειας, οι νέοι νιώθουμε πως είμαστε αναλώσιμοι, πως η ζωή μας δεν είναι σίγουρη, πως το μέλλον είναι αβέβαιο».

«Τι ακριβώς είναι αυτό που επιδιώκετε μέσα από αυτή την εξέγερση; Υπάρχει ξεκάθαρος στόχος»; «Το κίνημα αυτό, ξεκίνησε σαν μια φωνή αντίδρασης ενάντια στο δικομματισμό, που χαρακτηρίζει την πολιτική ζωή στην Ισπανία. Ο αρχικός μας στόχος ήταν, να δημιουργήσουμε χώρους σκέψης και συλλογικής ανταλλαγής απόψεων, για να δείξουμε στον κόσμο ότι ο τρόπος που είναι φτιαγμένος ο εκλογικός νόμος, αδικεί τις πιο αδύναμες φωνές, ευνοεί μόνο τα μεγάλα κόμματα. Ο μακροπρόθεσμος στόχος μας, είναι να αλλάξει ο εκλογικός νόμος, να δοθεί η ευκαρία και σε μικρότερες φωνές να μπουν στο Κοινοβούλιο. Ξέρουμε πως αυτό δεν θα αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά κάνουμε τα πρώτα βήματα. Ο εκλογικός νόμος στην Ισπανία είναι τόσο περίπλοκος, που κανείς δεν τον ξέρει ή δεν τον κατανοεί πλήρως. Εμείς, αρχικά, θέλαμε να δώσουμε στον κόσμο την ευκαρία να μάθει, να ενημερωθεί, να κατανοήσει την αδικία. Για το λόγο αυτό, ζητάμε και αλλαγή του τρόπου που απονέμεται η δικαιοσύνη, θέλουμε οι πολιτικοί που διαπράτουν απάτες, επιτέλους, να τιμωρούνται, ζητάμε μια κοινωνία με περισσότερη δικαιοσύνη, μια πραγματική Δημοκρατία».


«Και μετά από εδώ, τι? Δεν μπορείτε να κατασκηνώσετε μια ζωή» «Ο στόχος μας είναι να κρατήσουμε τα πνεύμα και τα διδάγματα αυτής της κίνησης και να συνεχίσουμε. Σκεφτόμαστε ήδη δράσεις που θα μπορούσαμε να αναλάβουμε. Ο στόχος μας θα είναι να ενημερώνουμε τον κόσμο και να τον ευαισθητοποιούμε, απέναντι σε ζητήματα όπως αυτά για τα οποία συζητάμε. Θέλουμε ο καθένας να μάθει να σκέφτεται για λογαριασμό του και όχι όπως του λέει η τηλεόραση ή οι πολιτικοί. Σκεφτόμαστε να καθιερώσουμε συγκεντρώσεις μια φορά το μήνα ή κάθε 15 ημέρες, όπου θα μπορούμε να ξαναβρισκόμαστε και να συζητάμε για την πορεία και την εξέλιξη όλου αυτού που συνέβη, προτείνωντας και περαιτέρω δράσεις» .

«Πώς καταφέρνετε και συντονίζεστε με τις άλλες κατασκηνώσεις. Δεν φοβάστε πως, με τόσο κόσμο, θα χαθεί ο έλεγχος»; «Ευτυχώς ζούμε στην εποχή του ίντερνετ, που μας βοήθησε σε απίστευτο βαθμό να οργανώσουμε και όλο αυτό. Σε κάθε κατασκήνωση υπάρχει ένας εκπρόσωπος, που είναι υπεύθυνος να μεταφέρει και τη γνώμη της ομάδας προς τα έξω. Ο ατομισμός θα μπορούσε να είναι ένα πρόβλημα, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις, με χιλιάδες κόσμου, πρέπει να λειτουργούμε και λίγο αυτόνομα για να καταφέρουμε να συντονιστούμε στο τέλος. Το μεγαλύτερο θέμα για μένα, δεν είναι η δυσκολία του συντονισμού μεταξύ των κατασκηνώσεων, αλλά πως, μέσα στην ίδια την πόλη του καθενός, μέσα στην ίδια συγκέντρωση, δεν είχαμε μάθει εως τώρα να ακούμε, να σεβόμαστε τη γνώμη του άλλου, θέλαμε μόνο να μιλάμε, να λέμε τα δικά μας. Αυτό είναι που προσπαθούμε να μάθουμε. Σε κάθε περίπτωση, η Μαδρίτη είναι αυτή που δίνει το βήμα, σαν η πιο πολυάριθμη». «Νιώθετε λίγο παραγκωνισμένοι, λίγο στη σκιά της πρωτεύουσας, γι’αυτό το λόγο»; «Όχι, αφού όντως στη Μαδρίτη ξεκίνησαν όλα. Έτσι είναι, η πρωτεύουσα δίνει πάντα το σύνθημα».

«Προβλήματα υπάρχουν ή τα πάντα κυλάνε τόσο ομαλά; Υπάρχει κάτι που δεν σου αρέσει;» «Θες να σου πω ειλικρινά; Φυσικά και υπάρχει. Υπάρχουν αρκετοί που βλέπουν την κατάσταση αυτή ως μια ευκαιρία να φανούν οι ίδιοι προς τα έξω, επιδιώκουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο, θέλουν να επωμιστούν τη δόξα. Κάποιοι άλλοι το βλέπουν σαν διακοπές, σαν μια ευκαιρία να έρθουν να φάνε και να πιουν δωρεάν και να περάσουν ευχάριστα την ώρα τους. Επίσης, σαν συνέπεια των όσων είπαμε πριν, πως ο κόσμος δεν έχει μάθει να κάνει διάλογο, στις συνελεύσεις μας είναι δύσκολο να επικεντρωθούμε στο θέμα, ο καθένας θέλει να διηγηθεί το πρόβλημά του και χάνουμε το στόχο».

«Λέτε πως είστε εδώ με απόλυτα ειρηνικές προθέσεις. Αν η αστυνομία έχει αντίθετη γνώμη από εσάς, τι σκοπό έχετε;» «Είμαστε κατά της βίας, αυτή είναι μια απόλυτα ειρηνική συγκέντρωση και θέλουμε να παραμείνει έτσι. Εάν η αστυνομία επέμβει, έχουμε ήδη αρχίσει να ψάχνουμε εναλλακτικούς τρόπους αντίστασης, όπως το να ξαπλώσουμε στο πάτωμα και να πρέπει να μας μετακινήσουν αυτοί για να μας απομακρύνουν. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα είμαστε βίαιοι. Κοίτα γύρω σου, το μέρος είναι γεμάτο με παιδιά, ποιόν θα ωφελούσε η βία; Θα χάναμε όλοι και περισσότερο εμείς. Επίσης, ακόμη κι όσοι θα ήθελαν τη βία, ξέρουν πως ο κόσμος εδώ θα τους αποδοκιμάσει, αν κάνουν την κίνηση να καλύψουν το πρόσωπό τους ή διανοηθούν να χρησιμοποιήσουν βία. Με τη βία δεν κερδίζει κανείς τελικά».

«Ελληνικά και διεθνή ΜΜΕ συγκρίνουν την εξέγερση σας με εκείνη των αραβικών χωρών». «Μπορεί η μέθοδος μας να είναι ίδια, π.χ. συγκέντρωση σε μια πλατεία, αλλά το κίνητρο είναι εντελώς διαφορετικό. Εκείνη είχαν δικατορία και πάλευαν για την ελευθερία τους. Εμείς θέλουμε να μιλήσουμε και να ακουστούμε, δεν θέλουμε να κάνουμε επανάσταση».

«Τι ξέρεις για την Ελλάδα και τις συνθήκες εκεί»; «Γνωρίζω τα Εξάρχεια και πως, το κίνημα των αναρχικών στην Ελλάδα είναι πολύ ισχυρό, ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη έχει αποδυναμωθεί. Από την άλλη, η εικόνα που έχουμε οι έξω για το κίνημα εκεί, είναι πως γίνεται υπέρογκη χρήση βιας και πως το κλίμα γενικά είναι κάθε άλλο παρά ειρηνικό».
«Θα ήθελες να σχολιάσεις κάτι πάνω σε αυτό ή να πεις κάτι στους Έλληνες που θα σε διαβάσουν»; «Θέλω να πω πως, ο καθένας είναι ελεύθερος να συνεχίσει το δρόμο της αντίστασης που έχει διαλέξει και μόνο ο χρόνος θα δείξει ποιος ήταν ο πιο αποτελεσματικός. Άλλος με τη βία και άλλος χωρίς. Για εμένα το πιό σημαντικό είναι να υπάρχει ανταλλαγή ιδεών και συνεργασία ανάμεσα σε όλα τα ευρωπαϊκά κινήματα, να παίρνουμε ιδέες και πρακτικές ο ένας από τον άλλον και να εξελισόμαστε, βρίσκοντας νέους τρόπους να αλλάξουμε τα πράγματα που δεν μας αρέσουν. Πολύ σημαντικό επίσης, είναι να αναζητούμε πληροφόρηση και ειδήσεις εκτός των εμπορικών, καθεστωτικών ΜΜΕ, που διαστερεβλώνουν τα γεγονότα προς όφελός τους».

Τελειώνοντας, ο Cristobal μου αφήνει το φυλλάδιο μιας πρωτοβουλίας στην οποία συμμετέχει. Ονομάζεται www.juventudsinfuturo.net (νεολαία χωρίς μέλλον) και κεντρικό της σύνθημα είναι «χωρίς σπίτι, χωρίς δουλειά, χωρίς σύνταξη, χωρίς φόβο». Όπως ο ίδιος λέει, αναζητούν εναλλακτικούς τρόπους να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους, όπως δράσεις έξω από τράπεζες, ενημέρωση στο δρόμο κτλ. Για το τέλος, ένα σύνθημα από τα πολλά της «εξέγερσης». «Αν δεν μας αφήνετε να ονειρευτούμε, δεν θα σας αφήσουμε να κοιμηθείτε».


Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

Ένα προαναγγελθέν έγκλημα

Τα ξημερώματα της Τρίτης, ένας πατέρας κατεβαίνει από το σπίτι του για να ετοιμάσει το αυτοκίνητο ώστε να συνοδεύσει την ετοιμόγεννη σύντροφό του στο νοσοκομείο. Κάποιοι του επιτίθενται για να του πάρουν την κάμερα που κρατούσε (προφανώς για να απαθανατίσει την στιγμή της γέννησης τους παιδιού τους … ) και τον μαχαιρώνουν θανάσιμα. Ξεψυχάει. Η ετοιμόγεννη σύζυγος αναζητώντας τον, τον αντικρίζει νεκρό. Λίγες ώρες αργότερα φέρνει στον κόσμο το ορφανό από πατέρα παιδί τους.

Το γεγονός είναι τόσο τραγικό που οποιοσδήποτε σχολιασμός μοιάζει απρεπής.


Όμως σε κάθε τραγικό συμβάν, από τη στιγμή που δεν μπορείς να το αποτρέψεις ύστερα από την τέλεσή του, οφείλεις τουλάχιστον να αποδώσεις τις πραγματικές ευθύνες και να φροντίσεις να μην επαναληφθεί. Δυστυχώς όμως τίποτα από τα δύο δεν έγινε, τουλάχιστον όχι ακόμα.

Ο μηχανισμός κατασκευής αποδιοπομπαίων τράγων έκανε και πάλι το θαύμα του. Ομοφώνως καταδικάστηκαν οι μετανάστες για τη στυγερή δολοφονία, δίχως να έχουν εντοπιστεί μήτε οι δράστες μήτε η καταγωγή τους φυσικά, και μάλιστα εν τάχει ακροδεξιές οργανώσεις αυτοχρίστηκαν εκδικητές εξαπολύοντας πογκρόμ εναντίον κάθε αλλοδαπού της περιοχής και επιχειρώντας να αναβιώσουν τον νόμο του Λυντς. (Έσπασαν το μαγαζί ενός εργαζόμενου επειδή ήταν αλλοδαπός, εισέβαλαν σε ενός άλλου το διαμέρισμα και η οικογένεια αναγκάστηκε να δραπετεύσει απ΄ τα παράθυρα, αθώοι περαστικοί γρονθοκοπήθηκαν επειδή έμοιαζαν με αλλοδαπούς, και άλλα)

Και κάπως έτσι όλα τα συμφέροντα ικανοποιήθηκαν: τα ακροδεξιά και δεξιά κόμματα καρπώθηκαν πολιτικά την ανθρώπινη τραγωδία, ενώ οι αρμόδιες αρχές αποποιήθηκαν των ευθυνών τους. Διότι, από τη στιγμή που οι δράστες είναι οπωσδήποτε «λαθρομετανάστες» δεν τίθεται ζήτημα ελλιπούς αστυνόμευσης ή λανθασμένων πολιτικών επιλογών μια και ευθύνεται αποκλειστικά η μεταναστευτική πολιτική, η «φάρα» των αλλοδαπών, η Ευρώπη κοκ

Όμως δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Ενδεικτικά αναφέρω: το Μάρτιο του 2010 στα Πατήσια, ένας πράκτορας Προ-Πο δολοφονείται από ληστές που εισέβαλαν στο κατάστημά του, ενώ το Νοέμβριο του 2010 ένας Σουδανός μαχαιρώνεται στο κέντρο της Αθήνας από κακοποιούς που του επιτέθηκαν για να τον ληστέψουν, κι αργότερα υποκύπτει στα τραύματά του. Συνεπώς, το θέμα μας δεν είναι οι αλλοδαποί ή οι ημεδαποί, αλλά οι δολοφόνοι και οι εγκληματίες ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, καταγωγής, θρησκείας ή σεξουαλικών προτιμήσεων. Κι αυτούς τους δολοφόνους, αυτές τις συμμορίες που δρουν σπέρνοντας το τρόμο και ενίοτε το θάνατο, δεν έχει κατορθώσει (αλλά ούτε και προσπαθήσει επαρκώς) να τους εντοπίσει η Πολιτεία.

Προς αποφυγήν όποια παρεξήγησης οφείλω να αποσαφηνίσω ότι δεν έχω απολύτως καμία διάθεση να πάρω το μέρος κανενός αλλοδαπού. Αλλά ο αποπροσανατολισμός του επιχειρείται μόνο μεγαλύτερο κακό θα προκαλέσει.

Την περασμένη εβδομάδα είχα δημοσιεύσει το άρθρο «Χρόνια Πολλά Αθήνα» με το οποίο εφιστούσα την προσοχή στο γεγονός ότι ένας ολόκληρος χρόνος έχει περάσει από τότε που κατατέθηκε το πόρισμα για το ιστορικό κέντρο και δεν έχει ληφθεί απολύτως καμία πρωτοβουλία από τις προτεινόμενες, ούτε και καμιά άλλη φυσικά. Αντ’ αυτού, παρακολουθήσαμε όλοι το απόγευμα της Τρίτης τον Δήμαρχο να διαβεβαιώνει εκ της τηλεοράσεως ότι σύντομα θα εφαρμοστούν κάποιες πολιτικές ενώ δεσμεύτηκε ότι η Δημοτική Αστυνομία και ο Αστυνομικός της Γειτονίας θα αρχίσει σύντομα να δρα στο κέντρο της Αθήνας! Η Δημοτική Αστυνομία; Όλοι αυτοί που έχουν προσληφθεί, άγνωστο πως, δίχως να λάβουν καμία εκπαίδευση! Και για ποιον Αστυνομικό ποιάς Γειτονιάς μιλάμε; Για το Σώμα αυτό που όχι μόνο απέτυχε, αλλά και εκ της συστάσεως του είχε ορθώς αποφασιστεί ότι δεν θα δρα στο κέντρο της Αθήνας διότι ο Αστυνομικός της Γειτονίας για να μπορέσει να εργαστεί με επιτυχία πέραν όλων των άλλων θα πρέπει να υπάρχει γειτονιά, κι όχι γκέτο παραβατικότητας και περιθωριοποίησης.

Το κέντρο της Αθήνας δεν χρειάζεται ούτε Δημοτική Αστυνομία ούτε Αστυνομικούς της Γειτονιάς, μήτε ΜΑΤ. Την υπηρεσία οργανωμένου εγκλήματος χρειάζεται ώστε να εντοπιστούν και να συλληφθούν οι συμμορίες. Και ταυτοχρόνως την εφαρμογή πολιτικών για την αποπεριθωριοποίηση, τον εξωραϊσμό, και εν γένει την αντιμετώπιση των προβλημάτων του κέντρου (άστεγοι, άποροι, χρήστες ναρκωτικών, αλλοδαποί δίχως νομιμοποιητικά έγγραφα, παραοικονομία, πορνεία, κτλ)

Όταν μια περιοχή μιας μεγαλούπολης εγκαταλείπεται και αρχίζουν να συγκεντρώνονται περιθωριοποιημένες κοινωνικά ομάδες είναι ζήτημα χρόνου η παραβατικότητα και το μικρό-έγκλημα να «εμπλουτιστεί» με στυγερές δολοφονίες. Αυτό δεν συμβαίνει επειδή ο άνθρωπος που θα κλέψει ένα ρούχο από το μπαλκόνι αργότερα θα θελήσει να σκοτώσει, μήτε γιατί κάποιος που ανοίγει ένα μαγαζί δίχως άδεια θα γίνει δολοφόνος, αλλά γιατί νομοτελειακά στην εγκαταλελειμμένη πλέον περιοχή θα αρχίσουν να δρουν άλλης τάξεως κακοποιοί καθώς θα είναι σαφές ότι επικρατεί η ατιμωρησία. Και το κέντρο της Αθήνας είναι οπωσδήποτε τα τελευταία πέντε χρόνια μια εγκαταλελειμμένη περιοχή. Συνεπώς το ζήτημα δεν είναι οι μετανάστες αλλά και οι αλλοδαποί διχως νομιμοποιητικά έγγραφα και οι χρήστες ναρκωτικών και όλες οι περιθωριοποιημένες και παραβατικές ομάδες - από τον τύπο που παρκάρει παράνομα μέχρι αυτόν που αλλάζει αυτοβούλως τη χρήση γης του καταστήματος του αλλά και οι συμμορίες ακροδεξιών - επειδή πίσω από αυτές τις ομάδες καιροφυλακτούν κάθε φύσεως κακοποιοί, ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, καταγωγής, θρησκείας ή σεξουαλικών προτιμήσεων. Επομένως το πρόβλημα έγκειται στην απουσία του κράτους και πουθενά αλλού.

Αλλά κατά πως φαίνεται όλοι, ηθελημένα ή εκ παραδρομής, κωφεύουν, και εν τω μεταξύ στο κέντρο της Αθήνας επιχειρεί μόνο η Ακροδεξιά, υποσχόμενη νέα φονικά και ανθρώπινες τραγωδίες προς όφελος όλων όσοι κερδίζουν από την υποβάθμιση του κέντρου: προαγωγοί, ναρκοβαρώνοι, επιτήδειοι που αγοράζουν ακίνητα στο για ένα κομμάτι ψωμί…

Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

Χρόνια Πολλά Αθήνα!

Χρόνια μας πολλά! Μόλις κλείσαμε ένα χρόνο από την κατάθεση του πορίσματος για το κέντρο της Αθήνας. Προτείνεται δε να εορτάζεται κάθε Μάιο η ανάπλαση του κέντρου της Αθήνας.

(Η λήψη της φωτο έγινε στην Πλάκα απο τη συγγραφέα)

Ή
ταν Μάιος του 2010, όταν το περίφημο πόρισμα για το ιστορικό κέντρο ολοκληρώθηκε και κατατέθηκε. Οι προτάσεις προέρχονταν από εννιά υπουργεία και το πόρισμα έφερε τις υπογραφές τους, ενώ λίγους μήνες μετά παρουσιάστηκε και εγκρίθηκε ατύπως από το υπουργικό συμβούλιο. Κι όμως, ένα χρόνο μετά, το κέντρο της Αθήνας παραμένει στην ίδια και μάλλον χειρότερη κατάσταση, καθώς κανένα από τα προτεινόμενα μέτρα δεν έχει προχωρήσει στην υλοποίησή του. Γιατί άραγε;


Ασφάλεια


● Γιατί εμμένουν στις Μεικτές Περιπολίες (ΕΛ.ΑΣ. και Δημοτική Αστυνομία) και μάλιστα εξαγγέλλοντάς τες ως πρωτοποριακό μέσο, όταν γνωρίζουμε ότι είναι εντελώς παράλογο και αλυσιτελές να περιπολεί η Δημοτική Αστυνομία (τι είναι η Δημοτική Αστυνομία άραγε, πώς έχουν προσληφθεί και με τι προσόντα;) και να την ακολουθεί η ΕΛ.ΑΣ. για να την προστατεύει!

● Γιατί δεν έχουν εντοπιστεί και συλληφθεί οι συμμορίες των αλλοδαπών και μη που δρουν παραβατικά; Η υπηρεσία Οργανωμένου Εγκλήματος έχει αντιμετωπίσει επιτυχώς πολύ πιο δύσκολες υποθέσεις.


Παραεμπόριο


● Γιατί άραγε δεν έχει ξεκινήσει ο σχεδιασμός της πολυπολιτισμικής αγοράς, που εκτός του ότι θα απάλλασσε το ιστορικό και εμπορικό κέντρο από τους μικροπωλητές, θα λειτουργούσε κι ως πόλος έλξης τουριστών; Διότι το ζήτημα αυτό δεν μπορεί ούτε πρέπει να το αντιμετωπίσει η αστυνομία. Το θέαμα που παρουσιάζεται στα πέριξ της Ακροπόλεως βάλλει τον τουρισμό –τους τουρίστες που έρχονται στην Ελλάδα για να δουν το αρχαιοελληνικό πνεύμα– και η διατήρησή του συνιστά συνενοχή. Η δημιουργία εναλλακτικής αγοράς είναι η μόνη λύση και η καλύτερη για όλους.


Ναρκωτικά


● Γιατί δεν έχουν ενισχυθεί οι Σταθμοί Άμεσης Πρόσβασης του ΚΕΘΕΑ για την υποστήριξη των χρηστών ναρκωτικών, ώστε να απομακρύνονται από τους δρόμους και να προωθούνται σε ασφαλές και ελεγχόμενο περιβάλλον υποστήριξης;

● Γιατί δεν έχει προχωρήσει το μνημόνιο συνεργασίας με την ΕΛ.ΑΣ. ώστε να παρέχεται υποστήριξη από ΟΚΑΝΑ και ΚΕΘΕΑ στους χρήστες και μικρο-διακινητές που προσάγονται;


Άστεγοι - Άποροι


● Γιατί δεν έχει ακόμα οριστεί νομικά ο «άστεγος», ώστε να μην επωφελούνται του επιδόματος οι πιο καπάτσοι μεν - καθόλου άστεγοι δε;

● Γιατί δεν έχουν ενισχυθεί οι δομές επανένταξης των αποφυλακισθέντων, ώστε να μην καταλήγουν άστεγοι στο κέντρο και άρα να επανακοινωνικοποιούνται στο ίδιο παραβατικό περιβάλλον;

● Γιατί δεν έχουν προχωρήσει οι ξενώνες για τους άστεγους στους οποίους όμως θα εργάζονται οι ίδιοι οι επωφελούμενοι, ώστε αφενός να αποφευχθεί ο ιδρυματισμός τους και αφετέρου να μειωθεί το κόστος για την υποστήριξή τους;

● Γιατί δεν έχουν ενισχυθεί μοντέλα κοινωνικής οικονομίας για την υποστήριξη των άστεγων και απόρων, όπως το ΚΟΙΣΠΕ (Κοινωνικοί Συνεταιρισμοί); Τα συσσίτια της Εκκλησίας είναι εξαιρετικά σημαντικά, αλλά εάν δεν ενισχυθούν με πολιτικές αποστιγματισμού και επανακοινωνικοποίησης θα είναι ανώφελα, καθώς ο αριθμός των απόρων απλώς θα αυξάνεται και ουδόλως θα μειώνεται.


Καθαριότητα

● Γιατί η καθαριότητα στο κέντρο της Αθήνας είναι σε χειρότερη κατάσταση από ό,τι ήταν πριν ένα χρόνο; Γιατί οι μη φωταγωγημένοι δρόμοι είναι απλώς περισσότεροι;

● Γιατί τα νεοκλασικά της Αθήνας από τους Αέρηδες της Πλάκας έως την πλατεία Κοτζιά είναι κατεστραμμένα από συνθήματα στους τοίχους και ουδείς ενδιαφέρεται για την αποκατάσταση και την προστασία τους;

● Γιατί δεν εκμεταλλεύονται την προσφορά των εθελοντών που επιθυμούν να βοηθήσουν στον εξωραϊσμό δρόμων και πλατειών;


Οίκοι ανοχής


● Γιατί δεν έχουν προχωρήσει στη νομιμοποίηση των οίκων ανοχής, όταν μάλιστα η νομοθετική πρωτοβουλία ήταν εν εξελίξει πριν έξι μήνες; Μέτρο που θα προσέφερε και έσοδα στο κράτος.

● Γιατί δεν εντοπίζονται τα πρόσωπα που εκδίδονται παρανόμως και στη συνέχεια να τους δίνεται η δυνατότητα να εργαστούν νόμιμα σε οίκους ανοχής;


Αλλοδαποί


● Γιατί δεν έχουν προχωρήσει στον εντοπισμό των «έξυπνων» Ελλήνων που νοικιάζουν τα σπίτια τους σε αλλοδαπούς λαμβάνοντας υπέρογκα ποσά, φυσικά μαύρα;\

● Γιατί δεν έχουν καταγραφεί και εξεταστεί ατομικά οι αλλοδαποί δίχως νομιμοποιητικά έγγραφα, ώστε όσοι δικαιούνται την υπό ανοχή κάρτα να τη λαμβάνουν κι όσοι δεν τη δικαιούνται να απελαύνονται;

● Γιατί δεν έχουν συνεργαστεί με τις κοινότητες των μεταναστών/προσφύγων που επιθυμούν και μπορούν να βοηθήσουν την κατάσταση στο κέντρο;

● Γιατί δεν έχουν παραχωρήσει χώρους για τις κοινότητες των μεταναστών/προσφύγων έξω από το κέντρο της Αθήνας;

● Γιατί συνεχίζεται η πολιτική της μετακύλισης του προβλήματος από τη μία γειτονιά στην άλλη; Διαπίστωσα ότι τα γυναικόπαιδα αναγκάστηκαν να φύγουν από την πλατεία Αττικής και τώρα βρίσκονται στην ίδια και χειρότερη κατάσταση στην πλατεία Βικτωρίας, από όπου έχουν φύγει οι μετανάστες/πρόσφυγες από Αφρική και έχουν μεταφερθεί στην πλατεία Αμερικής. Φαύλος κύκλος.

● Γιατί δεν έχουν καταγραφεί οι περιοχές της Ελλάδας που χρειάζονται εργατικά χέρια για εποχιακή εργασία και στη συνέχεια να αποστέλλονται εκεί οι αλλοδαποί που επιθυμούν να εργαστούν, αντί να αναλαμβάνουν την «αποστολή» αυτή οι διάφοροι μαφιόζοι;

● Γιατί η παιδική χαρά στον Άγιο Παντελεήμονα είναι ακόμα κλειστή; Γιατί αυτοδικούν ανενόχλητα οι «αγανακτισμένοι πολίτες» της περιοχής; Και γιατί έχουν απομακρυνθεί οι φύλακες από τις περισσότερες παιδικές χαρές, με πιθανή συνέπεια τον πολλαπλασιασμό φαινομένων τύπου Αγ. Παντελεήμονα;

● Γιατί δρουν ανενόχλητα οι ακροδεξιές/φασιστικές οργανώσεις, βιαιοπραγώντας κατά αλλοδαπών αλλά και Ελλήνων;

Πολλά τα εύλογα ερωτήματα κι η απάντηση καμία. Όποιος υποστηρίζει δε ότι η αδυναμία αντιμετώπισης του προβλήματος οφείλεται στην οικονομική κρίση, ψεύδεται. Τα προτεινόμενα μέτρα είχαν επιλεχθεί με προσοχή, λαμβάνοντας υπόψη τη ζοφερή οικονομική κατάσταση της χώρας, κι αυτό το γνωρίζουν όλοι οι συνεργαζόμενοι για την εκπόνηση του πορίσματος φορείς. Οι προτεινόμενες παρεμβάσεις θα ενισχύσουν την οικονομία της χώρας και τον τουρισμό καθώς και θα ανακουφίσουν τους πολίτες σε μια περίοδο που αισθανόμαστε όλοι, δικαίως, ότι βαλλόμαστε από παντού.

Κι ενώ το κέντρο της Αθήνας έχει ολοένα και περισσότερο την όψη της εγκαταλελειμμένης πόλης, οι διάφοροι επιτήδειοι συνεχίζουν ανενόχλητοι να αγοράζουν ακίνητα εκμεταλλευόμενοι την ατιμωρησία, καθώς και το φόβο των μεν και την απελπισία των δε. Ενώ η ακροδεξιά τείνει να γίνει η επίσημη κυβέρνηση του κέντρου της Αθήνας, εξορίζοντας και ορίζοντας την αιρετή εξουσία. Γιατί;

***

ΥΣ. Κι όμως, επιστρέφοντας στην Αθήνα μετά από την 6-μηνη απουσία μου, εντόπισα μια σημαίνουσα διαφορά: την πελώρια κατακόκκινη ταμπέλα νέον «ΤΕΡΚΕΝΛΗΣ» στην πλατεία Συντάγματος επάνω στην κακόγουστη πλαστική στέγη της ομώνυμης καφετέριας …. Είναι άραγε το τελευταίο της έργο της παρελθούσας τοπικής αυτοδιοίκησης ή το πρώτο έργο της παρούσας; (δεν θα ήθελα να το πιστέψω)



Τρίτη 3 Μαΐου 2011

5 Μαϊου 2011

[Μέρα Μαγιού, Μέρα Μαρφίν;]

Ήταν μέρα Μαγιού
όταν η Αγγελική, η Παρασκευή και ο Επαμεινώντας έχασαν τα ζωή τους από επίθεση αγνώστων σε τράπεζα κατά τη διάρκεια κινητοποιήσεων κατά των μέτρων λιτότητας. Ένα χρόνο μετά, και οι νεκροί αυτοί είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ.

Για τα νεκρά αυτά παιδιά κανένας ποιητής δεν έγραψε, μήτε μουσικός θρήνησε. Τα νεκρά αυτά παιδιά δεν στοίχειωσαν τη μνήμη μας, δεν άλλαξαν τη ζωή μας. Κρυφτήκαμε όλοι πίσω από τη λέξη «προβοκάτσια» και συνεχίσαμε τις ζωές μας, βέβαιοι για τις πεποιθήσεις μας.

Μοναχά κάποιοι εγκαλούν ως είθισται την Πολιτεία για την αδυναμία της να συλλάβει τους δολοφόνους (ενός εγκλήματος που ουδέποτε διαπράχθηκε;). Και φυσικά η Ακροδεξιά αλλά και η Δεξιά εκμεταλλευόμενη την αμηχανία μας, προσπαθεί να καπηλευτεί τις σορούς των παιδιών για πολιτικό της όφελος. Τι θλίψη.

Κι η κοινωνική βία έχει πλέον εγκατασταθεί στις ζωές μας υπό το πρόσχημα της εξέγερσης, αντίστασης, αντίδρασης…. κατά των μέτρων λιτότητας. Με μεγάλη ευκολία η Μαρφίν, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, επιτυχώς ή φευ, ανεπιτυχώς, επαναλαμβάνεται καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Έκτοτε μετράμε τρείς νεκρούς αστυνομικούς, έναν πολιτικό και έναν σύμβουλο υπουργού ξυλοδαρμένο, δεκάδες πολίτες ξυλοδαρμένους είτε από την επίσημη βία (κράτος) είτε από την ανεπίσημη, χιλιάδες ανθρώπους φοβισμένους και μια απόπειρα επαναλήψεως των γεγονότων της Μαρφίν όταν άγνωστοι πέταξαν μολότοφ σε σπίτι αστυνομικού που βρίσκονταν με τα τέσσερα παιδιά του και την σύζυγό του, στη Κερατέα. Παράπλευρες απώλειες; Ίσως. Προβοκάτσια; Μπορεί. Όμως αν ξυλοκοπηθούν ή και δολοφονηθούν όλοι οι πολιτικοί, οι αστυνομικοί, και οι εργαζόμενοι (διότι αυτοί εργάζονται ενώ οι άλλοι έχασαν τη δουλειά τους) θα έχει επιτευχθεί ο στόχος; Κι αλήθεια ποιος είναι ο στόχος; Και ποιοι οι επαναστάτες; η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ;

Οι δύο πλευρές μιας εξέγερσης (λανθάνουσας ή μη) ενίοτε ομοιάζουν, και θαρρώ πως δεν είναι καθόλου αυτονόητο ότι είμαστε πάντα από τη σωστή πλευρά.

Η Αγγελική, η Παρασκευή και ο Επαμεινώντας μπορεί να μην ήταν οι επαναστάτες που «ανέβαιναν στο λιακωτό και κοίταζαν», ήταν όμως εργαζόμενοι που κρυφοκοίταζαν από το παράθυρο, ελπίζοντας … και αυτούς τους χάσαμε για πάντα.