Αποκαλύψεις

Η αποκάλυψη της εβδομάδας που πέρασε ήταν πως ο Τσίπρας στηρίζει τον Καμμένο!  Η αντιπολίτευση, μείζονα και ελάσσονα, έχει ρίξει όλο το βάρος της στη σχετική «αποκάλυψη», ως παράπλευρη του ζοφερού σκανδάλου των «βλημάτων» και ωστόσο ως την πλέον κρίσιμη. Θεωρούν ενδεχομένως πως με τον τρόπο αυτό εκτίθεται ο Τσίπρας και δημιουργείται ρήγμα τόσο μεταξύ κόμματος και ψηφοφόρων όσο και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι απορίας άξιο βέβαια γιατί θεωρείται «αποκάλυψη» αυτό που είναι πασίδηλο από τον Γενάρη του 2015. Είναι δε πασίδηλο με κάθε πιθανό τρόπο και σε κάθε αφορμή- είτε αφορά στήριξη στη Βουλή, είτε αφορά την προσωπική και δημόσια ζωή τους (πάνε μαζί διακοπές κοκ): Ο Τσίπρας και ο Καμμένος είναι (πολιτική) σάρκα μία. Αυτή είναι και η βάση του εθνικολαϊκισμού. Αυτός είναι και η γάγγραινα που τρώει τις σάρκες της χώρας. «Ένα μοχθηρό έκτρωμα ερμαφρόδιτης δήθεν ιδεολογίας»- για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Τόμας Μαν («Αυτός ο Πόλεμος», εκδόσεις ΠΟΛΙΣ) στον ορισμό που δίνει για το μεγάλο κακό του 20ου αιώνα, τον εθνικοσοσιαλισμό.

Από την άλλη δεν είναι καθόλου κατανοητή η στόχευση αυτής της «αποκάλυψης». Τι δηλαδή; Αποκαλύπτουμε στα στελέχη και στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ ότι ο Τσίπρας στηρίζει τον Καμμένο; Ε και; Δεν το ξέρουν αυτό; Και τώρα που το έμαθαν θα σοκαριστούν;

Φοβούμαι πως αυτή η στρατηγική, έχει άλλα αποτελέσματα από τα προσδοκώμενα. Με τη στρατηγική αυτή, (3 ολόκληρα χρόνια μετά το σχηματισμό της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ), τονίζεται η «καλή» πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ έστω και ως ιδεατή, σε αντίστιξη με την «κακή» πλευρά των ΑΝΕΛ. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλεται ως συνεργάτης των ΑΝΕΛ. Το μεμπτό είναι η υποστήριξη και η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ αφ εαυτού του. Το «δεν είναι αριστερά ο ΣΥΡΙΖΑ» ακούγεται ξανά και ξανά, κι αυτή η φράση μας γυρίζει πολλά χρόνια πίσω. Τότε που δεν ξέραμε, γιατί απλώς δεν θέλαμε να τα ξέρουμε, γιατί είχαμε την τύχη να μην τα έχουμε ζήσει.

Με λίγα λόγια, αυτή η «αποκάλυψη» το μόνο που προσφέρει είναι να ενισχύει την θεωρία περί άμωμης αριστεράς, η ο οποία υπέπεσε στο αμάρτημα της συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ. Ενώ δίχως αυτή δεν θα υπήρχε κανένα ζήτημα. Με ακόμα πιο λίγα λόγια, η ετερογονία των σκοπών είναι και πάλι μπροστά μας.

Μάλιστα κάποιοι σπεύδουν να πουν πως δεν θέλουνε καμία επαφή/ συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί συνεργάζεται με τους ΑΝΕΛ! Ενώ δίχως τη συνεργασία με τους ΑΝΕΛ θα μπορούσαν; Και ποιον ωφελεί εν τέλει όλο αυτό; Μα φυσικά τον αρχετυπικό ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος κάποια στιγμή που θα τη θεωρήσει βολική θα διώξει τυπικά τους ΑΝΕΛ και θα ξαναεμφανιστεί ως αυταπατώμενος και μετανοημένος. Και τότε; Τι θα λέμε τότε;

Αυτή δεν ήταν και η ιστορία με Βαρουφάκη, με Λαφαζάνη, με Κωνσταντοπούλου; Δεν τα έχουμε ξαναζήσει όλα αυτά;

Κάποια στιγμή ας καταλάβουμε τη μέθοδο Τσίπρα, η οποία έρχεται από τα πολύ παλιά, από τα βάθη του σταλινισμού. Κάθε ένα από τα στελέχη που εμφανίζει έχει συγκεκριμένο ρόλο να παίξει, ενορχηστρωμένο από τον ίδιο τον Τσίπρα με μόνο στόχο την διατήρηση της εξουσίας. Τα μανιχαϊστικά σχήματα που τα είδαμε ανάγλυφα στο περίφημο σποτάκι για το «κοινωνικό μέρισμα» (για την αναδιανομή της μιζέριας, συγκεκριμένα) είναι η πεμπτουσία της πολιτικής του. Δυστυχώς και εκεί το βάρος δόθηκε στο αν είχε και ο ίδιος πούρα στο γραφείο του κι όχι στο κήρυγμα εμφυλιακού μίσους που θέλησε να περάσει, και το πέρασε. Εμμένει η αντιπολίτευση στο ότι είναι «ψεύτης» ο ΣΥΡΙΖΑ ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα πολιτικό κυνισμό χωρίς όρια.

Ας επιστρέψουμε όμως στην κοινωνική στόχευση της «αποκάλυψης». Είναι λάθος να θεωρείται ότι ο πολίτης δεν ξέρει τι ψηφίζει. Πρώτα από όλα είναι απαξιωτικό για τους πολίτες. Φυσικά και ξέρει. Πάντα ήξερε. Είναι η σωστή η επιλογή που κάνει; Συχνά δεν είναι, κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Δεν ήξεραν οι Γερμανοί ότι η επιλογή Χίτλερ οδηγούσε στον πόλεμο; αναρωτιέται ο Τόμας Μαν. Φυσικά και το ήξεραν. («Είναι δυνατόν οποιοδήποτε Γερμανός με σώας τας φρένας να τα έχει δει όλα αυτά και να έχει πιστέψει ότι το συγκεκριμένο καθεστώς ήθελε την ειρήνη και ότι ο πόλεμος επιβλήθηκε στους κρατούντες και στον λαό από κακόβουλους εχθρούς; Έχει κανένα νόημα να κλείνουμε τα μάτια μπροστά στην αλήθεια που καίει ακόμα και μέσα από τα κλειστά βλέφαρα»)

Το να τονίζουμε το λάθος της επιλογής που ήδη έγινε, δεν οδηγεί πουθενά. Ούτε το διαρκές «άλλα έλεγε κι άλλα έκανε ο Τσίπρας» οδηγεί κάπου. Όλοι μας ξέρουμε, όλοι μας ζούμε τη βλάβη που επέφερε ο Συριζα στη χώρα και στις ζωές μας. Όχι όμως γιατί δεν έκανε αυτά που έλεγε αλλά γιατί αυτά που έλεγε ήταν ενσυνειδήτως καταστροφικά και στη συνέχεια η στροφή που έκανε «δεμένος στο κατάρτι» ως ένας σύγχρονος Οδυσσέας, όπως είπε προσφάτως ο κ. Τσίπρας βραβευόμενος στο Παρίσι και  αυτοσαρκαζόμενος ελπίζω, δεν ήταν παρά η υιοθέτηση μιας υδραργυρικής αντίληψης της πολιτικής: Κάνω ότι θέλετε αρκεί να μένω στην εξουσία. Δεν έχω ιδεολογικό πρόσημο, δεν έχω έρμα, δεν έχω εθνικό σχέδιο. Δεν με ενδιαφέρει η πατρίδα, είμαι ό,τι νομίζεις και το αντίθετό του.

Έτσι με μεγάλη άνεση αξιοποιούν τα ομόλογα του 2012, συνεχίζοντας την πολιτική του 2012, αλλά την ίδια στιγμή βγαίνει στα κανάλια ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και μας λέει «η ανταλλαγή αυτή κλείνει οριστικά τον κύκλο που άνοιξε το PSI». Ότι νά ναι.

Ο πολίτης και τα στελέχη, όμως ξέρουν. Τα πάντα ξέρουν. Και αν τα στελέχη διατηρούν το κόμμα αυτό, τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, στην εξουσία το κάνουν στο πλαίσιο της συνενοχής. Κι αν οι πολίτες  εκφράζουν μια «αμήχανη ανοχή», για να χρησιμοποιήσω πάλι φράση του Τόμας Μαν, είναι ακριβώς γιατί δεν διαφαίνεται τίποτα στον ορίζοντα που να σε κάνει να νιώθεις αισιόδοξος και ασφαλής για την επόμενη μέρα.

Καμία αξία συνεπώς δεν έχει η «αποκάλυψη» ότι ο Τσίπρας στηρίζει τον Καμμένο ή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τόσο αριστερός ή πως έγινε εκπρόσωπος του καπιταλισμού! Όλα αυτά είναι βούτυρο στο ψωμί του Τσίπρα. Σημασία έχει μόνο η επόμενη μέρα. Το εθνικό σχέδιο για την Ελλάδα Μετά. Πρώτη προϋπόθεση όμως είναι να ξεριζωθεί ο εθνικολαϊκισμός από τον τόπο μας. Και με κόλπα τύπου «είμαι κι εγώ λίγο λαϊκιστής, έλα σε μένα» το μόνο που συμβαίνει είναι να θολώνει κι άλλο η εικόνα, να βάλλεται ο ορθός λόγος - το μόνο όπλο που έχουμε έναντι του εθνικολαϊκισμού-  και άρα να ισχυροποιείται ο αυθεντικός εκφραστής του λαϊκισμού. Και για να το πω πιο απλά: δεν πουλάς τρέλα, στον τρελό.

* Το άρθρο δημοσιεύεται, εδώ: http://www.capital.gr/arthra/3258379/apokalupseis