Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2015

Άρθρο στην εφημερίδα ΑΞΙΑ| Η ανεπαίσθητη διολίσθηση της δημοκρατίας μας

Η δημοκρατία μας διολισθαίνει ... ανεπαίσθητα ... βήμα βήμα και ως είθισται, διολισθαίνει εν μέσω κραυγών δήθεν υπερασπίσεως της.

Τις τελευταίες εβδομάδες στάλθηκαν επικίνδυνα μηνύματα για την δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό μας.

Φυσικά τα μηνύματα ήταν αρκούντως εύληπτα και μόνο με το σχηματισμό συγκυβέρνησης, δίχως καν προγραμματική συμφωνία, ενός αριστερού/ριζοσπαστικού και ενός ακροδεξιού/ εθνικιστικού κόμματος. Θα εστιάσω όμως στα ανώνυμα ή επώνυμα σχόλια όπως για παράδειγμα αυτό του Γ. Ζουγανέλη που εξέφρασε, με αφορμή την τοποθέτηση του Μ. Γλέζου, την διαδεδομένη στον κόσμο των social media άποψη: «μην δίνετε επιχειρήματα σε αυτούς που δεν πρέπει να μιλάνε [...] οι φαιδροί οι ασήμαντοι οι εθνικοί μειοδότες». Διαχωρίζοντας έτσι τους πολίτες σε αυτούς που στηρίζουν την κυβέρνηση και άρα δικαιούνται να ομιλούν και σε αυτούς που ασκούν κριτική στην κυβέρνηση και άρα δεν δικαιούνται να ομιλούν καθώς είναι εθνικοί μειοδότες.

Αυτή η άποψη, η ταύτιση δηλαδή της κυβέρνησης με την κοινωνία και του «φιλοκυβερνητικού» με τον «πατριώτη», έκανε αισθητή την παρουσία της από τις πρώτες μέρες της νέας κυβέρνησης με τα οργανωμένα από το κυβερνών κόμμα καλέσματα στις συγκεντρώσεις υποστήριξης της κυβέρνησης. Στα διαδικτυακά μηνύματα που στέλνονται γράφουν: «είσαι Έλληνας; Στήριξε την κυβέρνηση, πάρε μέρος στη διαδήλωση». Κι όταν κάποιοι ασκούν κριτική στην κυβέρνηση ή στο κάλεσμα δέχονται καταιγισμό μηνυμάτων με το επαναλαμβανόμενο μοτίβο: «τι Έλληνας είσαι εσύ που δεν στηρίζεις την κυβέρνηση;». Αυτή η πρακτική δεν είναι παρά μια κλοπή των εργαλείων της κοινωνίας των πολιτών. Των εργαλείων άσκησης πίεσης των πολιτών στην εκάστοτε κυβέρνηση. Εξάλλου το Σύνταγμα προστατεύει το δικαίωμα του συνέρχεσθαι, μια και ουδέποτε αυτό είναι προς υποστήριξη της κυβέρνησης στις αστικές δημοκρατίες. Αν ήταν, προς τι η προστασία;
Μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα εμφανίζονται «φιλοκυβερνητικές συγκεντρώσεις» καθώς το κυβερνών κόμμα μασκαρεύεται σε κοινωνία των πολιτών, υπονομεύοντας την στην πραγματικότητα και οι κανονικοί πολίτες μη έχοντας τρόπους δράσεις σιωπούν. Εξάλλου ο κάθε ένας πολίτης νιώθει πως είναι ο μόνος που τα βλέπει διαφορετικά μια και η εικόνα που παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ δείχνει ότι πλήθος κόσμου επικροτεί.

Το σχήμα αυτό έρχεται να ενισχυθεί με κάποιες δημοσκοπήσεις. Η προ ημερών δημοσκόπηση - κατά παραγγελία της επίσημης κομματικής εφημερίδας του κυβερνώντος κόμματος- που έδειχνε πως το 80% υποστηρίζει τους χειρισμούς της κυβέρνηση και το 87% τον Πρωθυπουργό είναι προς αυτή την κατεύθυνση, όταν μάλιστα χρησιμοποιείται από κυβερνητικούς εκπροσώπους ως απάντηση στην δειλή ερώτηση του τολμηρού δημοσιογράφου σχετικά με το νέο μνημόνιο και τα μέτρα που συμφώνησαν να φέρουν. «Μα μας στηρίζει το 87% των πολιτών» είναι η αποστομωτική απάντηση!!! Και άρα όποιος αμφισβητεί το αγαθό των προθέσεων και το άριστο του αποτελέσματος πάει κόντρα στη βούληση του λαού!

Το επόμενο βήμα ανεπαίσθητης διολίσθησης της δημοκρατίας μας εντοπίζεται στην αμφισβήτηση του ρόλου της αντιπολίτευσης.
«Όσο πιο γρήγορα αποτελέσει παρελθόν, τόσο το καλύτερο για τον τόπο» δήλωσε ο ευρωβουλευτής και αντιπρόεδρος του ΕΚ Δ. Παπαδημούλης σχολιάζοντας τις δηλώσεις αρχηγού κόμματος της αντιπολίτευσης που τόλμησε να ασκήσει κριτική στην κυβέρνηση. Μια φράση που προφανώς δεν ταιριάζει στο κοινοβουλευτικό πολίτευμα και ξυπνάει ιστορικές μνήμες άλλων καθεστώτων.

Αλλά και ο υπουργός εσωτερικών κ. Βούτσης στην τελευταία συνέντευξη Τύπου του δήλωσε κατηγορηματικά πως δεν αναγνωρίζει στην αντιπολίτευση το δικαίωμα να ασκεί κριτική.

Στο ίδιο κλίμα ήταν και η επίσημη απάντηση της κυβέρνησης στις δηλώσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης σχετικά με τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων, η οποία κυμάνθηκε ανάμεσα στο «έχουν το θράσος να μας επιπλήττουν» και στο «τα βάζουν με την κοινωνία επειδή στηρίζει στη συντριπτική της πλειοψηφία τη νέα ελληνική κυβέρνηση» επιχειρώντας και πάλι την ταύτιση της κυβέρνησης με την κοινωνία. Στην πραγματικότητα δεν απαντούν στην κριτική- πρακτική δυστυχώς συνηθισμένη στις σχέσεις κυβέρνησης/αντιπολίτευσης- αλλά σου λένε πως δεν έχεις δικαίωμα να ομιλείς διότι είσαι ο εχθρός του λαού μια και ο λαός στηρίζει την κυβέρνηση μας - πρακτική απολύτως εκτός πλαισίου της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας καθώς απαγορεύει στην αντιπολίτευση να ασκήσει το εκ του συντάγματος δημοκρατικό της δικαίωμα και θεσμική της υποχρέωση.

Για να μην αναφερθώ στην ομιλία της κα. Ζωής Κωνσταντοπούλου όταν ανέλαβε τα καθήκοντά της ως Προέδρου της Βουλής που μίλησε για την πρώτη «αντιμνημονιακή βουλή» (!) ενώ δεν έκανε καμία αναφορά στα δικαιώματα της αντιπολίτευσης. Αλλά και στη τελευταία της πρωτοβουλία να συγκαλέσει την ΚΟ του κόμματός της για να δώσει οδηγίες, παραβλέποντας πως η Πρόεδρος είναι όλης της Βουλής κι όχι μόνο της ΚΟ του κόμματός της.

Τα παραπάνω εμπλουτίζονται με απαξιωτικές επιθέσεις για όποιο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει διαφωνία ή αμφιβολία για την κυβερνητική πολιτική.

Κορωνίδα όλων αυτών βέβαια ήταν η φράση του ίδιου του πρωθυπουργού περί «αλλαγής καθεστώτος» με την ψήφο στις 25 Γενάρη, λησμονώντας πως η τελευταία φορά που έγινε αλλαγή καθεστώτος ήταν το 1974.

Για να φτάσουμε, βήμα βήμα, στην πρώτη συνεδρίαση  της Βουλής της νέας κοινοβουλευτικής περιόδου όπου η Πρόεδρος της Βουλής ζήτησε να αναβληθεί η προβλεπόμενη ψηφοφορία γιατί απουσίαζαν οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής!!! Και απουσίαζε διότι ο εισαγγελέας δεν τους έδωσε άδεια να βγουν από τη φυλακή. Η Πρόεδρος τη Βουλής προσπάθησε να ασκήσει πίεση στη δικαιοσύνη να άρει την προσωρινή κράτηση θέτοντας σε ομηρία όλη τη βουλή υπό το σχήμα: όσο δεν αποφυλακίζονται οι χρυσαυγίτες δεν θα συνεδριάζει η ολομέλεια! Ευτυχώς δεν το κατόρθωσε (ακόμα).

Όλα τα παραπάνω συνιστούν μια υπόγεια μεταβολή του πολιτεύματος; Ίσως να ακούγεται υπερβολικό και μπορεί και να είναι. Όμως τα πραγματικά περιστατικά κατατείνουν σε μια αδιόρατη, ανεπαίσθητη διολίσθηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μας. Διότι έχουμε ταυτοχρόνως παραβίαση της διάκρισης των εξουσιών όσον αφορά τη νομοθετική και την δικαστική εξουσία υπερ της εκτελεστικής αλλά και προσπάθεια υπονόμευσης των μηχανισμών της κοινωνίας των πολιτών από την εκτελεστική εξουσία. Κι όλα αυτά με τις χαρμόσυνες ιαχές και την πρακτική συνεισφορά της χρυσής αυγής.

Δεν γνωρίζω αν όλα αυτά γίνονται σκοπίμως με στόχο την «αλλαγή καθεστώτος» που προανήγγειλε ο Πρωθυπουργός  ή έχουμε να κάνουμε με την ενσάρκωση του μύθου του Νάρκισσου που κοιτάζοντας το πρόσωπό του στα νερά της πηγής τόσο πολύ του άρεσε που παρέμεινε εκεί αυτοθαυμαζόμενος μέχρι που μαράζωσε και πέθανε. Και μαζί με αυτόν, μαζί με αυτούς ... μαραζώνει και αργοπεθαίνει η δημοκρατία μας.

Τα σημάδια πλέον είναι πολλά και η σιωπή βλάπτει. Η δραματική επιδείνωση της οικονομικής κρίσης είναι το λιγότερο εν τέλει που θα μας συμβεί. Η υπονόμευση των θεσμών της αστικής δημοκρατίας εκ των άνω μάλιστα, εκ του κυβερνώντος κόμματος δηλαδή, είναι εξ ίσου μεγάλο κακό.

Παρά τις απειλές και τις νουθεσίες, η αντιπολίτευση έχει εργαλεία να αντιδρά και αυτό κάνει. Αυτό που είναι κρίσιμο είναι η επανάκτηση των εργαλείων της κοινωνίας των πολιτών – όχι δεν είσαι εθνοπροδότης αν ασκείς κριτική στην κυβέρνηση, τουναντίον είσαι ενεργός πολίτης.

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015

Εθνική υπερηφάνεια

Ψηλός, ευθυτενής, πληθωρικός, φύσει αισιόδοξος, με καλή καρδιά. Ο Τάσος. Άνθρωπος της αγοράς. Γύρω στα 50. Εξαιρετικά συμπαθής. Τον γνώρισα τυχαία, εκεί σε ένα μεσημεριανό τραπέζι, στην αγορά. Άρχισε να μου λέει πόσο υπέροχα νιώθει με τη νέα κυβέρνηση. Αισθάνθηκε υπερήφανος Έλληνας, είπε. Πολύ το χάρηκε που σπάσαμε τα μούτρα στους ξένους, είπε. Γουστάρει, έχει καλή διάθεση, έχει όρεξη, μου εξήγησε με φαρδιά χαμόγελα και χειρονομίες.
Τον ρώτησα αν είδε τη συνέντευξη Τύπου στις Βρυξέλλες, αν διάβασε την συμφωνία. Όλα τα είδε, μου είπε. Όλα τα βλέπει, και την μούρη αυτών όταν τους μιλά ο Βαρουφάκης, βλέπει και χαίρεται.
Τον ρώτησα αν σε αυτά που είδε, αν τα είδε, άκουσε και τι ειπώθηκε, τι καλούμαστε να υπογράψουμε, και ποια τα περιθώρια της χώρας. Όχι μου είπε, βαριέται να τα ακούει αυτά, αλλά γουστάρει πολύ γουστάρει έτσι, με το χέρι στη τσέπη, να κάνουμε τη μούρη κρέας στους ξένους.
Κι αφού μ’ άφησε να του εξηγήσω τι είναι αυτό που καλούμαστε να υπογράψουμε και τι σημαίνει αυτό για τη ζωή του και τη ζωή των παιδιών του, για τη δουλειά του και το παρόν του, μου ζήτησε να μην του το χαλάω τώρα, και μετά από μια μικρή σιωπή μου είπε: «κοίτα, αν με απογοητεύσουν κι αυτοί, τώρα που χάρηκα επιτέλους, τώρα που γουστάρω που είμαι Έλληνας, θα τα κάψω όλα...»
Αχ βρε Τάσο, του είπα, και αλλάξαμε κουβέντα δίνοντας ραντεβού σε ένα μήνα και δεσμεύοντας τον να μην κάψει τίποτα πριν ξαναβρεθούμε!
***
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν όλα όσα έγιναν τον τελευταίο μήνα ήταν βάση σχεδίου. Μπορώ μόνο να περιγράψω τι έγινε:
Μια κυβέρνηση που ήξερε πως δεν θα μπορούσε να αλλάξει μήτε την Ευρώπη μήτε την Ελλάδα. Εξάλλου γιατί να θέλουν; Είναι οι αυθεντικοί εκπρόσωποι του παλαιού πολιτικού συστήματος. Όλου του συστήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ τα έχει όλα: ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΚΝΕ, ΚΚΕ, άκρα αριστερά, άκρα δεξιά, εθνικιστές, Ακροδεξιούς.
Ένα πολιτικό κόμμα και μια πολιτική ηγεσία που το μόνο που ήθελε είναι η εξουσία. Με όποιο τίμημα.
Πήραν την εξουσία με ισχνή πλειοψηφία και πάμπολλα ψέματα και στη συνέχεια κλήθηκαν να βρουν τον τρόπο να διατηρήσουν την εξουσία και να την αυξήσουν σε επίπεδα ολοκληρωτικά κι αδιαμφισβήτητα.
Αν απλά και ωραία έπιαναν το νήμα από εκεί που το άφησαν οι προηγούμενοι - το οποίο θα ήταν και το επωφελές για τον τόπο- θα κατέρρεε όλη η αφήγηση τους για δόσιλογους και εθνοπροδότες κτλ. Επιπλέον δεν θα πρόσφεραν θέαμα ώστε να καταστούν εθνικοί ήρωες, τα παλικαράκια που μπουκάρουν στην ΕΕ και τα κάνουν όλα μαντάρα υψώνοντας την εθνική σημαία.
Η αλλαγή της κυβέρνηση θα ήταν ομαλή, ως είθισται στις δημοκρατίες και άρα αυτό δεν θα κατέτασσε τον Τσίπρα στους μεγάλους ηγέτες τύπου Λατινικής Αμερικής.
Επιπλέον η στενή «εκλογική πελατεία» τους δεν θα ικανοποιούνταν, διότι δεν θα είχαν να δώσουν τίποτα.
Η επιλογή που έκαναν ήταν υψηλού ρίσκου, με δεδομένη την εθνική βλάβη, αλλά όχι την κομματική.
Πήρανε λοιπόν στο αεροπλάνο της επικίνδυνης πτήσης ομήρους όλον τον ελληνικό λαό.
Μπούκαραν στην κυριολεξία στην ΕΕ και προσβάλλοντας και ταπεινώνοντας on camera όλα τα κράτη -μέλη της ΕΕ, με το χέρι στη τσέπη, επιφωνήματα, και το φουλάρι να ανεμίζει, προσέφεραν στο εσωτερικό της χώρας θέαμα.
Ικανοποιήθηκε το εθνικό αίσθημα των Ελλήνων. Χόρτασαν εθνική υπερηφάνεια. (Αν και ποτέ δεν επέρχεται ο κορεσμός με την εθνική υπερηφάνεια, όσο πιο πολύ την ταΐζεις τόσο πιο πολύ πεινάει).
Παραλλήλως αναβίωσαν την πλατεία των αγανακτισμένων, κι όχι μόνο την αναβίωσαν αλλά και την ένωσαν. Τώρα πια δεν μιλάμε για άνω και κάτω πλατεία, αλλά για μια πλατεία, με σαφέστατη επικράτηση της άνω. Πλέον στην πλατεία δεν μαζεύονται για να μουντζώνουν την κυβέρνηση αλλά για να την υποστηρίζουν μουντζώνοντας όμως την ΕΕ, τους ηγέτες άλλων χωρών, τους πολίτες άλλων χωρών.
Η πλατεία «αποθέωσης της κυβέρνησης» είναι απαραίτητο εργαλείο για την ανάδειξη του κ. Τσίπρα ως ηγέτη τύπου λατινικής αμερικής - μόνο στα καθεστώτα αυτά λάμβαναν χώρα οργανωμένες από το κόμμα φιλοκυβερνητικές διαδηλώσεις. Και φυσικά ο κ. Τσίπρας ανταποκρινόμενος στο (οργανωμένο) κάλεσμα της ιστορίας, στέλνει από τις Βρυξέλλες τιτιβίσματα απευθυνόμενος στην πλατεία ωσάν να συνομιλεί με το ελληνικό γένος.
Εν τω μεταξύ όμως όλα αυτά τα θεαματικά events δυσχέραναν την θέση της χώρας μας στη διαπραγμάτευση. Βρεθήκαμε να είμαστε μόνοι εναντίων όλων των χωρών της ευρωζώνης. Στις όποιες διευκολύνσεις ήταν διατεθειμένα μέχρι προ λίγων μηνών να κάνουν τα άλλα κράτη, τώρα έλεγαν το δικό τους περήφανο όχι. Γιατί πολύ απλά και τα άλλα κράτη έχουν εντολή λαού, έχουν κυβερνήσεις που εκλέγονται, και υπερήφανους γερμανούς, ιταλούς, γάλλους, ολλανδούς, ιρλανδους, κύπριους, σλοβάκους κτλ...
Το αποτέλεσμα ήταν, την περασμένη Παρασκευή, η χώρα να έχει πλησιάσει στην απόλυτη καταστροφή, με τον πρόεδρο της ΕΚΤ, Μ. Ντράγκι να προειδοποιεί «μην με αναγκάζετε να τραβήξω την σκανδάλη». Ήταν θέμα ελάχιστων ωρών. Καθαρή Δευτέρα γαρ και οι μνήμες της Κύπρου ζωντάνεψαν. Και όλος ο ελληνικός λαός, εντός ή εκτός πλατείας, εθνικά υπερήφανος ή ταπεινωμένος με τη δήθεν εθνική υπερηφάνεια, να εκλιπαρεί κατά μόνας να μην γίνει το μοιραίο.
Αφού λοιπόν έβαλαν τον κόσμο να δει το έρεβος, μέσα σε μια ώρα κάνανε την απότομη στροφή και δέχθηκαν τα πάντα... εώς και μνημόνιο 3.
Το «Ουφ» που ακούστηκε το βράδυ της Παρασκευής από τους πολίτες ήταν για τον κίνδυνο που γλύτωσαν και όχι αλαλαγμοί για την επιτυχία. Ας μην μπερδεύουν κάποιοι το «ουφ» με το «γιούπι». Είναι η στιγμή αυτή που το αυτοκίνητο ντελαπάρει πολλαπλώς και τελικά αποφεύγει την μετωπική σύγκρουση με το τρένο.
Ναι, επιζήσαμε. Αυτό. Τα τραύματα θα τα δούμε μετά.
Το κόστος όλης αυτής της μανούβρας είναι τρομακτικό. Οι εταίροι μας, όπως φάνηκε και από το email Βαρουφάκη που του υπαγόρεψαν οι «θεσμοί», θα μας έχουν σε σκληρή επιτήρηση και τα μέτρα θα είναι πιο σκληρά από ποτέ, ενώ το οξυγόνο που μας δίνουν είναι το απαραίτητο για την στοιχειώδη αναπνοή εν ώρα ύπνου. Γιατί; Όχι για λόγους εκδίκησης αλλά για λόγους προστασίας. «Είστε επικίνδυνοι κύριοι της ελληνικής κυβέρνησης», μας είπαν κατάμουτρα στην συνέντευξη Τύπου της Παρασκευής, «Είστε επικίνδυνοι για την Ευρώπη».
Βέβαια μέχρι να τα καταλάβουμε όλα αυτά, ο φίλος μου ο Τάσος θα είναι καλύτερα από ποτέ, γιατί ένιωσε για πρώτη φορά υπερήφανος Έλληνας. Κι ίσως ποτέ να μην καταλάβει τι έγινε. Γιατί η τεχνητή και επιθετική προς άλλους εθνική υπερηφάνεια, είναι μια ζωογόνος δύναμη που μέχρι να μην νιώθεις πια, σε κρατά ακμαίο και ρωμαλέο.

ΥΣ. Θυμάμαι μια συζήτηση του Β. Βενιζέλου με συνεργάτες του και στελέχη του ΠΑΣΟΚ όταν ήταν Υπουργός Οικονομικών, μετά το τέλος της διήγησης του για μια έντονη σύγκρουση με την τρόικα που είχε μόλις προηγηθεί. Του είχαμε ζητήσει να δημοσιοποιήσουμε τα γεγονότα. Το απαγόρευσε κατηγορηματικά. Διαφωνήσαμε λέγοντας πως αν δεν ξέρουν οι πολίτες τι έγινε δεν θα καταλάβουν τι κάνετε και τι αποφύγαμε. Μα είπε «δεν μπορείς να κάνεις διαπραγμάτευση με τηλεοπτικούς όρους, η διαπραγμάτευση γίνεται με όρους διπλωματίας». Του είπαμε πως αν δεν μάθουν θα σας σταυρώσουν. Μας είπε: «αν μάθουν, θα σταυρωθεί η χώρα».

athensvoice.gr