Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Διά στόματος Σαλίου

Φωτογραφία: Μανώλης Παπαδάκης
______________________________________________________________

Τον Σαλίου τον γνώρισα την ημέρα που γεννήθηκε, όταν οι γονείς του με φώναξαν για να τους βοηθήσω. Έκτοτε τον παρακολουθώ να μεγαλώνει και δεν υπάρχει μέρα που να μη σκέφτομαι σε τι ζωή έχουμε καταδικάσει το παιδί αυτό, όπως και τόσα πολλά άλλα παιδιά. Κάπως έτσι προέκυψε και αυτό το κείμενο, μια αφήγηση που μου ψιθύρισε ο Σαλίου…

***

γεια,
με λένε σαλίου, είμαι 15 μηνών, ο μπαμπάς μου είναι ο μασάμπα απο τη σενεγάλη και η μαμά μου η... αχ, όχι, ο μπαμπάς λέει να μη λέω για τη μαμά γιατί είναι, λέει, παράνομη. δηλαδή η μαμά δεν είναι κακιά, απλώς δεν έχει χαρτιά (μη με ρωτάτε τι είναι τα «χαρτιά», δεν ξέρω) και ήρθε στην ελλάδα κρυφά γιατί ο μπαμπάς την αγαπούσε πολύ και δεν ήθελε να είναι μακριά. α, κατάλαβα, «χαρτιά» είναι κάτι που κρατάνε τη μαμά μακριά από το μπαμπά.

η πρώτη μέρα της ζωής μου; α, η μαμά φώναζε πολύ. κι ο μπαμπάς φώναζε, αλλά στο τηλέφωνο. όμως δεν έρχονταν οι γιατροί κι ο μπαμπάς έφυγε για να ζητήσει βοήθεια απ’ αλλού. όταν είδα τη μαμά για πρώτη φορά, είχε αίματα παντού. δεν μπορούσε να με πάρει κοντά της γιατί ήμουν δεμένος με κάτι που έπειτα το έκοψε με τα δόντια της. μετά ήρθε ο μπαμπάς και μας αγκάλιασε και έκλαιγε κι αυτός και έλεγε πως ποτέ δεν θα μας ξαναφήσει.

γενικά μέχρι τώρα, καλά περνάω. πάω συχνά στο μαγαζί του μπαμπά και μ’ αρέσει όταν έρχονται τα παιδιά που πουλάνε τις τσάντες. καμιά φορά όμως δεν μ’ αρέσει πολύ γιατί επιστρέφουν στεναχωρημένα και λένε στο μπαμπά ότι τους τις πήρανε τις τσάντες και ότι δεν έχουν λεφτά και τότε ο μπαμπάς τους δίνει λεφτά και τρώμε όλοι μαζί και είναι καλύτερα.

εγώ δεν έχω άλλη ιστορία να διηγηθώ αλλά μπορώ να σας διηγηθώ την ιστορία που θα ζήσω.

σε λίγα χρόνια θα πάω σχολείο. εκεί όμως τα άλλα παιδάκια δεν θα είναι σαν εμένα. τα άλλα παιδάκια θα έχουν λευκό χρώμα και θα έχουν μαμά. δηλαδή κι εγώ θα έχω μαμά αλλά η δική μου η μαμά δεν θα με πηγαίνει στο σχολείο γιατί η μαμά δεν έχει χαρτιά.
στο σχολείο τα αλλα παιδάκια στην αρχή δεν θα με αγαπάνε πολύ και δεν θα με παίζουν, αλλά μετά θα μ’ αγαπάνε γιατί κι εγώ θα τα αγαπώ. μόνο οι δάσκαλοι δεν θα μπορούν να λένε το όνομά μου, αλλά αυτό δεν θα είναι και τόσο κακό γιατί τα άλλα παιδάκια θα γελάνε πολύ.

μετά θα πάω γυμνάσιο. εκεί, στην αρχή δεν θα είναι πολύ καλά, αλλά μετά θα με αγαπάνε γιατί θα παίζω ποδόσφαιρο και θα είμαι πολύ καλός. μετά όμως δεν θα με αγαπάνε και τόσο γιατί δεν θα έχω πιστοποιητικό γεννήσεως (μη με ρωτάτε τι είναι το «πιστοποιητικό γεννήσεως», δεν ξέρω) και δεν θα μπορώ να συμμετέχω σε αγώνες της ομάδας της γειτονιάς. α, κατάλαβα, «πιστοποιητικό γεννήσεως» είναι κάτι που αν το έχεις, παίζεις ποδόσφαιρο.

έπειτα στην τελευταία τάξη, ο καθηγητής θα μας πει πως θα πάμε εκδρομή σε άλλη χώρα μακριά. α, ξέχασα να σας πω ότι ο μπαμπάς πάει συχνά σε άλλη χώρα μακριά. πάει στη σενεγάλη και βλέπει το αδελφάκι μου. α, δεν σας είπα πως έχω ένα αδελφάκι τριών χρόνων που όμως δεν μπορεί να είναι εδώ μαζί μας γιατί δεν έχει χαρτιά. ο μπαμπάς πάει και τον βλέπει και έπειτα μας φέρνει φωτογραφίες και η μαμά κλαίει πολύ κάθε φορά που βλέπει τις φωτογραφίες.
τι έλεγα; α, ναι, εγώ θα είμαι πολύ χαρούμενος που θα πάω με τους φίλους μου εκδρομή σε άλλη χώρα μακριά, αλλά ο μπαμπάς θα μου πει πως δεν μπορώ να πάω γιατί δεν έχω διαβατήριο (μη με ρωτάτε τι είναι το «διαβατήριο», δεν ξέρω) κι εγώ τότε δεν θα είμαι πολύ χαρούμενος και θα κλαίω λίγο. α, κατάλαβα, διαβατήριο είναι κάτι που αν δεν το έχεις δεν σ’ αφήνουν να πας εκδρομή.

α, δεν σας είπα ότι μια μέρα που θα είμαι με τους φίλους μου θα έρθουν κάτι κύριοι με στολές και θα μου ζητάνε χαρτιά. έπειτα θα με βάλουν σ’ ένα άσχημο μέρος και θα μου λένε πως θα με στείλουν σε άλλη χώρα μακριά. μετά όμως θα έρθει ο μπαμπάς με τα δικά του χαρτιά και θα με βγάλει απο εκεί. κι αυτό θα γίνεται πολύ συχνά, μέχρι που θα σταματήσω να νομίζω πως είναι πολύ άσχημα στη φυλακή.

μετά θα πάω πανεπιστήμιο για να γίνω δικηγόρος. εκεί, τα παιδιά θα θυμώνουν καμιά φορά γιατί θα με ρωτάνε τι ψηφίζω αλλά εγώ δεν... δεν θα απαντώ, γιατί εγώ δεν... δεν είμαι έλληνας, δηλαδή τα άλλα παιδιά θα μου το λένε αυτό. εγώ βέβαια θα τους λέω πως είμαι, αλλά αυτά θα μου λένε πως δεν υπάρχουν μαύροι έλληνες κι εγώ δεν θα καταλαβαίνω. αλλά στο τέλος θα με αγαπάνε γιατί θα παίζω μουσική και θα χορεύουνε και θα περνάμε πολύ καλά.

μετά όμως δεν θα είμαι και τόσο χαρούμενος γιατί δεν θα μπορώ να βρω καμία δουλειά και τελικά δεν θα γίνω δικηγόρος. θα κάνω τη δουλειά του μπαμπά. μετά θα παντρευτώ και δεν θα θέλω να κάνω παιδιά για να μην είναι λυπημένα. αλλά μετά θα κάνω παιδιά και θα είμαι μόνο εγώ λυπημένος, γιατί αυτά στην αρχή δεν θα ξέρουν πόσο λυπημένα θα γίνουν μετά.

αυτή είναι η ιστορία της ζωής που θα ζήσω.

άντε γεια, τώρα.

με αγάπη, σαλίου


***

Η νέα κυβέρνηση δεσμεύτηκε τόσο προεκλογικά όσο και στις προγραμματικές δηλώσεις της για αλλαγή του Κώδικα Ιθαγένειας, έτσι ώστε τα παιδιά των μεταναστών που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα, και ελπίζω και τα παιδιά που έχουν έρθει σε μικρή ηλικία και έχουν λάβει την ελληνική υποχρεωτική εκπαίδευση, να αποκτούν το δικαίωμα στην ελληνική ιθαγένεια. 250.000 τουλάχιστον παιδιά, αλλά και ενήλικες που ήταν κάποτε παιδιά αλλά τώρα έχουν αποκτήσει τα δικά τους παιδιά (τρίτη γενιά μεταναστών), αναμένουν, προσδοκούν, ελπίζουν – για άλλη μια φορά. Η νομική αναγνώριση των ανθρώπων αυτών ως Ελλήνων είναι το πρώτο βήμα. Έπονται πολλά και δύσκολα βήματα έως ότου να φτάσουμε στο σημείο, ως κοινωνία και ως μονάδες, να αποδεχτούμε ότι ένας Έλληνας θα μπορούσε να έχει αφρικανικά ή ασιατικά ή Άπω Ανατολής χαρακτηριστικά. Χρειάζεται να αναθεωρηθούν βαθιά ριζωμένα στερεότυπα και συλλογικές φοβίες, πράγμα διόλου εύκολο για μια τόσο εσωστρεφή κοινωνία. Και αυτόν το δρόμο θα τον διανύσει καθένα από τα παιδιά αυτά, κατά μόνας. Το ελάχιστο, συνεπώς, που μπορεί και οφείλει να κάνει το κράτος είναι να θωρακίσει νομικά τα παιδιά αυτά. Έτσι ώστε τουλάχιστον να μην ντρέπονται που είναι Έλληνες.
________________________________________________________

* Το κείμενο αναδημοσιεύτηκε στην ATHENS VOICE, 26/11/2009

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

Ένα μόνο σχόλιο

Ο κόσμος περνάει άσχημα. Αισθάνεται αδικημένος. Αισθάνεται πληγωμένος. Αισθάνεται ταπεινωμένος. Γι αυτό και επιδίδεται σε ανθρωποφαγικές τελετές.

Και μια μικρή διόρθωση: Είμαι σύμβουλος του κ. Βούγια σε ζητήματα ΟΧΙ λαθρομετανάστευσης, αλλά σε ζητήματα μη νόμιμα εισερχομένων μεταναστών.

Α, και κάτι ακόμα: Επιτέλους έγινα πρωτοσέλιδο!!! (έστω με δέκα χρόνια καθυστέρηση).

Φιλικά

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

Δελτίο Τύπου Επιτροπής Αλληλεγγύης στους Πρόσφυγες Χίου «Λάθρα;»

17/11/2009

Πριν από μερικές ημέρες κλήθηκαν για κατάθεση, στο πλαίσιο εισαγγελικής έρευνας, συμπολίτες μας, από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, με τους οποίους βρεθήκαμε μαζί στο λιμάνι στις 26/7/09, να διαμαρτυρηθούμε για την μεταγωγή σε άγνωστο προορισμό και την πιθανή απέλαση 52 προσφύγων και μεταναστών -μεταξύ των οποίων και τριών καταγεγραμμένων ανηλίκων-.
Δεν συμφωνούμε με την εκτίμηση ότι πρόκειται για μια τυπική διαδικασία. Η προσπάθεια των αρχών είναι σαφής, όποιος διαμαρτύρεται ακόμη και με ειρηνικά μέσα και τολμά να μην κοιτά μόνο την δουλειά του, δεν τον ξεχνάνε. Σε αυτό το μήνυμα εμείς απαντάμε. Η δράση μας και η κινητοποίηση του καθενός από εμάς έχει διακριτές αναφορές σε αξίες και ιδανικά υπέρτερα από την τρέχουσα –άθλια – προσφυγική / μεταναστευτική πολιτική.
Ως συλλογικότητα, τα τελευταία 8 χρόνια σταθήκαμε αλληλέγγυοι σε πρόσφυγες και μετανάστες. Το καλοκαίρι στο λιμάνι πολιτικά και ηθικά είχαμε χρέος να βρεθούμε δίπλα τους. Οι αρχές έλαβαν το μήνυμα. Η πολιτική των εκτάκτων μεταγωγών και της μακρόχρονης κράτησης καταδικάστηκε και αποδείχτηκε απάνθρωπη και επικίνδυνη. Θα είμαστε ξανά απέναντι τους αν χρειασθεί σε κάθε δική τους ενέργεια που στέλνει ανθρώπους στον καιάδα της απέλασης, των βασανισμών, των τυπικών και άτυπων θαλάσσιων και χερσαίων επαναπροωθήσεων, των εξευτελιστικών συνθηκών κράτησης, της ελλιπούς ανθρώπινης υπόστασης.
Όσοι σχεδίασαν την μεταγωγή θα πρέπει να παράσχουν επαρκείς εξηγήσεις. Όσοι υλοποίησαν την μεταγωγή θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο την σωματική μας ακεραιότητα, χτυπώντας πολλούς από εμάς και σέρνοντας μας σαν σακιά στην άσφαλτο, αγνόησαν ότι διαπράττουν αδικήματα σε βάρος των διαμαρτυρόμενων και των προσφύγων. Το πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό εκείνης της ημέρας αποδεικνύει αυτόν τον ισχυρισμό. Μια απλή επανάληψη του για όποιον ενδιαφερόμενο, αρκεί, ώστε να εξαχθούν συμπεράσματα από ποιους ασκήθηκε βία –και μάλιστα υπέρμετρη- και ποιοι ήταν τα θύματα. Οι μετέπειτα εξελίξεις στην ουσία της υπόθεσης και της πραγματοποιηθείσας μεταγωγής δικαιώνουν την διαμαρτυρία μας και μας κάνουν περήφανους που ήμασταν εκεί. Παρόντες.

Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος
Αλληλεγγύη σε πρόσφυγες και μετανάστες

Κάποιες εικόνες ελάχιστης ελπίδας

Τη θυμάστε τη φώτογραφία του θαλάμου της Παγανής; Εάν όχι:


Τις προάλλες επισκέφτηκα τη Παγανή. Ο ίδιος θάλαμος έχει τώρα πια άλλη όψη:


Πρώτη φορά αισθάνθηκα τόσο χαρούμενη βλέποντας ένα μέρος έρημο και εγκαταλελειμμένο


Στόχος μας είναι όχι μόνο να μην ανοίξει η Παγανή, αλλά να μην ξανανοίξει καμία άλλη "Παγανή"


Να είστε καλά.

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Η Παγανή έκλεισε- Οι Παγανές;

Mια επίσκεψη ενός υφυπουργού στον Ειδικό Χώρο Παραμονής Αλλοδαπών (ΕΧΠΑ) Παγανής στη Μυτιλήνη ήταν αρκετή για να δρομολογήσει τις εξελίξεις ώστε να κλείσει επιτέλους αυτή η «αποθήκη αλλοδαπών ψυχών» που το μόνο που στην πραγματικότητα προσέφερε ήταν τη διεθνή απαξίωση της χώρας.

Τα γεγονότα που ακολούθησαν της επισκέψεως του κ. Βούγια είναι λίγο πολύ γνωστά: ο υφυπουργός επισκέφτηκε την Παγανή την Πέμπτη 22/10. Το τι αντίκρισε συνοψίζεται στη «συγνώμη» που απηύθυνε προς τους κρατούμενους και στην περίφημη πια φράση του «Η Κόλαση του Δάντη ωχριά μπροστά σ’ αυτό που είδα σήμερα», δηλώνοντας δημοσίως ότι «η Παγανή πρέπει να κλείσει».

Ένα επεισόδιο μεταξύ κρατουμένων και αστυνομίας αμέσως μετά την αποχώρηση του κ. Βούγια και μια Ένορκη Διοικητική Εξέταση ήταν αρκετά για πυροδοτήσουν τη σφοδρή αντίδραση των κρατουμένων, η οποία ούτως ή άλλως ήταν θέμα χρόνου να ξεσπάσει – για πόσο καιρό μπορεί κάποιος να αντέξει να ζει στον απόλυτο ξεπεσμό δίχως να αντιδράει;

Kι η Παγανή έκλεισε. Σύμφωνα με το νομάρχη Λέσβου, η Παγανή έκλεισε προσωρινά για επισκευές. Σύμφωνα με τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη κ. Χρυσοχοΐδη και τον υφυπουργό κ. Βούγια, το μοντέλο «Παγανή» έκλεισε οριστικά.

Ως εδώ καλά. Η Χίος όμως ανησυχεί, και η Σάμος επίσης. «Η Παγανή έκλεισε, η Χίος έρχεται» είναι το μήνυμα που στέλνει η τοπική κοινωνία της Χίου. Το αντίστοιχο διαμηνύει και η Σάμος.Kαι το πρόβλημα παραμένει. Εάν δεν αλλάξει η συνολική φιλοσοφία και δομή των κέντρων κράτησης, απλώς το πρόβλημα θα μετακυλίεται από νησί σε νησί και από κέντρο κράτησης σε άλλο κέντρο κράτησης.

Το μοντέλο «Παγανή» και εν γένει των ΕΧΠΑ –όπου στοιβάζονται άνθρωποι για δύο και τρεις μήνες και στη συνέχεια απελευθερώνονται και ωθούνται στην Αθήνα με υπηρεσιακό χαρτί προσωρινής διαμονής, διάρκειας ενός μήνα, δίχως να εξετάζονται ειδικά οι περιπτώσεις και να λαμβάνεται μέριμνα για τους ανθρώπους που χρήζουν διεθνούς προστασίας (γυναικόπαιδα, ασυνόδευτοι ανήλικοι, αιτούντες άσυλο)– και πολυέξοδο είναι, και δυσφημεί τη χώρα, και δεν επιφέρει κανένα αποτέλεσμα, καθώς οι άνθρωποι αυτοί συνεχίζουν κατά κύματα να έρχονται – η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή είναι πιο ισχυρή από όποιο αντικίνητρο δημιουργούμε με τα εθνικά μας κολαστήρια.

H πολιτική αυτή της κουτοπονηριάς έφτασε σε αδιέξοδο. Δεν μένει παρά να δοκιμάσουμε το άλλο μοντέλο: αυτό του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των διεθνών συνθηκών. Δηλαδή, ανοιχτά κέντρα κράτησης, άσυλο σε όσους το δικαιούνται, προστασία των ασυνόδευτων ανηλίκων και ταυτοχρόνως άσκηση πιέσεων προς την ΕΕ ώστε να αναθεωρηθεί ο Κανονισμός Δουβλίνο ΙΙ και να διεθνοποιηθεί το πρόβλημα με την Τουρκία. Κι αυτό πρέπει να γίνει τώρα. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια.

Tο πρώτο βήμα έγινε από τον υπουργό Εθνικής Άμυνας κ. Βενιζέλο με την ανακοίνωση, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, της παραχώρησης της χρήσης στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, έκτασης στη Μυτιλήνη, προκειμένου να διαμορφωθεί η υποδομή για ένα υποδειγματικό Κέντρο Υποδοχής μη νόμιμα εισερχομένων μεταναστών.

Μένει τώρα να κινητοποιηθούν το Υπουργείο Εσωτερικών και το Υπουργείο Υγείας. Αναμένουμε…

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

Στα «βαγόνια» της Πάτρας

Τις ημέρες αυτές γίνεται στην Αθήνα το Τρίτο Παγκόσμιο Φόρουμ για τη Μετανάστευση. Ταυτοχρόνως, αντιρατσιστικές οργανώσεις από όλο τον κόσμο συναντιούνται στην Αθήνα για να διαδηλώσουν υπέρ των δικαιωμάτων των μεταναστών – συζητήσεις, γεύματα, συγκεντρώσεις, συναυλίες. Τόσο το Φόρουμ όσο και το Αντι-Φόρουμ έχουν τη σημασία τους, για εμάς. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και για αυτούς, τους ίδιους τους μετανάστες. Οι περισσότεροι ελάχιστα γνωρίζουν τι διαδραματίζεται στην Αθήνα αυτές τις ημέρες και ακόμα λιγότερο πρόκειται να επηρεάσει την οδυνηρή καθημερινότητά τους.

***

Πάτρα, φθινόπωρο του 2009

Τον περασμένο Φεβρουάριο, ο Συνήγορος του Πολίτη για θέματα μετανάστευσης, ύστερα από αυτοψία στον καταυλισμό των Αφγανών στο λιμάνι της Πάτρας, είχε τονίσει σε σχετική έκθεσή του ότι η κατάσταση τείνει να λάβει διαστάσεις ανθρωπιστικής κρίσης. Τότε, ο Συνήγορος του Πολίτη είχε εισηγηθεί στην κυβέρνηση την ανάγκη διαμόρφωσης κατάλληλων χώρων για τη μετεγκατάσταση των αλλοδαπών και τη λήψη μέτρων πρόνοιας για τους αλλοδαπούς που χρήζουν ειδικής μέριμνας, κατά κύριο λόγο για τους ασυνόδευτους ανήλικους και τους αιτούντες άσυλο.

Τον περασμένο Ιούλιο οι Αρχές κατεδάφισαν τον καταυλισμό, δίχως βέβαια να λάβουν υπόψη την εισήγηση της Ανεξάρτητης Αρχής.

Τρεις μήνες μετά η ιστορία απλώς επαναλαμβάνεται.Στην Πάτρα έχουν ήδη δημιουργηθεί δύο νέοι καταυλισμοί, στο Έλος της Αγυιάς και στον Άγιο Αντρέα.

Έλος Αγυιάς

Στην είσοδο της Πάτρας, στον ελαιώνα, έχουν βρει προσωρινό κατάλυμα 200-250 άντρες Αφγανοί της φυλής Αζαρά, εκ των οποίων οι 70-80 είναι ασυνόδευτοι ανήλικοι.


Μένουν σε αυτοσχέδια καταλύματα, σαφώς ανεπαρκή να τους προστατεύσουν από τη βροχή και το κρύο, και τρέφονται σχεδόν αποκλειστικά με πατάτες και κρεμμύδια. Οι μόνοι που τους επισκέπτονται είναι τα μέλη της Κίνησης γα την Υπεράσπιση των Δικαιωμάτων Μεταναστών και Προσφύγων Πάτρας και τα πελώρια ποντίκια. Η παρέμβαση της αστυνομίας είναι αλυσιτελής, καθώς όλοι ανεξαιρέτως είτε έχουν την κάρτα του αιτούντα άσυλο είτε το υπηρεσιακό σημείωμα προσωρινής διαμονής είτε είναι ανήλικοι, και οι ανήλικοι δεν συλλαμβάνονται.



Αρκετοί από τους Αφγανούς είναι τραυματισμένοι λόγω των συνεχών αλλά μάταιων προσπαθειών τους να επιβιβαστούν σε κάποιο διερχόμενο φορτηγό με προορισμό την όποια Ιταλία, ενώ άλλοι είναι βαριά άρρωστοι.


Οι μεγαλύτεροι έχουν πια κουραστεί και το μόνο που επιθυμούν είναι ένα αξιοπρεπές κατάλυμα κι ένα πιάτο φαΐ. Οι ανήλικοι είναι πιο επίμονοι: θα δεχόντουσαν να μεταφερθούν σε κάποιο χώρο προστατευμένο αρκεί να είναι κοντά στο λιμάνι, ώστε κάποια στιγμή να κατορθώσουν να φύγουν προς τα εκεί που βρίσκονται φίλοι και συγγενείς τους, προς την όποια Ιταλία.

Παλιός εμπορευματικός σταθμός στον Άγιο Αντρέα («τα βαγόνια»)

Ο σταθμός βρίσκεται στο κέντρο της Πάτρας. Εκεί έχουν βρει προσωρινό κατάλυμα γύρω στους 200 αλλοδαπούς, κυρίως από Σομαλία και Σουδάν. Κοιμούνται κάτω από τα βαγόνια των τρένων και η σίτισή τους προέρχεται κυρίως από τους σκουπιδοτενεκέδες. Όλοι είναι κάτοχοι της κάρτας του αιτούντα άσυλο. Αρκετοί εξ αυτών «εργάζονται» στο διπλανό supermarket METRO, με καθήκον να επιστρέφουν τα καροτσάκια που αφήνουν οι πελάτες. Για κάθε καροτσάκι θα πάρουν 10-20 λεπτά, αν είναι τυχεροί. Την 70μελή ομάδα εργασίας οργανώνει ένας συντοπίτης τους που φροντίζει να έχουν όλοι πρόσβαση στην εργασία, δηλαδή να επιστρέφουν καθημερινά από ένα τουλάχιστον καροτσάκι, όλοι.


Στην ερώτησή μου προς δύο αδέλφια σχετικά με το λόγο που μόνο ο ένας έχει την κάρτα του αιτούντα, έλαβα την απάντηση: «Γιατί να την πάρω; Αφού και οι δύο κάτω από το ίδιο βαγόνι κοιμόμαστε».


Κανείς από τους αλλοδαπούς των βαγονιών δεν θέλει να φύγει από τη χώρα. Το μόνο που επιθυμούν είναι το δικαίωμα στην εργασία και σε μια αξιοπρεπή ζωή, δικαιώματα που, σύμφωνα με το νόμο, τα εξασφαλίζει το καθεστώς του αιτούντα άσυλο, όχι όμως και η ελληνική πραγματικότητα.

***

Η κατάσταση στην Πάτρα τείνει για άλλη μια φορά να λάβει διαστάσεις ανθρωπιστικής κρίσης. Προφανώς το ζήτημα δεν μπορεί να λυθεί με αστυνομικά μέτρα. Χρειάζονται δομές και μονάδες πρόνοιας. Οι αιτούντες άσυλο θα πρέπει να φύγουν από τα βαγόνια και τον ελαιώνα και να μεταφερθούν σε καταλύματα που θα τους προσφέρουν αξιοπρεπή και ασφαλή διαμονή, μέχρις ότου λάβουν τελεσίδικη απόφαση στο αίτημά τους για πολιτικό άσυλο. Προϋπόθεση βέβαια αυτού είναι η δημιουργία επιτροπών ουσιαστικής εξέτασης των αιτημάτων ασύλου. Οι δε ανήλικοι θα πρέπει να μεταφερθούν επίσης σε δομές πρόνοιας αλλά ταυτοχρόνως να εφαρμοστεί η Συνθήκη για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Το “The best interest for the child” σημαίνει ότι οι ανήλικοι που μπορούν να αποδείξουν ότι συγγενείς τους έχουν μόνιμη κατοικία ένα άλλο κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα πρέπει να μπορούν να μεταβούν και σε αυτό. Για να συμβεί όμως αυτό χρειάζεται ένα δυνατό κράτος που να μπορεί να θέσει το ζήτημα στην Ε.Ε. Εάν δεν μπορεί να συμβεί αυτό σήμερα, με τη νωπή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, πότε θα συμβεί;


***

Η μετανάστευση είναι σαν την καταιγίδα, δεν μπορείς να τη σταματήσεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να δημιουργήσεις τις προϋποθέσεις ώστε να ελαχιστοποιήσεις τις ζημίες και να αυξήσεις τα οφέλη. Για όλα αυτά, όμως, χρειάζεται πολιτική βούληση και ευτολμία.