Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

Πού πήγες κι έμπλεξες, Πέτρο;

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον το «διάλογο» στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ γύρω από το ζήτημα «Πέτρος Τατσόπουλος»! Κορωνίδα του «διαλόγου» αυτού είναι φυσικά το άρθρο του κ. Μουλόπουλου, πρόεδρου του ΔΣ της «Αυγής», διαβόητου για τις σταλινικές του απόψεις και νυν στενού συνεργάτη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και εξ απορρήτων του κ. Τσίπρα.

Αλλά και οι δηλώσεις του κ. Βούτση συμβάλλουν τα μάλα σε αυτό το «διάλογο», μια και ενημέρωσε διά μέσου των τηλεοπτικών δεκτών πως ο Πέτρος Τατσόπουλος δεν συντάσσεται με την κομματική γραμμή η οποία ορίζει τον πόλεμο στα «ΝΕΑ» και επομένως επίκειται η διαγραφή του. Κι είναι ίσως η πρώτη φορά που ακούμε για διαγραφή στελεχών –διότι το χρέος το διαγράφουν κάθε μέρα– από την «προοδευτική αριστερά», ίσως γιατί η μεγάλη στροφή τους προς το «ρεαλισμό», εκτροχιάστηκε προς την κομμουνιστογενή αριστερά.

Τη διαδρομή του Πέτρου Τατσόπουλου, βέβαια, την παρακολουθώ δύο δεκαετίες τώρα. Και θα έλεγα πως συνηθίζει να εισέρχεται καλόπιστα σε ναρκοπέδια με περισσή άγνοια κινδύνου. Και δεν είναι η πρώτη φορά που γράφω άρθρο υπέρ του Πέτρου, που στην ουσία του είναι υπέρ της Δημοκρατίας, υπέρ της κοινής λογικής.

Θυμάμαι την τελευταία φορά, που το ζήτημα ήταν και πάλι το δικαίωμα στο χιούμορ. Τότε που για κάτι που είχε πει για τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη στο facebook δέχονταν απειλές και χλεύη από όλον τον ακροδεξιό ζόφο, και όχι μόνο.

Με αυτά και με αυτά, ο Πέτρος τιμήθηκε από τους πολίτες με το αξίωμα του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. Φευ, θα νόμισε πως ήταν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ της ανανεωτικής Αριστεράς, της Αριστεράς της διανόησης, Αμ δε!

Κατά την αστραπιαία αυτή διαδρομή όπου το 4% έγινε 24%, ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα-όχημα διαμαρτυρίας και τέκνο της κοινωνικής κρίσης, από κόμμα της ανανεωτικής Αριστεράς μεταμορφώθηκε σε σταλινικό κόμμα που συνεργάζεται, κατά δήλωσή του, και με το διάβολο για να πάρει την εξουσία, για ίδιον όφελος. Με τη νέα του όψη ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιδέχεται την άλλη άποψη, ούτε καν την άποψη. Το χιούμορ δεν έχει θέση στο κόμμα, η κριτική απαγορεύεται, και το «ή εμείς ή αυτοί» παίρνει σάρκα και οστά, με στόχο τον εθνικό διχασμό. Οι «διαφωνούντες» με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ λοιδορούνται στο όνομα της κομματικής αντίληψής του περί λαϊκής βούλησης και ο πολιτικός αντίπαλος προβάλλεται ως λαομίσητος εχθρός που πρέπει να εξοντωθεί πολιτικά (αλλά και βιολογικά, γιατί όχι;). Και φυσικά κανένας ενδοιασμός δεν υπάρχει στο να αποκαλεί ο κ. Τσίπρας «πολύ βαρύ για να τον σηκώσεις» τον πολιτικό του αντίπαλο από το βήμα της Βουλής, ενώ ταυτοχρόνως πετά τόνους λάσπης, γνωρίζοντας καλά πως πρόκειται για λάσπη. Κι αν του ζητήσεις εξηγήσεις για τις συμφωνίες που μοιάζει να έχει συνάψει με τα πιο σκοτεινά συμφέροντα, αραδιάζει διάφορα περί χούντας που δεν τελείωσε το 1973 και για κυβέρνηση κατοχής και δοσίλογων, βροντοφωνάζοντας πως δεν χρειάζεται να δώσει εξηγήσεις σε κανένα διότι «τα χέρια του είναι καθαρά». Μας τα λέγανε κι άλλοι αυτά για τα «καθαρά χέρια», μέχρι που ήρθε ο Σεπτέμβρης.

Κάπως έτσι δεν θα δεχόταν ποτέ ο σταλινικός πια ΣΥΡΙΖΑ το σχόλιο του Πέτρου υπέρ Βαλλιανάτου, όταν όλοι οι δήθεν «αριστεροί» ζητάγανε την κεφαλή του επί πίνακι επειδή είπε, μετά το τρομοκρατικό χτύπημα που στοίχισε τη ζωή δύο νέων ανθρώπων, «είμαστε όλοι χρυσαυγίτες», λες και δεν ξέρουμε ποιος είναι ο Βαλλιανάτος, τους αγώνες του για τα δικαιώματα όλων όσων δεν έχουν φωνή, τη συνεχή σύγκρουσή του με το φασισμό, και το πνεύμα της φράσης του.

Κάπως έτσι δεν θα δεχόταν ο σταλινικός πια ΣΥΡΙΖΑ το σχόλιο του Πέτρου υπέρ της ελευθερίας του λόγου και κατά της εφημερίδας «Αυγή», που χαρακτήριζε τους συγγραφείς Χωμενίδη, Τριανταφύλλου και Χειμωνά «β΄ διαλογής» επειδή δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ, και τον Δ. Χαντζόπουλο «εντεταλμένο του καθεστώτος» επειδή έκανε ένα χιουμοριστικό σκίτσο για το σόου που είδαμε την περασμένη Κυριακή από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τη Ραχήλ Μακρή στην Αγ. Παρασκευή, προς τέρψιν των τηλεθεατών των ειδήσεων των 8.

(Κι όποιος θέλει να μιλήσει για πραγματικό σεξισμό, δηλώνω παρούσα. Δεν θα χάσουν οι έννοιες το νόημά τους για να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση.)

Φυσικά, αυτό που κυρίως ενόχλησε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι η δημοσίως διατυπωμένη αντίρρηση του Πέτρου Τατσόπουλου στα σχέδια της ηγεσίας να συνεργαστούν με τους Ανεξάρτητους Έλληνες και τον Καμμένο. Γιατί ο Πέτρος έχει δημοκρατικά όρια, δεν θέλει να συνεργαστούν και με το διάβολο για να γίνουν κυβέρνηση, και δεν απεχθάνεται μόνο το μαύρο φασισμό, αλλά το φασισμό με όποιο χρωματικό επικάλυμμα κι αν έχει.


Ματαιοπονεί, φυσικά. Γιατί όσο θα κορυφώνεται η διαπραγμάτευση της συγκυβέρνησης για την έξοδο από τα μνημόνια, τόσο θα σκληραίνει και η «γραμμή» της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, που τρέμει μη και πετύχει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ προς όφελος της χώρας.

Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013

Προταση δυσπιστίας = Ψήφος εμπιστοσύνης του Τσίπρα στην τρόικα

Αν ήμασταν μια χώρα με μια αξιωματική αντιπολίτευση που σέβεται τον θεσμικό της ρόλο, τι θα σήμαινε η πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε ο κ. Τσιπρας, εν τω μέσω της τελευταίας κρίσιμης διαπραγμάτευσης με την τρόικα και τους εταίρους που αν πετύχει θα οδηγήσει τη χώρα στην ασφαλή έξοδο απο την κρίση και τα μνημόνια;


Θα σήμαινε ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ζητά απο τους βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου να ρίξουν την κυβέρνηση και άρα εκ των πραγμάτων να αποτύχει η διαπραγμάτευση και η χώρα να παραμείνει για πάντα στην σκληρή επιτήρηση και στα μνημόνια.


Ναι, ξέρω, θα μου πείτε πως ο κ. Τσιπρας δεν την εννοεί την πρόταση δυσπιστίας και δεν επιθυμεί στην πραγματικότητα να πέσει η κυβέρνηση, και πως η πρίταση δυσπιστίας είναι απλώς ενα κόλπο επικοινωνιακό για να συσπειρώσει την κοινοβουλευτική του ομάδα που έχει διαρραγεί λόγω της διγλωσσίας του ΣΥΡΙΖΑ, συμπεριλαμβανομένων και των απίθανων δηλώσεων του κ Τσίπρα απο το μακρινό Τέξας.

Μάλιστα. Αυτά ολα όμως τα γνωρίζει άραγε η τρόικα και οι εταίροι μας; Κι έστω, αν τα γνωρίζουν, είμαστε βέβαιοι πως θα λειτουργήσουν καλόπιστα υπέρ Ελλάδας;

Οχι βέβαια. Και αυτή είναι η σκληρή αλήθεια: η πρόταση δυσπιστίας του Αλέξη Τσίπρα δίνει ανάσα και επιχειρήματα στην τροικα για να επιμείνει στα παράλογα αιτήματά της για πιο σκληρή λιτότητα και για νέα μέτρα, τη στιγμή μάλιστα που φάνηκε να κάμπτεται η "αποφασιστικότητα" της λόγω της ομοφωνίας και της δυναμικής που επιδεικνύουν τα δυο πολιτικα κόμματα της συγκυβερνήτης.

Φυσικα ούτε η τροικα θα καταφέρει να κάμψει την αποφασιστικότητα του Αντώνη Σαμαρα και του Βαγγέλη Βενιζέλου, ούτε ο Αλεξης Τσιπρας θα κατορθώσει να καταδικάσει τη χώρα στην ες αει επιτήρηση.

Όμως οι πολιτικοί άντρες κρίνονται και απο τις προθέσεις. Και οι προθέσεις του Αλέξη Τσίπρα ειναι ολοφάνερες πια: θελει να μην σηκώσουν ποτέ κεφάλι οι πολίτες και η χώρα ώστε να μπορεί ο ίδιος να ασκεί για πάντα εκ του ασφαλούς αντιπολίτευση. Εκτός κι αν η κατάσταση ειναι ακόμη χειρότερη και ο γλυκύτατος Αλεξης δεν ειναι παρά ενα φερέφωνο σκοτεινών συμφερόντων. Δεν θέλω να το πιστέψω αυτο.

Βέβαια δεν πέρασε απαρατήρητο το γεγονός οτι τα μονα κοινοβουλευτικά κόμματα που τάχθηκαν αναφανδόν υπέρ της προτάσεως δυσπιστίας ηταν η Χρυση Αυγη και ο Καμμενος.

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Να γνωρίζουν πάντως πως η Ελλαδα, η Ελληνική Δημοκρατία, η αστική δημοκρατία,  θα νικήσει.

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

Sutton's Law: Η αλήθεια πάντα βρίσκεται μπροστά μας

Στην εγκληματολογία, συχνά, γίνεται επίκληση στον νόμο του Sutton, «Sutton's Law». Ο Willie Sutton ήταν ένας διαβόητος ληστής τραπεζών. Πιο γνωστός όμως έγινε για την απάντηση που έδωσε όταν τον ρώτησαν γιατί λήστευε τράπεζες. «Γιατί εκεί είναι τα λεφτά» είχε απαντήσει αυτονοήτως! Έκτοτε, η αναφορά στο νόμο του Sutton σημαίνει πως όταν προσπαθείς να εξηγήσεις ένα γεγονός, ξεκίνα από το οφθαλμοφανές.
Ο νόμος του Sutton μου ήρθε στο μυαλό ακούγοντας τις περίτεχνες αναλύσεις σχετικά με «μυστικές δυνάμεις» του «παρακράτους» και «ξένων κέντρων» που μπορεί να «κρύβονται» πίσω από το τρομοκρατικό χτύπημα που στοίχησε τη ζωή του Μάνου Καπελώνη και του Γιώργου Φουντούλη, και τραυμάτισε σοβαρά τον Αλέξανδρο Γέροντα. Γιατί, αλήθεια, προσπαθούμε να κατασκευάσουμε θεωρίες συνωμοσίας και δεν ξεκινάμε τουλάχιστον από την αυτονόητη εξήγηση;
Η Χρυσή Αυγή είναι μια νεοναζιστική οργάνωση που ο βασικός πυρήνας της «ιδεολογίας» (ιδεοληψίας) της εδράζεται στη βία και στο έγκλημα, στην επιβολή διά της βίας, του φόβου και της φυσικής εξόντωσης των «αντιπάλων». Καθ’ όλη τη διάρκεια της δράσης τους απειλούν, δέρνουν, δολοφονούν, ως ναζί που είναι. Τα μέλη της βέβαια στο σύνολό τους δεν είναι απαραίτητο να συμμετέχουν ούτε να γνωρίζουν τις δράσεις της, μια και υπάρχουν διαβαθμίσεις στην εγκληματική αυτή οργάνωση. Όσο πιο κοντά στον «αρχηγό» τόσο περισσότερα γνωρίζεις, και τανάπαλιν. Και εξάλλου τα γεγονότα παρουσιάζονται πάντα αντίστροφα στους «δικούς τους», γνήσιοι απόγονοι ως είναι του γκέμπελς, και σε αυτό συνεπικουρεί η κοινωνική απαξίωση των συμβατικών ΜΜΕ.
Στις 18 Σεπτεμβρίου η Χρυσή Αυγή δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα. Μετά από αυτή τη δολοφονία, δεν ήταν λίγοι όσοι έλεγαν πως υπήρχε ισχυρή πιθανότητα να υπάρξει «απάντηση» από αυτόκλητες ομάδες «τιμωρών» που νομίζουν ότι διαφέρουν από τη Χρυσή Αυγή, αλλά στην πραγματικότητα έχουν τις ίδιες αντιλήψεις και προσφεύγουν στις ίδιες πρακτικές. Άλλωστε η βία είναι ένα άκρο.
Όσον αφορά στο αν ήταν ή όχι προβοκάτσια, ελάχιστη σημασία έχει, διότι ακόμα κι αν δεν ήταν προβοκάτορες λειτούργησαν ωσάν να είναι. Θυμηθείτε ένα άλλο παρόμοιο τρομοκρατικό χτύπημα: στις 5 Ιανουαρίου του 2009, τρεις άγνωστοι πυροβολούν κατά αστυνομικών που φρουρούσαν το Υπ. Πολιτισμού στα Εξάρχεια, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί βαριά ο αστυνομικός Διαμαντής Μαντζούνης. Το χτύπημα αυτό, που ακολούθησε της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από αστυνομικό κι είχε αναγνωστεί ως αντίποινα στη δολοφονία του, σήμανε  το τέλος των διαδηλώσεων που ξεκίνησαν την 6η Δεκεμβρίου 2008 και την απαρχή του φόβου.
Η αστυνομία και η αντιτρομοκρατική κάνουν τη δουλειά τους και ελπίζουμε πως σύντομα θα έχουν αποτελέσματα.
Όμως, την τρομοκρατία δεν τη ξεριζώνει η αστυνομία. Την τρομοκρατία τη σταματάμε εμείς, οι πολίτες. Η τρομοκρατία διαφέρει από το ποινικό έγκλημα γιατί έλκει τη δύναμή της από τη λαϊκή αποδοχή που έχουν οι πράξεις της.
Όταν τον Ιούνιο του 2010, μια βόμβα μέσα σε ένα πακέτο με προορισμό τον τότε υπουργό Προστασίας του Πολίτη Μ. Χρυσοχοΐδη «έσκασε» στα χέρια του υπασπιστή του Γεώργιο Βασιλάκη τον Ιούνιο του 2010, αφαιρώντας του τη ζωή, και λίγες μέρες αργότερα εμφανίζονταν σε τοίχους της Αθήνας η φράση «Πακέτο στη Βουλή», τότε μπορούσε κανείς με ασφάλεια να εκτιμήσει πως ο κύκλος αίματος δεν θα έκλεινε ούτε εύκολα ούτε σύντομα, με μόνο νικητή: το φόβο και ό,τι θρέφεται από αυτόν.
Κι ας μην έχουμε αμφιβολίες. Πιο γόνιμο έδαφος για την ενδυνάμωση νεοναζιστικών μορφωμάτων από το φόβο, δεν υπάρχει. Πάνω στο φόβο των πολιτών πατάνε οι ναζί προσφέροντάς τους στη συνέχεια «προστασία». Κι όλες αυτές οι θεωρίες περί παρακράτους, μυστικών υπηρεσιών, ξένων κέντρων και σχεδίων αποσταθεροποίησης, απλώς εντείνουν το φόβο και ενδυναμώνουν τη Χρυσή Αυγή.
Η μοναδική οδός για να μη θρηνήσουμε κι άλλους νεκρούς είναι να καταδικάσουμε απόλυτα και εξολοκλήρου, όλοι μαζί, την τρομοκρατία από όπου κι αν προέρχεται, όπου κι αν αποσκοπεί. Η χώρα μας έχει συντεταγμένους θεσμούς και δεν χρειάζεται αυτόκλητους τιμωρούς, μήτε προστάτες.
* Αναρτηθηκε στην Athens Voice