Ήταν πριν 2 χρόνια και κάτι
μήνες, μόλις ένα μήνα μετά τη θριαμβευτική εκλογή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ,
στις 24 Φεβρουαρίου 2015, όταν η τότε πρόεδρος της Βουλής, κα. Κωνσταντοπούλου,
στην προσπάθειά της να προκαλέσει ευνοϊκή κοινοβουλευτική μεταχείριση υπέρ της
Χρυσής Αυγής με στόχο να προκαταλάβει τη
δικαιοσύνη όσον αφορά στη δίκη του νεοναζιστικού κόμματος για τη δολοφονία
Φύσσα, είχε καταγγελθεί από τον Ευ. Βενιζέλο για «κοινοβουλευτικό πραξικόπημα».
Η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ τότε αντέδρασε με αυτάρεσκα γέλια στα οποία απάντησε ο τότε
πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ με τη φράση «μην
γελάτε... διότι, ολίγον κατ’ ολίγον διολισθαίνει η δημοκρατίας μας». Κι
ήταν η πρώτη φορά που ακούστηκε στη Βουλή, ότι με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τίθεται ζήτημα
δημοκρατίας.
Πέρασαν δύο χρόνια. Πολλά έγιναν. Πολλά που αφορούν την οικονομία, η
οποία δέχεται αυτές τις μέρες ένα ακόμα
χτύπημα από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με το υπέρογκο πρωτογενές πλεόνασμα - προϊόν
της αποστράγγισης της ρευστότητας και του στραγγαλισμού της μεσαίας τάξης, τα
νέα υφεσιακά μέτρα και τον εμπαιγμό με τα δήθεν αντίμετρα. Το τέταρτο μνημόνιο
δίχως δάνειο είναι μια πραγματικότητα. Όμως πολύ περισσότερα έγιναν σε επίπεδο
θεσμών και δημοκρατίας.
Η καταστρατήγηση των κοινοβουλευτικών διαδικασιών, οι ωμές παρεμβάσεις
στη δικαιοσύνη, οι επιθέσεις στα ΜΜΕ που αν μη τι άλλο είχαν ως αποτέλεσμα την
απαξίωσή τους από τους πολίτες (ενδεικτική και οπωσδήποτε τρομακτική η
καταγραφή από την Kappa Research του δείκτη εμπιστοσύνης των πολιτών σε φορείς του
δημόσιου βίου, όπου την πρώτη θέση έχουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την
τελευταία η πάλαι ποτέ κραταιά τηλεόραση!) είναι λίγα από αυτά που έχουν
συμβεί. Ο κ. Τσίπρας και οι συνοδοιπόροι
του καταλαμβάνουν το κράτος, ακυρώνοντάς το. Δημιουργώντας ένα μη-κράτος,
στο οποίο αλωνίζουν ως συμμορία.
Τα όσα έγιναν προσφάτως γύρω από τη Βενεζουέλα και τον Μαδούρο, από τα
περίεργα ταξίδια Παππά μέχρι την καταψήφιση του ψηφίσματος του Ευρωπαϊκού
Κοινοβουλίου από ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τους ευρωβουλευτές του ΚΚΕ
και της ΧΑ, απλώς συγκεκριμενοποιούν και έτσι καθιστούν πιο ανάγλυφο τον
κίνδυνο που αντιμετωπίζει η δημοκρατία μας στην Ελλάδα.
Η παρέμβαση του Μίκη Θεοδωράκη
θα έπρεπε να σημάνει συναγερμό, διαμορφώνοντας ένα νέο πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο
εγρήγορσης: «Αρχίσαμε να παίζουμε με τη
φωτιά. Και είμαι εγώ ο ίδιος, που με πλήρη ευθύνη επισημαίνω τον καινούριο
μεγάλο εθνικό κίνδυνο, όπως από τον Μάρτιο του 1967 προσπάθησα να προφυλάξω την
πατρίδα μου από τον επερχόμενο κίνδυνο της Δικτατορίας. Τότε δεν με άκουσαν
ούτε οι Αριστεροί αλλά ούτε και οι Κεντρώοι και οι Δεξιοί.» γράφει ο Μίκης Θεοδωράκης, ενώνοντας κι αυτός τη
φωνή του με τις φωνές όλων που καταγγέλλουν, ψιθυριστά ή φωναχτά, εδώ και
μήνες, ή μάλλον χρόνια την κυβέρνηση για προσπάθεια κατάλυσης της δημοκρατίας.
Πολύ φοβάμαι όμως πως σε τίποτα δεν επηρέασε η παρέμβαση αυτή. Έγινε,
νομίζω, αντιληπτή μόνο από αυτούς που έτσι κι αλλιώς συντάσσονται με την κραυγή
αυτή. Κάποιοι αντέδρασαν ίσως και με κάποια σκωπτικότητα, λόγω της προηγούμενης
σθεναρής υποστήριξης που προσέφερε ο μεγάλος συνθέτης στον κ. Τσίπρα. Δυστυχώς.
Και αυτό γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ακυρώσει ή απαξιώσει τα πάντα πια, όλες
τις συλλογικότητες, τους θεσμούς αντιπροσώπευσης, προοδευτικές προσωπικότητες
που συντάχθηκαν με το λεγόμενο αντιμνημονιακό μέτωπο σε προγενέστερες φάσεις. Το μόνο που έχει μείνει πια είναι ο
ατομικός φόβος. Και ο φόβος σε αδρανοποιεί, κυρίως αν νιώθεις πως είσαι
μόνος.
Τα πολιτικά κόμματα σαν υπνωτισμένα μένουν ακίνητα, φιλοτεχνώντας το προφίλ
των αρχηγών τους, σε μια προσπάθεια διατήρησης των δομών τους ακολουθώντας
πιστά τη λογική του Χατζηαβάτη: «θα φωνάξουν, θα μας δείρουν, θα ιδρώσουν, θα
κρυώσουν, θα πάθουν πνευμονία, θα πεθάνουν»....κι έτσι θα έρθει η σειρά μας,
και θα πάρουμε την εξουσία. Άλλος μικρότερη, κι άλλος μεγαλύτερη. Άλλος για να
σμιλεύσει πρωθυπουργικό προφίλ, άλλος για να διασφαλίσει την αρχηγία στο κόμμα
του, άλλος για να εξασφαλίσει την είσοδο στη Βουλή. Αδιάφορα και οπωσδήποτε
κατώτερα των περιστάσεων προτάγματα για τους πολίτες και την πατρίδα μας, αυτή
την περίοδο.
Και δείχνουν να μην έχουν καταλάβει πως στο μη- κράτος Τσίπρα, δεν
υπάρχει πια τίποτα για να θυμίζει τις παλαιές δομές, ούτε η Ιστορία γράφεται
γραμμικά σώνει και καλά.
Η Δημοκρατία μας κινδυνεύει
όσο δεν γίνεται κατανοητό πως ένα είναι το μέτωπο, αυτό της Δημοκρατίας έναντι
στο Εθνικολαϊκισμό, και πως σε αυτό πρέπει να στρατευθούμε.
Και καθώς σήμερα είναι ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών στη
Γαλλία, θα ήταν καλό να ξέρουμε τι βλέπουμε στις οθόνες μας. Βλέπουμε έναν
υποψήφιο που ξεκίνησε μόνος, με αρχικά ανύπαρκτες προσδοκίες, σε σύγκρουση με
τα κόμματα, έξω από τις παραδοσιακές
δομές και διαιρέσεις, να δίνει δίχως φόβο τη μάχη για τη Δημοκρατία απέναντι
στον εθνικολαϊκισμό. Και θα τα καταφέρει. Θα τα καταφέρει γιατί το διακύβευμα
είναι Ιστορικό.
* Δημοσιεύεται στο Capital.gr
