Σάββατο 22 Απριλίου 2017

Στηρίζει η ελληνική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τις δολοφονίες στη Βενεζουέλα;

Διαβάζω στην ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ που εκδόθηκε εχθές, Παρασκευή: «Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εκφράσει την ανησυχία του για την κλιμάκωση της βίας στη Βενεζουέλα, για την οποία μεγάλη ευθύνη έχει η αντιπολίτευση». Ορίστε;

Η σχετική ανακοίνωση εκδόθηκε στις  21/4 (ανήμερα της μαύρης επετείου) στις 9 το βράδυ (και τι ώρα!) ως σχόλιο στο αίτημα της ΝΔ που κατατέθηκε την Πέμπτη, για σύγκληση της Επιτροπής Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής σχετικά με την κατάσταση στην Βενεζουέλα.

Μέρες τώρα παρακολουθούμε στα μέσα ενημέρωσης τις πολυπληθείς διαδηλώσεις που γίνονται στη Βενεζουέλα εναντίον του καθεστώτος Μαδούρο, ζητώντας του να προκηρύξει εκλογές, μετά την προσπάθεια αφαίρεσης των αρμοδιοτήτων του Κοινοβουλίου από το Ανώτατο Δικαστήριο. Παρακολουθούμε παγωμένοι τις εικόνες με τους δολοφονημένους διαδηλωτές, νέα παιδιά, από ελεύθερους σκοπευτές, και τα τανκς στους δρόμους. Διαβάζουμε στα ρεπορτάζ τις συνήθεις δηλώσεις που κάνουν οι δικτάτορες, περί πραξικοπήματος που επιχειρεί η αντιπολίτευση κτλ....η ίδια ρητορική πάντα και παντού.

Μια σκέψη υπάρχει ίσως στο μυαλό όλων μας για τις ιδιαίτερες σχέσεις της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου με το καθεστώς Μαδούρο. Άλλωστε προσφάτως αποκαλύφθηκε το ταξίδι του Νίκου Παππά  στη Βενεζουέλα με τον διαβόητο Μοφέτ Χαλίλ και τον δικηγόρο των offshore Αρτέμη Αρτεμίου, και από την συζήτηση στη Βουλή μάθαμε πως πολλά άλλα δεν γνωρίζουμε για τις στενές επαφές του ΣΥΡΙΖΑ με τον Μαδούρο!

Εντάξει, ήταν και κάποιος  που από το βήμα της Βουλής εξυμνούσε το καθεστώς Μαδούρο, ως παράδεισο επί της γης, θυμίζοντας μας παλαιότερες αποθεωτικές δηλώσεις Τσίπρα για Μαδούρο, όμως δύσκολα μπορούσε κανένας συμπολίτης μας να πιστέψει πως η ελληνική κυβέρνηση στηρίζει τις δολοφονίες που διαπράττει το καθεστώς Μαδούρο.

Δυστυχώς, σφάλαμε.

Με επίσημη ανακοίνωσή του το κυβερνών κόμμα πείθει και τον κάθε καλοπροαίρετο ή δύσπιστο πολίτη. Ξεκάθαρα ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει θέση υπέρ της «νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης της χώρας», όπως αναφέρει το δελτίο τύπου, υιοθετώντας τη ρητορική Μαδούρο περί ευθυνών της αντιπολίτευσης:
«Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εκφράσει την ανησυχία του για την κλιμάκωση της βίας στη Βενεζουέλα, για την οποία μεγάλη ευθύνη έχει η αντιπολίτευση, και θεωρεί ότι είναι απαραίτητη η εκτόνωση της έντασης και ο διάλογος μεταξύ της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης της χώρας και των κομμάτων της αντιπολίτευσης». 

Και κάπως έτσι όλα αποκτούν άλλες διαστάσεις, τρομακτικές. Τα εγκώμια Τσίπρα και λοιπόν κομματικών στελεχών για Μαδούρο, τα ταξίδια Παππά στη Βενεζουέλα, οι μυστικές επισκέψεις... Και το ερώτημα πλέον κραυγάζει: Τι είναι αυτό που ωθεί την ελληνική κυβέρνηση, ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, να στηρίζει ακόμα και σήμερα τον Μαδούρο; Μόνη χώρα εμείς, στην ΕΕ. Ποια είναι αυτά τα συμφέροντα ( εθνικά βεβαίως ) που εξυπηρετήθηκαν ή και εξυπηρετούνται ώστε απροκάλυπτα  ο ΣΥΡΙΖΑ να στηρίζει τον Μαδούρο και τις δολοφονίες που διαπράττει;

Όσον αφορά δε το περιεχόμενο του αιτήματος της ΝΔ για τη σύγκλιση της επιτροπής είναι ίσως άστοχο. Ναι, είναι άστοχο να ζητήσεις να συγκληθεί μια επιτροπή στη Βουλή για να εξετάσει τι συμβαίνει σε μια άλλη χώρα. Δεν είσαι ο ΟΗΕ. Το αίτημα όμως που θα έπρεπε να κατατεθεί και πρέπει να κατατεθεί από όλη την αντιπολίτευση και κάθε πολίτη ξεχωριστά, είναι η πολύ απλή και τρομακτική φράση: Γιατί, κ. Τσίπρα, στηρίζει η ελληνική κυβέρνηση τις δολοφονίες αμάχων διαδηλωτών από το καθεστώς Μαδούρο;  


Η ιδεοληψία δεν μπορεί να είναι η μόνη απάντηση, πια. Ούτε η εξίσου τραγική αποστροφή της ανακοίνωσης του ΣΥΡΙΖΑ ότι η αντιπολίτευση  δεν ενδιαφέρεται  για το τι συμβαίνει στην Παραγουάη από μια δεξιά κυβέρνηση, ενώ αντιδρά για αυτά που συμβαίνουν στη Βενεζουέλα! Βεβαίως να δείξουμε ευαισθησία και για την Παραγουάη. Ποιός σκέφτηκε όμως τον περίεργο συμψηφισμό Βενεζουέλας - Παραγουάης;  Ο ΣΥΡΙΖΑ μας  λέει   έτσι  ψυχρά ότι είναι έτοιμος να καταδικάσει γεγονότα που αφορούν την «δεξιά»  Παραγουάη,  αλλά όχι γεγονότα  που αφορούν την «αριστερή» Βενεζουέλα ! Ολοένα και χειρότερα δηλαδή.

* Δημοσιεύεται στο Capital.gr  

Κυριακή 9 Απριλίου 2017

Ο Μουζέλης και ο Κουβέλης

[ Ο ένας αριστερός από κούνια. Ο άλλος πυλώνας του εκσυγχρονισμού. Κι όμως και οι δύο εμφορούνται από τις ίδιες αξίες. Ποιες; Μα του Αλέξη Τσίπρα, φυσικά.]

Δεν είναι πρώτη φορά που ο κ. Μουζέλης τοποθετείται υπέρ της συνεργασίας Δημοκρατικής Συμπαράταξης – ΣΥΡΙΖΑ. Είναι όμως η πρώτη φορά που το θέτει διλημματικά: Δημοκρατία με συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΔΗΣΥ ή ημι-δημοκρατία! Ποιός το περίμενε ότι ο πάλαι ποτέ βασικός εκφραστής του εκσυγχρονισμού και των πολιτικών του Κ. Σημίτη, θα έφτανε στο σημείο να μιλήσει με όρους «Τσίπρας ή τανκς» (εντάξει, ας μην υπερβάλλω.. ημι-τάνκς).  

Στο άρθρο του στα ΝΕΑ του Σαββάτου (8/4/2017), με τον τίτλο «Το τείχος που πρέπει να κατεδαφιστεί», ο κ. Μουζέλης μεταξύ άλλων υποστηρίζει ότι ο αντιπολιτευτικός λόγος προς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο αποκαλεί «τείχος/ρήγμα», δεν βοηθάει τα εθνικά συμφέροντα και τον παραπέρα εκδημοκρατισμό της χώρας! («Το ρήγμα/τείχος μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και των κομμάτων του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου» δεν βοηθάει ούτε τα εθνικά συμφέροντα ούτε τον παραπέρα εκδημοκρατισμό της χώρας.») Καταλύει δηλαδή, δίχως να το καταλαβαίνει ίσως, τον βασικό πυλώνα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, την αντιπολίτευση.

Υποστηρίζει επίσης ότι μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να φέρει αντιλαϊκά μέτρα, εξηγώντας πως ουδείς άλλος θα μπορούσε λόγω των πολύ έντονων λαϊκών αντιδράσεων που θα προκαλούσε ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση. («Έχοντας δεχτεί το τρίτο Μνημόνιο, επιδίωξε με αμφιθυμία μεν αλλά και επιμονή να φέρει εις πέρας ένα εξαιρετικά αντιλαϊκό Μνημόνιο που ήταν ανάγκη να δεχτούμε για να αποφύγουμε το Grexit. Ενα Μνημόνιο που μια συντηρητική κυβέρνηση, με τον ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση, θα δυσκολευόταν πολύ περισσότερο να ακολουθήσει – λόγω των πολύ πιο έντονων λαϊκών αντιδράσεων»). Παραβλέποντας ο κ. Μουζέλης σκοπίμως την ολέθρια πολιτική των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που οδήγησε στην επιστροφή της απειλής του Grexit και δημιούργησε την ανάγκη για τρίτο/ τέταρτο μνημόνιο και αντιλαϊκά μέτρα, νομιμοποιεί ή μάλλον κανονικοποιεί τον εμπαιγμό του ΣΥΡΙΖΑ προς τους πολίτες. Του ΣΥΡΙΖΑ που ως αντιπολίτευση τα έκανε όλα γης μαδιάμ, ενώ ως κυβέρνηση όχι μόνο ψηφίζει μνημόνια αλλά και δημιουργεί την ανάγκη να υπάρξουν αυτά.    

Επιπλέον, ο κ. Μουζέλης, κατασκευάζει ένα λογικά παράδοξο σχήμα σύμφωνα με το οποίο, το γεγονός της δέσμευσης της χώρας με τρίτο και τέταρτο μνημόνιο είναι απόδειξη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει μάχες κατά της νεοφιλελεύθερης λιτότητας και υπέρ της ομοσπονδιακής Ευρωπαϊκής Ένωσης ! («Στοχεύει, όπως και τα υπόλοιπα κόμματα της ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής Αριστεράς, στο πέρασμα από τη νεοφιλελεύθερη λιτότητα σε μια δημοκρατική, φεντεραλιστική ευρωπαϊκή κοινότητα, βασισμένη όχι μόνο στον ανταγωνισμό αλλά και στην αλληλεγγύη»)

Ο κ. Μουζέλης συμπερασματικά θεωρεί πως όλα είναι καλώς καμωμένα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η οποία όπως μας διαβεβαιώνει «δεν πρόδωσε τις αριστερές αξίες» κι αν δεν έγιναν όλα εντελώς σωστά οφείλεται στα πεπραγμένα των προηγούμενων! Φτάνει δε στο σημείο να πει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «κληρονόμησε ένα τεράστιο δημόσιο χρέος», λησμονώντας προφανώς το γεγονός του πρωτοφανούς στην παγκόσμια ιστορία κουρέματος και αναδιάρθρωσης του χρέους το 2012, καθώς και το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δια μέσου του κ. Κουβέλη έριξε την προηγούμενη κυβέρνηση ακριβώς τη στιγμή που μέσω της προληπτικής πιστωτικής γραμμής έβγαινε από το μνημόνιο.

Το μόνο μεμπτό στον ΣΥΡΙΖΑ κατά τον κ Μουζέλη, είναι η «ανίερη», όπως την αποκαλεί, συμμαχία με τους ΑΝΕΛ. Αλλά αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα καθώς υπάρχει λύση, σύμφωνα με τον κ. Μουζέλη, κι αυτή είναι η «απομάκρυνση των ΑΝΕΛ και η συνεργασία με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη»! Και όπως μας ενημερώνει προς αυτό τον σκοπό εργάζονται ο Ν. Φίλης αλλά και ο Γ. Παπανδρέου. Απλά πράγματα. Φεύγει ο ένας, έρχεται ο άλλος και αμέσως καλύτερα! 

Κύριο επιχείρημα για να υποστηρίξει αυτή τη συλλογιστική ο κ. Μουζέλης, είναι ότι αν δεν συνεργαστεί η Δημοκρατική Παράταξη με το ΣΥΡΙΖΑ, θα έχουμε πολιτειακό πρόβλημα! Η δημοκρατία μας θα γίνει ημι- δημοκρατία. Ιδού το δίλημμα λοιπόν: ή Τσίπρας ή ημι-τανκς. Πάντως για να γίνει ακόμα πιο δελεαστική η πρόταση ... προσφέρει και 7 κυβερνητικές θέσεις ( δυο υπουργών και πέντε υφυπουργών )  στη Δημοκρατική Συμπαράταξη, διότι προφανώς αγώνας για τη Δημοκρατία δίχως υπουργιλίκη δεν λέει. («Αν υπήρχε μια τέτοια συμμαχία, τουλάχιστον οι 7 υπουργικές θέσεις των ΑΝΕΛ θα τις χειρίζονταν η Κεντροαριστερά». )

Τι έπαθε κ. Μουζέλης, θα αναρωτιούνται πολλοί. Τίποτα το ιδιαίτερο. Απλώς προσπαθεί απεγνωσμένα να δικαιώσει την επιλογή του να συνταχθεί με το ΣΥΡΙΖΑ. Και επειδή δεν μπορεί να πει ένα απλό «έκανα λάθος», κάνει το λάθος του πολιτική πλατφόρμα και εθνικό αφήγημα. Έτσι για να μην νιώθει μόνος. Θα βρει ακροατές και συνοδοιπόρους στο λάθος του; Η ορθολογική απάντηση είναι κάθετα αρνητική. Αλλά κινούνται όλοι με γνώμονα τον ορθό λόγο και το εθνικό συμφέρον; Θα δείξει.

Τώρα ως προς τον τίτλο, τι συνδέει τον κ. Μουζέλη και με τον κ. Κουβέλη; Μια λέξη. Η λέξη «κατάντια». 

* Το άρθρο δημοσιεύεται στο Capital.gr 



Αναμένοντας το τέλος

Άλλη μια βδομάδα πανομοιότυπη με τις προηγούμενες: Διαρροές για επικείμενο κλείσιμο της αξιολόγησης – Πανηγυρισμοί - Ναυάγιο στο Eurogroup/ Euroworking group - Νέα ημερομηνία ορόσημο - Και πάλι από την αρχή. Αυτό έγινε και αυτή τη βδομάδα. Όπως ακριβώς έγινε και την προηγούμενη. Και λίγο πριν. Και αυτό γίνεται επί μήνες. Κοντά χρόνο πια.

Μα τι συμβαίνει; Δεν έχουν καλές πληροφορίες οι δημοσιογράφοι εντός και εκτός της Ελλάδας; Δεν θα το λέγαμε. Δεν κάνουν σωστές εκτιμήσεις των δεδομένων οι αναλυτές εντός και εκτός της Ελλάδας; Ίσως. Αλλά ποιών δεδομένων; Όχι των τεχνοκρατικών αλλά των πολιτικών. Και συγκεκριμένα της στρατηγικής ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ή μάλλον της βαθύτερης φύσης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Οι εμπλεκόμενοι σε Ευρώπη και Ελλάδα δεν εννοούν να αντιληφθούν στην ολότητά του το φαινόμενο Τσίπρα και της παρέας του. Δεν εννοούν να καταλάβουν αυτό που από την πρώτη στιγμή της εμφάνισης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν φανερό: πως πρόκειται για μια ομάδα ανθρώπων που δεν λειτουργεί με αίσθημα ευθύνης, πως το μόνο που την απασχολεί είναι η διατήρηση της εξουσίας και η νομή της. Δεν καταλαβαίνουν πως οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα κάνουν το παν, θα τρώνε τις σάρκες της χώρας, για να παρατείνουν την παραμονή τους στην εξουσία. Και πως αυτή η παράταση μπορεί να επιτυγχάνεται μόνο αν η χώρα και οι πολίτες βρίσκονται συνεχώς σε μια κατάσταση αναμονής με κομμένη την ανάσα υπό τη σπάθη της ολικής καταστροφή - σε ένα καθεστώς ατέρμονου εκβιασμού: ή εμείς θα σας σώσουμε από την καταστροφή ή θα καταστραφείτε ολοσχερώς. 
Δεν είναι διόλου εύκολο να καταλάβει η Ευρώπη πως αυτό που τρομάζει την κυβέρνηση των  ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι η κανονικότητα. Αυτό είναι το χτικιό τους. Και το γνωρίζουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Γνωρίζουν πως σε συνθήκες κανονικότητας, που οι πολίτες θα έχουν το χρόνο και το χώρο να αναλογιστούν τι συνέβη και τι συμβαίνει και να σχεδιάσουν το μέλλον, όλες οι παθογένειες της κυβέρνησης θα γίνουν ορατές και οι μέρες τους στην κυβέρνηση θα είναι μετρημένες. Γιαυτό και πότε δεν επιτρέψουν να κλείσει κανένα ζήτημα, καμία αξιολόγηση. Γιατί πολύ απλά αν κλείσει θα χάσουν το αφήγημά τους, το ακροατήριο της, την εξουσία.

Κι άλλωστε κι αν το κλείσουν, δεν θα το ξανανοίξουν; Ή μήπως το κλείσιμο της αξιολόγησης έτσι όπως τα έφεραν πια είναι η οδός για την έξοδο από την κρίση;  Όχι βέβαια. Απλώς κάνουν συλλογή μνημονίων, διατηρώντας όλα τα θέματα ανοιχτά σε μια Ελλάδα πού όχι μόνο φτωχοποιείται αλλά χάνει και τη διάθεσή της για ζωή. Ξεχνάει συν τω χρόνω πως ήταν, και οι κάποτε επιτακτικές προς εκπλήρωση επιθυμίες, τώρα έχουν γίνει αχνές αναμνήσεις μιας ζωής που λίγο θυμάσαι αν την έζησες ποτέ. Και οι έννοιες ξεφτιλίζονται. Ποιος αγωνιά πια για την αξιολόγηση και ποιος πιστεύει πως θα βγούμε ποτέ από την κρίση; Ελάχιστοι.

Και εν τω μεταξύ σέρνουν από τη μύτη την αντιπολίτευση αναγκάζοντάς την να παίζει διαρκώς στο δικό τους γήπεδο, μια και αδυνατεί να καταλάβει τι ακριβώς κάνουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Διότι αν δεν κατανοήσεις το φαινόμενο, πως θα το αντιμετωπίσεις; Το τελευταίο δε διάστημα παίζουν με διαρροές ότι θα πρέπει να ψηφίσουν όλοι τα μέτρα (ποια μέτρα, ποιας συμφωνίας;) και τρέχει η αντιπολίτευση να δηλώσει πως δεν θα ψηφίσει πέφτοντας στην παγίδα της κατηγορίας ότι ωθεί τη χώρα στην καταστροφή κι διαμιάς από κατήγορος γίνεται κατηγορούμενος. Λες και ποτέ ζητήθηκε από την αντιπολίτευση επισήμως να ψηφίσει μέτρα – τώρα αν κάποιοι συγχέουν την περίοδο της τρικομματικής και την απαίτηση υπογραφής από τα τότε κυβερνώντα κόμματα με απαίτηση υπογραφής από την αντιπολίτευση, είναι δικό τους θέμα και ας το κοιτάξουν επιτέλους. Ταυτοχρόνως δε, εξαπολύουν την προσφιλή τους λάσπη και οι προτάσεις για εξεταστικές δίνουν και παίρνουν, στις συζητήσεις για τις οποίες η αντιπολίτευση συμμετέχει και υπερθεματίζει μην και θεωρηθεί ότι συγκαλύπτει. Ενώ κουβέντα δεν γίνεται παρά από μεμονωμένα πρόσωπα για τις καταστροφικές ευθύνες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, για αυτές που εξελίσσονται τώρα μπροστά στα μάτια μας. Κανείς δεν μιλά για να μην θεωρηθεί πως ποινικοποιεί την πολιτική ζωή! Αλίμονο. Και τα τσιτάτα δίνουν και παίρνουν, με βουλευτές έντρομους να αναζητούν κόμματα με τα οποία θα μπορούσαν να εκλεγούν, και κόμματα να συλλέγουν υποψήφιους για αξιώματα σάμπως και αφορά κανέναν αυτό.

Και ο απλός πολίτης, εσύ, ανήμπορος να αντιδράσεις, τρέχεις να σώσεις ότι δεν σώζεται, να αλλάξεις σπίτι, να πας σε κάτι πιο οικονομικό, να αλλάξεις σχολείο στο παιδί σου, να κόψεις ότι έξοδα έχεις, να αντιμετωπίσεις την κατάρρευση της μικρής επιχείρησης που είχες ενώ η δικαιοσύνη σε καλεί να λογοδοτήσεις για τα χρέη. Αυτά τα χρέη που δημιουργήθηκαν γιατί ακριβώς έκλεισαν οι τράπεζες (δυο χρόνια τώρα) και η επιχείρηση που είχες και άντεξε τα πρώτα χρόνια της κρίση, δεν μπόρεσε να σταθεί άλλο.

«Και το μέλλον με κάποιον τρόπο δε βρισκόταν πια στη θέση του» γράφει η Σβετλάνα Αλέξιεβιτς, στο βιβλίο «Το τέλος του κόκκινου ανθρώπου», κι η φράση αυτή που αφορά την περίοδο της μετάβασης από τη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν στη Ρωσία του Γκορμπατσόφ, είναι τόσο ταιριαστή στη δική μας ζωή που διαλύεται γιατί κάποιοι θέλησαν κωμικοτραγικά να μιμηθούν τον Στάλιν. Τραγική ειρωνεία.

Και τώρα τι κάνουμε εκτός από το να αποτυπώνουμε σε λέξεις το δυσοίωνο παρόν μας; Τα πάντα. Οφείλουμε να κάνουμε τα πάντα. Να αφήσουν πίσω αραχνιασμένες αγκυλώσεις, να ξαναθυμηθούμε τις ζωές μας και να τις διεκδικήσουμε και πρώτοι ας κάνουν την αρχή όσοι φέρουν τον λόγο τον πολιτικό. Το μέτωπο ορθού λόγου για έναν νέο ανένδοτο πρέπει αύριο κιόλας να γίνει πράξη. Με όσους τολμούν. Τι περιμένουμε;

* Το άρθρο δημοσιεύεται στο Capital.gr 


Ο κ. Τσίπρας δεν πάει στους Δελφούς

Ο κ. Πρωθυπουργός μας απαντώντας εχθές στην καθιερωμένη ερώτηση της Παρασκευή από τον κ. Λεβέντη -την όποια μπορούμε να την κωδικοποιήσουμε για χάρη συντομίας με τη φράση «πως πάει το θεάρεστο έργο της κυβέρνησής σας κ. Πρωθυπουργέ;» - είπε μεταξύ άλλων πως ο ίδιος δεν το «παίζει σοφός να πηγαίνει στους Δελφούς να δίνει συμβουλές», μεμφόμενος τις σημαντικές προσωπικότητες  που μετείχαν στο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών και αφήνοντας φτηνές αιχμές κατά  του  πρώην Πρωθυπουργού  κ. Κ. Σημίτη.  

Δυστυχώς, θα λέγαμε, ο κ. Τσίπρας δεν πήγε στο 2ο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών, διότι αν είχε πάει θα είχε την ευκαιρία να ακούσει πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική οικονομία και η ελληνική κοινωνία επί των ημερών του.

Θα άκουγε, για παράδειγμα, τον κ. Κ. Σημίτη να τοποθετείται για το διαρκές φλερτ της κυβέρνησης Τσίπρα με τη δραχμή και το Grexit, λέγοντας πως «το ερώτημα αν αντέχει η χώρα την επιλογή της ευρωζώνης είναι τόσο άσχετο όσο και το ερώτημα αν αντέχει ο άνθρωπος στη ζωή. Ο άνθρωπος πρέπει να αντέξει στη ζωή αλλιώς αυτοκτονεί». Θα άκουγε επίσης τον κ. K. Σημίτη να εξηγεί πως είναι «ανέφικτες οι κυβερνητικές δεσμεύσεις για πλεονάσματα 3,5% από το 2018 και μετά», ενδεχομένως πιο ανέφικτες κι από την πιθανότητα να βγει για κοκτέιλ ο κ. Τσακαλώτος με την Σκάρλετ Γιόχανσον όπως είπε στον ελληνικό λαό από το βήμα της Επιτροπής Οικονομικών της Βουλής!

Αν καθόταν και στο επόμενο πάνελ ο κ. Τσίπρας, μπορεί  να άκουγε τον κ. Ευ. Βενιζέλο, να εξηγεί πως η δήθεν διαπραγμάτευση του κ. Τσίπρα δεν αφορά την αξιολόγηση του τρίτου μνημονίου αλλά  το «τέταρτο μνημόνιο, με δεσμεύσεις,  χωρίς όμως τέταρτο  δάνειο». Επίσης θα άκουγε ότι «η δημοκρατική νομιμοποίηση της κυβέρνησης έχει προ πολλού εξαντληθεί και σίγουρα η εντολή της  δεν αφορά την περίοδο μετά το τέλος του τρίτου προγράμματος».

Αλλά ο κ. Τσίπρας αποφεύγει τους χώρους που λέγονται σκληρές αλήθειες όπως και τους ανθρώπους που μιλάνε με τη γλώσσα της αλήθειας και της ευθύνης. Προτιμά να κάνει διάλογο με τον κ. Λεβέντη κάθε Παρασκευή, ο όποιος εχθές αφού του ευχήθηκε χρόνια πολλά για την εορτή του, προέτρεψε προφανώς εκ μέρους του και την αξιωματική αντιπολίτευση να υπερψηφίσει τα μέτρα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ plus. Αν είχε πάντως πάει ο κ. Τσίπρας στους Δελφούς θα είχε μάθει πως το σχέδιο της εκβιαστικής απόσπασης συναίνεσης είναι καταδικασμένο να αποτύχει, διότι όταν δεν έχεις κληθεί να συνδιαμορφώσεις μια στρατηγική, δεν έχεις λόγο  να συμπράξεις στην κοινοβουλευτική της επικύρωση. Αν και όταν φτάσουμε στο σημείο αυτό.

Τέλος, αν είχε πάει στους Δελφούς θα κατανοούσε ίσως πώς διαμορφώνονται πραγματικά οι διεθνείς συσχετισμοί και γιατί είναι ακραία ανοησία να πιστεύεις ότι θα αλλάξεις τους παγκόσμιους συσχετισμούς ώστε να μπορέσεις να παρατείνεις την παραμονή σου στην εξουσία ή να ελπίζεις πως μια ενδεχόμενη καταστροφή της Ευρώπης θα είναι η δική σου σωτηρία. Και έτσι ίσως να εμπόδιζε τον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Κούλογλου να πει το αδιανόητο εχθές, μιλώντας στον ΣΚΑΙ, ότι «αναμενόταν πως στις Ολλανδικές εκλογές, αν έβγαινε ο ακροδεξιός, αυτό θα τους ταρακουνούσε λίγο τους Ευρωπαίους για να κλείσει η αξιολόγηση», συμπληρώνοντας για όποιον δεν το έπιασε με την πρώτη: «ήλπιζα ότι η συνολική άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη θα συνέτιζε παραπάνω τους Ευρωπαίους ηγέτες και θα έλεγαν ας κλείσουμε ένα θέμα όπως το ελληνικό που είναι μικρό»!

Αυτά είναι λίγα από αυτά θα μάθαινε ο κ. Τσίπρας αν είχε πάει στους Δελφούς. Αλλά δεν πήγε.



* Το άρθρο δημοσιεύεται στο capital.gr