Παρακολουθώντας τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών, μετά την απόφαση
του Συμβουλίου της Επικρατείας, ιδίως τις
ψηφοφορίες στην Ολομέλεια της Βουλής και
στην Διάσκεψη των Προέδρων, μου έρχεται στο μυαλό η αφήγηση του Ουίνστον
Τσώρτσιλ για τον τρόπο προσάρτησης της Αυστρίας το 1938, μια αφήγηση
κωμικοτραγικών ιστορικών γεγονότων που με είχε σοκάρει όταν την πρωτοδιάβασα
για τις ευκαιρίες που χάθηκαν. Μεταφέρω:
« Το βράδυ του Σαββάτου, 12
Μαρτίου, το Ναζιστικό Κόμμα στην πρωτεύουσα είχε σχεδιάσει μια λαμπαδηφορία για
να υποδεχθεί τον ήρωα κατακτητή. Όμως
δεν έφτασε κανείς. [...] Η αιτία για την
αργοπορία διέρρευσε σιγά σιγά. Η γερμανική πολεμική μηχανή είχε διασχίσει
διστακτικά τα σύνορα και είχε σταματήσει κοντά στο Linz. Παρά τις ιδανικές
καιρικές συνθήκες και την κατάσταση των δρόμων, τα περισσότερα άρματα μάχης
είχαν υποστεί βλάβες, ενώ προβλήματα είχαν παρουσιαστεί στο αυτοκινούμενο βαρύ
πυροβολικό. Ο δρόμος από το... μέχρι τη Βιέννη ήταν μπλοκαρισμένος με
ακινητοποιημένα βαρέα οχήματα. [...] Τα
ελαφρά άρματα μάχης κατάφεραν να απεγκλωβιστούν και έφτασαν διασκορπισμένα στη
Βιέννη τα ξημερώματα της Κυριακής. Τα τεθωρακισμένα οχήματα και το
αυτοκινούμενο βαρύ πυροβολικό φορτώθηκαν σε μεταφορικά σιδηροδρομικά βαγόνια
και μόνον έτσι κατάφεραν να φτάσουν εγκαίρως για την τελετή. [..] Ο Φύρερ ήταν
έξαλλος με τις προφανείς ελλείψεις της πολεμικής μηχανής του. [...] Την Κυριακή
ο Χίτλερ ανακοίνωσε τη διάλυση της Αυστριακής Δημοκρατίας και την προσάρτηση
των εδαφών της στο Γερμανικό Ράιχ» ( Β´ΠΠ, εκδ
Γκοβόστη, σελ. 165-166).
Η αφήγηση αυτή δείχνει αν μη τι άλλο πόσο εύκολο ήταν ή τουλάχιστον
πόσες υψηλές πιθανότητες υπήρχαν να αναχαιτιστεί ο Χίτλερ και να αποφευχθεί ο
Β’ ΠΠ, αν Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία είχαν
λειτουργήσει διορατικά και ενωμένα. Λίγες ημέρες νωρίτερα άλλωστε η Ρωσία είχε
προτείνει διάσκεψη για να συζητηθεί το θέμα της γερμανικής απειλής αλλά το
Παρίσι και το Λονδίνο δίστασαν. Άλλωστε τότε, ήταν στην λογική του κατευνασμού.
Μάταια ο Τσώρτσιλ προειδοποιούσε. Τον θεωρούσαν πολιτικά καμένο χαρτί.
« Οι πολιτικοί δεν καλούνται μόνο για να επιλύουν εύκολα προβλήματα. Αυτά συνήθως λύνονται μόνα τους. Οφείλουν να λαμβάνουν αποφάσεις για τη σωτηρία του κόσμου, εκεί που η ισορροπία είναι ασταθής και τα μεγέθη δυσδιάκριτα» γράφει ο Ουίνστον Τσώρτσιλ λίγο παρακάτω (σελ 205), συμπληρώνοντας πως «αν, λόγου χάρη, ο κ. Τσάμπερλεν όταν έλαβε τη ρωσική πρόταση απαντούσε αμέσως: ‘‘Ναι. Ας ενωθούμε και οι τρεις για να σπάσουμε το σβέρκο του Χίτλερ’’, ή κάτι παρόμοιο, το Κοινοβούλιο θα το είχε εγκρίνει, ο Στάλιν θα είχε καταλάβει και η ιστορία ίσως να είχε ακολουθήσει διαφορετική πορεία. Σίγουρα πάντως όχι χειρότερη. Απεναντίας, ακολούθησε μία παρατεταμένη σιωπή, ενώ ετοιμάζονταν να ληφθούν ημίμετρα και να γίνουν συνετοί συμβιβασμοί».
Τώρα αν με ρωτάτε γιατί η εικόνα του πολιτικού συστήματος εν έτη 2016
μου φέρνει στο νου τις κωμικοτραγικές συνθήκες προσάρτησης της Αυστρίας, η
απάντηση δεν είναι δύσκολη μολονότι μπορεί να θεωρηθεί υπερβολική. Η Ιστορία
όμως είναι πονηρή και στέλνει μηνύματα, αν θέλουμε να τα λάβουμε.
Οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μετά την απόφαση του ΣτΕ μοιάζει με τα ξεχαρβαλωμένα
τεθωρακισμένα που κολλάνε στη λάσπη απολύτως ανίκανα όχι μόνο να προσαρτήσουν
χώρες αλλά και να φτάσουν στον προορισμό τους. Κι αν κάτι τους δίνει τη
δυνατότητα να το κάνουν είναι οι διάφορες ιδεοληψίες των συμμαχικών κρατών και
οι μικροπολιτικές επιλογές των ηγετών τους. Εν προκειμένω, οι πολιτικές ηγεσίες
της αντιπολίτευσης.
Το σχέδιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που το απεργάζονταν επί μακρόν για
καταστρατήγηση του Συντάγματος και της πολυφωνίας
με σκοπό την επιβολή του δικού τους καθεστώτος ενημέρωσης, αποκρούστηκε με τον
πιο ηχηρό τρόπο μέσα από τους ίδιους τους δημοκρατικούς θεσμούς. Η κυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μετά την απόφαση του ΣτΕ δείχνει να μην έχει ιδέα σχετικά με το τι
πρέπει να κάνει για να προχωρήσει το σχέδιο της αλλά και για να διασωθεί. Η
βαριά ήττα που έχει υποστεί είναι ο θρίαμβος της δημοκρατίας. Όλα δείχνουν πως
τελείωσαν τα κόλπα τους και δεν έχει παρά να συμμορφωθεί με την πραγματικότητα.
Κι όμως, δυο ψηφοφορίες (η μία στη Διάσκεψη των Προέδρων και η άλλη στην
Ολομέλεια επί της νεώτερης τροπολογίας Παππά) της δίνουν το χώρο που χρειάζεται
για να πάρει μια μικρή ανάσα . Τουλάχιστον
κερδίζει χρόνο. Κι αυτό γιατί;
Γιατί κάποιοι θεώρησαν πως η (αμυδρή) πιθανότητα αύξησης κομματικού ακροατηρίου
είναι πιο σημαντική από τη δημοκρατία μας, την πατρίδα μας, και εν τέλει την
Ιστορία.
Θέλω να ελπίζω πως τα γεγονότα δεν θα εξελιχθούν δραματικά. Πως ο
δρόμος δεν έχει επιστροφή, το ρεσάλτο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στη δημοκρατία και τους
θεσμούς δεν θα έχει συνέχεια, και τα πολιτικά πρόσωπα αλλά και οι θεσμοί είναι
ικανοί να εμποδίσουν την άλωση της χώρας μας από αυτή την παρέα πολιτικών
τυχοδιωκτών που βρίσκονται στην κυβέρνηση. Όμως τα μηνύματα της Ιστορίας ηχούν εκκωφαντικά. Και το ερώτημα παραμένει: Γιατί
τέτοια τυφλότητα του πολιτικού συστήματος;
Εύχομαι όταν θα γραφεί η Ιστορία αυτής της περιόδου να μην ειπωθεί η
φράση του Τσώρτσιλ: «εκ των υστέρων, απορώ με το χρόνο που είχαμε στη διάθεσή μας»
