Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2016

Ίρμγκαρντ Κόυν, η γυναίκα που μήνυσε τη Γκεστάπο

Αντί για ένα ακόμα κείμενο επικαιρότητας, θα ήθελα να κλείσω τη χρονιά μοιραζόμενη μαζί σας την ιστορία, που μόλις έμαθα, μιας γυναίκας συγγραφέως, Γερμανίδας.
Αφορμή για την επιλογή αυτή όμως ήταν ένα video game. Η ύπαρξή του μου έγινε γνωστή προσφάτως μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Λέγεται: Άουσβιτς.  Σε αυτό το ντροπιαστικό «παιχνίδι» καλούνται οι παίκτες να υποδυθούν τους Εβραίους στο Άουσβιτς που προσπαθούν να δραπετεύσουν από το στρατόπεδο συγκέντρωσης! Μάλιστα στην πλατφόρμα του παιχνιδιού καλούν τους παίκτες να αποδράσουν «πριν γίνετε κι εσείς στάχτη». Δεν θα ήθελα να αναφερθώ όμως άλλο σε αυτό το «παιχνίδι». Είναι αυτονόητη η οργή μου, όπως είναι και δική σας.

Όμως, αντί για ένα ακόμα σχόλιο, θα ήθελα να σας διηγηθώ την ιστορία της Ίρμγκαρντ Κόυν (Irmgard Keun). Το όνομά της το πρωτοάκουσα διαβάζοντας το βιβλίο «Οστάνδη 1936» του Φόλκερ Βάιντερμαν (εκδόσεις Άγρα), ένα ιστορικό μυθιστόρημα που αφορά τη συνάντηση στην Οστάνδη του Βελγίου δυο μεγάλων, εξόριστων από το ναζιστικό καθεστώς, αυστριακών συγγραφέων του Στέφαν Τσβάιχ και του Γιόζεφ Ροτ, το καλοκαίρι του 1936, τότε που η «μεγάλη αναστάτωση θα υποχωρούσε γρήγορα, αφήνοντας στη θέση της τη Μεγάλη Σιωπή» όπως γράφει ο συγγραφέας.

Η Ίρμγκαρντ Κόυν γεννήθηκε στο Βερολίνο το 1905. Σε ηλικία μόλις 27 χρονών είναι μία από τις πλέον διάσημες συγγραφείς του Βερολίνου. Κάνει το δυναμικό ντεμπούτο της με το βιβλίο «Το Μεταξωτό Κορίτσι» (The Artificial Silk Girl), το 1932. Όπως γράφουν οι κριτικοί που πολύ πρόσφατα ανακαλύπτουν το έργο της: πριν από το «Sex and the City» και πριν το «Ημερολόγιο της Bridget Jones»,  υπήρξε το «Μεταξωτό Κορίτσι». Το βιβλίο είναι το ημερολόγιο της Ντόρις, μιας όμορφη δεκαεννιάχρονη στη δημοκρατία της Βαϊμάρης, που αναζητά να ζήσει μια κοσμοπολίτικη ζωή στα σαλόνια της εποχής.

Το 1933 τα βιβλία της απαγορεύονται από το ναζιστικό καθεστώς και καταστρέφονται τα αντίτυπα, μαζί με πολλών άλλων σπουδαίων συγγραφέων. Τα βιβλία της απαγορεύονται εξαιτίας του πρωτοποριακού και κοσμοπολίτικου ύφους της, καθώς θεωρήθηκε πως απειλούν το Γ΄Ράιχ.  

Όμως η Ίρμγκαρντ Κόυν δεν το βάζει κάτω και κάνει κάτι που κανένας άλλος δεν είχε τολμήσει, ίσως γιατί γνώριζε, όπως και η ίδια άλλωστε, τη ματαιότητα αυτής της πράξης: Μηνύει το ναζιστικό καθεστώς για την απαγόρευση και καταστροφή των βιβλίων της. «Υπόθεση Κόυν εναντίον υπουργείου Προπαγάνδας». Η Ίρμγκαρντ Κόυν απαιτεί από το ναζιστικό καθεστώς να της δώσουν ένα σοβαρό λόγο για την απαγόρευση των βιβλίων της καθώς και αποζημίωση για τα κατασχεθέντα βιβλία. Η αντιδικία  της με τη Γκεστάπο φυσικά βαίνει άκαρπη.

Η Ίρμγκαρντ Κόυν φεύγει αυτοεξόριστη από τη Γερμανία το 1936 και γράφει το «Μετά τα μεσάνυχτα» (After Midnight). Η ηρωίδα, η Σάννα, ζει στην Φρανκφούρτη και παρακολουθεί τη χώρα της να τρελαίνεται στους ρυθμούς του Τρίτου Ράιχ, να χάνει κάθε ίχνος λογικής και να γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνη για όποιον πει τη λάθος φράση τη λάθος στιγμή.  Στην εξορία, και συγκεκριμένα στην Οστάνδη του Βελγίου, θα συναντήσει τον σπουδαίο Εβραίο αυστριακό συγγραφέα Γιόζεφ Ροτ, εξόριστος κι αυτός, και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα αποτελούν ζευγάρι περιπλανόμενο σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Ο Ροτ θα πεθάνει λίγο αργότερα, το 1939, σε ηλικία 45 χρόνων.

Η περιπλάνηση της Ίρμγκαρντ Κόυν θα συνεχιστεί από χώρα σε χώρα ώσπου ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος την βρίσκει στην Ολλανδία.  Μη μπορώντας να βρει τρόπο να φύγει από την Ευρώπη, όταν πια η Ολλανδία έπεσε, επινοεί την αυτοκτονία της. Διαδίδει τη φήμη της αυτοκτονίας της και καταφέρνει να αλλάξει το όνομα στο διαβατήριο της σε Charlotte Tralow. Έτσι κατορθώνει να επιστρέψει το 1940 στο πατρικό της στην Κολονία όπου ζει μόνη μέσα στη σιωπή και άπορη για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής της, συνεχίζοντας πάντα να γράφει. Έως τα τέλη της δεκαετίας του ‘70 όπου η Γερμανία την ξαναανακαλύπτει. Πέθανε λίγα χρόνια αργότερα, το 1982. Το αγγλόφωνο κοινό θα την ανακαλύψει πολύ αργότερα. Μόλις το 2011. Στην Ελλάδα τα βιβλία της δεν έχουν ακόμα μεταφραστεί.

Θεώρησα την ιστορία αρκετά σημαντική για να την μοιραστώ μαζί σας, αντί για ευχές για τη νέα χρονιά. Η Ιστορία άλλωστε διδάσκει και καλό είναι να αναζητάμε ιστορίες ανθρώπων που έζησαν σε μια περίοδο που έχει ομοιότητες ως προς την αυτοκαταστροφική τυφλότητα με τα χρόνια που ζούμε.

Καλή χρονιά!

-->

*Δημοσιεύεται στη Madame Figaro  

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2016

Τα κάλαντα της δραχμής ή αλλιώς, το σχέδιο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ

Πολύ γελάσαμε με τη φράση του Τσίπρα «δεν θέλω τα κάλαντα του ευρώ, θέλω τα παραδοσιακά» την παραμονή των Χριστουγέννων όταν οι μαθητές Μουσικού Σχολείου της Αθήνας ξεκίνησαν να λένε το Jingle Bells. Αλλά γιατί γελάμε αλήθεια;
Ίσως γιατί δεν θέλουμε ή δεν αντέχουμε, χρονιάρες μέρες, να δούμε τι κρύβει αυτή η φράση του. Ίσως γιατί θέλουμε να ξορκίσουμε το κακό. Αυτό δηλαδή που στήνει μεθοδικά ο Τσίπρας και οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Το νέο δίλημμα με το οποίο, είτε μέσω εκλογών είτε μέσω δημοψηφίσματος, θα σύρει τη χώρα στην ολοκληρωτική καταστροφή και τους πολίτες σε έναν τεχνητό νέο διχασμό.

Ο κ. Τσίπρας δεν είπε: δεν θέλω τα «ξένα κάλαντα», που τέλος πάντων θα είχε ένα κάποιο νόημα μέσα στη θλιβερή αμηχανία  του. Είπε όμως «δεν θέλω τα κάλαντα του ευρώ» και συμπλήρωσε πως θέλει «τα κάλαντα τα παραδοσιακά», τα δικά μας!  Κάπως έτσι χτίζει το διχαστικό αφήγημά του. Από τη μια το «ευρώ» που δεν είναι δικό μας, ούτε αυτό ούτε τα κάλαντα του. Και από την άλλη τα «δικά μας», τα παραδοσιακά, της παλιάς καλής Ελλάδας, της δικής μας Ελλάδας. Της Ελλάδας της δραχμής; Ναι ίσως. Τι άλλο δηλαδή θα μπορούσε να εννοεί; Του δολαρίου ή της στερλίνας;

Αυτό δεν ήταν και το πνεύμα του πρωτοσέλιδου, προ ημερών, της κομματικής εφημερίδα τους; «Με την Ελλάδα ή με το Σόιμπλε;» έγραψαν. Εύκολο το διχαστικό δίλημμα.

Και κάπως έτσι, υπαινικτικά αλλά υποδόρια, περνάνε το μήνυμά τους σε όσους θέλουν να τους ακούν ακόμα. Και θα συνεχίσουν να το κάνουν. Όπως και το καλοκαίρι 2015 που πάλι γελάγαμε (παγωμένα βέβαια) όταν ο Βαρουφάκης είχε πει το περίφημο «θαστε μαζί μας όμως και μετά τη ρήξη;» Ήξερε αυτός τι έλεγε, όπως φάνηκε εκ των υστέρων.

Κάνουνε λάθος όσοι νομίζουν ότι ο Τσίπρας είναι χαμηλής νοημοσύνης που δεν μπορεί να σταθεί σε διεθνή fora και συναντήσεις, που κάνει διαρκώς λάθη και γενικά δεν ξέρει τι του γίνεται. Απλώς ο Τσίπρας και η παρέα του έχουν άλλες προτεραιότητες και άλλα ενδιαφέροντα. Διόλου δεν τους απασχολεί η χώρα και η εναρμόνιση με διεθνείς πρακτικές. Άλλα πράγματα τους απασχολούν από αυτά που απασχολούσαν τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Και το δείχνουν.

Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι μόνο το πως θα δημιουργήσουν την κρίσιμη μάζα που κουρασμένη πια από τα επτά χρόνια αδιέξοδων προσπαθειών («αδιέξοδων» με ευθύνη βέβαια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και ως αντιπολίτευση και ως κυβέρνηση), κραδαίνοντας την ελληνική σημαία θα πουν το νέο «μολών λαβέ», διεκδικώντας την επιστροφή στην παλιά καλή Ελλάδα δίχως τρόικες και εταίρους, μη καταλαβαίνοντας βέβαια πως αυτή η επιστροφή θα είναι η επιστροφή προς το πουθενά. Το αγαπημένο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ «Κούγκι» που δεν κατάφεραν να το κάνουν το 2015 αλλά τώρα δουλεύοντας πιο μεθοδικά θεωρούν πως θα το καταφέρουν.

Και αυτό γιατί; Γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να παραμείνουν στην εξουσία. Γιατί οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ξέρουν πολύ καλά πως δεν μπορούν να «κυβερνάνε» για πάντα σε μια δημοκρατία, και οπωσδήποτε δεν μπορούν να «κυβερνάνε» για πολύ καιρό ακόμα σε μια δημοκρατική και δικαιοκρατική χώρα με Σύνταγμα, θεσμούς, δικαιοσύνη και μέσα ενημέρωσης. Με ενεργούς πολίτες που ενημερώνονται και γνωρίζουν πολύ καλά το κακό που έχει συμβεί στον τόπο τα τελευταία δύο χρόνια. Με μια κοινωνία ενωμένη που δεν αντέχει άλλο αυτή τη μιζέρια, τον εμπαιγμό, την κατρακύλα. Και μια κοινωνία ενωμένη είναι μια κοινωνία που δεν μπορεί να ποδηγετήσει ο κ. Τσίπρας και η παρέα του. Γιαυτό και, κατά τη γνώμη τους, πρέπει επειγόντως να διχαστεί και να φανατιστεί σε ένα νέο ηρωικοφανές δίλημμα.      

Γιαυτό και παριστάνουν ότι διαπραγματεύονται. Γιαυτο και παριστάνουν τους υποχωρητικούς. Για να μπορούν να πουν μετά: ορίστε, κάναμε ότι μπορούσαμε αλλά δεν πάει άλλο. Όλο αυτό βέβαια είναι ένα σχήμα, η δική τους Βάρκιζα απλώς για να αυξήσουν το ακροατήριο τους. Το όπλο είναι παρά πόδας.

Λυπάμαι που αντί για ένα κείμενο για τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά γράφω αυτό το κείμενο. Αλλά αν θέλουμε πράγματι να μπορούμε να ευχόμαστε «καλά Χριστούγεννα» και τα επόμενα χρόνια, αν θέλουμε να έχουμε πράγματι μια καλή επόμενη χρονιά πρέπει να τους σταματήσουμε. Όσο είναι καιρός. Και αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας και υποχρέωσή μας απέναντι στις επόμενες γενιές.
   
Καλές γιορτές.



* Δημοσιεύεται στο Capital  

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2016

Τσίπρας – Καμμένος: Ο έρωτας της χολέρας

Παραφράζοντας το αριστούργημα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες «Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας», η ομιλία – διάγγελμα του κ. Τσίπρα από την Νίσυρο θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί ως «ο έρωτας της χολέρας».
Πήγε στην Νίσυρο ο κ. Τσίπρας για να μας μιλήσει βασικά για τις αναμνήσεις του από την πρώτη του συνάντηση με τον κ. Καμμένο. Για την πολύχρονη και θερμή σχέση του με τον κ. Καμμένο τον οποίο συνάντησε, όπως εξομολογήθηκε στον ελληνικό λαό, για πρώτη φορά πριν πολλά χρόνια σε ένα πανηγύρι στη Νίσυρο και αμέσως κατάλαβε ότι δεν ήταν ένας «μπούλης» αλλά ένας «ζεστός και λαϊκός άνθρωπος», ένας «άνθρωπος που είναι έξω καρδιά» όπως μας είπε.
Τα συναισθήματα χαράς και συγκίνησης που πλημμύριζαν τους δύο άντρες ήταν ολοφάνερα στις οθόνες μας. Περίμενα δε πως θα όρμαγε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και θα το έσκαγαν μακριά από τα ενοχλητικά μάτια, όπως ακριβώς το είχαν σκάσει με το ποταμόπλοιο ο Φλορεντίνο Αρίσα και η Φερμίνα Δάσα, στο αριστούργημα του Μαρκές.
Στην περίπτωσή μας βέβαια δεν πρόκειται για κανένα αριστούργημα αλλά για την πεμπτουσία της πολιτικής και εθνικής χυδαιότητας.
Για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται πως δεν πρόκειται για μια συγκυβέρνηση δύο ιδεολογικά αντίθετων πολιτικών κόμματων σε προγραμματική βάση λόγω αναγκαιότητας αλλά για δύο ανθρώπους που τρέφει ο ένας για τον άλλο βαθιά προσωπική αγάπη. Περνάνε καλά μαζί. Κάνουν διακοπές (θα θυμάστε τις διακοπές τους στο Πόρτο Ύδρα το καλοκαίρι). Έχουν κοινή αισθητική. Και όπως μάθαμε τώρα, μοιράζονται κοινές αναμνήσεις από τα νεανικά τους χρόνια.
Μάλλον για να είμαι απολύτως ακριβής, ο Τσίπρας ήταν αυτός που θυμήθηκε πότε πρωτοείδε τον Καμμένο δίχως ο τελευταίος να τον έχει δει. Αλλά όπως φάνηκε από το επαναλαμβανόμενο καταφατικό κούνημα του κεφαλιού του Καμμένου και το πελώριο χαμόγελό του την ώρα που έκανε τις εξομολογήσεις ο Τσίπρας, μάλλον κάτι θυμήθηκε κι αυτός για το συγκινητικό αυτό γεγονός. Τι ζούμε θεέ μου!  
Πραγματικά τι ζούμε!
Δύο άντρες που ο ένας παριστάνει τον θεματοφύλακα της αριστεράς και ο άλλος τον θεματοφύλακα της δεξιάς, και εναλλάσσονται στο ρόλο του Πρωθυπουργού ανάλογα με το θέμα. Μια ο ένας, μια ο άλλος. Όταν τα θέματα είναι εθνικά πρωθυπουργεύει ο Καμμένος. Όταν τα θέματα είναι «εναλλακτικά» πρωθυπουργεύει ο Τσίπρας. Ο Καμμένος «αναχαιτίζει» τους εξωτερικούς κινδύνους και ο Τσίπρας «αναχαιτίζει» τους εσωτερικούς. Και οι δυο μαζί θεματοφύλακες του μόνου «αγαθού» που τους ενδιαφέρει: της διατήρησης της εξουσίας τους προς όφελός τους, εις βάρος της πατρίδας μας και του ελληνικού λαού.
Ένα εθνικολαϊκιστικό μόρφωμα, πρωτοφανές στην νεώτερη ελληνική ιστορία, που δεν ορρωδεί προ ουδενός. Μια πολιτική και εθνική χολέρα που απλώνεται στον τόπο μας και μας απειλεί όλους, μηδενός εξαιρουμένου.


Όσο για τη ρήτρα νησιωτικότητα που εξήγγειλε ο κ. Τσίπρας, υπάρχει στο Σύνταγμα από την αναθεώρηση του 2001, άρθρο 101. Λεπτομέρειες θα μου πείτε μπροστά στην βαθιά αγάπη του ενός για τον άλλο.    

* Δημοσιεύεται στο Capital 

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2016

Σεξισμός

Μια ακόμα φωνή προστέθηκε στις γυναίκες πολιτικούς αυτής της κυβέρνησης που χαρακτηρίζουν ως «σεξιστική επίθεση» την πολιτική επίθεση. Για την νέα υπουργό εργασίας ο λόγος, την κα. Αχτσιόγλου. Με σχετική ανακοίνωση το τμήμα Φεμινιστικής Πολιτικής και Φύλου του ΣΥΡΙΖΑ, καταγγέλλει ως σεξιστική την κριτική που ασκείται στην νέα υπουργό εργασίας – μια έκφραση που χρησιμοποίησε και η ίδια η υπουργός- και μας θυμίζει και άλλα «θύματα» σεξιστικών επιθέσεων όπως «την Ρένα Δούρου, την Τασία Χριστοδουλοπούλου, την Θεανώ Φωτίου». Ξεχάσαν την κα. Κωνσταντοπούλου που ήταν και η πρώτη που χαρακτήρισε την πολιτική κριτική «σεξιστική επίθεση» και τότε είχε υιοθετήσει τις κορώνες της το τμήμα Φεμινιστικής Πολιτικής – ήταν τότε που της είχε ασκηθεί κριτική για όσα αδιανόητα έκανε ως Πρόεδρος της Βουλής.

Είναι αλήθεια σεξιστική επίθεση η κάθε κριτική ή έστω η κάθε πολιτική επίθεση προς γυναίκα πολιτικό; Για να το πω αλλιώς ώστε να μας αφορά όλους: Αυτό είναι ο σεξισμός; Οι πολιτικές επιθέσεις, η άσκηση πολιτικής κριτικής προς γυναίκες; Νομίζω πως όχι. Μολονότι φυσικά και υπάρχει, δυστυχώς, σεξισμός στην πολιτική όπως υπάρχει και ρατσισμός. Διότι από την στιγμή που υπάρχει στην κοινωνία υπάρχει και στην πολιτική και καθήκον όλων μας, πολιτικών και μη, είναι να προσπαθούμε να τον αντιμετωπίσουμε, κυρίως μέσα από την παιδεία. Όμως η ευκολία με την οποία χρησιμοποιείται ο όρος «σεξιστική επίθεση» προσωπικά με προβληματίζει.

Και με προβληματίζει γιατί το αποτέλεσμα της εργαλειακής χρήση ή μάλλον της κατάχρησης του όρου «σεξισμός» για να αντιμετωπιστεί η πολιτική κριτική, είναι η συγκάλυψη του πραγματικού ζητήματος του σεξισμού.

Πως θα νιώθουν άραγε οι γυναίκες που δεν έχουν τη δύναμη που σου δίνει η δημοσιότητα, και αντιμετωπίζουν στο εργασιακό περιβάλλον τους (αν έχουν) τον σεξισμό, ακούγοντας την κα. Αχτσιόγλου να χαρακτηρίζει «σεξιστική επίθεση» την κριτική που της ασκείται ότι πχ είναι πολύ νέα και άπειρη για να αναλάβει το υπουργείο εργασίας σε μια χώρα με υψηλότατη και ολοένα αυξανόμενη ανεργία. Μια θέση που η ή ο κάτοχος της πρέπει να μπορεί και να ξέρει να κάνει ουσιαστικές διαπραγματεύσεις με την τρόικα για να προστατεύσει τα βασικά. Μπορεί να υπήρξαν και απρεπή  σχόλια που αφορούν το φύλο της Υπουργού. Πρωτίστως όμως την ηλικία της και κυρίως την ταχύτατη πολιτική της άνοδο στη θέση της εξωκοινοβουλευτικού υπουργού, ενώ προηγουμένως ήταν μετακλητή διευθύντρια του πολιτικού γραφείου του υπουργού στο ίδιο υπουργείο, όπου δυο γυναίκες ήταν ( και εξακολουθούν να  είναι) αναπληρώτριες υπουργοί . 

Ο σεξισμός δεν είναι η πολιτική κριτική, ακόμα κι αν αυτή εκφράζεται με λάθος τρόπους, πολιτικά μη ορθούς. Ο σεξισμός δεν πλήττει κυρίως τα δημόσια πρόσωπα, τους κατέχοντες δημόσια αξιώματα. Βασική παράμετρος άλλωστε του σεξισμού που εκδηλώνεται ως παρενόχληση είναι οι σχέσεις εξουσίας μεταξύ θύτη και του θύματος, όπου το θύμα κατέχει χαμηλότερη ιεραρχικά θέση.

Ο σεξισμός αφορά κυρίως τις γυναίκες που δεν έχουν δημόσιο βήμα. Που πρέπει μόνες τους να αντιμετωπίσουν τον εκφοβισμό, τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις, τους εκβιασμούς, τις ταπεινωτικές συμπεριφορές στον επαγγελματικό τους χώρο και δεν βρίσκουν ευήκοα ώτα στον κοινωνικό  ή οικογενειακό τους χώρο. Που αντιμετωπίζουν την οικογενειακή βία και δεν βρίσκουν υποστήριξη  στον κοινωνικό ή επαγγελματικό τους χώρο. Ο σεξισμός είναι η ανώτατη μορφή του κοινωνικού αποκλεισμού και η πλέον αρχαϊκή.

Και για να θυμηθώ μια κραυγαλέα περίπτωση, σεξισμός ήταν η συγκάλυψη της υπόθεσης του πρώην πρέσβη της  Βενεζουλέας που παρενοχλούσε σεξουαλικά τις εργαζόμενες στην πρεσβεία και ο Έλληνας πρωθυπουργός κ. Τσίπρας ζήτησε από τον πρόεδρο της Βενεζουέλας την σιωπηλή απομάκρυνση του Πρέσβη «για το ευαίσθητο θέμα» αναφέροντας πως «μέχρι στιγμής το προσωπικό της πρεσβείας έχει επιδείξει πολιτική ωριμότητα και δεν θα λάβει μέτρα εντός της Ελλάδας που θα δημοσιοποιούσαν το πρόβλημα, γεγονός που θα το εκμεταλλεύονταν στο έπακρο τα συστημικά μέσα ενημέρωσης για να βλάψουν την Αριστερά, τόσο στη Βενεζουέλα όσο και στην Ελλάδα»!!! Ποιος ενδιαφέρθηκε άραγε για αυτές τις γυναίκες;

Κι όσες φίλες, ελπίζω όχι πολλές, που διαβάζουν αυτό το άρθρο ίσως να έχουν στο μυαλό τους διάφορα περιστατικά σεξισμού για τα οποία δεν ενδιαφέρθηκε κανείς, δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας, και δεν υπήρξε κανένα στήριγμα για την αντιμετώπισή τους. 

Καλά θα κάνουν λοιπόν όσοι έχουν αξιώματα να κάνουν ότι είναι δυνατόν για να μετριαστεί ο σεξισμός όπως και ο ρατσισμός, και να μην κρύβονται πίσω από αυτόν επικαλούμενοι σεξιστικές επιθέσεις για να αποφύγουν την απάντηση σε πολιτική  κριτική. 
  

* Δημοσιεύεται στη Madame Figaro 

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2016

Το αυγό του φιδιού δεν γεννήθηκε με την φωτογραφία στο Καστελόριζο

Πολλοί  ήταν οι συμπολίτες μας που σοκαρίστηκαν με τη φωτογραφία της συνύπαρξης ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΧΑ στο Καστελόριζο, ενώ εξ αριστερών της κυβέρνησης υπήρξαν καταγγελτικές ιαχές με χαρακτηριστικότερη όλων αυτή των «53» που κατηγορούν την κυβέρνηση (!) ότι «ξεπλένει» υπόδικους, λες και δεν είναι μέλη της κυβέρνησης αρκετά μέλη των 53, πχ ο υπουργός οικονομικών μας.

Προς τι το σοκ όμως; Η συνύπαρξη και συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΧΑ είναι γνωστή και έχει καταγγελθεί ουσιαστικά κι όχι υποκριτικά εδώ και πολλά χρόνια. Η ΧΑ βοήθησε τον ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κυβέρνηση και στη συνέχεια τον υποστήριξε στη διατήρηση της εξουσίας κι αυτό δεν είναι μια απλή υπόθεση. Υπάρχουν γεγονότα.
Ας δούμε όμως αναλυτικά τους βασικούς σταθμούς αυτής της συνέργειας.

Πρώτη φορά που εντοπίζεται η σχέση ΣΥΡΙΖΑ με ΧΑ είναι στους «αγώνες της Κερατέας» κατά της δημιουργίας χωματερής το 2010. Δεν αναφέρομαι καθόλου στο αν είχαν δίκιο ή άδικο οι κάτοικοι, που κατά τη γνώμη μου είχαν δίκιο και οι ευθύνες βαραίνουν την τότε πολιτική ηγεσία. Αναφέρομαι μόνο στην ώσμωση αυτών που ξεκίναγαν από διάφορες περιοχές της Αθήνας για να «πολεμήσουν στην Κερατέα».  Εκεί έγινε ο μεγάλος συμβιβασμός μεταξύ ακροδεξιών/ χρυσαυγιτών και αναρχικών/αριστερών. Εκεί νομιμοποιήθηκε η βία της ΧΑ υπό την προϋπόθεση να είναι εναντίον του «κακού» κράτους. Το «πολέμησα κι εγώ στην Κερατέα» προσέφερε συγχωροχάρτι στους φασίστες. 

Δεύτερος σταθμός: Αγανακτισμένοι. Δεν υπήρξε ποτέ «πάνω» και «κάτω» πλατεία στην πραγματικότητα, γιατί πολύ απλά δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Η πλατεία ήταν μία. Και ήταν όλοι μαζί, σε σώμα ένα  εναντίον των θεσμών και της δημοκρατίας. Εκεί λάμβαναν χώρα, με την αγαστή συνεργασία Συριζα και ΧΑ  οι προπηλακισμοί των πολιτικών και η απαξίωση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Οι μεν στήριζαν τους δε και όλοι μαζί δίχαζαν τον ελληνικό λαό φλομώνονάς τον στο ψέμα που αργότερα ονοματίστηκε «αυταπάτη». Πάνω από 600 περιστατικά πολιτικής βίας καταγράφηκαν μόνο από τα τέλη Ιουνίου 2011 έως τις εκλογές του Ιουνίου 2012.
Καθ’όλο το διάστημα 2010- 2012 στις βίαιες διαδηλώσεις, Συριζα και ΧΑ ήταν μαζί στον «αγώνα» κατά των τότε κυβερνήσεων και των προσπαθειών διάσωσης του τόπου από την χρεοκοπία. Η φασιστική βία έγινε μέρος της καθημερινότητάς μας και βαφτίστηκε νόμιμη λαϊκή αντίδραση.  Και πάνω σε αυτή τη φασιστική βία χτίστηκαν οι καριέρες διαφόρων που παριστάνουν τους υπουργούς σήμερα για να καταστρέφουν τον τόπο.

Τρίτος σταθμός: οι κοινοβουλευτικές συνέργειες- με τον ΣΥΡΙΖΑ αντιπολίτευση.
Χαρακτηριστική ήταν η πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ κατά της κυβέρνησης Σαμαρά / Βενιζέλου  την οποία υπερψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ και η ΧΑ.

Αλήστου μνήμης είναι οι δηλώσεις του νυν προέδρου της Βουλής, τότε βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Βούτση που υιοθετώντας τη ρητορική των χρυσαυγιτών κατηγόρησε την τότε κυβέρνηση για «πολιτικές διώξεις κατά της Χρυσής Αυγής και μεθοδεύσεις της κυβέρνησης, ώστε να την θέσει εκτός νόμου» αναφερόμενος στις συλλήψεις μετά την δολοφονία Φύσσα. Και φυσικά η καταψήφιση του Σταύρου Δήμα για Πρόεδρο Δημοκρατίας που οδήγησε στις πρόωρες εκλογές έγινε από το κοινοβουλευτικό μπλόκ ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ- ΧΑ, με τον Σταύρο Δήμα να δηλώνει εγκαίρως πως δεν θα δεχθεί να εκλεγεί ΠτΔ με τις ψήφους της ΧΑ αποκλείοντας έτσι την όποια πιθανή ή απίθανη στήριξη των νεοναζί.

Τέταρτος σταθμός: συνεργασία κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με ΧΑ. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Η νέα κοινοβουλευτική περίοδος ξεκινάει με την τότε πρόεδρο της Βουλής, κα Κωνσταντοπούλου να επιδίδεται σε κοινοβουλευτική μεθόδευση για επηρεασμό της δικαιοσύνης σχετικά με τους υπόδικους βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Ήταν 24 Φεβρουαρίου του 2015, νυχτερινές ώρες, όταν η τότε Πρόεδρος της Βουλής είπε πως όταν δεν χορηγείται άδεια σε προσωρινώς κρατούμενους Βουλευτές δηλαδή τους χρυσαυγίτες, δεν συγκροτείται νόμιμα το Σώμα. Η σφοδρή αντίδραση κάποιων βουλευτών της αντιπολίτευσης σταμάτησε τις μεθοδεύεις ΣΥΡΙΖΑ για κοινοβουλευτικό πραξικόπημα για τα μάτια των χρυσαυγιτών εις αντάλλαγμα προφανώς παλαιότερων εξυπηρετήσεων.
Η συνέργεια ΣΥΡΙΖΑ- ΧΑ κορυφώνεται βέβαια με το δημοψήφισμα. Ας μην ξεχνάμε ότι η πρόταση της κυβέρνησης για διεξαγωγή δημοψηφίσματος υπερψηφίστηκε από ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ- ΧΑ και όλοι αυτοί μαζί έδωσαν από κοινού τον αγώνα του «ΟΧΙ». 
Αλλά και προσφάτως στην πρόταση της κυβέρνησης για απλή αναλογική η κυβέρνηση προσμετρούσε και τις ψήφους της ΧΑ, με τον Πρόεδρο της Βουλής να δηλώνει αναφερόμενος στην ΧΑ ότι «στη Βουλή δεν υπάρχουν ευπρόσδεκτες και μη ευπρόσδεκτες ψήφοι».

Αυτά είναι λίγα από τα περιστατικά που καταδεικνύουν πως η κοινή εμφάνιση  ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ- ΧΑ στην εθνικολαϊκιστική φιέστα στο Καστελόριζο υπό το άγρυπνο βλέμμα του κ Καμμένου δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός. ΣΥΡΙΖΑ και ΧΑ μαζί αύξησαν τα ποσοστά τους και μαζί θα τα δούμε να εξαϋλώνονται. Κι αυτό δεν είναι «η θεωρία των δύο άκρων». Είναι η πρόσφατη ιστορία του τόπου μας που όμως εξηγείται και ιστορικά. Εθνικοσοσιαλισμός είναι η απάντηση.

Το αυγό του φιδιού δεν γεννήθηκε προχθές. Επωάστηκε πριν αρκετά χρόνια και τώρα είναι εδώ. Μέσα στο Κοινοβούλιο και κυβερνά τον τόπο. Και το αυγό του φιδιού στην πραγματικότητα δεν ήταν άλλο από την ακύρωση της κοινής λογικής και την επικράτηση του κυνικού που είναι γελοίο αλλά και απεχθές. Ο πολιτικός κυνισμός είναι αυτό που ενώνει ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ-ΧΑ. Η βία του κυνικού και ταυτόχρονα γελοίου  είναι αυτή που ναρκοθετεί  τη δημοκρατία.       



* Δημοσιεύεται στο Capital