Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009

Μαθητές του Λυκείου των Σπάτων συναντούν τους πρόσφυγες του Νταρφούρ


Αποσύρω το σχετικό άρθρο ύστερα από τηλεφώνημα που δέχθηκα από το σχολείο με το οποίο, grosso modo, με κατηγόρησαν ότι αφενός δημοσίευσα τις φωτογραφίες δίχως την έγκριση τους - πράγμα που δεν αληθεύει διότι οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν απο επαγγελματία φωτογράφο ο οποίος ζήτησε και έλαβε την άδεια τους για να προχωρήσει στη φωτογράφιση-, αφετέρου ότι χρησιμοποίησα το σχολείο για μικροπολιτικούς λόγους προσωπικής ανέλιξης (!) , και κατά τρίτον ότι έχω ανάμειξη σε παράνομες δραστηριότητες της περιοχής(!!)

Ως εκ τούτου, παρακαλώ να αποσυρθεί το σχετικό άρθρο από τα blogs που το αναδημοσίευσαν.


Ενημερωτικά αναφέρω οτι οι δύο αρμόδιες καθηγήτριες του σχολείου επικοινώνησαν επανηλημμένως μαζί μου και ζήτησαν να μιλήσω στους μαθητές δίχως να προσφέρουν καμία χρηματική ή άλλου τύπου αποζημίωση. Ανταπεξήλθα στο αίτημα τους άμεσα, διέθεσα πολύτιμο χρόνο για να ετοιμάσω ενημερωτικά κείμενα σχετικά με τα ζητήματα των προσφύγων στην Ελλάδα, καθώς και για να παρευρεθώ και να αναπτύξω το θέμα σε μια δίωρη συνάντηση. Για όποιον δεν το γνωρίζει εγώ και οι συνεργάτες μου ασχολούμαστε με το μεταναστευτικό/ προσφυγικό όχι ως έμμισθοι υπάλληλοι αλλά διότι αυτό επιτάσσει η συνείδηση μας.


Κατά τα άλλα... ουδέν σχόλιο!

Λυπάμαι πάρα πολύ.

Σας ευχαριστώ


Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

Όταν η έννοια της επανάστασης χρησιμοποιείται ως προπέτασμα του φασισμού.

Ποιοι είναι όλοι αυτοί που, στο όνομα μας, σκοτώνουν, δέρνουν, απειλούν, τρομοκρατούν;
Όλα ξεκίνησαν την 6η Δεκεμβρίου.
Τότε που επί ένα μήνα ήμασταν όλοι μαζί στους δρόμους.
Διεκδικούσαμε, καταγγέλλαμε, πιστεύαμε πως κάτι θα αλλάξει.

Δύο μήνες μετά, αισθάνομαι ενοχές για τη συμμετοχή μου στις κινητοποιήσεις.
Εάν αυτές οι κινητοποιήσεις οδήγησαν στην επανεμφάνιση της τρομοκρατίας,
Εάν αυτές οι κινητοποιήσεις οδήγησαν σε μια τέτοια παράλογη έξαρση της βίας,
Εάν αυτές οι κινητοποιήσεις οδήγησαν στον άνανδρο ξυλοδαρμό του εξαίρετου καθηγητή, επιστήμονα και ανθρώπου Γ. Πανούση,
τότε, ναι, η συμμετοχή μας στις κινητοποιήσεις είναι κατακριτέα.

Είναι όμως έτσι; Ή μήπως αυτό ακριβώς το συναίσθημα της ενοχής θέλουν μας προκαλέσουν όλοι αυτοί οι τύποι με τις δράσεις τους, έτσι ώστε ουδείς να ξαναβγεί στους δρόμους, ουδείς να ξαναμιλήσει, ουδείς να ξανασκεφτεί... από το φόβο των πιθανών επακόλουθων;

Λέγεται πως πρόκειται για προβοκάτσια.
Δεν πιστεύω πως το ελληνικό κράτος έχει παρόμοιους μηχανισμούς.
Δεν το έχω ικανό να διατηρεί παρόμοιους μηχανισμούς.
Πάρα ταύτα, λειτουργούν ως προβοκάτορες.

Ας εστιάσω μόνο στα γεγονότα του τελευταίου 24ώρου:

Το χτύπημα στο σταθμό του ALTER τι ήταν;
Εάν υποθέσουμε πως η ποιότητα των ΜΜΕ είναι εξαιρετικά χαμηλή, τι κάνουμε; Δολοφονούμε όλους όσους εργάζονται στα ΜΜΕ αλλά (γιατί όχι;) κι όσους παρακολουθούν τηλεόραση, ώστε να βελτιωθεί η ποιότητα των ΜΜΕ;

Το παρολίγον χτύπημα στην Citibank τι νόημα έχει;
Εάν υποθέσουμε ότι ο "εχθρός" μας είναι το τραπεζικό σύστημα, το χρηματοπιστωτικό σύστημα, κι εν γένει ο καπιταλισμός, τι κάνουμε; Δολοφονούμε τους υπαλλήλους όλων των τραπεζών, σκοτώνουμε όλους τους ανθρώπους που έχουν καταθέσει χρήματα σε τράπεζες;

Ο ξυλοδαρμός του καθηγητού εγκληματολογίας κ. Πανούση τι μήνυμα στέλνει;
Εάν θέλουμε να διαμαρτυρηθούμε για το σωφρονιστικό σύστημα ή /και για την παιδεία , τι κάνουμε; Δολοφονούμε όλους τους καθηγητές εγκληματολογίας; Ή ακόμα καλύτερα, όλους τους καθηγητές; Και, γιατί όχι, όλους τους φοιτητές;

Είναι αυτά αριστερά; Είναι αυτά επαναστατικά; Όχι φίλοι μας, είναι απλά φασιστικά, και τίποτα άλλο. Πρόκειται για πεντακάθαρες κακουργηματικές πράξεις με φασίζων υπόβαθρο.

Φυσικά και τις τελευταίες ημέρες έχω αρχίσει να ανησυχώ για τη ζωή μου, για τη ζωή φίλων και γνωστών.
Φυσικά και έχω αρχίσει να λογοκρίνω τον εαυτό μου από φόβο μην γίνω στόχος κάποιων α-νοήτων.
Φυσικά και είχα ενδοιασμούς προτού γράψω αυτό το κειμενάκι.
Κι εγώ δεν ανήκω στους "άλλους", δεν δέρνω φυλακισμένους σε υπόγεια, δεν τα παίρνω από μεγαλό-καρχαρίες, δεν αφαιμάσσω τους συνανθρώπους μου...
Και σαν εμένα είναι η πλειονότητα των Ελλήνων και είμαι σίγουρη πως έχουν τα ίδια συναισθήματα, πως κάνουν παρόμοιες σκέψεις.

Ο φόβος.
Ο άνευ λόγου και αιτίας φόβος.
Η εσωτερίκευση του φόβου.

Αυτοί που εγκαθιδρύουν το φόβο στις ψυχές και στο νου μας δεν είναι επαναστάτες, είναι απλά φασίστες.
Και σε αυτό θα μας βρουν όλους απέναντι τους.

~~~

Και κάτι τελευταίο…προς την ομάδα των «παιδιών» που επιτέθηκε στον καθηγητή
κ. Πανούση:
Εάν είχατε οιαδήποτε υπόνοια γνώσης και επίγνωσης των πράξεων σας θα ξέρατε πως ο κ. Πανούσης είναι ο άνθρωπος που επί πολλά χρόνια στηρίζει την παιδεία, τους φοιτητές και τις ευπαθείς ομάδες (κρατούμενους, μετανάστες, μειονότητες, κ.α.) ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που εναντιώθηκε στο σύστημα τασσόμενος υπέρ των διεκδικήσεων των φοιτητών, των φυλακισμένων, των ευπαθών ομάδων. Με την επίθεση προς το άτομο του κατορθώσατε το εξής ένα: να παροπλίσετε έναν πραγματικό αριστερό, έναν πραγματικό επαναστάτη, έναν φίλο.
Ο δε χώρος εντός του οποίου πραγματοποιήθηκε η επίθεση απλώς φιμώνει όσους ανθρώπους είχαν ακόμα διάθεση να προασπίσουν το πανεπιστημιακό άσυλο. Η ευθύνη για όσα έπονται είναι αποκλειστικά δική σας.

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009

Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ Σουηδέ, Σουηδέ ή Η λογική στο ψυγείο

Του Βασίλη Χρονόπουλου
_______________________________________________________________________________

Με τον Σουηδό ομόλογό του συναντήθηκε πριν από μια εβδομάδα ο Έλληνας Υπουργός Εσωτερικών σύμφωνα με σχετικό δελτίο τύπου (25/01/09). Για να είμαστε πιο ακριβείς, ο Σουηδός Tobias Billström δεν είναι Υπουργός Εσωτερικών αλλά προΐσταται του Υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής και Ασύλου που ανήκει στο Υπουργείο Δικαιοσύνης. Τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά στην Σουηδία μια που, πέρα από το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής και Ασύλου, υπάρχει και το αυτόνομο Υπουργείο Ένταξης και Ισότητας των Φύλων (υπουργός η Nyamko Sabuni που έχει γεννηθεί στο Μπουρούντι).

................................................. διαβάστε τη συνέχεια εδώ


Οδός Σαλαμινίας, Σάββατο 24/1, ώρα 6:30πμ

Αναδημοσίευση άρθρου του Βασίλη Παπαστεργίου απο το περιοδικό Εποχή
_________________________________________________________________
Για τους αναγνώστες της Εποχής δεν είναι ίσως εντελώς άγνωστα όσα συμβαίνουν στην “πίσω αυλή” της Πέτρου Ράλλη, στην οδό Σαλαμινίας, όπου βρίσκεται η πύλη της Διεύθυνσης Αλλοδαπών και του Τμήματος Ασύλου της Αστυνομίας. Οι δύο πρόσφατοι θάνατοι προσφύγων κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες στο “φονικό χαντάκι” και ο βαρύτατος τραυματισμός ενός άλλου που βρίσκεται σε κώμα έχουν δημιουργήσει ένα κάποιο ενδιαφέρον, παρ'όλο που – επειδή τα θύματα δεν ήταν έλληνες και λευκοί, ούτε καν νόμιμοι μετανάστες– θα πρέπει να ψάξετε πολύ για να βρείτε τις σχετικές ειδήσεις στον ημερήσιο τύπο. Για την τηλεόραση βέβαια ούτε λόγος, έχει άλλες έγνοιες.
Η Διεύθυνση Αλλοδαπών, η Πέτρου Ράλλη όπως λέμε, είναι ο μόνος τόπος στην Αθήνα, αλλά και γενικότερα στην ηπειρωτική Ελλάδα πλην Θεσσαλονίκης όπου γίνεται δεκτή η υποβολή αίτησης πολιτικού ασύλου. Αυτή η πρακτική είναι μία ελληνική πρωτοτυπία που είναι απολύτως προφανές ότι αντίκειται στο πνεύμα των διεθνών συνθηκών που έχει κυρώσει η Ελλάδα για την προστασία των προσφύγων αλλά και στην ελληνική νομοθεσία με την οποία έχουν καταστεί εσωτερικό δίκαιο οι συνθήκες αυτές και οι σχετικές κοινοτικές οδηγίες. Έτσι, σύμφωνα με το άρθρο 4 του Προεδρικού Διατάγματος 90/2008 που αφορά στο ζήτημα της πρόσβασης στη διαδικασία υποβολής αιτήματος ασύλου, “κάθε υπήκοος τρίτης χώρας ή ανιθαγενής έχει δικαίωμα υποβολής αιτήσεως ασύλου. Οι αρμόδιες αρχές παραλαβής και εξέτασης της αίτησης μεριμνούν, ώστε κάθε ενήλικας να μπορεί να ασκήσει το δικαίωμα να υποβάλει αίτηση, υπό την προϋπόθεση ότι θα παρουσιασθεί αυτοπροσώπως ενώπιον των ως άνω αρχών”. Είναι νομίζω φανερό ότι ο νόμος αναφέρεται σε ακώλυτη και άμεση πρόσβαση στη διαδικασία ασύλου. Όμως όλα αυτά γίνονται κενό γράμμα μπροστά στην πύλη της οδού Σαλαμινίας.
Εδώ και λίγους μήνες η αστυνομία ερμηνεύει το νόμο ως εξής: κάθε εβδομάδα μία ημέρα και συγκεκριμένα το Σάββατο τα χαράματα κατά τις 6:30 η αστυνομία μοιράζει κάποια αριθμημένα χαρτάκια που την επόμενη εβδομάδα αποτελούν το εισιτήριο για την είσοδο στο Τμήμα Αλλοδαπών προκειμένου να υποβληθεί η αίτηση ασύλου. Χωρίς το μαγικό αυτό χαρτάκι δεν είναι δυνατό να υποβάλει κανείς αίτηση ασύλου. Όλα λοιπόν παίζονται το Σάββατο το χαράματα. Κερδίζεις ή χάνεις και ξανάρχεσαι το άλλο Σάββατο.
Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι τα χαρτάκια είναι λίγα και οι άνθρωποι πολλοί. Όπως είναι πολλοί και οι λόγοι για τους οποίους δεν εξυπηρετούνται όλοι οι πρόσφυγες: κατ'αρχήν, γιατί η ελληνική διοίκηση έχει φροντίσει να δημιουργήσει μια απολύτως συγκεντρωτική διαδικασία αντί να επιτρέψει τη δυνατότητα μίας “αποκεντρωμένης” υποβολής αιτημάτων ασύλου στα κατά τόπους αστυνομικά τμήματα ή – όπως νομίζω σωστά τίθεται από ορισμένες πλευρές - σε άλλες μη αστυνομικές διοικητικές υπηρεσίες. Αφ'ετέρου γιατί εδώ και πολλά χρόνια και οπωσδήποτε μετά το 2005 δεν έχει θεσπιστεί καμία σοβαρή διαδικασία για τη νομιμοποίηση των χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών που έχουν φέρει στη χώρα μας οι πόλεμοι και η φτώχεια. Γι'αυτό το λόγο ακόμα και οι παράνομοι οικονομικοί μετανάστες αναζητούν στη διαδικασία ασύλου μία – προσωρινή και εν τέλει ατελέσφορη – διέξοδο στο ζήτημα της νομιμοποίησής τους. Ποιος όμως μπορεί να τους κατηγορήσει γι'αυτό;
Η οδός Σαλαμινίας φιλοξενεί ένα αμαξοστάσιο της ΕΘΕΛ, βιοτεχνίες, αποθήκες και μηχανουργεία. Υπό κανονικές συνθήκες δε συναντάς εκεί πεζούς, αλλά μόνο μεγάλα φορτηγά. Όταν περνούν τα φορτηγά, θα πρέπει να προφυλαχθεί κανείς από τα λιμνάζοντα νερά που έχουν σωρευτεί στις μεγάλες λακκούβες του δρόμου. Ο δρόμος είναι αθέατος από την Πέτρου Ράλλη, όπως αθέατοι είναι για το κράτος όσοι πλημμυρίζουν το δρόμο κάθε Παρασκευή βράδυ.
Από την Παρασκευή το μεσημέρι, καθώς η πόλη αρχίζει να ετοιμάζεται για το σαββατοκύριακο, μια ιδιαίτερη κινητικότητα αρχίζει έξω από την πίσω πύλη του Αλλοδαπών. Μικρές παρέες ανδρών από την Ασία και την Αφρική σχηματίζουν μία ουρά που ξεκινά λίγα μέτρα έξω από την πύλη και ακουμπά στη μάντρα του αμαξοστάσιου της ΕΘΕΛ συνεχίζοντας για πολλά – πολλά μέτρα. Η επιλογή των τυχερών που θα πάρουν το Σάββατο το ξημέρωμα το χαρτάκι του ραντεβού θα γίνει από αυτή την ουρά και είναι καλό να είναι κανείς όσο πιο μπροστά γίνεται.
Την Παρασκευή 23 Ιανουαρίου τα μεσάνυχτα βρέχει με το τουλούμι. Στο υπόστεγο της πύλης έχουν κουρνιάσει 50-60 πρόσφυγες. Νομίζει κανείς ότι η βροχή απέτρεψε τον κόσμο. Εμείς είμαστε 15 δικηγόροι της “ομάδας δικηγόρων για τα δικαιώματα των προσφύγων και των μεταναστών”. Στεκόμαστε απέναντι στην ουρά, δε μιλάμε ούτε μας μιλάνε. Ανοίγουμε ομπρέλες και περιμένουμε. Οι αστυνομικοί μας ρωτάμε αν είμαστε δημοσιογράφοι και όταν απαντάμε “δικηγόροι” μας αφήνουν ήσυχους. Ίσως και να σκέφτονται ότι πολλά μπλεξίματα είχε η αστυνομία με δικηγόρους τελευταία, ας μην ασχοληθούν περισσότερο. Η ώρα περνά, ο κόσμος δεν αυξάνεται. Είναι δυνατό; Περπατάμε τη διαδρομή προς το φονικό χαντάκι, κάπου ένα χιλιόμετρο από την πύλη. Ερημιά. Πάμε προς την άλλη κατεύθυνση.
Και ξαφνικά η αποκάλυψη. Περιπολικά, αστυνομικοί και μια δεύτερη ουρά 600-700 ανθρώπων αρκετά μακριά από την πύλη, από την πλευρά όπου η Σαλαμινίας που κατευθύνεται προς Νίκαια. Προφανώς ο φόβος μήπως το “σύνδρομο του χαντακιού” επαναληφθεί, οδήγησε την αστυνομία να στείλει την ουρά στην άλλη πλευρά του δρόμου. Εδώ λοιπόν περιμένουν όσοι κατά την αστυνομία δεν πληρούν τις προϋποθέσεις να καταθέσουν αίτηση. Έρχονται από το Μπαγκλαντές, το Πακιστάν, αλλά και από το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Παρ'ότι τα πράγματα μοιάζουν δυσοίωνα, περιμένουν. Περιμένουν με κουβέρτες και σκούφους για το κρύο, με ομπρέλες για τη βροχή. Περιμένουν καθιστοί σε χαρτόνια στον παγωμένο δρόμο, ακουμπώντας την πλάτη στη μάντρα. Περιμένουν τηρώντας μια αξιοθαύμαστη τάξη μεταξύ τους. Η ουρά δεν παραβιάζεται ούτε αμφισβητείται, ο καθένας έχει ορίσει τη θέση του. Περιμένουν και θα περιμένουν μέχρι τα ξημερώματα μήπως γίνει το θαύμα. Γιατί που και που οι αστυνομικοί με αδιευκρίνιστο σκεπτικό επιλέγουν πέντε - έξι και με βηματισμό παρέλασης τους οδηγούν προς την πύλη. Αυτοί θα περάσουν. Τα μικρά αυτά διαλείμματα συντηρούν την ελπίδα.
Διάθεση για κουβέντα δεν υπάρχει από τους περισσότερους. Είναι φανερό ότι δεν υπάρχουν πολλές ελπίδες, ενώ οι περισσότεροι δεν μιλούν ελληνικά ούτε αγγλικά. Οι περισσότερο κοινωνικοί μας λένε όσα υποψιαζόμαστε. “Έρχομαι εδώ και 3 μήνες”, “έχω έρθει 12 φορές”. Προχωράμε και μετά από 300 μέτρα πέφτουμε σε δεύτερο μπλόκο. Μια άλλη ουρά, κάπου 200-300 άνθρωποι που η αστυνομία έχει αποκλείσει ακόμα πιο μακριά. Έχουν ανάψει μικρές φωτιές για να ζεσταθούν. Είναι όλοι άντρες, είναι σχεδόν βέβαιο ότι δε θα περάσουν. Στα 200 μέτρα υπάρχει ακόμα ένα μπλόκο με 100-150 αποκλεισμένους. Μετά είναι η Πέτρου Ράλλη, τα αυτοκίνητα, ο θόρυβος.
Γυρνάμε στην πύλη. Όσοι και όσες (υπάρχουν και ελάχιστες γυναίκες) περιμένουν έχουν κάπως αυξηθεί . Θα είναι 150 περίπου. Πολλοί έχουν δεμένα με γύψους και επιδέσμους τα χέρια ή τα πόδια τους. Τα τραύματα είναι μάλλον διαβατήρια για την “καλή ουρά”. Πραγματικά ή επινοημένα; ποιος ξέρει, αλλά και ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει γι'αυτό;
Κατά τις 4:30 γυρνάμε στην μεγάλη ουρά των απελπισμένων. Το κρύο έχει δυναμώσει, τα σώματα για να προστατευθούν έχουν πάρει τη στάση των πουλιών, τα κεφάλια έχουν χωθεί μέσα στα μπουφάν και τα πουλόβερ. Λιγοστές κινήσεις, κούραση. Μόνο που και που κάποιος σηκώνεται και πηγαίνει στον τοίχο απέναντι, κατουράει και γυρνά αμίλητος στη θέση του. Οι αστυνομικοί έχουν μπει στα περιπολικά, οι μικρές ομάδες των 5-6 έχουν σταματήσει να προωθούνται. Απελπισία και απαισιοδοξία. Παρ'όλα αυτά κανείς δε φεύγει.
Οι επόμενες δύο ώρες περνάνε δύσκολα. Η εικόνα της ουράς είναι καταθλιπτική. Οι άνθρωποι έχουν ζαρώσει από το κρύο, έχουν κρυφτεί στα μπουφάν τους, έχουν γίνει σκιές στη μάντρα. Ο δρόμος φωτίζεται μόνο από το άσπρο φως των προβολέων των περιπολικών Δεν ακούγεται τίποτα.
Στις 6:30 ξαφνικά τα πράγματα ζωντανεύουν. Στην πύλη ο αρμόδιος υπάλληλος οδηγεί τους τυχερούς της πρώτης ουράς στο εσωτερικό του αλλοδαπών. Χαμόγελα, κάποιοι ήταν πραγματικά τυχεροί απόψε. 300 μέτρα πιο πέρα οι αστυνομικοί βγαίνουν από τα περιπολικά και καλούν τον κόσμο να φύγει χτυπώντας παλαμάκια. “Home!”, “next week!”. Τότε οι ανθρώπινες σκιές σηκώνονται και αφού κουνηθούν λίγο για να ξεπιαστούν, παίρνουν μοιρολατρικά το δρόμο της επιστροφής προς την Πέτρου Ράλλη σχεδόν ανακουφισμένοι που έληξε το μαρτύριο και τούτη τη βδομάδα. Κάποιοι κοντοστέκονται, το συζητούν για λίγο μεταξύ τους, μετά ακολουθούν.
Μπαίνουμε στα αυτοκίνητα. Έχει αρχίσει να ξημερώνει. Οι στάσεις των λεωφορείων της Πέτρου Ράλλη γεμίζουν από τις σκιές που βγαίνουν από την οδό Σαλαμινίας. Περιμένουν το λεωφορείο όπως περίμεναν όλη νύχτα μάταια στην ουρά, όπως περιμένουν μάταια τη νομιμοποίηση. Άλλη μια βδομάδα με το φόβο του αστυνόμου και της σύλληψης, άλλη μια βδομάδα στην παρανομία. Σκιές στην πόλη, που πρέπει να κινούνται γρήγορα και διακριτικά για να ξεφεύγουν από τους ελέγχους και τις ανεπιθύμητες συναντήσεις. Και την άλλη Παρασκευή πάλι εκεί, στην ουρά, στο κρύο και τη βροχή. Σε ποιόν άνθρωπο αξίζει να φέρεται κανείς μ'αυτόν τον τρόπο;

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009

Φωτογραφίες απο τη γιορτή στον Αγ. Παντελεήμονα και μία συνέντευξη


Την περασμένη Κυριακή η κίνηση κατοίκων του 6ου Διαμερίσματος με την υποστήριξη της Πρωτοβουλίας Κατοίκων Εξαρχείων, και άλλων φορέων, διοργάνωσε μια γιορτή στην Πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα με μουσικές, φαΐ, κρασί, free bazar, κ.α.

Έλληνες και αλλοδαποί χόρεψαν μαζί, με τις μουσικές των Χαϊνιδων, ενώ την παράσταση έκλεψαν οι Αφγανοί με τους παραδοσιακούς χορούς τους, και έφαγαν μαζί σαρδέλες στα κάρβουνα και ότι άλλο φαγητό μπόρεσαν να φέρουν οι κάτοικοι της περιοχής.

Τα πρόσωπα των παιδιών των Αφγανών προσφύγων έλαμψαν με τα δώρα που τους χάρισαν οι διοργανωτές της εκδήλωσης, ενώ δε ήταν λίγες οι μανάδες που βρήκαν ζεστά ρούχα για την οικογένεια τους στο free bazar.

Για πρώτη φορά η πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα στάθηκε αντάξια του ονόματος της.

Ο φακός του Ιάκωβου Χατζησταύρου
(http://pa.photoshelter.com/c/iakovos_hatzistavrou )
μας ξεναγεί...




















Μέσα στο πλήθος των Αφγανών χορευτών εντόπισα ένα πρόσωπο λαμπερό που έδινε τον ρυθμό στους λοιπούς χορευτές, τον Έιμαν από το Αφγανιστάν . Θέλησα να του μιλήσω, ανταποκρίθηκε άμεσα...

Έιμαν: Είμαι από το Αφγανιστάν και ζω λίγο πιο κάτω, στην πλατεία Αττικής.

Α: Με τι καθεστώς βρίσκεσαι στην Ελλάδα;
Έιμαν: Είμαι πολιτικός πρόσφυγας αλλά έχω μόνο τη λευκή κάρτα. ( τη λευκή κάρτα ή αλλιώς "κάρτα προσωρινής διαμονής" την προμηθεύεται ο αλλοδαπός έως ότου να ξεκινήσει η διαδικασία για την λήψη της ροζ κάρτα, με την οποία πιστοποιείται ότι έχει προβεί σε αίτημα ασύλου). Κάθε Σάββατο τους τελευταίους τρεις μήνες πηγαίνω στην Διεύθυνση Αλλοδαπών για κάνω αίτηση για άσυλο, αλλά ακόμα δεν το έχω κατορθώσει.

Α: Πότε ήρθες στην Ελλάδα και γιατί;
Έιμαν: Είμαι από το Αφγανιστάν. Εκεί υπάρχουν πολλές συγκρούσεις. Οι ταλιμπάν βρίσκονται σε πόλεμο με τους μουζαχεντίν, οι μουζαχεντίν με τους ταλιμπάν, οι ταλιμπάν με τους αμερικάνους, ...

Α: Αναγνωρίζεις τον εαυτό σου ως πολιτικό πρόσφυγα;
Έιμαν: Ναι, ναι. Ήρθα στην Ελλάδα πριν από δύο χρόνια. Μέσω Τουρκίας έφτασα στη Σάμο.
Έμεινα 20 ημέρες στο Κέντρο Υποδοχής και έπειτα με έστειλαν στην Αθήνα, στην Π. Ράλλη.

Α: Δουλεύεις;
Έιμαν: Σπάνια. Δεν είναι εύκολο να βρω δουλειά. Τώρα δεν δουλεύω. Καμιά φορά μου στέλνουν λεφτά οι δικοί μου από το Αφγανιστάν. Πριν έξι μήνες δούλευα στη Θήβα, αλλά έληξε η λευκή κάρτα και με έβαλαν φυλακή στη Θήβα για τρεις μήνες. Ήταν πολύ άσχημα στη φυλακή. Δέκα άνθρωποι σε ένα μικρό κελί, ένα γεύμα την ημέρα- λίγο ψωμί και λίγα μακαρόνια. Έλεγα στους φύλακες ότι πεινάω και μου έλεγαν ότι εδώ είσαι στις φυλακές της Θήβας, δεν είσαι στην Αθήνα.

Α: Πώς είναι η ζωή εδώ; Στον Αγ. Πατελεήμονα;
Έιμαν: Πολύ δύσκολα. Πολλοι άνθρωποι δεν έχουν καθόλου χαρτιά κι έτσι δεν μπορούν ούτε να δουλέψουν ούτε να βρούν σπίτι.

Α: Πως σου φαίνεται η πλατεία σήμερα;
Έιμαν: Σήμερα είναι μια καλή μέρα! Υπάρχει αγάπη για τους Αφγανούς σήμερα. Οι Έλληνες είναι καλοί. Η αστυνομία είναι το πρόβλημα. Θέλω να μείνω στην Ελλάδα. Όταν πήγα στην Ιταλία με έστειλαν πίσω στο Αφγανιστάν. Τους έλεγα πως δεν μπορώ να πάω πίσω, πως φοβάμαι, αλλά... το ίδιο και στην Αγγλία. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι χαρτιά για να μπορέσουμε να δουλέψουμε. Οι Αφγανοί είναι καλοί άνθρωποι. Θέλουν μόνο μια ευκαιρία για να μπορέσουν να σώσουν τη ζωή τους. Μόνο μια ευκαιρία.

Α: Τι χορεύατε πριν;
Έιμαν: Λέγεται ο χορός των Παστούν, ο Άτανς. Ο χορός αυτός έχει ιστορία 4.000 ετών. Οι χορευτές, περίπου 100 άτομα, χορεύουν συνεχόμενα για 4 ώρες και σιγά σιγά ο ρυθμός επιταχύνεται.

(την στιγμή εκείνη ένα μικρό αγοράκι, όχι πάνω από 8 χρόνων άρπαξε με αστραπιαία ταχύτητα ένα μισοάδειο κουτάκι πορτοκαλάδας που είχα αφήσει στο χώμα, δίπλα μου. Ο Έιμαν πήγε να το πιάσει, τον σταμάτησα)

Έιμαν: Συγνώμη, πεινάνε... Συγνώμη,... δεν έχουν δουλειά, δεν έχουν χρήματα, δεν έχουν φαγητό,... πεινάνε...

Α: Σας ευχαριστώ πολύ

Ένας άλλος φίλος Αφγανός, εγώ και ο Έιμαν


Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2009

ΓΙΟΡΤΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ

ΓΙΟΡΤΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ

Κυριακή 08.02.2009.

Πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα.

Από το τις 12 το μεσημέρι ως το βράδυ.


Θέλουμε να βρεθούμε όλοι μαζί.

Στην πλατεία της γειτονιάς μας.

Γιατί ζούμε εδώ, παρότι υπάρχουν προβλήματα.

Απαιτούμε λύσεις, για όλους.

Ας συναντηθούμε, ανεξαρτήτως χρώματος και ηλικίας.


Να μοιραστούμε το Φαγητό και το ποτό.

Να μαγειρέψουμε.

Ν' ακούσουμε και να παίξουμε τις μουσικές μας.

Να δούμε καραγκιόζη.

Να γνωριστούμε.

Ανοιχτό κάλεσμα στους κατοίκους του 6ου διαμερίσματος και σε όσους άλλους το επιθυμούν να συμμετάσχουν με φαγητό, ποτό, μουσική, όργανα και ρούχα για το χαριστικό παζάρι.

_Μία πρωτοβουλία της κίνησης κατοίκων του 6ου διαμερίσματος.

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

Τα δακρυγόνα και ο Πρόεδρος

Εύγε στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ που κατέβηκε σήμερα στο λιμάνι!

Όμως, παρακολουθώντας το απόγευμα τις αναλύσεις και δηλώσεις, μου δημιουργήθηκε η εξής απορία:
Το θέμα μας είναι το εάν έριξαν δακρυγόνα όταν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ήταν στο λιμάνι;
Κι όχι το γεγονός ότι πετάνε δακρυγόνα και άλλα χημικά δια ασήμαντο αφορμή και εναντίων όλων ;

Δεν καταλαβαίνω!
Προσωπικά δεν με ενοχλεί καθόλου που έριξαν δακρυγόνα παρουσία του προέδρου του ΠΑΣΟΚ.
Αντιθέτως, με ικανοποιεί, διότι έτσι είχε την ευκαιρία ο πρόεδρος να αντιληφθεί το τι έχουμε υποστεί τους τελευταίους μήνες από την αστυνομία.
Και βεβαίως δεν μπορώ να μην μπω στον πειρασμό και να αναζητήσω τους λόγους της καθόδου του στο λιμάνι , καθώς δεν κατέβηκε ούτε μια φορά στο κέντρο της Αθήνας το Δεκέμβρη του 2008 όταν μας έραναν με χημικά νυχθημερόν επί ένα μήνα και μάλιστα το ΠΑΣΟΚ κατηγορούσε την αστυνομία για απραξία!

Μήπως επειδή αισθάνθηκαν πως έπρεπε να παρασταθούν
στους πράσινους ψηφοφόρους εκ της Κρήτης,
ενώ το Δεκέμβρη είχαν εκτιμήσει πως δεν θα υπήρχε πολιτικό όφελος καθότι οι μεν ήταν μαθητές, και η ευρύτερη ομάδα των "δε" ήταν, κατά τις εκτιμήσεις του, ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ + κουκουλοφόροι τραμπούκοι + μετανάστες;

Ας σταματήσουμε πια αυτές τις μικροκομματικές συμπεριφορές.

Εύγε στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ που κατέβηκε στο λιμάνι,

έπρεπε όμως να είχε κατέβει και κοντά στους μαθητές
και κοντά στους διαδηλωτές του Δεκεμβρίου.


και , τέλος, έλεος!
Το θέμα μας δεν είναι το αν έριξαν ή όχι δακρυγόνα παρουσία προέδρου αλλά το ότι έριξαν δακρυγόνα στους αγρότες, όπως έριχναν δακρυγόνα στους φοιτητές και στους λοιπούς διαδηλωτές, όπως έριξαν δακρυγόνα τις προάλλες στους κατοίκους που περιφρουρούν το παρκάκι της οδού Κύπρου, και άλλα πολλά.