Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010

Άκρα Δεξιά Vs Άκρας Αριστεράς;

[Ανηφορίζοντας τη Σταδίου]

Το περασμένο Σάββατο πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση διαμαρτυρίας με σκοπό την καταγγελία του νομοσχέδιου για την αλλαγή του κώδικα ιθαγένειας και την «ισλαμοποίηση της Ελλάδας» (sic). Η συγκέντρωση οργανώθηκε υπό τη σκέπη μιας οργάνωσης με την επωνυμία «Πανελλήνια Επιτροπή Πατριωτικών και Εκκλησιαστικών Συλλογών και Φίλων του Αγίου Όρους». Στην πραγματικότητα επρόκειτο για συγκέντρωση της ευρύτερης άκρας δεξιάς. Επιβεβαιωτικό αυτού ήταν και τα σχετικά μηνύματα που στάλθηκαν σε όσους αναγνωρίζονταν ως «αντίπαλοι», πχ «Το Σάββατο 5/2 σκουλήκια λαθραίοι κρυφτείτε στις τρύπες σας. Αρχίζει η κυνηγητική περίοδος. ΑΙΜΑ & ΤΙΜΗ».

Η συγκέντρωση θα πραγματοποιούνταν στα Προπύλαια. Από το βράδυ όμως της Παρασκευής, μια ομάδα αντιεξουσιαστών πραγματοποίησε αντί-συγκέντρωση με συμβολική κατάληψη της Πρυτανείας ως «μία κίνηση αντίθεσης στην προγραμματισμένη διαδήλωση που έχουν εξαγγείλει μέλη ακροδεξιών οργανώσεων που αντιτίθενται στο νέο νομοσχέδιο για τα δικαιώματα των μεταναστών» - όπως αναφέρει η σχετική ανακοίνωση. Μέχρι το μεσημέρι του Σάββατου είχαν συγκεντρωθεί στα Προπύλαια περί τα 2000 άτομα από τον αντιεξουσιαστικό και τον ευρύτερο χώρο της άκρας αριστεράς. Ως εκ τούτου, η συγκέντρωση της άκρας δεξιάς μεταφέρθηκε στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη.

Το μεσημέρι του Σαββάτου όποιος ανηφόριζε τη Σταδίου βρίσκονταν ανάμεσα στα δύο άκρα: εκ δεξιών οι ενάντιοι του νομοσχεδίου και εν γένει των μεταναστών, και εξ αριστερών οι υπέρμαχοι.

Η συγκέντρωση αυτή με την αντίστοιχή της αντί-συγκέντρωση σηματοδοτεί μια καινούργια περίοδο στην Ελλάδα όπου ομάδες του αντιεξουσιαστικού χώρου, συντεταγμένα, στέκονται απέναντι σε ομάδες του ακροδεξιού χώρου, με συγκεκριμένο ιδεολογικό πρόταγμα, αυτό του αντί-φασισμού. Πρόκειται για μια σύγκρουση εξαιρετικά συνήθης στην Ευρώπη αλλά καινοφανής στην Ελλάδα.

Ο απλός πολίτης όμως που ανηφορίζει τη Σταδίου δεν δύναται να αντιληφθεί τις διαφορές της μίας συγκέντρωσης από την άλλη. Μεσούσης δε της οικονομικής κρίσης (και παράκρουσης), ελαχίστως ενδιαφέρεται για το διακύβευμα τόσο των μεν όσο και των δε. «Άκρα είναι και τα δύο», μονολογούν οι περαστικοί. Κι επειδή τα εξ αριστερών άκρα κάνουν συχνά πυκνά αισθητή την παρουσία τους και ενοχλούν τον απλό πολίτη, ενώ τα εκ δεξιών άκρα εμφανίστηκαν εσχάτως με αμπαλάζ θελκτικό: χρησιμοποιούν φιλικό προς τον πολίτη λόγο, υψώνουν την Εθνική σημαία και ψάλλουν τον Εθνικό ύμνο … η πλάστιγγα του πολίτη που δεν έχει ασχοληθεί με το θέμα κι έχει και τόσα άλλα να αντιμετωπίσει στην καθημερινότητά του, μάλλον γέρνει προς τους τελευταίους, σε πρώτη τουλάχιστον ανάγνωση.

Ποιος όμως είναι ο λόγος της άκρας δεξιάς, από πού όμως αντλεί τη θελκτικότητά του και τι κινδύνους ελλοχεύει;

Το βασικό χαρακτηριστικό του ακροδεξιού λόγου είναι ότι δεν είναι ακραίος. Ο ακροδεξιός λόγος δεν θα πει ποτέ «θάνατος στους μετανάστες» αλλά θα μιλήσει για την «αφύπνιση του ελληνικού λαού … ενάντια στις μεθοδευμένες προσπάθειες των διαφόρων ανθελληνικών κέντρων αποφάσεων, οι οποίες αποβλέπουν στη βαθμιαία συρρίκνωση των Εθνικών μας Συνόρων, στην αλλοίωση της εθνικής μας ταυτότητας με τις κατευθυνόμενες μαζικές ελληνοποιήσεις και στην ισοπέδωση κάθε ελληνορθόδοξου στοιχείου σύμφωνα με τις προσταγές της παγκοσμιοποίησης» - απόσπασμα από το κείμενο που συνόδευε το κάλεσμα ενάντια στο νομοσχέδιο. Συνεπώς, η ακρότητα γίνεται αντιληπτή και επιβάλλεται στον ακροατή από τα συμφραζόμενα, ως λογικό επακόλουθο κι όχι ως προσταγή.

Ο ακροδεξιός λόγος συμμαχεί με τον κοινό νου και την κοινοτοπία. Κολακεύει τον μέσο πολίτη (ο όρος χρησιμοποιείται ως στατιστικό μέγεθος) δηλώνοντας την έγνοιά του για τα προβλήματά του, και χρησιμοποιεί τον στερεοτυπικό λόγο μέσω του οποίου διοχετεύει ιδέες και ιδεοληψίες που κινητοποιούν το ένστικτο επιβίωσης, το οποίο εξ ορισμού δεν φιλτράρεται από την κριτική σκέψη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η φράση των Αυτόνομων Εθνικιστών που εξηγεί τους λόγους που επιτέθηκαν σε αντι-ρατσιστική εκδήλωση σε πολιτιστικό κέντρο των Αμπελοκήπων: «όλες αυτές οι μειονότητες των παρακρατικών αριστεριστών που στηρίζουν κάθε ξένο στοιχείο, αδιαφορώντας για τους Έλληνες αδερφούς μας (η φτώχεια και η ανεργία να θυμίσουμε ότι χτυπούν κόκκινο στην επαρχία) είναι ανάγκη να απομονωθούν από τους πολίτες σε κάθε γειτονιά και κάθε συνοικία.»

Ο ακροδεξιός λόγος έχει συνειδητά κενά. Παρέχει το πλαίσιο εντός του οποίου εισρέουν οι ασυνείδητες ιστορικές εχθρότητες. Παράδειγμα η φράση του προέδρου του ΛΑΟΣ: «όταν ο τόπος μας έχτιζε Παρθενώνες αυτοί ζούσαν πάνω στα δέντρα»

Ο ακροδεξιός λόγος έχει ως άγημα το φόβο του άλλου. Ο ένας «δυστυχής» καθιστά υπεύθυνο του προβλήματός του τον έτερο «δυστυχή» τον οποίο και αποβάλλει από την κοινωνία και άρα τον χρίζει περισσότερο δυστυχή από τον εαυτό του, καθώς εκτός των άλλων είναι και ξένο σώμα, με αποτέλεσμα να αισθάνεται ασφαλής και εύχαρις μέσα από αυτή την τεχνητή διαδικασία ανωτεροποίησης: γίνομαι ανώτερος καθιστώντας εσένα κατώτερό μου.

Με λίγα λόγια, ο ακροδεξιός λόγος επιστρατεύει τα απωθημένα του απλού πολίτη. Εξάλλου είναι κοινός τόπος ότι εάν αφήναμε ελεύθερα τα συναισθήματα μας και κινούμασταν με μόνο γνώμονα το ίδιον συμφέρον σε επίπεδο ενστίκτου, θα οδηγούμασταν σε αγριότητες.

Αντιθέτως, η άκρα αριστερά δίνει έμφαση στο περιεχόμενο του λόγου ακόμα κι όταν εκφέρει την πλέον παράλογη ιδέα. Η άκρα αριστερά θα πει : «Θάνατος στους φασίστες» αλλά αυτό θα είναι το αποτέλεσμα ενός λόγου εντός ιδεολογικού πλαισίου, ο οποίος είναι καταδικαστέος και από τους ιδίους εάν γίνει πράξη. Προφανώς και η άκρα αριστερά συνιστά ακρότητα. Σε κάθε κοινωνία όμως που υπάρχει ακροδεξιά, φανερή όπως «σήμερα» ή λανθάνουσα όπως «εχθές», υπάρχει και άκρα αριστερά. Η άκρα αριστερά δεν είναι αυτοτροφοδοτούμενη. Ενυπάρχει ως αντίδραση στην άκρα δεξιά.

Στην κοινωνία όμως που επιθυμούμε ιδανικά να ζούμε αποτελεί προϋπόθεση να μπορεί κάποιος να ανηφορίζει τη Σταδίου ανενόχλητος δίχως να φοβάται ότι μπορεί να κινδυνέψει εκ δεξιών ή εξ αριστερών. Αυτό όμως προϋποθέτει συγκεκριμένες πράξεις από όλους όσους βρίσκονται στον ενδιάμεσο χώρο.

Τούς τελευταίους μήνες η εσκεμμένη πόλωση της κοινωνίας για ποικίλους λόγους που σε καμία περίπτωση δεν αφορούν το καθ’ εαυτό προκείμενο (τους μετανάστες σήμερα, τον όποιον άλλο μειονεκτούντα αύριο) οδηγεί στη φασιστοποίηση της κοινωνίας που όταν αυτή ολοκληρωθεί θα είναι τραχιά, αιματηρή, μη αντιστρέψιμη και οπωσδήποτε καθολική- είναι σαφές ότι δεν υφίσταται επιλεκτικός φασισμός. Συνεπώς, όσον είναι καιρός πρέπει να την εμποδίσουμε επιστρατεύοντας την κριτική σκέψη και τη λογική μας.

Ένα πρώτο βήμα είναι η ορθή διατύπωση του διλήμματος. Το ψευδό- δίλημμα τύπου «άκρα δεξιά ή άκρα αριστερά» / «αριστεροί ή πατριώτες»/ «μετανάστες ή γηγενείς» / «ψηλοί ή κοντοί» κ.ο.κ, θα πρέπει να αντικατασταθεί με το ορθό: Επιθυμούμε μια κοινωνία συνοχής και συνύπαρξης ή μια φασίζουσα κοινωνία με εμφυλιακές συγκρούσεις;

Ο επιλέγων το δεύτερο φέρει και την ιστορική ευθύνη έναντι των απογόνων του.

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

Μια σύντομη απάντηση

Αγαπητοί φίλοι που με βρίζετε,
το ΠΑΣΟΚ είναι ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα και όλες οι φωνές ενυπάρχουν.
Ο δε πρόεδρός του είναι σαφής προς το ποια πολιτική επιθυμεί να εφαρμόσουμε κι εγώ αυτήν υπηρετώ σεβόμενη απολύτως τις ενστάσεις. Εάν ποτέ διαβάσατε κείμενά μου θα αντιληφθήκατε οτι προσπαθώ να εξηγήσω και να προτείνω λύσεις. Θεωρώ δε απολύτως κατανοητές τις αντιδράσεις και γιαυτό προσπαθώ κι εγώ με τη σειρά μου να φέρω κάποιους τρόπους διαχείρισης. Προφανώς όμως δεν μπορώ να συνομιλώ με κάποιους που απλώς με βρίζουν και θέλουν να πιστεύουν οτι δεν είμαι ελληνίδα.

Όσον αφορά τα γεγονότα στην παλαιά βουλή, είναι προσβλητικό για την ΕΛ.ΑΣ να λέτε πως έχω οιαδήποτε ανάμειξη. Ήμουν εκεί, ναι. Αλλά μέχρι εδώ. Όπως αναφέρει και το σχετικό Δελτίο Τύπου της ΕΛ.ΑΣ, οι Αρχές κινήθηκαν με εντολές από τους αρμόδιους ύστερα από σχετική ενημέρωση από τους διοργανωτές. Ακόμα και να ήθελα δεν θα είχα τη δύναμη, ξέρετε. Σύμβουλος σε ζητήματα μετανάστευσης είμαι και ούτε σε αυτό το τομέα έχω άλλες αρμοδιότητες πέρα από το να προτείνω κάποιες πολιτικές και τίποτα άλλο. Τις αποφάσεις τις λαμβάνουν οι Υπουργοί. Εάν θέλετε να με καταστήσετε υπεύθυνη για τα πάντα, είναι δικαίωμά σας. Όμως φιλικά σας λέω, πως είστε σε λάθος δρόμο.

Θεωρώ δε πως έχουμε ευθύνη που δεν μπορέσαμε να εξηγήσουμε επακριβώς τι λέει και ποιούς αφορά αυτό το νομοσχέδιο. Το οποίο , έτσι για την ιστορία, σας ενημερώνω πως δεν έχω καμία ανάμειξη καθώς προέρχεται απο το Υπουργείο Εσωτερικών και όχι το Υπουργείο στο οποίο εργάζομαι.

Η δική μου δουλειά περιορίζεται στην αντιμετώπιση και διαχείριση των μη νόμιμων μεταναστευτικών ροών ώστε να σταματήσει αυτό το χάλι στο κέντρο της Αθήνας αλλά και να σταματήσει να μας βρίζει η ΕΕ για παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων , η οποία βέβαια ΕΕ έχει την απόλυτη ευθύνη για την κατάσταση της Ελλάδας καθώς της έχει καταστήσει σκουπιδότοπο ανθρώπινων ψυχών. Είμαι σίγουρη πως δεν θα διαβάσετε την απάντηση κι αν τη διαβάσετε δεν θα θελήσετε να την καταλάβετε. Αλλά γιαυτό δεν μπορώ να κάνω τίποτα περισσότερο πέρα απο το να στεναχωριέμαι και να προσπαθώ να κάνω τη δουλειά που μου ανέθεσαν για όσο διάστημα επιθυμούν.

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

Επίθεση σε εκδήλωση της ΕΕΔΑ


Σήμερα, Δευτέρα 8 /02, η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, πραγματοποίησε εκδήλωση για την αλλαγή του κώδικα ιθαγενείας. Ομιλητές ήταν ο Γιάννης Παναγόπουλος, Πρόεδρος Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος, ο Χάρης Κυριαζής, Αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων, ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος, ο Δημήτρης Μπράτης, Πρόεδρος Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας, ο Δημήτρης Παξινός, Πρόεδρος Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, ο Κωστής Παπαιωάννου, Πρόεδρος Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και ο Δημήτρης Χριστόπουλος, επικ. Καθηγητής Παντείου πρόεδρος της δ.σ. της Ένωσης. Τη συζήτηση θα συντόνιζε ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος, μέλος του δ.σ. της Ένωσης.
Μολονότι από νωρίς έγινε αντιληπτή από τους οργανωτές της εκδήλωσης η παρουσία ακροδεξιών αποφασίστηκε να ξεκινήσει η εκδήλωση. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, και με αφορμή την αποχώρηση του προέδρου της ΓΣΕΕ κ. Παναγόπουλου, η ομάδα των ακροδεξιών σηκώθηκε κι άρχισε την επίθεση προς τους ομιλητές και παρευρισκομένους, τραγουδώντας ταυτοχρόνως τον εθνικό ύμνο- προπηλακισμοί, σκουντήματα, και άλλα τέτοια … Η επίθεση σταμάτησε με την είσοδο των ΜΑΤ.
Αυτά γίνηκαν και σήμερα.

Και ερωτώ…
1. Ποιοι είναι εναντίων ποιών; Ποιοι είναι οι πατριώτες και ποιοι οι προδότες;
2. Ποιον ωφελεί η φασιστοποίηση της κοινωνίας μας;
3. Ποια Ελλάδα θα παραδώσουμε στα παιδιά μας και ποιος θα έχει την ευθύνη;

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

Αναδημοσίευση απο Ελευθεροτυπία 4/02/2010

Προχωρά η δημιουργία του νέου Κέντρου Υποδοχής Μεταναστών στη Μυτιλήνη

Το «κάτεργο» όπως είχε χαρακτηριστεί το κέντρο υποδοχής μεταναστών στην Παγανή Λέσβου έκλεισε και ήδη προχωρά η δημιουργία του νέου Πρότυπου Ανοιχτού Κέντρου Καταγραφής μεταναστών στην Ουτζά λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Μυτιλήνη.



Η σύμβουλος του Υπουργού σε θέματα μεταναστών Αφροδίτη Αλ Σαλέχ μαζί με ομάδα υπηρεσιακών παραγόντων του υπουργείου συνυπέγραψαν σήμερα με τον Διοικητή του στρατιωτικού σχηματισμού στη Λέσβο, την παραχώρηση του απαραίτητου οικοπέδου των 90 στρεμμάτων.

Πώς θα είναι τώρα αυτό το πρότυπο κέντρο; «Το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, λέει η κ. Αλ Σαλέχ έχει δημιουργήσει μαζί με τα Υπουργεία Υγείας και Εσωτερικών μια ομάδα εργασίας για αλλαγή του τρόπου λειτουργίας όλων αυτών των κέντρων.

Το νέο Κέντρο θα είναι χωρητικότητας 350 ατόμων το μέγιστο, ενώ θα διαθέτει όλες τις πολεοδομικές και λειτουργικές προδιαγραφές. Θα έχει πολύ ελεύθερο χώρο, χώρο συνάντησης, σίτισης και υπαίθριους χώρους άθλησης.

Ήδη είναι έτοιμοι να σταλούν στη Μυτιλήνη 100 ελαφράς κατασκευής οικίσκοι οι οποίοι είχαν χρησιμοποιηθεί για να φιλοξενηθούν αστυνομικοί στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004. Σε κάθε έναν χωράνε τέσσερα με πέντε άτομα.

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

Μια Αυλή χωρίς θαύματα

Εκεί, κάπου στην Αχαρνών.
«Σε μια λαϊκή γωνιά της Αθήνας. Όλο το έργο διαδραματίζεται μέσα σε μια αυλή με πολλά δωμάτια, όπου σε καθένα από αυτά μένει και μια οικογένεια»…
Η περιγραφή στο θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Η αυλή των θαυμάτων» ταιριάζει ιδανικά στην αυλή που επισκεφτήκαμε. Το μόνο που αλλάζει είναι τα ονόματα. Ο Ιορδάνης γίνεται Χασάν και η Αννέτω, Αζίζα. Ίσως και κάτι ακόμα: στη σύγχρονή μας αυλή οι νοικάρηδες… δεν ελπίζουν πια σε θαύματα.

Εκεί, κάπου στην Αχαρνών.
Μια εσωτερική αυλή με επτά κατοικημένα δωμάτια και τρία εγκαταλελειμμένα. Κάποτε, στη δεκαετία του ’50, στην αυλή αυτή οι νοικάρηδες θα ήταν Έλληνες από φτωχά κοινωνικά στρώματα. Απελπισμένοι και ανυπεράσπιστοι μεροκαματιάρηδες με το όνειρο της μετανάστευσης προς την Αυστραλία ως μόνιμη επωδό – «Θα βγάλω χαρτιά, θα πάω στην Αυστραλία… εκεί που βρίσκουνε ακόμη και χρυσάφι», όπως θα έλεγε κι ο Μπάμπης και θα ονειρευόταν η Βούλα, του Καμπανέλλη κι όχι μόνο.


Σήμερα, οι νοικάρηδες είναι Σομαλοί:
η οικογένεια του Αλί με τρία ανήλικα παιδιά, του Μαχμούτ με δύο ανήλικα παιδιά, της Ρουν και της Φατούμ, μόνες μητέρες με τα μωρά τους, και αρκετοί νέοι άντρες. Στο σύνολο 37 άτομα.

Μια σιδερένια πόρτα οδηγεί στην αυλή των επτά δωματίων. Τρία δωμάτια στο ισόγειο, άλλα δύο στο υπόγειο, με ένα κοντραπλακέ να προστατεύει την είσοδο από τα νερά της βροχής, και δύο ακόμα εκεί όπου άλλοτε θα ήταν ο περιστερώνας και το πλυσταριό. Η κατεστραμμένη σκεπή είναι καλυμμένη από σκληρό μουσαμά. Τα κρεμασμένα ρούχα στην ταράτσα και παραδίπλα το τσουκάλι με τις πατάτες και τα κρεμμύδια, δίχως κρέας, να μουλιάζουν. Στην κουπαστή της σιδερένιας σκάλας να ανεμίζει ξέπνοη η ελληνική σημαία, που μόνοι τους αναρτήσανε πιστεύοντας ότι θα τους βοηθήσει.


Εντός της αυλής,
οι ένοικοι των διπλανών πολυκατοικιών παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους – ένδειξη, αν μη τι άλλο, πως δεν φοβούνται τους αλλοδαπούς γειτόνους.


Σε αντίθεση με τους πιθανούς νοικάρηδες του ’50
, οι τωρινοί εκπλήρωσαν το όνειρο της μετανάστευσης. Με μύριες όσες δυσκολίες και αμφίβολες ελπίδες κατόρθωσαν να αποδράσουν από την πάντα εμπόλεμη Σομαλία και να φτάσουν στη Γη της Επαγγελίας: την Ευρώπη. Κι αν τις πρώτες μέρες πίστεψαν ότι τα κατάφεραν, η σκληρή πραγματικότητα της Ελλάδας τούς προσγείωσε. Κάποιοι από δαύτους προχώρησαν σε αίτημα ασύλου. Οι περισσότεροι όμως δεν μπήκαν στον κόπο, καθώς καλά το γνώριζαν πως δεν θα είχε κανένα όφελος. Σχεδόν κανείς Σομαλός δεν έχει αναγνωριστεί πρόσφυγας στην Ελλάδα, εν αντιθέσει με τους Σομαλούς της λοιπής Ευρώπης και των ΗΠΑ. Και η πολιτική βούληση για αλλαγή του συστήματος ασύλου είναι για δαύτους μια πληροφορία που μήτε την έλαβαν ποτέ μήτε θα την πιστέψουν.

Παγιδευμένοι στην Ελλάδα από τον Κανονισμό του Δουβλίνου περιμένουν, ελπίζουν και ονειρεύονται τη στιγμή που θα μπορέσουν να αποδράσουν για άλλη μια φορά ακολουθώντας το δρόμο των προηγούμενων νοικάρηδων, των Αφγανών. Όμως το ξέρουν καλά, πως η πύλη εξόδου είναι πλέον ερμητικά κλειστή.

Κι η μπουλντόζα του Καμπανέλλη, που ξεριζώνει την αυλή και τους νοικάρηδές της, στη σύγχρονή μας τραγωδία έχει τη μορφή της διακοπής νερού και ηλεκτρικού: Ο ιδιοκτήτης αποφάσισε πως δεν τους θέλει άλλο – θα έχει κι αυτός τα δίκια του. Κι έτσι διέκοψε τις παροχές. Κι οι Σομαλοί νοικάρηδες ένας ένας εγκαταλείπουν. Κι αυτοί που παραμένουν είναι οι μάνες με τα μωρά που δεν μπορούν να κοιμούνται στο δρόμο, σε πάρκα και πλατείες, μήτε να βρουν κατάλυμα, όπως ο Αμπντούλ Μοχάμετ που κάθε βράδυ διασχίζει το υπό (διπλή ή τριπλή;) ανάπλαση Πεδίο Άρεως και σκαρφαλώνει σε ένα δέντρο από όπου πηδάει στην ταράτσα ενός παραπήγματος όπου κρύβει ένα βρόμικο στρώμα (τη μοναδική του περιουσία), ώστε να μπορεί να κλείσει με ασφάλεια τα μάτια του για λίγες ώρες κάτω από τη σκέπη του διόλου φιλικού ουράνιου θόλου.

Όμως η απαίτηση απομάκρυνσης από το χώρο θα έρθει σύντομα και τότε αυτοί οι Σομαλοί θα ακολουθήσουν την άγνωστη μοίρα των Σομαλών της Βεραντζέρου, που με τον ίδιο τρόπο αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το κατάλυμά τους. Άλλωστε, δίχως νερό και ηλεκτρικό ο κίνδυνος της μόλυνσης είναι υπαρκτός όχι μόνο για τους ίδιους αλλά για όλη τη γειτονιά – την οπωσδήποτε φτωχή γειτονιά. Αλλά ποιος νοιάζεται; Μήτε ο Δήμος μήτε η Νομαρχία.

Κι έτσι όπως φεύγαμε με την ψευδή υπόσχεση βοήθειας, μια κυρία, Ελληνίδα, μας φώναξε από το μπαλκόνι της διπλανής πολυκατοικίας… «Σας παρακαλώ, βοηθήστε τους, είναι καλοί άνθρωποι».


«Ραμόνα, θυμήσου τώρα τα παλιά…»
, όπως θα τραγούδαγε η Αννέτω – αλλά ποιος την ακούει, πλέον; Πλην αυτών που είναι σε κοινή μοίρα.

***

Υ.Σ. Η ανάγκη ύπαρξης καταλύματος εντός ή εκτός Αθήνας για τις ευάλωτες ομάδες που κατάγονται από χώρες που δεν μπορούν να απελαθούν λόγω πολέμου και άλλων δεινών, είναι άμεση. Δεν είναι ζήτημα φιλανθρωπίας ή ανθρωπισμού, αλλά πολιτικής ευφυΐας και υποχρέωσης για την προστασία του κοινωνικού συνόλου.