Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014

Συνέντευξη στην εφημερίδα Αξία και στη δημοσιογράφο Γ. Σαδανά

«Δεν είναι ώρα τώρα για πολιτικές καριέρες»


Πρόλογος:
«Δυστυχώς, κάποια πολιτικά κόμματα δεν αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της κατάστασης και κινούνται με μοναδικό γνώμονα το προσωπικό τους μικροκομματικό συμφέρον» εκτιμά η αναπληρώτρια γραμματέας Επικοινωνίας του ΠΑΣΟΚ, Αφροδίτη Αλ Σάλεχ, μιλώντας στην «Α». Αναφερόμενη στην προεδρική εκλογή, «είναι μια απόφαση που θα πάρει κατά μόνας κάθε βουλευτής με το βλέμμα στραμμένο τους πολίτες, ελπίζω» απαντά και επισημαίνει ότι «πάντα τα κόμματα της κυβέρνησης καταγράφουν χαμηλότερα ποσοστά στις ευρωεκλογές» σχολιάζοντας τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ.

Κείμενο:

- Βρισκόμαστε στην τελική φάση της «μνημονιακής» εποχής; Ποιοι είναι οι κρίσιμοι σταθμοί σε αυτήν την πορεία;

- Οι κρίσιμοι σταθμοί είναι επτά, όπως τους περιέγραψε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Β. Βενιζέλος, στη Βουλή:
* Η ολοκλήρωση της αξιολόγησης της τρόικας – η συμφωνία με τους Ευρωπαίους εταίρους και η έγκριση της συμφωνίας αυτής, στο Eurogroup της 8ης Δεκεμβρίου. Είμαστε λίγο πριν από αυτό.
* Τα stress tests των τραπεζών που ήδη ολοκληρώθηκαν και τα θετικά αποτελέσματα αυτών είναι ένα σημαντικό βήμα προς την έξοδο από το μνημόνιο.
* Να γίνει μέχρι το τέλος του χρόνου η συμφωνημένη ολοκλήρωση του ευρωπαϊκού σκέλους του προγράμματος. Εδώ εντάσσεται η επιβεβαίωση της βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους.
* Η διαμόρφωση της περιόδου μετά το πρόγραμμα, χωρίς νέο πρόγραμμα, χωρίς νέο δάνειο, χωρίς νέο μνημόνιο, χωρίς τρόικα.
* Η συμφωνημένη ολοκλήρωση του σκέλους του προγράμματος που αφορά στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
* Το εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης και διαρθρωτικών αλλαγών ελληνικής, εθνικής κυριότητας.
* Και, τέλος, η προστασία των ευπαθών ομάδων, η σταδιακή αποκατάσταση των αδικιών.
Όλα αυτά, όμως, μπορούν να γίνουν μόνο υπό τις εξής προϋποθέσεις: πολιτική σταθερότητα, εθνική συνένωση, σεβασμός στις θυσίες των πολιτών, και καθήκον εθνικής αλήθειας. Δυστυχώς, κάποια πολιτικά κόμματα δεν αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της κατάστασης και κινούνται με μοναδικό γνώμονα το προσωπικό τους μικροκομματικό συμφέρον.

- Το ΠΑΣΟΚ και ο πρόεδρός του μιλούν συχνά για «εθνική σταθερότητα». Τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητα των πολιτών;

- Τα πάντα. Δίχως εθνική σταθερότητα, δίχως ενότητα, δίχως συστράτευση δεν μπορούμε να προχωρήσουμε. Σκεφτείτε μόνο ότι αν υπήρχε εθνική σταθερότητα και πολιτική συναίνεση σε μια από κοινού προσπάθεια θα είχαμε ήδη βγει από την κρίση. Το δε επιχείρημα ότι η πολιτική που ακολουθείται είναι διαφορετική από αυτή που θέλουν άλλα κόμματα καταρρίπτεται από την πολύ πρόσφατη ιστορία. Θυμηθείτε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ν.Δ. εκκινούν από την ίδια αφετηρία το 2010. Είναι τότε εξίσου δήθεν «αντιμνημονιακοί», από κοινού καταγγέλλουν το ΠΑΣΟΚ για τη στρατηγική που ακολουθεί και συμμετέχουν σε πλατείες αγανακτισμένων. Όταν, όμως, η Ν.Δ. έσυρε τη χώρα σε πρόωρες εκλογές το 2012 και βγήκε πρώτο κόμμα, αντίκρισε την πραγματικότητα και ανέκρουσε πρύμναν εφαρμόζοντας την πολιτική εξόδου από την κρίση που χάραξε το ΠΑΣΟΚ. Αυτό, βέβαια, στοίχισε στη χώρα πολλά δισεκατομμύρια, διότι χάθηκε πολύτιμος χρόνος, και στη ΝΔ την απώλεια 25 βουλευτών. Τώρα είμαστε ένα βήμα από την έξοδο από την κρίση. Ο ΣΥΡΙΖΑ δίχως να έχει παρουσιάσει κάποιο άλλο πρόγραμμα, δεν θα μπορούσε άλλωστε, εκβιάζει για εκλογές. Δηλώνει πως δεν θα συναινέσει σε καμία συμφωνία εξόδου από την κρίση, αν δεν προηγηθούν εκλογές ώστε να πάρει πρώτα την εξουσία και να ζητήσει μετά συναινέσεις! Ζητάνε, δηλαδή, να διακοπεί η πορεία εξόδου από την κρίση, στο τελευταίο στάδιο, για να εφαρμόσουν στην καλύτερη περίπτωση το σχέδιο του ΠΑΣΟΚ με την υποστήριξη και την ενεργό συμμετοχή τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της Ν.Δ.! Υπάρχει, βέβαια, και η χειρότερη έκβαση και η πιο πιθανή: να καταστραφούν όλα σε πέντε μέρες. Πέντε μέρες αρκούν για να επιστρέψουμε εκεί που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, δίχως να καταλαβαίνει τι λέει: στο 2009. Στο χείλος του γκρεμνού.

- Θεωρείτε ότι είναι ώρα εθνικών συναινέσεων στα κρίσιμα ζητήματα;

- Πάντα ήταν. Αλλά τώρα η ανάγκη είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Ας δείξουμε λίγη εθνική μεγαλοψυχία. Το οφείλουμε στις επόμενες γενεές. Δεν είναι ώρα τώρα για πολιτικές «καριέρες». Προέχει η χώρα.

- Πως σχολιάζετε το αίτημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για σύγκληση του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών και επίσπευση των εθνικών εκλογών;

- Ακατανόητο και συνάμα αδιανόητα κυνικό. Το σχήμα που παρουσιάζει η αξιωματική αντιπολίτευση είναι το εξής: Σας λέω πως όσοι ψηφίσουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας είναι δωσίλογοι που χρηματίζονται. Άρα, και επειδή τους χαρακτηρίζω έτσι, δεν θα ψηφίσουν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Άρα θα πέσει η κυβέρνηση τον Φλεβάρη. Για να μη δημιουργηθεί όμως πολιτική αστάθεια τον Φλεβάρη, σας λέω να κάνετε τώρα εκλογές και να με εκλέξετε. Και αφού με εκλέξετε, μετά να ψηφίσετε Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Υπακούει στον ορθό λόγο αυτό το σχήμα; Δεν νομίζω.
Εδώ φτάσανε να προβούν σε μια δήλωση που αν δεν ήξερες ότι ήταν ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα μπορούσες να το υποθέσεις. «Το γεγονός ότι αρνείται τη συναίνεση για το πρόσωπο του νέου ΠτΔ , δείχνει ότι μοναδική του επιδίωξη είναι η πολιτική του επιβίωση. Εμείς επιμένουμε στην ανάγκη της σταθερότητας και των ομαλών δημοκρατικών εξελίξεων που μπορούν να εγγυηθούν την ενίσχυση της διαπραγματευτικής θέσης της χώρας και την έξοδο από την κρίση» είπαν σε προχθεσινή ανακοίνωσή τους... Μα σε ποιον τα λέει αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ; Στον πρόεδρό του ίσως;

- Θεωρείτε πιθανό να εκλεγεί νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή;

- Το ελπίζω και το ελπίζουμε. Αλλά αυτό είναι μια απόφαση που θα πάρει κατά μόνας κάθε βουλευτής με το βλέμμα στραμμένο τους πολίτες, ελπίζω.

Για ΠΑΣΟΚ και Κεντροαριστερά

- Τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων φέρνουν το ΠΑΣΟΚ χαμηλότερα και από την «επίδοσή» του στις ευρωεκλογές. Πώς το ερμηνεύετε αυτό;

- Πάντα τα κόμματα της κυβέρνησης καταγράφουν χαμηλότερα ποσοστά στις ευρωεκλογές. Το ενδιαφέρον είναι ότι για πρώτη φορά το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατέγραψε χαμηλότερα ποσοστά από αυτά των βουλευτικών εκλογών.

- Σε ποιους παράγοντες, κατά τη γνώμη σας, προσκρούει η ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς;

- Στον πολιτικό οπορτουνισμό κάποιων. Ξέρετε, εντοπίζετε μια τάση, ευτυχώς περιορισμένη. Διάφοροι πολιτευτές που έχουν φύγει ή που θέλουν να φύγουν από το κόμμα με τα οποίο εκλέχθηκαν αναζητούν κόμμα να ενταχθούν με κριτήριο τη δυνατότητα επανεκλογής τους. Αυτό είναι πραγματικά κρίμα. Θα πρέπει να προταχθεί η πολιτική. Τα κόμματα υπάρχουν και πρέπει να υπάρχουν στην υπηρεσία του πολίτη, και όχι στην υπηρεσία πολιτικών για να εκλεγούν, και το αντίστροφο.

Έπεσε η Ελιά στο Ποτάμι και έτσι δεν μας παρέσυρε η δίνη

Έπεσε η Ελιά στο Ποτάμι και έτσι δεν μας παρέσυρε η δίνη

Ή αλλιώς, όταν η πολιτική υπευθυνότητα γίνεται ελάττωμα και ο πολιτικός οπορτουνισμός πλεονέκτημα

Διάβασα το άρθρο της πολύ καλής αρθρογράφου Ξένιας Κουναλάκη, στην Καθημερινή, με τίτλο «Έπεσε η Ελιά στο Ποτάμι», και με αφορμή αυτό αποφάσισα να μιλήσω κι εγώ με τη σειρά μου, όπως η Ξένια, «λίγο χοντροκομμένα γιατί έχει εξαντληθεί η υπομονή - η δική μου και πολλών άλλων».

Η αρθρογράφος περιγράφει τη «λύση» στο πρόβλημα της συσπείρωσης των δυνάμεων που κινούνται σχηματικά στο χώρο μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ: ο Βενιζέλος αποχωρεί και ΠΑΣΟΚ- Ελιά, το Ποτάμι και οι προερχόμενοι από τη ΔΗΜΑΡ σχηματίζουν ένα ενιαίο φορέα υπό την ηγεσία του Σπύρου Λυκούδη. Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγει μέσα από έξι σημεία:

1. στο πολιτικό σύστημα της χώρας μας υπάρχουν δύο πόλοι ισχυροί, η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν συγκλίνουν

2. υπάρχει η ανάγκη ενός ενδιάμεσου προοδευτικού πόλου

3. το ΠΑΣΟΚ που θα μπορούσε να έχει αυτόν το ρόλο, δεν μπορεί να τον υποστηρίξει διότι επιβαρύνεται με την προσπάθεια εξόδου από την κρίση

4. ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι ένας ικανός πολιτικός, είναι «ωραίος τύπος με χιούμορ και γοητεία» που συμπαθεί πολύ η κα. Κουναλάκη, αλλά δεν κάνει γα αρχηγός διότι δεν μπορεί να «επαναπατρίσει» (;) κάποιους που η αρθρογράφος αποκαλεί «γαπικούς» (;)

5. το Ποτάμι είναι μια καλή λύση διότι είναι στον ενδιάμεσο χώρο, έχει την επίφαση της προοδευτικότητας, έχει μπόλικο ελεύθερο χρόνο μια και δεν ασχολείται με την εθνική προσπάθεια εξόδου από την κρίση, ο πρόεδρος του έχει επικοινωνιακό χάρισμα, ... αλλά είναι «λίγο χύμα»

6. ο Σπύρος Λυκούδης είναι «γλυκός», «αξιοπρεπής», «ανιδιοτελής», μπορεί να κάνει τον «γεφυροποιό» ώστε να ενωθεί η κεντροαριστερά, να διασφαλιστεί η ενότητα του ΠΑΣΟΚ (ενότητα ποιου με ποιόν άραγε;) και ικανοποιεί τις προϋποθέσεις που έθεσε ο Στ. Θεοδωράκης ως ιδρυτής νέου πολιτικού κόμματος που απεχθάνεται το παλιό και δικαιώνει τη μειοψηφία της ΔΗΜΑΡ που αυτή τη στιγμή βρίσκεται διασπαρμένη σε διάφορες ατομικές επιλογές των βουλευτών της που αποχώρησαν από την ΚΟ της ΔΗΜΑΡ που δεν ήθελε αλλά αποδέχθηκε την επανεκλογή του Φ. Κουβέλη ως προέδρου της!

Αντιπαρέρχομαι του γεγονότος ότι ακριβώς την ίδια επιχειρηματολογία την διάβασα σε άρθρο του Ανδρέα Παπαδόπουλου προ εβδομάδων με τον τίτλο «Δεν είναι καιρός για μαγαζάκια» όπου καλούσε τα άλλα κόμματα και κινήσεις της κεντροαριστεράς τα ενωθούν υπό το Ποτάμι το οποίο είναι ένα «έτοιμο κόμμα» αφήνοντας το Πασοκ και τον πρόεδρο του να κάνει τη «βρώμικη δουλειά» της εξόδου της χώρας μας από την κρίση. Ένα άρθρο που με τρόμαξε ο κυνισμός του και το θεώρησα μοναδικό στο είδος, αλλά εν τέλει πρόκειται για σχολή σκέψης. Η μόνη διαφορά είναι οτι ο κ. Παπαδόπουλος δεν βλέπει ως αρχηγό τον κ. Λυκούδη αλλά τον κ. Θεοδωράκη.

Ας δούμε όμως τα επιχειρήματα της σκέψης αυτής.

Πράγματι στο πολιτικό σύστημα σήμερα υπάρχει, όπως πάντα, ένας διπολισμός, μόνο που αυτός είναι ένας μικρός, τεχνητός και κωμικοτραγικός διπολισμός. Που η απόλυτη εκφραστή του ήταν στο διχαστικό ψευδεπίγραφο δίλημμα, μνημόνιο – αντιμνημόνιο. Καμία σχέση δεν έχει με πλατιά κοινωνική βάση, η οποία στην πλειοψηφία της ζητά συνεργασίες και συναινέσεις υπέρ πατρίδος.

Πράγματι υπάρχει όχι η ανάγκη ενός προοδευτικού πόλου αλλά η ενδυνάμωση αυτού, ο οποίος είναι εδώ, δίνει μάχες καθημερινά, διαμορφώνει εθνική στρατηγική αλλά είναι αποδυναμωμένος γιατί διάφορα στελέχη τόσο του ΠΑΣΟΚ (και ναι κάποιοι από αυτούς ίσως να μιλούν στο όνομα του κ. Παπανδρέου και να την «βγαίνουν» από αριστερά... αυτούς εννοεί η αρθρογράφος ως «γαπικούς»;) όσο και του ευρύτερου χώρου της δημοκρατικής παράταξης, της κεντροαριστεράς της ευθύνης, επέλεξαν τον καναπέ του σπιτιού τους είτε για να καταψύξουν το πολιτικό τους κεφάλαιο είτε για να το εκκολάψουν, αυτοαναγόμενοι σε εθνικό κεφάλαιο της επόμενης ημέρας, ασχέτως αν αυτή δεν ήταν και δεν είναι διόλου δεδομένη.

Πράγματι το ΠΑΣΟΚ, οι βουλευτές του και ο Πρόεδρος του, Ευ. Βενιζέλος, έχουν επωμιστεί το δύσκολο ρόλο της προσπάθειας εξόδου από την κρίση. Εργάζονται νυχθημερόν, επί 4 χρόνια, για να αποφευχθεί η εθνική καταστροφή που ήταν ante portas, για να βγει η χώρα μας από την κρίση που δημιουργήθηκε επί κυβερνήσεως της ΝΔ (2004-2009), για να αποκατασταθούν οι κοινωνικές αδικίες που επιβλήθηκαν με το πιστόλι στο κρόταφο από τους δανειστές μας για να αποφευχθούν τα τρισχειρότερα.

Και ναι, το ΠΑΣΟΚ, οι βουλευτές του και ο Πρόεδρος του, δεν έχουν καθόλου ελεύθερο χρόνο για επικοινωνιακές πολιτικές και παρφουμαρίσματα. Και δεν είναι πολύ «γλυκούλιδες» γιατί είναι στο μέτωπο. Στην πρώτη γραμμή ενός λυσσαλέου οικονομικού πολέμου. Ενός πολέμου που όμως τον κερδίζουν. Τον κερδίζουμε. Τον κερδίζει η χώρα, έστω και με μεγάλες απώλειες για τους πολίτες και για την παράταξη.

Και πράγματι, τώρα που διαφαίνεται ότι κερδίζεται ο πόλεμος εμφανίζονται κάτι «ξεκούραστα» παλικάρια με επικοινωνιακά χαρίσματα (ο ελεύθερος χρόνος βοηθάει την επιδερμίδα), και δηλώνουν όχι μόνο παρών αλλά καταγγέλλουν και αυτούς που είναι ακόμα στο μέτωπο! Κι αυτό αφορά και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ας μην μπω στον κόπο να ρωτήσω που ήταν όλοι αυτοί οι «ξεκούραστοι» όταν η χώρα μας κινδύνευε. Είπαμε ... κατέψυχαν ή εκκόλαπταν το πολιτικό τους κεφάλαιο. Αλλά και που είναι τώρα; Στην προετοιμασία για τη νέα νομή εξουσίας, σε μια στιγμή που ακόμα όλα είναι κρίσιμα;

Θα ήταν καλοδεχούμενο κι εθνικά έντιμο αν ερχόντουσαν να συνθέσουν και να προσθέσουν, γιατί φυσικά και χρειάζεται και νέο αίμα και νέες ιδέες και διάθεση και ορμή και συστράτευση.

Όχι δεν προτείνεται όμως κάτι τέτοιο. Αυτό που προτείνεται είναι η κατασκευή ενός οχήματος για τους «ξεκούραστους», για αυτούς που λιποτάκτησαν τις κρίσιμες ώρες. Ενός σχήματος που θα αποτελέσει μαξιλαράκι στον μικρό διπολισμό είτε από τη μία πλευρά είτε από την άλλη- ότι κάτσει, αρκεί κάποιοι να εκλεγούν κάπου. Κι αν κάτι είναι «νέο» σε αυτό το σχήμα είναι οι «νέες» μορφές πολιτικού οπορτουνισμού. Και είναι νέες, μολονότι παμπάλαιες, διότι πλαισιώνονται με επικοινωνιακά event τύπου προώθησης προϊόντος.

Η χώρα μας όμως δεν είναι προϊόν, ούτε και έχει ανάγκη από εγωκεντρικές συμπεριφορές και τέτοια αυτοαναφορικά σχήματα. Η χώρα μας έχει ανάγκη από εθνική συστράτευση. Η χώρα μας έχει ανάγκη από πολιτικούς που δεν φοβούνται το πολιτικό κόστος, που έχουν το θάρρος να μπουν στην μάχη υπέρ πατρίδας, υπέρ των πολιτών.


Και το αισιόδοξο είναι ότι αυτό γίνεται. Νέα παιδιά, νέοι πολιτικοί, συστρατεύονται μαζί με τους βουλευτές και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που αντέχουν, υπομένουν και επιμένουν, κάτω από την ομπρέλα της Δημοκρατικής Παράταξης δίχως να ζητάνε τίποτα, δίχως να προσδοκούν τίποτα παρά μόνο να μπορέσουν από τη μεριά τους να συνεισφέρουν σε αυτή τη μεγάλη εθνική προσπάθεια. Και αυτό, ναι, είναι ότι πιο αισιόδοξο συμβαίνει τώρα. Με όσους αντέχουν, υπομένουν και επιμένουν, τη μάχη αυτή θα την κερδίσουμε, για τη χώρα και την παράταξη.