Από μικρή άκουγα να μιλάνε για τη
«ψυχή του ΠΑΣΟΚ» και δεν θα έλεγα ότι καταλάβαινα τι σήμαινε αυτό. Τελευταία
άκουγα από παλιούς να λένε πως «το ΠΑΣΟΚ είναι η βάση κι όχι τα πρόσωπα». Μου
άρεσε αυτή η φράση και την επαναλάμβανα δίχως ακριβώς να γνωρίζω καλά τι
ακριβώς σήμαινε. Τις προάλλες άκουσα τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ να λέει πως «το
ΠΑΣΟΚ είναι εφτάψυχη γάτα που σώζει από πολιτικά ερπετά» κι ενώ γέλασα με
ικανοποίηση δεν είχα καθαρή εικόνα. Και η Κυριακή ξημέρωσε και τότε είδα.
Οι τελευταίες ημέρες (αλλά και
μήνες) είχαν πολύ ένταση. Αυτά που διαρρέονταν στα ΜΜΕ δεν ήταν ακριβή μεν,
αλλά ένταση σαφώς υπήρχε. Από τη μια ο
όγκος δουλειάς ήταν τεράστιος κι η αγωνία περίσσευε, και από την άλλη κάποιοι
θεωρούσαν πως κάνοντας θόρυβο θα κέρδιζαν και τις εντυπώσεις.
Κι ήρθε η Κυριακή. Από πολύ νωρίς
στην Ιπποκράτους άρχισε να συγκεντρώνεται κόσμος. Πολύς κόσμος. Κάθε ηλικίας.
Όχι δεν λειτούργησε ο περίφημος «μηχανισμός». Ο χρόνος για την διοργάνωση του διπλού
μάλιστα συνεδρίου ήταν ελάχιστος για να μπορέσει να γίνει μια καλή
κινητοποίηση, οι τοπικές αλλά και η
Ιπποκράτους αντιμετωπίζουν σοβαρότητα
οικονομικά προβλήματα από παλαιότερα χρόνια, και το κλίμα δεν είναι καλό για
τέτοιου είδους ενέργειες – με τόση λάσπη που συστηματικά και οργανωμένα ρίχνουν
στο κόμμα αυτό που είχε το θάρρος να αναλάβει την ιστορική ευθύνη εξόδου της
χώρας από την κρίση αλλά και με τον τραμπουκισμό που υφίσταται όποιος τολμά να πει δημόσια πως στηρίζει το
ΠΑΣΟΚ (και το ξέρω και από προσωπικές εμπειρίες).
Και στα παραπάνω καλό είναι να
αθροίσουμε τις εκατοντάδες δημόσιες παρεμβάσεις κατά του ΠΑΣΟΚ και της ηγεσίας
του από πρώην κορυφαία στελέχη του που επέλεξαν να φύγουν είτε γιατί πραγματικά διαφωνούσαν είτε γιατί
θεώρησαν πως έτσι θα διασώσουν το πολιτικό τους κεφάλαιο καθώς βέβαια και τη
μεγάλη πολιτική αλητεία με τη λίστα Λαγκάρντ με την οποία, πρωτοφανώς στα
χρόνια του κοινοβουλευτισμού από το 1989 και πέρα, ένα κόμμα προσπάθησε να
κάνει πλιάτσικο στο αντίπαλο του κόμμα εξοντώνοντας το με εν γνώσει του ψευδείς
καταγγελίες.
Την Κυριακή όμως η περίφημη «βάση
του ΠΑΣΟΚ», η λεγόμενη «ψυχή του ΠΑΣΟΚ» πήρε στα χέρια της τη δημοκρατική
παράταξη, και έστειλε επαναστατικό μήνυμα: το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ζωντανό. Τέλος με
τη μιζέρια. Τέλος με το παιχνίδι με το μουντζούρη. Τέλος με το αμνό που αίρει
τις αμαρτίες άλλων.
Μόνοι τους το έκαναν. Μόνοι τους
βγήκαν από το σπίτι την ηλιόλουστη Κυριακή της 24ης Φεβρουαρίου και
αναζήτησαν τα εκλογικά τμήματα.
Καθόμουν στις σκάλες του 2ου
ορόφου και παρατηρούσα τον κόσμο που περίμενε υπομονετικά στην ουρά για να
ψηφίσει. Τουλάχιστον 20 λεπτά αναμονής για να φτάσει στην κάλπη. Όρθιοι. Αλλά
κανείς δεν παραπονιόταν. Και τα χαμόγελα περίσσευαν. Τους παρατηρούσα και σκεφτόμουν πως ναι, αυτό
είναι η «αναρχοαυτόνομη» ψυχή του ΠΑΣΟΚ- όπως την χαρακτήρισε ένα ιστορικό
στέλεχος της παράταξης διασκεδάζοντας το απορημένο ύφος μου: δεν ξέρεις τους
πασόκους, μου είπε, είναι αναρχοαυτόνομοι.
Πόσο λίγο ξέρουν αλήθεια το ΠΑΣΟΚ
αυτοί όλοι που φώναζαν πως πέθανε, διαλύθηκε, καταστράφηκε; Πόσο καμία σχέση
τελικά δεν έχουν με την κοινωνική του βάση.
Η Κυριακή της 24ης
Φεβρουαρίου έστειλε σαφές μήνυμα ψήφου εμπιστοσύνης στη δημοκρατική παράταξη
και εντολή: Πρόεδρε, άλλαξε τα όλα. Φέρε πίσω στο Κίνημα τη ψυχή του. Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ και δεν αποζητά
καρέκλες. Αυτά που διακυβεύονται για τη
χώρα με την ύπαρξη και τη δυναμική της Δημοκρατικής Παράταξης είναι πολύ πιο
μεγάλα από τις προσωπικές φιλοδοξίες των λίγων.
Και χαίρομαι αλήθεια που είμαι
μέλος αυτής της οικογένειας.
