Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2016

28 Οκτωβρίου 2011- 28 Οκτωβρίου 2016: Η απομάγευση

«Η δημοκρατία δεν είναι μια πόρνη που τη μαζεύει από το δρόμο
κάποιος που κραδαίνει πολυβόλο.»
Ουίνστον Τσώρτσιλ, Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος

Ήταν 28 Οκτωβρίου 2011. Μια άλλη επέτειος που δεν πρέπει να ξεχάσουμε, ακριβώς για να μην την επαναλάβουμε.

Ήταν 28 Οκτωβρίου. Πριν πέντε χρόνια. Η κορύφωση από μια σειρά παρόμοιων ενεργειών σε μικρότερη όμως κλίμακα. Πολίτες σε οργανωμένες συλλογικότητες από άγνωστες δυνάμεις (ή σχεδόν άγνωστες) ορμούν στους επισήμους κατά την διάρκεια της παρέλασης. Παρελάσεις ματαιώνονται σε όλη την επικράτεια. Μαθητές σχολείου με απόλυτα συντονισμένο βηματισμό στρέφουν το σώμα τους αριστερά γυρνώντας την πλάτη στην εξέδρα των επισήμων (κάποιοι σαφώς τους είχαν εκπαιδεύσει). Ένας μαθητής κρατώντας την ελληνική σημαία μουτζώνει τους επισήμους και την επόμενη στιγμή χρίζεται εθνικός ήρωας. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με βουρκωμένα μάτια φυγαδεύεται.

«Στόματα χωρίς σιωπή/ Αφροσύνη και ανομία/ Όλων σας μοίρα κοινή/ Το τέλος δυστυχία» (Βάκχες, Ευριπίδης)  

Και κάπου εκεί ξεκίνησαν όλα. Κάπως έτσι φτάσαμε να έχουμε μια κυβέρνηση που έχει κηρύξει τον πόλεμο στους πολίτες της χώρας και στην ίδια τη δημοκρατία με στόχο την επιβολή ενός «άλλου καθεστώτος», του δικού τους καθεστώτος. Ανεπιτυχώς για την ώρα, ευτυχώς.

Ανεπιτυχώς γιατί οι ίδιοι οι θεσμοί που φυλάττουν τη δημοκρατίας μας αντιδρούν και αντιστέκονται, με βασικότερο όλων, τη δικαιοσύνη.  Αυτό είναι και το μεγαλείο της δημοκρατίας. Αυτό δεν κατάλαβαν οι θλιβεροί κυβερνήτες μας. Ότι η δημοκρατία μπορεί να κινδυνεύει από τον εαυτό της όταν κάποιες δυνάμεις καταχρώνται των  ελευθεριών της, αλλά τελικά έχει τη θεσμική ικανότητα να προστατεύεται μέσα από αντίβαρα και εγγυήσεις. Αυτό ακριβώς έγινε με την απόφαση του ΣτΕ που ακύρωσε το νόμο Παππά που αποσκοπούσε στον κυβερνητικό έλεγχο των ΜΜΕ και άρα στην κατάργηση της πολυφωνίας που είναι βασικό χαρακτηριστικό της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου.

«Ο σοφός δεν είναι σοφός/ Και το σύνορο του ανθρώπου γκρεμνός» (Βάκχες, Ευριπίδης)

Τι να σκέφτονται όμως σήμερα οι συμπολίτες μας που σα μαινάδες στον Κιθαιρώνα πριν πέντε χρόνια εξωθήθηκαν να συμμετάσχουν, ίσως δίχως να το συνειδητοποιούν, σε μια πράξη ακραία αντιδημοκρατική. Εξωθήθηκαν από δυνάμεις που τους χρησιμοποίησαν στο όνομα της δημοκρατίας για να μπορούν να την «καταλάβουν» στη συνέχεια; Ίσως και να μην το θυμούνται. Μπορεί και να λησμόνησαν τη συμμετοχή τους σ’ αυτή την πράξη. Ανθρώπινη αντίδραση είναι κι αυτό. 

Μπορεί κάποιοι να έχουν ξεχάσει τη δική τους συμμετοχή, εμείς όμως ως κοινωνία δεν πρέπει να ξεχάσουμε αυτές τις μέρες που αμαύρωσαν την εθνική επέτειο και άνοιξαν το δρόμο σε όσα συμβαίνουν τα δυο τελευταία χρόνια και στη βλάβη που προκάλεσαν.  Αντιθέτως, πρέπει να καταλάβουμε τι έγινε τότε και πως φτάσαμε εδώ σήμερα.

Γιατί σίγουρα δεν φτάσαμε τυχαία στην σημερινή  κατάσταση της θεσμικής εκτροπής. Η συνταγή είναι παλιά και με επιτυχία εφαρμοσμένη. «Ο ολοκληρωτισμός έρχεται πάντα από κάτω. Όταν κάποιες οργανωμένες ομάδες επιβάλλονται στις μάζες» γράφει η Χάνα Άρεντ στις Ρίζες του Ολοκληρωτισμού.

«Ο ολοκληρωτισμός τρέφεται από την αρνητική αλληλεγγύη μεταξύ ανοργάνωτων μαζών, από οργισμένους ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα άλλο κοινό παρά μια ασαφή εκτίμηση ότι τα επιφανή μέλη της κοινωνίας είναι απλώς γελοία υποκείμενα και ότι η συντεταγμένη εξουσία είναι ανόητη και διεφθαρμένη» γράφει και οι λέξεις της φωτίζουν κάθε μέρα και ώρα των τελευταίων πέντε ετών. Αυτό δεν ήταν το ρεσάλτο ΣΥΡΙΖΑ; Εκμεταλλευόμενοι την οικονομική κρίση και τις δύσκολες, αντιλαϊκές αποφάσεις που έπρεπε να πάρουν οι τότε κυβερνήσεις  του «παλαιού» πολιτικού συστήματος για να προστατεύουν τον τόπο από την καταστροφή,  έπεισαν μεγάλο μέρος των πολιτών πως η συντεταγμένη εξουσία, ο ακαδημαϊκός κόσμος, τα μέλη της κοινωνίας με ισχυρό δημόσιο λόγο ήταν διεφθαρμένα και ήθελαν το κακό των πολιτών και της χώρας. Κι έτσι όπως ήταν παραζαλισμένοι όλοι από την σφοδρότητα της κρίσης και την απώλεια εισοδημάτων και επιπέδου ζωής, τους πίστεψαν κι έγιναν εν αγνοία τους όργανα τους.  

Τώρα όμως όλα φωτίζονται αλλιώς. Η οδυνηρή πραγματικότητα που ζούμε μας δίνει τη δυνατότητα να κοιτάξουμε προς τα πίσω και να αξιολογήσουμε διαφορετικά τα όσα έγιναν. Να κατανοήσουμε το παρελθόν μας. Να συμφιλιωθούμε με αυτό. Να καταλάβουμε τι πραγματικά έγινε, τι ήταν η κρίση, πότε και πως δημιουργήθηκε και ποια ήταν η μόνη οδός για την αντιμετώπισή της και τι προσπάθειες έγιναν. Να απελευθερώσουμε την αλήθεια από τα ψέμματα. Να αποκαταστήσουμε όχι τόσο τους ανθρώπους που επέλεξαν το δρόμο της εθνικής ευθύνης, όσο τους ίδιους μας τους εαυτούς. Δεν ζούσαν κάποιοι άλλοι στον τόπο αυτό πριν την κρίση. Εμείς οι ίδιοι ήμασταν. Εμείς ψηφίζαμε, εμείς εμπιστευόμασταν, εμείς δρούσαμε.  Να αντιληφθούμε σε όλη του τη διάσταση τι έκανε στον τόπο μας και στον καθένα μας, στο νου και στη ψυχή μας, ο Συριζα. Όχι δεν έχει νόημα να νομίζουμε πως μας εξαπάτησε επειδή υποσχέθηκε πως ο «γάιδαρος πετάει» και τελικά δεν πέταξε. Αυτό θα είναι η επιβεβαίωση της ηγεμονίας του. Δεν υπήρξαν και δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Μια πολιτική σπείρα αδίστακτων μας τύφλωσε σκοπίμως και αλλοίωσε το τρόπο σκέψης μας και λίγο έλειψε να φαγωθούμε μεταξύ μας. Πρέπει να γίνει η απομάγευση.

Και όλοι μαζί, ενωμένοι, να κάνουμε ότι είναι δυνατόν για να σταματήσουμε το κακό πριν γίνει μεγαλύτερο και να προσπαθήσουμε να επιστρέψει η χώρα μας στην κανονικότητα, προτάσσοντας τον ορθό λόγο.

«Άγνωστο τέλος δίνουν στα πράγματα οι θεοί/ Εκείνα που είναι να γίνουν δεν έγιναν ποτέ/ Κι εκείνα που γίνονται. Δεν ήταν για να γίνουν»  (Βάκχες, Ευριπίδης)


* Δημοσιεύθηκε στο Capital  

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2016

Η φοβισμένη αλαζονεία του κ. Παππά

Στη Δίκη του Κάφκα, ο τραπεζοϋπάλληλος Γιόζεφ Κ., ένας κανονικός άνθρωπος, συλλαμβάνεται για μια πράξη που κανείς δεν του λέει ποια είναι. «Κάποιος πρέπει να είχε συκοφαντήσει τον Γιόζεφ Κ., γιατί ένα πρωί, χωρίς να έχει κάνει τίποτα απολύτως, συνελήφθη» γράφει ο συγγραφέας στις πρώτες γραμμές του βιβλίου. Ο Γιόζεφ Κ. μάταια προσπαθεί να αποδείξει την αθωότητα του και να αντικρούσει τις κατηγορίες καθώς δεν γνωρίζει καν γιατί κατηγορείται. «Δεν πρέπει κανείς να τα θεωρήσει αληθινά, πρέπει μόνο να τα θεωρήσει αναγκαία» είναι η φράση που θα πάρει από τον ιερέα προσπαθώντας να κατανοήσει τι είναι αυτό που συμβαίνει. «Ένα μελαγχολικό συμπέρασμα», θα πει ο Γιόζεφ Κ, «που μεταμορφώνει το ψέμα σε καθολική αρχή».

Η Δίκη του Κάφκα μου ήρθε στο μυαλό παρακολουθώντας τη συνέντευξη του Νίκου Παππά στον Σκαι, την Τετάρτη το βράδυ.

Με αθώο ύφος και αμήχανο χαμόγελο - που όμως δεν θα πρέπει να μας ξεγελά, αυτή είναι η μάσκα του κ. Παππά - έλεγε τα πλέον εξωφρενικά πράγματα καταλύοντας βασικές αρχές της δημοκρατίας αλλά και της κοινής λογικής, και καθιστώντας μας όλους Γιόζεφ Κ .– δικαστές, εργαζόμενους στα κανάλια, πολίτες. Όλοι είμαστε ένοχοι και δεν χρειάζεται να μάθουμε το γιατί. Αυτός ξέρει κι αυτός αποφασίζει.  Εξάλλου, «το κόμμα δεν μπορεί να κάνει ποτέ λάθος» όπως λέει ο ανακριτής Ρούμποσοφ στον κατηγορούμενο και πρώην σύντροφό του Ρίχαρντ στο «Μηδέν και το Άπειρο» του ΄Άρθρουρ Καίσλερ 

Σημειώνω τα πιο απλά, αυτά που θίγουν τον πυρήνα της κοινής λογικής.

Λέει ο κ. Παππάς στον ελληνικό λαό ότι πήρανε τα λεφτά και άρα αυτό νομιμοποιεί τη διαδικασία και πως «τώρα πρέπει να προσαρμοστούμε στην πραγματικότητα»!
Ποια πραγματικότητα; Την κατάφωρα αντισυνταγματική, μια πραγματικότητα που οι ίδιοι κατασκεύασαν κόντρα στη διεθνή και ευρωπαϊκή νομολογία.
Και γιατί πρέπει να προσαρμοστούμε σε αυτή την «πραγματικότητα» τους; Γιατί πήραμε λεφτά. Ταυτολογικό επιχείρημα και ταυτοχρόνως μια λογική που νομιμοποιεί οποιοδήποτε έγκλημα αρκεί να υπάρχουν έσοδα ! Αν μια κυβέρνηση πάρει λεφτά για να παραδώσει τη χώρα σε κάποιον εχθρό, εσωτερικό ή εξωτερικό, όλα καλά; Αν ληστέψεις και δολοφονήσεις κάποιον αλλά δώσεις τα χρήματα στην κυβέρνηση, δεν υπάρχει κανένα ζήτημα;

Είπε ακόμη πως «η πολυφωνία δεν εξαρτάται από τον αριθμό των καναλιών»  – πρωτάκουστο! Άρα γιατί όχι ένα κανάλι και καλό; Επικαλέστηκε μάλιστα ως επιχείρημα  το ότι ο μεγάλος  αριθμός σταθμών  «δεν διασφάλισε την αντικειμενική προβολή των απόψεων στο δημοψήφισμα»! Ποιο δημοψήφισμα; Αυτό το απολύτως αντισυνταγματικό δημοψήφισμα, αυτό το δημοψήφισμα που βίασε την καρδιά της δημοκρατίας και εν τέλει εξευτέλισε τη λαϊκή βούληση καθώς ο Πρωθυπουργός πήρε το Όχι και το έκανε Ναι. Αυτό που ο κ. Χουλιαράκης αποκάλυψε πως ψήφισε Ναι (και υποθέτω πως δεν είναι ο μόνος στην κυβέρνηση). Και σε κάθε περίπτωση τα ΜΜΕ έχουν κάθε δικαίωμα να υποστηρίζουν με σχόλια την τάση που εκτιμούν πως είναι η σωστή- το είδαμε άλλωστε στο δημοψήφισμα του ΗΒ  που όλος το βρετανικός Τύπος στήριξε την παραμονή της χώρας  στην ΕΕ.

Είπε επίσης πως θα προτιμούσε να έχει καθορίσει το ΕΣΡ το τηλεοπτικό τοπίο. Αυτό το ΕΣΡ που ο ίδιος κατάργησε με ένα νόμο, παραβιάζοντας το Σύνταγμα γιατί πολύ απλά τα μέλη του ΕΣΡ δεν παύονται -μπορούν να αντικατασταθούν αλλά όχι να παυθούν-  και με δικό του νόμο υφάρπαξε την αρμοδιότητα από το ΕΣΡ.

Επιπλέον ο κ. Παππάς, διαστρεβλώνοντας τελείως την πραγματικότητα, υποστήριξε πως η πειθαρχική έρευνα που διέταξε ο υπουργός δικαιοσύνης Παρασκευόπουλος δεν αφορούσε την προσωπική ζωή του δικαστή και τα δημοσιεύματα με τα υποκλαπέντα email, παρόλο που το αναφέρει ρητά ο υπουργός. Έφτασε δε στο σημείο να ισχυρίζεται πως η εφημερίδα Αυγή δεν έκανε καμία αναφορά στην προσωπική ζωή του δικαστή, παρόλο που η εφημερίδα αυτά τα αναφέρει στο πρωτοσέλιδο της ντροπής.

Και στη συνέχεια αυτοανακηρύχθηκε προστάτης των δικαστών από (μυστηριώδεις) δυνάμεις που τους απειλούν!  Πως να νιώθουν άραγε οι δικαστές ακούγοντας αυτές τις φράσεις;

Εξέφρασε τέλος άποψη για τα δελτία ειδήσεων, τα οποία όπως είπε δεν τα εγκρίνει. Υπονοώντας σαφώς πως τα δελτία ειδήσεων στο νέο τηλεοπτικό τοπίο θα έχουν την έγκρισή του, της έγκριση της κυβέρνησής του.

Όσο για τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, των δικαστικών ενώσεων , των επιστημόνων, η απάντησή του είναι  απλή και είναι η ίδια με αυτή που έδωσε ο ανακριτής Ρούμποσοφ στον κατηγορούμενο Ρίχαρντ στο «Μηδέν και το Άπειρο»: «Όποιος σπέρνει τον πανικό, παίζει το παιχνίδι του εχθρού».  

Μικρότητα, κουτοπονηριά, ροπή προς τον αυταρχισμό, φοβισμένη αλαζονεία. Κάποιος που πιστεύει πως μπορεί να καταλύσει το σύνταγμα με ένα νόμο και μια τροπολογία.

Αυτό όμως μπορεί να συμβεί μόνον αν επιτρέψουμε να επικρατήσει το γελοίο έναντι του λογικού. Αυτό είναι το αυγό του φιδιού.

«Το μόνο που μπορώ τώρα να κάνω είναι να διατηρήσω ως το τέλος το λογικό μου» λέει ο Γιόζεφ Κ. στο τέλος του έργου.

* Δημοσιεύθηκε στο Capital  


Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2016

Καταγγελίες «πραξικοπημάτων» για να κρύψουν το πραξικόπημα

Ο κ. Τσίπρας ξεκίνησε την ομιλία του στη Βουλή κατά τη συζήτηση των πολιτικών αρχηγών για τη διαφθορά και τη διαπλοκή, καταγγέλλοντας την αντιπολίτευση για «απόπειρα μεταμοντέρνας μορφής μιντιακού πραξικοπήματος με όπλα την προπαγάνδα και την συκοφαντία»! Μάλιστα είπε πως αυτό ήταν το τρίτο πραξικόπημα καθώς είχε προηγηθεί το «πραξικόπημα» κατά την περίοδο της διαπραγμάτευσης (;) και το «πραξικόπημα» υπό τη μορφή της «καταστροφολογίας»!

Να υποθέσουμε πως χαρακτηρίζει «πραξικόπημα» Νο 1 την συναίνεση που (κακώς) έλαβε το καλοκαίρι του 2015 στην υπογραφή του τρίτου μνημονίου. Και ως  «πραξικόπημα» Νο 2 τις όποιες δηλώσεις της αντιπολίτευσης (εξαιρετικά ήπιες μπροστά στο κακό που συντελείται) περί καταστροφής της Ελλάδας από την πολιτική του. Το «πραξικόπημα» Νο 3 κατά τον κ. Τσίπρα είναι οι καταγγελίες της αντιπολίτευσης και όλων, πλην ενός, των συνταγματολόγων για την αντισυνταγματικότητα του τρόπου αδειοδότησης των καναλιών, για την καταπάτηση του κοινοτικού δικαίου, για την προσπάθεια της κυβέρνησης να δημιουργήσει τα δικά της τηλεοπτικά κανάλια, κατά δήλωση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Κούλογλου, αλλά και για τη διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος και τις παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη.

Περιττό να πούμε ότι ο πλεονασμός είναι ίδιον της βλακείας. Δεν του φτάνει του κ. Τσίπρα η καταγγελία ενός πραξικοπήματος, αλλά θέλει τα «πραξικοπήματα» να είναι τρία, τέσσερα και γιατί όχι δεκαεπτά όσες οι ώρες της διαβόητης διαπραγμάτευσης.     

Δεν θα σταθώ όμως σε αυτό. Ούτε στο ότι μιλάει για «πραξικοπήματα» ο άνθρωπος  που έριξε την προηγουμένη κυβέρνηση αρνούμενος να συμπράξει στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας  - κι αυτό δεν είναι εκτίμηση, είναι ιστορία καταγεγραμμένη. Ούτε στις όποιες μεθοδεύσεις κάνει για να παρεμβαίνει στη δικαιοσύνη και να καταλύει το κράτος δικαίου με πρωτοφανή ωμότητα αντιγράφοντας πρακτικές της χούντας. Δεν τους ενδιαφέρει άλλωστε να τηρούν  προσχήματα νομιμότητας, δρουν απροκάλυπτα στο όνομα της «πρώτης κυβέρνησης του λαού» όπως κατά καιρούς δηλώνει ο κ. Τσίπρας.     

Θα σταθώ όμως στις ομοιότητες της ρητορείας του περί πραξικοπήματος με τη  ρητορεία   ηγετών που είναι  λάτρεις των ολοκληρωτικών καθεστώτων  και  την ώρα που προβαίνουν σε πραξικοπηματικές ενέργειες καταγγέλλουν τους αντιδρώντες – πολίτες, ενώσεις προσώπων, συλλογικότητες, κόμματα- για πραξικόπημα εναντίον της χώρας, του λαού που «προστατεύουν» και της δήθεν λαοπρόβλητης κυβέρνησης τους. Ο Μαδούρο, ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, αποτελεί ένα καλό σύγχρονο παράδειγμα.

Μόλις πριν ένα μήνα ο Μαδούρο κατήγγειλε την αντιπολίτευση για απόπειρα  πραξικοπήματος επειδή ένα εκατομμύριο κόσμου ξεχύθηκε στο δρόμο ζητώντας τη διεξαγωγή  δημοψηφίσματος για την απομάκρυνσή του. Κι αφού η κυβέρνησή του προέβη σε μαζικές συλλήψεις και αποκλεισμό των κεντρικών αξόνων συγκοινωνιών, δήλωσε πως «έχουμε σταματήσει το πραξικόπημα, θα αποφύγουμε τη βίαιη και φασιστική ενέδρα από τα κέντρα ξένων συμφερόντων». Τις ίδιες μορφές κρατικής καταγγελίας εναντίον των κοινωνικών αντιδράσεων τις συναντάμε στον «τσαβισμό» και στον «περονισμό». Πρόσφατα δε τις είδαμε σε χώρες - μέλη της ΕΕ όπως η Ουγγαρία και η Πολωνία.

Ο θεωρητικός του «Εθνικολαϊκισμού» Πιερ-Αντρέ Ταγκιέφ, στο ομώνυμο βιβλίο του γράφει «κάθε λαϊκιστής ηγέτης που απευθύνεται στο λαό διατείνεται ότι του υποδεικνύει τους πραγματικούς του εχθρούς, τους "αποπάνω" (τις άνομες ελίτ), τους τριγύρω ("το σύστημα"), ή τους από αλλού (οι εχθρικοί ξένοι, οι μετανάστες εισβολείς), και κυρίως τους κρυμμένους εχθρούς στο εσωτερικό του εθνικού σώματος - εξού και η συνωμοσιολογική αντίληψη, η οποία εικονίζεται από την μία ή την άλλη "θεωρία συνωμοσίας", που συναντάμε συνήθως στις ομιλίες ή στα κείμενα των λαϊκιστών ηγετών"». Ενώ στο βιβλίο του «Θεωρίες Συνωμοσίας» εξηγεί πως «η λαϊκίστικη καταγγελία των ελίτ βρίσκει στην άποψη περί σκευωρίας ένα ισχυρό ρητορικό σχήμα, που καθιστά πιο περίπλοκη την παρανοϊκή εικόνα αφού οι ελίτ παρουσιάζονται ως ανδρείκελα σκοτεινών δυνάμεων» και παραθέτει τις τρεις αρχές της συνωμοσιολογικής πίστης: 1. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία, 2. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται να είναι, 3. Τα πάντα συνδέονται μεταξύ τους με αφανή τρόπο.

Έτσι και με τον κ. Τσίπρα και την ομάδα του. Δεν είναι η κοινωνία, η επιστημονική κοινότητα, η Ευρώπη που αντιδρούν μπροστά στην απροκάλυπτη προσπάθεια κατάλυσης της δημοκρατίας. Είναι το «πραξικόπημα» (τριπλό  εν προκειμένω) των παλαιών δυνάμεων (ελίτ) που θέλουν να ανατρέψουν την λαοπρόβλητη κυβέρνηση.
 
Ο κ. Τσίπρας και οι λογογράφοι του το πιθανότερο είναι να μην έχουν διαβάσει ποτέ Πιερ-Αντρέ Ταγκιέφ και ενδεχομένως να αγνοούν την ύπαρξή του. Αυτό όμως δεν αποτελεί πρόβλημα. Εφαρμόζουν κατά κεραία την βίβλο του καλού εθνικολαϊκιστή ηγέτη.  Όμως η Ιστορία διδάσκει πως η δύναμή τους δεν κρατεί πολύ αν και το κακό που επιφέρουν είναι μεγάλο.  
     
Και τώρα τι κάνουμε; Ό,τι μπορούμε. Έχει όμως σημασία δίχως αυτομαστιγώματα να γίνει αντιληπτή  στον καθένα μας κατά μόνας η ευθύνη του πολίτη. Γιατί όπως γράφει και ο Γιόζεφ Ροθ στα «Βερολινέζικα Χρονικά» , «πόσο απέχει από το κάψιμο των βιβλίων ένας λαός που διαλέγει για αρχηγό του κάποιον που δεν έχει διαβάσει ποτέ ένα βιβλίο;»

ΥΣ. Όταν ο κ. Τσίπρας ανέλαβε τα καθήκοντα του  είχε πει στον πρώτο λόγο του στη Βουλή πως «είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος». Τότε όλοι είτε υποστηρικτικά είτε επικριτικά είχαμε θεωρήσει πως εννοούσε ότι  θα εφαρμόσει το Σύνταγμα κατά γράμμα. Λάθος μας. Το είχε πει καθαρά: Εμείς θα είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος. Κι όχι το Σύνταγμα.  
Όπως σχολίασε και ο καθηγητής, κ. Σταύρος Τσακυράκης (ας μου επιτραπεί ο δανεισμός του σχολίου από τα μέσα κοινωνικής ) με αφορμή την πρόταση για παράταση του ορίου ηλικίας για τους ανώτατους δικαστικούς ώστε να παραμείνει η κα. Θανου πρόεδρος του Αρείου Πάγου, «όταν είσαι κάθε λέξη του Συντάγματος, μπορείς να το γράφεις από την αρχή ανά πάσα στιγμή».
-->

* Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Capital  

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2016

Οι «Yπνοβάτες» που δεν ξέρει ο κ. Τσίπρας

Μια από τις αγαπημένες φράσεις του Πρωθυπουργού κ. Τσίπρα είναι αυτή  «υπνοβατών». Σχεδόν σε κάθε δημόσια τοποθέτησή του λέει πως θα πρέπει «να σταματήσει η Ευρώπη να υπνοβατεί» και τη φράση αυτή τη διανθίζει είτε με ξυπνητήρια ( «το ξυπνητήρι της αφύπνισης του υπνοβάτη» ), αγνοώντας προφανώς πόσο επικίνδυνο είναι να ξυπνήσεις τον υπνοβάτη βίαια με τον ήχο πχ από ξυπνητήρι, είτε με κατευθύνσεις («δεν πρέπει η Ευρώπη να υπνοβατεί προς τη λάθος κατεύθυνση») λες και το ζήτημα με την υπνοβασία να είναι η κατεύθυνση και πως αν υπνοβατείς προς τη σωστή κατεύθυνση δεν τρέχει τίποτα. Θα μου πείτε, λεπτομέρειες για έναν πρωθυπουργό που η τοποθέτησή του για το προσφυγικό ήταν πως η θάλασσα δεν έχει σύνορα!

Για να επανέλθω όμως στην αγαπημένη φράση του κ. Τσίπρα, θέλω να πιστεύω πως γνωρίζει ότι η αναφορά του αυτή βασίζεται στο ομώνυμο έργο του Christopher Clark, οι «Υπνοβάτες», που εξετάζει τις συνθήκες με τις οποίες η Ευρώπη οδηγήθηκε στον Μεγάλο Πόλεμο, στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αμφιβάλλω όμως αν το έχει διαβάσει. Διότι αν το είχε διαβάσει θα αναγνώριζε στον εαυτό του τις ομοιότητες με τις πολιτικές αυτές δυνάμεις και πρόσωπα που λειτούργησαν καταλυτικά στη δημιουργία του κοινωνικού αυτού κλίματος που οδήγησε την Ευρώπη στον Μεγάλο Πόλεμο.

Στο τέλος του μεγαλειώδους αυτού βιβλίου, στα συμπεράσματα, ο συγγραφέας γράφει: «Το τελευταίο τμήμα του βιβλίου γράφτηκε στο φόρτε της χρηματοοικονομικής κρίσης της ευρωζώνης του 2011-2012. Ήταν αξιοσημείωτο πως οι παράγοντες της κρίσης της ευρωζώνης, όπως εκείνοι του 2014, γνώριζαν ότι υπήρχε μια πιθανή έκβαση που θα ήταν εν γένει καταστροφική (η αποτυχία του ευρώ). [...] Με αυτή την έννοια, οι άνθρωποι του 1914 είναι σύγχρονοί μας. Αλλά οι διαφορές μας είναι εξίσου σημαντικές με τα κοινά μας σημεία. Τουλάχιστον οι υπουργοί που είχαν αναλάβει να επιλύσουν την κρίση της ευρωζώνης συμφωνούσαν σε γενικές γραμμές ποιο ήταν το πρόβλημα. [...] Οι ισχυροί υπερεθνικοί θεσμοί που παρέχουν στις μέρες μας ένα πλαίσιο για τον ορισμό των επιμέρους πρακτέων, για τη διαμεσολάβηση των συγκρούσεων και για τον  εντοπισμό των τρόπων θεραπείας ήταν ηχηρά απόντες το 1914.»

Τι μας λέει δηλαδή αυτό το απόσπασμα που προφανώς αγνοεί ο κ. Πρωθυπουργός; Πρώτα από όλα ότι ο συγγραφέας γράφοντας το βιβλίο αυτό έκανε σαφή προβολή στην Ελλάδα, στην κρίση χρέους της Ελλάδας την περίοδο 2011-2012. Μια κρίση που θα μπορούσε, σύμφωνα με τον συγγραφέα, να οδηγήσει σε μια καταστροφή όμοια με αυτή του Μεγάλου Πολέμου αλλά το κακό αποφεύχθηκε γιατί οι πολιτικοί σε Ελλάδα και Ευρώπη που χειρίστηκαν την κρίση ήξεραν το μέγεθος και τη σημασία του προβλήματος και λειτούργησαν με φρόνηση. Ναι, πρόκειται για αυτούς τους πολιτικούς που ο κ. Τσίπρας ως ένας Άπις (ο εγκέφαλος της δημιουργίας της παρακρατικής οργάνωσης «Μαύρο Χέρι») προσπαθούσε να τους εξοντώσει ηθικά την ώρα που έδιναν τη δραματική μάχη αποφυγής της επανάληψης της Ιστορίας.

Μας λέει ακόμα στο απόσπασμα αυτό ο συγγραφέας, ότι σε αντίθεση με το 1914, το μεγάλο κακό αποφεύχθηκε το 2011-2012 γιατί υπήρχε η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι κοινοτικοί θεσμοί και οι διεθνείς οργανισμοί που έδρασαν οργανωμένα και έτσι προστάτευσαν την Ελλάδα και την Ευρώπη. Αυτοί οι θεσμοί που ο κ. Τσίπρας κατήγγειλε ξανά και ξανά.

Όλα αυτά βέβαια ανήκουν στο πρόσφατο παρελθόν, και η πραγματικότητα τοποθετεί τους πάντες στα πραγματικά τους μεγέθη- οι πελώριες μορφές ξανάγιναν τρεμάμενες σκιές.

Όμως η ιστορία εκδικείται. Έτσι, ο κ. Τσίπρας που πλέον απολαμβάνει τα οφέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας και απλώς που και που πετάει κάτι περί «υπνοβατών» αγνοώντας το τι ακριβώς σημαίνει αυτό που λέει, σύντομα θα καταλάβει πως αυτή η ευρωπαϊκή οικογένεια αλλά και οι πολιτικοί που αντιμετώπισαν τον τυχοδιωκτισμό προτάσσονταν την ευθύνη για τον τόπο, θα σταθούν και πάλι απέναντι στα σχέδια που απεργάζεται για «αλλαγή καθεστώτος» στον τόπο μας, για διάλυση των θεσμών και κατάλυση της δημοκρατίας μας.

Το ζήτημα των ΜΜΕ είναι ένα καλό παράδειγμα. Η Ευρώπη αντιδρά σε κάθε  προσπάθεια για χειραγώγηση  των ΜΜΕ και περιορισμό  της ελευθερίας του λόγου. Η  Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου δεν ενδιαφέρονται για το «κλίμα» (όπως συνέβη με τη ματαίωση της διάσκεψης του ΣτΕ)  αλλά  μόνο για την ουσία. Και δεν θα επιτρέψουν σε κανέναν να καταστήσει και πάλι την Ευρώπη μια ήπειρο που υπνοβατεί. Τα παραδείγματα της Ουγγαρίας και της Πολωνίας είναι  χαρακτηριστικά. Δυστυχώς η χώρα μας ακολουθεί τον ίδιο δρόμο με δήθεν αριστερή ρητορεία που όμως δεν μπορεί να  παραπλανήσει τους θεματοφύλακες του Ευρωπαϊκού θεσμικού κεκτημένου. 



* Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Capital