Σάββατο 3 Φεβρουαρίου 2018

Επτά χρόνια μετά: Δεν έμαθα τίποτα, δεν ξέχασαν τίποτα


Επτά χρόνια πέρασαν από τότε που συγκεντρώνονταν σε πλατείες συμπολίτες μας για να διαδηλώσουν ενάντια σε πολιτικούς και το πολιτικό σύστημα, εξαιτίας του μνημονίου και των πολιτικών λιτότητας. Πλατείες διαμαρτυρίας που όμως σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα μεταμορφώθηκαν σε πλατείες μίσους, γιατί αυτό θέλησαν κάποιοι λίγοι για προσωπικό δικό τους όφελος. Πλατείες που γέννησαν τον διχασμό και τις δυνάμεις του σκότους. Πλατείες στις οποίες εκκολάφτηκε το αυγό του φιδιού που τόσο ταλαιπώρησε και ταλαιπωρεί τη χώρα και τους πολίτες. Πλατείες που γέννησαν τον εθνικολαϊκισμό και τους συριζανελ.
Επτά χρόνια πέρασαν από τότε που πολίτες εμπιστεύθηκαν τον θυμό τους για τα  μέτρα λιτότητας, σε ανθρώπους που τους έλεγαν ωραία λόγια, εύηχα, ψεύτικα, γεμάτα μίσος ( προς όσους έδιναν τη μάχη των μαχών για να σωθεί ο τόπος από την ολοκληρωτική καταστροφή), με μοναδικό στόχο το ρεσάλτο προς την εξουσία και την επιβολή καθεστώτος. Όπως και έγινε.
Η λαϊκή αποδοχή της νέας κυβέρνησης τον Ιανουάριο του 2015 έφτανε σε πρωτοφανή ύψη. Δεν ήταν καθόλου εύκολο να ασκήσεις κριτική στην κυβέρνηση δίχως να δεχθείς κύματα επιθέσεων. Σχεδόν όλοι,  λίγο ή πολύ, πίστευαν πως μια ηρωική περίοδος ξεκίναγε.

Σύντομα η πρόσκρουση στην πραγματικότητα αποκάλυψε την αλήθεια. Και η απογοήτευση των πολιτών οδήγησε σε μια κοινωνία βουβή, μια κοινωνία λυπημένη, μια κοινωνία χαμηλών ή και ανύπαρκτων προσδοκιών.

Τα χρόνια πέρασαν και σιγά σιγά η κοινωνία άρχισε να καταλαβαίνει πως εξαπατήθηκε, πως οι «παλαιοί» δεν ήταν εθνοπροδότες, και πως τα μέτρα λιτότητας ήταν ένα κόστος που έπρεπε δυστυχώς να καταβληθεί για την αποφυγή της ολοκληρωτικής καταστροφής. Με αργά βήματα ξεκίνησε η επούλωση των πληγών και η υποχώρηση του διχασμού. Η αλήθεια άρχισε να αποκαθίσταται, ο ορθός λόγος να κερδίζει έδαφος, και η κοινωνία να ξαναβρίσκει τη διάθεσή της για διεκδίκηση, τη θέλησή της να ξαναονειρευτεί και να ελπίσει, αλλά αυτή τη φορά σε μία στέρεη βάση. Δίχως ψέματα, απάτες και αυταπάτες.

Κι εκεί που πίστευες ότι  μπορεί να υπάρξει μέλλον για τον τόπο μας καθώς έπεσαν οι μάσκες των συριζανελ και η αντιπολίτευση έμοιαζε να επιθυμεί και να μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, κάνει την εμφάνισή του το Ονοματολογικό. Παλιά ιστορία κι όμως πάντα δυναμική, καθώς αφορά τους συμβολισμούς της  εθνικής ταυτότητας. 

Και σαν άλλοτε, σαν έτοιμοι από καιρό, έκαναν την εμφάνισή τους οι συνήθεις λαοπλάνοι, με πύρινους λόγους, γεμάτους μίσος και ψευτοεπαναστατικές παρόλες. Και η ανάμνηση της πλατείας ξαναζωντάνεψε.

Την εύλογη αγωνία των πολιτών που συγκεντρώθηκαν στη Θεσσαλονίκη καπηλεύτηκε μια επιτροπή περίεργη που αποτελούνταν από κάποιον που επονομάστηκε «πρόεδρος των Ελλήνων» και διάφορους άλλους που έβγαλαν και σχετικό ψήφισμα με το οποίο δήλωναν αποφασισμένοι να υπερασπιστούν μέχρι εσχάτων το όνομα Μακεδονία. Ενώ ο κεντρικός ομιλητής στο όνομα των ενόπλων δυνάμεων έστειλε μήνυμα «μην τολμήσετε».
Ως εδώ θα έλεγε κανείς πως απλώς ξέφυγε η κατάσταση. Δεν ήταν άλλωστε λίγοι οι συμπολίτες μας που έλεγαν πως δεν άκουγαν καν τι έλεγαν οι ομιλητές καθώς η μικροφωνική δεν κάλυπτε το σύνολο του εντυπωσιακού συλλαλητηρίου. Την επόμενη μέρα όμως θα έμαθαν κι ίσως αρκετοί να θύμωσαν.

Το ζήτημα όμως άρχισε να γίνεται «στροβιλιστικό» σε σημείο να σε τρελαίνει όταν κόμματα και πολιτικοί του μέχρι εχθές μετώπου απέναντι στον εθνικολαϊκισμό θεώρησαν πως βρήκαν έτοιμο το όχημα που θα αντιμετωπίσει τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ – παρόλο που ο κυβερνητικός εταίρος, οι ΑΝΕΛ έχουν τον πρώτο ρόλο στο συλλαλητήριο. Τι παράδοξο κι αυτό! Αντί να απομονωθεί το εθνικιστικό παραλήρημα του κ. Καμμένου, γίνεται η επικρατούσα φωνή.

Πλέον στο συλλαλητήριο στην Αθήνα καλούν σχεδόν όλοι: Παμμακεδονικές οργανώσεις, η Εκκλησία, οι ΑΝΕΛ, το Πράττω (πολιτική κίνηση των Κοτζιά- Τόσκα), η Ζ. Κωνσταντοπούλου, η Χρυσή Αυγή, έφεδροι καταδρομείς, και μια κυρία (πρόεδρος των «Ελλήνων Πολιτεία») που μοιράζει αφειδώς σφαίρες. Αλλά και η ΝΔ που επίσης καλεί αλλά δηλώνει πως το συλλαλητήριο δεν αφορά το όνομα (το εθνικό ζήτημα είναι by the way να υποθέσω;), αλλά αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ που πρέπει να φύγει- είναι το γνωστό «είδα φως και μπήκα». Ο κ. Κασιμάτης πάντως που θα είναι και κεντρικός ομιλητής, ήδη μας ενημέρωσε τηλεοπτικώς για το περιεχόμενο της τοποθέτησής του, το οποίο είναι πανομοιότυπο με αυτό, τότε που, ως Σπίθα, μίλαγε για εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας μέσω των μνημονίων. Τα ίδια κατ’ουσίαν και τώρα. Ίσως να αλλάζουν κάποιες λέξεις- αντί για το μνημόνιο θα μιλάνε για το όνομα.

(επιτρέψτε μου μια μικρή παρένθεση πιο προσωπική.. θυμάμαι .. ήταν Μάιος του 2011, στην αρχή της περιόδου της πλατείας των αγανακτισμένων, στην πρώτη συγκέντρωση της Σπίθας ... όπου ο αγαπημένος όλων εθνικός μας συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης μίλησε στο συγκεντρωμένο πλήθος .. για το «απόστημα που πρέπει να συντριβεί» (εμείς δηλαδή) και τη χώρα που πρέπει να καθαρίσει μια για πάντα από την κόπρο (από εμάς δηλαδή) - και το οργισμένο πλήθος να φωνάζει «έξω», «ου», «κλέφτες», «προδότες», «γουδί» και «αέρα, αέρα, να φύγει η χολέρα» (εμείς δηλαδή). Ενώ προς το τέλος, άρχισαν να τραγουδούν όλοι μαζί το «ένα το χελιδόνι» ... κι η ομορφιά με την οποία μεγαλώσαμε έγινε ασχήμια που πόνεσε φρικτά. Πέρασαν μόλις επτά χρόνια από τότε, λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω τον φόβο που ένιωσα τη μέρα εκείνη για το τι θα συμβεί στο τόπο μας- φόβος που δυστυχώς επαληθεύτηκε.)

Και το ερώτημα πλανάται. Όλα όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια δεν μας άλλαξαν καθόλου; Δεν έχουμε καταλάβει τίποτα; Οι πολιτικοί, δεν έχουν καταλάβει ότι η εργαλειακή χρήση της αγωνίας των πολιτών ενδέχεται να οδηγήσει σε πρόσκαιρο κομματικό όφελος αλλά το κόστος για τον τόπο, και άρα και για τους ιδίους τελικά, θα είναι ανεπανόρθωτο; Δεν έχουν καταλάβει ότι ο εθνικολαϊκισμός δεν είναι a la cart, ούτε το μέτωπο εναντίον αυτού; Δεν έχουν καταλάβει πως η μόνη οδός είναι η αλήθεια και ο μόνος πατριωτισμός είναι ο πραγματικά (κι όχι ο κεκαλυμμένα) εθνικός; Διότι ας μη γελιόμαστε. Τα κόμματα και οι πολιτικοί που καλούν στο συλλαλητήριο καθόλου δεν ενδιαφέρονται για την εθνική ταυτότητα και την πατρίδα μας. Προς άγρα ή διατήρηση ψήφων γίνονται όλα.

Έχω πολλές φορές προσπαθήσει να εξηγήσω το τελευταίο διάστημα από το φιλόξενο Capital ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι ήδη παρελθόν και σύντομα θα είναι μια θλιβερή μακρινή ανάμνηση. Πολλές φορές έχω γράψει ότι το ζήτημα είναι πια η επόμενη μέρα, η Ελλάδα Μετά. Το πώς θα διαμορφώσουμε τις προϋποθέσεις για την επόμενη μέρα, έχοντας όλοι μάθει από λάθη του παρελθόντος- πολίτες και πολιτικοί.

Φοβάμαι όμως πως το πολιτικό σύστημα αδυνατεί. Φοβάμαι ότι  ισχύει αυτό που είπε ο Ταλεϊράνδος για τους Βουρβώνους, δεν έμαθαν τίποτα, δεν ξέχασαν τίποτα: «δεν έμαθαν τίποτε από την καταιγίδα της επανάστασης που ξεθεμελίωσε τον παλαιό κόσμο και δεν ξέχασαν τίποτε από τις παλαιές πρακτικές που έφεραν την καταιγίδα»...

(και κάτι τελευταίο, προσωπικό επίσης. Είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αγαπώ την πόλη μου και την ιστορία της. Το συλλογικό ασυνείδητο της πόλης το έχω μέσα μου. Έπαιζα κι εγώ παιδί κάτω από το άγαλμα του Μεγαλέξανδρου στην παραλία, κι έχω ως παιδί ονειρευτεί λαμπρές μάχες με το βλέμμα στραμμένο στον Βουκεφάλα. Έχω σιγοτραγουδήσει περήφανα δεκάδες αν όχι εκατοντάδες φορές το «Μακεδονία ξακουστή» (όχι όμως σε νυχτερινά κέντρα με γαρύφαλλα). Παρακολουθώ σχεδόν από την αρχή το ζήτημα του ονόματος. Έχω διαβάσει όσο περισσότερο μπορούσα. Και ξέρω καλά πως κάποιοι πολιτικοί τα 25 αυτά χρόνια έκαναν αυτό που έπρεπε για να μπορούμε σήμερα να πλησιάσουμε στο σημείο μιας αποδεκτής και  εφαρμόσιμης λύσης που είναι πολύ καλύτερο από αυτό που τώρα ισχύει. Αλλά ακόμα κι αν δεν είμαστε στο σημείο αυτό (έτσι κι αλλιώς δεν γνωρίζουμε το σημείο στο οποίο είναι ο διάλογος και δεν έχω στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ καμία εμπιστοσύνη) θέλω από τους πολιτικούς ταγούς του τόπου μου να ασκήσουν τις διπλωματικές πιέσεις που χρειάζονται ώστε να υπάρξει μια δίκαιη συμφωνία, ένα σύνθετο όνομα με γεωγραφικό προσδιορισμό, αλλά με erga omnes εφαρμογή, για χρήση έναντι πάντων, δίχως αλυτρωτισμούς και προσβολές. Με σοβαρότητα και εθνική υπευθυνότητα. Και δεν θα παρακολουθήσω μικροκομματικά παιχνίδια στο όνομα της Μακεδονίας, στο όνομα της Ελλάδας. Ένθεν κακείθεν- από την κυβέρνηση  και από  την  αντιπολίτευση.
Τον ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσω να τον πολεμάω για όσα έχει κάνει και συνεχίζει να κάνει, στην οικονομία, στους θεσμούς, στη δημοκρατία μας, στην κοινωνία, με όλες μου τις δυνάμεις. Δεν χρειάζομαι «κατασκευές» συγκρούσεων  σε εθνικά  ζητήματα  για να ηττηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε τους παντός καιρού πύρινους και διχαστικούς λόγους των επαγγελματιών λαοπλάνων. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ηττηθεί για αυτά που έκανε και για αυτά που κάνει. Διαφορετικά, δεν θα ηττηθεί ποτέ. Γιατί, τι ακριβώς κερδίσαμε αν ηττηθεί σε ψήφους αλλά κερδίσει η νοοτροπία που αυτός εκφράζει ;)

«The creatures outside looked from pig to man, and from man to pig, and from pig to man again; but already it was impossible to say which was which.»

(Τα ζώα απ’ έξω κοίταζαν από γουρούνι σε άνθρωπο και από άνθρωπο σε γουρούνι και ξανά από γουρούνι σε άνθρωπο. Αλλά ήταν πια αδύνατο να αποφανθεί κανείς ποιος ήταν ποιος.)

Η Φάρμα των ζώων, Τζορτζ Όργουελ



Το άρθρο αναρτήθηκε στο Capital.gr : http://www.capital.gr/arthra/3270951/epta-xronia-meta-den-emathan-tipota-den-xexasan-tipota