Μια από τις αγαπημένες φράσεις του Πρωθυπουργού κ. Τσίπρα είναι
αυτή «υπνοβατών». Σχεδόν σε κάθε δημόσια
τοποθέτησή του λέει πως θα πρέπει «να σταματήσει η Ευρώπη να υπνοβατεί» και τη
φράση αυτή τη διανθίζει είτε με ξυπνητήρια ( «το ξυπνητήρι της αφύπνισης του υπνοβάτη» ), αγνοώντας προφανώς
πόσο επικίνδυνο είναι να ξυπνήσεις τον υπνοβάτη βίαια με τον ήχο πχ από
ξυπνητήρι, είτε με κατευθύνσεις («δεν
πρέπει η Ευρώπη να υπνοβατεί προς τη λάθος κατεύθυνση») λες και το ζήτημα
με την υπνοβασία να είναι η κατεύθυνση και πως αν υπνοβατείς προς τη σωστή
κατεύθυνση δεν τρέχει τίποτα. Θα μου πείτε, λεπτομέρειες για έναν πρωθυπουργό
που η τοποθέτησή του για το προσφυγικό ήταν πως η θάλασσα δεν έχει σύνορα!
Για να επανέλθω όμως στην αγαπημένη φράση του κ. Τσίπρα, θέλω να
πιστεύω πως γνωρίζει ότι η αναφορά του αυτή βασίζεται στο ομώνυμο έργο του
Christopher Clark, οι «Υπνοβάτες», που εξετάζει τις συνθήκες με τις οποίες η
Ευρώπη οδηγήθηκε στον Μεγάλο Πόλεμο, στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αμφιβάλλω όμως
αν το έχει διαβάσει. Διότι αν το είχε διαβάσει θα αναγνώριζε στον εαυτό του τις
ομοιότητες με τις πολιτικές αυτές δυνάμεις και πρόσωπα που λειτούργησαν
καταλυτικά στη δημιουργία του κοινωνικού αυτού κλίματος που οδήγησε την Ευρώπη
στον Μεγάλο Πόλεμο.
Στο τέλος του μεγαλειώδους αυτού βιβλίου, στα συμπεράσματα, ο
συγγραφέας γράφει: «Το τελευταίο τμήμα
του βιβλίου γράφτηκε στο φόρτε της χρηματοοικονομικής κρίσης της ευρωζώνης του
2011-2012. Ήταν αξιοσημείωτο πως οι παράγοντες της κρίσης της ευρωζώνης, όπως
εκείνοι του 2014, γνώριζαν ότι υπήρχε μια πιθανή έκβαση που θα ήταν εν γένει
καταστροφική (η αποτυχία του ευρώ). [...] Με αυτή την έννοια, οι άνθρωποι του
1914 είναι σύγχρονοί μας. Αλλά οι διαφορές μας είναι εξίσου σημαντικές με τα
κοινά μας σημεία. Τουλάχιστον οι υπουργοί που είχαν αναλάβει να επιλύσουν την
κρίση της ευρωζώνης συμφωνούσαν σε γενικές γραμμές ποιο ήταν το πρόβλημα. [...]
Οι ισχυροί υπερεθνικοί θεσμοί που παρέχουν στις μέρες μας ένα πλαίσιο για τον ορισμό
των επιμέρους πρακτέων, για τη διαμεσολάβηση των συγκρούσεων και για τον εντοπισμό των τρόπων θεραπείας ήταν ηχηρά
απόντες το 1914.»
Τι μας λέει δηλαδή αυτό το απόσπασμα που προφανώς αγνοεί ο κ.
Πρωθυπουργός; Πρώτα από όλα ότι ο συγγραφέας γράφοντας το βιβλίο αυτό έκανε
σαφή προβολή στην Ελλάδα, στην κρίση χρέους της Ελλάδας την περίοδο 2011-2012.
Μια κρίση που θα μπορούσε, σύμφωνα με τον συγγραφέα, να οδηγήσει σε μια
καταστροφή όμοια με αυτή του Μεγάλου Πολέμου αλλά το κακό αποφεύχθηκε γιατί οι
πολιτικοί σε Ελλάδα και Ευρώπη που χειρίστηκαν την κρίση ήξεραν το μέγεθος και
τη σημασία του προβλήματος και λειτούργησαν με φρόνηση. Ναι, πρόκειται για
αυτούς τους πολιτικούς που ο κ. Τσίπρας ως ένας Άπις (ο εγκέφαλος της
δημιουργίας της παρακρατικής οργάνωσης «Μαύρο Χέρι») προσπαθούσε να τους εξοντώσει
ηθικά την ώρα που έδιναν τη δραματική μάχη αποφυγής της επανάληψης της
Ιστορίας.
Μας λέει ακόμα στο απόσπασμα αυτό ο συγγραφέας, ότι σε αντίθεση με το
1914, το μεγάλο κακό αποφεύχθηκε το 2011-2012 γιατί υπήρχε η Ευρωπαϊκή Ένωση,
οι κοινοτικοί θεσμοί και οι διεθνείς οργανισμοί που έδρασαν οργανωμένα και έτσι
προστάτευσαν την Ελλάδα και την Ευρώπη. Αυτοί οι θεσμοί που ο κ. Τσίπρας
κατήγγειλε ξανά και ξανά.
Όλα αυτά βέβαια ανήκουν στο πρόσφατο παρελθόν, και η πραγματικότητα
τοποθετεί τους πάντες στα πραγματικά τους μεγέθη- οι πελώριες μορφές ξανάγιναν
τρεμάμενες σκιές.
Όμως η ιστορία εκδικείται. Έτσι, ο κ. Τσίπρας που πλέον απολαμβάνει τα
οφέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας και απλώς που και που πετάει κάτι περί
«υπνοβατών» αγνοώντας το τι ακριβώς σημαίνει αυτό που λέει, σύντομα θα
καταλάβει πως αυτή η ευρωπαϊκή οικογένεια αλλά και οι πολιτικοί που
αντιμετώπισαν τον τυχοδιωκτισμό προτάσσονταν την ευθύνη για τον τόπο, θα
σταθούν και πάλι απέναντι στα σχέδια που απεργάζεται για «αλλαγή καθεστώτος»
στον τόπο μας, για διάλυση των θεσμών και κατάλυση της δημοκρατίας μας.
Το ζήτημα των ΜΜΕ είναι ένα καλό παράδειγμα. Η Ευρώπη αντιδρά σε
κάθε προσπάθεια για χειραγώγηση των ΜΜΕ και περιορισμό της ελευθερίας του λόγου. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Δικαστήριο της
Ευρωπαϊκής Ένωσης και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου δεν
ενδιαφέρονται για το «κλίμα» (όπως συνέβη με τη ματαίωση της διάσκεψης του ΣτΕ) αλλά
μόνο για την ουσία. Και δεν θα επιτρέψουν σε κανέναν να καταστήσει και
πάλι την Ευρώπη μια ήπειρο που υπνοβατεί. Τα παραδείγματα της Ουγγαρίας και της
Πολωνίας είναι χαρακτηριστικά. Δυστυχώς
η χώρα μας ακολουθεί τον ίδιο δρόμο με δήθεν αριστερή ρητορεία που όμως δεν
μπορεί να παραπλανήσει τους
θεματοφύλακες του Ευρωπαϊκού θεσμικού κεκτημένου.
* Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Capital
