Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2016

Το μόνο ατυχές περιστατικό είναι ότι είστε εσείς στην κυβέρνηση

Ο υπουργός μεταναστευτικής πολιτικής κ. Μουζάλας χαρακτήρισε δίχως να ντρέπεται «ατυχές περιστατικό» τους θανάτους δύο προσφύγων στη Μόρια της Λέσβου και τον τραυματισμό πολλών ακόμη από έκρηξη, μάλλον, φιάλης υγραερίου. Ο δε εκπρόσωπος τύπου του Συντονιστικού για το προσφυγικό, κ. Κυρίτσης το πήγε ένα βήμα παραπέρα λέγοντας πως «θα μπορούσε να συμβεί παντού» συμπληρώνοντας τη βαρύγδουπη φράση με την παροιμία «όπου φτωχός και η μοίρα του»! Ενώ ο Πρωθυπουργός, κ Τσίπρας έσπευσε να αποποιηθεί των πολιτικών ευθυνών του και ταυτιζόμενος με τον ελληνικό λαό δήλωσε πως νιώθει και αυτός «συγκλονισμένος»!

Προφανώς δεν τους περνάει από το μυαλό ότι οι πολιτικές ηγεσίες υπάρχουν για να κάνουν ότι είναι δυνατό προκειμένου να αποφεύγονται τα «ατυχή περιστατικά» και πως φέρουν ακέραια την ευθύνη για τις ζωές των ανθρώπων που βρίσκονται στην επικράτεια την οποία κυβερνούν και οπωσδήποτε αυτών των ανθρώπων που βρίσκονται σε κρατικές δομές όπως τα κέντρα κράτησης, τα ιδρύματα, οι φυλακές, τα σχολεία, τα νοσοκομεία κτλ. «Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας» γράφει το Σύνταγμα στο άρθρο 2 παρ 1.

Πριν δύο μήνες ακριβώς, από τη στήλη αυτή είχα γράψει (εδώ) για την κατάσταση στη Μόρια και εν γένει για τη διαχείριση του προσφυγικού από την κυβέρνηση χαρακτηρίζοντας την «ώρα μηδέν για την Ελλάδα». Το τραγικό συμβάν στη Μόρια μόνο «τυχαίο περιστατικό» δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί. Και αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό με μια πρόχειρη ανάγνωση του Κανονισμού λειτουργίας των Κέντρων Πρώτης Υποδοχής (εδώ) όπως δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως το 2012, σε αντιπαραβολή με την κατάσταση που επικρατεί με ευθύνη της κυβέρνησης στη Μόρια αλλά και σε όλα τα ΚΕΠΥ στην επικράτεια.

Στον Κανονισμό λειτουργίας των ΚΕΠΥ προβλέπεται μεταξύ άλλων, γραφείο ασφαλείας «για την εσωτερική τάξη, την κατάρτιση και εφαρμογή σχεδίου ασφαλείας των εγκαταστάσεων και γενικά την εύρυθμη λειτουργία αυτών» και διακριτοί χώροι εστιατορίου – μαγειρείου. Σύμφωνα με τον Κανονισμό οι υπήκοοι τρίτων χωρών που παραμένουν στα ΚΕΠΥ θα πρέπει «να τελούν υπό αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης», και θα πρέπει να τους «παρέχεται σίτιση και κατάλληλος χώρος για τη στέγασή τους». Επιπλέον, όσον αφορά στους χώρους διαμονής, σύμφωνα πάντα με τον Κανονισμό, θα πρέπει να είναι «ενότητα στεγασμένων χώρων πτερύγων παραμονής υπηκόων τρίτων χωρών που περιλαμβάνει κυρίως τους χώρους για την παραμονή (θάλαμοι), την ψυχαγωγία, την εστίαση, τη θρησκευτική λατρεία, και την προσωπική φροντίδα» ενώ οι θάλαμοι παραμονής θα πρέπει να είναι τουλάχιστον 240 τ.μ. και συγκεκριμένα «κάθε θάλαμος φιλοξενεί από τέσσερα (4) έως έξι (6) άτομα. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις μπορεί να φιλοξενεί
έως και δώδεκα (12) άτομα. Διαθέτει ανάλογο αριθμό κρεβατιών και τους ανάλογους χώρους υγιεινής (W.C., ντους, νιπτήρες, τουλάχιστον από ένα είδος υγιεινής ανά έξι άτομα)» ενώ τονίζεται ότι στους χώρους εστίασης ή ψυχαγωγίας δεν προβλέπεται η δυνατότητα «παρασκευής φαγητού». Αυτά είναι λίγα από όσα οφείλει να παρέχει η πολιτεία στους πολίτες τρίτων χωρών στα ΚΕΠΥ.

Ποιες από αυτές τις προδιαγραφές ικανοποιούνται στη Μόρια; Καμία.
Πού προβλέπεται ότι σε ένα ΚΕΠΥ στεγάζονται 3000  άνθρωποι ο ένας πάνω στον άλλο; Πουθενά. Που προβλέπεται η χρήση σκηνών εκτός των θαλάμων; Πουθενά. Ποιοι κανόνες ασφάλειας και πυρασφάλειας ικανοποιούνται; Κανένας. Τι κάνει η πολιτεία για να προστατεύσει τους ανθρώπους αυτούς που εκ των διεθνών συνθηκών οφείλει να προστατεύει; Τίποτα. Όλα αφημένα στην τύχη τους ή μάλλον στην ατυχία μας να τους έχουμε στην κυβέρνηση.

Ο λαλίστατος κ. Μουζάλας είχε πει προ κάποιων μηνών, ήταν Μάρτιος του 2016, ότι «φροντίδα μας είναι να μην πεθάνει κάποιο παιδάκι στον καταυλισμό» ξεκαθαρίζοντας όμως ότι αυτό «είναι κάτι το οποίο κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να το εγγυηθεί». Έτσι ο υπουργός της κυβέρνησης  Τσίπρα- Καμμένου φρόντισε να αυτο-απαλλάξει τον εαυτό του από όποιες ευθύνες δίχως βέβαια να φροντίσει να δημιουργήσει τις συνθήκες ώστε να μην έχουμε νεκρό παιδί στους «καταυλισμούς».

Και κάπως έτσι η αυτοχειροκροτούμενη κυβέρνησή μας, η πάντα όμως λυπημένη για τα δεινά των πολιτών της, συνεχίζει το «έργο» της ώστε να παραδώσει κάποια στιγμή μια κυριολεκτικά καμμένη γη. Θα περιμένουμε να ολοκληρώσει την καταστροφή ή θα κάνουμε ότι είναι δυνατόν ώστε να τους σταματήσουμε πριν να είναι πάρα πολύ αργά; Αυτό είναι μια απάντηση που καλούμαστε όλοι να δώσουμε, η κοινωνία πρωτίστως.

* Δημοσιεύεται στο Capital   


Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2016

Ποια από τις δύο Ελλάδες θέλουμε;

Μέσα σε τέσσερις μέρες είδαμε ανάγλυφα τις δύο Ελλάδες.

Η μία είναι η Ελλάδα που επισκέφτηκε ο Πρόεδρος Ομπάμα. Μια Ελλάδα που, παρά τη θλιβερή εικόνα της κυβέρνησης, είναι μια Ελλάδα εξωστρεφής. Μια Ελλάδα με ισχυρή θέση στο διεθνές στερέωμα. Μια Ελλάδα της πολιτιστικής κληρονομιάς  με εξαιρετικά μουσεία (το νέο μουσείο της Ακρόπολης) και των γραμμάτων και τεχνών με σημαντικές υποδομές  (Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος). Μια Ελλάδα με ανοιχτή κοινωνία και με πολίτες δίχως απωθημένα και κόμπλεξ που μπορούν να παρακολουθήσουν και να εκτιμήσουν τη σημασία της επίσκεψης του Προέδρου των ΗΠΑ στον τόπο μας. Μια Ελλάδα που τιμά τη δημοκρατία. Μια Ελλάδα ενήλικη που άφησε πίσω της τις ιδεοληψίες.  Αυτή ήταν η Ελλάδα της 14η και 15ης Νοεμβρίου.

Η άλλη είναι η Ελλάδα των μπαχαλάκιδων. Μια Ελλάδα παρηκμασμένη με συμμορίες τραμπούκων να καίνε ό,τι βρουν μπροστά τους. Μια Ελλάδα που δεν ανήκει στον δυτικό κόσμο. Μια Ελλάδα που απεχθάνεται τον πολιτισμό και τα γράμματα. Μια Ελλάδα με κλειστή κοινωνία καταδικασμένη να αναπαράγει εμφυλιακά στερεότυπα. Μια Ελλάδα δίχως κράτος δικαίου, με πολίτες που δεν μπορεί να τους υπερασπιστεί η πολιτεία έναντι των κακοποιών στοιχείων. Μια Ελλάδα ανώριμη. Μια Ελλάδα διχασμένη. Μια Ελλάδα που μισεί τον εαυτό της και την δημοκρατία. Αυτή ήταν η Ελλάδα της 16ης και 17ης Νοεμβρίου. 

Είναι  ολοφάνερο σε ποια Ελλάδα νιώθει πιο άνετα η κυβέρνηση. Προφανώς στην δεύτερη. Στην Ελλάδα της μιζέριας. Την Ελλάδα της εξωστρέφειας και του πολιτισμού η κυβέρνηση μας δεν μπόρεσε να την υποστηρίξει ούτε στις τυπικές διαδικασίες.

Η  εικόνα  του Πρωθυπουργού που χασμουριότανε και κοίταγε το ρολόι του ενώ ήταν σε επίσημη συνάντηση με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, δεν μαρτυρούσε τίποτα άλλο παρά το αφόρητο κόμπλεξ του. Καθόλου δεν συμφωνώ με τα σχόλια ότι ίσως να μην ήταν καλά ο Πρωθυπουργός μας. Μια χαρά ήταν. Και απόλυτα συνεπής σε αυτό που φέρει. Η στάση του σώματός του ήθελε να δείξει στο «κοινό» του πως καμία σημασία δεν δίνει στο γεγονός της επίσκεψης του προέδρου των, κατά τη ρητορική του σιναφιού τους, «φονιάδων των λαών», διατηρώντας έτσι ζωντανή την εμφυλιοπολεμική ρητορική με την οποία κυβερνά δυο χρόνια τώρα. Η όψη του θα έλεγα πως μου θύμισε τη φράση του Γκλυξμπουργκ που είχε πει πως ήταν «μουτρωμένος» στις φωτογραφίες με τους συνταγματάρχες το 1967 για να στείλει «μήνυμα αντίστασης στην δικτατορία». Καθόλου δεν θα εκπλαγώ αν κάποτε μάθουμε πως αυτή η φράση ήταν η πηγή έμπνευσης του κ. Τσίπρα για τη συνάντησή του με τον Μπάρακ Ομπάμα!

Η εικόνα άλλωστε του Πρωθυπουργού μας την επομένη μέρα κι ενώ η Ελλάδα καταστρέφονταν από τους μπαχαλάκιδες ήταν, για τα δεδομένα του, άριστη. Έβγαλε έναν λόγο στη Βουλή για τη σημασία της επετείου του Πολυτεχνείου με την γνωστή του άνεση και τον γνωστό του διχαστικό λόγο οικειοποιούμενος τους αγώνες του 1973 και συνδέοντας τους με την σημερινή συγκυρία όπου εμείς, οι άλλοι, υποθέτω είμαστε αυτοί που βλάπτουν τη δημοκρατία. Μίλησε για την τραυματισμένη δημοκρατία των μνημονίων την οποία αυτός και οι δικοί του παλεύουν να αποκαταστήσουν!

Αυτός είναι ο Πρωθυπουργός μας και αυτά θέλει. Θέλει μια Ελλάδα της απομόνωσης, του διχασμού, ένα κράτος παρία, για να μπορεί ο ίδιος να είναι πάντα ο απόλυτος κυρίαρχος. Διότι σε μια εξωστρεφή, πολιτισμένη και ακμάζουσα χώρα της προόδου και του πολιτισμού, άνθρωποι σαν τον κ. Τσίπρα δεν έχουν ποτέ πρωτεύοντα ρόλο.  

Το ερώτημα όμως δεν είναι τι θέλει ο κ. Τσίπρας, αλλά τι θέλουμε εμείς. Τι θέλουν οι Έλληνες πολίτες. Επί πολλές δεκαετίες, επί 43 χρόνια, όσα και η μεταπολίτευση, ο Έλληνας πολίτης είχε την πολυτέλεια να απολαμβάνει τα αγαθά του δυτικού πολιτισμού καταγγέλλοντάς τα. Τώρα όμως τα έφερε η μοίρα έτσι και η ψήφος του ελληνικού λαού τον Γενάρη του 2015 ώστε να έχει έρθει η ώρα να αποφασίσουμε εν πλήρει συνειδήσει ποια Ελλάδα θέλουμε και αυτή να διεκδικήσουμε και να υπερασπιστούμε. Πρέπει επιτέλους να απαντήσουμε στο ερώτημα ποιο μέλλον θέλουμε για τον τόπο μας.

Και πριν απαντήσουμε ας λάβουμε υπόψη την διαπίστωση  του Γ. Β. Δερτιλή στο βιβλίο του «Επτά πόλεμοι, τέσσερις εμφύλιοι, επτά πτωχεύσεις»:  «Η εμφυλιοπολεμική δημαγωγία οδηγεί σε δικτατορία με κουρελιασμένο μανδύα ψευδοκοινοβουλευτισμού». Η διαπίστωση του αυτή ταιριάζει δυςτυχώς και στην περίοδο που ζούμε.


* Δημοσίευση στο Capital  

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016

Η αισθητική είναι πολιτισμός

Η επίσκεψη του προέδρου των ΗΠΑ, Μπάρακ Ομπαμα, στην Αθήνα εκτός όλων των άλλων πολιτικών μηνυμάτων που μπορεί να έστειλε, έστειλε και ένα έμμεσο αλλά ισχυρό μήνυμα στους Έλληνες πολίτες και ενεργοποίησε μνήμες.
Μας θύμισε τη σημασία της αισθητικής. Τη σημασία της καλαισθησίας στα κοινά. Που δεν είναι άλλο από την τήρηση αυτού που λέγεται «πρωτόκολλο».

Δύο χρόνια τώρα οι εικόνες που έρχονται από τις επίσημες κυβερνητικές δραστηριότητες πέφτουν σα σφαλιάρες στην αισθητική μας - από τον τρόπο ένδυσης αλλά και συμπεριφοράς στη Βουλή των Ελλήνων (τα πόδια πάνω στις ιστορικής σημασίας πολυθρόνες και στα τραπέζια με το ψηφιδωτό τα ποτήρια ως τασάκια) έως τα διάφορα γκαλά όπως το τελευταίο στο Μέγαρο Μαξίμου για να ξεσκάσουν λιγάκι (αξέχαστες ενδυματολογικές εικόνες), αλλά και τις επίσημες επισκέψεις σε ξένα κράτη με κορυφαίο όλων την επίσκεψη στην Κίνα.

Και ίσως να συνηθίσαμε πως η πολιτική ηγεσία του τόπου μας ντύνεται και κινείται δήθεν αντισυμβατικά προσβάλλοντας στην πραγματικότητα, με τον τρόπο, αυτό τους θεσμούς και τη χώρα που εκπροσωπούν.

Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τα λυμένα κορδόνια στα παπούτσια τους, τα βρώμικα σακίδια, τα στενά σακάκια με το κουμπί να κρέμεται, τα lacoste μπλουζάκια σε ότι να’ ναι χρώμα σε σχέση με το κουστούμι; Ή τις επιλογές ρούχων των γυναικών του κοινοβουλίου, ρούχα πιθανώς ακριβά αλλά οπωσδήποτε παρακμιακά, απολύτως ακατάλληλα για το θεσμό που εκπροσωπούν και τον χώρο που βρίσκονται; Το θέμα της γραβάτας δεν το θίγω γιατί ο υπουργός υγείας κ. Πολλάκης μας απειλεί ότι θα μας καρυδώσει με αυτές («Καταπιείτε τη γλώσσα σας, πνιγείτε στη Χολη σας, κρεμαστείτε απ τις γραβάτες σας......» έγραψε εχθές αυτολεξεί απαντώντας στα αρνητικά σχόλια για την εμφάνιση του πρωθυπουργού δίπλα στον Μπάρακ Ομπάμα)

Για καιρό προσπαθώ να καταλάβω γιατί ντύνονται έτσι και νομίζω ότι η απάντηση έρχεται εκ του αποτελέσματος: για να συνηθίσουμε τη μιζέρια. Η οικονομική και κοινωνική μιζέρια για να επιβληθεί ολοκληρωτικά, να ριζώσει ώστε κανείς να μην αντιδρά, θα πρέπει να γίνει δεύτερη φύση και για να συμβεί αυτό θα πρέπει να αλλάξει και η αισθητική μας. Αυτό συμβαίνει. Αυτό κάνουν είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα. Και εν μέρει το έχουν κατορθώσει.

Κι έπειτα ήρθε ο Ομπάμα. Με το μοναδικό του στύλ που πέραν όλων των άλλων εξέπεμπε σεβασμό για την χώρα που επισκέπτονταν, μας θύμισε πως πρέπει να είναι οι εκπρόσωποι μιας δυτικής χώρας, μιας χώρας πολιτισμένης που ανήκει στην Δύση. Η αυθόρμητη σύγκριση του Ομπάμα με την πολιτική ηγεσία που τον φιλοξενούσε εκ μέρους της πατρίδας μας μόνο συναισθήματα μελαγχολίας και απόγνωσης δημιούργησε.

Δυστυχώς κάποια σχόλια που διάβασα στο διαδίκτυο που αναρωτιόντουσαν γιατί στην Ελλάδα δεν μπορούμε να έχουμε πολιτικές ηγεσίες με αυτή τη φινέτσα,  επιβεβαίωσαν τους φόβους μου για το ότι σαν κάπως να συνηθίσαμε τη μιζέρια και αποξεχαστήκαμε. Γιατί φυσικά και είχαμε. Πάντα είχαμε. Μέχρι πολύ πρόσφατα. Αλλά επιλέξαμε με φόρα αυτούς που μας εκπροσωπούν σήμερα.

Από εκεί ξεκινάν όλα. Το αν ξέρει ή δεν ξέρει αγγλικά ο πρωθυπουργός μας είναι ένα ζήτημα που θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί αν παραδεχόταν την ανεπάρκεια του. Το ότι στέκει (δηλαδή δεν «στέκει» γιατί κουνιέται πέρα δώθε) με ξεκούμπωτο σακάκι, σαφώς μικρότερο από το νούμερο του, με τα χέρια στην τσέπη ενώ παρακολουθεί πχ την έπαρση  της σημαίας, ή ότι κάθεται (δηλαδή δεν «κάθεται» αλλά είναι χυμένος στην πολυθρόνα του) και χασμουριέται κοιτώντας το ρολόι του ενώ έχει απέναντι του τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, είναι πολιτική επιλογή που στέλνει μηνύματα στην κοινωνία αλλά και διεθνώς για τον τόπο μας. Οποίος είδε τις σκηνές από την επίσκεψη Ομπάμα στο Βερολίνο, όπου πήγε μετά την Αθήνα, μπορεί να κάνει την αντιδιαστολή.

«Dress how you want to be addressed» (ντύσου όπως θα ήθελες να αντιμετωπίζεσαι) λέει η γνωστή φράση. Και επειδή στην προκειμένη περίπτωση αφορά την πολιτική ηγεσία του τόπου μας και άρα οι ενδυματολογικές τους επιλογές δίνουν το μήνυμα πως θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται όχι μόνο οι ίδιοι αλλά η χώρα μας, υπάρχει ζήτημα. Κορυφαίο ζήτημα. Και αυτό πρέπει να σταματήσει. Πρέπει να σταματήσει ο εξευτέλισμός του τόπου μας.

Κι αυτό ήταν κάτι που όλοι το νιώσαμε με την επίσκεψη του προέδρου Ομπάμα.



* Δημοσιεύεται στο Madame Figaro  

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2016

Εκλογή Τράμπ: το παγκόσμιο καράβι είναι πια ακυβέρνητο

Ξύπνησα γύρω στις 7 το πρωί της Πέμπτης – για τρίτη φορά μέσα στη νύχτα – και αναζήτησα και πάλι το κινητό μου για να δω ... τι άλλο; τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών. Το πρώτο tweet που διάβασα δεν άφηνε πολλές αμφιβολίες για τα επόμενα. Έλεγε:
«America's worst nightmare was 9/11. Now it's 11/9.
The tables have turned!»
(«Ο χειρότερος εφιάλτης της Αμερικής ήταν η 9/11 (11η Σεπτεμβρίου). Τώρα είναι η 11/9 (9η Νοεμβρίου).  Οι όροι έχουν αντιστραφεί»)

Αυτό ήταν λοιπόν. Έγινε αυτό που τόσο πολύ φοβόμασταν. Και τώρα;

Για την ανάλυση των αιτιών του αποτελέσματος σίγουρα ο λόγος ανήκει στους Αμερικάνους αναλυτές.  Έχουν ήδη γραφεί πολλά κι έχουμε πολλά ακόμη να διαβάσουμε. Θα μείνω ίσως στο άρθρο του Μάικλ Μουρ που πριν ένα χρόνο είχε εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους θα επικρατούσε ο  Τράμπ έναντι της Κλίντον (εδώ), μολονότι το απεύχονταν. Και είχε τόσο δίκιο.

Ο ένας ήταν η μεγάλη αντιπάθεια που υπήρχε για το ζεύγος Κλιντον στις παραδοσιακά δημοκρατικές πολιτείες Μίτσιγκαν, Οχάιο, Πενσιλβάνια και το Ουισκόνσιν λόγω της «συμφωνία ελεύθερων συναλλαγών με τη βόρεια Αμερική». Ο δεύτερος ήταν το αντιδημοφιλές προφιλ της Χίλαρι, δικαίως ή αδίκως. Ο τρίτος ήταν η απογοήτευση των ψηφοφόρων του Σάντερς, ο τέταρτος «η πληγωμένη τιμή του λευκού Αμερικάνου» μετά την προεδρία Ομπάμα, και ο πέμπτος αυτό που αποκαλεί «ψήφος ριάλιτι»: «Εκατομμύρια Αμερικανοί θα ψηφίσουν Τραμπ. Όχι γιατί συμφωνούν μαζί του, ούτε γιατί αγαπούν το τεράστιο εγώ του, αλλά απλά από περιέργεια» έγραφε.

Και θα έλεγα πως αν προσθέσεις και την πολυπλοκότητα του εκλογικού συστήματος, καθώς η Χίλαρι επικράτησε σε ψηφοφόρους αλλά όχι και σε εκλέκτορες, ένα πρώτο συμπέρασμα για την επικράτηση του Τράμπ είναι εύκολα κατανοητό. 

Τι σημαίνει όμως επικράτηση Τράμπ; Και κυρίως τι σημαίνει επικράτηση Τράμπ για εμάς στην Ευρώπη και ειδικότερα στην Ελλάδα;

Για την Αμερική η επικράτηση Τράμπ σημαίνει ότι μετά από πολλές δεκαετίες ίσως οι ΗΠΑ εισέρχονται σε έναν απομονωτισμό. Έχουν πολλά δικά τους κοινωνικά θέματα να λύσουν. Η αμερικάνικη κοινωνία έχει βαθιά διχαστεί από τη ρητορική μίσους του Ντόναλντ Τράμπ, οι διαδηλώσεις κατά της εκλογής Τράμπ σημαίνουν πολλά. Πρόκειται βέβαια για έναν διχασμό που προϋπήρχε. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος σε σχετική συνέντευξή του για το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών μίλησε για μια εκλογή «ταυτότητας». Όπως είπε είναι «μία εκλογή η οποία στην πραγματικότητα συνιστά αναζήτηση ταυτότητας για την βαθιά Αμερική» (εδώ).

Αμερικάνικος απομονωτισμός όμως σημαίνει πως η Ευρώπη καλείται για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια  να αντιμετωπίσει μόνη της τις δυσκολίες της. Η υπερδύναμη που σώζει καταστάσεις σε μια Ευρώπη που αγαπά να την μισεί αλλά δίχως αυτή δεν μπορεί να τα καταφέρει στα μεγάλα θέματα ασφάλειας και άμυνας, δεν είναι αυτονόητο ότι θα εξακολουθήσει να υπάρχει.    

Σημαίνει όμως και εξαγωγή προτύπων και προβλημάτων. Το φαινόμενο Τράμπ λειτουργεί επιβεβαιωτικά και ενθαρρυντικά σε παρόμοιους Ευρωπαίους πολιτικούς που βασίζουν την ύπαρξη τους στο γκροτέσκο, στον εθνικολαϊκισμό και στη ρητορική του μίσους. Το φαινόμενο βέβαια της επέλασης των «νέων» πολιτικών που διαχωρίζονται επιθετικά και καταγγελτικά από τους «παλαιούς» πολιτικούς ενώ στην πραγματικότητα αυτός ο διαχωρισμός από όσους τον επικαλούνται δεν είναι παρά η  διακήρυξη της μη αποδοχής του «άλλου», του διαφορετικού, της  μη αποδοχής της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος, είναι ήδη γνώριμο στην Ευρώπη. Η Ελλάδα άλλωστε είναι η πρώτη διδάξασα με τον κ. Τσίπρα. Και αυτό είναι ιστορικά συνεπές υπό την έννοια ότι στην ευρωπαϊκή Ιστορία πολλές νέες καταστάσεις  στην Ελλάδα πρωτοεμφανίζονται σε μια πρώιμη μορφή τους, όπως πχ  ο εμφύλιος ως πρώτη πράξη του ψυχρού πολέμου. 
  
Όμως τώρα το μοντέλο αυτό των πολιτικών παίρνει διαστάσεις ανεξέλεγκτες. Πλέον μιλάμε για τον πρόεδρο των ΗΠΑ, για τον  πλανητάρχη. Άρα αφού έγινε πρόεδρος των ΗΠΑ ο Τράμπ, ποιος θα εμποδίσει την επικράτηση του Πέπε Γκρίλο, της Λεπέν κοκ;

Κι αν οι ΗΠΑ έχουν θεσμικά αντίβαρα για να ελέγξουν τον Τράμπ και να τον μεταμορφώσουν από υποψήφιο Τράμπ σε πραγματικό πρόεδρο των ΗΠΑ έστω τύποις, η Ευρώπη δεν έχει. Κι αυτό το είδαμε στην Ελλάδα ανάγλυφα που δεν είναι απλώς μια χώρα μέσα στις πολλές της Ευρωπαϊκής ηπείρου αλλά ένα κράτος μέλος της ΕΕ. Όχι μόνο το θεσμικό σύστημα της Ελλάδας αλλά ούτε της Ε.Ε. δεν κατάφερε να εμποδίσει πρόσφατες αυτοκαταστροφικές επιλογές.

Το παγκόσμιο καράβι αν δεν είναι ήδη ακυβέρνητο, κλυδωνίζεται.

Η παρέμβαση του Μάικλ Μουρ μετά το αποτέλεσμα των εκλογών όπου καλεί τον κόσμο «να σηκώσει τα μανίκια» γιατί «υπάρχουν φασίστες που πρέπει να νικήσουμε», μας αφορά όλους σε Ευρώπη και Αμερική. Μόνο που ο αντίπαλος είναι ροπές που υπάρχουν μέσα στις κοινωνίες μας. Όχι κάποιοι «εξωγήινοι». 

-->

* Δημοσιεύθηκε στο Capital