Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

Προεκλογική παρέμβαση(2)- Το πατριωτικό μας γκέτο

Σε συνέχεια της ανάρτησης της περασμένης εβδομάδας και εις πείσμα της επιλεκτικής σιωπής των υποψηφίων για τη διακυβέρνηση της χώρας όσον αφορά στο ζήτημα των μεταναστών/ προσφύγων, τους θέτουμε το δεύτερο ερώτημα, το οποίο αφορά τη μετακύλιση του προβλήματος της μη νόμιμης μετανάστευσης από την περιφέρεια στην πρωτεύουσα και από πλατεία σε πλατεία, και των ευθυνών από τους αρμόδιους φορείς στους απλούς πολίτες.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η πλατεία του Άγιου Παντελεήμονα.


Στα μέσα του χειμώνα η άξαφνη παρουσία υψηλού αριθμού μη καταγεγραμμένων μεταναστών από το Αφγανιστάν στην πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα προκάλεσε την έντονη αντίδραση των κατοίκων της περιοχής. Η απουσία του κράτους σε συνδυασμό με την εμπλοκή της άκρας δεξιάς οδήγησαν την περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα σε σημείο τέτοιο ώστε να μιλάμε σήμερα για το πρώτο (πατριωτικό) γκέτο της Αθήνας, στο οποίο καθημερινά προπηλακίζονται, απειλούνται, δέχονται επιθέσεις κάθε είδους όχι μόνο οι μετανάστες και μάλιστα οι καθόλα νόμιμοι, αλλά και οι έλληνες που δεν επιθυμούν να υιοθετήσουν τις ακραίες εθνικιστικές κορώνες.


Σήμερα, έξι μήνες μετά από τις πρώτες αντιδράσεις, κανείς μετανάστης ασιατικής ή αφρικανικής μετανάστης δεν κυκλοφορεί στην πλατεία, ακόμα και οι απόλυτα ενταγμένοι μετανάστες τη διασχίζουν με βήμα γοργό και το κεφάλι σκυμμένο, ενώ οι “Έλληνες πατριώτες”, μεγάλης ηλικίας στην πλειονότητάς τους, περιπολούν στην περιοχή και κοιτούν καχύποπτα όποιον “μη- δικό τους” πλησιάσει την πλατεία.

Μιλήσαμε με τους αλλοδαπούς μαγαζάτορες της περιοχής, οι οποίοι δεν ήταν διόλου πρόθυμοι να μας εμπιστευτούν και η λήψη φωτογραφιών τους τρόμαζε – ο φόβο των αντιποίνων.

***

Ο Αλί έχει μαγαζί με είδη τροφίμων. Τους τελευταίους δύο μήνες, όπως μας είπε, τον επισκέπτονται καθημερινά ηλικιωμένοι κύριοι και κυρίες και απαιτούνε να κλείσει το μαγαζί του και να φύγει από την περιοχή τους - οπίσω ακολουθούνε μέλη της Χρυσής Αυγής προς επίρρωση της απειλής. Την περασμένη εβδομάδα ο Αλί έκλεισε το μαγαζί του και κίνησε προς το αυτοκίνητο του. Καθ’ οδόν αντιλήφθηκε την επιθετική παρουσία νεαρών και επιτάχυνε το βήμα του ώστε να προλάβει να μπει στο αυτοκίνητο. Από το κλειστό παράθυρο του αυτοκινήτου του έβλεπε μια ομάδα 15 νεαρών να χτυπάνε το αμάξι του και να τον απειλούνε με νοήματα. «Μην ξαναβάλεις εδώ το βρωμο- αμάξι σου, βρωμιάρη», ήταν η φράση που συγκράτησε. Έβαλε μπρος στο αυτοκίνητο και έφυγε.

Ο Αμπάς είναι ιδιοκτήτης internet cafe. Σύμφωνα με μαρτυρία του, καθημερινά κατά τις 7 το απόγευμα επισκέπτονται το μαγαζί του “ομάδες κρούσης” και απαιτούν να το κλείνει στις 7:30. Κι όταν κάποια φορά τους είπε ότι σύμφωνα με το νόμο έχει δικαίωμα να το λειτουργεί εκτός ωραρίου καταστημάτων, η απάντηση που έλαβε ήταν «εδώ είναι Ελλάδα και θα κάνεις ότι σου λέμε εμείς». Τον περασμένο μήνα μια ομάδα νεαρών είχε πετάξει «γκαζάκι» στο μαγαζί του με αποτέλεσμα να προξενηθούν σοβαρές υλικές ζημιές. Το παραδίπλα παντοπωλείο ενός πακιστανού έκλεισε γιατί ο ιδιοκτήτης ανησυχούσε για την ασφάλεια της οικογένειας του.


Σε ένα άλλο internet cafe, o ιδιοκτήτης μας εξιστόρησε την ιστορία του Ασφάν, του οποίου τα ίχνη αγνοούνται πλέον. Πριν τρείς εβδομάδες μια ομάδα ηλικιωμένων μαζί με νεαρούς εισέβαλαν στο μαγαζί του και απαίτησαν να κλείσει το μαγαζί τη στιγμή εκείνη- ήταν 7:30 το απόγευμα. Ο ιδιοκτήτης συμμορφώθηκε στην εντολή και οι πελάτες απομακρύνθηκαν. Ο Ασφάν, πελάτης του café, απομακρύνθηκε επίσης και κίνησε προς το σπίτι του. Η ομάδα των νεαρών τον ακολούθησε και όταν έφτασε στην πλατεία Αττικής του επιτέθηκε με μαχαίρια και ξύλα. Ο Ασφάν διεκομίσθη στο νοσοκομείο με σοβαρά τραύματα όπου και παρέμεινε για τέσσερις ημέρες.

Όπως μας είπαν, στις συμμορίες αυτές συχνά γίνονται μέλη και παιδιά μεταναστών τα οποία για να γίνουν αποδεκτά πρέπει πρώτα να περάσουν διάφορες δοκιμασίες. Η κρισιμότερη όλων είναι να χτυπήσουν μετανάστη.

Ο εντεκάχρονος Αμάν, πήρε μέρος στη συζήτηση και μας εξομολογήθηκε πως μετά τις επτά το απόγευμα δεν μπορεί να περάσει από την Αλικιβιάδου (ο δρόμος κάτω από την πλατεία) με το ποδήλατό του καθώς στήνουν ενέδρα ηλικιωμένοι και νεαροί και όποιος μετανάστης περνάει τον σταματάνε και τον ξυλοφορτώνουνε. Τις προάλλες, όπως μας είπε, είχαν χτυπήσει τον φίλο του. Ο Μπαμού επιβεβαιώνει την πληροφορία. «Στήνουν ενέδρες στην Αλκιβιάδου και στην Αγορακρίτου- αριστερά και πίσω από την πλατεία. Εγώ για να πάω στο σπίτι μου στην Αγορακρίτου από την Αχαρνών, κατεβαίνω την Πιπίνου, στρίβω στην Μιχαήλ Βόδα και ανεβαίνω την Αγορακρίτου.» Στην συζήτηση παρεμβαίνει και ένας άλλος φίλος, «εμένα με χτύπησαν πριν δύο ημέρες. Ήμουν στον τηλεφωνικό θάλαμο και μίλαγα με την οικογένεια μου και απαίτησαν να κλείσω το τηλέφωνο. Δεν τους άκουσα και με χτύπησαν.» Τον τελευταίο μήνα έχουν χτυπήσει τουλάχιστον 100 άτομα.

Έξω από ένα μίνι μάρκετ της γειτονιάς γράφει «η επιχείρηση πωλείται». Μιλήσαμε με τον ιδιοκτήτη. Αναγκάζεται να το κλείσει, όπως μας είπε, γιατί κάθε μέρα έρχονται συμμορίες και τον απειλούνε. Τον υποχρεώνουν επίσης να κλείνει τα μαγαζί του στις 7:30 το απόγευμα - εντύπωση μας έκανε ότι στα ράφια του το πιο προβεβλημένο προϊόν ήταν ο κρόκος Κοζάνης. Τον χρησιμοποιούν οι αραβικής καταγωγής μετανάστες αντί του σαφράν - όταν οι πολιτισμοί συναντιούνται εις πείσμα των “καθαρόαιμων πολιτισμένων”.



Ο Μοχαμέτ από το Αφγανιστάν είναι αιτών άσυλο εδώ και πέντε χρόνια. Μιλάει εξαιρετικά ελληνικά και εργάζεται ως φαναρτζής. Το σπίτι του ήταν στον Αγ. Παντελεήμονα. Πριν ένα μήνα όμως αναγκάστηκε να μετακομίσει καθώς επί μήνες τον παρενοχλούσαν οι επονομαζόμενοι κάτοικοι του Αγ. Παντελεήμονα. Κάλεσαν μάλιστα και την υγειονομική υπηρεσία, υπάλληλοι της οποίας πήγαν στο σπίτι του για να το ελέγξουν. Εντύπωση προκαλεί ότι μαζί με τους υπαλλήλους, στο σπίτι του εισέβαλαν και μέλη της Χρυσής Αυγής. Σε ερώτησή μας σχετικά με το αν μετάνιωσε που έφυγε από το Αφγανιστάν , η απάντηση ήταν θετική. “Εκεί, ήταν πολύ άσχημα και επικίνδυνα. Όμως ήταν η πατρίδα μου και μπορούσα να βρω το δίκιο μου. Εδώ δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Ότι και να γίνεται, εμείς φταίμε”.

***

Ως εκ τούτου, καλούμε τη μέλλουσα πολιτική ηγεσία να τοποθετηθεί. Πως σκοπεύει να αντιμετωπίσουν το ζήτημα του Αγ. Παντελεήμονα την 5η Οκτωβρίου; Σημειώνουμε ότι τα θύματα της πλατείας δεν είναι πλέον οι λεγόμενοι «λαθρομετανάστες» (sic) κατά των οποίων συχνά διαδηλώνουν οι “επιτροπές κατοίκων της πλατείας”, αλλά οι νόμιμοι μετανάστες με πολύχρονη παρουσία στην περιοχή, καθόλα κοινωνικά και οικονομικά ενταγμένοι. Οι δε ηλικιωμένοι που διεκδικούν την “καθαρότητα της Ελλάδας” λησμονούν ότι η σύνταξή τους προέρχεται από τις ασφαλιστικές εισφορές των αλλοδαπών.

Το πρόβλημα βέβαια έχει ως αφετηρία την παντελή έλλειψη πολιτικής. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει καμία μέριμνα για την υποδοχή και τη φροντίδα των ανθρώπων αυτών που χρίζουν ανθρωπιστικής βοήθειας, παρά μόνο τα διαβόητα κέντρα κράτησης, εκατοντάδες αλλοδαποί προωθούνται στο κέντρο της Αθήνας μήπως και καταφέρουν να αιτηθούν πολιτικό άσυλο. Με τον τρόπο αυτό οι ευθύνες μετακυλίονται από τους αρμόδιους φορείς στους απλούς πολίτες. Άλλοι εξ αυτών στέκονται αρωγοί στην ανθρωπιστική κρίση που λαμβάνει χώρα έξω απο το σπίτι τους, κι άλλοι παίρνουν απλά το “νόμο” στα χέρια τους...

Στην πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα έχει χαθεί κάθε έλεγχος. Η παιδική χαρά είναι ακόμα κλειστή και ο δήμος Αθηνών είναι αδύναμος να επιβληθεί.

Καλούμε, συνεπώς, τη μέλλουσα πολιτική ηγεσία να τοποθετηθεί: είναι αυτή η Ελλάδα που μας αξίζει;


______________


* Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην Athens Voice, 23/9/2009

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

Προεκλογική Παρέμβαση- ο μικρός Μαχντί

Και ξαφνικά εκλογές (και πάλι). Η ατζέντα αλλάζει άρδην. Τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα προς τον επόμενο.
Οικονομική κρίση, διεθνής και εγχώρια. Παιδεία. Υγεία. Ασφαλιστικό. Τελεία.

Το ανθρωπιστικό δράμα των προσφύγων δεν αφορά τη στιγμή αυτή κανέναν. Το ίδιο διαφάνηκε εξάλλου και από τις συνεντεύξεις Τύπου στη ΔΕΘ, καθώς ουδείς εκ των υποψηφίων έθιξε το ζήτημα των μη νόμιμα εισερχομένων μεταναστών/προσφύγων.

Εκτιμώντας πως το ζήτημα των προσφύγων και των μη καταγεγραμμένων μεταναστών βρίσκεται στο σκληρό πυρήνα της εθνικής αλλά και διεθνούς πολιτικής μας και αφορά την καθημερινή ζωή των πολιτών, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, θέλησα να θέσω τα δικά μας ερωτήματα προς τους υποψηφίους μέσα από κάποιες ιστορίες. Θα ξεκινήσουμε με την πρώτη ιστορία, την ιστορία του μικρού Μαχντί, ζητώντας από τους υποψηφίους να τοποθετηθούν και να μας πουν με σαφήνεια τι πρόκειται να πράξουν για τη συγκεκριμένη οικογένεια, αλλά και τι πολιτικές σκοπεύουν να εφαρμόσουν εν γένει για παρόμοια ζητήματα.

***

Ο μικρός Μαχντί δεν ήταν ούτε ενός έτους όταν ο πατέρας του Ιμπραήμ, 40 χρονών, και η έγκυος μητέρα του Ζαχρά, 22 ετών, μαζί με το μεγαλύτερο αδελφό του τον Μάουζο, 2 ετών, αποφάσισαν πριν από ενάμιση χρόνο να εγκαταλείψουν το Αφγανιστάν. Η οικογένεια του μικρού Μαχντί ήταν μια πλούσια οικογένεια από το χωριό Μαζάρ και η κυβέρνηση του Αφγανιστάν, θέλοντας να δημεύσει τις περιουσίες τους, εξαπέλυσε ανθρωποκυνηγητό εναντίον τους με αποτέλεσμα να δολοφονηθούν τα δυο αδέλφια του Ιμπραήμ και να αγνοείται ο άντρας της Κομπρά. Ο ίδιος ο πατέρας του Μαχντί έχει μια κυβερνητική σφαίρα σφηνωμένη στο σώμα του.


Πρώτος τους σταθμός το Ιράν, όπου και ζήτησαν πολιτικό άσυλο. Στο Ιράν παρέμειναν για ένα χρόνο, στη συνέχεια όμως οι αρχές θέλησαν να τους επαναπροωθήσουν στο Αφγανιστάν. Έτσι πήραν την απόφαση να κινηθούν προς την Ευρώπη. Τα δίκτυα των λαθροδιακινητών τούς μετέφεραν με φορτηγό από το Αφγανιστάν στα σύνορα με την Τουρκία. Ένα νέο φορτηγό τούς περίμενε και τους οδήγησε σε μια αποθήκη, όπου και θα παρέμεναν έγκλειστοι μέχρις ότου να εμφανιστεί ο λαθροδιακινητής για την Ελλάδα. Το κόστος μέχρι τη στιγμή εκείνη ανερχόταν στα $ 2.000 το άτομο, $ 18.000 στο σύνολο. Στην αποθήκη παρέμειναν δίχως φαγητό για τρεις ημέρες. Οι τουρκικές αρχές όμως τους συνέλαβαν και αφού τους φυλάκισαν για επτά ημέρες, τους απελευθέρωσαν με διοικητικό έγγραφο απέλασης.

Στη δεύτερη απόπειρά τους κατόρθωσαν να επιβιβαστούν σε φουσκωτή βάρκα μαζί με άλλους 20 αλλοδαπούς, κυρίως από τη Σομαλία. Το ταξίδι κράτησε μόλις τέσσερις ώρες. Έξω από τη Λέσβο, ο λαθροδιακινητής, δίχως να τους προειδοποιήσει, τρύπησε τη φουσκωτή βάρκα και τους εγκατέλειψε. Κανείς δεν ήξερε μπάνιο και προσπαθούσαν να κρατηθούν ο ένας από τον άλλο. Μια οικογένεια έχασε ένα παιδί, θυμάται ο Ιμπραήμ. Ο μικρός Μαχντί σώθηκε την τελευταία στιγμή από το λιμενικό που κατέφτασε άμεσα. Το κόστος από Τουρκία προς Ελλάδα ήταν $ 2.500 το άτομο, $ 22.500 στο σύνολο.

Στη Λέσβο πια τους περίμενε το κέντρο κράτησης της Παγανής (ΕΧΠΑ). Η οικογένεια χωρίστηκε. Οι άντρες στάλθηκαν στο θάλαμο των αντρών, οι έφηβοι στο θάλαμο των ανήλικων, οι γυναίκες στο θάλαμο των γυναικών, και η έγκυος Ζαχρά μαζί με το μικρό Μαχντί και τον τετράχρονο Μάουντο στο κελί της απομόνωσης. Εκεί τους γνώρισα κι εγώ. Θυμάμαι το μικρό Μαχντί να με κοιτάει επίμονα πίσω από τα μπλε κάγκελα του κίτρινου παράθυρου της απομόνωσής του. Είκοσι οχτώ ημέρες έμειναν στη διαβόητη Παγανή, δίχως προαυλισμό και δίχως κανείς να τους εξηγεί τι τους συμβαίνει, τι πρόκειται να τους συμβεί και τι επιλογές έχουν. Τη μητέρα του Μαχντί την έπιασαν οι πόνοι της γέννας μέσα στο κελί και μόλις την τελευταία στιγμή το ασθενοφόρο τη μετέφερε στο νοσοκομείο όπου και θα νοσηλευόταν μόνο για μία ημέρα. Στη συνέχεια την οδήγησαν μαζί με το νεογέννητο βρέφος στο κελί της απομόνωσης, στην Παγανή.


Απελευθερώθηκαν λόγω της διεθνούς κατακραυγής που προκάλεσαν οι καταγγελίες της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και ανθρωπιστικών οργανώσεων, και των πιέσεων που άσκησαν οι δικηγόροι αυτών. Το μόνο χαρτί που τους δόθηκε ήταν το, σε δόκιμα ελληνικά, έγγραφο διοικητικής απέλασης με το εισιτήριο προς τον Πειραιά επισυναπτόμενο – πληρωμένο από τη Νομαρχία.


Έφτασαν στον Πειραιά τα ξημερώματα της περασμένης εβδομάδας, μαζί με άλλους 260 πρώην έγκλειστους της Παγανής. Οι περισσότεροι με γοργούς ρυθμούς απομακρύνθηκαν από το λιμάνι με προορισμό το κέντρο της Αθήνας. Η οικογένεια του Μαχντί μαζί με άλλες πέντε οικογένειες με μικρά παιδιά αλλά και ηλικιωμένους δεν γνώριζαν μήτε πού βρίσκονταν μήτε ποιους έπρεπε να προσεγγίσουν.


Ο Δήμος Πειραιά, ύστερα από έκκληση ανθρωπιστικών οργανώσεων, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Αφού προσπάθησε ανεπιτυχώς να τους παράσχει στέγη στο υπερπλήρες κέντρο αστέγων, τους κάλυψε τριήμερη διαμονή σε ξενοδοχείο, για να ξεκουραστούν. Παράλληλα έστειλε γιατρό για να εξετάσει τα μικρά παιδιά. Σύμφωνα με το γιατρό η υγεία των παιδιών ήταν άσχημη λόγω της κακής και ελλιπούς διατροφής, αλλά και των κακουχιών.

Οι μέρες στο ξενοδοχείο πέρασαν γρήγορα. Ήρθε και η τελευταία όπου έπρεπε να φύγουν. Η οικογένεια του Μαχντί, με το είκοσι ημερών πια νεογέννητο παιδάκι τους, έμεινε ξανά στο δρόμο – αυτή τη φορά στην πλατεία Αττικής.

Λίγες ημέρες αργότερα κάποιος γνωστός κάποιου μακρινού φίλου τούς πήρε σπίτι του για περιορισμένο χρονικό διάστημα.


Η οικογένεια του Μαχντί θέλει να ζητήσει πολιτικό άσυλο. Όσες φορές όμως κι αν πήγαν στο Ελληνικό Συμβούλιο για τους πρόσφυγες δεν κατόρθωσαν να βρουν τον τρόπο για να ξεκινήσουν τις διαδικασίες. Εξάλλου, γνωρίζουν καλά πως η αίτηση ασύλου (ροζ κάρτα) δεν πρόκειται να τους προσφέρει τίποτα παραπάνω από ένα είδος νόμιμης αλλά πάντα επισφαλούς παραμονής στη χώρα. Η υγεία του νεογέννητου αδελφού είναι πολύ άσχημη, αλλά δεν έχουν χρήματα για γιατρούς και φάρμακα – θα τον ονομάσουν μου είπανε «Στρατόπεδο» (camp), μια και αυτό ήταν το μέρος που πρωτοαντίκρισε.

***

Ως εκ τούτου, καλούμε τους υποψήφιους για τη διακυβέρνηση της χώρας να μας πουν τι προτίθενται να πράξουν την 5η Οκτωβρίου για την οικογένεια του μικρού Μαχντί, αλλά και για κάθε άλλη οικογένεια που εγκαταλείπει τη χώρα της λόγω βάσιμου κινδύνου και καταφτάνει στην Ευρώπη ελπίζοντας ότι θα μπορέσει να μεγαλώσει τα παιδιά της με αξιοπρέπεια και ασφάλεια. Κοινώς, τι σκοπεύουν να πράξουν για το θέμα του πολιτικού ασύλου και της επικουρικής προστασίας ευάλωτων ομάδων.

Επίσης, θα θέλαμε να μας πουν τι προτίθενται να εφαρμόσουν όσον αφορά στα κέντρα κράτησης αλλοδαπών (ΕΧΠΑ) τα οποία, όπως είχαμε γράψει σε προηγούμενη ανάρτηση , δυσφημούν τη χώρα μας, το κόστος λειτουργίας τους είναι υψηλό και κυρίως δεν προσφέρουν απολύτως καμία υπηρεσία, καθώς κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού καμία διεργασία δεν λαμβάνει χώρα: δεν ενημερώνονται για τις διαδικασίες ασύλου, δεν εξετάζεται η οικογενειακή επανένωση, δεν μαθαίνουν ελληνικά, ενώ με την αποφυλάκισή τους απλώς προωθούνται στη μαύρη αγορά της Αθήνας καθώς η απέλασή τους δεν είναι εφικτή, ενώ η πόρτα εξόδου προς την Ευρώπη είναι κλειστή, όπως προβλέπεται στον Κανονισμό του Δουβλίνου ΙΙ.

Σας ευχαριστούμε

___________________________________________________________

ΥΣ. Παρακαλώ συνυπογράψτε εάν θέλετε την κίνηση και διαδώστε το

_____________________________________________________________

Το κείμενο-παρέμβαση δημοισεύεται στην ATHENS VOICE, 16/9/2009

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2009

Παγανή, Μυτιλήνης- αποθήκη ψυχών

Ειδικοί Χώροι Παραμονής Αλλοδαπών (ΕΧΠΑ), Παγανής, Μυτιλήνη.
Κάποτε, αποθήκη τροφίμων, σήμερα: αποθήκη αλλοδαπών ψυχών.

Ανήλικοι να κρέμονται από τα παράθυρα με τα μπλε κάγκελα κρατώντας χαρτάκια με τη λέξη «Freedom». Άντρες πίσω από τα μπλε κάγκελα να φωνάζουν «Photo», ελπίζοντας ότι μπορεί η φωτογραφία τους να συγκινήσει κάποιον, κάπου, κάποτε. Γυναίκες να κλαίνε πίσω από τα μπλε κάγκελα κρατώντας τα σχεδόν αναίσθητα νεογέννητα μωρά τους και τα παιδιά με τις πιπίλες καθισμένα στα παράθυρα πίσω από τα μπλε κάγκελα κοιτώντας σε με απλανές κι ωστόσο επίμονο βλέμμα- που μάθανε, αλήθεια, να κρατάνε έτσι τα κάγκελα; ωσάν διαβόητοι εγκληματίες που εκτίουν την ποινή τους;

***
Ο ΕΧΠΑ Παγανής

Ο ΕΧΠΑ Παγανής αποτελείται από έξη θαλάμους: δύο για ανήλικες, τρείς για άντρες (οι δύο για ασυνόδευτους ανήλικες), ένας για γυναικόπαιδα, και έξι κοντέινερ: για κρατουμένους με λοιμώδη νοσήματα και εγκύους.

Εκτιμάται πως οι χωρητικές δυνατότητες του ΕΧΠΑ Παγανής είναι διακοσίων πενήντα ατόμων. Στην πραγματικότητα όμως ουδέποτε εκπονήθηκε κάποια μελέτη ώστε οι αποθήκες αυτές να διαμορφωθούν σε κατάλληλους χώρους παραμονής ανθρώπων. Στις αποθήκες αυτές θα μπορούσαν να στοιβάζονται 250 γουρούνια, αν και τα χοιροστάσια χρήζουν επίσης υποδομής.
Σήμερα κρατούνται στη Παγανή 900 με 1000 άτομα, κάθε ηλικίας και φύλου- 150 με 200 άτομα ανά θάλαμο.

Εντός των θαλάμων η ζέστη είναι αφόρητη και η δυσοσμία αποπνιχτική. Στους τοίχους υψώνονται τα κρεβάτια, 30-40 σε κάθε τοίχο. Οι λιγότερο τυχεροί κοιμούνται στα βρώμικα και ξεσκισμένα στρώματα που καλύπτουν από άκρη σε άκρη το τσιμεντένιο δάπεδο, υγρό από τα νερά που τρέχουν από τις δύο τουαλέτες που βρίσκονται σε κάθε θάλαμο - ποτισμένα από τα λύματα της τουαλέτας και τα στρώματα.

Σε κάθε θάλαμο υπάρχει ένα μικρό παράθυρο εσωτερικό και μια μεγάλη πόρτα εισόδου (και όχι εξόδου) με μπλε κάγκελα, σχεδόν πάντα κλειδωμένη.
Οι κρατούμενοι προαυλίζονται μόλις λίγα λεπτά της ώρας κάθε δύο ή τρείς ημέρες. Τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας και τις υπόλοιπες ημέρες του μήνα, και τους μήνες του χρόνου, οι αλλοδαποί κρατούμενοι μένουν κλειδωμένοι εντός των θαλάμων. Οι πιο ευέλικτοι καταφέρνουν να σκαρφαλώσουν στα κάγκελα ώστε να αφήσουν τουλάχιστον το βλέμμα τους να πλανηθεί ελεύθερο.

Στο θάλαμο γυναικών κρατούνται μαζί με τις μητέρες τους τα βρέφη και τα παιδιά ηλικίας από δύο έως και δέκα χρόνων. Κατά την είσοδό μας στο θάλαμο, θυμάμαι ένα κορίτσι 7-8 χρονών να μου λέει «welcome» κι έπειτα οι γυναίκες να με τραβάνε από το χέρι και να μου δείχνουν την κατάσταση για να φωτογραφίζω και συνεχώς να μου λένε «thank you Madame» - και είναι αυτή η χαρά τους για την παρουσία μας το πιο οδυνηρό από όλα. Όχι πως δεν ξέρουν, όχι πως δεν έχουν δει δεκάδες ανθρώπους να τους επισκέπτονται, να τους φωτογραφίζουν κι έπειτα να εξαφανίζονται. Μα είναι τόση η απελπισία τους που δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να πιστέψουν πως ίσως αυτή τη φορά, κάποιος θα ενδιαφερθεί.

Τα ξαπλωμένα στα βρώμικα στρώματα βρέφη απλώς δεν αντιδρούν. Κοιμούνται συνεχώς. Εάν οι μανάδες τους τα ταΐσουν θα φάνε, ειδάλλως θα συνεχίσουν τον ύπνο τους μέχρι να γίνει αιώνιος.

***

Τα κέντρα κράτησης και ο λόγος ύπαρξης αυτών

Σύμφωνα με την τροπολογία του νόμου 3772/2009 οι αλλοδαποί που εισέρχονται μη νόμιμα στην Ελλάδα οφείλουν να κρατούνται στα κέντρα κράτησης (ΕΧΠΑ) μέχρι έξι μήνες.
Το πρόβλημα είναι υπαρκτό και διόλου εύκολα επιλύσιμο.
Μόνο στη Μυτιλήνη, τους μήνες του καλοκαιριού, καταφτάνουν από τα απέναντι τουρκικά παράλια περί τα 100 άτομα εβδομάδα. Το αυτό συμβαίνει και στα λοιπά νησιά που συνορεύουν με την Τουρκία - Χίο, Σάμο, Λέρο. Οι χώρες προέλευσης των αλλοδαπών είναι επί το πλείστον Αφγανιστάν και Σομαλία.
Προφανώς η Ελλάδα ακόμη και να ήθελε δεν θα μπορούσε να έχει τις υποδομές για να φιλοξενεί αξιοπρεπώς τους χιλιάδες αυτούς ανθρώπους.

Αυτό όμως που δεν είναι διόλου προφανές είναι η ανάγκη ύπαρξης των Κέντρων Παραμονής ή Κράτησης. Οι άνθρωποι αυτοί στοιβάζονται στα Κέντρα Παραμονής για ένα ή δύο μήνες και στη συνέχεια αποφυλακίζονται. Καμία διαδικασία δεν λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια κράτησής τους. Το δε κόστος κράτησης ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες είναι εξαιρετικά υψηλό.
Με την αποφυλάκισή τους δεν μπορούν να απελαθούν διότι προέρχονται από χώρες υψηλού κινδύνου και άρα, σύμφωνα με την αστυνομία, η απέλασή τους δεν είναι εφικτή. Συνεπώς, όταν «εκτίσουν την ποινή» τους, τους παρέχεται ένα έγγραφο διοικητικής απέλασης μη εκτελεστέο, και ενθαρρύνονται στο να μεταβούν στο κέντρο της Αθήνας, στην Ομόνοια. Συχνά οι τοπικές αρχές τους καλύπτουν το εισιτήριο. Ωθούνται, δηλαδή, στην καλύτερη περίπτωση στη μαύρη αγορά της Αθήνας και στη χειρότερη στην παραβατικότητα.

Εάν αυτός είναι ο εθνικός μας στόχος, θα μπορούσε να επιτευχθεί από την πρώτη στιγμή και επομένως να αποφευχθεί τόσο το υψηλό κόστος κράτησης αυτών των ανθρώπων όσο και η διαπόμπευση της Ελλάδας. Το Video (http://www.youtube.com/watch?v=lP2yT6EjBX) που τράβηξαν οι ίδιοι οι κρατούμενοι της Παγανής έχει κάνει το γύρω του κόσμου και οι φωτογραφίες με τα τρίχρονα μωρά με την πιπίλα πίσω από τα κάγκελα, ομοίως.
Είναι αυτή η πατρίδα μας; Όχι. Οι ίδιες οι τοπικές κοινωνίες αντιδρούν. Δεν είναι λίγοι οι κάτοικοι που προσπαθούν να βοηθήσουν με τις ελάχιστες δυνάμεις τους τόσο τους νεοεισερχόμενους όσο και τους έγκλειστους της Παγανής, κι ας έχουν ακούσει πως η φιλάνθρωπη αυτή πράξη τους θα μπορούσε να τους οδηγήσει σε νομικές περιπέτειες, σύμφωνα με το νέο νόμο. Οι εργαζόμενοι στη Παγανή δεν βλέπουν την ώρα να φύγουν και η ίδια η αστυνομία δηλώνει αδύναμη να εφαρμόσει το νόμο, «μόλις βγω στη σύνταξη, θα πάω κι εγώ να φωνάζω στους δρόμους για να κλείσει η Παγανή», μας εμπιστεύτηκε κάποιος από τους αστυνομικούς του νησιού.
Το ερώτημα παραμένει σταθερά το ίδιο: για ποιο λόγο διατηρούμε τα Κέντρα Κράτησης και μάλιστα ετοιμαζόμαστε να ανοίξουμε νέα; Απάντηση καμία.

Σκέψεις- Προτάσεις

Κατά πρώτον, το ΕΧΠΑ Παγανής αλλά και όποιο άλλο παρόμοιο Κέντρο πρέπει να κλείσει άμεσα. Δεν προσφέρει καμία υπηρεσία, το κόστος είναι υψηλό και δυσφημεί τη χώρα μας διεθνώς.
Κατά δεύτερον, το αδιαμφισβήτητο ζήτημα με την Τουρκία πρέπει να αντιμετωπιστεί στις πραγματικές του διαστάσεις. Προφανώς η Τουρκία χρησιμοποιεί τις ανθρώπινες ροές ως μέσο πίεσης για την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιπροσθέτως, το εμπόριο ανθρώπινων ψυχών είναι εξαιρετικά προσοδοφόρο. Όπως μας είπαν: «στα απέναντι παράλια έχει στηθεί εμπόριο λάθρας αποστολής μεταναστών με έσοδα που αγγίζουν τα 8 δις το χρόνο. Μέχρι και μαγαζιά υπάρχουν που πουλάνε είδη λάθρας μετανάστευσης». Είναι ουτοπικό να πιστεύουμε πως η Τουρκία θα εφαρμόσει το πρωτόκολλο επανεισδοχής. Το ζήτημα με την Τουρκία δεν είναι ζήτημα ελληνο-τουρκικών σχέσεων και συνόρων, αλλά ευρω-τουρκικών σχέσεων και συνόρων. Ας το διαπραγματευτεί η ΕΕ.

Βέβαια, η Ελλάδα χάνει κάθε διαπραγματευτικό επιχείρημα από τη στιγμή που τα ποσοστά της απόδοσης ασύλου είναι τόσο χαμηλά (0.04%). Δεν υπάρχει καμία λογική εξήγηση σε αυτό, όταν μάλιστα είναι γνωστό ότι η πλειονότητα των ανθρώπων αυτών θέλει να μεταβεί σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα όπου διαμένουν συγγενείς και φίλοι. Για να είμαστε πάντως ακριβείς, το πολιτικό άσυλο παρέχεται όπως ορίζει η Συνθήκη της Γενεύης του 1951. Στην πραγματικότητα ελάχιστοι πληρούν τις προϋποθέσεις της Συνθήκης. Οι χώρες που εκχωρούν πολιτικό άσυλο συνήθως ερμηνεύουν διασταλτικά τη Συνθήκη. Η Ελλάδα θα μπορούσε να ζητήσει την διαμεσολάβηση του ΟΗΕ για το ζήτημα των Αφγανών και των Σομαλών. Εάν ο ΟΗΕ αποφασίσει ότι όλοι οι προερχόμενοι από το Αφγανιστάν και τη Σομαλία είναι πρόσφυγες (prima facie αναγνώριση) τότε η Ελλάδα θα είναι υποχρεωμένη να τους αναγνωρίσει ως πρόσφυγες επιμερίζοντας τις ευθύνες και τα κόστη με τα λοιπά δυτικά κράτη.

Και φυσικά, θα πρέπει με κάθε τρόπο να εμμείνει στην επαναδιαπραγμάτευση του Κανονισμού Δουβλίνο ΙΙ. Οι περισσότεροι διστάζουν να προβούν σε αίτημα ασύλου για το λόγο ότι γνωρίζουν για τον Κανονισμό και επομένως δεν θέλουν να παγιδευτούν στην Ελλάδα για τα επόμενα χρόνια. Αυτό όμως που δεν γνωρίζουν είναι την ευρεία ερμηνεία του Δουβλίνου ΙΙ. Μολονότι το Δουβλίνο ΙΙ θεωρητικά προβλέπει ότι όποιος προβεί σε αίτημα ασύλου στην πρώτη ασφαλή χώρα οφείλει να παραμείνει σε αυτήν έως την έκδοση τελεσίδικης απόφασης στο αίτημά του, στην πραγματικότητα οι αλλοδαποί εγκλωβίζονται στην Ελλάδα μόλις οι αρχές πάρουν τα δακτυλικά αποτυπώματά τους. Δεν είναι διόλου αυτονόητος ο λόγος που οι Αρχές επέλεξαν να δείξουν στον Επίτροπο για θέματα δικαιοσύνης και μετανάστευσης, Ζακ Μπαρό, το κέντρο κράτησης της Σάμου, το οποίο συγκριτικά είναι σε καλή κατάσταση, αποκρύπτοντάς του τη Παγανή. Η Παγανή είναι επακολούθημα του Δουβλίνου ΙΙ.

Η Ελλάδα εκτελεί ειλημμένες αποφάσεις και επομένως οφείλει να σταματήσει να εμφανίζεται απολογούμενη και κατηγορούμενη στο διεθνή διάλογο.
Η Παγανή δεν είναι μόνο αποτέλεσμα ελληνικών πολιτικών αλλά κυρίως πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι μεταναστευτικές ροές δεν είναι επιφαινόμενο, έχουν συγκεκριμένα πολιτικά και οικονομικά αίτια.

Σε ένα παγκόσμιο παιχνίδι κυριαρχίας και πίεσης μέσω ανθρώπινων ροών η Ελλάδα οφείλει να χαράξει στρατηγική, να πάρει θέση και να πράξει αναλόγως με τα συμφέροντά της.
Μέχρι τότε όμως κάποιος θα πρέπει να δώσει μια απάντηση στα παιδιά με την πιπίλα πίσω από τα μπλε κάγκελα, αλλά και στα δικά μας παιδιά όταν θα μας ρωτούν γιατί επιτρέψαμε την ύπαρξη στρατοπέδων συγκέντρωσης (και πάλι).

___________________________________________________

Το κείεμνο δημοσιεύεται στην ATHENS VOICE, 2/9/2009

Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009

Απο την Παγανή στο ΠΙΚΠΑ

Τα πρόσωπα που βλέπετε στις φωτογραφίες είναι οι ίδιοι άνθρωποι που λίγες ημέρες πριν τους είχα φωτογραφίσει στην Παγανή.
Φυσικά και δεν αναγνωρίζονται.


Τίποτα δεν έχει αλλάξει δραματικά στους ανθρώπους που βλέπετε στις φωτογραφίες.
Απλώς ο νομάρχης ανέλαβε για ελάχιστο χρονικό διάστημα τις ευθύνες του.
Η λύση βέβαια είναι προσωρινή- το κατάλυμα προσφέρεται για 3 με 4 ημέρες, έως ότου αυτοί οι άνθρωποι αναχωρήσουν για Αθήνα.
Και τότε φυσικά όλα τα χαμόγελα θα ξανασβήσουν.


Στην Αθήνα θα αντιμετωπίσουν καταστάσεις όμοιες με την Παγανή.
Μα και οι κάτοικοι του κέντρου της Αθήνας θα ξυπνήσουν ένα πρωί και θα βρουν έξω από τις πόρτες των σπιτιών τους δεκάδες άστεγους Σομαλούς και Αφγανούς.


Και μη γνωρίζοντας ποιος είναι ο υπεύθυνος όλης αυτής της δυστυχίας, θα αρχίσουν να κατηγορούν τους "αλλοδαπούς εισβολείς"


Και ο φαύλος κύκλος θα συνεχίζεται...

Νέα ανθρωπιστική κρίση με τις ευλογίες της Πολιτείας

Ύστερα από επίμονες προσπάθειες η ομάδα του no border camping , κατόρθωσε αυτό που θα έπρεπε η πολιτεία από την πρώτη στιγμή να πράξει: την απελευθέρωση 500 περίπου κρατουμένων από τη Παγανή.
Συγκεκριμένα, το Σάββατο 29 Αυγούστου, η ομάδα των δικηγόρων του No border
(μεταξύ άλλων συμμετείχαν οι Κουρτοβικ, Στραχίνη, Τζεφεράκου) με αφορμή την εξέγερση των κρατουμένων στη Παγανή κατάφεραν να αποσπάσουν από την αστυνομία και το Νομάρχη την εντολή της άμεση απελευθέρωσης των γυναικόπαιδων και των συζύγων τους, 150 ασυνόδευτων ανηλίκων αλλά και κρατουμένων που έπρεπε να είχαν αποφυλακιστεί από την προηγούμενη εβδομάδα. Καθώς η διαδικασία της απελευθέρωσης λάμβανε χώρα στην Παγανή, στο λιμάνι της Μυτιλήνης περίπου 40 ακτιβιστές- κωπηλάτες με φουσκωτές βάρκες έπεφταν στη θάλασσα με σκοπό να διαμαρτυρηθούν για τη Frontex: “Frontex Kills” έγραφε το πανό που κατάφεραν να σηκώσουν εν τω μέσω της θάλασσας – διόλου εύκολο!
Ταυτοχρόνως διαδηλωτές στο λιμάνι υποστήριζαν τους εν πλω ακτιβιστές με πορεία στη πόλη.
Η μέρα έληξε με την μεταφορά των κρατουμένων στο ΠΙΚΠΑ Νεάπολης της Μυτιλήνης, ως προσωρινό κατάλυμα, αλλά και με συγκρούσεις με τα ΜΑΤ.
“Εξάρχεια η Προκυμαία”, έγραφε το πρωτοσέλιδο τοπικής εφημερίδας.

Ως εδώ καλά.
Τα προβλήματα όμως ξεκινούν ακριβώς από αυτό ακριβώς το σημείο διότι προφανώς κανένας ακτιβιστής όσο οργανωμένος κι αν είναι, δεν μπορεί να υποκαταστήσει την Πολιτεία.

Το μόνο χαρτί που έλαβαν οι “απελευθερωμένοι κρατούμενοι” ήταν το έγγραφο της διοικητικής απέλασης εντός 30 ημερών (μη εκτελεστέο) καθώς και ένα εισιτήριο για το καράβι με προορισμό τον Πειραιά και άρα την Αθήνα. Ενώ για τους ασυνόδευτους ανήλικους (γύρω στους 100) υπάρχει η υπόσχεση του Υπουργείου Υγείας για τη μεταφορά τους σε ειδικές εγκαταστάσεις υποδοχής, για τους λοιπούς δεν προβλέπεται να υπάρξει απολύτως καμία μέριμνα. Ούτε βέβαια και για τους επόμενους που ήδη έχουν αρχίσει να καταφτάνουν στο νησί και να φυλακίζονται ομοίως στη Παγανή.

Οι 500 απελευθερωμένοι κρατούμενοι- οικογένειες, γυναίκες με μωρά παιδιά και ηλικιωμένοι- καταδικάζονται σε ακόμη χειρότερες συνθήκες από αυτές που βίωσαν στην Παγανή χωρίς στέγη, φαγητό και ιατρική περίθαλψη. Η επιστροφή στη χώρα τους δεν είναι εφικτή και οι δρόμοι προς την Ευρώπη είναι κλειστοί. Επομένως άλλοι 500 άνθρωποι ωθούνται στη μαύρη αγορά και στην παραβατικότητα. Στην πραγματικότητα η ανθρωπιστική κρίση της Παγανής μεταφέρεται για ακόμη μια φορά στο κέντρο της Αθήνας και η ευθύνη της διαχείρισής της μετακυλίεται από τους αρμόδιους φορείς στους απλούς κατοίκους της πόλης.
Ο φαύλος κύκλος διαιωνίζεται και καινούργιοι πληθυσμοί έρχονται να πάρουν τη θέση των παλιών στις πλατείες και τα πάρκα της πόλης. Οι δε διαβόητες επιχειρήσεις “σκούπα” έρχονται πάντα εκ των υστέρων για να καταστείλουν το πρόβλημα χωρίς να δίνουν βιώσιμες λύσεις ούτε στα προβλήματα των αλλοδαπών ούτε στα προβλήματα των κατοίκων της πόλης.

Η μετακύλιση του προβλήματος από το νησί στην πρωτεύουσα και από τη μία πλατεία στην άλλη συνιστά μεταναστευτική πολιτική; Όχι βέβαια.
Εντός των ημερών το κέντρο της Αθήνας θα έρθει αντιμέτωπο με μια νέα ανθρωπιστική κρίση, όσο για την κοινωνική συνοχή ανατινάζεται για άλλη μια φορά στο αέρα με τις ευλογίες της Πολιτείας.