Στην εγκληματολογία, συχνά, γίνεται επίκληση στον νόμο του Sutton, «Sutton's Law». Ο Willie Sutton ήταν ένας διαβόητος ληστής τραπεζών. Πιο γνωστός όμως έγινε για την απάντηση που έδωσε όταν τον ρώτησαν γιατί λήστευε τράπεζες. «Γιατί εκεί είναι τα λεφτά» είχε απαντήσει αυτονοήτως! Έκτοτε, η αναφορά στο νόμο του Sutton σημαίνει πως όταν προσπαθείς να εξηγήσεις ένα γεγονός, ξεκίνα από το οφθαλμοφανές.
Ο νόμος του Sutton μου ήρθε στο μυαλό ακούγοντας τις περίτεχνες αναλύσεις σχετικά με «μυστικές δυνάμεις» του «παρακράτους» και «ξένων κέντρων» που μπορεί να «κρύβονται» πίσω από το τρομοκρατικό χτύπημα που στοίχησε τη ζωή του Μάνου Καπελώνη και του Γιώργου Φουντούλη, και τραυμάτισε σοβαρά τον Αλέξανδρο Γέροντα. Γιατί, αλήθεια, προσπαθούμε να κατασκευάσουμε θεωρίες συνωμοσίας και δεν ξεκινάμε τουλάχιστον από την αυτονόητη εξήγηση;
Η Χρυσή Αυγή είναι μια νεοναζιστική οργάνωση που ο βασικός πυρήνας της «ιδεολογίας» (ιδεοληψίας) της εδράζεται στη βία και στο έγκλημα, στην επιβολή διά της βίας, του φόβου και της φυσικής εξόντωσης των «αντιπάλων». Καθ’ όλη τη διάρκεια της δράσης τους απειλούν, δέρνουν, δολοφονούν, ως ναζί που είναι. Τα μέλη της βέβαια στο σύνολό τους δεν είναι απαραίτητο να συμμετέχουν ούτε να γνωρίζουν τις δράσεις της, μια και υπάρχουν διαβαθμίσεις στην εγκληματική αυτή οργάνωση. Όσο πιο κοντά στον «αρχηγό» τόσο περισσότερα γνωρίζεις, και τανάπαλιν. Και εξάλλου τα γεγονότα παρουσιάζονται πάντα αντίστροφα στους «δικούς τους», γνήσιοι απόγονοι ως είναι του γκέμπελς, και σε αυτό συνεπικουρεί η κοινωνική απαξίωση των συμβατικών ΜΜΕ.
Στις 18 Σεπτεμβρίου η Χρυσή Αυγή δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα. Μετά από αυτή τη δολοφονία, δεν ήταν λίγοι όσοι έλεγαν πως υπήρχε ισχυρή πιθανότητα να υπάρξει «απάντηση» από αυτόκλητες ομάδες «τιμωρών» που νομίζουν ότι διαφέρουν από τη Χρυσή Αυγή, αλλά στην πραγματικότητα έχουν τις ίδιες αντιλήψεις και προσφεύγουν στις ίδιες πρακτικές. Άλλωστε η βία είναι ένα άκρο.
Όσον αφορά στο αν ήταν ή όχι προβοκάτσια, ελάχιστη σημασία έχει, διότι ακόμα κι αν δεν ήταν προβοκάτορες λειτούργησαν ωσάν να είναι. Θυμηθείτε ένα άλλο παρόμοιο τρομοκρατικό χτύπημα: στις 5 Ιανουαρίου του 2009, τρεις άγνωστοι πυροβολούν κατά αστυνομικών που φρουρούσαν το Υπ. Πολιτισμού στα Εξάρχεια, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί βαριά ο αστυνομικός Διαμαντής Μαντζούνης. Το χτύπημα αυτό, που ακολούθησε της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από αστυνομικό κι είχε αναγνωστεί ως αντίποινα στη δολοφονία του, σήμανε το τέλος των διαδηλώσεων που ξεκίνησαν την 6η Δεκεμβρίου 2008 και την απαρχή του φόβου.
Η αστυνομία και η αντιτρομοκρατική κάνουν τη δουλειά τους και ελπίζουμε πως σύντομα θα έχουν αποτελέσματα.
Όμως, την τρομοκρατία δεν τη ξεριζώνει η αστυνομία. Την τρομοκρατία τη σταματάμε εμείς, οι πολίτες. Η τρομοκρατία διαφέρει από το ποινικό έγκλημα γιατί έλκει τη δύναμή της από τη λαϊκή αποδοχή που έχουν οι πράξεις της.
Όταν τον Ιούνιο του 2010, μια βόμβα μέσα σε ένα πακέτο με προορισμό τον τότε υπουργό Προστασίας του Πολίτη Μ. Χρυσοχοΐδη «έσκασε» στα χέρια του υπασπιστή του Γεώργιο Βασιλάκη τον Ιούνιο του 2010, αφαιρώντας του τη ζωή, και λίγες μέρες αργότερα εμφανίζονταν σε τοίχους της Αθήνας η φράση «Πακέτο στη Βουλή», τότε μπορούσε κανείς με ασφάλεια να εκτιμήσει πως ο κύκλος αίματος δεν θα έκλεινε ούτε εύκολα ούτε σύντομα, με μόνο νικητή: το φόβο και ό,τι θρέφεται από αυτόν.
Κι ας μην έχουμε αμφιβολίες. Πιο γόνιμο έδαφος για την ενδυνάμωση νεοναζιστικών μορφωμάτων από το φόβο, δεν υπάρχει. Πάνω στο φόβο των πολιτών πατάνε οι ναζί προσφέροντάς τους στη συνέχεια «προστασία». Κι όλες αυτές οι θεωρίες περί παρακράτους, μυστικών υπηρεσιών, ξένων κέντρων και σχεδίων αποσταθεροποίησης, απλώς εντείνουν το φόβο και ενδυναμώνουν τη Χρυσή Αυγή.
Η μοναδική οδός για να μη θρηνήσουμε κι άλλους νεκρούς είναι να καταδικάσουμε απόλυτα και εξολοκλήρου, όλοι μαζί, την τρομοκρατία από όπου κι αν προέρχεται, όπου κι αν αποσκοπεί. Η χώρα μας έχει συντεταγμένους θεσμούς και δεν χρειάζεται αυτόκλητους τιμωρούς, μήτε προστάτες.
* Αναρτηθηκε στην Athens Voice
