Σάββατο 25 Απριλίου 2015

Μεταναστευτικό: ασχετοσύνη, ιδεοληψία, πελατειακές σχέσεις

Από τις πλέον αναμενόμενες κρίσεις της κυβέρνησης ήταν αυτή του μεταναστευτικού. Κι αυτό γιατί, οι ίδιοι άνθρωποι που προσπαθούσαν προ λίγων μηνών για μικροκομματική εκμετάλλευση να πείσουν τους Σύρους πρόσφυγες στο Σύνταγμα να μη ζητήσουν άσυλο στην Ελλάδα, αλλά να διεκδικήσουν την μεταφορά τους σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες κάνοντας απεργία πείνας, δηλαδή ένα αίτημα που δεν θα μπορούσε να ικανοποιήσει καμία κυβέρνηση κανενός κράτους μέλους, είναι σήμερα υπουργοί και συνεργάτες υπουργών!
Δυστυχώς οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούν να καταλάβουν τις διαφορές ανάμεσα α) στον ακτιβισμό, β) τη μικροπολιτική και γ) το διαχειρίζομαι τις τύχες των ανθρώπων από την πλευρά του κράτους.
Στην περίπτωση (α) πιστεύεις σε κάποιο πανανθρώπινο ιδανικό και προσπαθείς να το ικανοποιήσεις.
Στην περίπτωση (β) παριστάνεις ότι πιστεύεις σε κάποιο πανανθρώπινο ιδανικό για να ικανοποιήσεις μικροκομματικές σκοπιμότητες.
Στην περίπτωση (γ) δεν αρκεί η πίστη σε ιδανικά, καθώς η διαχείριση της καθημερινότητας επιτάσσει να λαμβάνεις υπόψη το σύνολο -το όλον- και να επιλέγεις τη λύση αυτή που θα είναι επωφελής για τους περισσότερους με τις μικρότερες δυνατές απώλειες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, που κατά τη φάση της fast track μετεξέλιξής του από μικρό κόμμα σε κόμμα εξουσίας απεμπόλησε εν ριπή όλα τα ιδανικά μετατρέποντάς τα σε «φούμαρα» για μικροκομματικά οφέλη, στέκει τώρα εγκλωβισμένος στο τρίπτυχο «ασχετοσύνη, ιδεοληψία, πελατειακές σχέσεις» αδυνατώντας να κυβερνήσει.
Αυτό όμως που δεν ήταν αναμενόμενο είναι να κυριεύσει η δεξιά ρητορική και πρακτική.
Θλίβομαι παρακολουθώντας την υπουργό μεταναστευτικής πολιτικής να πηγαίνει πέρα δώθε στα κανάλια και με περισσή αναλγησία να λέει «οι μετανάστες λιάζονται στις πλατείες». Σαν να μην έχει μπει ποτέ στα υπόγεια του κέντρου της Αθήνας που στοιβάζονται γυναίκες και μωρά παιδιά μαζί με λογιών λογιών τρωκτικά και έντομα. Σαν να μην έχει ακούσει ποτέ της ιστορίες εκμετάλλευσης αλλοδαπών. Σαν να μην έχουν φτάσει ποτέ στα αυτιά της ιστορίες βιασμών και πορνείας για να μπορέσουν να αγοράσουν τη στοιχειώδη τροφή. Σαν να μην έχει δει γειτονιές να υποβαθμίζονται και τη Χρυσή Αυγή να γιγαντώνεται. Διεθνιστές του παντεσπανιού, όπως σχολίασε ένας φίλος...
Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι επί κυβερνήσεως Κ. Καραμανλή αυτή ακριβώς ήταν η επικρατούσα ρητορική και πρακτική. Μετανάστες ή πρόσφυγες στοιβάζονταν για κάποιο χρονικό διάστημα σε κελιά και στη συνέχεια αφήνονταν ελεύθεροι με ένα χάρτη του κέντρου της Αθήνας στο χέρι με κυκλωμένη της πλατείες που έπρεπε να οδηγηθούν. Οι Αφγανοί στον Αγ. Παντελεήμονα, οι Αφρικανοί στην πλατεία Βικτωρίας, οι υπόλοιποι στην Ομόνοια.
Αυτή την «πολιτική των πλατειών» προσπαθήσαμε να αλλάξουμε το 2010, το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση μαζί με όλες τις προοδευτικές δυνάμεις του τόπου. Αυτό ήταν αριστερή πολιτική. Το action plan του 2010 που το διαμορφώσαμε όλοι μαζί και ο Νόμος 3907/2011 που το μετατρέπει σε ρυθμίσεις τον οποίο καταψήφισε ο Συριζα τότε για λόγους μικροκομματικών εντυπώσεων.
Επιπλέον, επί κυβερνήσεως Κ. Καραμανλή επικρατούσα ρητορική (δεν θα πω και πρακτική για ευνόητους λόγους) ήταν το «θα δώσουμε άσυλο για να φύγουν από την Ελλάδα και να πάνε στην Ε.Ε». Ο βασικός δε υπέρμαχος αυτής της επικίνδυνης αντιευρωπαϊκής γελοιότητας, που έθετε σε κίνδυνο την ισχύ του ελληνικού διαβατηρίου, ήταν ο Γ. Καρατζαφέρης!
Αυτά προσπαθήσαμε το 2010 να αλλάξουμε, με την έμμεση υποστήριξη του Σύριζα.
Και τώρα νάτη η επίσημη αριστερή κυβέρνηση να υιοθετεί όλη αυτή τη δεξιά πρακτική. Από τη μια ο Π. Καμμένος και ο Ν. Κοτζιάς να απειλούν ότι θα στείλουν ορδές αλλοδαπών (τους οποίους και αδιανοήτως τους αποκαλούν τζιχαντιστές), ησμονώντας ότι απειλούν με αποστολή τζιχαντιστών χώρες που έχουν θύματα από την ισλαμική τρομοκρατία!
Και από την άλλη ο Ν. Βούτσης και η Τ. Χριστοδουλοπούλου να βάζουν τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να αναγγέλλει ότι στους Σύρους πρόσφυγες θα δίνοντας αμέςως ταξιδιωτικά έγγραφα για να πάνε στη χώρα προτίμησής τους.
Ευτυχώς κάποιος τους προειδοποίησε (δεν το ήξεραν αλήθεια;) ότι η επίσημη αυτή δήλωση για «νόμιμα ταξιδιωτικά έγγραφα με τα οποία μπορούν να ταξιδέψουν στη χώρα προτίμησής τους» θα είχε ως άμεση συνέπεια την αποπομπή της Ελλάδας από τη Σένγκεν. Μια πρόταση που δυστυχώς είναι από καιρό στο τραπέζι των συζητήσεων -την είχε θέσει το Ηνωμένο Βασίλει-, όχι για να περιοριστούν οι μεταναστευτικές ροές αλλά για να περιοριστεί η μετανάστευση των Ελλήνων στην περίοδο της κρίσης!
Έτσι, λίγη ώρα αργότερα, έγινε το πρωτοφανές: με non paper το Μαξίμου διόρθωνε την on camera δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου και η περίφημη εξαγγελία πήρε τη μορφή: «Στους Σύρους πρόσφυγες που δικαιούνται άσυλο θα δίνονται άμεσα όλα τα απαραίτητα έγγραφα»... Κι έτσι γλιτώσαμε (για την ώρα) την αποπομπή από τη Σένγκεν, όχι γιατί όλοι θεώρησαν πως έγινε παρεξήγηση, αλλά γιατί όλοι είναι εξαιρετικά επιεικείς με την επικίνδυνη αυτή κυβέρνηση.
Βέβαια η φράση αυτή «στους Σύρους πρόσφυγες που δικαιούνται άσυλο θα δίνονται άμεσα όλα τα απαραίτητα έγγραφα» δεν λέει τίποτα. Καταγράφει απλώς τη νόμιμη διαδικασία. Κι άλλωστε το εύλογο ερώτημα είναι... γιατί μόνο τους Σύρους; Στους υπόλοιπους πρόσφυγες θα ακολουθείται άλλη διαδικασία; Φυσικά και όχι, αλλά εντάξει, ας είμαστε επιεικείς. Το μόνο βέβαιο είναι ότι το τρίπτυχο «ασχετοσύνη, ιδεοληψία, πελατειακές σχέσεις» τους εμποδίζει να εφαρμόσουν το νόμο 3907/2011.
Διότι ισχύει και σε αυτό το θέμα ό,τι ισχύει και στην οικονομική πολιτική. Δεν ξέρουν τι θέλουν. Μόνο λόγια λεβέντικα κι όταν έρθει η ώρα να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των λόγων τους, τα κάνουν «γαργάρα», κι εντωμεταξύ η χώρα μας ολοένα και φθείρεται. 

Τετάρτη 15 Απριλίου 2015

«Ως εδώ, όλα καλά»

«Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που πέφτει από το 50ο όροφο.
Ο τύπος καθώς πέφτει, για να καθησυχάσει τον εαυτό του επαναλαμβάνει:
ως εδώ όλα καλά
ως εδώ όλα καλά
ως εδώ όλα καλά...
Σημασία όμως δεν έχει η πτώση... αλλά η πρόσκρουση» από «Το Μίσος» του Ματιέ Κασσοβίτς
***
Επί 60 μέρες, τις οποίες τις μετράμε με κομμένη την ανάσα μέρα τη μέρα όλοι οι πολίτες, η κυβέρνηση παριστάνει ότι δίνει μάχες με ποικίλους εχθρούς. Στην πραγματικότητα απλώς ροκανίζει το χρόνο, με στόχο να προλάβει να καταλάβει το κράτος και έτσι ουδείς να μπορεί να αμφισβητήσει την εξουσία της ό,τι και αν συμβεί στη συνέχεια.
Μοναδικό τους μέλημα είναι η πλήρης και ολοκληρωτική κατάληψη της εξουσίας. Εξού και με μεγάλη ταχύτητα στελεχώνουν το κράτος με κομματικά στελέχη, που δεν έχουν μήτε τα τυπικά προσόντα. «Η δύναμη δεν είναι το μέσο, είναι ο στόχος» όπως γράφει ο Όργουελ στο «1984», το οποίο μοιάζει να έχουν μελετήσει (όχι και τόσο) προσεκτικά στην κυβέρνηση καθώς εφαρμόζουν όλα τα δοκιμασμένα εργαλεία προπαγάνδας.
Λέξεις εξαφανίζονται και αντικαθίστανται από άλλες λέξεις, ώστε να μην υπάρχει δυνατότητα σκέψης. Οι λέξεις έχουν μνήμη, κι αλλάζοντας αυτές σβήνεις τη μνήμη και δίχως μνήμη δεν υπάρχει αντίληψη. Τίποτα άλλο δεν αλλάζει παρά μόνο η αντιληπτική δυνατότητα των πολιτών, την οποία και θέλουν να ελέγχουν. «Ο στόχος της νέας αυτής γλώσσας, της newspeak, ήταν να μειώσει το πεδίο της σκέψης... ώσπου στο τέλος δεν θα υπάρχει καθόλου σκέψη» γράφει ο Όργουελ.
Τι άλλαξε αλήθεια στις διαπραγματεύσεις από το γεγονός ότι η τρόικα δεν λέγεται τρόικα αλλά λέγεται «θεσμοί» ή Brussels Group; Απολύτως τίποτα προς το καλύτερο. Προς το χειρότερο, ναι, διότι χάθηκε πολύτιμος χρόνος, αλλά αυτό δεν φαίνεται να αφορά την κυβέρνηση. Αυτό που την αφορά είναι να βγάζει non papers –τα οποία οι δημοσιογράφοι υποχρεούνται να τα μεταφέρουν κρατώντας ακόμα και τη στίξη– στα οποία να δηλώνει αυτάρεσκα πως «τερμάτισε οριστικά την προκλητική παρουσία της τρόικα». Α, ναι .. από την στιγμή που δεν λέγεται πια τρόικα, άρα τερμάτισε την τρόικα.
Ομοίως, κάποτε υπήρχε η ανθρωπιστική κρίση, δικό τους δημιούργημα η εισαγωγή της έννοιας αυτής για την περιγραφή της κατάστασης στην Ελλάδα. Όπως δημιούργησαν την έννοια αυτή έτσι και την ξέγραψαν. Τόσο απλά. Τώρα δεν υπάρχει πια «ανθρωπιστική κρίση». Αντιμετωπίστηκε διά μιας με νόμο που ψηφίσαν, σύμφωνα με τα non papers. Κι έτσι μπορούνε πλέον να εισάγουν αύξηση του ΦΠΑ στα τρόφιμα με «υψηλά λιπαρά», δηλαδή στα τρόφιμα πρώτης ανάγκης, στο περίφημο καλάθι της νοικοκυράς. Ονοματίζοντάς τα όμως «τρόφιμα με υψηλά λιπαρά» κι όχι καλάθι της νοικοκυράς, όπως συνηθίζεται να λέγεται, αλλάζεις την έννοια, σκοτώνεις την σκέψη, ακυρώνεις τις αντιδράσεις.
Και φυσικά το μνημόνιο το σκίσανε και δεν υπάρχει πια. Διότι από τη στιγμή που δεν έχει αυτό (η παράταση αυτού) εμφανιστεί στα ΜΜΕ και δεν έχει ψηφιστεί στη Βουλή, διότι επιμελώς το κρύβουν, το μνημόνιο δεν υπάρχει πια. Και το επόμενο που ετοιμάζουν δεν θα λέγεται μνημόνιο 3, αλλά «Συμβόλαιο για την ανάπτυξη» ή κάτι τέτοιο.
«Κι όταν όλοι αποδεχθούν το ψέμα που το κόμμα επιβάλλει, τότε το ψέμα περνά στην ιστορία και γίνεται αλήθεια» γράφει ο Όργουελ.
Απαραίτητο εργαλείο βέβαια για τη διαδικασία αυτή είναι η φίμωση των δημοσιογράφων, των διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Έτσι όποιος δημοσιογράφος δεν μεταφέρει αυτά που ακριβώς λέει η κυβέρνηση ή της ασκεί κριτική δέχεται απειλές από κυβερνητικά στελέχη και αγανακτισμένους ανώνυμους πολίτες, και στη συνέχεια αγωγές και μάλιστα από υπουργούς! Ώσπου κανείς να μην τολμά.
Φαίνεται η κυβέρνηση να έχει κατανοήσει απολύτως τη φράση«όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον: όποιος ελέγχει το παρόν, ελέγχει και το παρελθόν».
Στο νέο αυτό καθεστώς δεν απαγορεύεται τίποτα για τους κυβερνώντες, μια και δεν υπάρχουν πια νόμοι. Οι νόμοι ήταν των «παλαιών» που βαφτίστηκαν εθνοπροδότες και σιγά-σιγά εξαφανίζονται, αρχικά από την δημόσια σφαίρα. Το ιδανικό δελτίο ειδήσεων είναι αυτό που δεν θα δίνει καθόλου βήμα στους «παλαιούς» που ασκούν κριτική... που τολμούν να πουν πως δύο συν δύο κάνει τέσσερα* ... και πράγματι κάποια δελτία ήδη τείνουν να αγγίξουν αυτή την τελειότητα. Έτσι μπορούν υπουργοί ανενόχλητα να αναθέτουν δουλειές του υπουργείου τους στην εταιρεία τους ή στους συνεργάτες τους, ακόμα και δουλειές που στρέφονται κατά του ίδιου του δημοσίου!
Και η Βουλή υπολειτουργεί. Η ολομέλεια ανοίγει σπανίως – τον πρώτο μήνα άνοιξε μόνο για να φωτογραφηθεί η Πρόεδρος της Βουλής. Ενώ το κανάλι της Βουλής, το δημόσιο forum μέσα από το οποίο οι πολίτες μπορούν να παρακολουθούν τις εργασίες της ολομέλειας και των επιτροπών, έχει μετατραπεί σε προσωπικό κανάλι της Προέδρου της Βουλής που δίνει συνεντεύξεις.
Τα, κατά τα κάποτε λεγόμενά τους, «εργαλεία της μνημονιακής χούντας» (κατεπείγοντα νομοσχέδια, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου) είναι πλέον στην υπηρεσία της κυβέρνησης για εξυπηρέτηση συμφερόντων της, στη λογική: «η δημοκρατία είναι αδύνατη και άρα το κόμμα είναι ο φρουρός της δημοκρατίας».
Οι δε συνεδριάσεις του κόμματος γίνονται κεκλεισμένων των θυρών και μοιάζουν με τη διαδικασία που περιγράφει ο Όργουελ ως «δύο λεπτά μίσους» όπου τα στελέχη συγκεντρώνονται και εκτονώνουν το θυμό τους ώσπου ο κρυφός θυμός μετατρέπεται σε λατρεία προς τον ηγέτη, που άγρυπνος τους προστατεύει.
Και φυσικά όλα αυτά διανθίζονται με τον απαραίτητο εθνικισμό που διαμορφώνεται από τη ρητορική ότι μας πολεμάνε οι ξένοι. Άλλωστε όποιος διαφωνεί με την κυβέρνηση είναι εχθρός της πατρίδας! «Με την Ελλάδα ή με τους δανειστές» κραυγάζει στο ακροατήριο του ο πρωθυπουργός!!! Ξένοι είναι παραδόξως οι Ευρωπαίοι που μας δίνουν τα λεφτά. Υποστηρικτές μας είναι οι ΗΠΑ (κι έτσι ο κ. Καμμένος με χαρά προσέφερε στο αμερικανικό δημόσιο ή σε αμερικανικές εταιρείες το 30% του ορυκτού πλούτου του Αιγαίου!), αλλά και η Ρωσία και Κίνα!
Κι ενώ όλη αυτή η προσπάθεια καταβάλλεται μεθοδικά –αν και συχνά ιδιαιτέρως κωμικά– στο εσωτερικό της χώρας, στο εξωτερικό της χώρας που αφορά το πεδίο της εθνικής οικονομίας οι δανειστές μας μένουν ανεπηρέαστοι. Η προσέγγισή τους γίνεται όλο και πιο σκληρή διότι επιδεινώνονται τα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας και μεγαλώνουν οι χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδας με το χρόνο που χάνεται από τα κόλπα της κυβέρνησης στο εσωτερικό, ενώ η πραγματική οικονομία σπαράσσεται, οι καταθέσεις αποσύρονται, το τραπεζικό σύστημα βουλιάζει, τα ταμεία αδειάζουν από το πλιάτσικο της κυβέρνησης για να πληρωθούν οι δόσεις και να μην γίνει πιστωτικό γεγονός έως ότου ολοκληρωθεί η επιβολή στο κράτος.
Καθόλου δεν επηρεάζονται ούτε η εγχώρια αγορά, ούτε η διεθνής αγορά, ούτε οι δανειστές μας από τα προπαγανδιστικά εσωτερικά κολπάκια της κυβέρνησης, και το τέλος μοιάζει να πλησιάζει. Η προπαγάνδα στο μόνο που ωφελεί εν τέλει την κυβέρνηση είναι στο να διατηρεί σιωπηλούς τους πολίτες, διαβεβαιώνοντάς τους πως... «ως εδώ, όλα καλά»... εν όσο η πτώση συνεχίζεται... όμως η ώρα της πρόσκρουσης πλησιάζει.
Θα το επιτρέψουμε να συμβεί;