Με φόντο το Μέγαρο Μαξίμου και έναν φοίνικα, ο Πρωθυπουργός έσπευσε την Παρασκευή το βράδυ
να βγάλει ένα αμήχανο διάγγελμα στον ελληνικό λαό για να του πει πως νιώθει
«δικαιωμένος» με την απόφαση του Eurogroup, ενημερώνοντάς μας πως «Ναι
μπορούμε» - οικειοποιούμενος εμφανώς το γνωστό μότο του πρώην Προέδρου των ΗΠΑ,
Μπ. Ομπάμα. Άλλωστε όλο το πλάνο είχε φροντίζει το επιτελείο του κ. Τσίπρα να
φέρνει κάτι από δηλώσεις μπροστά στο Λευκό Οίκο!
Τι αξιολύπητο θέαμα.
Τι αξιολύπητο το θέαμα ενός Πρωθυπουργού μιας χώρας που με δική του
αποκλειστική ευθύνη, αργοπεθαίνει, και αυτός πασχίζει με επικοινωνιακά και μόνο
τεχνάσματα να πείσει τους πολίτες που του έχουν γυρίσει την πλάτη πως τα
πράγματα δεν είναι έτσι και πως ο ίδιος είναι λαοφιλής και λαοπρόβλητος ηγέτης
που οδηγεί τη χώρα από τη μία επιτυχία στην άλλη.
Ο κ. Τσίπρας στο διάγγελμά του μας ενημέρωσε ότι κινητοποίησε την
«κοινή λογική στην Ευρώπη» και πήρε αυτό που ζητούσε, μια «συμφωνία
διεξόδου»! Δεν θέλει δα και ιδιαίτερες
οικονομικές γνώσεις για να αντιληφθεί κανείς ότι πρόκειται για μία συμφωνία για
διαρκές μνημόνιο μέχρι το 2060 δίχως καμία προοπτική και σχέδιο εξόδου από την
κρίση. Και φυσικά το γνωρίζουν στην κυβέρνηση, αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να
θριαμβολογούν λέγοντας τα πιο απίθανα πράγμα. Όπως η φράση του κ. Τζανακόπουλου
που δήλωσε με περισπούδαστο ύφος πως «τον Αύγουστο του 2018 θα έχουμε βγει από
τα μνημόνια»!
Ο κ. Τσίπρας όπως φαίνεται από τα πεπραγμένα του, γνωρίζει πολύ καλά τη
ρήση που αποδίδεται στον Χίτλερ «Όσο πιο
μεγάλο είναι ένα ψέμα, τόσο πιο πιστευτό γίνεται». Και την ακολουθεί κατά
γράμμα. Είναι όμως έτσι; Δεν έχει όρια η προπαγάνδα; Φυσικά και έχει, και είναι
αυτά της πρόσκρουσης με την οδυνηρή πραγματικότητα. Σε αυτό το σημείο είμαστε.
Στο σημείο που δεν έχει καμία σημασία τι λένε Τσίπρας και Παππάς, ούτε τι κάδρο
φτιάχνουν στον Πρωθυπουργό για να πει ένα ακόμα βροντώδες ψέμα.
Και τώρα τί κάνουμε;
Ο Τσώρτσιλ κάπου στα 1943 είχε γράψει: «η καταστροφή τελείωσε, τώρα
αρχίζει το αδιέξοδο».
Κάπου εδώ είμαστε. Ό,τι μπορούσε να καταστρέψει η κυβέρνηςη Τσίπρα το
κατέστρεψε. Τώρα αρχίζει το αδιέξοδο, ένα αδιέξοδο που παρατείνεται και θα επιτείνεται. Ένα αδιέξοδο που τροφοδοτείται
από ένα πολιτικό σύστημα έτσι διατεταγμένο ώστε να αδυνατεί να οδηγήσει τη χώρα
στο μετά. Στη φάση μετά την πρόσκρουση. Στη φάση μετά το τέλος των
εθνικολαϊκιστικών ψευδαισθήσεων. Στην
επόμενη μέρα που θα μας οδηγήσει στην πολυπόθητη κανονικότητα. Στην Ελλάδα
Μετά.
Αυτός ήταν και ο τίτλος του συνεδρίου
του Κύκλου Ιδεών στο οποίο συμμετείχαν 50 περίπου διακεκριμένοι ομιλητές
από το χώρο της επιστήμη, της αγοράς, του πολιτισμού. Κι αν σε κάτι συνέβαλε το
συνέδριο αυτό ήταν στο να ξεκινήσει ή μάλλον, να ενδυναμωθεί ο διάλογος ουσίας
για την ανάγκη να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις
- πολιτικές, θεσμικές, κοινωνικές - που οδηγούν στην επόμενη μέρα. Για την Ελλάδα Μετά. Μια
συνομολόγηση για την ανάγκη να υπάρξει ένα νέο εθνικό αφήγημα. Μια νέα
αλλαγή.
Δεν έχει πια κανένα νόημα ο ξύλινος αντιπολιτευτικός λόγος. Δεν έχει
κανένα νόημα η αναμονή για το ώριμο φρούτο που θα πέσει από το δέντρο. Δεν έχει
νόημα η αντιπαράθεση στα σημεία μεταξύ αντιπολίτευσης και συμπολίτευσης. Ένα
μέρος της κοινωνίας γνωρίζει πολύ καλά τι συμβαίνει και αναζητά να στρατευθεί
στο επόμενο βήμα. Και ένα άλλο μέρος της κοινωνίας μας, αυτό που πίστεψε στο
ΣΥΡΙΖΑ ή γενικότερα στην αντισυστημική ρητορεία, παραιτημένο από όποια
πραγματική διεκδίκηση, δεν βρίσκει σε τι
να πιστέψει πια. Το πολιτικό σύστημα
αδυνατεί να οργανώσει και να εκφράσει
τις απαιτήσεις των μεν και να δώσει μια κάποια ελπίδα στους δε
αποκτώντας κάποια σημεία επαφής μαζί τους.
Και ο καιρός περνάει.
Σε τέσσερα χρόνια η Ελλάδα θα κλείσει 200 χρόνια από την Ελληνική
Επανάσταση, και σε πέντε χρόνια θα κλείσει 100 χρόνια από τη Μικρασιατική
Καταστροφή. Στο χέρι μας είναι να αποφασίσουμε ποια από τις δύο επετείους θα είναι
αυτή που θα μας θυμίζει το σήμερα και θα μας οδηγεί στο μετά.
*Το άρθρο δημοσιεύεται στο Capital.gr
