Ψηλός, ευθυτενής, πληθωρικός, φύσει αισιόδοξος, με καλή καρδιά. Ο Τάσος. Άνθρωπος της αγοράς. Γύρω στα 50. Εξαιρετικά συμπαθής. Τον γνώρισα τυχαία, εκεί σε ένα μεσημεριανό τραπέζι, στην αγορά. Άρχισε να μου λέει πόσο υπέροχα νιώθει με τη νέα κυβέρνηση. Αισθάνθηκε υπερήφανος Έλληνας, είπε. Πολύ το χάρηκε που σπάσαμε τα μούτρα στους ξένους, είπε. Γουστάρει, έχει καλή διάθεση, έχει όρεξη, μου εξήγησε με φαρδιά χαμόγελα και χειρονομίες.
Τον ρώτησα αν είδε τη συνέντευξη Τύπου στις Βρυξέλλες, αν διάβασε την συμφωνία. Όλα τα είδε, μου είπε. Όλα τα βλέπει, και την μούρη αυτών όταν τους μιλά ο Βαρουφάκης, βλέπει και χαίρεται.
Τον ρώτησα αν σε αυτά που είδε, αν τα είδε, άκουσε και τι ειπώθηκε, τι καλούμαστε να υπογράψουμε, και ποια τα περιθώρια της χώρας. Όχι μου είπε, βαριέται να τα ακούει αυτά, αλλά γουστάρει πολύ γουστάρει έτσι, με το χέρι στη τσέπη, να κάνουμε τη μούρη κρέας στους ξένους.
Κι αφού μ’ άφησε να του εξηγήσω τι είναι αυτό που καλούμαστε να υπογράψουμε και τι σημαίνει αυτό για τη ζωή του και τη ζωή των παιδιών του, για τη δουλειά του και το παρόν του, μου ζήτησε να μην του το χαλάω τώρα, και μετά από μια μικρή σιωπή μου είπε: «κοίτα, αν με απογοητεύσουν κι αυτοί, τώρα που χάρηκα επιτέλους, τώρα που γουστάρω που είμαι Έλληνας, θα τα κάψω όλα...»
Αχ βρε Τάσο, του είπα, και αλλάξαμε κουβέντα δίνοντας ραντεβού σε ένα μήνα και δεσμεύοντας τον να μην κάψει τίποτα πριν ξαναβρεθούμε!
***
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν όλα όσα έγιναν τον τελευταίο μήνα ήταν βάση σχεδίου. Μπορώ μόνο να περιγράψω τι έγινε:
Μια κυβέρνηση που ήξερε πως δεν θα μπορούσε να αλλάξει μήτε την Ευρώπη μήτε την Ελλάδα. Εξάλλου γιατί να θέλουν; Είναι οι αυθεντικοί εκπρόσωποι του παλαιού πολιτικού συστήματος. Όλου του συστήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ τα έχει όλα: ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΚΝΕ, ΚΚΕ, άκρα αριστερά, άκρα δεξιά, εθνικιστές, Ακροδεξιούς.
Ένα πολιτικό κόμμα και μια πολιτική ηγεσία που το μόνο που ήθελε είναι η εξουσία. Με όποιο τίμημα.
Πήραν την εξουσία με ισχνή πλειοψηφία και πάμπολλα ψέματα και στη συνέχεια κλήθηκαν να βρουν τον τρόπο να διατηρήσουν την εξουσία και να την αυξήσουν σε επίπεδα ολοκληρωτικά κι αδιαμφισβήτητα.
Αν απλά και ωραία έπιαναν το νήμα από εκεί που το άφησαν οι προηγούμενοι - το οποίο θα ήταν και το επωφελές για τον τόπο- θα κατέρρεε όλη η αφήγηση τους για δόσιλογους και εθνοπροδότες κτλ. Επιπλέον δεν θα πρόσφεραν θέαμα ώστε να καταστούν εθνικοί ήρωες, τα παλικαράκια που μπουκάρουν στην ΕΕ και τα κάνουν όλα μαντάρα υψώνοντας την εθνική σημαία.
Η αλλαγή της κυβέρνηση θα ήταν ομαλή, ως είθισται στις δημοκρατίες και άρα αυτό δεν θα κατέτασσε τον Τσίπρα στους μεγάλους ηγέτες τύπου Λατινικής Αμερικής.
Επιπλέον η στενή «εκλογική πελατεία» τους δεν θα ικανοποιούνταν, διότι δεν θα είχαν να δώσουν τίποτα.
Η επιλογή που έκαναν ήταν υψηλού ρίσκου, με δεδομένη την εθνική βλάβη, αλλά όχι την κομματική.
Πήρανε λοιπόν στο αεροπλάνο της επικίνδυνης πτήσης ομήρους όλον τον ελληνικό λαό.
Μπούκαραν στην κυριολεξία στην ΕΕ και προσβάλλοντας και ταπεινώνοντας on camera όλα τα κράτη -μέλη της ΕΕ, με το χέρι στη τσέπη, επιφωνήματα, και το φουλάρι να ανεμίζει, προσέφεραν στο εσωτερικό της χώρας θέαμα.
Ικανοποιήθηκε το εθνικό αίσθημα των Ελλήνων. Χόρτασαν εθνική υπερηφάνεια. (Αν και ποτέ δεν επέρχεται ο κορεσμός με την εθνική υπερηφάνεια, όσο πιο πολύ την ταΐζεις τόσο πιο πολύ πεινάει).
Παραλλήλως αναβίωσαν την πλατεία των αγανακτισμένων, κι όχι μόνο την αναβίωσαν αλλά και την ένωσαν. Τώρα πια δεν μιλάμε για άνω και κάτω πλατεία, αλλά για μια πλατεία, με σαφέστατη επικράτηση της άνω. Πλέον στην πλατεία δεν μαζεύονται για να μουντζώνουν την κυβέρνηση αλλά για να την υποστηρίζουν μουντζώνοντας όμως την ΕΕ, τους ηγέτες άλλων χωρών, τους πολίτες άλλων χωρών.
Η πλατεία «αποθέωσης της κυβέρνησης» είναι απαραίτητο εργαλείο για την ανάδειξη του κ. Τσίπρα ως ηγέτη τύπου λατινικής αμερικής - μόνο στα καθεστώτα αυτά λάμβαναν χώρα οργανωμένες από το κόμμα φιλοκυβερνητικές διαδηλώσεις. Και φυσικά ο κ. Τσίπρας ανταποκρινόμενος στο (οργανωμένο) κάλεσμα της ιστορίας, στέλνει από τις Βρυξέλλες τιτιβίσματα απευθυνόμενος στην πλατεία ωσάν να συνομιλεί με το ελληνικό γένος.
Εν τω μεταξύ όμως όλα αυτά τα θεαματικά events δυσχέραναν την θέση της χώρας μας στη διαπραγμάτευση. Βρεθήκαμε να είμαστε μόνοι εναντίων όλων των χωρών της ευρωζώνης. Στις όποιες διευκολύνσεις ήταν διατεθειμένα μέχρι προ λίγων μηνών να κάνουν τα άλλα κράτη, τώρα έλεγαν το δικό τους περήφανο όχι. Γιατί πολύ απλά και τα άλλα κράτη έχουν εντολή λαού, έχουν κυβερνήσεις που εκλέγονται, και υπερήφανους γερμανούς, ιταλούς, γάλλους, ολλανδούς, ιρλανδους, κύπριους, σλοβάκους κτλ...
Το αποτέλεσμα ήταν, την περασμένη Παρασκευή, η χώρα να έχει πλησιάσει στην απόλυτη καταστροφή, με τον πρόεδρο της ΕΚΤ, Μ. Ντράγκι να προειδοποιεί «μην με αναγκάζετε να τραβήξω την σκανδάλη». Ήταν θέμα ελάχιστων ωρών. Καθαρή Δευτέρα γαρ και οι μνήμες της Κύπρου ζωντάνεψαν. Και όλος ο ελληνικός λαός, εντός ή εκτός πλατείας, εθνικά υπερήφανος ή ταπεινωμένος με τη δήθεν εθνική υπερηφάνεια, να εκλιπαρεί κατά μόνας να μην γίνει το μοιραίο.
Αφού λοιπόν έβαλαν τον κόσμο να δει το έρεβος, μέσα σε μια ώρα κάνανε την απότομη στροφή και δέχθηκαν τα πάντα... εώς και μνημόνιο 3.
Το «Ουφ» που ακούστηκε το βράδυ της Παρασκευής από τους πολίτες ήταν για τον κίνδυνο που γλύτωσαν και όχι αλαλαγμοί για την επιτυχία. Ας μην μπερδεύουν κάποιοι το «ουφ» με το «γιούπι». Είναι η στιγμή αυτή που το αυτοκίνητο ντελαπάρει πολλαπλώς και τελικά αποφεύγει την μετωπική σύγκρουση με το τρένο.
Ναι, επιζήσαμε. Αυτό. Τα τραύματα θα τα δούμε μετά.
Το κόστος όλης αυτής της μανούβρας είναι τρομακτικό. Οι εταίροι μας, όπως φάνηκε και από το email Βαρουφάκη που του υπαγόρεψαν οι «θεσμοί», θα μας έχουν σε σκληρή επιτήρηση και τα μέτρα θα είναι πιο σκληρά από ποτέ, ενώ το οξυγόνο που μας δίνουν είναι το απαραίτητο για την στοιχειώδη αναπνοή εν ώρα ύπνου. Γιατί; Όχι για λόγους εκδίκησης αλλά για λόγους προστασίας. «Είστε επικίνδυνοι κύριοι της ελληνικής κυβέρνησης», μας είπαν κατάμουτρα στην συνέντευξη Τύπου της Παρασκευής, «Είστε επικίνδυνοι για την Ευρώπη».
Βέβαια μέχρι να τα καταλάβουμε όλα αυτά, ο φίλος μου ο Τάσος θα είναι καλύτερα από ποτέ, γιατί ένιωσε για πρώτη φορά υπερήφανος Έλληνας. Κι ίσως ποτέ να μην καταλάβει τι έγινε. Γιατί η τεχνητή και επιθετική προς άλλους εθνική υπερηφάνεια, είναι μια ζωογόνος δύναμη που μέχρι να μην νιώθεις πια, σε κρατά ακμαίο και ρωμαλέο.
ΥΣ. Θυμάμαι μια συζήτηση του Β. Βενιζέλου με συνεργάτες του και στελέχη του ΠΑΣΟΚ όταν ήταν Υπουργός Οικονομικών, μετά το τέλος της διήγησης του για μια έντονη σύγκρουση με την τρόικα που είχε μόλις προηγηθεί. Του είχαμε ζητήσει να δημοσιοποιήσουμε τα γεγονότα. Το απαγόρευσε κατηγορηματικά. Διαφωνήσαμε λέγοντας πως αν δεν ξέρουν οι πολίτες τι έγινε δεν θα καταλάβουν τι κάνετε και τι αποφύγαμε. Μα είπε «δεν μπορείς να κάνεις διαπραγμάτευση με τηλεοπτικούς όρους, η διαπραγμάτευση γίνεται με όρους διπλωματίας». Του είπαμε πως αν δεν μάθουν θα σας σταυρώσουν. Μας είπε: «αν μάθουν, θα σταυρωθεί η χώρα».
