Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2015

Προσφυγικό: Τσίπρας όπως Καντάφι;

Ήταν 19 Φεβρουαρίου του 2011 όταν ο συνταγματάρχης Καντάφι είχε διαμηνύσει στην ΕΕ πως αν συνέχιζε να στηρίζει τις «αντικυβερνητικές διαδηλώσεις», η Λιβύη θα διέκοπτε τη συνεργασία στην «καταπολέμηση της παράνομης μετανάστευσης». Είχε προηγηθεί βέβαια η μεγάλη συμφωνία του 2004, όπου η ΕΕ ήρε το επί 18 έτη εμπάργκο όπλων προς τη Λιβύη ενώ τις ίδιες μέρες ανακοινώνονταν η συνεργασία της ΕΕ με τη Λιβύη για την από κοινού προσπάθεια «αναχαίτισης της παράνομης μετανάστευσης». Δεν ήταν δα και δύσκολο να υποθέσει κανείς ότι η ΕΕ ήρε το εμπάργκο όπλων με αντάλλαγμα να γίνει η Λιβύη ο gatekeeper της ΕΕ, με ό,τι αυτό συνεπάγονταν – όταν έπεσε ο Καντάφι έγιναν διεθνώς γνωστά τα όσα έπραττε με τους μετανάστες που «εμπόδιζε» να πάνε στην ΕΕ: χιλιάδες τα ανθρώπινα κουφάρια στις ερήμους και στις φυλακές-κολαστήρια. Εξάλλου λίγα χρόνια αργότερα, ο Καντάφι μέσω της Ιταλίας του Μπερλουσκόνι προέβη σε νέο εκβιασμό, απαιτώντας από την ΕΕ να λαμβάνει 5 δις ευρώ ετησίως για να συνεχίσει τον αγώνα του κατά της παράνομης μετανάστευσης, προειδοποιώντας ότι σε διαφορετική περίπτωση η Ευρώπη θα γέμιζε «πεινασμένους και άξεστους Αφρικανούς». Η εξέλιξη είναι γνωστή. Ο συνταγματάρχης Καντάφι έπεσε στην παγίδα που έστησε για άλλους.
Δυστυχώς, εν έτει 2015, η Ελλάδα με ατομική απόφαση του κ. Τσίπρα είναι η επόμενη χώρα που ζητά ανταλλάγματα και η πρώτη χώρα της ΕΕ. Προσοχή! Δεν ζητά το εύλογο, δηλαδή παραπάνω κονδύλια από τα σχετικά Ταμεία της ΕΕ, όπως το Ευρωπαϊκό Ταμείο για τους Πρόσφυγες, δεν ζητά τη συνδρομή της ΕΕ για την αντιμετώπιση μιας διεθνούς ανθρωπιστικής κρίσης με τα κύματα των προσφύγων, δεν επιμένει σε ένα σοβαρό και ολοκληρωμένο ευρωπαϊκό σχέδιο για την αντιμετώπιση του προσφυγικού ζητήματος με βάση τις αρχές του διεθνούς δικαίου και το ευρωπαϊκό δίκαιο, αλλά ζητά οικονομικά «ανταλλάγματα» άσχετα με το μείζον αυτό ζήτημα.
Τι ζητά άραγε ο κ. Τσίπρας και δυστυχώς με ευθύνη του η Ελλάδα; Ζητά να «εξαγοραστεί» η χώρα μας για να τηρήσει τις διεθνείς υποχρεώσεις της ή ζητά να «λαδωθεί» για να μετατραπεί η Ελλάδα σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης που θα στοιβάζονται απελπισμένες ανθρώπινες ψυχές και θα διαλύεται η χώρα; Τι προσπαθεί να κάνει ο πρωθυπουργός της Ελλάδας; Να ανταλλάξει λεφτά με «συμπαθή» (όπως τα είχε αποκαλέσει από το βήμα της Βουλής) «νεκρά παιδιά»; Κι αν αυτές είναι οι απόψεις του «αριστερού» εθνικολαϊκιστή ηγέτη, με ποιο δικαίωμα τις εφαρμόζει, με ποιο δικαίωμα προσβάλλει έτσι τη χώρα μας, καθιστώντας την κράτος-μαφία (mafia state). Είναι κι αυτό κατά τη γνώμη του «εντολή» που έλαβε από τον ελληνικό λαό;
Όχι, δεν πέφτουμε ακριβώς από τα σύννεφα. Άλλωστε η πρώτη «στρατηγική» που είχε επινοήσει η κυβέρνηση για την προσφυγική κρίση ήταν να μετατραπεί η χώρα μας σε trafficking state, όπου οι πρόσφυγες θα μεταφέρονταν από τα νησιά στη Θεσσαλονίκη κι από εκεί στην Ειδομένη και μετά στις γειτονικές χώρες! Όταν απέτυχε αυτό, επινόησε το mafia state!
Οι λέξεις δεν αρκούν για να περιγράψει κανείς τη στάση του κ. Τσίπρα. Πώς να περιγράψει την εθνική ντροπή που μας έχει υποβάλει; Και τι νόημα έχει; Καταλαβαίνει κανείς; Οι περίφημες ανθρωπιστικές οργανώσεις του πάλαι ποτέ ΣΥΡΙΖΑ γατί αλήθεια δεν λένε τίποτα; Πώς το δέχονται αυτό;
Πολλές είναι οι βλάβες που έχει επιφέρει ο κ. Τσίπρας και πολύ φοβάμαι πως θα προκαλέσει ακόμα περισσότερες μια και αδυνατεί να καταλάβει το πολύ απλό: πως ένας πρωθυπουργός είναι πρωθυπουργός όλου του τόπου κι όχι των ψηφοφόρων του μόνο. Πώς ένας πρωθυπουργός λαμβάνει δύσκολες αποφάσεις με πολιτικό κόστος για το γενικό καλό. Αλλά αυτό, η προσπάθεια να πάρει μικρά οικονομικά ανταλλάγματα για να στοιβάξει ανθρώπινες ψυχές, είναι το μεγαλύτερο ατόπημα της σημερινής κυβέρνησης και τις επιπτώσεις του ακόμα δεν τις έχουμε αντιληφθεί.
Διότι φυσικά η απάντηση που έλαβε ο κ. Τσίπρας από τους ξένους παράγοντες ήταν ένα περιφρονητικό «όχι». Τι περίμενε άραγε; Να δεχθεί η Ευρώπη να χρηματίσει μια χώρα για να δολοφονούνται άνθρωποι; (η Διάσκεψη του Evian* το 1938 θα στοιχειώνει για πάντα, ελπίζουμε, την Ευρώπη.) Διότι περί αυτού δυστυχώς πρόκειται. Η διεθνής κοινότητα αφήνει ανθρώπους να πεθαίνουν, τους εκθέτει σε θανάσιμο κίνδυνο στα νερά της Μεσογείου και η Ελλάδα, ενώ θα μπορούσε να υψώσει ανάστημα και να καλέσει την ΕΕ να αναλάβει τις ευθύνες της, αντιπροτείνει να αναλάβει τη «δουλειά»... αρκεί να κλείσει η πρώτη αξιολόγηση, να υπάρξει συμφωνία για τους πλειστηριασμούς όχι πολύ μακριά από την προστασία που ίσχυε έως την 31/10/2015 χάρη στους προηγούμενους, τους «παλιούς» ή να υπάρξει μια χαραμάδα στην αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά που αυτός συμφώνησε και ψήφισε!
Πώς τα επιτρέπουμε όλα αυτά; Και μέχρι πότε;

* Το 1938 ο πρόεδρος Ρούσβελτ πήρε την πρωτοβουλία να συγκαλέσει διεθνή διάσκεψη στο γαλλικό θέρετρο Εβιάν για την αντιμετώπιση των Εβραίων προσφύγων από το ναζιστικό καθεστώς. Η διάσκεψη, που κράτησε οκτώ μέρες, κατέληξε στο ότι δεν θα δεχθούν παραπάνω πρόσφυγες από τη Γερμανία οδηγώντας τους έτσι αβοήθητους στα χέρια των Ναζί και την «τελική λύση» του Χίτλερ, το ολοκαύτωμα.

** Σχετικό άρθρο μου για το προσφυγικό και τις συμφωνίες Καντάφι

Αναρτήθηκε στην Athens Voice 

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2015

Έλεος! Έλεος πια, Mr Tsipras

Ηφράση που συνεχώς σχηματιζόταν σαν ψίθυρος, σαν προσευχή, παρακολουθώντας τη συζήτηση Κλίντον/Τσίπρα στο Clinton Global Initiative, ήταν: έλεος... έλεος... έλεος! Τον Τσίπρα προλογίζει η γνωστή και μη λησμονημένη Γιάννα Αγγελοπούλου, με καναρινί ταγιέρ, που εμφανιζόμενη ως πρέσβειρα της Ελληνικής Δημοκρατίας (ναι, είναι πάντα διορισμένη ως πρέσβειρα εκ προσωπικοτήτων, απορώ γιατί δεν το έχουν ζητήσει και άλλοι εκπρόσωποι του επιχειρηματικού κόσμου!) λέει στο παγκόσμιο ακροατήριο πόσο μοναδικός, πόσο ανεπανάληπτος είναι ο Mr. Alexis Tsipras.

Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον είναι εξαιρετικά φιλικός και το θέμα στο οποίο εστιάζει είναι η προσέλκυση επενδύσεων στην Ελλάδα, το κύριο άλλωστε θέμα της χώρας μας. Ο Τσίπρας, που με δυσκολία καταλάβαινε τις κατά πάσα πιθανότητα ήδη γνωστές ερωτήσεις του Μπιλ Κλίντον, δεν είναι σε θέση να δώσει ολοκληρωμένη και πειστική απάντηση σε κανένα θέμα που του θέτει ή, μάλλον, για κάθε πάσα που του δίνει ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ. Είναι αμήχανος, λίγος, απροετοίμαστος να απαντά εκτός κειμένου και δεν μπορεί να αυτοσχεδιάζει. Χαζογελάει διαρκώς και το φιλικό αμερικάνικο κοινό γελά κι αυτό μαζί του για να τον βγάλει από τη δύσκολη θέση. Οι γκριμάτσες που κάνει θυμίζουν κωμικούς σίριαλ με κονσέρβα τα γέλια. Τελικά ο Τσίπρας εκτός από μίμος έχει και φλέβα κωμικού.

Ευχαριστεί την αμερικανική διοίκηση και πάλι. Παρόλο που όσο μιλάει ο Κλίντον απευθύνοντάς του την ερώτηση (ή πάσα) κοιτάει τα χαρτιά του, παίρνει πόζες σαν να κοιτάει στον καθρέφτη, ξανακοιτάει τα χαρτιά του. Και στα καλά καθούμενα, δίχως να υπάρξει λόγος ή σχετική ερώτηση, μιλάει για την ανάγκη αναδιάρθρωσης του χρέους με επίκληση λάθος αριθμών, λες και αυτό ενδιαφέρει το συγκεκριμένο ακροατήριο, και υπενθυμίζει πόσο κουράστηκε στη διαπραγμάτευση και πόσο κακή είναι η Ε.Ε. την οποία και άλλαξε!
Επικαλείται την ευρωζώνη και την ενότητά της, αλλά θεωρεί ότι η Ελλάδα είναι θύμα οικονομικού πολέμου που της έκανε προφανώς η ευρωζώνη που της δάνεισε 300 δις ευρώ! Αδυνατεί να παρουσιάσει τους τομείς στους οποίους υπάρχουν επενδυτικές ευκαιρίες στην Ελλάδα. Αναφέρει τον τουρισμό και ψελλίζει κάτι περί ενεργειακών οδών. Κουβέντα για ορυκτό πλούτο και για ΑΟΖ.
Κουβέντα για ιδιωτικοποιήσεις και ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών. Δεν μπορεί να μιλήσει συγκεκριμένα για καινοτομία, νεανική επιχειρηματικότητα κ.ο.κ. παρότι τον ρωτά ειδικά ο Κλίντον. Δεν δίνει απάντηση στο ερώτημα για την απόδοση και την προστασία των κεφαλαίων που θα επενδυθούν, παρότι επίσης τον ρωτά ειδικά ο Κλίντον. Συκοφαντεί βαριά τη χώρα του ως πελατειακή και διεφθαρμένη όπου δωροδοκούνται οι πάντες, και η δικαιοσύνη (ΓΑΠ ο Β΄) Προσπαθεί να πει κάτι για μεταναστευτικό στο περίπου. Για να καταλήξει ότι δωρίσαμε στον κόσμο τη δημοκρατία, και τώρα ξαναφέρνουμε τη δημοκρατία στην Ευρώπη!
Θα μπορούσε να μιλήσει ελληνικά με διερμηνεία ή έστω να προετοιμαστεί. Αλλά αυτό προϋποθέτει σεβασμό στο συνομιλητή του, αλλά και στο θεσμικό του ρόλο, καθώς εκείνη τη στιγμή ο Τσίπρας δεν ήταν ο νεαρός που έκανε διαδηλώσεις κατά του Κλίντον, αλλά ο ανώτατος εκπρόσωπος της Ελλάδας. Ο κ. Τσίπρας όμως δεν σέβεται τίποτα, και σίγουρα όχι τη χώρα του.

Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ,
 Μπιλ Κλίντον, έδωσε σκοινί για να πιαστεί ο πρωθυπουργός της Ελλάδας κι αυτός το χρησιμοποίησε για να κρεμάσει και πάλι τον τόπο μας στη χλεύη των διεθνών ΜΜΕ. Έλεος, απλά έλεος...

* Αναρτήθηκε στην Athens Voice 

Δευτέρα 3 Αυγούστου 2015

Πρώτη φορά και αριστερά και δεξιά και ολόγυρα: Ας ξυπνήσουμε!

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις παρεμβάσεις του Γ. Πανούση. Έναν άνθρωπο που θεωρώ αξιόλογο από παλιά, πολύ πριν γίνει υπουργός της κυβέρνησης Τσίπρα. Όταν ήταν ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, πανεπιστημιακός δάσκαλος, πάντα με τον δικό του λόγο.
Ο Γ. Πανούσης στην κυβέρνηση του κ. Τσίπρα λειτουργεί ως προβολέας, και λόγω της κρίσιμης αρμοδιότητάς του και λόγω της θεσμικής του ευθύνης, που όντας καθηγητής νομικής και εγκληματολογίας την αντιλαμβάνεται πολύ καλά. Επιδιώκει να μας προσανατολίσει προς έναν άλλο Τσίπρα, όχι αυτόν που φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού.
Ο Γ. Πανούσης θεωρεί ότι ο δικός του ρόλος μέσα σε αυτή την κυβέρνηση, που παραβιάζει συνειδητά και με στόχευση θεμελιώδεις αρχές της δυτικής δημοκρατίας, είναι αυτός του θεματοφύλακα της συνταγματικής νομιμότητας και της κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας, τον όποιον ανέλαβε αυτοβούλως ως αναπληρωτής υπουργός αρμόδιος για τη δημόσια τάξη και την προστασία του πολίτη. Θέση στην οποία πράγματι τον διόρισε και τον διατηρεί ο Τσίπρας, παρά την κατακραυγή από το κόμμα και τους υπέρμαχους του μπάχαλου.
Το θεώρημα Πανούση είναι ότι ο Τσίπρας περιβάλλεται από -και άρα εφάπτεται με- κύκλους, ομάδες, πρόσωπα που στεγάζονται κομματικά, εκλογικά, ακόμη και κοινοβουλευτικά (ως βουλευτές) στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αμφισβητούν, υπονομεύουν, αντιστρατεύονται την συνταγματική νομιμότητα, την κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία και το κράτος δικαίου.
Αυτό το κάνουν με πράξεις σχετικές με την ασφάλεια (π.χ. συμμετοχή σε πράξεις βίας ή υπόθαλψη ή εγκωμιασμός και ενθάρρυνση της τρομοκρατίας) ή με πράξεις σχετικές με τη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις οποίες ο ίδιος ο Γ. Πανούσης τις χαρακτήρισε «εσχάτη προδοσία» (π.χ. σχέδιο Λαφαζάνη για κατάληψη δικτύου της Τράπεζας της Ελλάδος, σχέδιο Βαρουφάκη για χακάρισμα των ΑΦΜ κ.ο.κ.), ή με πράξεις που αλλοιώνουν το πολίτευμα, το ρόλο της Βουλής και του Προέδρου της σε σχέση με την Κυβέρνηση και τις πολιτικές της (π.χ. όλο το «έργο» της κας Ζωής Κωνσταντοπούλου).
Άρα ο Γ. Πανούσης λέει: Δείτε με τι παλεύει το παλικάρι μας ο Τσίπρας. Ας τον στηρίξει ο αστικός κόσμος. Ας τον κάνει «δικό του» ηγέτη ώστε να διαχωρίσει τη θέση του από ύποπτες ομάδες, την αριστερή πλατφόρμα, άρρωστους ανθρώπους κ.ο.κ.
Όμως ο Τσίπρας λέει: Καλύπτω τον Γ. Βαρουφάκη, ενήργησε κατ’ εντολή μου. Ασκώ κριτική αλλά δεν συγκρούομαι με τη Ζ. Κωνσταντοπούλου, παραμένει εν λευκώ ΠτΒ. Θέλω να κυβερνώ μόνο με τον Καμμένο. Θα προχωρήσω την εφαρμογή του μνημονίου, που εγώ έφερα με τους χειρότερους όρους, με τον Κατρούγκαλο, τον Βούτση, τον Δρίτσα, τη Χριστοδουλοπούλου, τον Σκουρλέτη, τον Χαϊκάλη και άλλους έγκυρους ευρωπαϊστές πολιτικούς. Στηρίξτε με, ψηφίστε με, δοξάστε με! Κι όταν θα είμαι έτοιμος, θα ξαναρχίσω την ταξική πάλη και πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικά μας θα ’ναι.
Και η αντιπολίτευση του λέει: Ναι, μεγάλε ηγέτη, σε στηρίζουμε, σε ψηφίζουμε, θέλουμε να μας κυβερνήσεις και άλλο, έχεις υποχρέωση βάσει των εκλογών του Ιανουαρίου, μείνε στη θέση σου και συνέχισε τη γραμμή σου που δεν στηρίζει ο Λαφαζάνης και η Ζωή, αλλά στηρίζουμε χωρίς όρους εμείς. Δεν μπορείς να πας σε εκλογές, ακόμη και μετά τη διάσπαση στο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Τσίπρας απαντά: Οκ! Τότε βουλώστε το και απλώς να ψηφίζετε ό,τι σας φέρνω. Και όταν σας βρίζω και σας ξεφτιλίζω, να μη μιλάει κανείς. Τώρα καθαρίζω το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Αμέσως μετά θα καθαρίσω και με ό,τι έχει απομείνει από την αντιπολίτευση!
Σε αυτό το σχήμα μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι προσεκτικές παρεμβάσεις του αντιπροέδρου της Κυβέρνησης Γ. Δραγασάκη με σημαντικότερη όλων την παρέμβασή του στην κεντρική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ που δόθηκε στη δημοσιότητα το Σάββατο: Μια πλήρης ιστορική ομολογία της ευθύνης τους, που είναι πάντα η ίδια ιστορική ευθύνη της κομμουνιστικής αριστεράς για τα παλιότερα και παντοτινά λάθη της. Για τον εμφύλιο, αλλά και για την τωρινή ήττα της χώρας. Πάντα με τον ίδιο τρόπο.
Λέει ουσιαστικά ο Γ. Δραγασάκης, ο ειλικρινής και σοβαρός, ο παρ’ ολίγον ΓΓ του ΚΚΕ: Τα κάναμε μαντάρα, φταίει η αντίληψή μας, η θεωρία μας, τα στερεότυπά μας. Φταίνε τα ψέματα και οι δημαγωγίες μας. Δεν είχαμε καταλάβει τίποτα για το συσχετισμό των δυνάμεων και τη διαπραγμάτευση. Και εξακολουθούμε να μην καταλαβαίνουμε πού πάμε και πού οδηγούμε τη χώρα. (Ό,τι δηλαδή θα μπορούσε να λεχθεί και το 1949.) Όμως και πάλι ωραίοι είμαστε. Συνεχίζουμε. Οποίος δεν θέλει, φεύγει. Οι υπόλοιποι να μείνουν πειθαρχημένοι. Πιστοί στο κόμμα και τον αρχηγό. Σημασία έχει μόνο το να κρατηθούμε στην εξουσία. Δεν θα κάνουμε τα λάθη του 1944 ή του 1946.
Στο μεταξύ όμως συμφωνία δεν υπάρχει ακόμη. Το ΔΝΤ αντιδρά. Ο κατάλογος των μέτρων είναι οδυνηρά απροσδιόριστος. Η δραχμοφιλία των απελπισμένων και των δήθεν αριστερών και ακροδεξιών εθνικολαϊκιστών θα αυξάνει. Το σενάριο του Grexit θα ζεσταίνεται. Οι επιχειρήσεις θα κλείνουν. Οι άνεργοι θα αυξάνουν. Η χώρα θα αποσυντίθεται.
Ο Τσίπρας όμως θα συνεχίζει να κυβερνά, ως πρώτη φορά και αριστερά και δεξιά και ολόγυρα. Ως εκφραστής της εθνικής κρίσης και της μεγαλύτερης συλλογικής αδικίας που έκανε ο ελληνικός λαός εναντίον των λίγων που είπαν την αλήθεια και ανέλαβαν το κόστος των υπευθύνων πράξεων και λόγων τους –και δεν αναφέρομαι μόνο σε πολιτικούς αλλά για όποιον τόλμησε να εκφέρει έναν κάποιον άλλο λόγο– τελικά όμως εναντίον του ίδιου του του εαυτού. Ως πότε όμως;
Μήπως ως την ημέρα εκείνη που ο Τσίπρας θα νιώσει και πάλι έτοιμος να προχωρήσει το σχέδιο του: να γίνει ηγέτης ενός «άλλου καθεστώτος», ένας ηγέτης τύπου λατινικής αμερικής, ο δικός μας Μαδούρο; Μήπως ως τη μέρα εκείνη που η φτωχοποίηση της πατρίδας μας θα έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που η απαίτηση για επιστροφή στη δραχμή θα είναι παλλαϊκή και ίσως και αναγκαία για να μπορεί να τραφεί ο λαός; Και τότε θα ξαναμιλήσουμε για «ολετήρες της Ελλάδας», αλλά θα είναι αργά.
Μήπως, λοιπόν, έχει έρθει η στιγμή όσοι καταλαβαίνουν και νιώθουν να ενωθούν, να κινητοποιηθούν, να μιλήσουν, να δράσουν ώστε να σταματήσουμε το κακό, πριν να έρθει η στιγμή που όλοι (και πάλι) θα σωπαίνουν κατεβάζοντας τα μάτια;
*«Σπανίως πλάνη υπήρξε περισσότερον τραγική...» έγραφε ο Βρετανός Χάρολντ Νίκολσον, θερμός φιλέλληνας, αναφερόμενος στα γεγονότα 1919-1922.

* Αναρτήθηκε στην Athens Voice 

Σάββατο 25 Ιουλίου 2015

Κωδικός: Εκπαιδεύοντας τον Τσίπρα - Ή αλλιώς: παραπλανώντας τους πολίτες

Κωδικός: Εκπαιδεύοντας τον Τσίπρα
Ή αλλιώς: παραπλανώντας τους πολίτες

 Ένα νέο σχέδιο επιχειρείται το τελευταίο διάστημα, καλών ίσως προθέσεων. Αποτυπώνεται σε άρθρα σημαντικών ανθρώπων της διανόησης και σε σχόλια αναλυτών/πολιτευτών σε τηλεοπτικά πάνελ. Ο κωδικός αυτού: «εκπαιδεύοντας τον Τσίπρα».

Το σχέδιο εκκινά από το δίλημμα: θέλουμε να εφαρμόσουμε τη συμφωνία που έκανε τελευταία στιγμή και με τους χειρότερους όρους ο κ. Τσίπρας ή να επιστρέψουμε στην απειλή του Grexit και του «εθνικού νομίσματος»  που καλλιεργούσαν ως σχέδιο Β οι κκ. Τσίπρας και Βαρουφάκης; Αφού λοιπόν δεν πρέπει να πάμε στην δραχμή ή στην απειλή του Grexit, πρέπει να στηρίξουμε τον κ. Τσίπρα που μπορεί να έπαιξε εις βάρος της χώρας επί έξι μήνες αλλά τα γύρισε λίγο πριν την απόλυτη καταστροφή ασχέτως αν προκάλεσε μεγάλη βλάβη. Και όχι μόνο να τον στηρίξουμε αλλά και να τον εξημερώσουμε, να τον εκπαιδεύσουμε και να τον προστατεύσουμε από το ίδιο του το κόμμα και την εκλογική του βάση. Δηλαδή, από τον ίδιο του τον εαυτό.

Για μισό λεπτό όμως.
Ποιος έχει την ευθύνη για το γεγονός ότι φτάσαμε να μιλάμε για ισχυρή πιθανότητα εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση;
Ποιος έχει την ευθύνη για την καταστροφή των επί πέντε χρόνων θυσιών των Ελλήνων μέσα σε λίγους μήνες;
Ποιος έχει την ευθύνη για την κοινωνική απονομιμοποίηση της μεταπολίτευσης και την ανάδυση σκοτεινών αντιδημοκρατικών δυνάμεων; Για τον περίφημο «εκτσογλανισμό», για να θυμηθούμε έναν ακριβή όρο που κάποτε είχε ενοχλήσει ιδιαιτέρως τον Συριζα.
Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας δεν έχει αυτή την ευθύνη, κι όχι μόνο την τυπική, πολιτική αλλά και την ουσιαστική;
Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας δεν ήταν αυτός που δημιούργησε την πλατεία των αγανακτισμένων στην οποία γεννήθηκε ο Φρανκενστάιν «Συριζανελ» με την σιωπηλή υποστήριξη της ΧΑ;
Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας δεν ήταν αυτός που έστρεψε τον κόσμο εναντίον της Βουλής, των θεσμών, της δυτικής δημοκρατίας;
Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας δεν ήταν αυτός που από την πρώτη στιγμή είχε τον στρατηγικό έλεγχο της διαπραγμάτευσης;
Αυτός δεν ήταν που τοποθέτησε τον κ. Βαρουφάκη, το «asset της κυβέρνησης» κατά τα λεγόμενά του, και του έδινε κατευθύνσεις περί «δημιουργικής ασάφειας» και οργάνωσης του σχεδίου εξόδου από το ευρώ σε «war rooms»;
Οι επαφές και να φληναφήματα υπουργών της κυβέρνησης του με Ρωσία, Κίνα και χώρες της λατινικής Αμερικής υπό την δική του καθοδήγηση δεν γίνονταν;
Αυτός ο ίδιος ο κ. Τσίπρας δεν ήταν που στεκόμενος δίπλα στον Πρόεδρο  Πούτιν κατήγγειλε την ΕΕ και τις ηγεσίες των κρατών - μελών της ως μη δημοκρατικές απειλώντας και υποσχόμενος «νέα λιμάνια»;
Αυτός δεν προσέφερε στον Πρόεδρο Πούτιν την δυνατότητα να θέσει υπό έλεγχο την Ελλάδα και να στηρίξει την έξοδο της από την ευρωζώνη με αντάλλαγμα 10 δις ( την ώρα που ο κ. Σόιμπλε πρότεινε μπόνους 50 δις ευρώ για εθελοντικό Grexit !) κι ο μόνος λόγος που δεν συνέβη αυτό ήταν το γεγονός ότι αρνήθηκε ο ίδιος ο κ. Πούτιν; (δεν είδα κανέναν στην Ελλάδα να διαψεύδει το εντυπωσιακό ρεπορτάζ του Παύλου Παπαδόπουλου, «Ο Λεονίντ, ο Αλέξης και ο Παναγιώτης» στο Βήμα της Κυριακής)
Αυτός, αλήθεια, δεν ριζοσπαστικοποίησε το 61% του εκλογικού σώματος του δημοψηφίσματος εξωθώντας το να πει ένα νέο ηρωικό «μεταξικό» ΟΧΙ στην ΕΕ, για να το μετατρέψει «ναι» στα πιο οδυνηρά μέτρα λιτότητας, λίγο αργότερα;
Και τώρα εμείς, οι άλλοι, θέλουμε να προστατεύσουμε τον κ. Τσίπρα από τον εκλογικό αυτό σώμα;

Κι αλήθεια γιατί οι «ανέντιμοι» και «επικίνδυνοι» είναι ο Π. Λαφαζάνης και η αριστερή πλατφόρμα ή ακόμα και ο Γ. Βαρουφάκης, ενώ ο έντιμος και ο λογικός είναι ο Τσίπρας;
Ο Τσίπρας δεν ήταν αυτός που έριξε την κυβέρνηση τον Δεκέμβρη του 2014 και πήρε τις εκλογές με την πλατφόρμα Λαφαζάνη, ενώ κέρδισε το λαοπλάνο δημοψήφισμα με την πλατφόρμα Βαρουφάκη;
Σε αυτό το σχήμα ο «πολιτικά έντιμος» είναι ο Λαφαζάνης και όχι ο Τσίπρας, αν θυμηθούμε μάλιστα και την περίφημη φράση γεμάτη έπαρση του τελευταίου ότι θα πρωτοτυπήσει και θα τηρήσει τις προεκλογικές δεσμεύσεις του.

Και τώρα τι;
Υπό κανονικές συνθήκες ο κ. Τσίπρας θα είχε παραιτηθεί και θα εξεταζόταν σε αντιπαράσταση με τον κ. Βαρουφάκη για το ποιος έκανε και ήξερε τι. Αντί αυτού όμως εξυμνείται επειδή αντιλήφθηκε την τελευταία στιγμή τι συνέπειες θα είχε για τον ίδιο (όχι για τη χώρα) η πράξη αυτή της ρήξης που ο ίδιος προωθούσε  και τράβηξε χειρόφρενο προκαλώντας όμως μη ιάσιμα τραύματα στη χώρα και τους πολίτες.

Όχι, αυτός ο εφιάλτης πρέπει να τελειώσει εδώ και τώρα.
Είναι εθνικά ανεύθυνο και εξαιρετικά επικίνδυνο, κυρίως όμως είναι αφελές, να προσπαθούμε να κατασκευάσουμε έναν άλλο Τσίπρα, τον «δικό μας Τσίπρα»!
Με τον τρόπο αυτό γινόμαστε συνένοχοι στο μεγαλύτερο έγκλημα που έχει γίνει ποτέ σε χώρα ευρωπαϊκή, ένα έγκλημα μάλιστα που διαπράττεται με νηφαλιότητα, σχεδιασμό και καλές προθέσεις.
Ο Τσίπρας όμως αυτός είναι. Ένας υπερφίαλος,  φανατικός, ιδεοληπτικός, ανίκανος να αντιληφθεί τους ευρωπαϊκούς και διεθνείς συσχετισμούς, εθνικά επικίνδυνος «άνθρωπος που θέλησε να γίνει βασιλιάς».
Κι όπως στην τελευταία σκηνή της ομώνυμης ταινίας «Ο άνθρωπος που ήθελε να γίνει βασιλιάς»* το αίμα έσταξε και φάνηκε σε όλους πως δεν είναι θεός αλλά ένας κοινός  πολιτικός πλάνος.
Το να προσπαθούμε να τον εμφανίσουμε κάπως αλλιώς, απλώς θα έχει ως αποτέλεσμα να παραταθεί η πλάνη των πολιτών και να οδηγηθεί η χώρα σε ακόμα χειρότερη κατάσταση από την οποία δεν θα υπάρχει επιστροφή. Και τότε ποιος θα αντιμετωπίσει την οργή του κόσμου;
Δεν μπορούμε και δεν πρέπει κανείς να γίνει συνένοχος σε αυτό το εθνικό έγκλημα.

Η αντιπολίτευση οφείλει να ακούσει τη βάση, τους πολίτες αυτούς που τόλμησαν να βγουν στις πλατείες - σε αυτές τις πλατείες που πριν λίγα χρόνια είχε γεννηθεί το σκοτάδι- και να  φωνάξουν «ναι» στην αλήθεια, «ναι» στην λογική, «ναι» στην δημοκρατία. Οι πολίτες αυτοί που αρνήθηκαν να υποκύψουν στην προπαγάνδα, που προέταξαν την σκέψη και την αλήθεια. Οι πολίτες αυτοί που κράτησαν την ατομικότητά τους. Που κράτησαν το «εγώ» και δεν έγιναν μέλη ενός άμορφου «εμείς»- «Το εγώ, αυτό το δημιούργημα της γραμματικής, πολιτικά ύποπτη οντότητα»  όπως γράφει ο Καίσλερ στο «Μηδέν και το άπειρο» περιγράφοντας την ανάκριση του Ρουμπάσοφ στις δίκες της Μόσχας που είχε «τολμήσει» να διακρίνει τον εαυτό του από το κόμμα.
Αλλά και να προστατεύσει τους πολίτες που εσκεμμένα παραπλανήθηκαν από τον κ. Τσίπρα και πίστεψαν πως το «όχι» θα τους οδηγούσε στη γη της επαγγελίας.     

Η ανάγκη για δημιουργία ενός φιλοευρωπαϊκού, δημοκρατικού, μετώπου είναι μονόδρομος, προκύπτει ως ανάγκη, αρκεί να κάνουν όλοι οι πολιτικοί ένα βήμα πίσω στις φιλοδοξίες τους. Αλλιώς τι; Κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου στις πλάτες των βουλευτών της ΝΔ ,του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ; Κυβέρνηση εθνικής ενότητας με τον κ. Τσίπρα πρωθυπουργό να συνεργάζεται με αυτούς που έβρισε και συκοφάντησε και τώρα καταστρέφει και κακοαντιγράφει την πολιτική τους; Εκλογές για να έχει ο «αναγεννημένος» κ. Τσίπρας αυτοδύναμη πλειοψηφία ή το βασικό ρόλο σε μια κυβέρνηση στην οποία το μνημόνιο θα εφαρμόζουν από πρόσωπα όπως ο κ. Κατρούγκαλος της Βάρκιζας;
Και σε τελική ανάλυση από που προκύπτει ότι μπορεί να εκπαιδευτεί (;) ο κ. Τσίπρας στις πλάτες των πολιτών και της χώρας; Έχουμε τέτοια περιθώρια; Έχουμε αυτή την πολυτέλεια; Και αλήθεια, ακόμα κι αν την είχαμε, από που τεκμαίρεται ότι ο κ. Τσίπρας επιδέχεται εκπαίδευσης; Γιατί να μην θεωρήσουμε ότι το «χειρόφρενο» που τράβηξε δεν ήταν απλώς μια τακτικιστική αναδίπλωση ενός ανθρώπου που έχει ως ινδάλματά του τον Κάστρο και τον Μαδούρο;

Η αλήθεια είναι μπροστά μας. Όλα όσα έκανε ο κ. Τσίπρας τα έκανε επειδή δεν μπορεί να λειτουργήσει υπό συνθήκες κανονικότητας. Δεν μπορεί να γίνει κανονικός πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων, μιας δυτικής χώρας της ΕΕ, σε συνθήκες δημοκρατίας, που θα διαχειρίζεται την καθημερινότητα και θα παίρνει το πολιτικό κόστος κρίσιμων και δύσκολων αποφάσεων.
Ο κ. Τσίπρας μπορεί να λειτουργήσει ως "ηγέτης" μιας παράταξης, σε μια διχασμένη  Ελλάδα, υπό συνθήκες κοινωνικής αναταραχής, σε μια πλαστο-επαναστατική κατάσταση, περιτριγυρισμένος από κατασκευασμένους εχθρούς για να τους πολεμάει δήθεν κι έτσι να κυβερνά μια χώρα που θα την έχει θέσει σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης παραμερίζοντας ή υποβαθμίζοντας στην καλύτερη περίπτωση τους δημοκρατικούς θεσμούς. Ένας μοιραίος άνθρωπος που για να κρατηθεί πρωθυπουργός πρέπει να φέρει την εμφύλια σύγκρουση ( ελπίζω όχι με την κλασική μορφή )  και τη δραχμή, αργά ή γρήγορα.

Αν δεν το αντιληφθούμε εγκαίρως και δεν πράξουμε τα δέοντα τότε ... ας ελπίσουμε πως κάποτε .... «θα συναντηθούμε εκεί όπου δεν θα υπάρχει σκοτάδι ....»

We shall meet in the place where there is no darkness
G. Orwell, «1984»

_


* Ο Danny και ο Peachy πηγαίνουν στο μακρινό Kafiristan, εμφανίζονται ως θεοί, εκπαιδεύουν τους ντόπιους να αμύνονται, και εκμεταλλεύονται την περιοχή με σκοπό να κλέψουν τον πλούτο της και να επιστρέψουν στην Αγγλία. Όταν όμως μια γυναίκα που θέλησε ο Danny να παντρευτεί ενάντια στην θέλησή της τον δαγκώνει κατά την τελετή του γάμου τους, οι ντόπιοι βλέπουν ότι έσταξε αίμα από το δήθεν αθάνατο σώμα του και καταλαβαίνουν πως δεν ήταν θεός αλλά ένας απατεώνας που θέλησε να τους εκμεταλλευθεί.

* Αναρτήθηκε στην Athens Voice 

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2015

Παρασκευή 1 Μαΐου 2015

Κωδικός: Αλλαγή καθεστώτος

Πρώτη φορά #fasistera


Τ
ο σχέδιο είναι προσεκτικά μελετημένο. Βασίζεται στην κλασική αρχή όλων των κατά καιρούς «νέων» καθεστώτων: Αποδόμηση- Εγκατάλειψη- Κατάληψη. Το βλέπουμε να λαμβάνει χώρα σε βασικούς πυλώνες της δημοκρατίας μας και σε βασικούς θεσμούς της κοινωνίας των πολιτών.
Βουλή
Ξεκίνησαν από τις πλατείες των αγανακτισμένων που μαζί με την ακροδεξιά και πλήθος κόσμου που για άλλο λόγο κατέβαιναν στην πλατεία και άλλο σκοπό εν αγνοία τους εξυπηρετούσαν, αποδομούσαν το Κοινοβούλιο. Ποιος ξεχνά το σύνθημα «να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή»;
Κι όταν πλέον πήραν την εξουσία, η Βουλή άρχισε να υπολειτουργεί ή μάλλον να μην λειτουργεί καθόλου. Η Ολομέλεια συγκαλείται πολύ αραιά για νομοθετικό έργο. Τα κρισιμότερα νομοσχέδια έχουν εισαχθεί ως κατεπείγοντα. Οι ΠΝΠ, που είχαν καταγγελθεί τα προηγούμενα χρόνια, χρησιμοποιούνται με εντυπωσιακή άνεση για πολύ μεγάλα θέματα όπως η δέσμευση των ταμειακών διαθεσίμων των ΟΤΑ, των ΑΕΙ, των ασφαλιστικών ταμείων. Σημαντικές για το μέλλον του τόπου διαβουλεύσεις γίνονται στον κύκλο της Φρανκφούρτης με έμπιστους του Πρωθυπουργού ερήμην των αρμοδίων υπουργείων και, φυσικά, εν αγνοία της Βουλής. Η ίδια η παράταση του μνημονίου υπογράφτηκε χωρίς νομοθετική εξουσιοδότηση, ερήμην της Βουλής.
Ποιος ενδιαφέρεται; Ελάχιστοι. Ο κόσμος δεν αντιδρά. Διότι η Βουλή είναι πλέον απαξιωμένη.
Επόμενο βήμα; Η μονοκομματική Βουλή; Ότι είναι να γίνει θα αποφασίζεται αποκλειστικά στα όργανα του κυβερνητικού κόμματος.
Αντιπολίτευση
Όπου αντιπολίτευση πια δεν είναι οι εκφραστές της μειοψηφίας, αλλά οι «παλαιοί», οι «εθελόδουλοι», οι «ανθέλληνες», οι «ενθοπροδότες». Και άρα δεν δικαιούνται να ομιλούν.
Σχεδόν κανένας δεν αντιδρά ακούγοντας τους εκπροσώπους της κυβέρνησης με μια άνευ προηγουμένου αλαζονεία να σχολιάζουν καταγγελίες της αντιπολίτευσης για αυταπόδεικτα σκάνδαλα (πχ αδιαφανείς διορισμούς συγγενών, πελατειακές εξυπηρετήσεις και καταφανή ψέματα) λέγοντας «εσείς δεν έχετε κανένα δικαίωμα να μιλάτε, ο λαός σας καταδίκασε»!
Όπως και σχεδόν κανένας δεν αντιδρά όταν προπηλακίζεται βουλευτής της αντιπολίτευσης ή γίνεται επίθεση σε γραφεία πολιτικού κόμματος, ενώ το κυβερνών κόμμα σιωπά, στέλνοντας μήνυμα αποδοχής της πράξης.
Επόμενο βήμα; Η μονοκομματική χώρα; Όποιος δεν είναι μαζί με την κυβέρνηση, δεν είναι πατριώτης, δεν έχει δικαιώματα, ο λόγος του δεν μας αφορά.
Διαμορφωτές της κοινής γνώμης
Επί μακρόν, τα ΜΜΕ και οι δημοσιογράφοι χαρακτηρίζονται πουλημένοι γλείφτες της εξουσίας. Ποιος ξεχνάει τους προπηλακισμούς δημοσιογράφων; Τα συνθήματα «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι»;
Ενώ ως αντιπολίτευση αρνούνταν να παραστούν σε ενημερωτικές εκπομπές των «εχθρών του λαού» και των «κατασκευαστών της λαϊκής ετυμηγορίας»
Οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης απαξιώθηκαν. Ο κόσμος σταμάτησε να πιστεύει όσα ακούει και βλέπει.
Κι όταν πήραν την εξουσία, σχεδόν κανένας δεν αντέδρασε βλέποντας τους εκπροσώπους της κυβέρνησης να απειλούν και να μηνύουν δημοσιογράφους και ΜΜΕ, να λοιδορούν σκιτσογράφους και τον υπουργό εσωτερικών να δηλώνει με εντυπωσιακή άνεση πως «θα κοπεί από την ρίζα το μακρύ χέρι της αντιπολίτευσης στα ΜΜΕ»
Επόμενο βήμα; Μονοκομματικά ΜΜΕ; Αληθές είναι μόνο ό,τι προβάλλεται από κομματικά ΜΜΕ και κομματικούς δημοσιογράφους. Όλα τα άλλα είναι προπαγάνδα των εχθρών του γένους!
Ευρωπαϊκή Ένωση – Ευρωζώνη
Καθ’ όλη της διάρκεια της αντιπολιτευτικής στρατηγικής, το κόμμα αυτό που φέρει υποτίθεται την κληρονομιά του φιλοευρωπαϊστή Λεωνίδα Κύρκου, δεν σταμάτησε να ταυτίζει την ΕΕ και την ευρωζώνη με τους ναζί και να τις χαρακτηρίζει δυνάστες της πατρίδας μας.
Έτσι έτυχε μεγάλης αποδοχής η κατ’ επανάληψη προσβλητική συμπεριφορά υπουργών της κυβέρνησης απέναντι όχι σε συντηρητικές κυβερνήσεις αλλά σε κοινοβούλια άλλων ευρωπαϊκών κρατών και απέναντι όχι σε πρόσωπα αλλά σε ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Το σχέδιο πλέον της γεωπολιτικής «αλλαγής άξονα» έχει σχετικά υψηλή αποδοχή στους πολίτες διότι εξάλλου το όνειρο της Μεγάλης Αικατερίνης, του Ορλώφ και του «ξανθού γένους» που θα σώσει το υπόδουλο γένος των ελλήνων είναι εκπεφρασμένη κυβερνητική στρατηγική. Εμπνέει εξίσου την τερατογένεση ΣΥΡΙΖΑ / ΑΝΕΛ, τους κκ. Τσίπρα, Καμμένο και Λαφαζάνη.
Επόμενο βήμα; Μια Ελλάδα όχι ισότιμο μέλος της ΕΕ, αλλά δορυφόρος της ΕΣΣΔ, ερήμην της σημερινής Ρωσίας; (Το μόνο πρόβλημα εδώ είναι ότι δεν υπάρχει ΕΣΣΔ... κι έτσι κινδυνεύουμε να γίνουμε δορυφόρος σε ελεύθερη τροχιά, δορυφόρος δίχως άξονα)
Κοινωνία των πολιτών
Η κοινωνία των πολιτών ήταν, κατά την άποψή τους, αυτή που στήριζε την τότε αντιπολίτευση να ρίξει την προηγούμενη κυβέρνηση.
Κοινωνία των πολιτών που αντιδρά στην κυβέρνηση τώρα δεν υπάρχει. Τελείωσε μετά τις εκλογές !
Διαδηλώσεις ή συλλογικές και ατομικές αντιδράσεις κατά της νέας κυβέρνησης χαρακτηρίζονται ως προβοκάτσιες εγκάθετων από το «κεφάλαιο», τους «εργοδότες» και τους «αντικυβερνητικούς»
Επόμενο βήμα; Αντικατάσταση της κοινωνίας των πολιτών από τραμπούκους, πρόθυμους υπερασπιστές της κυβέρνησης που επιδίδονται σε οδομαχίες εναντίον όποιου αντιδρά;
Τοπική Αυτοδιοίκηση
Πώς να υπερασπιστεί κανείς την απολύτως δίκαιη αντίδραση των δημάρχων και περιφερειαρχών κατά της αντισυνταγματικής απόφασης της κυβέρνησης για δήμευση των αποθεματικών τους χωρίς χρονοδιάγραμμα και εγγυήςεις, όταν χαρακτηρίζονταν στο παρελθόν «βλαχοδήμαρχοι»; Τώρα με άνεση κομματικά sites τους αποκαλούν «πεμπτοφαλαγγίτες» και κανείς δεν αντιδρά, ενώ κάθε έννοια διοικητικής και οικονομικής αυτοτέλειας καταλύεται.
Επόμενο βήμα; Πλήρης κατάλυση του θεσμού της τοπικής αυτοδιοίκησης; (αναμένουμε άλλωστε και τις εκπλήξεις που θα φέρει η πρόταση για αλλαγή του Καλλικράτη)
Παιδεία
Τα τελευταία χρόνια οι μαθητές στα σχολεία εξωθούνταν σε καταλήψεις στο πλαίσιο του «αντιμνημονιακού αγώνα» και τα πανεπιστήμια και οι καθηγητές ήταν στο έλεος των αντιεξουσιαστών - δήθεν θεματοφυλάκων της ελεύθερης διακίνησης «κάποιων» ιδεών και ορμητήρια του «ένοπλου» με μολότοφ αντιμνημονιακού αγώνα, με την κομματική υποστήριξη του νυν κυβερνητικού κόμματος.
Έτσι δεν υπήρξαν έντονες αντιδράσεις όταν ο νέος υπουργός παιδείας χαρακτήρισε την αριστεία «χιτλερικό κατάλοιπο» και όταν έγινε κατάληψη στην πρυτανεία με αίτημα την αποφυλάκιση διαφόρων κακοποιών! Και κάπως έτσι με άνεση ξηλώνεται και η μεταρρύθμιση στην παιδεία.
Επόμενο βήμα; Πλήρης έλεγχος των πανεπιστημίων από το κομματικό κράτος;
Έννομη τάξη- Τρομοκρατία
Κανένα ζήτημα δεν υπάρχει με τις προνομιακές σχέσεις της κυβέρνησης με τους τρομοκράτες και τους ποινικούς που η διευκόλυνσή τους / απελευθέρωσή τους ήταν από τα πρώτα ζητήματα που θέλησε να διευθετήσει η νέα κυβέρνηση.
Από τη στιγμή- όπως εξάλλου το δήλωσε και η Πρόεδρος της Βουλής- που η προηγούμενη κυβέρνηση ήταν μια τρομοκρατική κυβέρνηση που με τα μνημόνια εξολόθρευσε το ελληνικό έθνος, όσοι επί των ημερών της προηγούμενης κυβέρνησης έκαναν εγκληματικές πράξεις και κυρίως τρομοκρατικές ενέργειες, δεν ήταν παρά «αντιστασιακοί ήρωες» και «πολιτικοί κρατούμενοι» που πλέον πρέπει με τον έναν ή άλλο τρόπο να αμνηστευθούν από την νέα κυβέρνηση.
Επόμενο βήμα; Ο φόβος των τρομοκρατών στην υπηρεσία της κυβέρνησης; 
Μέσα από αυτές τις διαδικασίες - που δεν είναι καθόλου καινοφανείς ιστορικά- και αν θυμηθούμε και το βασικό σύνθημα της τότε αντιπολίτευσης «η χούντα δεν τελείωσε το 1973» και άρα χούντα δεν ήταν η χούντα των συνταγματαρχών (άλλωστε αυτά είναι πολύ παλιά... όπως λένε) αλλά η χούντα των «μνημονιακών» κυβερνήσεων, εύκολα μπορούμε να περάσουμε σε αυτό το «άλλο καθεστώς». Από τη στιγμή που η προηγούμενη κυβέρνηση ήταν «χούντα» μπορούμε να καταργήσουμε τις εγγυήσεις της μεταπολίτευσης. Θα είναι ένα άλλου τύπου καθεστώς με εντολή λαού και υψηλή αποδοχή. Βέβαια δεν πρόκειται για κανένα «νέου τύπου καθεστώς», αντιθέτως ήταν στον 20ο αιώνα, μέχρι το 1990, πολύ γνωστό.
Εξάλλου προς αυτή την κατεύθυνση κινούνται και τα περί δήθεν «σιωπηλών πραξικοπημάτων» που ακούμε τις τελευταίες. Όταν έχουμε σιωπηλά δήθεν πραξικοπήματα, πρέπει να λαμβάνονται και σιωπηλές πρωτοβουλίες αναχαίτισης αυτών, .. η ιστορία διδάσκει.
Εξ ου και δεν υπάρχουν διαπραγματεύσεις. Καθόλου δεν ενδιαφέρει την ηγετική ομάδα η συντεταγμένη πορεία της χώρας. Η κυβέρνηση απλώς με διάφορα κόλπα προσπαθεί να κερδίσει χρόνο ώστε να μην βιωθούν από τους πολίτες τα αποτελέσματα των προθέσεων και επιλογών της και άρα να μην υπάρξει αντίδραση, προτού ολοκληρώσει την κατάληψη του κράτους. Κατά την άποψή τους, όταν αυτό συντελεσθεί, ουδείς θα μπορεί να μιλήσει. Ξεχνάνε όμως πως κανένα «νέο καθεστώς» δεν άντεξε δίχως χρήματα...
Στο σκηνικό αυτό που μοιάζει βγαλμένο από άλλες εποχές, μακρινές, αλλά δεν είναι, κάθε πολιτικό κόμμα, κάθε συλλογικότητα, κάθε διανοούμενος, κάθε ένας που το αντέχει, πρέπει να μιλήσει, πριν να είναι πολύ αργά.
Η δημιουργία ενός δημοκρατικού τόξου προστασίας των θεσμών, της δημοκρατίας, της λογικής είναι η μόνη οδός.

athensvoice.gr

Σάββατο 25 Απριλίου 2015

Μεταναστευτικό: ασχετοσύνη, ιδεοληψία, πελατειακές σχέσεις

Από τις πλέον αναμενόμενες κρίσεις της κυβέρνησης ήταν αυτή του μεταναστευτικού. Κι αυτό γιατί, οι ίδιοι άνθρωποι που προσπαθούσαν προ λίγων μηνών για μικροκομματική εκμετάλλευση να πείσουν τους Σύρους πρόσφυγες στο Σύνταγμα να μη ζητήσουν άσυλο στην Ελλάδα, αλλά να διεκδικήσουν την μεταφορά τους σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες κάνοντας απεργία πείνας, δηλαδή ένα αίτημα που δεν θα μπορούσε να ικανοποιήσει καμία κυβέρνηση κανενός κράτους μέλους, είναι σήμερα υπουργοί και συνεργάτες υπουργών!
Δυστυχώς οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούν να καταλάβουν τις διαφορές ανάμεσα α) στον ακτιβισμό, β) τη μικροπολιτική και γ) το διαχειρίζομαι τις τύχες των ανθρώπων από την πλευρά του κράτους.
Στην περίπτωση (α) πιστεύεις σε κάποιο πανανθρώπινο ιδανικό και προσπαθείς να το ικανοποιήσεις.
Στην περίπτωση (β) παριστάνεις ότι πιστεύεις σε κάποιο πανανθρώπινο ιδανικό για να ικανοποιήσεις μικροκομματικές σκοπιμότητες.
Στην περίπτωση (γ) δεν αρκεί η πίστη σε ιδανικά, καθώς η διαχείριση της καθημερινότητας επιτάσσει να λαμβάνεις υπόψη το σύνολο -το όλον- και να επιλέγεις τη λύση αυτή που θα είναι επωφελής για τους περισσότερους με τις μικρότερες δυνατές απώλειες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, που κατά τη φάση της fast track μετεξέλιξής του από μικρό κόμμα σε κόμμα εξουσίας απεμπόλησε εν ριπή όλα τα ιδανικά μετατρέποντάς τα σε «φούμαρα» για μικροκομματικά οφέλη, στέκει τώρα εγκλωβισμένος στο τρίπτυχο «ασχετοσύνη, ιδεοληψία, πελατειακές σχέσεις» αδυνατώντας να κυβερνήσει.
Αυτό όμως που δεν ήταν αναμενόμενο είναι να κυριεύσει η δεξιά ρητορική και πρακτική.
Θλίβομαι παρακολουθώντας την υπουργό μεταναστευτικής πολιτικής να πηγαίνει πέρα δώθε στα κανάλια και με περισσή αναλγησία να λέει «οι μετανάστες λιάζονται στις πλατείες». Σαν να μην έχει μπει ποτέ στα υπόγεια του κέντρου της Αθήνας που στοιβάζονται γυναίκες και μωρά παιδιά μαζί με λογιών λογιών τρωκτικά και έντομα. Σαν να μην έχει ακούσει ποτέ της ιστορίες εκμετάλλευσης αλλοδαπών. Σαν να μην έχουν φτάσει ποτέ στα αυτιά της ιστορίες βιασμών και πορνείας για να μπορέσουν να αγοράσουν τη στοιχειώδη τροφή. Σαν να μην έχει δει γειτονιές να υποβαθμίζονται και τη Χρυσή Αυγή να γιγαντώνεται. Διεθνιστές του παντεσπανιού, όπως σχολίασε ένας φίλος...
Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι επί κυβερνήσεως Κ. Καραμανλή αυτή ακριβώς ήταν η επικρατούσα ρητορική και πρακτική. Μετανάστες ή πρόσφυγες στοιβάζονταν για κάποιο χρονικό διάστημα σε κελιά και στη συνέχεια αφήνονταν ελεύθεροι με ένα χάρτη του κέντρου της Αθήνας στο χέρι με κυκλωμένη της πλατείες που έπρεπε να οδηγηθούν. Οι Αφγανοί στον Αγ. Παντελεήμονα, οι Αφρικανοί στην πλατεία Βικτωρίας, οι υπόλοιποι στην Ομόνοια.
Αυτή την «πολιτική των πλατειών» προσπαθήσαμε να αλλάξουμε το 2010, το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση μαζί με όλες τις προοδευτικές δυνάμεις του τόπου. Αυτό ήταν αριστερή πολιτική. Το action plan του 2010 που το διαμορφώσαμε όλοι μαζί και ο Νόμος 3907/2011 που το μετατρέπει σε ρυθμίσεις τον οποίο καταψήφισε ο Συριζα τότε για λόγους μικροκομματικών εντυπώσεων.
Επιπλέον, επί κυβερνήσεως Κ. Καραμανλή επικρατούσα ρητορική (δεν θα πω και πρακτική για ευνόητους λόγους) ήταν το «θα δώσουμε άσυλο για να φύγουν από την Ελλάδα και να πάνε στην Ε.Ε». Ο βασικός δε υπέρμαχος αυτής της επικίνδυνης αντιευρωπαϊκής γελοιότητας, που έθετε σε κίνδυνο την ισχύ του ελληνικού διαβατηρίου, ήταν ο Γ. Καρατζαφέρης!
Αυτά προσπαθήσαμε το 2010 να αλλάξουμε, με την έμμεση υποστήριξη του Σύριζα.
Και τώρα νάτη η επίσημη αριστερή κυβέρνηση να υιοθετεί όλη αυτή τη δεξιά πρακτική. Από τη μια ο Π. Καμμένος και ο Ν. Κοτζιάς να απειλούν ότι θα στείλουν ορδές αλλοδαπών (τους οποίους και αδιανοήτως τους αποκαλούν τζιχαντιστές), ησμονώντας ότι απειλούν με αποστολή τζιχαντιστών χώρες που έχουν θύματα από την ισλαμική τρομοκρατία!
Και από την άλλη ο Ν. Βούτσης και η Τ. Χριστοδουλοπούλου να βάζουν τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να αναγγέλλει ότι στους Σύρους πρόσφυγες θα δίνοντας αμέςως ταξιδιωτικά έγγραφα για να πάνε στη χώρα προτίμησής τους.
Ευτυχώς κάποιος τους προειδοποίησε (δεν το ήξεραν αλήθεια;) ότι η επίσημη αυτή δήλωση για «νόμιμα ταξιδιωτικά έγγραφα με τα οποία μπορούν να ταξιδέψουν στη χώρα προτίμησής τους» θα είχε ως άμεση συνέπεια την αποπομπή της Ελλάδας από τη Σένγκεν. Μια πρόταση που δυστυχώς είναι από καιρό στο τραπέζι των συζητήσεων -την είχε θέσει το Ηνωμένο Βασίλει-, όχι για να περιοριστούν οι μεταναστευτικές ροές αλλά για να περιοριστεί η μετανάστευση των Ελλήνων στην περίοδο της κρίσης!
Έτσι, λίγη ώρα αργότερα, έγινε το πρωτοφανές: με non paper το Μαξίμου διόρθωνε την on camera δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου και η περίφημη εξαγγελία πήρε τη μορφή: «Στους Σύρους πρόσφυγες που δικαιούνται άσυλο θα δίνονται άμεσα όλα τα απαραίτητα έγγραφα»... Κι έτσι γλιτώσαμε (για την ώρα) την αποπομπή από τη Σένγκεν, όχι γιατί όλοι θεώρησαν πως έγινε παρεξήγηση, αλλά γιατί όλοι είναι εξαιρετικά επιεικείς με την επικίνδυνη αυτή κυβέρνηση.
Βέβαια η φράση αυτή «στους Σύρους πρόσφυγες που δικαιούνται άσυλο θα δίνονται άμεσα όλα τα απαραίτητα έγγραφα» δεν λέει τίποτα. Καταγράφει απλώς τη νόμιμη διαδικασία. Κι άλλωστε το εύλογο ερώτημα είναι... γιατί μόνο τους Σύρους; Στους υπόλοιπους πρόσφυγες θα ακολουθείται άλλη διαδικασία; Φυσικά και όχι, αλλά εντάξει, ας είμαστε επιεικείς. Το μόνο βέβαιο είναι ότι το τρίπτυχο «ασχετοσύνη, ιδεοληψία, πελατειακές σχέσεις» τους εμποδίζει να εφαρμόσουν το νόμο 3907/2011.
Διότι ισχύει και σε αυτό το θέμα ό,τι ισχύει και στην οικονομική πολιτική. Δεν ξέρουν τι θέλουν. Μόνο λόγια λεβέντικα κι όταν έρθει η ώρα να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των λόγων τους, τα κάνουν «γαργάρα», κι εντωμεταξύ η χώρα μας ολοένα και φθείρεται. 

Τετάρτη 15 Απριλίου 2015

«Ως εδώ, όλα καλά»

«Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που πέφτει από το 50ο όροφο.
Ο τύπος καθώς πέφτει, για να καθησυχάσει τον εαυτό του επαναλαμβάνει:
ως εδώ όλα καλά
ως εδώ όλα καλά
ως εδώ όλα καλά...
Σημασία όμως δεν έχει η πτώση... αλλά η πρόσκρουση» από «Το Μίσος» του Ματιέ Κασσοβίτς
***
Επί 60 μέρες, τις οποίες τις μετράμε με κομμένη την ανάσα μέρα τη μέρα όλοι οι πολίτες, η κυβέρνηση παριστάνει ότι δίνει μάχες με ποικίλους εχθρούς. Στην πραγματικότητα απλώς ροκανίζει το χρόνο, με στόχο να προλάβει να καταλάβει το κράτος και έτσι ουδείς να μπορεί να αμφισβητήσει την εξουσία της ό,τι και αν συμβεί στη συνέχεια.
Μοναδικό τους μέλημα είναι η πλήρης και ολοκληρωτική κατάληψη της εξουσίας. Εξού και με μεγάλη ταχύτητα στελεχώνουν το κράτος με κομματικά στελέχη, που δεν έχουν μήτε τα τυπικά προσόντα. «Η δύναμη δεν είναι το μέσο, είναι ο στόχος» όπως γράφει ο Όργουελ στο «1984», το οποίο μοιάζει να έχουν μελετήσει (όχι και τόσο) προσεκτικά στην κυβέρνηση καθώς εφαρμόζουν όλα τα δοκιμασμένα εργαλεία προπαγάνδας.
Λέξεις εξαφανίζονται και αντικαθίστανται από άλλες λέξεις, ώστε να μην υπάρχει δυνατότητα σκέψης. Οι λέξεις έχουν μνήμη, κι αλλάζοντας αυτές σβήνεις τη μνήμη και δίχως μνήμη δεν υπάρχει αντίληψη. Τίποτα άλλο δεν αλλάζει παρά μόνο η αντιληπτική δυνατότητα των πολιτών, την οποία και θέλουν να ελέγχουν. «Ο στόχος της νέας αυτής γλώσσας, της newspeak, ήταν να μειώσει το πεδίο της σκέψης... ώσπου στο τέλος δεν θα υπάρχει καθόλου σκέψη» γράφει ο Όργουελ.
Τι άλλαξε αλήθεια στις διαπραγματεύσεις από το γεγονός ότι η τρόικα δεν λέγεται τρόικα αλλά λέγεται «θεσμοί» ή Brussels Group; Απολύτως τίποτα προς το καλύτερο. Προς το χειρότερο, ναι, διότι χάθηκε πολύτιμος χρόνος, αλλά αυτό δεν φαίνεται να αφορά την κυβέρνηση. Αυτό που την αφορά είναι να βγάζει non papers –τα οποία οι δημοσιογράφοι υποχρεούνται να τα μεταφέρουν κρατώντας ακόμα και τη στίξη– στα οποία να δηλώνει αυτάρεσκα πως «τερμάτισε οριστικά την προκλητική παρουσία της τρόικα». Α, ναι .. από την στιγμή που δεν λέγεται πια τρόικα, άρα τερμάτισε την τρόικα.
Ομοίως, κάποτε υπήρχε η ανθρωπιστική κρίση, δικό τους δημιούργημα η εισαγωγή της έννοιας αυτής για την περιγραφή της κατάστασης στην Ελλάδα. Όπως δημιούργησαν την έννοια αυτή έτσι και την ξέγραψαν. Τόσο απλά. Τώρα δεν υπάρχει πια «ανθρωπιστική κρίση». Αντιμετωπίστηκε διά μιας με νόμο που ψηφίσαν, σύμφωνα με τα non papers. Κι έτσι μπορούνε πλέον να εισάγουν αύξηση του ΦΠΑ στα τρόφιμα με «υψηλά λιπαρά», δηλαδή στα τρόφιμα πρώτης ανάγκης, στο περίφημο καλάθι της νοικοκυράς. Ονοματίζοντάς τα όμως «τρόφιμα με υψηλά λιπαρά» κι όχι καλάθι της νοικοκυράς, όπως συνηθίζεται να λέγεται, αλλάζεις την έννοια, σκοτώνεις την σκέψη, ακυρώνεις τις αντιδράσεις.
Και φυσικά το μνημόνιο το σκίσανε και δεν υπάρχει πια. Διότι από τη στιγμή που δεν έχει αυτό (η παράταση αυτού) εμφανιστεί στα ΜΜΕ και δεν έχει ψηφιστεί στη Βουλή, διότι επιμελώς το κρύβουν, το μνημόνιο δεν υπάρχει πια. Και το επόμενο που ετοιμάζουν δεν θα λέγεται μνημόνιο 3, αλλά «Συμβόλαιο για την ανάπτυξη» ή κάτι τέτοιο.
«Κι όταν όλοι αποδεχθούν το ψέμα που το κόμμα επιβάλλει, τότε το ψέμα περνά στην ιστορία και γίνεται αλήθεια» γράφει ο Όργουελ.
Απαραίτητο εργαλείο βέβαια για τη διαδικασία αυτή είναι η φίμωση των δημοσιογράφων, των διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Έτσι όποιος δημοσιογράφος δεν μεταφέρει αυτά που ακριβώς λέει η κυβέρνηση ή της ασκεί κριτική δέχεται απειλές από κυβερνητικά στελέχη και αγανακτισμένους ανώνυμους πολίτες, και στη συνέχεια αγωγές και μάλιστα από υπουργούς! Ώσπου κανείς να μην τολμά.
Φαίνεται η κυβέρνηση να έχει κατανοήσει απολύτως τη φράση«όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον: όποιος ελέγχει το παρόν, ελέγχει και το παρελθόν».
Στο νέο αυτό καθεστώς δεν απαγορεύεται τίποτα για τους κυβερνώντες, μια και δεν υπάρχουν πια νόμοι. Οι νόμοι ήταν των «παλαιών» που βαφτίστηκαν εθνοπροδότες και σιγά-σιγά εξαφανίζονται, αρχικά από την δημόσια σφαίρα. Το ιδανικό δελτίο ειδήσεων είναι αυτό που δεν θα δίνει καθόλου βήμα στους «παλαιούς» που ασκούν κριτική... που τολμούν να πουν πως δύο συν δύο κάνει τέσσερα* ... και πράγματι κάποια δελτία ήδη τείνουν να αγγίξουν αυτή την τελειότητα. Έτσι μπορούν υπουργοί ανενόχλητα να αναθέτουν δουλειές του υπουργείου τους στην εταιρεία τους ή στους συνεργάτες τους, ακόμα και δουλειές που στρέφονται κατά του ίδιου του δημοσίου!
Και η Βουλή υπολειτουργεί. Η ολομέλεια ανοίγει σπανίως – τον πρώτο μήνα άνοιξε μόνο για να φωτογραφηθεί η Πρόεδρος της Βουλής. Ενώ το κανάλι της Βουλής, το δημόσιο forum μέσα από το οποίο οι πολίτες μπορούν να παρακολουθούν τις εργασίες της ολομέλειας και των επιτροπών, έχει μετατραπεί σε προσωπικό κανάλι της Προέδρου της Βουλής που δίνει συνεντεύξεις.
Τα, κατά τα κάποτε λεγόμενά τους, «εργαλεία της μνημονιακής χούντας» (κατεπείγοντα νομοσχέδια, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου) είναι πλέον στην υπηρεσία της κυβέρνησης για εξυπηρέτηση συμφερόντων της, στη λογική: «η δημοκρατία είναι αδύνατη και άρα το κόμμα είναι ο φρουρός της δημοκρατίας».
Οι δε συνεδριάσεις του κόμματος γίνονται κεκλεισμένων των θυρών και μοιάζουν με τη διαδικασία που περιγράφει ο Όργουελ ως «δύο λεπτά μίσους» όπου τα στελέχη συγκεντρώνονται και εκτονώνουν το θυμό τους ώσπου ο κρυφός θυμός μετατρέπεται σε λατρεία προς τον ηγέτη, που άγρυπνος τους προστατεύει.
Και φυσικά όλα αυτά διανθίζονται με τον απαραίτητο εθνικισμό που διαμορφώνεται από τη ρητορική ότι μας πολεμάνε οι ξένοι. Άλλωστε όποιος διαφωνεί με την κυβέρνηση είναι εχθρός της πατρίδας! «Με την Ελλάδα ή με τους δανειστές» κραυγάζει στο ακροατήριο του ο πρωθυπουργός!!! Ξένοι είναι παραδόξως οι Ευρωπαίοι που μας δίνουν τα λεφτά. Υποστηρικτές μας είναι οι ΗΠΑ (κι έτσι ο κ. Καμμένος με χαρά προσέφερε στο αμερικανικό δημόσιο ή σε αμερικανικές εταιρείες το 30% του ορυκτού πλούτου του Αιγαίου!), αλλά και η Ρωσία και Κίνα!
Κι ενώ όλη αυτή η προσπάθεια καταβάλλεται μεθοδικά –αν και συχνά ιδιαιτέρως κωμικά– στο εσωτερικό της χώρας, στο εξωτερικό της χώρας που αφορά το πεδίο της εθνικής οικονομίας οι δανειστές μας μένουν ανεπηρέαστοι. Η προσέγγισή τους γίνεται όλο και πιο σκληρή διότι επιδεινώνονται τα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας και μεγαλώνουν οι χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδας με το χρόνο που χάνεται από τα κόλπα της κυβέρνησης στο εσωτερικό, ενώ η πραγματική οικονομία σπαράσσεται, οι καταθέσεις αποσύρονται, το τραπεζικό σύστημα βουλιάζει, τα ταμεία αδειάζουν από το πλιάτσικο της κυβέρνησης για να πληρωθούν οι δόσεις και να μην γίνει πιστωτικό γεγονός έως ότου ολοκληρωθεί η επιβολή στο κράτος.
Καθόλου δεν επηρεάζονται ούτε η εγχώρια αγορά, ούτε η διεθνής αγορά, ούτε οι δανειστές μας από τα προπαγανδιστικά εσωτερικά κολπάκια της κυβέρνησης, και το τέλος μοιάζει να πλησιάζει. Η προπαγάνδα στο μόνο που ωφελεί εν τέλει την κυβέρνηση είναι στο να διατηρεί σιωπηλούς τους πολίτες, διαβεβαιώνοντάς τους πως... «ως εδώ, όλα καλά»... εν όσο η πτώση συνεχίζεται... όμως η ώρα της πρόσκρουσης πλησιάζει.
Θα το επιτρέψουμε να συμβεί;

Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2015

Άρθρο στην εφημερίδα ΑΞΙΑ| Η ανεπαίσθητη διολίσθηση της δημοκρατίας μας

Η δημοκρατία μας διολισθαίνει ... ανεπαίσθητα ... βήμα βήμα και ως είθισται, διολισθαίνει εν μέσω κραυγών δήθεν υπερασπίσεως της.

Τις τελευταίες εβδομάδες στάλθηκαν επικίνδυνα μηνύματα για την δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό μας.

Φυσικά τα μηνύματα ήταν αρκούντως εύληπτα και μόνο με το σχηματισμό συγκυβέρνησης, δίχως καν προγραμματική συμφωνία, ενός αριστερού/ριζοσπαστικού και ενός ακροδεξιού/ εθνικιστικού κόμματος. Θα εστιάσω όμως στα ανώνυμα ή επώνυμα σχόλια όπως για παράδειγμα αυτό του Γ. Ζουγανέλη που εξέφρασε, με αφορμή την τοποθέτηση του Μ. Γλέζου, την διαδεδομένη στον κόσμο των social media άποψη: «μην δίνετε επιχειρήματα σε αυτούς που δεν πρέπει να μιλάνε [...] οι φαιδροί οι ασήμαντοι οι εθνικοί μειοδότες». Διαχωρίζοντας έτσι τους πολίτες σε αυτούς που στηρίζουν την κυβέρνηση και άρα δικαιούνται να ομιλούν και σε αυτούς που ασκούν κριτική στην κυβέρνηση και άρα δεν δικαιούνται να ομιλούν καθώς είναι εθνικοί μειοδότες.

Αυτή η άποψη, η ταύτιση δηλαδή της κυβέρνησης με την κοινωνία και του «φιλοκυβερνητικού» με τον «πατριώτη», έκανε αισθητή την παρουσία της από τις πρώτες μέρες της νέας κυβέρνησης με τα οργανωμένα από το κυβερνών κόμμα καλέσματα στις συγκεντρώσεις υποστήριξης της κυβέρνησης. Στα διαδικτυακά μηνύματα που στέλνονται γράφουν: «είσαι Έλληνας; Στήριξε την κυβέρνηση, πάρε μέρος στη διαδήλωση». Κι όταν κάποιοι ασκούν κριτική στην κυβέρνηση ή στο κάλεσμα δέχονται καταιγισμό μηνυμάτων με το επαναλαμβανόμενο μοτίβο: «τι Έλληνας είσαι εσύ που δεν στηρίζεις την κυβέρνηση;». Αυτή η πρακτική δεν είναι παρά μια κλοπή των εργαλείων της κοινωνίας των πολιτών. Των εργαλείων άσκησης πίεσης των πολιτών στην εκάστοτε κυβέρνηση. Εξάλλου το Σύνταγμα προστατεύει το δικαίωμα του συνέρχεσθαι, μια και ουδέποτε αυτό είναι προς υποστήριξη της κυβέρνησης στις αστικές δημοκρατίες. Αν ήταν, προς τι η προστασία;
Μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα εμφανίζονται «φιλοκυβερνητικές συγκεντρώσεις» καθώς το κυβερνών κόμμα μασκαρεύεται σε κοινωνία των πολιτών, υπονομεύοντας την στην πραγματικότητα και οι κανονικοί πολίτες μη έχοντας τρόπους δράσεις σιωπούν. Εξάλλου ο κάθε ένας πολίτης νιώθει πως είναι ο μόνος που τα βλέπει διαφορετικά μια και η εικόνα που παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ δείχνει ότι πλήθος κόσμου επικροτεί.

Το σχήμα αυτό έρχεται να ενισχυθεί με κάποιες δημοσκοπήσεις. Η προ ημερών δημοσκόπηση - κατά παραγγελία της επίσημης κομματικής εφημερίδας του κυβερνώντος κόμματος- που έδειχνε πως το 80% υποστηρίζει τους χειρισμούς της κυβέρνηση και το 87% τον Πρωθυπουργό είναι προς αυτή την κατεύθυνση, όταν μάλιστα χρησιμοποιείται από κυβερνητικούς εκπροσώπους ως απάντηση στην δειλή ερώτηση του τολμηρού δημοσιογράφου σχετικά με το νέο μνημόνιο και τα μέτρα που συμφώνησαν να φέρουν. «Μα μας στηρίζει το 87% των πολιτών» είναι η αποστομωτική απάντηση!!! Και άρα όποιος αμφισβητεί το αγαθό των προθέσεων και το άριστο του αποτελέσματος πάει κόντρα στη βούληση του λαού!

Το επόμενο βήμα ανεπαίσθητης διολίσθησης της δημοκρατίας μας εντοπίζεται στην αμφισβήτηση του ρόλου της αντιπολίτευσης.
«Όσο πιο γρήγορα αποτελέσει παρελθόν, τόσο το καλύτερο για τον τόπο» δήλωσε ο ευρωβουλευτής και αντιπρόεδρος του ΕΚ Δ. Παπαδημούλης σχολιάζοντας τις δηλώσεις αρχηγού κόμματος της αντιπολίτευσης που τόλμησε να ασκήσει κριτική στην κυβέρνηση. Μια φράση που προφανώς δεν ταιριάζει στο κοινοβουλευτικό πολίτευμα και ξυπνάει ιστορικές μνήμες άλλων καθεστώτων.

Αλλά και ο υπουργός εσωτερικών κ. Βούτσης στην τελευταία συνέντευξη Τύπου του δήλωσε κατηγορηματικά πως δεν αναγνωρίζει στην αντιπολίτευση το δικαίωμα να ασκεί κριτική.

Στο ίδιο κλίμα ήταν και η επίσημη απάντηση της κυβέρνησης στις δηλώσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης σχετικά με τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων, η οποία κυμάνθηκε ανάμεσα στο «έχουν το θράσος να μας επιπλήττουν» και στο «τα βάζουν με την κοινωνία επειδή στηρίζει στη συντριπτική της πλειοψηφία τη νέα ελληνική κυβέρνηση» επιχειρώντας και πάλι την ταύτιση της κυβέρνησης με την κοινωνία. Στην πραγματικότητα δεν απαντούν στην κριτική- πρακτική δυστυχώς συνηθισμένη στις σχέσεις κυβέρνησης/αντιπολίτευσης- αλλά σου λένε πως δεν έχεις δικαίωμα να ομιλείς διότι είσαι ο εχθρός του λαού μια και ο λαός στηρίζει την κυβέρνηση μας - πρακτική απολύτως εκτός πλαισίου της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας καθώς απαγορεύει στην αντιπολίτευση να ασκήσει το εκ του συντάγματος δημοκρατικό της δικαίωμα και θεσμική της υποχρέωση.

Για να μην αναφερθώ στην ομιλία της κα. Ζωής Κωνσταντοπούλου όταν ανέλαβε τα καθήκοντά της ως Προέδρου της Βουλής που μίλησε για την πρώτη «αντιμνημονιακή βουλή» (!) ενώ δεν έκανε καμία αναφορά στα δικαιώματα της αντιπολίτευσης. Αλλά και στη τελευταία της πρωτοβουλία να συγκαλέσει την ΚΟ του κόμματός της για να δώσει οδηγίες, παραβλέποντας πως η Πρόεδρος είναι όλης της Βουλής κι όχι μόνο της ΚΟ του κόμματός της.

Τα παραπάνω εμπλουτίζονται με απαξιωτικές επιθέσεις για όποιο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει διαφωνία ή αμφιβολία για την κυβερνητική πολιτική.

Κορωνίδα όλων αυτών βέβαια ήταν η φράση του ίδιου του πρωθυπουργού περί «αλλαγής καθεστώτος» με την ψήφο στις 25 Γενάρη, λησμονώντας πως η τελευταία φορά που έγινε αλλαγή καθεστώτος ήταν το 1974.

Για να φτάσουμε, βήμα βήμα, στην πρώτη συνεδρίαση  της Βουλής της νέας κοινοβουλευτικής περιόδου όπου η Πρόεδρος της Βουλής ζήτησε να αναβληθεί η προβλεπόμενη ψηφοφορία γιατί απουσίαζαν οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής!!! Και απουσίαζε διότι ο εισαγγελέας δεν τους έδωσε άδεια να βγουν από τη φυλακή. Η Πρόεδρος τη Βουλής προσπάθησε να ασκήσει πίεση στη δικαιοσύνη να άρει την προσωρινή κράτηση θέτοντας σε ομηρία όλη τη βουλή υπό το σχήμα: όσο δεν αποφυλακίζονται οι χρυσαυγίτες δεν θα συνεδριάζει η ολομέλεια! Ευτυχώς δεν το κατόρθωσε (ακόμα).

Όλα τα παραπάνω συνιστούν μια υπόγεια μεταβολή του πολιτεύματος; Ίσως να ακούγεται υπερβολικό και μπορεί και να είναι. Όμως τα πραγματικά περιστατικά κατατείνουν σε μια αδιόρατη, ανεπαίσθητη διολίσθηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μας. Διότι έχουμε ταυτοχρόνως παραβίαση της διάκρισης των εξουσιών όσον αφορά τη νομοθετική και την δικαστική εξουσία υπερ της εκτελεστικής αλλά και προσπάθεια υπονόμευσης των μηχανισμών της κοινωνίας των πολιτών από την εκτελεστική εξουσία. Κι όλα αυτά με τις χαρμόσυνες ιαχές και την πρακτική συνεισφορά της χρυσής αυγής.

Δεν γνωρίζω αν όλα αυτά γίνονται σκοπίμως με στόχο την «αλλαγή καθεστώτος» που προανήγγειλε ο Πρωθυπουργός  ή έχουμε να κάνουμε με την ενσάρκωση του μύθου του Νάρκισσου που κοιτάζοντας το πρόσωπό του στα νερά της πηγής τόσο πολύ του άρεσε που παρέμεινε εκεί αυτοθαυμαζόμενος μέχρι που μαράζωσε και πέθανε. Και μαζί με αυτόν, μαζί με αυτούς ... μαραζώνει και αργοπεθαίνει η δημοκρατία μας.

Τα σημάδια πλέον είναι πολλά και η σιωπή βλάπτει. Η δραματική επιδείνωση της οικονομικής κρίσης είναι το λιγότερο εν τέλει που θα μας συμβεί. Η υπονόμευση των θεσμών της αστικής δημοκρατίας εκ των άνω μάλιστα, εκ του κυβερνώντος κόμματος δηλαδή, είναι εξ ίσου μεγάλο κακό.

Παρά τις απειλές και τις νουθεσίες, η αντιπολίτευση έχει εργαλεία να αντιδρά και αυτό κάνει. Αυτό που είναι κρίσιμο είναι η επανάκτηση των εργαλείων της κοινωνίας των πολιτών – όχι δεν είσαι εθνοπροδότης αν ασκείς κριτική στην κυβέρνηση, τουναντίον είσαι ενεργός πολίτης.