Μέσα Σεπτέμβρη πια. Τελείωσε το καλοκαίρι. Αυτό το καλοκαίρι που ποτέ
δεν ήρθε. Ή μάλλον, που σταμάτησε πρόωρα, εκείνο το βράδυ της 23ης Ιουλίου. Και
από την ημέρα εκείνη, σαν όλα να επιταχύνθηκαν.
Το κράτος, αυτό το κράτος που η μεταπολίτευση μας έδωσε την πολυτέλεια
να το εχθρευόμαστε, να το αμφισβητούμε ή στην καλύτερη περίπτωση να το θεωρούμε
δεδομένο, τώρα καταπονημένο από τα σχεδόν τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης
Συριζανελ διαλύεται πάνω μας, σα τους σοβάδες ενός εγκαταλελειμμένου σπιτιού
που πέφτουν.
Οι εικόνες που είδαμε από την κατολίσθηση στο Ναυάγιο της Ζακύνθου, την
παραλία αυτή που είναι το σήμα κατατεθέν της Ελλάδας και του ελληνικού
καλοκαιριού, είναι αποκαλυπτικές της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα
μας, αποτέλεσμα της καταστροφικής αυτής «διακυβέρνησης». Βέβαια καμία εικόνα
μετά την τραγωδία στο Μάτι δεν μπορεί πραγματικά να σοκάρει.
Κι όμως, η ανείπωτη τραγωδία του καλοκαιριού δεν οδήγησε την πολιτική
ηγεσία στην περισυλλογή του πένθους που θα άρμοζε. Σα να έγινε το αντίθετο, θα
έλεγε κανείς.
Η συμπεριφορά των κυβερνώντων χειροτέρευσε. Δεν ήταν μόνο οι πρώτες
αντιδράσεις τους που η μοναδική λέξη που μπορεί να τις χαρακτηρίσει είναι αυτή
της ύβρεως. Το χειρότερο είναι πως με τις πράξεις τους δείχνουν πως
εξακολουθούν να αρνούνται να αντιληφθούν τι σημαίνει να έχεις την ευθύνη της
ζωής των πολιτών, τι σημαίνει κράτος και κυβέρνηση, και ποιος ο ρόλος τους.
Συνεχίζουν ανεπίγνωστα να πουλάνε τρέλα με μόνο στόχο να «αλλάξει η ατζέντα»
αρνούμενοι να καταλάβουν ότι ακόμα κι αν «αλλάξει» η περίφημη «ατζέντα», η
πραγματικότητα θα την επαναφέρει. Κι έπειτα η επόμενη πραγματικότητα. Κι ακόμα
μία. Και αυτό γίνεται καθημερινά πια. Γιατί η μόνη αλήθεια είναι ότι τα
γεγονότα δεν τα επηρεάζει καμία επικοινωνιακή στρατηγική. Είναι αποτέλεσμα
πράξεων ή παραλείψεων και οφείλεις να καταβάλλεις διαρκώς κάθε δυνατή
προσπάθεια έτσι ώστε τουλάχιστον να προβλέψεις και να αποτρέψεις το κακό ή έστω
να το μετριάσεις. Αυτό σημαίνει διοικώ. Αυτό σημαίνει έχω την ευθύνη.
Αντί αυτού, οι κυβερνώντες επέλεξαν τις μαγικές εικόνες.
Πρώτα ήρθε η «Ιθάκη» και οι σαχλαμάρες περί εξόδου από την κρίση
συνοδευόμενες από το όπλο που δεν είναι πια παρά πόδα, αλλά οπλίστηκε. Έπειτα ο
ανασχηματισμός - αυτή η ηθική πολιτική ξεφτίλα με τη δήθεν διεύρυνση- πίσω όμως
από τον οποίο κρύβεται ο ίδιος εμμονικός στόχος: η κατάληψη του κράτους από
τους «δικούς μας». Δίχως να καταλαβαίνουν ότι οι «δικοί μας» δεν είναι ούτε
αναγκαία ούτε ικανή συνθήκη για να αποφύγεις την πραγματικότητα.
Η κυβέρνηση από την ημέρα εκείνη του Ιουλίου επιδίδεται σε έναν αγώνα
δρόμου δημιουργίας μαγικών εικόνων. Όσο κρατήσουν. Μία ώρα, μία μέρα, μία
βδομάδα; Δεν έχει σημασία, όσο κρατήσουν. Ένα επικοινωνιακό blitz. Και μέχρι να
αποδομηθεί η μία εικόνα (πχ δεν ήταν εκατοντάδες πολίτες στη Σύρο αλλά 20
στελέχη του Συριζα που μεταφέρθηκαν εκεί για να υποδεχθούν δήθεν τον κ.
Πρωθυπουργό) μία νέα εικόνα σχηματίζεται και έπειτα ακόμα μία και έπειτα άλλη
μια. Και η εικονική πραγματικότητα διαμορφώνεται. Ακόμα και η μεγαλομανής
φρούρηση του κ. Τσίπρα στην ΔΕΘ της αναδιανομής της μιζέριας και της κοροϊδίας,
με την αυτοκινητοπομπή των 11 οχημάτων και ενός ασθενοφόρου, όπως και η
φωτογραφία του με τους κομάντο, ήταν στο ίδιο πλαίσιο: της κατασκευής μαγικών
εικόνων. Εν προκειμένω, αυτής του λαοφιλή ηγέτη που τον πολεμάνε ισχυρά
συμφέροντα επειδή είναι φιλολαϊκός και φυλάσσεται!
Μόνο που αν η αντιπολίτευση έχει κάπως αργά αντανακλαστικά και κινείται
με έναν ακατανόητο εφησυχασμό, και μέχρι να καταλάβει τι γίνεται έχει ήδη
δημιουργηθεί η επιθυμητή από το επιτελείο του Πρωθυπουργού μαγική εικόνα,
υπάρχει κάτι άλλο που κινείται πιο γρήγορα από τους επικοινωνιολόγους των
Συριζανελ: η πραγματικότητα. Η πραγματικότητα που φέρνει γεγονότα.
Όταν κάποιος δημοσιογράφος ρώτησε τον πρώην πρωθυπουργό της Αγγλίας,
Χάρολντ Μακμίλαν, τι φοβόταν περισσότερο στην πολιτική, η απάντησή του ήταν: «Τα γεγονότα, φίλε μου, τα γεγονότα». («Events,
dear boy, events»)
Όμως τα γεγονότα έχουν κόστος. Ανυπολόγιστο κόστος στις ζωές των πολιτών
αλλά και για την ίδια τη ζωή των πολιτών. Το θέμα πια δεν είναι μόνο να
αποτυπωθεί στην κάλπη η κατάρρευση της μαγικής εικόνας. Το ζήτημα είναι
επιτακτικό και αφορά τις ζωές των πολιτών. Τη χώρα ολόκληρη. Την ύπαρξή της. Κι
εδώ δεν χωρεί κανένας εφησυχασμός. Κάθε μέρα που ξημερώνει είναι μια μέρα κινδύνου.
Απαιτείται εγρήγορση πρώτα από όλα, δημοκρατική εγρήγορση. Γιατί εκτός των
άλλων, ο φόβος που έχει πια επικαθήσει στις ζωές των πολιτών, φόβος για την
οικονομία και την επιβίωση, φόβος για φυσικές καταστροφές, φόβος από την
διάλυση του κράτους και των διοικητικών δομών, είναι υπαρκτός και συχνά πολύ
κακός σύμβουλος. Ο φόβος σε παραλύει. Και σε αυτό επενδύει η κυβέρνηση. Στην
παράλυση των πολιτών, στην παράλυση της κοινωνίας. Και δια της κοινωνικής παραλύσεως,
στην επιβολή καθεστώτος - δεν παραιτήθηκα από το στόχο αυτό, μήτε πρόκειται να
παραιτηθούν.
Φαίνεται ότι κάποιος υπέδειξε
στον κ. Τσίπρα τη φράση του Μακιαβέλι «Έναν ηγέτη πρέπει να τον φοβούνται και
να τον αγαπούν. Αν δεν γίνεται και τα δύο, τότε καλύτερα μόνο να τον φοβούνται».
Και αυτός νόμισε ότι μπορεί να την εφαρμόσει. Δεν κατάλαβε όμως ότι στην
πολιτική όταν έχεις υποστεί «απώλεια στήριξης» δεν υπάρχει ούτε αγάπη, ούτε
φόβος. Το μόνο που μπορεί να συμβεί είναι η χλεύη.
* Το άρθρο αναρτήθηκε στο Capital.gr: http://www.capital.gr/me-apopsi/3316340/magikes-eikones-vs-gegonota