Η λέξη που αποτυπώνει όσο καμία άλλη την κατάσταση στην οποία βρίσκεται
η χώρα μας εδώ και δύο χρόνια είναι η λέξη «γελοιοκρατία» όπως την αποτύπωσε ο
Βασίλης Παπαβασιλείου ως «νομιμοποίηση της γελοιότητος», στην εκδήλωση
του Κύκλου Ιδεών για τον Εθνικολαϊκισμό, διακρίνοντας τη γελοιότητα χωρίς
αίμα από την αιματηρή γελοιότητα.
Εδώ είμαστε λοιπόν, υπό το καθεστώς της «γελοιοκρατίας», της αιματηρής
ως προς τις επιπτώσεις της γελοιότητας.
Το γελοίο βρίσκεται στον πυρήνα του εθνικολαϊκισμού, όπως και στον
πυρήνα του κάθε ολοκληρωτισμού. Το γελοίο σε καθηλώνει. Το γελοίο παραλύει τη
σκέψη σου. Ακυρώνει τον ορθό λόγο. Ακυρώνει το κάθε επιχείρημα, και σε
απορροφά. Πώς να αντικρούσεις το γελοίο δίχως να γίνεις και εσύ γελοίος;
Αυτή είναι η δύναμη του εθνικολαϊκιστικού μορφώματος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ: η
γελοιότητα. Επί δυο χρόνια τώρα βομβαρδιζόμαστε από το κυβερνητικό γελοίο
αδύναμοι να το αντιμετωπίσουμε. Και η απλή γελοιότητα, η γελοιότητα χωρίς αίμα,
γίνεται σιγά σιγά αιματηρή γελοιότητα. Το κόστος για τη χώρα και τους πολίτες
της είναι ήδη υπέρμετρα μεγάλο και ολοένα αυξάνεται .
Πώς να αντιμετωπίσεις τον Καμμένο και τη στρατοκρατική του περιβολή
κατά την άσκηση της πολιτικής εθνικής άμυνας και ασφάλειας; Τι να πεις
στον Τσακαλώτο που βρίσκει χρόνο στην
πιο κρίσιμη στιγμή της δήθεν διαπραγμάτευσης να πάει να παρακολουθήσει
ποδοσφαιρικό αγώνα από την σουίτα του κ. Σαββίδη; Τι επιχείρημα να αντιτάξεις
στον Ζουράρη που σου λέει εν των μέσω αρχαϊζουσών εκφράσεων πως «μέχρι το 2019 ποιος ζει ποιος
πεθαίνει»; Τι να πεις στον Σταθάκη που
με εξωφρενική χαλαρότητα σου λέει πως «η ποσοτική χαλάρωση δεν ακυρώνεται,
απλώς αναβάλλεται»; Και τόσα άλλα που δεν έχει νόημα να επαναφέρουμε. Τα
ξέρουμε. Τα ζούμε καθημερινά.
Και δεν έχεις τι να πεις, διότι ο εθνικολαϊκισμός με όχημα την
γελοιότητα ενοχοποιεί τον ορθό λόγο. Τα επιχειρήματα του ορθού λόγου μοιάζουν
να μην έχουν καμία σημασία. Παραείναι σοβαρά για να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο
Συριζανελ, μοιάζουν να μην είναι αρκούντως φιλολαϊκά, να στερούνται της
«αγάπης» που τρέφει ο εθνολαϊκιστής για τον λαό του – όπως ακριβώς σχολίασε
δεικτικά ο Ιάσων Πιπίνης στην εκδήλωση: «Ο ποπουλισμός αγαπάει πολύ τους
φτωχούς, τους αγαπάει τόσο πολύ που θέλει να τους πολλαπλασιάσει.»
Και οπωσδήποτε δεν αντιμετωπίζεται αυτό το εθνικολαϊκιστικό μόρφωμα αν
παίζεις στο δικό του «γήπεδο». Νικά πάντα η αυθεντική γελοιότητα και σε οδηγεί
ως υπνωτισμένο εκεί που αυτή θέλει. Στη χώρα μας, όπως και σε άλλες χώρες που
έχουν κυριευθεί από τον εθνικολαϊκισμό, το τέλος της διαδρομής είναι φανερό πια
και είναι το τρίπτυχο: οικονομική καταστροφή, θεσμική εκτροπή, εθνική
ταπείνωση. Και η δραχμή να μας γνέφει
από πολύ κοντά πια.
Και τώρα τι κάνουμε; Νομίζω είναι επείγουσα ανάγκη να γίνει αυτό που
είπε ο Ευάγγελος Βενιζέλος στην ομιλία του στην σχετική εκδήλωση: ένα μέτωπο
αξιακό, ένα νέο ορθολογικό μέτωπο: «Προτεραιότητά μας πρέπει να είναι ένα
μέτωπο που μπορεί να συγκροτηθεί προκαταρκτικά. Να αποτρέψει τις εξελίξεις οι
οποίες είναι βλαπτικές για τη χώρα. Κι αυτό το μέτωπο είναι ένα μέτωπο αξιακό.
Είναι ένα νέο ορθολογικό μέτωπο. Δηλαδή ένας νέος διαφωτισμός που χρειάζεται,
ως τρόπος σκέψης. Αυτό δεν θα συγκροτηθεί αόριστα. Δεν θα συγκροτηθεί στο
επίπεδο της ιδεολογίας. Θα συγκροτηθεί στο επίπεδο της οικονομικής πρότασης.
Στο επίπεδο της εθνικής στρατηγικής. Το μέτωπο αυτό μπορεί να συγκροτηθεί και
να αποτρέψει τις εξελίξεις τις αρνητικές αν διατυπωθεί πρόταση για τη χώρα,
πρόταση εξόδου από την κρίση.»
Δεν έχουμε την πολυτέλεια και κυρίως το πολιτικό σύστημα δεν έχει την
πολυτέλεια για εσωστρεφείς και αυτοναφορικές πολιτικές, ούτε και για παιχνίδια μικροκομματικά με ευχολόγια
περί «εθνικής συνεννόησης». Δεν έχει καμία σημασία πια πώς το κάθε κόμμα θα
αυξήσει λιγουλάκι τη δύναμη του και ποιος θα εκλεγεί, αν εκλεγεί. Σημασία έχει
μόνο η πατρίδα μας. Και πρέπει άμεσα να δημιουργηθεί αυτό το αξιακό μέτωπο
ορθού λόγου απέναντι στον εθνικολαϊκισμό, απέναντι στην γελοιοκρατία. Ώστε να
αποτρέψουμε το κακό που έρχεται. Ο χρόνος που απομένει είναι ελάχιστος.
Ας γίνει επιτέλους.
* Το άρθρο δημοσιεύεται στο Capital.gr
